Wintervlokken dwarrelde naar beneden, daalde neer op Noya haar rondgebogen hals. Haar neus raakte haar borst aan terwijl haar oren naar voren gebracht waren. Haar tempo was terug gebracht tot een stap terwijl haar staart iets geheven was. Haar ogen werden gericht op de bomen. Kaal waren hun altijd zo levendige takken, kaal was hun stam. Enkel bedekt door een dun laagje sneeuw wat hun lichaam warm leek te maken. Het leek te bedekken als kleding. Als een soort vacht. De grond onder haar was bedekt met een laagje van dode bladeren die kraakte onder haar hoeven, waar weer een laagje op lag met sneeuw. De grond onder haar was licht bevroren door de kou. Noya haar cremkleurige vacht viel hier niet duidelijk op. Een lichte straal zonlich was te vinden in de hemel die vol leek te staan met donker grijze wolken. Het was een sombere dag. Einde middag, begin van de avond. Het zou een lange nacht worden aangezien de dagen korter werden dan normaal. Luid brieste Noya terwijl verschillende geuren haar neus begroette. Er was één geur die haar echt opviel, die van een mens. Een vrouwlijke. Met rustige passen liep Nayo erop af. Sierlijk was elke pas, haar spieren waren goed zichtbaar in haar hals, in haar achterhand, in haar voorhand. Noya was duidelijk niet heel erg dik, eerder slank en bespierd door haar verleden. Haar rencarriere.Ze besloot een showtje te geven aan de vrouwlijke mens die zich ongeveer 800 meter verderop bevond. Ze strekte haar hals ging over tot rengalop en stoof uit de struiken te voorschijn ze hinnikte luid terwijl ze langs de bosrand heen en weer galopeerde na een tijdje ging ze over tot draf haar hals was nog droog ze had zich nog niet erg ingespant. Bij een renwedstrijd kon ze zich helemaal laten gaan maar ze was ontsnapt verlangde naar vrijheid naar oneindig ver rennen niet moeten stoppen gewoon door mogen rennen. Nieuwsgierig staarde ze het meisje aan met naar voren gerichte oren ze was oplettend een verkeerde beweging en ze was weg.
Paradigm Shift