Not Myself These Days [Zayn]

Dezelfde trein kwam weer voorbij. Hij droeg altijd dezelfde stilte en koelte met zich mee. Elke keer dat hij voorbij kwam bleef ze gefascineerd kijken. Sommige mensen die voorbij kwamen gewandeld met hun hond keken haar raar aan alsof ze gek was. 'Misschien ben ik ook wel gek..' Deze gedachte kreeg ze al snel in haar hoofd. Omdat niemand anders deze trein zag. Er kwamen zelfs geen treinen meer hier, Olivia vond het zelf raar dat ze wel een trein zag. Nou ja, ze was al een hele tijd niet meer dezelfde geweest. Ze had dan problemen thuis, was gevlucht van huis en haar eigen huisje was een rommel. Ze was niet van plan om daar nog te gaan wonen. Ze hoopte dat ze iemand zou vinden waar ze misschien voor een tijdje bij kon logeren. Een makkelijk leven had ze niet. Ze kon best moeilijk contact leggen met ,vooral, jongens maar met meisjes ook een beetje. Ze was al een tijdje geen paardgereden, ze had wel een eigen pony en ze gaf er veel om maar ze had nergens zin in. Mensen die haar kenden vonden haar er nog slechter uitzien dan normaal. Ze at bijna niet, was erg mager, soms vielen plukken haar uit.. Ze was afschuwelijk. Ze voelde zich erg onzeker, en wilde niet dat mensen naar haar keken en oordeelden over haar terwijl ze haar problemen niet kenden. Dan kon ze uit vliegen. Ze had op deze momenten geen beheersing over haar woede. Ze uitte haar gevoelens heel moeilijk en reageerde haar woede af op de verkeerde momenten. Dat was allemaal haar bedoeling niet maar ze deed het gewoon, zonder het te weten. Daarna had ze natuurlijk erg veel schuldgevoel en wilde ze dat ze die dingen niet had gezegd of gedaan. Zelfmoordpogingen had ze al eens geprobeerd. Ze vertelde er niemand over omdat ze anders als 'aandachttrekker' werd gezien. Dat wilde ze totaal niet. Ze wilde geen aandacht, wilde niet weer naar een psychiater, wilde zich niet meer verstoppen voor mensen.. Wilde niet meer leven... Haar gedachten werden zwart, net zoals haar verleden. De woede kwam weer naar boven, haar ogen sprongen vol tranen. Huilen wilde ze helemaal niet, ze haatte dat, alle mensen kwamen dan bezorgd kijken en als ze haar gezicht zagen gingen ze weer weg. Omdat ze er afschuwelijk uitzag. Ze droeg veel zwarte make-up dus die liep dan ook weer uit. Ze trok haar knieën op en klemde haar armen er rond. Haar hoofd kantelde naar beneden. Ze was verslagen, wilde niet meer vechten voor dingen. Ze wilde een normaal meisje zijn. Haar gedachten gingen alle kanten op. Wist niet meer wat ze moest doen. Wat zou het beste zijn voor haar? Ze hoorde opeens een stem en schrok zich rot. Ze ging snel normaal zitten en veegde snel haar tranen weg. Ja, je kon zien dat ze had gehuild omdat haar make-up helemaal was uitgelopen...
Ze durfde de persoon niet in de ogen kijken en bleef naar voren kijken. De treinen die stilstonden. Waar niks mee gebeurde. Misschien ging ze daar wel in slapen vannacht.

Hij moest zijn gedachte ordenen, en dat deed hij het besten door te gaan wandelen. Daarom liep hij nu ook door het afgelegen deel van het bos, hij wist niet waar het eindigde maar het maakte hem ook niet zoveel uit. Hij was meer met zijn gedachtes bezig. Jack was in de problemen gekomen, Zayn had hem uit de cel moeten halen. De idioot had weer iets geflikt, alleen wou hij niet zeggen waarom. Wat tot hoge irritaties zorgde van Zayn’s kant. Hij had hem verdomme uit die cel gehaald, dan mocht hij ook wel weten wat er was gebeurd. Daarom was hij boos geworden, hij had zichzelf nog net ingehouden hem een klap te geven, omdat hij wist dat Jack hem niet zou vergeven. Hij was nog jong en naïef. Hij had dan ook een boel meegemaakt, maar dat was geen excuus om iets te flikken. Waardoor hij door de politie moest worden opgepakt. Hij liet een zucht horen, en greep naar zijn haren. Waarom moest hij zo moeilijk doen? Hij was er altijd voor hem geweest, vanaf het moment dat hij uit het huis was gezet door zijn moeder. Had hij hem gesteund, en er voor gezorgd dat hij onderdak had. Maar blijkbaar kreeg hij stank voor dank. Hij had de deur met een klap dichtgegooid en was nar buiten gejogd. Het erge was nog wel dat Jack hem gewoon had laten gaan, ook al was het achteraf ook wel slim van hem. Want Zayn was onberekenbaar op dat soort momenten en had zichzelf soms niet meer onder controle. Nu liep hij hier door het bos en kreeg hij schuldgevoel. Misschien was Jack bang geweest dat hij boos zou worden als hij het zou vertellen, hij had geduldig moeten zijn want Jack ging het hem nu echt niet meer zeggen…Althans dat dacht hij
Hij liep in een stevig tempo door, hij wist zelf niet waarheen alleen dat hij in een bos was. Hij liep normaal nooit zo ver, en was nu eigenlijk wel nieuwsgierig waar het bos eindigde. Dat werd hem al snel duidelijk toen hij aan de bosrand stond. Voor hem stonden een paar niet gebruikte treinen, het rook raar, rokerig. Niet verkeerd maar toch…Anders. De sfeer was niet prettig te noemen maar ook niet verkeerd, dus besloot Zayn door te lopen. Hij liep voorzichtig over de rails, hij was hier nog nooit geweest. Er stonden een paar al verroeste treinen, hij voelde zich licht onbehagen. Wie weet schuilde hier een moordenaar, een rilling ging over zijn rug en hij keek alert om zich heen. Hij zat zichzelf gek te maken bedacht hij zich hoofdschuddend. En als hier een moordenaar was…Hij kon zich prima verdedigen. Vechten kon hij zonder moeite, alleen was het minder als de moordenaar een vuurwapen had. Dan stond hij wel vrijwel machteloos. Hij liep nog steeds op zijn hoede over het terrein. Hij besloot in een van de treinen te kijken, om zichzelf gerust te stellen dat er echt geen moordenaar was. Hij liep naar een donkere trein en keek naar binnen, hij schrok toen hij iemand zag zitten maar ontspande toen het zag dat het meisje was. Die een jonger uiterlijk dan hem leek te hebben, hij liep voorzichtig naar haar toe. ‘Hey?’ zei hij aarzelend. Ze leek treurig en leek het feit dat ze had gehuild te verbergen. ‘Gaat het wel?’ vroeg hij bezorgd hij knielde bij haar neer en keek haar bezorgd aan.

-ready, good enough?-

Vanuit haar ooghoek zag ze hem neerknielen. Zwijgend bleef ze naar voren kijken. Zijn stem was aarzelend, zoals bij iedereen die haar gezicht zag. Haar maag rommelde een beetje maar ze negeerde het. Mocht niet toegeven. Wetende dat het haar dood kon zijn als ze niet zou eten. Drinken deed ze ook nauwelijks. Een vraag herhaalde zich weer. Bij haar ging de vraag 'Gaat het?' het ene oor in en het andere er weer uit. Haar gezicht was strak. Ze bedekte altijd haar armen. Ja, ze sneed haar zelf. Niemand moest het weten maar er waren altijd slimmeriken die altijd haar armen checkten. Ze liet het dan maar gebeuren en het maakte haar nooit uit wat deze mensen zeiden. Bij Mido was dat iets anders geweest, hij had ongeveer dezelfde stijl als haar. Nu zat ze bij hem ook al in de problemen. Weglopen van haar problemen was bij haar de enige oplossing geweest. Ze keek eventjes opzij. Haar blik kruiste die van een oudere gast. 'I've been treated so wrong for so long.' Zei ze nogal onhoorbaar. Drugs, dat deed ze soms. Niet vaak maar als ze erg in de put zat, zelfs nog erger dan dit kwam dat weleens. Zelf was ze er ook niet blij mee maar ze had het gewoon nodig in haar leven. De vraag van of het wel ging beantwoordde ze niet. Dat deed ze allang niet meer. Ze draaide haar hoofd weer terug naar voren en staarde doelloos naar de treinen. Alsof ze erdoor kon kijken. In haar ooghoek kon ze nog alles in het oog houden wat de gast deed. Veel aandacht gaf ze er niet aan, denkend dat hij dan wel ging weggaan. Een paar tranen volgde weer. Haar hoofd begon te bonzen. Ze kreeg barstende hoofdpijn, greep naar haar hoofd en pakte haar haren vast. Hopend dat het ging stoppen. Vandaag had ze al een best grote dosis drugs genomen maar probeerde het een beetje te verbergen voor de gast naast haar. Haar ogen werden klein. Maar er zat genoeg woede in haar hart en lichaam. Haar vuisten werden rond. Wilde super hard gillen maar kon niets uitbrengen dan enkel tranen. Ze werd er gek van. Ze veegde haar tranen weer af en haar make-up was nog meer uitgeveegd. 'Jij hebt zeker een gelukkig leven?' Zei ze met een sarcastische grijns. 'Iedereen is perfect. Iedereen heeft een perfect leven. Iedereen is iemand.' Ze stopte en keek hem aan. 'En wat ben ik?' Met doordringende ogen keek ze hem aan. 'Ik ben een hulpeloos meisje dat van iedereen afhankelijk is. Zoals iedereen zegt gek in mijn kop. Dat ik in het gekkenhuis moet gaan wonen. Dat ik nooit iets alleen zal kunnen.' Ze bleef hem met dezelfde doordringende ogen aankijken. Begon langzaam te grijnzen en begon opeens te lachen. Niet hard maar zo'n sarcasme lach. 'Natuurlijk ben ik een hulpeloos meisje. Ik honger mezelf uit, gebruik drugs, heb geen vrienden waar ik bij terecht kan. Ik snij mezelf, big deal voor hen. Zij moeten de pijn toch niet meedragen met hen. Ik heb de pijn enkel. Niemand begrijpt het en ze maken er alleen maar gebruik van. Ze maken gebruik van mij.' Draaide haar kop weer snel om naar hem. Haar mond werd weer één strakke lijn. 'Ik ben niemand.'. Nee ze kende die gast naast haar niet maarja, net zoals Red Bull je vleugels zou geven gaf drugs dubbel zo'n grote vleugels voor je hoofd. Ze schudde haar hoofd van links naar rechts. Nee, ze was niemand. In feite bestond ze voor niemand. Of betekende voor niemand iets.

[wat is ze weer lekker sociaal die Olivia ]

Het meisje leek hem te negeren, iets wat hem lichtelijk begon te irriteren. Hij ging naast haar zitten, hij wist zichzelf geen houding te geven. Hij zag nu pas dat haar gezicht onder de zwarte vlekken, van haar uitgelopen make-up zat. Ze zag er… Beroerd uit. Een beter woord kon hij er niet voor vinden, beroerd was wel het beste woord vond hij. Hij wist niet wat hij moest doen, was ze weggelopen of zat ze hier al vaker. Vragen resen op in zijn hoofd maar konden niet beantwoord worden zonder de hulp van het meisje. Ze zei iets, plotseling uit het niets. Hij dacht na over haar woorden, hij had ze wel degelijk verstaan. Alleen begreep hij de betekenis er van maar half. Ze was lang slecht behandeld, of bedoelde ze iets anders… Vragen, ze bleven maar komen en hij werd er gek van. Omdat hij wist dat het meisje het hem niet openlijk zou vertellen, althans dat dacht hij. Ze keek naast zich, hij zag dat er een paar tranen over haar wang gleden. Het gevoel dat hij haar moest troosten werd bijna ondragelijk, hij beet op zijn onderlip en wende zijn blik af. Hij merkte plots dat ze tegen hem begon te praten, haar vraag deed hem zijn mond open trekken. Maar weer sluiten, hij wist niks zinnigs uit te brengen. Hij wist niet of hij gelukkig was… Maar het deerde niet aangezien ze alweer verder was gegaan met praten. Hij hoorde haar aan, keek ondertussen naar zijn voeten. Wat ze zei was niet helemaal waar en voelde iets in zich opborrelen om er tegen in te gaan, maar dat zou waarschijnlijk niet bevorderend werken. Haar doordringende ogen zorgde ervoor dat hij zijn blik niet afwende. Haar grijns en haar lach deed een rilling over zijn rug heen glijden. Hij slikte maar bleef haar aankijken, haar woorden maakte indruk op hem maar maakte hem tegelijkertijd ook…Kwaad? Hij vond haar licht egoïstisch, ze was niet de enige die het moeilijk had verdomme. Hij keek met haar met zijn bruine ogen aan, die vlamde van opborrelende woede. Hij wist dat hij het haar eigenlijk niet kwalijk kon nemen maar hij had verdomme 2 vrienden die níet gelukkig waren. ‘Je zal het waarschijnlijk een klote leven hebben maar waag het verdomme niet om te zeggen dat iedereen een “perfect” leven heeft!’ snauwde hij woest. Hij wou opstaan en weg benen maar bedacht zich en sloeg met zijn vuist tegen het hout van de trein. Hij vloekte, verdomme dat deed pijn. Hij leunde met twee handen tegen de muur om zijn emoties onder controle te houden. Na een paar keer diep in en uit te ademen draaide hij zich om naar het meisje. ‘Sorry ik liet me gaan’ mompelde hij terwijl hij haar aankeek. Nee hij was niet bepaald trots op zijn uitbarsting, ze kon het niet weten. Hij wist niet of hij haar angst aan had gejaagd toen hij met zijn vuist tegen de wand ramde. Het was een logische reactie geweest, omdat Zayn niet een miezer iemand was. Maar hij vond het meisje niet een standaard iemand… ‘Ik heet Zayn’ zei hij uiteindelijk toen er een stilte viel.

Drugs was geen medicijn en dat wist ze maar het werkte zo verslavend. Dat wist ze ook maar ze had er nooit controle over gehad. Olivia was bijna in slaap gevallen tot ze een bonk op de treinwand hoorde. De wagon liet een paar trillingen na. Geschrokken keek ze op en kroop ze in een donker hoekje. Ze had zelf niet door dat ze egoïstisch bezig was. De drugs die ze een half uurtje geleden had ingenomen begon ook uit te werken en nu helemaal na die knal. Als ze drugs had gebruikt was ze helemaal anders. Zei ze veel meer dingen. Waar ze later spijt van had. Ze zag de jongen zich omdraaien en tegelijkertijd ook een beetje bloed aan zijn hand. Met haar hoofd naar beneden ging ze rechtstaan. Knikte op zijn verontschuldiging. Met elke stap dat ze dichterbij kwam hakkelde ze ;' Eigenlijk zou ik me moeten verontschuldigen. Ik weet de helft niet van wat ik zeg.'. Ze nam zijn hand en nam een propere zakdoek van haar. Ze depte voorzichtig zijn hand af. Hout was harder dan je dacht. Hier en daar zaten er ook splinters in zijn hand. Ze keek hem 2 seconden in zijn ogen. 'Sorry van daarnet, ik weet echt niet wat ik zeg dan.' Haar mouw van haar losse vest was wat naar achteren gekropen en je kon een paar lijnen zien van waar ze zich had gesneden. Ze deed het met verschillende dingen, een schaar, blik, soms met dik papier... Ze keek een beetje beschaamd naar hem. Nog steeds deppend op zijn hand. 'Olivia.' Zei ze kort. Als ze 'normaal' was zei ze helemaal niet veel. Enkel verontschuldigingen voor als ze iets ervoor fout had gedaan. Ze was helemaal leeg vanbinnen. Dacht niets. Wilde nu ook eventjes niets denken. 'Het spijt me echt als ik iets heb gezegd dat je raakt. Ik was mezelf niet.' Zei ze beschaamd. Haar magere gezicht was nog witter dan daarvoor. Bang voor zijn reactie en nog altijd bang dat hij haar misschien ging slaan. Gewoon door het feit dat ze een angst had ontwikkeld bij jongens of mannen. Dankzij haar vader. Die sloeg haar altijd. Ze kon zich wel afmaken voor het feit dat ze nu voor bijna iedereen bang was. Het was helemaal niet fijn, ze was helemaal niet sociaal. Ze ging op de grond zitten tegen een wand. Trok een beetje aan Zayn's hand dat hij ook moest komen zitten. De hele tijd bleef ze zijn hand afdeppen. Waarom wist ze ook niet. Het bloeden was ondertussen al lang gestopt. Ze was oververmoeid. Kon niet helder meer nadenken. Spijtig genoeg. Nadenken moest ze eigenlijk wel. Wat ze ging doen met Mido. Waar ze ging slapen, wat ze te eten zou vinden. Nu maakte het even niet uit. Ze wilde eerst zorgen dat ze normaal deed tegen Zayn. Een nieuwe indruk maken dan die eerste indruk.

[flut ]

Haar verontschuldiging deed hem verrast opkijken, toen ze zijn hand vastpakte. Wou hem argwanend terug trekken, maar toch liet hij haar begaan. Hij klemde zijn kiezen op elkaar en zijn kaak verstrakte. Damn dat deed pijn, hij was de pijn na een paar seconden gewend. Het was niks vergeleken het pak rammel dat zijn vader hem gaf, vroeger…Gelukkig was hij nu ver verwijderd van hem, hopelijk aan de andere kant van de wereld. Hij keek toe hoe ze haast zorgzaam zijn hand depte en hij voelde respect voor haar groeien. Ook al had ze daarnet zijn gevoelige snaar geraakt, jack… Hij keek haar in haar donkere ogen en knikte langzaam, hij nam het haar niet echt kwalijk meer. Waarschijnlijk had ze op dat moment een flinke dosis drugs op. Doordat hij haar handeling volgde merkte hij de lijntjes op haar onderarm op, hij fronste licht. Wou er wat van zeggen maar hield zich in, misschien zou ze dan weer dingen zeggen die hij liever niet wilde horen. Hij proefde haar naam op zijn tong Olivia, leek op olijf bedacht hij zich met een glimlachje. Ach olijven waren niet verkeerd, Olivia waarschijnlijk ook niet. Haar 3e spijtbetuiging deed, hij fronste lichtjes. ‘Het is goed je kon er niks aan doen’ zei hij gerustellend. Haar gezicht leek witter dan eerst, maar dat kon ook zijn verbeelding zijn. Toen ze ging zitten, en ze zacht aan zijn arm trok. Gleed hij zelf ook omlaag en plofte naast haar neer. Ze was nog steeds met zijn hand bezig maar het deerde hem niet, de pijn was zo goed als weg. Net zoals het bloed wat eerst op zijn hand gezeten. Hij keek haar even aan en zag hoe vermoeid ze eruit zag. ‘H-heb je een plek om te slapen?’ vroeg hij voorzichtig, hij wou haar niet kwetsen. Als ze geen onderdak had, mocht ze van hem best een nacht of twee bij hem logeren. Ruimte genoeg. Hij keek haar bezorgd aan, negeerde de uitgelopen make-up en al die shit. Hij zag een bang, onzeker meisje. Althans dat dacht hij te zien. Hij beet twijfelend op zijn lip. ‘Je mag ook wel bij mij logeren’ zei hij uiteindelijk nadat hij een paar seconde voor zich uit had gestaard. ‘Wat is je lievelingskleur’ vroeg hij uit het niets. Oké best rare vraag ,maar hij wou het gewoon weten.

volgende wordt beter

Ze voelde dat Zayn haar wonden had gezien. Gezien had ze niet maar ze wist het altijd wanneer iemand het had gezien. Dan wilden ze altijd iets zeggen maar vielen dan stil of deden hun mond gewoon weer dicht. 'Ik was eigenlijk van plan om hier in de treinen te overnachten..'. Ze stopte het deppen en gooide de zakdoek die nu bedekt was met wat bloed weg. Naar buiten. Olivia was onzeker over zichzelf. Daarom dat ze zichzelf ook uithongerde, ze wist dat ze erg nog niet uitzag dus bleef ze doorgaan. Ja, ze at om de zoveel tijd wel eens een hele boel en dan ging ze dat er weer aflopen in het bos. Ze luisterde naar Zayn's woorden. 'Bij mij logeren.' Bleef in haar hoofd hangen. Een kleine glimlach sierde haar bleke, magere gezicht en keek naar Zayn. 'Als je het niet wil moet je het niet voorstellen hé.' Zei ze. Voor als hij het niet zeker wist of hij dit wel wilde. Dat ze bij hem zou blijven logeren. Ze voelde zich meestal ongemakkelijk en ongewild. Voelde zich dan een last voor de mensen. Ze knikte langzaam van boven naar beneden en knuffelde hem dan om de hals. Als ze nu plat op de grond zou liggen zou ze direct slapen. De ene vertrouwde ze al sneller dan de andere. Ze vond Zayn in het begin ook maar niets doordat hij eventjes door het lint ging maar eigenlijk viel hij tot hiertoe echt wel mee. Mensen kende je niet op 1 2 3 en dat wist ze maar al te goed. Ze was vroeger zo vaak laten vallen door 'vrienden' die haar gewoon belachelijk vonden. Ze grinnikte zachtjes en ging terug rechtzitten bij zijn vraag. 'Blauw.' Zei ze simpel. Ze nam haar mouwen in haar handen en begon ook te prullen aan haar mouwen. Geen blijf wist ze met haar handen. Olivia moest echt uitkijken met wat ze deed deze dagen. In feite mocht ze niet iedereen zomaar blindelings vertrouwen die bezorgd kwamen kijken. Dat was al eens een paar keer uit de hand gelopen maar ze kon nooit nee zeggen. Omdat ze geen mensen pijn wilde doen door weg te gaan ofzoiets. Weglopen was altijd een oplossing geweest bij haar. Ze had al wel eens een keertje in een speciaal tehuis gezeten met andere gekken. Op één of andere manier was ze daar niet juist. Ja, problemen had ze maar zo erg toch ook weer niet. Tenminste, dacht zij. Volgens zichzelf was ze nog helemaal in orde en soms wel eens gek door drugs. Maar anders dacht ze altijd dat ze er normaal uitzag. Gewoon haar verleden gooide roet in het eten. Het slagen van haar vader, soms dat van haar moeder erbij. Koude rillingen liepen over haar rug.

[flut ]

Haar antwoord op de vraag of ze een slaapplek had, deed hem haar even kort geschokt aankijken. In deze ranzige treinen, en geen bescherming. Wat als hier een gestoorde moordenaar verscheen? Maar hij dwong zichzelf weer een normale uitdrukking aan te nemen. Het kleine glimlachje, wat haar gezicht sierde. Deed Zayn goed, hij wist niet waarom maar hij wou haar aan het lachen maken. Ze had een mager gezicht, zag hij nu. Haar antwoord leverde een grijns van zijn kant op, ‘als ik het niet wou had ik het ook niet voorgesteld’ zei hij met een glimlach. Nee alleen wonen, in een eigenlijk te groot huis. Dat was niet wat hij zich had voorgesteld toen hij hier kwam wonen. Haar armen om zijn hals, waren onverwachts. Maar hij duwde haar niet weg, hij streelde haar voorzichtig over haar rug. En glimlachte toen ze zei dat haar lievelingskleur blauw was, ‘blauw van een strakblauwe hemel in de zomer, of blauw van een diepe oceaan?’ vroeg hij nieuwsgierig. Hij hield zelf ook van de kleur blauw….Maar dan het blauw van een heldere zomerdag, met wat wolkjes die in de lucht zweefde. Jep die kleur blauw waardeerde hij het meest, diepe oceaan blauw was ook mooi. Maar anders, dat was mysterieus, alsof er geheimen in de zeebodem verborgen waren. Hij hoorde zijn maag rommelen en keek Olivia verontschuldigend aan. ‘Sorry ik heb nog niet gegeten vandaag’ zei hij verontschuldigend. Hij vroeg zich af of Olivia al wat had gegeten, en of ze überhaupt geld had om iets te kunnen halen, en te eten. ‘Heb je al ontbeten?’ vroeg hij vriendelijk, niet beschuldigend. Als ze nog niet gegeten had, mocht ze van hem best op zijn geld een ontbijt halen, bij het café om de hoek. Waar hij normaal altijd ontbeet, maar het vanochtend had overgeslagen door de ruzie met Jack. Die de hele nacht in de cel had moeten slapen. De vogels vlogen buiten vrolijk heen en weer, er kwam een spreeuw naar binnen gehupst. Gevolgd door een paar andere spreeuwen, ze maakte veel lawaai. Maar Zayn keek er met een glimlachje naar, toen de vogels Oliva en hem opmerkte. Bekeken ze hun met een scheef kopje, om na een paar seconden weer te gaan zitten tjilpen en met hun vleugels klapperde. Hij geeuwde en rekte zich uit, hield er rekening mee dat Olivia naast hem zat. ‘Zullen we een wandeling maken?’ vroeg hij met een oprechte glimlach. Ja hij had zin in wandelen, niet in deze bedompte, oude, naar schimmel ruikende trein te zitten. Het zonlicht wat buiten scheen, was ook aanlokkelijk, voor hem tenminste. Hier vlak in de buurt was een meertje, daar had hij al eens gezwommen met Jack. Een beetje lol zitten trappen, en daar de hele dag gebleven. Ze hadden van de zon genoten, en van het verkoelende water. ’s Avonds hadden ze een kampvuur gemaakt, en er marshmallows boven gehangen. Met een glimlach dacht hij terug aan die dag, hij moest het echt goed maken met Jack. Anders zou hij Jack zich rot voelen, wist hij uit ervaring. Hij voelde in zijn broekzak en haalde er zijn blackberry uit, hij wou niet pronken met het ding maar hij moest even sorry zeggen tegen jack. Hij kon hem niet bellen, aangezien dat asociaal was tegenover Olivia maar een sms kon geen kwaad. Zijn vingers vlogen over het minuscule ‘toetsenbordje’, tot er uiteindelijk een tekst verscheen:

Jack, sorry dat ik me zo liet gaan. Ik was gewoon bezorgd, denk ik… Ik hoop dat je me het vergeeft. Kan nu niet naar je toe komen, zit hier in de trein met een meisje, wat voor mijn gevoel hulp nodig heeft. Nee het is niet wat je denkt ;-) Zie je vanavond i think.

Hij drukte op versturen en keek toen naar Olivia, een verontschuldigende glimlach verscheen op zijn gelaat. ‘Sorry had nog wat goed te maken met iemand’ zei hij met schuldige stem. ‘Maar zullen we gaan wandelen, het weer is er perfect voor’ zei hij enthousiast. Hij beet even op zijn lip en keek naar oliva. Hij kwam overeind en stak een hand naar haar uit, bemoedigend glimlachte hij naar haar. De buitenwereld was zo erg nog niet.

'De blauwe kleur van een oneindige oceaan.' Zei ze. 'Het draagt nog allemaal geheimen met zich mee dat hopelijk ooit door zeevaarders ontdekt zal worden..' ze had het ook een beetje over zichzelf xant ze had problemen die hij niet wist en ze wist ook niet zeker of hij het wel wilde weten. Ze grinnikte toen ze de maag van Zayn hoorde rommelen. Hij had vandaag nog niet gegeten en hij kon blijkbaar geen dag zonder eten uithouden. Zij daarentegen kon wel dagen zonder eten aan. Negeerde de pijn in haar buik door andere pijn te veroorzaken. De vraag of ze al had ontbeten steekte een beetje. Wist nooit wat zeggen. Ze knikte maar ja. Ookal wisten de meeste dat ze aan het liegen was, blijkbaar konden ze dat aan haar gezicht zien. Dan keek ze hopvol die persoon in de ogen. Zette dan zo'n ogen op die dwongen om haar te geloven. Manipulatie van mensen. Olivia had het zelf nooit door het werd allemaal een gewoonte. Haar leven was 1 grote gewoonte. Weinig mensen hadden dat door of konde het niet begrijpen... Dat stak bes wel bij haar maar ze kon het ergens wel begrijpen. Ze had ook een jart en gevoelens? Daar mest niemand aan twijfelen, ze was nog altijd een persoon, een meisje... een wandeling kon op zich geen kwaad maar toxh.. iets in haar wilde haar tegenhouden. Wow, ze was echt gek in haar hoofd. Straks kwamen er nog stemmetjes bij te pas dacht ze sarcastisch. Ze had eigenlijk geen hoop meer en wist niet wie ze echt was. Haar hart was gebroken door Mido. Hij had een vriendin en zij zou een tweede keuze zijn. Opeens zag ze een hand naar zich reiken. Omdat ze zo verzonken was in haar gedachten dacht ze dat Zayn naar haar wilde uithalen. Haar wilde slaan. Gewoon omdat ze zo verzonken zat in haar gedachten. Ze kruiste haar armen boven haar hoofd en gaf een kleine gil. Ze deed haar ene oog open en zag dat hij niks ging doen. Ze schaamde zich best wel over haar actie maar ze was angstig. Van mensen. Zo'n beetje van alles... Nam zijn hand en ging rechtstaan.Verontschuldigde zich nog een keer voor haar reactie. Uitleg zou ze misschien geven als hij er achter zou vragen. Ze wilde mensen geen last geven door haar problemen te vertellen. Als hij zelf al genoeg problemen hadden konden die van haar er niet bij.

[inspiratieloos ]