» The horse market « » Solance «

Het was een paar maanden na het gedoe met Riot en Solance was nog lange niet hersteld. Ze werd ernstig in de gaten gehouden door haar ouders en goddank ook door Riot. Met Patrick ging alles goed, haar behandeling liep ze braaf door maar echt veel beter ging het niet met haar. Ze wist dat Riot haar lief had, ze wist dat ze Patrick had, maar ze voelde een leegte na Morte. Morte, het ellendigste paard van de hele wereld, waarschijnlijk. Maar goed, hij was dus verkocht, zij stond nu machteloos. Maar haar moeder wou haar gelukkig hebben, daar was ze van overtuigd. Dus dat haar moeder zei dat ze toch echt iets moest doen met paarden, nam ze dan maar aan. Haar moeder had haar geld in haar handen geduwd en gezegd dat er een paardenmarkt in de stad was. Daar moest ze dan maar heen gaan, waar ze voor een paard kon gaan kijken. Een stad. Een paardenmarkt. Het maakte haar misselijk.
De wekker ging en met een klap sloeg ze het ding uit. Paardenmarkt, vandaag. Oh ja. Alsof ze dat zelf niet wist, en ze daar echt aan herinnert moest worden. Maar het was een van de dingen van haar psycholoog waaraan ze zich behoorde te houden. Braaf en lief werd ze verplicht om die dingen op te schrijven en uit te voeren. Ze moest haar 'gewone' leven weer oppakken. Ze moest weer gaan leven. Ze moest een dagboek bijhouden en mocht niet meer in zichzelf krassen. Like she even cared. Sorry hoor, maar zij was het. Zij hield zich er niet aan. Ze at hooguit een droge cracker en één appel op een dag, en misschien een komkommer, maar daar hield het allemaal op. Die psycholoog kon haar niet veranderen. Net zo min als... Riot dat eigenlijk kon. Ja, ze deed dingen anders, ze pleegde geen zelfmoord meer, maar nu wou ze bij hem zijn, elk minuut van de dag. Alhoewel, vandaag zou het niet lukken. Als ze naar de paardenmarkt zou gaan.. Misschien zou ze hem daarna wel contacteren op een of andere manier. Ze zou wel zien. Ze schoof de dekens opzij, liet haar benen buiten het bed bungelen en stond op. Ze rekte zich uit, deed de dekens netjes en goed en liep naar de spiegel toe.
"Goedemorgen, schat," deed ze naar zichzelf terwijl ze een kushandje naar zichzelf toewierp. Sarcasme droop van haar begroeting. Ofcourse, wat wouden ze anders? Ze trok haar nachthemd uit, gooide hem op haar bed en stond toen enkel in haar onderbroek voor de spiegel. Haar ribben waren te zien. Haar knieën waren knokig. Haar huid zag er ongezond uit. Solance boog iets naar voren. Dat was namelijk niet wat zij zag. Zij zag haar vel, wat samenkwam, en vond dat het een vetribbel was. Zag vet wat er al lang niet meer was. Ze was nog lang niet op haar streefgewicht. Wat haar streefgewicht precies was, wist ze zelf niet eens. Ze moest gewoon dunner worden.
Nadat ze zichzelf ervan overtuigd had dat ze nog niet dun genoeg was, ging ze haar lichaam langs met alle littekens. En die waren er. Die waren er genoeg. Open, dichte, de littekens van het avontuur met Riot. Alles wat met Riot te maken had, had een omleining. Ze hield zo godschuwelijk veel van die jongen, dat was niet in woorden uit te drukken. Maar ze zweeg, durfde het nooit met zoveel bewoording tegen hem te zeggen. Ze zou het vast nog wel een keer doen, maar ooit.. Op een dag. En dingen. Liefde was niet iets wat meer vanzelfsprekend voor haar was. Ookal hielden haar ouders van haar, wilde haar ouders alles doen zodat het goed met haar zou komen. Maar ze begrepen het gewoon niet. Sommige dingen kwamen niet 'goed'. Dit zat in haar lichaam gebakerd. En zou er waarschijnlijk ook nooit meer uitkomen.
Solance keek rond in haar kamer, op zoek naar wat kleding. Een BH lag op de grond en ze viste hem op. Ze klikte het ding vast, deed hem goed en trok de bandjes over haar schouders. Daarna zocht ze een tshirt, deed hem aan, diepte haar zwarte skinnybroek op, trok hem aan en deed ook nog wat sokken aan. Ergens van haar bureau haalde ze twee zwarte zweetbandjes, schoof er een om de ene arm en een ander om de andere arm. Toen pakte ze twee spike-armbanden, deed die ook om haar armen en pakte toen de spike-halsband. Alles aan haar straalde nu gewoon uit dat ze op moesten rotten, haar niet moesten aanspreken. Met haar kam probeerde ze haar haren wat te kalmeren, flikkerde er toen een staart in en begon in haar kamer rond te neuzen. Op zoek naar wat make-up. Mascara en eye-liner. Eenmaal gevonden, kleurde ze haar ogen zwart en bekeek daarna het resultaat aandachtig. Ze zag er spooky uit. Niet echt bepaald alsof je haar moest aanspreken. Ze grijnsde naar haar spiegelbeeld, stak haar middelvinger ernaar uit en liep toen de kamer uit. Ze sprong van de trap af, landde netjes op de bal van haar voet, trok haar gympen aan en was klaar om te gaan. Haar tas lag al klaar en toen ze die over haar schouder hing, ging ze de deur uit.
Eindelijk was ze in de stad aangekomen en had niet gereageerd op alle uitroepen van mensen. Ja, ze had véél littekens kunnen bedekken, maar niet alle. Ze kon toch ook niet aan alles denken? Nou ja, hinderde niet. Mensen deden toch nooit iets met die informatie. Like she even cared about others... Ja, oké, Riot. Ze schudde haar hoofd, ze moest nu wel een beetje gefocust blijven. Ze was op zoek naar een paard. Een.. die haar aansprak, waar ze een klik mee had. Ze wandelde de markt op en stopte bij het eerste de beste paard wat ze tegenkwam. Een Haflinger, eentje die een paar foto's rond zijn stal had hangen waar hij met kleine kindjes opstond. Te braaf. Het dier snuffelde nieuwsgierig aan haar hand, maar ze voelde niets. De ogen van het dier stonden eerlijk, nieuwsgierig, maar gewoon.. Niet wat ze zocht. Dus liep ze verder, voordat mensen haar de geschiedenis van dat paard gingen vertellen. Had ze helemaal geen zin in. Gezeik en gezwam over een oninteressant dier. Whatever. Ze wandelde verder, zag een gitzwart paard en moest zichzelf bedwingen om er niet direct op af te rennen. Ze las het bordje. 'Princess of the Shadows.' Wat een beauty! Maar eronder stond dat ze al verkocht was. Helaas. Solance baalde.
Vele paarden later en vele momenten van teleurstelling verder, ging ze op een bankje zitten. Ze had op een paar paarden mogen rijden, maar er was met geen enkel dier een echte klik geweest. Ze had bij geen enkel paard iets gehad van; ja, daar wil ik graag mee verder gaan. Ze liet haar hoofd hangen, maar werd getrokken door wat opgewonden gekir van een klein meisje. Solance stond op van haar bank en wandelde in rustig tempo naar wat paarden. Ze zag het jonge meisje bij een wit paard staan en ze zuchtte. Het was een Shire, het grootste paardenras van de wereld. Het was een machtig beest, een erg machtig beest en ze was wel nieuwsgierig. De ogen van het dier gaven haar een boost, deden haar ergens aan Riot denken. Het kleine meisje huppelde terug naar haar moeder en ging weer weg. Natuurlijk, die hengst was veel te groot voor haar.
Even hadden ze een kort moment van oogcontact. De hengst keek haar aan, en zij hem ook. Iets ging om. Een onzichtbare knop. Ze moest hem leren kennen. Die ogen, dat lijf. Haar hart ging sneller kloppen bij het idee dat ze geld in haar broekzak had zitten. Het dier hinnikte naar haar, en ze kon zich niet meer inhouden. Op een flink tempo liep ze naar het dier toe, stak haar hand naar hem uit en streelde zijn hals.
"Dag jongen," fluisterde ze naar hem, terwijl ze hem bleef aaien. De eigenaar of wie dan ook kwam op haar af en begon een verhandeling over het paard, wat Gustav heette, af te vuren. Solance luisterde met een half oor, met het andere oor was ze met Gustav bezig. Hij was prachtig.
"Ik.. wil graag rijden, als dat kan. Om zegmaar de feeling te krijgen," fluisterde ze zachtjes. "Je.. bent van plan hem te kopen, of niet?" vroeg de vrouw. Solance zweeg. Ja, ze was van plan hem te kopen, maar dat ging ze haar niet aan haar neus hangen. Stel dat ze tohch niet bij elkaar bleken te passen?

Tot zijn grote vreugde kwam de blondine ook daadwerkelijk op hem af, met zijn oren naar voren keek hij toe hoe ze op een flink tempo naar hem toe liep. Ze was niet een van de standaard mensen, dat zag je zo. Drie rare dingen om haar polsen en hals met stekelige punten deden hem licht verwarren. Hij besloot dat ieder mens anders was –dat hij had hij zelf mogen ervaren- en ze geen bedreiging leek. Al waren weinig mensen een bedreiging voor hem, omdat hij zo groot was dachten mensen er niet vaak over hem te pesten. Niet dat hij dat erg vond, in tegendeel ze moesten iemand anders gaan vervellen. Hij boog zijn hoofd iets om aan haar te snuffelen terwijl ze zijn hals streelde, haar woorden. Die zacht maar duidelijk hoorbaar waren voor zijn naar voren staande oren, deden hem zacht briezen. Hij was in de ban van haar haren om zijn hoofd nog lager te laten zakken en aan de stekelige dingen te snuffelen. Toen er eentje in zijn neus prikte snoof hij verontwaardigd om zijn hoofd iets terug te treken. De zachte strelingen over zijn hals ontspande hem, maar zijn nieuwsgierigheid ging daar niet van weg. Hij kwam met gemak bij haar haren die samengebonden waren. Hij snuffelde eraan om een pluk zacht vast te pakken, om te ontdekken dat het naar niks smaakte. En niet eetbaar was, hij liet het weer los zonder een pluk eruit getrokken te hebben. Zijn bazin kwam eraan, toen ze zijn naam noemde hinnikte hij kort. Om hen vrolijk aan te kijken, ‘goed hé dat ik mijn naam weet’ leek zijn blik te zeggen. Zijn bazin praatte in een taal die voor hem niet duidelijk was, om vervolgens weg te lopen. Hij had niet door gehad –vanochtend- dat ze zijn zadel etc had mee genomen. Maar ze bleek ze bij zich te hebben, want ze kwam een paar minuten later aangelopen. Met zijn dekje, zadel en hoofdstel. Hij snoof en trippelde op zijn hoeven toen hij ze in het oog kreeg. Rijden klonk hem altijd goed in de oren, hij bleef dan ook ongeduldig staan toen ze hem opzadelde. Hij blies zijn buik niet op, iets wat hij manege paarden wel had zien doen. Hij begreep het deels, een schoppende mangeruiter leek hem ook niet geweldig. Maar hij was altijd wel in voor beweging. Hij opende gewillig zijn mond voor het bit en liet zijn hoofd zakken, omdat ze anders het hoofdstel niet tot over zijn oren kon doen. Toen alle riempjes vast maken, en het halster af was overhandigde zijn bazin de teugels aan het meisje hij brieste tevreden toen hij uit het “hok” werd gehaald en draaide zijn hoofd om aan de rug van het meisje te snuffelen toen ze op wou stappen.

Solance stond afwezig te wachten terwijl Gustav werd opgezadeld. De eigenaresse vertelde wat over zijn afkomst, over de stal waar hij gefokt was, zijn prestatie's, dat soort geneuzel. Solance knikte wat afwezig, niet reagerend op al dat soort geleuter. Ze ging geen wedstrijden met hem doen, ze ging een band met hem krijgen, met hem rijden, buitenrit.. Misschien zelfs uiteindelijk ook zonder hoofdstel.. Met neckrope. Het was haar droom. Ze kreeg een cap aangereikt, deed hem op, verstelde hem en glimlachte even kort naar de eigenaresse. Die had de beugels al een beetje op haar maat gemaakt en hielp haar nu in het zadel.
"Hij is wel groot en gooit wel hoger op dan je gewend bent, denk ik zo." SOlance haalde haar schouders op. Dat zou wel goedkomen, dacht ze zo. Ze legde haar been heel lichtjes aan en hij ging voorwaarts. Verrukt klopte ze hem op zijn hals, en bleef toen voorover hangen. Duizeligheid benam haar het zicht en als hij nu iets zou doen, zou ze eraf liggen. Het werd zwart voor haar ogen en ze voelde dat ze zich niet vast kon grijpen. Nog voordat ze iets kon doen, lag ze op de grond. Even was ze weg. Hoelang was even?
"Meis?" Bezorgd stond de eigenaresse van Gustav over haar heengebogen. "Je viel zomaar!" Solance knipperde met haar ogen. Really? Was ze er zomaar afgevallen? Ze zuchtte en kwam trillerig overeind. Ja. Ze voelde zich behoorlijk rot nu. "Kan ik wat voor je doen, wil je wat te eten?" Solance' gezicht betrok en ze schudde haar hoofd. "Nee, dank u," fluisterde ze. "Ik.. bel mijn moeder, die komt zometeen met de trailer. U krijgt extra geld als u niemand wat verteld over dat ik flauwgevallen ben." Ze kwam moeizaam overeind en sloeg haar armen om Gustav's hals heen. "Dag jongen, ik ben zo weer terug," fluisterde ze in zijn oor. Met moeite strompelde ze naar het hek toe en zonk daar tegenaan. Ze frummelde haar mobiel uit haar broekzak, tikte haar moeders nummer in en wachtte ongeduldig tot ze opnam.
"Ik heb een paardje gevonden," begon ze. "Zou je kunnen komen met de trailer?"

De lichte hulp deed hem braaf naar voren stappen, op een rustig tempo. Waarschijnlijk had het meisje op z’n rug nog nooit op zo’n groot paard gereden. Dacht hij redelijk trots op zichzelf, dat hij zo groot en machtig was. Hij voelde een klopje tegen zijn gespierde hals en liet een tevreden bries horen. Hij voelde hoe het meisje naar voren bleef hangen, niet het slimste wat ze kon doen bedacht hij zich. Misschien lag ze er zo af…En jah hoor zijn gedachte werd waar, hij voelde haar wegglijden, en stopte direct met stappen. Zijn eigenaar kwam aangerend maar kon haar niet meer opvangen, bezorgd snufte Gustav aan haar blonde haren toen ze voor hem op de grond lag. De eigenaresse zei wat tegen haar, maar hij kon niet verstaan wat. Logisch want hij sprak de rare taal der mensen niet. Hij brieste in haar gezicht toen ze met haar ogen knipperde, om ze te openen. Hij keek toe hoe ze overeind kwam en duwde zijn grote neus tegen haar hand. Hij wou haar helpen toen ze moeizaam overeind kwam maar wist niet hoe, dus hield hij zijn nek zorgzaam over haar heen gebogen. Ze mocht niet nog een keer vallen. Hij lette niet op wat ze zei tegen zijn eigenaresse maar hield waakzaam zicht dat ze niet nog een keer viel. Ze sloeg haar armen om zijn hals, iets wat Gustav waardeerde. Hij drukte zijn neus tegen haar rug. Hij kon namelijk makkelijk over haar heen buigen, want hij was twee koppen groter dan haar. Ze fluisterde iets in zijn oor, iets wat hij niet kon verstaan maar het klonk aardig dus brieste hij tevreden. Toen ze weg liep, of eerder strompelde hinnikte hij naar haar. Ze moest bij hém blijven, hij wou niet dat ze wegging. Zijn eigenaresse kwam naar hem toe en suste hem door op zijn hals te kloppen, maar hij bleef waakzaam naar het meisje kijken. Hij draide zelfs zijn hoofd zo, toen ze hem weer terug in het “hok”, dat hij haar kon zien. Hij lette niet op toen ze zijn singel los maakte en weg liep om een krukje te pakken. Anders kon ze het zadel er niet af tillen, hij liet het allemaal langs zich heen glijden. Maar iets wat hij niet negeerde was het meisje, hij keek naar haar als een waakhond. Zo’n waakhond dat op het erf van de manege liep, ja dat klonk goed. Zo’n bull van een beest waar iedereen bang voor was, hij hinnikte toen hij er over na dacht. Zou wel goed zijn, niemand mocht aan zijn nieuwe bazin komen, althans hij hoopte dat ze zijn nieuwe bazin werd. Hij opende braaf zijn mond toen ze het bit uit zijn mond wou nemen. Toen ze hem helemaal had afgetuigd, liep hij met goede hoop naar het meisje. Wat bij het hek stond, hij duwde zijn neus tegen haar buik. En keek haar met zijn grote bruine ogen aan, ‘neem me mee?’ leken de ogen te vragen.