What am I doing here? (Brian)

Zelfs nu, zelfs in de zomer, wanneer het beneden heet genoeg was om te gaan zwemmen, was het hier ijzig koud. Roya trok haar dikke crèmewitte jas strakker om zich heen en rilde toen een ijzige windvlaag erdoorheen probeerde te komen. Ze ademde langzaam uit waarop haar adem condenseerde voor haar neus.
Ze liep over een smal bergpad en was voorzichtig; ze wilde niet uitglijden; zoiets overleefde je hier vermoedelijk niet. Ze verwenste het feit dat ze geen muts op had gezet. Then again.. Had ze niet.. Vlug trok ze haar rugzak van haar schouder. Ze zette hem op de grond en knielde ernaast. Snel ritste ze hem open. Gehaast begon ze te zoeken. Na een paar seconden vond ze waar ze naar zocht; een paar zwarte oorwarmers. Opgelucht zette ze ze op. Vroren haar oren er in elk geval niet af.
Ze ritste de rugzak weer dicht en hing hem weer over haar schouder.
Het was inmiddels licht gaan sneeuwen, maar haar jas was daar ruimschoots tegen bestand.
Waarom was ze eigenlijk aan deze wandeling begonnen? Het was gekkenwerk; ze had nu ook aan het meer kunnen liggen, really. Het antwoord wist ze wel; ze was inmiddels al op aardig wat plekken geweest, maar de bergen had ze nog niet bezocht en ze hield nou eenmaal van vernieuwing.
Vaag bedacht ze zich dat dit waarschijnlijk haar gevaarlijkste uitstapje tot nu toe was, gewoon omdat er zoveel mis kon gaan. Maar als ze op de paden bleef kon er toch niet veel misgaan?
Ze liep onder een soort natuurlijk boog door, zoals men die ook wel in canyons aantrof. Ze kon niet ontkennen dat het hier prachtig was; de besneeuwde bergtoppen, de vallende vlokken, het zonlicht dat alles deed glinsteren... Het was zonder meer een lust voor het oog.
Ze keek rond en zag op een ander pad iemand lopen. Een jongen, als ze zich niet vergiste. Nieuwsgierig begon ze zijn kant op te lopen, zich afvragend wat zijn reden kon zijn om hier op een dag als deze te lopen.
"Hai," groette ze, toen ze bij hem was. "Wat brengt jou hier, hoog in de bergen?" vroeg ze opgewekt.

“Ongelooflijk, Brian, dat je van plan bent naar de bérgen te gaan! Neem een voorbeeld aan je zus, díé gaat lekker met haar vriendinnen naar het meertje toe om te zonnen!” Grinnikend pakte hij zijn winterjas uit zijn kledingkast en sloeg hem over zijn schouder.
“Omdat er niks aan is om al dat geroddel over mij aan te horen,” antwoordde hij en pakte zijn vertrouwde Eastpack. Sjaal, twee mutsen -de een was net iets warmer en hij wist niet precies hoe koud het ging worden daar, en hij had een hekel aan koude oren- en handschoenen. Snel stommelde hij de trap af, gevolgd door zijn moeder, en stopte wat appels en twee flessen water erbij. Ook een verbandkist, mocht er wat gebeuren. En natuurlijk zijn mobiel.
“Mam, ik blijf gewoon op de paden, oké? Zo snel zal ik er niet vanaf vallen.” Aarzelend knikte ze en gaf haar protest toen maar op.
“Ben je terug voor het avondeten?”
“Tuurlijk.”
Na gedag te hebben gezegd tegen zijn ouders, stapte hij de deur uit. Het was ongeveer een half uurtje lopen naar het pad wat de bergen inleidde. De mensen die hij tegenkwam keken hem raar aan; wie ging er hartje zomer nou met een winterjas en bergschoenen rondlopen? Wisten zij veel dat hij naar koudere gebieden ging.
Bij het pad aangekomen, haalde hij alles uit zijn tas en trok het aan. Jas, muts, sjaal en handschoenen. Naarmate hij hoger kwam, hoe kouder het werd en hij was blij dat hij zijn andere muts met oorflappen ook nog mee had genomen want die was wel welkom in dit weer. Af en toe een korte pauze waarin hij een slok water nam en weer op weg.
Na een uurtje stevig doorlopen, kon hij dan eindelijk zien waar hij voor gekomen was. Rijen bergtoppen lagen voor hem uitgestrekt, de een nog hoger dan de ander. In de verte was het warme deel van Horse Home te zien; heel even meende hij zelfs het meertje te zien maar dat wist hij niet helemaal zeker. Een rilling kroop over zijn ruggengraat, dit was niet zo'n fijne plek om stil te blijven staan. Brian zette zich weer in beweging, daar kreeg hij het wel weer warm van.
Na een houten platform waar hij even bleef staan om een appel op te eten, kwam hij een kleiner paadje tegen. Aangetrokken door de spleet waar het doorheen liep en waar het mogelijk warmer was, sloeg hij linksaf. Erg veel verschil was er alleen niet dus zat er niets anders op dan gewoon weer verder te lopen. Misschien moest hij maar weer naar huis gaan, want hij had geen zin om verkouden te worden. Aan de andere kant kwam hij uit op een weg, die exact hetzelfde was als de weg waar hij vanaf gekomen was. Hij zou nog even doorlopen, om te kijken of er nog wat anders te beleven viel of misschien was er wel een plek waar hij zonder te bevriezen van het uitzicht kon genieten.
Net toen hij om wou keren – het begon hier gevaarlijk glad te worden – zag hij iemand in de verte. Blijkbaar had zij hem ook gezien want met een vrolijke begroeting kwam ze op hem af. Wat hij hier in de bergen deed.
“Mijn tijd verspillen? Ik weet niet. Ik hoorde dat er hier een schitterend uitzicht te zien was en dat klopt ook wel, maar het is zo koud dat ik er net een minuutje naar kan kijken zonder in een ijsklontje te veranderen.” Bij het zien van haar oorwarmers haalde hij spontaan zijn pandamuts met flappen van zijn hoofd en duwde hem in haar handen. “Hier, wat warmer dan die oorwarmers denk ik.” Zelf deed hij de andere muts op, dat saaie, zwarte ding. De kraag van zijn jas trok hij zo omhoog, dat ook zijn oren half bedekt werden. “En jij? Kom je hier ook om te oefenen voor ijsklontje spelen?” Het schoot hem te binnen dat hij zich nog niet eens had voorgesteld! Wat onbeleefd. “Ik ben Brian trouwens.” Hij stak zijn hand uit.

~ Inspiratiebom. xD

“Mijn tijd verspillen? Ik weet niet. Ik hoorde dat er hier een schitterend uitzicht te zien was en dat klopt ook wel, maar het is zo koud dat ik er net een minuutje naar kan kijken zonder in een ijsklontje te veranderen.” antwoordde de jongen. Roya grijnsde om het antwoord en keek verrast op toen hij de muts in haar handen drukte.
“Hier, wat warmer dan die oorwarmers denk ik.” waren de woorden die erbij geleverd werden. Roya glimlachte.
"Dank je, maar heb jij het dan niet ontzettend koud?-" begon ze, maar toen pakte hij een andere muts en deed die op. Roya grijnsde en deed haar oorwarmers af, die ze als een koptelefoon om haar hals hing. Ze zette de leuke muts op. Het maakte zonder meer een behoorlijk verschil.
"Bedankt man," zei ze oprecht.
Ze vond het een sympathieke actie van hem; ze kende niet veel mensen die je spontaan een muts in je handen drukten, opdat je het minder koud zou hebben.
“En jij? Kom je hier ook om te oefenen voor ijsklontje spelen?”
Roya schoot in de lach.
"Onder andere," grinnikte ze. "Nee, ik kwam hier eigenlijk gewoon om te zien wat de omgeving te bieden had. Ik woon hier nog niet zo lang dus veel gebieden heb ik nog niet gezien," legde ze uit, terwijl ze uitkeek over het uitgestrekte berglandschap.
Ze keek weer naar hem toen hij zich voorstelde en glimlachte.
"Aangenaam, Brian," zei ze opgewekt en ze schudde zijn uitgestoken hand. "Ik ben Roya."
Daarna wreef ze in haar in vingerhandschoenen gehulde handen. Ondanks de handschoenen waren haar handen niet bijster warm.
En toch; ze had het ervoor over, de kou. Het was hier waanzinnig mooi en ze wist dat ze er iets voor over moest hebben om dit te kunnen aanschouwen.
"Kom je vaak op dit soort plekken?" vroeg ze nieuwsgierig aan Brian, terwijl ze voorzichtig en met kleine stapjes weer begon te lopen; in beweging blijven was uiteindelijk toch de beste manier om nog enigszins warm te blijven.

“Bedankt man,” bedankte ze hem. Nonchalant wuifde hij het weg. “Geen dank joh, hij staat je leuk.”
Op de vraag wat ze hier deed, antwoordde ze ongeveer hetzelfde wat hij had gezegd. Hij vond het wel leuk dat zij blijkbaar ook van wandelen hield en dat ze zelf ook nieuw was. Niet dat hij problemen had met nieuwe vrienden maken maar het was toch wel prettig als je iemand kende die hier niet al z'n hele leven woonde.
Ook stelde ze zich voor als Roya. “Leuke naam,” complimenteerde hij haar spontaan. “Hoor je niet vaak. In tegenstelling tot Brian.”
“Kom je vaak op dit soort plekken?” Onbewust begonnen zijn ogen te stralen. “Niet specifiek op koude plekken,” grapte hij, “maar in ieder geval ben ik gek op wandelen. Er zijn nog zoveel plekken in Horse Home waar ik nog een keertje naartoe wil. De watervallen bijvoorbeeld. Ik kom uit Amsterdam, daar heb je dit soort dingen niet.”
Terwijl hij nog aan het praten was, liep zij alweer verder. Omdat hij daar geen enkel bezwaar tegen had -tenslotte was de temperatuur er niet echt op vooruit gegaan- volgde hij haar maar. “Eigenlijk woon ik hier nog maar twee dagen. Hoe lang ben jij hier dan al, in Horse Home?”
Even werd hij afgeleid door een bijzonder glad stuk waar hij half sloffend over heen gleed. Zodra hij zijn aandacht weer op Roya richtte, merkte hij dat ze al aan het praten was. “Sorry, ik was er even niet bij. Wat zei je?” excuseerde hij zich. “Het is echt verdomd glad hier.”
Hij vond het wel een stuk gezelliger nu ze met z'n tweeën waren. Tenslotte was je in je eentje maar alleen, niet waar? En hij warmde al een klein beetje op, godzijdank.

“Niet specifiek op koude plekken, maar in ieder geval ben ik gek op wandelen. Er zijn nog zoveel plekken in Horse Home waar ik nog een keertje naartoe wil. De watervallen bijvoorbeeld. Ik kom uit Amsterdam, daar heb je dit soort dingen niet.”
Roya luisterde aandachtig. Ze glimlachte toen hij het over Amsterdam had. Nee, daar vond je geen watervallen. Ze herkende aardig wat van zichzelf in zijn woorden; er was hier zo ontzettend veel wat zij ook nog moest ontdekken. De omgeving hier was werkelijk ongelooflijk.
Ze wilde er op in gaan, toen hij alweer sprak.
“Eigenlijk woon ik hier nog maar twee dagen. Hoe lang ben jij hier dan al, in Horse Home?”
Ze keek hem verrast aan. "Nog maar twee dagen? Wauw, dan ben je hier dus echt no maar net. Ik woon hier inmiddels drie weekjes. Begin de boel nu een beetje te verkennen," zei ze opgewekt. Zijn volgende woorden echter, gaven aan dat hij haar niet had gehoord. Ze nam het hem niet kwalijk; glad was het hier absoluut en een gesprekspartner die onderaan een berg lag was niet echt van veel nut.
Ze herhaalde wat ze had gezegd.
Ze schoof haar handen in haar zakken, maar haalde ze er al snel weer uit; liever koude handen dan minder evenwicht, besloot ze.
Er stak een licht windje op, en wat extra sneeuwvlokken waaide voor hen langs.
Roya hoopte dat het niet harder ging waaien hierboven.
"Ze zeggen dat hier vlakbij een grot is," merkte ze op. Zoiets had ze in elk geval gehoord van iemand die hier elke winter kwam.

Drie weken, dat was inderdaad wel even langer dan twee dagen. “Tja, ik kan niet stilzitten,” grinnikte hij, “en ook geen paarden om me over te bekommeren. Al wil ik wel de kans aangrijpen om te gaan rijden maar ja, komt nog wel.”
“Ze zeggen dat hier vlakbij een grot is.” Verrast keek hij op. “Een grot? Oh, dat zou geweldig zijn want ik rammel. En hier pauzeren lijkt me niet zo'n goed idee.” Aangezien de weg tot nu toe maar een kant op leek te gaan, leek het hem wel logisch als ze over een paar minuten die grot wel zouden zien. “Dus ik stel voor om daar even pauze te houden.”
Een tijdje liepen ze zwijgend voort, hij uiterst voorzichtig. Een verse lading sneeuwvlokken dwarrelde tegen zijn gezicht aan en mopperend veegde hij ze weg. Ook de wind leek toe te nemen. “Ik hoop maar niet dat we straks een sneeuwstorm gaan krijgen of zo.”
Het tegendeel leek echter te gebeuren want vijftien minuten later kon hij alleen nog naar de grond kijken, omdat hij anders helemaal verblind werd door sneeuwvlokken. Een vloek gleed over zijn lippen. Roya leek het ook niet echt op prijs te stellen.
“Nu zou die grot wel welkom zijn,” mompelde hij, en zoekend keek hij om zich heen. Voor zover dat ging natuurlijk.
Een paar minuten later zag hij iets zwarts in de bergwand naast hem. Zacht porde hij tegen Roya's zij, gebaarde naar het zwart en nam maar aan dat het de grot was, waar ze het over had gehad. Dat bleek inderdaad zo te zijn en snel dook hij opzij. Even voelde hij zich het gelukkigste mens op aarde en toen plofte hij neer, en haalde appels, een zakje met vier boterhammen en twee flessen met water uit zijn rugzak. “Pff, dat was me het wandelingetje wel,” kwam er hijgend uit. Zijn gezicht en oren leken wel bevroren en datzelfde gold eigenlijk voor alles, ook al was hij helemaal ingepakt. “Daar zitten we dan.” Uit het plastic zakje haalde hij een boterham, belegd met worst, en nam een hap. Er viel niets anders te doen dan afwachten.

“Ik hoop maar niet dat we straks een sneeuwstorm gaan krijgen of zo.”
Roya grinnikte.
"Don't jinx it," zei ze met een grijns. Het was blijkbaar al te laat, want al snel verslechterde het weer. Een snijdende wind stak op en voor ze het wisten waren ze omgeven door een haag van wervelende vlokken.
Roya hoorde Brian vloeken en opluchting schoot door haar heen; zolang ze hem kon horen konden ze elkaar niet kwijtraken in de storm, toch?
Goed, ze kon nog prima zijn omtrekken zien, maar als je hier van elkaar verwijderd raakte..
Ze gaf het niet graag toe, maar ze was bang. Heel bang; een misstap en zij of Brian zou de afgrond in lazeren. De bodem was amper te zien en ze kon alleen maar hopen op een goede afloop.
Ze hoorde Brian wat zeggen en had bijna zijn hand gegrepen om zeker te weten dat ze hem niet kwijt zou raken.
Dit had ze zich niet voorgesteld bij een bergwandeling en ze gaf zichzelf een mentale uitbrander; ze had hierop voorbereid moeten zijn. Ze slikte. Captain hindsight strikes again, dacht ze nerveus.
Ze kneep haar ogen samen toen Brian haar aanstootte en volgde zijn blik. Ze kon haast wel door haar knieën zakken van opluchting. De grot! Ze waren veilig.
Gehaast volgde ze Brian naar binnen, die al snel van alles tevoorschijn haalde.
“Pff, dat was me het wandelingetje wel,”
Roya knikte slechts. Ze zat onder de sneeuw en had het ondanks wat ze aan had behoorlijk koud.
Ze zette haar rugzak naast zich neer en haalde er ook wat te eten uit. Ze keek naar de uitgang. Je kon amper zien wat daarbuiten was; het was een kolkende massa vlokken. Ze rilde, blij dat ze daaruit waren.
De adrenaline zakte wat en ze ging wat gemakkelijker zitten.
Ze beet op haar lip. Hadden ze maar iets om een vuurtje te maken; als ze íets nu goed kon gebruiken was dat het wel, maar ze had alleen een aansteker bij zich.
Roya rookte niet, maar als de natuur haar iets had geleerd was het wel dat je bepaalde dingen altijd bij je moest hebben.
Ze keek de kale grot rond; de wanden waren ruw, maar Roya was dankbaar voor de beschutting die ze boden.
"Jij hebt toevallig zeker niets bij je wat we eventueel in de hens zouden kunnen zetten?" zei ze met een klein glimlachje en ze hield de aansteker omhoog.

Zijn gesprekspartner rommelde wat in haar rugzak, hij keek toe wat ze eruit haalde. Een aansteker. Dat was inderdaad wel handig – en dat was hij totaal vergeten.
“Jij hebt toevallig zeker niets bij je wat we eventueel in de hens zouden kunnen zetten?” Hmm, hij had plastic zakjes maar dat brandde niet lang. “Nou, ik draag niet standaard houtblokken mee,” antwoordde hij aarzelend terwijl hij door zijn eigen rugzak snuffelde.
Eten, drinken, mobiel, een of ander stapeltje papier. Hij fronste; wat was dat nu weer? Bij het zien van de voorkant wist hij al gelijk dat het een of andere opdracht van school was, van dertig bladzijden.
“Euhm, ik heb dit. Geen idee waarom het in mijn rugzak zit – waarschijnlijk vergeten eruit te halen. Ik gebruik deze normaal voor school.” Hij gooide het spul tussen hen in. “En een paar verdwaalde potloden.” Die kwamen een eindje verderop terecht. “Dat is 't.”
Het was waarschijnlijk snel opgebrand maar meer had hij echt niet te bieden. Achterin de grot keek hij ook even, maar het enige wat daar lag waren twee halve, kleine takken. Nou ja, beter dan niets. Rillend schoof hij alles bij elkaar. “En, kan je daar wat mee?”
Zuchtend keek hij naar buiten, als hij nou was omgekeerd... dan zat hij nu lekker thuis. Maar ja, dan was hij Roya niet tegengekomen. Maar hij had op tv gezien dat sneeuwstormen dagen konden aanhouden. Als dat maar niet hier het gevoel was. Zijn moeder zou gek worden van angst en dat wilde hij haar niet aandoen. Bovendien werd dan gelijk al zijn vrijheid ontnomen, hoogstwaarschijnlijk. Misschien kon hij beter even sms'en. Hij haalde zijn mobiel uit zijn rugzak, zette hem aan. Geen bereik. Oké, dat was te voorspellen. Wel was de batterij nog helemaal vol dus kon hij nog muziek luisteren. Toch zette hij het ding maar uit, het moest bruikbaar blijven voor noodgevallen. Hij richtte zijn blik weer op de spullen tussen hen in, waar Roya bezig was met een vuurtje aankrijgen.

"Nee? Niet?" reageerde ze grinnikend toen Brian te kennen gaf niet standaard houtblokken bij zich te dragen.
Toen echter bleek dat hij het een en ander aan papier bij zich had glimlachte ze opgetogen. Daar kon ze wel wat mee.
Ze raapte het op. Het was kurkdroog, top.
Ze stond op en liep wat verder de grot in, om vervolgens met een paar stenen terug te komen die ze in een klein cirkeltje legde; groot zou het vuur niet worden.
Ze verdeelde de stapel papier in tweeën en de eerste helft scheurde ze aan stukken, die ze in de kleine stenen cirkel vleide. De rest was om het vuur zometeen aan de gang te houden.
Ze pakte haar aansteker en pakte een snipper papier, die ze in de vlam hield. Het papier vatte direct vlam. Roya prees zichzelf gelukkig met het feit dat de wind niet naar binnen blies, want dan hadden ze het wel kunnen vergeten.
Ze legde het brandende papiertje bij zijn vriendjes en moedigde het in stilte aan een feestje te bouwen.
Het lukte; langzaam begon er meer te branden. Ze stak nog een snippertje aan en legde dat erbij om het proces sneller te laten verlopen.
Uiteindelijk brandden de papiertjes. Lang zou het niet branden, vermoedde Roya, maar ze hadden de andere helft nog.
"Het is niet veel, maar een beetje warmte zal het wel geven," zei ze tegen Brian en ze glimlachte naar hem. Onbewust bedacht ze zich dat ze met minder aantrekkelijke mensen in een grot had kunnen zitten. Ze schoof de gedachte snel weg; voor dat soort gedachtes had ze nu geen tijd en ze schatte de kans dat hij single was toch uitzonderlijk klein.

Niet veel later brandde er een klein vuurtje. Hij schoof dichter naar de warmte toe om er zoveel mogelijk van mee te krijgen.
“Het is niet veel, maar een beetje warmte zal het wel geven,” werd er tegen hem gezegd, waarop een glimlach volgde. “Ik weet nu wie ik mee moet nemen als ik nog een keer van plan ben om hiernaartoe te gaan,” complimenteerde hij haar, en tastte naar de zak appels achter zich. Smakelijk zette hij zijn tanden in het sappige ding.
Terwijl hij om de beurt zijn handen warmde bij het vuur, keek hij naar buiten. Het mocht dan vervelend zijn dat ze nu opgesloten zaten, het zag er mooi uit, zo'n sneeuwstorm. Alles was wit daar, alsof er een onzichtbare muur zat, zoals in games. Tot nu toe viel het ook wel mee. En Roya was gelukkig ook geen meisje dat helemaal in de stress schoot. Alhoewel, iemand zonder doorzettingsvermogen was waarschijnlijk al lang omgekeerd. Als hij dat nu had gedaan... maar hij had nu geen zin om daaraan te denken. Het was gebeurd en ze moesten er het beste van maken.
Opeens schoot hem iets te binnen. “Zeg, misschien kunnen we voortaan met z'n tweeën op pad gaan,” stelde hij voor, “als je daar zin in hebt natuurlijk. Is een stuk gezelliger dan in je eentje, toch?”
Zodra hij alleen nog het klokhuis overhad, mikte hij de appel in het vuurtje. Zwijgend keek hij hoe het verzwolgen werd door de vlammen. “Hopelijk zijn we voor het avondeten weer vrij om te gaan, zou nogal kut zijn als m'n moeder me als vermist gaat opgeven,” mompelde hij en keek weer naar buiten. Net zo wit als een paar minuten geleden. Om toch maar wat te doen nam hij nog een slok water, draaide een kwartslag en strekte zich uit met zijn rugzak als kussen. Met halfgesloten ogen staarde hij naar het plafond. De warmte van het vuur nam al wat af, aan het kippenvel te voelen.

“Ik weet nu wie ik mee moet nemen als ik nog een keer van plan ben om hiernaartoe te gaan,” zei Brian en Roya grinnikte. Ze had het idee dat ze lichte blossen op haar wangen had gekregen inmiddels, wat niet verwonderlijk was; ijzige kou, dan vuur..
"At your service," antwoordde ze met een grijns. Ook zij schoof dichter naar de vlammen toe. Ze pakte nog een velletje en gooide er wat snippers bij om alles brandende te houden.
De warmte was weldadig en ze sloot met een tevreden zuchtje haar ogen even.
Toen Brian weer begon te praten opende ze haar ogen.
“Zeg, misschien kunnen we voortaan met z'n tweeën op pad gaan,” stelde hij voor en ze glimlachte. Daar had ze absoluut geen bezwaren tegen.
“als je daar zin in hebt natuurlijk. Is een stuk gezelliger dan in je eentje, toch?”
"Lijkt me awesome," antwoordde ze. "Alleen stel ik wel voor dat we voor onze volgende trip een iets warmere locatie kiezen," voegde ze er speels aan toe. Niet te warm, dacht ze vervolgens. Ze was de woestijn van een jaar terug nog lang niet vergeten en dat hoefde zich niet te herhalen. De hitte, zand dat overal was en de niet aflatende, schrijnende dorst. Nee, dat was geen aanrader.
“Hopelijk zijn we voor het avondeten weer vrij om te gaan, zou nogal kut zijn als m'n moeder me als vermist gaat opgeven,”
Roya keek op. "Is ze zo snel bezorgd dan?" vroeg ze verrast. Dat had ze niet achter iemand gezocht die zo de bergen in ging.
Ze keek toe hoe hij ging liggen, maar bleef zelf zitten. Haar ouders maakten zich niet snel druk om haar. Zeker na wat er in de Sahara was gebeurd wisten ze dat hun dochter zichzelf wel redde.

“Lijkt me awesome. Alleen stel ik wel voor dat we voor onze volgende trip een iets warmere locatie kiezen,” antwoordde Roya speels en hij grinnikte. “Aangezien dit de enige koude locatie is die ik ken, zal dat wel meevallen denk ik,” zei hij terug.
Op haar vraag of zijn moeder zo snel bezorgd was, knikte hij. “Verschrikkelijk. Mijn vader dan weer niet, dus die zal haar wel kalmeren. Maar toch doe ik haar die angst liever niet aan, weet je.” Hij zweeg een paar minuten. “Mijn vader weet wel dat ik me meestal wel kan redden, mijn moeder niet. Maar ik neem aan dat dat het moederinstinct is, want ik zou ook bezorgd zijn als m'n zoon niet op komt dagen. Al zou dat waarschijnlijk wel een uurtje duren voordat ik me zorgen ga maken.” Als hij haar maar kon bellen... maar dat zou het niet worden.
Hij was al half ingedommeld toen het tot hem doordrong dat het niet meer sneeuwde. Oh, hij kon wel dansen als hij niet zo verkleumd was geweest. Stijf kwam hij overeind en wierp even een blik op Roya, die er al even opgelucht uitzag. Rillend pakte hij zijn rugzak op waar alleen nog een halve fles water in zat. Een snelle blik op zijn horloge bevestigde dat het half zes 's avonds was. Dus dan hadden ze minstens vier uur in deze grot gezeten. Terwijl Roya zich ook klaarmaakte om te vertrekken, ijsbeerde hij, om zijn spieren wat los te maken. Dat nam de spierpijn alleen niet weg. Tenslotte bleef hij maar bij de ingang van de grot staan, ongeduldig.
“Klaar? Pff, ik verlang echt naar een douche.”

Het duurde enkele seconden tot het tot Roya was doorgedrongen. Het sneeuwde niet meer! Ze glimlachte opgelucht, al waren haar gezichtsspieren verstijfd van de kou.
Ze begon zo goed en zo kwaad als het ging haar spullen in te pakken. Dat waren er echter niet veel, dus ze had vlot klaar kunne zijn, ware het niet dat al haar spieren stijf van de kou waren. Ze liet zich er echter niet door kisten en stond op, de tas over haar rug zwaaiend; ze was niet van suiker dus ze ging zich niet aan lopen stellen.
Ze keek naar de stenen. Ze omringden nu nog slechts as. Hoe lang was het vuur al uit? Minuten? Uren? Het deed er niet meer toe; ze konden weg.
“Klaar? Pff, ik verlang echt naar een douche.”
Ze keek op en zag dat Brian al bij de ingang van de grot stond. Ze grijnsde.
"Coming."
Ze stapte over de stenen heen en liep naar hem toe.
"Zou ook best een douche kunnen gebruiken," merkte ze luchtig op terwijl ze de grot uitstapte. Het gekalmeerde weer gaf haar nieuwe energie en ze zag meteen dat ze die hard nodig zou hebben; er was veel sneeuw gevallen, dus de tocht erdoorheen zou zwaar worden.
"Be prepared," mompelde ze grinnikend terwijl ze haar tas beter op haar schouders hees.
Ze keek naar de grauwe lucht die al lang niet meer zo verzadigd leek als eerst; veel meer sneeuw hoefden ze gelukkig niet te verwachten, dat scheelde.
Ze begon voorzichtig te lopen, zich langzaam een weg door de dikke sneeuwlaag banend.
Ze kon er niet omheen; de ondergesneeuwde wereld om hen heen was beeldschoon en ze floot bewonderend toen de zon waterig door de wolken brak en de omgeving deed glinsteren.
"Wauw," bracht ze uit, al bleef ze niet staan om te kijken; op dit moment was een douche aanlokkelijker.

“Coming.” Gelukkig was ze klaar en kwam ze, grijnzend en wel, op hem afgelopen. Het werd tijd.
“Zou ook best een douche kunnen gebruiken,” merkte ze nog op terwijl ze langs hem heen stapte. Ook hij stapte naar buiten en Jezus, wat lag er een sneeuw. Alsof ze in Oostenrijk waren. Dat zou even doorzetten worden. In ieder geval beter dan een sneeuwstorm.
“Jep, ik heb mezelf al mentaal voorbereid,” reageerde hij op haar volgende opmerking, en grijnsde. Gewoon zijn hersenen op automatische piloot zetten en niet aan zijn spierpijn denken.
Gelukkig was de laag sneeuw dik genoeg om ervoor te zorgen dat er geen gladheid was, alleen verschuivingen waren vervelend.
“Wauw.” Hij volgde haar blik en moest haar gelijk geven. Het was prachtig. Alsof ze zo in een sprookje stonden. Een sprookje waarin spierpijn bestond. Maar daarna richtte hij zijn blik weer voor zich en klemde zijn tanden op elkaar.
Het leek wel eeuwen te duren maar toen zag hij de spleet waar hij doorheen was gekomen. Er lag daar minder sneeuw dan op de weg eromheen, en bovendien was het korter, dus sneden ze dat stuk af. Aan de andere kant strekte zich het uitzicht van het warme deel van Horse Home zich uit en hij versnelde zijn tempo.
Drie kwartier later liep hij -ondertussen bezig met zijn jas uitdoen- het gras op en liet het ding op de grond vallen. Net zoals zijn sjaal, muts en handschoenen.
“Ik ben nog nóóit zo blij geweest gras te zien!”
Uit zijn rugzak haalde hij zijn mobiel, toetste het huisnummer in en wachtte tot er werd opgenomen.
“Rustig! Alles is oké met me.”
“...”
“Oké.”
“Over een kwartier, twintig minuten, ben ik thuis.”
“Tot straks.”
Hij hing weer op.
“Dan scheiden hier onze wegen, neem ik aan? Zullen we anders morgen bij het meertje afspreken? Kies jij maar onze bestemming, mij maakt het niet uit. Zolang het maar niet de bergen zijn.” Hij grinnikte. “Maar ik moet nu echt naar huis want anders vermoordt ze me nog.”
Hij gooide zijn jas over zijn schouder, stopte de rest in zijn rugzak en stond op. “En geef die muts morgen maar terug.”
Vlug begon hij weer te lopen, zwaaide nog even naar Roya en verdween toen uit het zicht.

“Ik ben nog nóóit zo blij geweest gras te zien!”
Roya lachtte. Ze had het niet beter kunnen zeggen. Haar jas had ze om haar middel geknoopt en ze ademde opgelucht de zomerlucht in.
Ze onderdrukte de neiging haar schoenen en sokken uit te doen en op blote voeten te gaan lopen. Alhoewel.. misschien deed ze dat zo nog wel.
Ze hoorde Brian bellen, maar het ging langs haar heen.
Toen hij zich echter weer tot haar richtte lette ze weer op.
“Dan scheiden hier onze wegen, neem ik aan? Zullen we anders morgen bij het meertje afspreken? Kies jij maar onze bestemming, mij maakt het niet uit. Zolang het maar niet de bergen zijn.”
Bij het horen van zijn eerste woorden ging er een steek van teleurstelling door haar heen; ondanks alles had ze het best leuk gevonden, dit avontuur zo met hem samen.
Wat hij daarna echter zei deed haar gezicht weer oplichten. Het leek haar leuk om weer met hem op stap te gaan, maar dan uiteraard op een veiligere en warmere locatie.
"Is goed," zei ze met een warme glimlach. "Het meer is prima. Ben ik nog niet geweest."
“Maar ik moet nu echt naar huis want anders vermoordt ze me nog.” hoorde ze hem zeggen. Ze beet lichtjes op haar onderlip.
"Wel thuis," zei ze en ze grinnikte even toen hij de muts noemde, waarvan ze merkte dat ze deze nog steeds op had.
Toen hij wegliep en zwaaide, zwaaide ze terug, waarna ook zij naar huis ging.

Eenmaal thuis gekomen belde ze de chinees. Ze had geen zin om na zo'n lange dag nog eens te gaan koken.
Ze pakte haar telefoon en bedacht zich dat ze Brian's nummer niet had. Nou ja, ze ging morgen wel gewoon naar het meer, op hoop van zege. Alleen zwemmen was lang zo leuk niet, in het geval hij er niet zou zijn, maar altijd nog een stuk beter dan thuis niets zitten doen.
Haar bestelling werd gebracht en vlug werkte ze op de bank haar eten weg.
Normaal dekte ze altijd de tafel, maar ook dat liet ze vandaag zitten.
Erna ging ze naar boven om een hete douche te nemen, om vervolgens haar bed in te duiken.