No time! ~ Brian

'Can't keep my, can't keep my, I can't keep my hands of you...'
Het bekende deuntje waar ze elke morgen wakker door werd gemaakt, dreunde door haar kamer en met een glimlach op haar gezicht, kwam Cassie overeind. De hele week had ze al naar vandaag, zaterdag dus, uitgekeken. Ze voelde zich de hele week al hartstikke rot, omdat Shannon al een week of zo niets van zich had laten horen. Maar toen belde Brian haar sinds een best lange tijd, of hij langs kon komen. Ze had meteen ja gezegd want Brian kende ze al vanaf dat ze peuters waren en hij was al jaren haar allerbeste vriend. Het gevaar dat ze verliefd op hem zou worden, was er ook niet. Was haar lesbieheid toch nog ergens goed voor, grinnikte ze.
Ze trok snel schoon ondergoed aan, een lekker warme joggingbroek en een random T-shirt. Haar normale weekendsetje, ze ging toch nooit naar buiten. Haar ouders waren om zes uur naar het vliegveld vertrokken, naar Schotland, dus had ze het hele huis voor zichzelf. Geen ruzie's dus, en dat vond ze ook wel prettig, vooral als Brian er was.
Snel werkte ze haar ontbijt naar binnen, borstelde vluchtig haar haren en gooide wat water in haar gezicht, om wakker te worden. Met Simple Plan keihard op ging ze op de bank zitten en zette de tv aan, op een random kanaal.
Een uurtje later hoorde ze de bel gaan en ze sprintte naar de voordeur. God, ze hadden elkaar zó lang niet gezien. Ze was gewoon zo blij om Brian weer een knuffel te kunnen geven, dat Shannon bijna uit haar gedachten was verdwenen. Zodra de deur open was, vloog ze hem gelijk om zijn hals. 'Ik heb je zó gemist!'

Hij verstijfde onder haar aanraking. Het was niet zijn bedoeling, het was gewoon zo. Hij begon ook hevig te bibberen en rukte zich dan ook los.
"Ga.. weg.. Alsjeblieft.." Hij struikelde achteruit, viel en bleef even zitten. Zijn ademhaling was te snel, zijn hartslag te hoog, en met een schuw oog keek hij Cassie aan. Waarom? Was ze soms vergeten dat hij niet van fysiek contact hield?
Na een aantal minuten te hebben gezeten, krabbelde hij overeind en keek naar Cassie, die nog steeds rustig in de deuropening stond. Oh ja, het bleef wel een Cassie. Hij klopte zichzelf af, wachtte nog even en keek haar toen kort aan.
"Hoi Cas," zei hij, terwijl hij zijn handen in zijn broekzakken duwde. "Hoe is het met je?" Hij hupte van been op been en was dankbaar toen hij naar binnen werd gevraagd. Daar plofte hij op een stoel neer en haalde zijn amethist uit zijn broekzak. Tussen zijn handen wreef hij hem warm, terwijl hij wachtte op Cassie.
"Hoe staat het leven?" vroeg hij, verlegen. Hij wist dat dat van hem verlangt werd, vragen stellen over hoe het met mensen ging. Al vond hij dat stiekem doodeng om te vragen. Hij bleef dan ook over zijn steen wrijven. Een handeling die hem kalmeerde, maar die mensen om hem heen vaak doodnerveus maakte. Tja. Het was of dat hij dodelijk nerveus was, of dat mensen om hem heen een beetje geïrriteerd waren. Liever koos hij niet voor het laatste, maar als hij doodnerveus was, had hij ook buikpijn.
Hij luisterde naar Cassie, knikte zo op zijn tijd en was half verbaasd dat hij ook een vraag moest beantwoorden.

Geschrokken sloeg Cassie haar hand voor haar mond. Oh shit, dat was ze dus vergeten in haar enthousiasme. Dat hij geen knuffelbeer was. "Sorry, sorry," stamelde ze en wachtte tot hij weer rustig was. Stressen deed ze niet echt, ze kende hem wel langer dan vandaag. Hij stond een paar minuten later weer op.
"Hoi Cas," was de ietwat late begroeting, "hoe is het met je?" Met zijn handen in zijn zakken en heen en weer huppelend op zijn twee benen zag hij er nogal nerveus uit dus zei ze maar snel dat hij wel binnen mocht komen. "Ga maar ergens zitten," zei ze terwijl ze de deur achter hem dichtdeed en naar de woonkamer wuifde. "Ik kom zo, even wat drinken halen."
In de keuken schonk ze een glas cola in. Met haar hoofd om de hoek vroeg ze wat voor drinken hij wilde waarna ze opsomde wat er in huis was. Zodra hij antwoord had gegeven, vloog ze weer naar de keuken toe en schonk voor hem ook een glas in. Een zak chips erbij, alles op een klein dienblad en klaar is kees.
"Hoe staat het leven?" vroeg Brian zodra alles op de tafel stond. Ze keek even naar zijn handen en glimlachte. Nog steeds de goede, oude Brian.
"Nou, laat ik maar van voren af aan beginnen," begon ze met een diepe zucht, "een paar maanden geleden ontmoette ik een meisje en ik werd... verliefd op haar." Dat ze lesbisch was, wist hij toch al? "Nou ja, we hebben nu een relatie maar mijn vader ging zo kut doen. En daarvoor nog, toen ik nog niet met Shannon, - dat meisje - had, was ik aangereden en werd hij boos en sloeg me en..." Ze slikte, dit had ze niet eens aan Shannon verteld. Vlug knipperde ze met haar ogen. "Nou ja, dat doet hij nu niet meer maar hij zeurt zo en hij kan het niet accepteren... je weet wel... christelijk en zo. En Shannons broer kon het ook niet accepteren. En ik heb Shannon al een hele week niet gezien..." Nou, hier werd ze ook niet vrolijker van. "Sorry, ik loop me hier maar aan te stellen... ik ben echt zo blij om je weer een keertje te zien, Bry. Jij accepteert me tenminste gewoon zoals ik ben en daar ben ik je echt heel dankbaar voor." Toen schoot haar te binnen dat ze nog niet eens had gevraagd hoe het met hem ging. "En met jou? Hoe gaat het met jouw leven?" Cassie glimlachte op een beetje geruststellende manier omdat ze zag hoe nerveus hij was. "We hebben elkaar zo lang niet gezien, ik ben gewoon benieuwd hoe het met jou gaat." Terwijl ze op zijn antwoord wachtte, nam ze een slokje van haar cola en opende de zak chips, waar ze een handjevol uitnam. "Pak maar wat je wilt."