Just today I don't feel like doing anything.

-Damian-

Indigo liep en liep en liep. Ze had weer eens een van die dagen dat ze geen doel voor ogen had, gewoon wat ronddwaalde en eigenlijk niks deed. Maar daar kon zij ook niet veel aan doen, er waren gewoon vrij weinig paarden in HH waardoor ze niet heel erg veel kon praten. Het enige andere wilde paard dat ze echt kende was Urise, maar om nou 24/7 steeds bij dezelfde te zijn, nee. Ze wilde zelf ook graag wat momenten voor zichzelf, en ze wist van Urise dat hij ook liever soms alleen was dan dat Indigo hem de hele tijd verveelde. Ach, het was eigenlijk niet eens een ramp, alleen ze vond het wel jammer dat er zo weinig wilde paarden waren. Vroeger za je steeds overal wel een aantal paarden lopen, nu nog maar zelden. Meestal waren dat paarden die door HH trokken om ergens anders heen te gaan, dus het contact zoeken had ze eigenlijk ook al opgegeven. Als ze hier zouden blijven moesten ze maar naar Indigo toe gaan. Ze had geen zin om vrienden te maken als ze de volgende dag toch weer weg zouden gaan. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet eens door had dat ze zo ongeveer recht in een modderplas liep. Ze kon gelukkig nog net op tijd op de rem trappen. “He getsiebah” Zei ze terwijl ze met een vies gezicht omlaag keek. Ze was nu nog wit. Mar ze had geen zin om de hele weg terug te lopen, dan had ze voor niks zo zitten ronddwalen. Nu deed ze dat sowieso toch voor niks. Maar ze had wel het idee dat ze straks bruin was in plaats van wit. Voorzichtig zette ze een voet in het water en probeerde niet aan hetgene te denken waar ze nu in stond. Ze vond het gewoon vies. Het was wel een voordeel dat er in modder geen vissen zwommen. Haar actie van een paar dagen geleden bij de watervallen zou ze niet zo snel vergeten. Ze ging toen het water in en schrok van de vissen die langs haar benen zwommen, en het erge was dat Urise dat dus had gezien. Ach, het boeide haar ook niet zoveel. Ze hoorde geritsel uit de bosjes komen waardoor haar hoofd naar de goede richting schoot. Door die felle beweging gleed ze bijna uit. Gelukkig kon ze zich nog net staande houden, anders zou ze er straks uitzien als het verschrikkelijke moddermonster. Er kwam een gedaante uit de bosjes, en je wilt het niet geloven, maar toen stond ze oog in oog met een paard, dat ze niet kende en hier ook nog nooit had gezien. En menig paard dat op een soort doorreis was kwam niet langs een afgelegen plek als dit.

Hier ben ikk

Damian keek om zich heen, hier was hij nog niet geweest, en het was zijn bedoeling om de omgeving te verkennen want hij was van plan hier te blijven. Hij stak zijn hoofd door de bosjes. Hij zag een heel groot modderig veld. Midden in het veld, lag van de ene naar de andere kant een reusachtige boomstam, waar makkelijk een paar overheen kon. Aan de rand van de modder stond een wit paard. Een merrie om precies te zijn, ze was ouder als hem, hij schatte haar ongeveer vijf jaar oud. Rustig liep hij op de merrie af. Met een schok draaide ze zich om, en daardoor viel ze bijna. Gelukkig kon ze nog net de grip terug vinden, en bleef aan de rand van de modder staan. Ze keek hem aan, het leek wel of ze verbaast was. “Sorry, dat ik je liet schrikken.” Verontschuldigde hij zich. Hij schraapte met zijn hoef over de grond, hier was het tenminste nog droog. “Wat is je naam?” vroeg hij. Een windvlaag deed zijn lange zwarte manen voor zijn ogen wapperen. De merrie was wit, nog wel, als ze van plan was langs het modderveld te lopen, werd ze gauw bruin. Met zijn zwarte benen was het minder goed te zien als hij door de modder was gelopen. Hij bekeek de merrie, hij was groter, terwijl zij ouder was. Maar hengsten zijn meestal groter. Ze keek nog steeds verbaast. “Is er iets?” vroeg hij Was er iets met hem? Hij was net nog in het water gesprongen. Dus vies was hij niet. Afwachtend keek hij haar aan. Benieuwd naar haar antwoord.

Blijkbaar keek Indigo de hengst voor hem welk erg vreemd aan. In ieder geval vreemder dan ze zelf gedacht had. “Oh, sorry, niet gedacht dat ik zo stom keek. Nou, ik weet niet of je hier langer inj dit gebied wilt blijven, maar wilde paarden zijn nogal zeldzaam, en vele ken ik er dan ook niet. De enige die ik ken is Urise, en dat was het.” Ze bekeek de hengst voor haar zo goed en zo onopvallend mogelijk. Blijkbaar lukte dat aardig goed. Ach ze had al best vaak kunnen oefenen. “Ik heet Indigo, en jij?” Het begin van elk gesprek met een onbekend paard was eigenlijk altijd wel een beetje hetzelfde. Even een paar woorden uitwisselen, je voorstellen en daarna waarschijnlijk vragen wat de ander hier deed. Zo voorspelbaar. Maar wat moest je nou weer zeggen tegen een vreemd paard wat totaal niet op het opgenoemde lijstje leek? O jee, straks kreeg ze nog een communicatie stoornis door het weinig praten. Ze wist niet eens of dat wel bestond en het leek haar ook sterk dat zij het ooit kon krijgen. Okee, ze kon het toch niet laten om het te vragen. “Wat doe je hier eigenlijk? Niet dat ik je zo graag weg wil hebben hoor, gewoon belangstelling.”