Winter [open]

Het bruinachtige pad was een wit tapijt geworden. Bedolven onder sneeuw. Olivia hield niet van winter. Koud, donker en een depressieve tijd. Lastig voor haar. Ze had niemand meer. Ze had alleen nog zichzelf. Niemand wist wie ze echt was. Enkel Mido maar die had ze al heel lang niet meer gehoord of gezien. Weer voelde ze zich in de steek gelaten. Olivia had ook al lang niets meer gedaan in de paardensport. Geen zin in,  geen zin om de mensen onder ogen te komen. Nu had ze lang genoeg onder een rots geleefd. Ze moest ooit wel eens terug naar buiten komen? Tenminste dat vertelde ze zichzelf, maar eerlijk? Wie zou er nu aan het wachten zijn op haar? Voor wie zou ze nu zo belangrijk zijn en wie zou haar nu terug willen zien? Zij kende niemand en niemand kende haar. Langs de ene kant vond ze dit spijtig maar langs de andere kant kon ze niet makkelijk gekwetst worden door mensen. Ze zocht vroeger haar troost bij haar paard. Door geld te kort heeft ze haar paardje moeten verkopen. Het was beter voor het beestje. Liefde kreeg ze altijd maar ze had geen tijd en geen geld voor fatsoenlijke stalling of voeding. Niet dat het beestje er slecht en uitgemergeld uitzag. Dat zeker niet. Olivia probeerde altijd al het geld ze had aan haar paard uit te geven waardoor ze zelf maar weinig te eten had. Olivia was flink vermagerd en asociaal geworden. Als ze op straat liep had ze het gevoel alsof ze bekeken werd. Nu was ze terug buiten na een dik half jaar. Ze wandelde rustig. Voelde haar schoenen in de sneeuw zakken en hoorde het knapperige geluid van de versgevallen sneeuw. Toch vond ze dat een heerlijk geluid. Ze had een zwarte trui aan, donkere broek, laarzen, muts op en handschoenen aan. Haar gsm was ze al een paar weken kwijt. Nou ja, zo een ramp was dat niet. Ze had toch niemand waar ze echt naar wilde bellen om mee te kletsen. Ze liep naast het meer en zag er kinderen op schaatsen. Dat had ze vroeger ook gedaan maar door een val had ze een schrik gepakt. Als klein kind was ze door het ijs heen gezakt waardoor ze in het ijskoude water terecht was gekomen. Ze had er lang ingezeten waardoor ze geen gevoel meer had in haar benen. Ze had nu een immense schrik van water. Ze liep snel door en ging op een bankje zitten. Ze keek rond naar de kinderen die zoveel plezier hadden met hun ouders. Ze vroeg zich af waarom zij dat nooit heeft gehad.

Het was een wit scherm dat zijn aandacht vasthield, zwartte letters verschenen op het beeld wanneer hij met zijn vingers de toetsen indrukte. Hij typte snel en het was goed te zien dat hij er ervaring mee had. Hij werd echter afgeleid toen hij zijn mobiel hoorde. Hij keek omlaag, merkte dat hij al twee uur aan een stuk bezig was. Terwijl hij alles afsloot waar hij mee bezig was en de 'donkere' kamer verliet. Hij dronk wat en besefte toen dat hij helemaal geen eten in huis had. Hij mocht dus naar buiten. De bandana had hij al om zijn neus, het was iets wat hij als eerste deed wanneer hij opstond. Make-up had hij niet op, enkel nog het lijntje onder zijn ogen dat hij er de vorige dag niet goed af had gewassen. Zijn haren zaten zoals gewoonlijk in een soort omlaag hangende hanenkam. Hij liet het daar ook bij. De route die hij nam was de toeristische route en deze liep dan ook door het park. Zijn zwarte kisten zakte soms wat dieper weg, maar zorgde er voor dat zijn voeten droog bleven. Hij had een rood leren jack aan wat zijn lichaam warm hield en zijn zwarte baggy broek werd omhoog gehouden door twee riemen. Hij zag vele mensen schaatsen en kon het niet helpen een kleine glimlach te vertonen. Op een bankje zat een meisje, maar er was nog genoeg ruimte voor hem.
"Mag ik erbij komen zitten?" Vroeg hij rustig, zoals gewoonlijk zou hij wel weer de meest vreemde blik krijgen, voordat hij een normaal antwoord kreeg. Maar hij was het gewend.