Can you trust me? ~ Faceless

& Faceless.

Nadat Lailey haar ontbijt naar binnen had gewerkt liep ze naar de stallen. Het was net zo warm als gister, en nog aardig vroeg. Ze voerde alle paarden en toen ze klaar was liep ze naar de stal van Milly en haar paar dagen oude veulentje Amigo. Ze glimlachte toen ze het kleine veulen in het stro zag liggen. Lailey pakte het halster dat aan Milly's stal hing en deed de staldeur voorzichtig open. 'Gaan jullie mee?' Vroeg Lailey toen Amigo ook weer opgestaan was. Ze deed het halster om Milly's hoofd en leidde haar naar het weiland met Amigo er dribbelend achter. De merrie galoppeerde meteen weg toen Lailey het halstertouw los had geklikt. Ze keek de twee nog even na en ging toen Dawn en Karino halen die ook op het weitje mochten. Dawn bij de merrie en het veulen en Karino op een apart weitje. Karino was vroeger mishandeld maar is nu volledig hersteld van zijn ervaring, hij was ook al best oud, 18 om precies te zijn. Hij werd vaak voor beginnerslessen gebruikt, hij is daarom ook geen hengst meer, maar een ruin. Ze was druk bezig met de stallen aan het uitmesten toen ze haar telefoon in haar broekzak voelde trillen. Ze keek even of het iemand was die ze kende, maar nee, een onbekend nummer. 'Met Lailey' Zei ze. Het was een man van de dierenbescherming die een Andalusier had staan die mishandeld was, niemand kon dicht bij hem in de buurt komen, behalve dan de man aan de telefoon. Hij vroeg of de hengst tijdelijk bij Lailey mocht staan, en of ze hem een beetje manieren kan bij brengen. Nou, zo zei Lailey het liever niet, ze wilde gewoon het vertrouwen van het dier en ze wilde er voor zorgen dat het paard de erge dingen die ze hebben meegemaakt gewoon een beetje vergeten. Lailey ging natuurlijk akkoord en voor ze het wist kwam er een auto met trailer erachter haar erf op rijden. Toen de man aan het stuur uitgestapt was gaf Lailey hem netjes een hand. Samen liepen ze naar de achterklep van de trailer en toen de man hem opende keek Lailey haar ogen uit. Het was een grote schimmel Andalusier hengst. Hij zag er niet zo goed uit. 'Alsjeblieft' Zei de man toen hij het halstertouw aan Lailey overhandigde. 'Hallo grote vriend' Zei Lailey voorzichtig.

De spanning dat door zijn grijze lichaam gleed was ongekend. Bij elke beweging die het mens maakte, kromp hij in elkaar, bang dat hij het koude, ijzeren ding weer tegen zijn hoofd zou voelen. Hij wachtte af; maar ook het houten ding leek niet te volgen. Een opgeluchte zucht verliet zijn keel, maar algauw was zijn houding weer strak toen het mens terug kwam. ’Rustig maar’ sprak de man die met zijn hand zich uit op hem af kwam lopen. De hengst deinsde achteruit, waardoor hij opgesloten zat met zijn achterwerk tussen de twee houten platen van zijn stal. Vluchtig begon hij om zich heen te kijken, zocht een uitweg; iets waar hij naar toe kon vluchten. Maar de man zette enkel iets neer en verdween toen weer. Gelijk bereikte de heerlijke geur van voedsel zijn neus, maar hij kon, en wou, er niet direct naartoe. Ze zouden hem vast weer op zijn hoofd slaan en dat liet hij niet toe. Enkele uren verder, waarbij de man steeds terug kwam om te controleren of hij het voedsel had aangeraakt, hoorde hij geen geluiden meer. Helemaal niks. Nog steeds stond zijn lichaam onder spanning en langzaam liep hij naar de emmer toe. Vluchtig keek hij om zich heen, schrokte toen een paar brokken naar binnen terwijl hij naar de deur bleef kijken. Zodra het voedsel op was, dook hij weer terug de hoek in. Hij werd moe; zij ogen begonnen bijna dicht te vallen. Plotseling bereikte het geluid van voetstappen zijn oren en direct was hij weer klaar wakker. De man bleef voor de deur staan, trok een soort stok tevoorschijn. Er klonk een klik en de hengst voelde dat er iets in zijn kont zat. Geschrokken sprong hij met vier benen de lucht in; hij moest van het ding af. Hij schuurde langs de houten platen, maar voelde zich steeds slaperiger worden. Langzaam begonnen zijn benen het op te geven en Faceless liet zich op de grond vallen, in het zachte stro.

Zijn lichaam voelde koud; alsof hij op een meer van ijs lag. Langzaam spiekte hij door zijn wimpers naar buiten, zag hoe het kleine hok naar links en naar rechts bewoog. Hij kon niet opstaam; hij voelde zich nog veel te moe. Het hok hield op met bewegen en kwam uiteindelijk tot stil stand. Hij hoorde stemmen, een deur open en dichter gaan en vervolgens naar meer stemmen. De grote deur achter hem ging open; hij wilde opstaan. Maar weer lukte het niet, dus bleef Faceless bang op de grond liggen. Via de voorkant kwam een man op hem af, die hem aan een soort touw omhoog trok. Langzaam probeerde de hengst weer op zijn benen te staan. De man dwong hem achteruit, waardoor de hengst uit alle haast over zijn voeten heen struikelde. ’Rustig maar’ Sprak een stem en vervolgens voelde hij een warm iets langs zijn nek glijden; het mens had zijn poot op zijn lichaam gelegd. ’Alsjeblieft’ Hoorde hij de man zeggen, die vervolgens het touw overgaf aan een ander mens; een meisje. ’Hallo grote vriend’ sprak het meisje. Maar Faceless had helemaal geen aandacht voor haar; waar was hij? Zijn ogen stonden vol schrik, tuurde langs de verschillende soort dingen. Hij zag andere paarden! Enthousiast gooide hij zijn hoofd in de lucht, hinnikte met volle borst; ’HELP ME!’ waarbij hij zijn hoofd wil begon te schudden. Het meisje moest hem los laten; hij moest hier weg, naar de andere paarden toe.

'Hij heet Faceless' Zei de man en stapte vervolgens in zijn auto en reed weg. Toen de auto het erf af was werd de hengst onrustig en gooide zijn hoofd in de lucht. Hij schudde wild met zijn hoofd, Lailey probeerde hem te kalmeren maar kon hem niet meer houden, hij was te sterk. De hengst rende naar de andere paarden toe. Dreamer begroette de hengst met met een luide hinnik. Lailey zuchtte, dit kan wel eens moeilijk gaan worden, dacht Lailey bij zichzelf. Hij was mishandeld, en erg ook, dat merkte je meteen. Faceless was helemaal niet comfortabel in het bijzijn van mensen. Dit is de eerste keer dat ze met zo'n erg geval te maken heeft gehad, ze weet niet of ze dit wel aan kan. Ze benaderde de hengt rustig terwijl hij bij de andere stond. Lailey aaide Dreamer eerst. 'Zie je? Er is niks aan de hand' Zei ze rustig. Lailey hoopte dat Dreamer Faceless een beetje kon kalmeren. Ze snapte het ook wel hoor, nieuw terrein, nieuwe paarden. Misschien leefde hij wel eerst alleen en is dit de eerste keer dat hij gezelschap heeft van zijn eigen soort. Lailey pakt het halstertouw nog niet, ze wilde eerst dat hij wat rustiger werd. Het was ook duidelijk dat Faceless hoofdschuw was en dat hij aardig wat klappen heeft gekregen. Oh, ze kon daar zo boos om worden, wat denken zij wel niet?! De man, of vrouw, die dit heeft gedaan is vast opgepakt, dat is maar goed ook! Lailey fluisterde hem kalmerende woordjes toe, maar of Faceless daar echt aandacht voor had wist ze niet, hij zag er namelijk erg gestresst uit.