Is het echt?

Spijt was wel een goed woord om te om omschrijven hoe hij zich nu voelde. Sinds een paar dagen was hij teruggekeerd naar HH. Hij was ingetrokken bij een oude vriend, zijn huisgenoot van nu. Hh voelde niet meer als zijn thuis, het voelde meer alsof hij een wild vreemde was die in een bekende omgeving kwam kijken naar nieuwe dingen. Er was een Ranch bijgekomen, er waren meer mensen als eerst, er waren zelfs dingen veranderd waarvan hij dacht dat ze nooit zouden veranderen. Aan de ene kant was hij blij dat dingen waren veranderd, aan de andere kant baalde hij verschrikkelijk. Het huis waar hij een tijd lang had gewoond, als zijn huis had kunnen beschouwen kon hij niet meer vinden. Was hij nou vergeetachtig geworden of was het er echt niet meer? Alex reed met zijn motor een rondje door een wijk waarvan hij dacht dat hij hem kende. Wat had hij gedaan? Waren de antwoorden op zijn vragen echt zo belangrijk voor hem geweest dat hij had móeten gaan? Of had hij gewoon weer wat anders gewild? Een nieuwe uitdaging, antwoorden zoeken op zijn vragen. S’ Nachts was hij er vandoor gegaan, nog even gekeken hoe ze lag te slapen en toen de deur gevonden. Hoe het hem was gelukt wist hij niet. De eerste paar dagen pompte de adrenaline door zijn aderen dat hij amper wat merkte. Zodra hij gewent was aan een ander leven begon de ramp pas echt. Nachtmerries begonnen hem te kwellen, elke nacht kwam ze bij hem terug. Tot hij een vervanging vond. Naja, vervanging kon je het niet echt noemen. Eerder een nog dommere fout. Zijn liefde voor motorcross was terug gekomen, hij ging dan ook mee doen aan wedstrijden die hij keer op keer won. Aandacht wou hij niet, gewoon afleiding. Alles ging goed tot hij de fout in ging. Een sprong maken die hij nog nooit had gemaakt was stom geweest. Nog stommer was om niet volledig geconcentreerd te zijn en neer te gaan. Been gebroken op meerdere plaatsen. Herstel was niet zeker, hij moest blij zijn dat hij kon lopen. Dankzij zijn been wist hij hoelang hij weg was geweest van HH. Bijna twee jaar, als het al niet langer was. Vervanging voor hetgeen wat hem het liefst was had hij nooit kunnen vinden. Dat was dan ook de reden dat hij terug was gekomen naar HH. Antwoorden op zijn vragen had hij niet gekregen. Enkel nog meer vragen waar hij niet tegen kon. Zijn ouders waren niet zijn ouders? Waar waren ze dan wel? Waarom hadden ze hem weggedaan? Waarom had hij alles kregen wat hij maar wou? Nog meer vragen die onbeantwoord zouden blijven, en waarom? Opzoek naar de antwoorden zou hij niet meer gaan. Hij zou ze namelijk toch niet vinden. Nee, hij zou het laten bij de antwoorden die hij had gekregen. Alexander zette zijn goede been op de grond en keek nog een keer rond. Moest hij de hoek om? Rechtdoor misschien, of terug rijden? Na behoorlijk wat twijfel ging hij de hoek om, gelukkig kwam hij uit op de grote weg, daarvandaan wist hij tenminste de weg terug naar huis. Dankzij het lekkere weer had hij niet veel aan, een simpele spijkerbroek en korte mouwen shirt. In tegenstelling tot de meeste mensen had hij zijn helm op, veiligheid voor al na zijn val. Eenmaal thuis reed hij zijn motor in de garage, waar hij hoorde. Zijn motor hing hij aan een handvat zodat hij hem niet kwijt zou raken, bovendien bleef hij netter in de garage. Voor hij terug naar buiten ging keek hij een laatste keer naar zijn rood met zwarte motor. Nog twee daagjes, daarna zou hij opgehaald worden door een nieuwe eigenaar. Hij kon er namelijk niet veel meer mee en dat was zonde. Alex wandelde het huis in, jammer genoeg was er niemand thuis. Zoals altijd zette hij de radio aan, bij elk leuke liedje neuriede hij mee terwijl hij een boterham klaar voor zichzelf. Met de sleutels van het huis in zijn hand, een boterham in zijn mond en de afstandbediening van de radio in zijn hand wandelde hij naar de voordeur. Op het laatste moment zette hij de radio uit en gooide hij de afstandbediening terug op de bank. In zijn slakkenpasje van tegenwoordig liep hij het pad af naar het trottoir. Met de benenwagen naar de markt. Eens zien of hij een ijskraam kon vinden waar hij ook milkshakes kon krijgen. Tegenwoordig waren haast alle ijskramen Italiaans ijs wat hij niet zo lekker vond als een milkshake.

Alex schuifelde met zijn milkshake in zijn hand richting een bankje. De markt was niets veranderd, nog altijd even rommelig als eerst. Behalve de bankjes dan, die herinnerde hij zich niet meer. Tussen alle snel lopende mensen door zag hij er best wel anders uit. Half hinkelend en in een heerlijk rustig tempo. Haast had hij niet, hij had alle tijd van de wereld. Werken hoefde hij niet omdat hij arbeidsongeschikt was verklaard, geen problemen mee. Alleen nogal jammer dat hij bepaalde sporten ook niet meer mocht doen. Boksen zoals hij altijd had gedaan was nogal lastig geworden. Zwemmen daar in tegen was juist goed, maar dat deed hij niet zo vaak meer. Voor eigenlijk alles wat hij eerst had gedaan had hij wel een excuus om het niet meer te doen. Veel dingen herinnerde hem aan háár. Een paar mensen zeiden hem goede dag, de meeste liepen snel door wanneer hij naar hen keek. Zonder enige gêne keek hij nog eens goed rond, kon ze hier nog zijn? Stel dat ze hier nog was zou ze dan met iemand anders zijn? Hoe zou ze eruit zien? Nog even mooi als eerst? Een lach verscheen op zijn gezicht toen hij nog een keer dacht aan hoe hij haar had ontmoet. Ze had in een boom gezeten, in de boom voor zijn huisje die hij ook niet meer kon vinden. Was hij dan echt zo slecht in de weg vinden? Had zijn huisgenoot wel gelijk, voor het eerst. Met enige moeite kwam hij overeind omdat hij zijn lege milkshake weg moest gooien. Eenmaal terug op het bankje haalde hij zijn mobiel tevoorschijn en verstuurde hij een korte sms naar zijn peetouders. Misschien had hij eerder iets van zich laten horen, dat hij goed aan was gekomen. Net nadat hij de sms had verzonden en zijn mobiel had weggestopt verscheen er iemand in zijn ooghoek. Dat kon niet! Of toch wel? Ze leek er erg op, of hij moest aan het hallucineren zijn. Net zoals eerst pompte de adrenaline door zijn lichaam heen, als ze het niet was zou hij hoop hebben gehad voor niets. Zou hij net zo gesloopt zijn als hij al een tijd was, maar wat als ze het wel was?


& Lenaa

Lena kwam uit haar kamer, haar nieuwe kamer, het huis van vroeger had ze gesloopt, veel te veel herinneringen... Hier was het ook mooi en ruim, maar niet zo ruim, het was een hoeve, een gerenoveerde hoeve. De muren waren nog van hout, maar het was er goed geïsoleerd, er was een oude open haard, de keuken had gezellige kastjes en de eettafel was van mahonie. Lena was hier thuis, geen... Alex, het voelde alsof ze vanbinnen open scheurde toen ze zijn naam hoorde, wat miste ze hem! Iedere nacht, steeds opnieuw, was hij daar, iedere nacht werd ze wakker, schreeuwend. Ze had een simpele skinny-jeans aan, een zwart T-shirt met een donkerrood vest erover dat half open hing. Ze ging de badkamer in, ze bekeek zichzelf in de spiegel, en iedere dag opnieuw waren haar ogen donker en zaten er blauw-paarse vlekken onder en op haar oogleden die het slaaptekort duidelijk maakte, iedere dag opnieuw was haar huid lijkbleek in plaats van roomwit, iedere dag opnieuw was zij dof, levenloos. En ze had er niet eens meer erg in, ze was het gewoon geworden. Na die twee jaar, minstens dan toch, was ze volledig anders, en toch hetzelfde. Lena had zich nog maar net staand kunnen houden toen Alex verdwenen was, maar toen haar merrie vlak daarna stierf aan koliek was dat net die duw om over de afgrond te vallen, want ze had er vaak genoeg in gekeken, en bijna was ze gevallen toen ze glimlachend Alex' kamer was binnengekomen omdat het bijna 12 uur werd en ze graag met hem een wandeling wou maken in het bos, zijn bed was leeg, ze zocht het hele huis af en had toen een vriend van hem gezien, die had gezegd dat alles oké met hem was. Lena was die dag ingestort van verdriet, toen stierf haar paard, die eerste week... afschuwelijk om aan te denken, er was iemand moeten komen om op haar te passen, van haar vrienden. Haar vrienden probeerde van alles om haar toch nog maar eens te laten lachen, van harte dan toch. Als ze lachte was het geforceerd en nep. Iemand had ooit tegen haar gezegd: een lichaam kan tot op een bepaalde grens mentale pijn aan, dan verander je in een soort zombie omdat je het niet meer aan kan. Lena was de zombie geworden, de zombie met het fel-rode haar en het gat in haar borst, waar ooit haar hart had gezeten. Vaak genoeg had ze zichzelf in slaap gehuild, huilend in haar slaap omdat diegene waar ze zo naar verlangde daar was, en als ze wakker werd omdat ze in haar droom zijn huid aanraakte was hij weer weg. Ze miste stukken van zichzelf, waaronder haar hart, ze kon het niet voelen, en was eerder verdoofd dan iets anders. Ze liet het allemaal maar over zich heen komen. Lena had ook wel problemen gehad, door het verdriet was ze haar eetlust volledig verloren, niet door iets anders, alleen door hem. Ze was onder de 50 kilo gekomen en was bewusteloos gevallen en naar een ziekenhuis gebracht, waar ze een week moest blijven en eten kreeg te eten door een slangetje door haar neus. Vreselijk! Maar net zoals met de meeste andere dingen had ze niet geprotesteerd, ze had er slaappillen gekregen, de enige dagen dat ze echt nog had geslapen was met die pillen, 9/10 van de tijd had ze gewoon naar de muur gekeken en alle moeite gedaan om niet aan hem te denken. Nu had ze geaccepteerd dat ze hem nooit meer zou zien, hij gaf misschien niet eens meer om haar.
Ze stapte op haar fiets en ging naar de markt, ze had wat brood en fruit nodig. Terwijl ze fietste genoot ze van de wind in haar gezicht, die maakte haar voor een moment wakker, blies de mist uit haar gedachten weg, maar niet lang genoeg. Ze had haar Ipod opstaan, er kwam melancholische muziek uit de oortjes, en dat was ook het fijnst. Ze had veel laten vallen omdat het haar te veel aan hem deed denken. Ze was er bijna en stapte af en zette haar fiets tegen een paal, waar wel meer fietsen stonden, en nam haar tas en liep naar de markt. Het was er altijd zo gezellig, als ze er iets van had gemerkt dan had ze zich heel huiselijk gevoeld, maar de verdoving die haar eigen lichaam had gemaakt hield de meeste gevoelens op afstand. Ze wandelde naar haar favoriete fruitkraam en kreeg een geforceerde glimlach om haar lippen en vroeg wat ze wou. Ze kreeg het in een leuk mandje omdat ze de 800ste koper was. Ze draaide zich om en glimlachte, bijna echt, bijna.
Haar ogen keken uit automatisme eens rond, was hij hier? Natuurlijk niet! Lena liep verder en kwam met een schok tot stilstand, het mandje viel uit haar handen, het fruit kwam op de grond, maar werd niet beschadigd, zonder het oogcontact te verbreken bukte ze zich om de stukken fruit terug in het mandje te leggen, de geitjes kregen het kapotte fruit wel. Gelukkig hielp er iemand mee, anders dan was het nooit gelukt, ze bedankte hem en verbrak heel even het oogcontact om naar diegene te kijken en keek direct terug. Dat kon hem niet zijn! Maar hij keek naar haar met dezelfde blik, ze voelde de kracht uit haar benen vloeien, maar werd net op tijd opgevangen, zodat het leek alsof ze gewoon uitschoof, eigenlijk was ze zo ongeveer heel even flauwgevallen. Hij hielp haar terug recht en liep toen gewoon door, Lena kwam aarzelend dichterbij, geen glimlach, geen twinkeling, gewoon een heleboel voorzichtigheid en angst om hem voor iemand anders aan te houden. "Alex?" Kwam aarzelend over haar lippen.

Was hij herkent? Het meisje keek naar hem maar dat kon ook wat anders betekenen. Ze leek zo erg op haar, straks zat weer fout, nog een blunder na de rest van de blunders. Alex bekeek het meisje nog eens goed, ze was het gewoon, geen twijfel over mogelijk. Zonder er echt bij stil te staan begon hij te bewegen. Sneller dan normaal wandelde hij in haar richting, hij was echter niet de enige die in beweging was gekomen. Het meisje bukte om haar fruit op te rapen. Zonder dat hij zijn blik van haar af haalde kwam hij langzaam dichterbij. Zodra hij dichtbij genoeg was schrok hij op omdat ze ineens in iemands armen viel. Zodra hij bij haar was pakte hij haar voorzichtig beet, voor als ze nog een keer om zou vallen. "Gaat het?" Vroeg hij bezorgd. Tussen zijn ogen verscheen een frons, waarom was plotseling flauw gevallen? Was het zo'n schok om hem te zien dat ze zelfs haar fruit mandje had laten vallen? Praten tegen haar lukte niet. Lena, ze was het meisje, in levende lijven. In een aarzeling werd zijn naam gesproken, tranen vulden zijn ogen bij het zien van haar toestand. Haar ogen waren dof, doffer dan hij ze had achtergelaten. Hoe ze zich had moeten voelen door zijn toedoen moest verschrikkelijk zijn geweest. Als het kon wou hij alle pijn die hij haar had aangedaan op zich nemen, doorstaan wat zij had doorstaan. “Lena..” Sprak hij zacht voor hij zijn armen goed om haar lichaam heen sloot en haar zachtjes tegen zich aan drukte om haar een knuffel te geven. “Het spijt me zo.” Ruim twee jaar geleden had het hem minder pijnlijk voor haar geleken om weg te gaan zonder haar, zonder iets te zeggen. Hoe had hij moeten uitleggen wat hij ging doen? Wat voor stommiteiten hij ging uithalen? Lena was zijn leven, zij maakte alles zonnig en liet hem lachen. Alleen, nu kon hij niet bepaald lachen. Ja, hij kon wel lachen, van geluk. Hij had haar terug gevonden na een hoop zoeken. De vraag was alleen nog; kon ze hem ooit vergeven? Voorzichtig streek hij met de rug van zijn hand over Lena haar bleke wang. Tot nu toe was ze echt, maar het kon ook weer een nachtmerrie zijn. Er was alleen wel een verschil, deze nachtmerrie was de beste die hij tot nu toe had gehad. In alle vorige nachtmerries kon hij haar niet aanraken, werd de afstand tussen hen steeds groter tot ze er niet meer was. En dat allemaal omdat hij zo nodig weg moest. Welke antwoorden had hij nou eigenlijk gevonden op zijn vragen? Amper antwoorden, enkel meer vragen. Wel had hij geleerd dat je niet overal een antwoord op moest hebben, dan werd het vanzelfsprekend en was het niet meer spannend. Oké, er waren wel dingen waar hij een antwoord op wou. Maar als hij weer bij Lena kon zijn, haar weer lief kon hebben, wou hij die vragen met alle plezier achterwegen laten. Hoe ouder hij werd hoe meer antwoorden hij zelf kon verzinnen. Net zoals hij zelf had verzonnen en daarna had bewezen dat hij geadopteerd was.
Tranen vulden zijn ogen toen hij nog een keer naar Lena keek. Wat had hij haar aangedaan, ze zag er slecht uit. Alsof ze nachten niet had geslapen, helemaal gesloopt was, en dat door zijn toedoen. “Mag ik je trakteren op iets zodat we kunnen praten?” Hij wou alles weten. Of ze in HH was gebleven, waar het huis was, hoe hij het goed kon maken.. Als hij het al goed kon maken met haar. Misschien moest hij weer op de bank ploffen en gaan snurken? Kon ze weer in een boom klimmen en hem er daarna in helpen waarna hij er niet uit zou kunnen komen. Geen problemen mee, hij zou doen wat ze wou. Verdriet die ze de afgelopen jaren had gehad kon hij niet wegnemen, wel kon hij zorgen dat ze weer een gelukkige tijd tegemoet zou gaan. Omdat hij nog geen antwoord had op zijn vraag voegde hij er nog iets aan toe. “We kunnen ook bij mij thuis praten, het is niet ver.” Normaal gesproken vond hij het ver, nu leek het een kippen stukje. Kiezen op elkaar en wat harder doorlopen, zo moeilijk was dat niet. Bovendien, als hij thuis was kon hij weer lekker gaan zitten en had hij nergens meer last van. In een soort automatisme liet hij zijn hand zakken en pakte hij Lena haar hand beet. Haar hand voelde koud aan, maar heerlijk vertrouwd. Alsof hij weer thuis was gekomen na een lange tocht.


- Het is een beetje een flut geworden Heb hem in 3 keer moeten typen, sorry als er fouten in zitten en als hij niet goed aansluit bij jou post.

Ik verwijder deze als ik op de pc zit, op mijn dsi gaat dat niet

Maakt niet uit joh, hoezo 3 keer?

Lena zakte net niet terug in elkaar toen zíjn handen haar voorzichtig beetpakte. Haar hart klopte bijna in haar keel en híj benam Lena's adem. Hij was net een engel, zoveel schoonheid na twee jaar vlak voor haar neus. Ze was zich hyper-bewust van de exacte plek waar zijn handen haar teder vasthielden. Tranen in zijn ogen brachten vertedering en verwarring met zich mee. Haar naam kwam over zijn -perfecte- lippen. Gelukkig dat hij haar op dat moment in zijn armen sloot, anders was ze gewoon terug in elkaar gezakt. Ze gloeide als een hout-klompje dat net uit het vuur werd gehaald toen hij zijn armen om haar sloot. Zijn stem leek een fluistering in haar oor toen hij zijn verontschuldigingen uitsprak. Ze wist niet wat zeggen, dus zei ze niets. Heel langzaam legde ze haar handen op zijn rug. Zo bleven ze even staan. Ze ging terug goed staan en voelde zijn hand over haar wang strijken, het leek alsof iemand met iets gloeiend-heet over haar wang had gestreken, het was aangenaam. Hij vroeg of ze ergens wou gaan zitten, ze kon haar stem even niet vinden en net toen ze wou antwoorden was hij haar voor, ze gingen straks wel naar huis. Lena spinde bijna van genoegen toen zijn hand in de hare lag. Ze nam hem mee naar een heel rustig tentje en leidde hem naar het achterste stuk, waar niemand was. Ze had tijdens het wandelen iets vreemd gemerkt, zijn been... Toen ze gingen zitten was dat tegenover elkaar, maar ze liet zijn hand niet los. Voordat hij nog maar iets kon zeggen was ze hem voor. [b]"Wat is er met je been?"[b/] Net voordat hij kon antwoorden kwam een serveerster om hun bestellingen vragen. Lena's maag gromde, eetlust was terug! Eindelijk! [b]"Euhm, de... lasagne met een cola."[b/] Ze ging zelf betalen, ze wou niet dat Alex dat moest doen terwijl ze geld zat had. De serveerster wachtte totdat Alex wist wat hij wou.

Ze was het echt, hoe ze hem knuffelde, het kon niet anders of het was Lena. Wie weet zou hij haar eerder hebben gevonden als hij eerder naar de markt was gegaan en niet zo schijterig had gedaan. Bekenden tegenkomen wou hij niet bepaald. Behalve Lena dan, haar wou hij maar al te graag tegenkomen. Alex verzonk in haar prachtige ogen. Meer dan perfect was ze, aan Lena kon niemand tippen. Niemand kon haar plek innemen, zijn hart was leeg zonder haar. Een stomme spier die hem enkel in leven hield terwijl het voelde alsof hij niet leefde. Met Lena in zijn armen, bij hem, voelde hij zich levend. Zijn hart was gevuld met liefde, en dat allemaal dankzij Lena. Zonder haar zou hij weer net zo levenloos wakker worden, elke ochtend maar weer. Elke kleine detail nam hij weer in zich op zoals hij al eerder had gedaan. Haar volle lippen, ogen om in te verdrinken, volmaakte bleke huid. Moest hij nog verder gaan? De foto op zijn mobiel was verouderd, maar hij was hem zoveel waard. Geen haar op zijn hoofd stond er naar om die foto te verwijderen. Oké, hij gebruikte hem niet meer als achtergrond foto maar hij had hem bovenin in zijn map staan. Antwoord op zijn vraag kreeg hij niet in woorden maar in daden. Terwijl Lena haar hand in die van hem lag wandelde ze samen naar een rustig tentje. In plaats van dat hij zich aan iemands tempo moest aanpassen, paste Lena haar tempo aan die van hem aan. Iets sneller dan normaal, dankzij de adrenaline, maar nog steeds behoorlijk langzaam. Nieuwsgierig keek hij rond, het was er inderdaad lekker rustig, vooral in het achterste gedeelte waar ze heengingen. Hij zat net of hij kreeg een vraag op zich afgevuurd. Eh, ja zijn been. Voor hij antwoord kon geven kwam er een serveerster. Nieuwsgierig keek hij wat ze allemaal hadden. Toen hij niet wist wat hij moest nemen koos hij maar voor hetzelfde als Lena had alleen dan met een sprite in plaats van cola. Toen de serveerster weer weg was beantwoorde hij de vraag van Lena. “Een val met mijn paard en een verkeerde sprong met mijn motor.” De eerste keer dat hij viel was het helemaal zijn schuld geweest. Te snel een parcours willen rijden zonder hem eerst goed uit te pluizen. Na de derde sprong zette hij zijn merrie verkeerd voor de sprong waardoor ze tegen een staander aan kwamen. Niet veel later lag hij met zijn been onder zijn merrie. Het laatste wat hij nog zag was een spuit die aan zijn merrie werd gegeven, ze zou het dus niet halen. Scheenbeen en voet gebroken. En dan een half jaar geleden stoerdoenerij tijdens een training. Hop, knieschijf verbrijzelt. Ondertussen was er behoorlijk wat tijd verstreken, maar nog steeds liep hij niet goed.
“Waar is het huis? Ik was ernaar opzoek maar kon hem niet vinden..” Er waren behoorlijk wat dingen die hij dol graag wou weten. Wat Lena had gedaan de afgelopen paar jaar, of ze het hem ooit zou vergeven.

Lena knikte toen Alex hetzelfde drinken als zij bestelde. De serveerster liep terug weg en Alex had de kans om te vertellen wat er met zijn been was gebeurd. Haar wenkbrauwen kropen langzaam naar mekaar toe naarmate hij vertelde. Hoe had hij zoiets kunnen doen? Maar met het woordje motor schoten haar wenkbrauwen omhoog van verontwaardiging. Ja oké, ze kon rijden, maar nooit cross-motor of dergelijke, en altijd veilig. Maar dan had Lena weer haar eigen hobby's in de hoop om Alex' lege ruimte in haar hart op te vullen gehad... Nooit echt met de passie die het kon hebben, maar ze was niet slecht. En het feit dat ze een slangen-mens was had haar goed geholpen. Maar nu was Alex aan de beurt met zijn vragen, hij wou weten waar het huis was. "Gesloopt," zei ze. "Teveel... herinneringen." Nu, in tegenstelling tot Alex waren haar hobby's voor zichzelf wel veilig geweest. En het had zeker bij haar gepast, en ze genoot er in de mate wel van die mogelijk waren zonder hém. Van de blikken die mensen wierpen had ze genoten, dat duister kantje dat iedere vrouw wel had, had er mateloos van genoten. Maar dat drong nooit echt tot haar door als ze de grenzen opzocht, het had haar ook wat verandert. Ze was in bepaalde mate zelfverzekerder geworden en uitdagender. "Wat wil je aan me vragen Alex? Ik zie het in je ogen branden." De serveerster kwam terug met Lena's eten en het drinken. Met een zachte glimlach die om haar lippen speelde haalde ze het bestek uit de witte doek en legde die opgevouwen langs haar eten. Ze nam haar mes en vork en begon de lasagne te snijden, waarna ze haar vork door een stukje prikte en het in haar mond stak. Ze was zich niet echt bewust geweest van verschillende emotie's en smaken en vele dingen die haar zintuigen haar ingaven. Maar dit was wel heel lekker. Glimlachend van genoegen merkte ze op hoe haar bewegingen zoveel minder vrij waren dan vroeger. Onbewust paste ze op met de dingen die ze deed en was voorzichtig met dingen die ze zich voordien nooit had gerealiseerd. Ze had niet geweten dat als ze schrok haar ogen leken te veranderen in de ogen van herten en alsof het leek dat ze ieder moment kon opspringen en wegrennen, ze wist niet dat het leek alsof er boeien aan haar handen zaten die haar bewegingen tegenhielden, alsof er een soort onzichtbaar schild rond haar hing die haar tegenhield als ze zich te ver uitrekte, dat viel te veel op. Ze nam het glas in haar hand en dronk een paar slokken, waarna ze het heel zachtjes terug neerzette, oppaste dat het niet teveel geluid maakte. Ze keek op, werd overrompeld door het prachtige gezicht. Zij zou eeuwig en altijd van hem zijn, maar... na al die tijd? Zou hij dan nog steeds van haar zijn?

Lena leek niet bepaald blij met wat hij had gedaan. Zelf was hij er ook niet bepaald trots op. Vooral niet omdat hij er altijd mee rond zou blijven lopen. Een negen cm groot litteken naast je knie viel behoorlijk op wanneer je in een kortere broek naar buiten ging. Gelukkig zat hij de laatste tijd meer binnen dan buiten en had iemand hem pas een keer aangestaard. Alex keek kort verbaasd op. Daarom had hij het huis niet kunnen vinden. Dat had jij zelf ook kunnen bedenken. Hij had er samen met Lena een tijdje in gewoond. Toen Lena wat aan hem vroeg, wat hij haar wou vragen, kwam er een glimlach tevoorschijn. "Is het zo duidelijk?" Echt antwoord had hij nog niet kunnen geven want de serveerster kwam weer aangelopen. Snelle service hadden ze hier, het was dan ook niet druk maar dat was geen smoes. Met zijn glas onder zijn vingertoppen probeerde hij de woorden de vinden om te vragen hoe het haar was vergaan de laatste paar jaar. Praten was niet echt zijn ding, en nu viel er behoorlijk wat te praten. "Kan je me ooit vergeven?" Weer maal formde er een lichte frons tussen zijn ogen. Automatisme. "Hoe zijn de afgelopen jaren bij jou verlopen?" Vroeg hij uiteindelijk. In plaats van de afwezige blik die al tijden in zijn ogen hing waren zijn ogen nu allert. Niet allert voor gevaar, nee daar ging het hem niet om. Elk samenzijn met Lena moest en zou hij onthouden. Nooit meer vergeten.
Zijn aandacht week voor een moment van Lena af. Bij de bar werd ruzie gemaakt over wie een bepaalde tafel mocht bedienen. Waarom ging je daar ruzie over maken? Alex keek weer naar Lena die haar lasagne op zat te eten. Ze at tenminste, daar was hij behoorlijk blij om omdat ze er erg tenger uit zag.

- Kon niets beters verzinnen

Lena trok haar neus een beetje op toen hij vroeg of het zo duidelijk was en knikte. De serveerster had hen onderbroken en ze kon met moeite een glimlach onderdrukken toen ze zag dat hij zijn woorden probeerde te vormen, dat had hij vroeger ook altijd gedaan. Eindelijk kwamen zijn woorden eruit en ze fronste en wendde haar blik af. Haar houding was iets meer gespannen dan daarnet. Ze wist niet wat ze moest antwoorden. Ja Alex? Natuurlijk Alex? Ze wou wel, maar ze kon niet. Hij was zomaar... vertrokken, hoe kon ze weten dat hij dat nooit meer zou doen? Oh ja, zeker, ze wou dat alles weer goed was, ze wou dat ze terug gewoon met hem samen kon zijn. Maar een klein stemmetje achter in haar hoofd waarschuwde haar. Straks is hij weer weg, en dan sta je daar weer. En wie zegt dat hij dan nog terugkomt?! Ze wou roepen dat het stemmetje haar met rust moest laten, maar iets in haar gaf het gelijk. Een paar zachte woorden kwamen over haar lippen. "Ik wil zo graag, ik wil je vergeven. Maar waarom Alex? Waarom vertrok je? Je wist hoeveel pijn het me ging doen. Je wist dat ik..." Ze leek haar woorden kwijt te zijn en keek terug naar Alex. Ze at nog wat en voelde een hand op haar schouder en keek op. Een jongeman met blond haar stond voor haar. "Kom je vanavond naar de les?" Lena schudde haar hoofd na een korte stilte. "Volgende week misschien. Er zijn wat dingen die ik... moet afhandelen." Ze wist niet goed of ze de juiste woordkeuze had genomen, maar er was haar zo snel niets te binnen geschoten. "Ja oke, dan zeg ik dat even tegen de andere jongens." Lena knikte en richtte zich weer op haar eten. Hetzelfde gebeurde vijf minuten later met een roodharige jongeman, alleen zei ze op het einde dat Jared dat al zou doen. En nog een blonde jongen en toen was het stil. Lena richtte zich terug op Alex, zou hij jaloers zijn? Lena voelde niets voor de mannen met wie ze danste. Het was een leuke hobby, een vriendin van haar had het geregeld, en ze was ermee doorgegaan. Maar soms kwam je toch wel dichtbij elkaar. Voor Lena was er alleen Alex, maar ze had nooit geweten of hij een jaloers type was. "Ik vergeef je, maar ga nooit meer weg", zei ze na een korte stilte. Het voelde ondragelijk om Alex nu niet meer te zien, ook al was het maar voor een korte tijd. Nu zijn volgende vraag. Hoe het was verlopen? Ze wou hem niet kwetsen, wat ze wel zou doen als ze zijn vraag eerlijk beantwoordde. Afschuwelijk? Ik weet de helft niet eens? Of moest ze liegen? Wel oke, rustig aan? Ze vermeed de vraag en had geluk, zijn aandacht verlegde zich naar een stel mannen die ruzie maakte wie wie mocht bedienen. Maar al snel had ze zijn onverdeelde aandacht terug, en ze had nog geen smoes bedacht om zijn vraag te ontwijken! Toch leek hij blij om te zien dat ze at. Onder het excuus dat ze even naar het toilet moest stond ze op en gaf zichzelf wat tijd om een smoes te verzinnen. Ze ging voor de spiegel staan en zuchtte. Iets in haar trok zich terug naar Alex. En het trok hard. Ze kon echt niets verzinnen en gaf het dus maar op. Ze liep terug en hoopte dat hij het niet opnieuw ter sprake zou brengen. "Heb je geen honger? Zo niet, ik wil graag naar huis. En jij mag natuurlijk mee." Ze wou hem zo dicht mogelijk in de buurt hebben, hij mocht niet terug uit haar vingers weg schemeren, niet terug in rook opgaan. Daar geraken was geen probleem, ze kon iemand bellen om de auto naar hier te halen en de fiets terug te brengen. Tot haar schaamte was er iemand om op haar te passen. Maar nu begreep ze ook wel waarom.

Het duurde een tijdje voor hij antwoord terug had op zijn vraag. Waarom was hij weggegaan? Alex keek fronsend naar naar het tafelblad, te bang om naar Lena te kijken. Hij had haar in de steek gelaten, dat ze wou weten waarom kon hij meer dan begrijpen. Helaas had hij er geen gepast antwoord op. Om nou te zeggen dat hij dingen moest uitzoeken was ook weer zoiets, dat kwam zo slap over. En toch was het zo geweest, hoe slap het dan ook mocht zijn. Terwijl hij zocht naar de woorden om het uit te leggen keek hij toe hoe een aantal jongens naar Lena kwamen. Niet tegelijk, allemaal apart. Hij kon er wel wat achter gaan zoeken maar daar stond zijn hoofd niet naar. Alex zijn hoofd schoot omhoog toen hij de woorden van Lena hoorde. Hij was vergeven. Ongelovig knipperde hij met zijn ogen. Hij was gewoon vergeven. Behoorlijk verzonken in zijn gedachten knikte hij kort toen Lena zei dat ze naar het toilet moest. Was dat het? Geen geschreeuw tegen hem? Niet meer vragen waarom hij zomaar bij haar weg was gegaan? Niet dat hij er mee zat, maar hij had het anders verwacht. Alex liet zijn hoofd in zijn handen vallen tot hij Lena haar stem weer hoorde. Zo zacht, zo puur, maar bovenal zo echt. Naar Lena haar huis? Geen haar op zijn hoofd dat hij daar nee tegen zou zeggen. Hij kwam rustig overeind en pakte Lena haar hand vast. "Het spijt me echt heel heel erg." Zijn gezicht stond moeilijk maar bloed serieus. Woorden waren er niet genoeg om te zeggen hoe erg het hem speet. Vanuit zijn broekzak kwam getingel wat op een sms duidde. Met zijn andere hand viste hij zijn mobiel uit zijn broekzak en bekeek het smsje. Hoelaat hij terug zou zijn en of hij nog mee ging naar de cardio training. Met een paar tellen had hij een sms terug getypt dat hij op tijd terug zou zijn en dat hij morgen wel weer mee ging. Voor nu wou hij echt veel liever bij Lena in de buurt zijn dan bij een loopband. Omdat hij een gesprek op gang wou krijgen opende hij zijn mond weer. "Zing je nog steeds?"

Lena zuchtte net niet opgelucht toen hij zijn vraag niet opnieuw stelde en ze glimlachte zachtjes. Hij was overeind gekomen en reikte zijn hand naar de hare. Ze legde haar hand in de zijne en wachtte tot hij had geantwoord op een smsje, ze was niet het nieuwsgierige type en vroeg er niet naar. Ontspannen trok ze hem mee, maar niet te snel. Blijkbaar wou hij een gesprek op gang brengen want hij vroeg of ze nog zong. Schuddend met haar hoofd haalde ze haar Iphone uit haar broekzak. "Mijn vrienden zijn al blij als ik neurie." Ze glimlachte en stuurde een smsje. Haar Iphone maakte een lollig geluid, daar een seconde na ofzo en dat liet Lena glimlachen. Ontspannen ging ze zitten en trok hem mee naar een bankje. Nog geen vijf minuten daarna kwam er een auto met een ronkende motor voor hen rijden en gooide iemand de sleutels naar haar en kreeg grote ogen, Lena glimlachte! Ze ving de sleutels op en wees waar de fiets ongeveer stond en stapte in de witte Porshe Cayenne, de bekleding binnen was van zwarte stof. Er hing een armbandje met tijgerogen aan de spiegel en op de dashboard stond een zwart doosje, vergrendeld met een slot. Lena startte de auto en al snel waren ze op de weg en leken wel te zweven. Lena's rijstijl was onberispelijk, ze ging nog geen kilometer sneller dan de aangegeven rijsnelheid, haar gordel was aan en haar banden kwamen nooit in de buurt van de witte strepen. Toch keek ze regelmatig naar Alex en had haar rechterhand in de zijne gelegd en glimlachte naar hem. De ramen waren dicht en waren verduisterd, je kon perfect naar buiten kijken, maar niemand kon nog maar zien of er iemand achter het stuur zat. Op de achterbank lagen een stel boeketten met bloemen en een doos met kaartjes van mensen die haar een gelukkige verjaardag wenste. Haar ouders waren eigenaars van een beroemde platenmaatschappij en dus waren de helft van de kaartjes en bloemen van mensen die ze niet kende. Maar het was wel netjes in tweeën gesplitst, de ene helft waren van de mensen die ze niet kende, de andere helft van mensen die ze wel kende. Maar helemaal op de achterbank lag een een boek met een kaartje erop met veel beterschap. Dat was nog van haar verblijf in het ziekenhuis. Lena lette er niet op, alleen op Alex en de weg. Ze draaide af en nog eens en nog eens. Uiteindelijk kwamen ze op de onverharde weg en toen kwamen ze aan op een oude hoeve. Het was net uit een sprookje nagebouwd. Haar ouders hadden haar bijna weggehaald uit HH en in het huis in Vancouver laten wonen als Alex nu niet was gekomen, anders was ze naar Vancouver moeten gaan. Ze glimlachte zachtjes en stapte uit toen ze de auto schuin voor de deur op het gazon had geparkeerd en wachtte op Alex. Jiali kwam dolgelukkig naar buiten rennen, de Border Collie blafte vrolijk, maar een beetje wantrouwend naar Alex. "Alex, ik stel je voor aan Jiala, mijn hond." De hond was al terug naar binnen en Lena trok Alex mee nadat ze de auto had op slot gezet. Binnen was het heel mooi, het was er mooi gecombineerd met authentiek en modern. Er hingen oude, donkere balken aan het plafond, maar in de keuken was het fornuis elektrisch. De woonkamer had toch nog echt die sfeer, het gehaakte kleed voor de open haard, de zetels met een wollen overtrek, de houte vloer. Haar eigen slaapkamer was vooral rood en zwart, maar haar kleerkast (die wat kleiner was) was alsof je in een strandhuis was en de logeerkamer van hetzelfde. Ze trok Alex naast zich op de zetel naast de houten boekenkast met boeken van honderden bladzijdes dik. Jiali lag op het gehaakte vloerkleed Alex in de gaten te houden.

Dankzij het geluidje wat Lena haar Iphone maakte, en omdat Lena lachte, lukt het hem niet om een lach te onderdrukken. Liep hij dan, hand in hand met Lena. Alex liet zich in de richting van een bankje trekken. Voor hij het wist stond er een auto voor hun neus. Hij wist dat Lena mooie auto''s had, hij had er dan ook in eentje gezeten. Maar wat er nu voor zijn neus stond was niet niks. Een Porsche Cayenne in het wit. Voor hij op de bijrijdersstoel ging zitten keek hij eens nieuwsgierig naar de auto. Jammer genoeg mocht hij geen auto rijden, een ritje in zo'n auto zou waarschijnlijk erg gaaf zijn. Hij liet zich op de zwarte stoel zakken en sloot de deur achter zich. Aan de spiegel hing een armbandje, en op het dashboard een doosje. Al snel had hij Lena haar rechterhand in de zijne. Weer lukte het niet om een lach te onderdrukken. Hoevaak had hij wel niet gefantaseerd hoe het zou zijn om haar terug te vinden? En nu zat hij bij haar in de auto, met haar hand in de zijne. Tijdens de rit naar haar huis keek hij of naar Lena of naar buiten. Voornamelijk naar Lena, tot de weg veranderde. Voor hij het wist doemde er uit het niets een hoeve op. Het lag heerlijk afgelegen, was mooi, en er woonde een pracht dame in, zo'n huis wou iedereen toch? Wanneer hij weer goed kon lopen zou hij opzoek gaan naar een huis. Nu moest hij nog elke dag herinnerd worden aan zijn trainingen. Als hij niet naar cardio ging kon hij het wel vergeten om weer goed te kunnen lopen. Zodra de auto stilstond stapte hij uit. In zijn ooghoek zag hij een hond aanrennen. Jiala, hij had haar nog niet goed kunnen bekijken of ze rende alweer naar binnen toe. Waar haalde ze toch de energie vandaan om heen en weer te rennen? Alex wandelde mee met Lena naar binnen, waar hij weer zijn ogen kon uitkijken. Buiten had de hoeve er al mooi uitgezien maar binnen was gewoon spectaculair. De balken aan het plafond waren geweldig, precies zoals je verwachtte in zo'n soort huis. De zetel waar Lena hem naast haar trok, trok zijn aandacht omdat hij naast een boekenkast stond. "Heb je al die boeken gelezen?" Zelf kon hij zijn aandacht er niet eens bijhouden als hij een programma op tv aan het kijken was wat hem niet helemaal interesseerde, laat staan een boek lezen. Ja, hij kon een boek lezen wanneer hij er iets mee kon leren. Hij had dan ook al in geen tijden meer een boek aangeraakt. Alles wat hij tegenwoordig deed ging telefonisch of via internet.

Inspiloos

Lena glimlachte toen ze zag hoe hij zijn ogen uitkeek, ze had ongeveer hetzelfde in zichzelf gedaan toen ze dit zag. In de boekenkast stonden boeken van honderden bladzijdes, maar ook mappen met vergeten liedjes-teksten en dat soort dingen. Ergens daartussenin stond een klein, fluwelen, rood boekje met een slotje erop, en de sleutel hing om haar hals, samen met een tijgeroog en een ring. Dat boekje was de sleutel tot alle gevoelens die ze niet had gehad terwijl Alex er niet was, en heel in het begin ook nog wanneer hij er wel was. Hij vond de boekenkast blijkbaar interessant. "Hm, ja, allemaal. Maar in deze boekenkast staan ook nog mappen met liedjes enzo. In mijn kamer heb ik nog boeken, en bij mijn ouders is mijn kamer zo ongeveer een muziekwinkel/bibliotheek. Zo te zien las hij niet veel, lezen, Lena kon niet zonder. Zelfs niet toen hij weg was gegaan, dan kon ze troost zoeken in de woorden op de pagina's. Ze had zelfs boeken die met een pen waren geschreven. Er stond echt van alles, Harry Potter, Zielen, Twilight-Saga, Sacajawea, Vampire Diaries,... alles. Jiali was voor de, nog na smeulende, open haard gaan liggen en hield Alex nauwlettend in de gaten. Lena nestelde zich fijn in Alex' armen en genoot van het gevoel. Ze was terug heel, en niet de andere helft van zichzelf kwijt. "Moet jij eigenlijk niet naar de fysiotherapeut voor je been?" Ze draaide zich naar hem toe en trok haar wenkbrauwen omhoog. Ze wou niet dat hij zijn been zou verwaarlozen. Zelfs niet als het fysiek pijn zou doen om nu van hem gescheiden te worden.

Alex zijn mond klapte bijna open toen hij hoorde dat ze alle boeken had gelezen. Hoe kon ze haar aandacht erbij houden? Sinds hij school had verlaten ontliep hij boeken het liefst. Ook al waren er wel een paar hoogstandjes die hij tijdens zijn 'school'tijd had gelezen. Zoals Het Lelietheater, je zou maar een literatuur boek moeten lezen wat je leuk vind. Veel tijd had hij niet op school mee gemaakt, hij had voornamelijk thuis gezeten omdat hij privéles kreeg. Zijn peetouders wouden natuurlijk het beste voor hem. Als ze hem nou ook hadden verteld dat hij was geadopteerd. Terwijl hij nog een keertje langs de ruggen van de boeken ging hield hij Lena vanuit zijn ooghoek in de gaten. Hij wou niet dat ze nog een keertje zou verdwijnen. Niet door nog een stomme fout die hij kon maken. Gelukkig gebeurde het niet, zodra hij goed zat kwam Lena tegen hem aan zitten, in zijn armen opgeborgen. Woorden hoefde niet gesproken te worden, Lena in zijn armen was meer dan genoeg voor hem. Behoorlijk in gedachten verzonken keek hij naar Lena. Ze had zijn vraag ontweken, hem nog een keer stellen wou hij niet. Wat moest hij er nu van denken? Wat kon ze in de paar jaar hebben gedaan? Al snel ging zijn aandacht van Lena naar zijn been, voornamelijk door de vraag van Lena. "Ik loop al bij de fysiotherapeut, maar hij kan niet veel meer doen voor me." Lopen deed hij al, rennen ging hij niet doen. Niet voor hij een beetje tempo kon lopen. Oké, wanneer hij naar de cardio ging dan rende hij wel op de loopband. Na een tijdje ging het goed, zolang hij het maar rustig op bouwde. Daarnaast moest hij zwemmen, maar dat deed hij niet. Elke keer dat hij van plan was geweest te gaan zwemmen zat het zwembad tsjok vol. Leuk als je baantjes moest trekken van je fysiotherapeut. Voor je het weet lig je op de bodem van het zwembad met een kind op je rug die een bommetje vanaf de kant heeft gedaan. Weer vlogen zijn gedachten van het ene ding naar het andere toe. Lena zat in zijn armen, ze was bij hem. Er was geen reden meer voor hem om opzoek te gaan naar dingen waar hij blij van werd. Nee, van haar werd hij blij. Zij was zijn zon, het gedeelte wat zijn hart opvulde en hem liet opbloeien. "Hoelang heb je Jiali al?" Vroeg hij uiteindelijk omdat hij niets anders wist te vragen. Hij kon het wel hebben over van alles en nog wat, maar dat liet hij voor een andere keer over. Voor nu was hij dol gelukkig dat hij met Lena in zijn armen zat.

Lena vond het heerlijk hoe zijn armen om haar sloten, het maakte haar helemaal warm vanbinnen. Hij gaf antwoord, en Lena was niet tevreden natuurlijk. "Als hij zegt dat je moet gaan lopen, dan gaan we lopen, maar niet nu." Ze wist heus wel dat zwemmen enzo ook goed was, haar vader had vroeger heel veel problemen aan zijn been gehad, dus ze wist er meer dan genoeg van, ze kon het excuus dat hij had gehad ook wel bedenken, maar daar besteedde ze geen aandacht aan. Helemaal ontspannen omdat Alex er was leunde ze een beetje tegen hem. Jiali keek nu nog af en toe uit haar ooghoeken, en soms piepte ze een beetje omdat ze jaloers was. Hij vroeg naar Jiali, "Ik denk ondertussen bijna twee jaar." Jiali kwam eens kijken en probeerde haar neus tussen hen in te wringen. Lena lachte en stond op. Jiali was er tevreden mee en begon haar weg van Alex te duwen. "Jiali gedaan." De hond bleef wel achter haar aan lopen terwijl Lena bezig was, ze deed water in de kom van de hond en begon uit automatisme aan de dagelijkse klusjes. Eerst was het een bezigheid geweest om maar niet aan Alex te moeten denken, en je huis was dan ook nog eens schoon. Ze vond het maar raar dat ze nog steeds de behoefte voelde om dat te doen. Ze bleef wel in de woonkamer in de buurt bij Alex. Ze zette de boeken netjes op orde, gaf de plantjes water, haalde een doekje over een paar foto's op de open haard, gooide er nog snel een blokje hout bij en haalde het as voor de haard weg, ging met een doek over het televisie-scherm en begon toen aan de keuken, en dat was een open muur met alleen een soort muurtje, maar je kon nog gewoon de woonkamer zien. Ze nam het aanrecht af met een natte doek en ging even op haar knieën zitten om aan haar afwas-middel te kunnen. Er stond nog een kom, glas en mes en vork van deze morgen. Ze had een afwas-machine maar die gebruikte ze niet voor zoiets kleins. Ontspannen begon ze aan de afwas, toen ze daar klaar mee was droogde ze het en zette het ook weg. Snel waste ze haar handen en ging toen terug naar de woonkamer. Ze verwisselde foto's, planten, schilderijen en was druk bezig. Dat deed ze iedere week zodat ze iets had om over na te denken. Oude gewoonte's, toen ze klaar was voelde ze een merkwaardige drang om verder te doen. Lena zuchtte lichtelijk geïrriteerd en keek of het vuur terug brandde. Het regende buiten en het was een koude week geweest. Ze had lucht-ventilatie omdat in zo'n oud huis het nogal wel eens stoffig durfde worden en het vuur zorgde dat het niet te warm werd, maar ook niet te koud. Ze ging terug bij Alex zitten, achter in haar hoofd speelde een stemmetje zich steeds opnieuw af, dat ze verder moest doen, het was een jeukende plek. Uiteindelijk was ze het zo beu dat ze terug opstond en verder deed. Het was zeker niet dat ze een opruim-freak was, zeker niet! Maar ze was het zodanig gewoon dat ze gewoon moest. Dus trok ze Alex maar mee, dan kon hij de rest van het huis ook zien. Ze zette de radio op, en ze had van die kleine luidsprekers zodat ze het altijd hoorde. Ontspannen bukte ze zich en opende een kastje dat allang niet meer open was geweest. Ze begon te hoesten omdat het er echt super stoffig was, er hingen zelfs spinnenwebben! Snel pakte ze de cd en deed het kastje toen snel terug dicht. Ze blies eens op het hoesje en legde de cd in de speler die ook een radio was. Tevreden keek ze zeker toen You Belong With Me van Taylor Swift startte, de cd werkte nog. Ze pakte Alex hand terug en nam hem mee naar haar studeer-kamer. Jiali stond ook op en slofte mee. Drie muren van de studeerkamer waren boekenkasten, op de vierde hingen schilderijen in alle maten en op een oud tafeltje stond haar laptop, met een hele kleine laptop ernaast, een schrift, een boek en een pennenzak met van die lollige pennen in, in alle kleuren en maten. Ze zette hem neer op haar stoel en zong een beetje mee met de muziek terwijl ze een doekje uit een bak naast de prullenmand en ging op haar tenen staan om aan de bovenkant van de kasten te kunnen. Uiteindelijk gaf ze het gewoon op en ging een klein bankje halen en ging erop staan. Nu kon ze er wel aan en stofte het wat af. Ze danste heel de kamer rond, overal opruimend, zingend, lachend en overal waar ze kwam was het netjes. Jiali danste gewoon met haar mee. Als Lena niets vast had en in het midden van de kamer stond sprong ze omhoog en ving Lena haar voorste pootjes op en danste ze tesamen. Als Alex zijn been goed was had ze hetzelfde met hem kunnen doen, maar het was niet erg. Zingend ruimde het schrift op, legde de pennenzak terug in de lade en zette in zijn hoes en het kleintje ook.

If you could see that I'm the one who understands you
Been here all along so why can't you see?
You belong with me

Standin by, waiting at your back door
All this time how could you not know that?
You belong with me
You belong with me

Een wandeling met Lena? Geen probleem, helemaal geen probleem. Alex glimlachte naar haar, een oprechte glimlach. Niet een neppe glimlach die hij tegenwoordig op zijn gezicht had staan. Dankzij Lena kon hij weer oprecht glimlachen. Jiali was ongeveer twee jaar bij Lena, bijna net zolang als hij weg was geweest. Voor hij het wist kwam Jiali naar hen toe en probeerde tussen hen in te komen met haar neus. Het zag er best wel grappig uit, vooral hoe ze Lena daarna volgde. Terwijl Lena met allerlei dingen bezig was draaide hij zich weer om naar de boekenkast. Zoveel boeken, er moest er toch wel eentje tussen staan die hij misschien ook nog leuk zou vinden? Alex leunde weer naar achteren in de zetel toen Lena de boeken netjes neer kwam zetten. Zodra ze weer weg was kwam hij overeind en bekeek hij de ruggen van de boeken nog een keertje. Zoveel titels, geen een kwam hem bekent voor. Ja, de twilight saga. Daar viel tegenwoordig erg veel over te horen. Hij hield alleen niet zo van vampieren en weerwolven. Ook al schenen de boeken goed geschreven te zijn. Met een zucht liet hij zich weer in de zetel zakken. Jiali kwam nog een keertje naar hem toe, echter toen hij haar even een aai had gegeven verdween ze weer om Lena verder te achtervolgen. Zo zie je maar weer wat een band mens en dier konden hebben. Lang zat hij niet meer alleen, Lena kwam weer naast hem zitten. Ook al was het niet voor lang want ze stond weer op. Dit keer werd hij mee getrokken naar een ander gedeelte van het huis. Terwijl hij rustig stond te kijken wat Lena aan het doen was werd hij verrast door muziek van Taylor Swift. Het leek wel alsof je het in heel het huis kon horen. Eigenlijk wou hij wat zeggen maar hij hield zijn mond maar. Voornamelijk omdat zijn hand weer vast gepakt werd en hij meegenomen werd naar een andere kamer en omdat hij geen behoefte had aan praten. Hoe Lena druk bezig was met van alles en nog wat, was best wel grappig om te zien. Alex werd op een stoel neergezet in een kamer met nog meer boeken. Studeerkamer? Af en toe werd de lach op zijn gezicht groter door hoe Lena bezig was. Vooral toen ze probeerde ergens bij te komen wat niet lukte werd de lach op zijn gezicht groter. Even trok hij zijn wenkbrauw omhoog omdat Jiali vrolijk mee deed met Lena. Hij keek al helemaal met verbazing toe toen Lena Jiali haar voorpoten pakte en zo met haar ronddanste. Zijn ogen volgde de bewegingen van Lena. Hoe ze van de ene kant van de kamer naar de andere kant danste. Daarnaast keek hij hoe Jiali haar staart enthousiast heen en weer ging en ze achter Lena aan trippelde. Waarom deed de kat van zijn huisgenoot dat toch niet? Dat beest lag heel de dag in het raamkozijn, wanneer je hem wou aaien kon je gelijk de pleisters tevoorschijn halen. Behalve rond etenstijd, dan was het een schat van een kat. Nu hij aan etenstijd dacht keek hij snel op zijn horloge. Ondanks dat hij niet naar de cardio ging moest hij wel zorgen dat hij thuis was. Zijn crossmotor zou opgehaald worden. Gelukkig hoefde hij nog niet weg. Zodra Lena in zijn handbereik was sloot hij zijn handen om haar heupen heen en trok hij haar op zijn schoot. "Ben je echt van plan om álles schoon te gaan maken?" Hij trok een bedenkelijk gezicht bij de gedachte. Het huis was altijd wel schoon wanneer hij thuis was maar schoonmaken was niet bepaald leuk naar zijn idee. Maar dat was zijn mening.

Lena's hart sloeg een slag over toen ze zijn handen om haar heupen voelde en ze dichter naar hem werd getrokken. Ze glimlachte en zat op zijn schoot. "Ik gá alles schoonmaken als ik gegeten heb en jij dat gene aan het doen bent wat je nog moet doen." Jiali begon te blaffen en propte zich weer tussen hen in, Lena keek een tikje geërgerd. "Als die hond zo doorgaat mag die hond zometeen buiten onnozel gaan doen. Jiali ga!" De hond blafte en vertrok uiteindelijk toch, al was het dan met tegenzin. Lena wendde zich terug naar Alex, heel voorzichtig sloeg ze zijn armen om zijn nek en trok hem wat dichter, totdat de puntjes van hun neus mekaar raakte. "Ik ga snel een pizza in de oven steken, we eten, dan breng ik je naar huis en ik kom je over twee uur terug ophalen." En weg was ze, zo weg uit zijn armen. Jiali volgde haar naar de keuken terwijl ze bij de deuropening nog een snelle blik over haar schouder wierp. Ze beende naar de keuken en stak een pizza in de oven en zette al een bord klaar. Terwijl Lena bezig was begon haar gsm te trillen. Het lachen kon ze net bedwingen, ze vond altijd dat dat zo kriebelde. Ze keek, een smsje. Kom je vanavond echt niet? Lena keek bedenkelijk voor zich uit en stuurde terug: ik kan maar een uurtje tot anderhalf hij stuurde terug dat dat goed was. Ze glimlachte, toch gaan dansen vandaag dan? "Alex, ik ga straks, als je weg bent dansen met Emma, Sarah en de jongens. Dat je het even weet. Lena beende naar haar eigen slaapkamer, ze nam een rode jurk, zwarte ballerina's en haar Tribal-broek en een zwart topje met spaghetti-bandjes en stak dat in een donkere tas met witte bloemen en ging die al beneden zette. Ze nam de pizza uit de oven en sneed die in acht stukken. Ze liet het even afkoelen en pakte toen een stuk en stak dat in Alex' mond, waarna ze er zelf eentje pakte. "Ik ben zo terug, blijf van mijn tas af." Ze liep naar boven om een elastiekje te pakken en zette de lamp die ze had laten branden ook nog snel af. Toen terug de trap af, ze was zo'n vijf minuten weggeweest. Toen ze beneden kwam zette ze de pizza terug in de oven zodat die niet koud werd en waste haar handen en dronk wat. Ze drukte een kus op Alex' wang en trok hem toen mee. Ze had een paraplu vast, boven hen, en daardoor waren ze noodgedwongen dicht bij mekaar te lopen, en dat was helemaal niet erg! Ze kwamen bij de auto en stapte snel in, ze reed op de weg en vroeg hem de weg vanaf de markt. Toen ze daar waren glimlachte ze, de tas had ze snel op de achterbank gezet. Alex moest nu uitstappen, ze wou hem graag bij zich houden, maar dit was iets waar ze hem liever niet bij had. Het was iets van haar alleen, misschien zou ze hem ooit eens een keertje meenemen. Toen hij wou uitstappen gaf ze hem de paraplu en trok hem naar zich toe en gaf hem een heel klein kusje op zijn lippen. Dat was -voor nu- genoeg voor Lena, anders zou haar hart het begeven, want het sloeg -hoorbaar voor Alex- heel snel.

Alex zijn ogen werden ietsjes groter toen hij de woorden van Lena hoorde. Ging ze daadwerkelijk alles schoonmaken? Hij wou wat terug zeggen maar Jiali probeerde weer tussen hen in te komen wat zijn aandacht van Lena haar woorden afhaalde. Ergens was het wel grappig dat Jiali telkens tussen hen in probeerde te komen, betekende toch wel een goede band met haar baasje, maar het was ook wel irritant omdat hij eindelijk weer bij Lena kon zijn. Daarnaast, Lena zat bij hem op schoot, in zijn armen. Niet van een ander maar die van hem. Zijn lichaam begon te gloeien door wat Lena deed. Hun neus punten kwamen tegen elkaar aan, hij was zo dichtbij haar. Ho, hij wou nog niet weg. Niet voor eten, niet voor iets anders. Het duurde te lang voor hij in staat was terug te antwoorden, Lena was al verdwenen. Net zoals in een droom iemand zomaar verdween was ze verdwenen, dit kon alleen geen droom zijn. Normaal gesproken werd hij altijd wakker in zijn bed, nu zat hij in een kamer waar hij nog niet eerder was geweest, daarnaast wie viel er nou in slaap op een stoel? Gelukkig hoorde hij haar stem weer, dezelfde stem die hem elke keer weer deed opbloeien. "Oké." Antwoordde hij kort op wat Lena tegen hem had gezegd. Dansen was iets waar je goed in moest zijn of niet. Hij had twee linkervoeten, tegenwoordig dan. In de tijd dat Lena bezig was met van alles en nog wat, alweer, bekeek hij de boeken in de studeerkamer. Zoveel boeken bij elkaar had hij alleen gezien in de bibliotheek, en daar kwam hij niet vaak. Waar haalde je de tijd vandaan om alle boeken te lezen? Alex liep terug naar de stoel en liet zichzelf er zachtjes in zakken. Ondertussen begon hij zijn been behoorlijk te voelen. Vanochtend was hij al weg geweest, dan ook nog eens op de markt gewandeld, en daarbij was hij vanochtend zijn pillen vergeten. Dan maar vanavond nemen. Een glimlach sierde zijn gezicht bij het zien van Lena. Voorzichtig nam hij een hap van het stuk pizza wat voor hem werd gehouden. Pizza, heerlijk als je het niet zo vaak at. Maar goed dat zijn huisgenoot pizza een snack vond en geen avondeten. Hij at het stuk pizza rustig op terwijl hij toekeek hoe Lena verdween en weer terug kwam. Hij had net zijn stuk op toen Lena weer terug kwam, nadat ze de pizza terug in de oven had gezet. Wat er daarna gebeurde zou hem bijna helemaal dol maken. Lena had hem op zijn wang gekust. Omdat hij weer meegetrokken werd stond hij op en wandelde hij rustig mee. Minder snel dan anders, maar goed. Buiten was het behoorlijk aan het regenen waardoor ze onder een paraplu moesten lopen, met z'n tweeën, naast elkaar. Totaal geen problemen mee. Alex sloeg zijn arm om Lena haar schouders tot hij de andere kant van de auto op moest om in te stappen. De stoel waar hij daarnet ook in had gezeten zat nog steeds even lekker. Daarnaast zat hij weer in een erg gave auto, naast een heel bijzondere dame. Vanaf de markt kon hij zo de weg uitleggen, vanaf Lena haar huis zou het een raadsel voor hem zijn geweest. Daar waar vrouwen navigeren met aanknopingspunten navigeren mannen met een kaart. Had hij ook maar gehoord toen hij toevallig op een universiteit was waar het onderzocht werd. Eenmaal bij zijn huis keek hij, voor hij uit wou stappen, nog een keer naar Lena. Voor hij het wist kreeg hij de paraplu in zijn handen gedrukt en kreeg hij een, kleine, kus op zijn lippen. Kon je hart uit je borstkas springen wanneer hij een sprong maakte van geluk? Wanneer hij te hart tekeer ging? Er verscheen een grote glimlach op zijn gezicht waarna hij zijn hoofd iets optilde en een kus op Lena haar voorhoofd drukte. "Veel plezier met dansen." Sprak hij zachtjes terwijl hij de paraplu uit klapte en de deur zachtjes dichtdeed. Was de gebeurtenis van daarnet geen droom geweest? Geen flauwe grap van iemand? Achter hem hoorde hij voetstap dichterbij komen tot hij een hand op zijn schouder voelde. "Wat zie jij er gelukkig uit. Ik wil alles weten, vanavond. Op de tafel ligt een briefje met wat er nog moet gebeuren, er staat avondeten klaar en de kat moet nog eten. Ben op tijd terug." Klusjes doen, fijn. Alex stond nog te knoeien met de voordeur sleutel toen hij iemand nog wat hoorde schreeuwen. "Gebruik die loopband van je en neem je pillen!" Werd er nog na geschreeuwd door zijn huisgenoot. "Ja baas." Leuk een dokter in opleiding als huisgenoot, wanneer hij ook maar een papiersnee had werd de EHBO kist tevoorschijn gehaald. Eindelijk ging de deur open en kon hij uit de regen. De paraplu die hij eerst boven zijn hoofd had, had hij dicht moeten klappen omdat hij de deur anders niet open kreeg. Binnen zette hij de paraplu in een hoek bij de mat, dan kon hij uitlekken en werd niet alles nat. Zijn schoenen trapte hij met enige moeite uit waarna hij de keuken in verdween.

Met een bord shoarma en twee pita broodjes plofte hij neer op de bank. In de woonkamer was muziek te horen op de achtergrond, Mr Big omdat er niets anders in huis was. De rode kater lag tegen zijn been aan op de bank, rond etenstijd werd hij lief. Lang duurde het niet of hij had zijn eten op. Nu zijn heerlijke pillen nog en dan kon hij weer stom gaan rennen op de loopband. Met een groot glas water, en een vies gezicht, spoelde hij de twee pillen weg. Antibiotica en pijnstillers. In zijn slaapkamer kleedde hij zich om. Een doodnormaal wit shirt van Nike en een korte trainingsbroek waren voor hem meer dan genoeg. Het steunverband rond zijn knie deed hij vlug nog even goed voor hij zijn enkel sokken goed aandeed en zijn sportschoenen vast strikte. Beneden werd hij overvallen door de kat die aandacht wou. "Je hebt je eten al gehad dikzak, straks krijg ik op me kop dat ik je teveel verwen." In de nieuwe aanbouw van het huis stond zijn loopband, met ernaast een radio omdat hij zich anders ging vervelend. Dankzij de glazen wand had hij perfect uitkijk op de straat en de tuin. Met tegenzin, dit keer, zette hij de radio aan en de loopband toen hij eenmaal erop stond. Tijdens het warmlopen wrikte hij zijn hand door de band die hij om zijn pols heen moest, om zijn hartslag tijdens het rennen te meten. Na een paar minuten gewandeld te hebben ging het tempo steeds omhoog tot hij moest rennen. In plaats van dat hij op de muziek lette tijdens het rennen dacht hij aan alles wat er vandaag was gebeurd. Nog steeds kon hij het niet geloven, hij had Lena terug gevonden.

Lena's hart draaide overuren toen hij verdwenen was in de regen. Ze trapte op het gas en reed naar de plaatselijke dansschool en parkeerde de auto. Ze stapte uit en rende naar binnen, want ze had de paraplu aan Alex gegeven, een beetje nat maakte niet zoveel uit. Ze was niet van suiker hoor! Binnen werd ze verwelkomt met iemand die de tas van haar over pakte en een knuffel van Emma en Sarah. "Lena! Jij ziet er gelukkig uit! Vertel ons alles!" Lena grinnikte zachtjes en schudde haar hoofd. "Eerst dansen, dan praten." De meisjes mopperde, de jongens grinnikte. Snel gingen ze zich omkleedden en Lena deed de rode jurk aan. Zo snel mogelijk kwamen ze terug, maar natuurlijk waren de jongens er al. Gekleed in een chique smoking en dans-schoenen. Ze begonnen met op te warmen. Wat stretch oefeningen en oefeningen voor hun buikspieren en dan begonnen ze te dansen. Lena mocht met Jared dansen. Haar handen om zijn nek en zijn handen om haar onderrug. Ze danste synchronisch met de andere koppels, Lena's bruine ogen glinsterden, ze was er niet bij met haar gedachten. En toch lukte het aardig, haar voeten leken uit zichzelf te dansen waarbij Lena zelf ergens op een wolkje in de hemel dreef. Hij liet haar achterover zakken, heel langzaam, en dan plots terug omhoog, dicht tegen hem aan. De meisjes lieten los en kwamen naar mekaar toe, en pakte mekaars handen. De jongens liepen achter hen aan, zij danste in een ronde. De jongens bleven staan en pakte plots de meisjes terug bij hun heupen en trokken hen terug naar hen. Jared legde zijn hand op haar buik en hield de andere in de zijne. Het ging allemaal zo soepel en naadloos. Dit dansje hadden ze al vaak geoefend. Plots lieten de jongens dan los en wendde zich naar één meisje. In dit geval Sarah, Lena en Emma trokken zich dan terug. Ze deden dan een paar lift's en gingen dan mochten ze terug komen. Lena's hand lag met de rug tegen die van Jared en ze draaide een cirkel, dan de andere kant op. Hij nam haar pols vast en trok haar naar zich toe in een ruk. Een rare steek van schuldgevoel stak door haar borst. Ze snapte het niet, zij zocht hier niets achter, dit was een hobby, waarom dan die schuld? Terwijl ze danste dacht ze erover na, ze werd in een flits omhoog getild en bleef vijf seconden in de lucht hangen. Toen zakte alle drie de meisjes langzaam terug op hun voeten. Lena nog steeds verzonken in gedachten. De zwarte ballerina's raakte net de grond toen ze al terug met een zwiep aan de andere kant van Jared stonden. Rug tegen rug maakte ze een cirkel, hij had haar polsen vast. De meisjes aan de binnenkant en ze trokken zich los. De jongens draaide zich vliegensvlug om en pakte een pols terug vast en trokken hen dicht tegen zich aan. Lena trilde bijna op haar benen van de gedachte aan Alex. Ze draaide terug een rondje terwijl hij haar pols stevig, maar voorzichtig vasthield. Ze werden langzaam teruggetrokken en Lena trilde nu echt. Hij fluisterde iets in haar oor, "Gaat het wel?" Zij knikte onmerkbaar en ze eindigde de dans door tegenover mekaar te staan terwijl hij haar pols nog steeds vasthield. Hij liet haar los toen de muziek gedaan was, de andere snelde naar haar toe. Zoveel schuld, en geen idee van waar het kwam. Ze trilde nu echt en Sarah en Emma duwde haar op de bank. "Gaat het echt wel?" Lena knikte even. "Laten we er maar mee ophouden vandaag. Het ging goed." Ze kleedde zich terug om en Lena wandelde nog een beetje wankel naar de auto en probeerde tot rust te komen in de auto. Ze moest Alex nu zien. Nu meteen! Ze trapte op het gas en reed veel te snel naar zijn thuis, zichzelf kalmerend, maar het deed pijn om niet bij hem te zijn. Ze scheurde over de weg, veel te snel. Maar ze was er wel direct en liet de auto aanstaan. Het regende dat het goot en Lena rende naar buiten. Helemaal overstuur, maar dat goed verbergend. Ze belde aan en wachtte buiten aan de deur.

Wanneer het tempo omhoog ging hoorde je een zacht gepiep. Normaal gesproken zou je een zacht gepiep horen, nu stond de radio te hard waardoor je het niet hoorde. Alex keek hoe een klein kind met een grote hond langs het huis liep. Moeder rende er achter aan omdat de hond te sterk was voor het kindje. Achter de moeder rende de vader weer aan. Best grappig om te zien, daarnaast zagen ze er zo gelukkig uit. Dat hun kind bijna meegetrokken werd door de hond weerhield hen er niet van om te lachen, om nog steeds vrolijk te zijn. Zou hij er vandaag ook zo uit hebben gezien? Met zo'n zelfde soort lach op zijn gezicht? Omdat het tempo plots sneller ging dan hij verwachte moest hij de zijkanten vastpakken om niet onderuit te gaan. Ondertussen was hij al zo vaak onderuit gegaan dat hij wist hoe verschrikkelijk het was. Vooral wanneer er meubels achter stonden. Zodra hij het tempo weer te pakken had keek hij terug naar buiten. Zijn aandacht was dan ook gelijk verloren omdat Lena richting de deur rende. Wat was ze vroeg, of waren de twee uur al voorbij? Vlug zette hij de band uit en stapte hij er vanaf. Lopen ging nu makkelijk omdat hij het al heel de tijd had gedaan, zo kwam hij dus ook sneller bij de deur. Een behoorlijk koude vlaag lucht kwam het huis in bij het openen van de deur. Niet voor niets regende het dan ook. "Heey. Kom snel binnen voor je nog natter word." Hij sloot de deur achter Lena toen ze eenmaal binnen was. Uit de woonkamer kwam de dikke huiskat aangezet, staart arrogant hoog in de lucht net zoals zijn neus. Zoals gewoonlijk na het eten sprong hij op de trap, midden in het pad. Alex pakte Lena haar hand en nam haar mee naar de woonkamer waar hij haar op de bank zette en naast haar neer plofte. In de aanbouw stond de radio nog aan, de muziek hoorde je in de woonkamer maar zacht dus was het voor hem niet storend. "Wil je wat drinken? En hoe ging het dansen?" Net nadat hij zijn vragen had uitgesproken bedacht hij waarom hij ook alweer gelijk na het eten was gaan trainen en niet later zoals hij altijd deed. Straks zou zijn motor opgehaald worden. Dan moest hij afscheid nemen van zijn mooi Yamaha Yamaha YZ250F cross motor. Nog steeds had hij Lena haar hand vast. In zijn hand voelde haar hand zo klein, daarnaast ook nog eens alsof ze trilde. "Ik kan droge kleren voor je halen als je wilt.." Er konden zoveel redenen zijn waarom ze trilde. Zijn huis was in vergelijking met Lena haar huis niet veel. Het stond dan wel vrij maar lag aan een straat, was een stuk minder indrukwekkend, en bovendien waren en een stuk minder boeken te vinden. Tijdschriften lagen er dan wel weer, voornamelijk onzin tijdschriften. Alex keek lichtelijk bezorgd naar Lena, waarom was ze zo vroeg? Niet dat hij het erg vond, maar ze zou gaan dansen. Naar zijn idee had ze er wel zin in gehad, om te gaan dansen.

Lena stond rillend buiten, de deur ging al snel open en ze werd binnen uitgenodigd. De deur werd gesloten en een dikke rode kat kwamen uit de woonkamer geparadeerd. Hij pakte haar ijskoude hand, trok haar mee naar de woonkamer en zette haar op de bank. Hij kwam naast haar zitten, er speelde muziek in woonkamer, het klonk heel zachtjes. Hij vroeg of ze wat wou drinken en hoe het dansen was geweest. Lena schudde haar hoofd heel even, hij leek heel even afgeleid. Hij voelde dat ze trilde even vroeg of hij andere kleren voor haar moest gaan halen, weer schudde ze haar hoofd en trok haar hand los. Ze legde haar hoofd in haar handen en dacht na. Wat was er gebeurt? Waarom had ze zich plotseling zo schuldig gevoeld dat ze aan het trillen was geweest. Lena ging terug recht zitten en legde haar hand in die van Alex. "Het ging niet. Ik dacht aan jou, of je jaloers zou zijn. Alles ging goed, maar ik kon niet stoppen met aan jou te denken." De tranen stonden haar nader dan het lachen. Ze zuchtte terwijl het trillen wat afnam. Met haar vrije hand haalde ze de haren uit haar ogen. "Oh Alex, het spijt me zo! Heb ik je gestoord met iets?" Nu keek zij in zijn bezorgde ogen, en had ze ook een bezorgde uitdrukking op haar gezicht. Haar vest was wat vochtig en haar haren nog nat, maar voor de rest was ze vrij droog. Voorzichtig kroop ze wat dichter naar Alex en deed haar haar snel in een staartje zodat hij er niet van zou worden. Lena vond het heel erg dat ze hem met iets had gestoord, ze had er zo'n hekel aan als iemand het bij haar deed, nu ja, Alex zou haar altijd mogen storen. Maar ze voelde zich nu nog schuldiger. Typisch iets voor haar.

Inspiloosjes, hopelijk kun je er wat mee.

Alex keek naar Lena die telkens haar hoofd schudde bij alles wat hij vroeg. Haar koude hand werd uit zijn hand getrokken, de frons tussen zijn ogen werd iets groter. Wat was er gebeurd wat haar zo van slag had kunnen maken? De frons tussen zijn ogen werd wat minder toen haar hand weer in die van hem lag. Waarom dacht ze tijdens het dansen aan hem? Of hij jaloers was? Lena moest doen waar ze zin in had, natuurlijk was er iets in hem wat zich wel afvroeg waar ze heen ging. Maar iedereen had zijn eigen hobby's waar je vrede mee moest hebben. Daarnaast was hij nou niet bepaald nieuwsgierig naar wat er allemaal gebeurde. Hij wist dat dansen nou eenmaal in twee tallen gebeurde, wat haalde dat uit? Voor hem niet veel, Lena voelde zich er blijkbaar schuldig over. Hij zei niets tot Lena wat dichter bij hem aan kwam zitten en haar haar in een staart had gedaan. Alex keek naar Lena, ze zag er nog steeds uit zoals hij haar weg had zien gaan. Wat natter, maar niet veranderd gelukkig. Soepel wist hij zijn ene arm om haar lichaam heen te krijgen. "Je hoeft je niet te verontschuldigen of iets. En ik ben niet jaloers, naar mijn idee heb je plezier in dansen, dat moet je niet door mij laten bederven. Daarnaast, je hebt me gered van een loopband training, was bijna klaar." Hij lachte licht naar haar en vervolgde. "Ik moet straks alleen wel even naar buiten, je mag mee, omdat mijn motor opgehaald word door zijn nieuwe eigenaar." Eigenlijk moest hij nog een kwartier rennen, niet dat hij van plan was het te doen. Tenzij het hem opgedragen werd door zijn huisgenoot. Net toen hij dat bedacht hoorde hij de ringtoon van zijn mobiel. Met tegenzin nam hij op en luisterde hij naar de waarschuwing van zijn huisgenoot. Als hij niet zou gaan trainen moest hij de afwas voor een maand doen. Mooi niet dat hij in zijn eentje zou afwassen. Hij drukte het gesprek weg en gooide zijn mobiel terug op zijn plek. Behoorlijk soepel voor zijn doen stond hij op, trok Lena voorzichtig mee naar de aanbouw waar hij haar een trui van hem gaf, omdat haar vest vochtig was, en zette haar neer op de grote stoel die er stond. In plaats van de radio net zo hard aan te laten staan zette hij hem wat zachter. Zo konden ze tenminste ook nog praten met elkaar. "Ik moet echt nog even een kwartiertje rennen, anders moet ik de afwas voor een maand doen." Legde hij met afschuw uit. Elke dag vieze borden, pannen, bestek en bekers. Liever niet. Om de dag oké, maar elke dag. Vlug wandelde hij zichzelf weer warm voor hij het tempo op liet lopen. Over een klein uurtje zouden de kopers komen, genoeg tijd om zich daarvoor ook nog om te kleden. "Wat voor dansen dans je allemaal?" Begon hij voorzichtig. Wist hij veel waar hij het over moest hebben.

Lena vond het fijn dat Alex zo begripvol was en zo rustig bleef. En dat hij niet direct vroeg wat ze dan wel niet allemaal deed. Toen hij zei dat hij bijna klaar was ging ze wat rechter zitten. "Bijna klaar? Bijna?" Ze fronste, toen hij zei dat zijn motor werd opgehaald knikte ze tevreden. Hij mocht wel eens achterop bij haar als hij zin had, maar geen cross-motor meer voor hem. Zijn gsm ging af en hij leek met tegenzin op te nemen. Hij gooide de gsm terug op zijn plek en hij stond op, haar voorzichtig meetrekkend. Ze kreeg een trui en nam die mee totdat ze zat. Hij zette de radio een stuk zachter en legde uit wat de bedoeling was. Haar blik ging van verward naar tevreden. Ja, nu was hij niet meer bijna klaar, nu was hij klaar. Iedere dag de afwas, Lena had daar een machine voor, in ieder geval, als er veel werk was. Ze ging goed zitten en deed het vest uit en de trui aan. Die was droog en warm. Hij was natuurlijk veel en veel te groot, maar hij zat wel lekker. Ze hing het vest achter op de stoel. Toen hij warm aan het lopen was vroeg hij welke dansen ze deed. "Belly Dance, Tango, Salsa,... dat soort dansen, maar dan ook nog Tribal Fusion." Ze haalde haar schouders op en leunde een beetje achterover terwijl ze naar Alex keek. Haar ogen zakte een beetje dicht, om niet in slaap te vallen stond ze op en ging vlak voor de loopband staan en leunde er heel heel voorzichtig op. Ze stond nu vlak voor Alex en glimlachte. Het was net een droom. "Lukt het een beetje?" zei ze lachend. Lena liep nooit op die manier, of ze ging wandelen of echt rennen, en dan de wind die haar wakker maakte en de de waas van bomen die langs haar af flitste. Ze strekte haar hand uit en streelde met haar vingertoppen zijn hand, haar hart bonsde in haar keel omdat ze hem aanraakte. Nog steeds tevreden omdat hij er was en hij bezig was met zijn been. "We gaan binnenkort zwemmen." Geen vraag ofzo, een conclusie. Dat was ook goed voor zijn been en voor Alex, als het moest zou ze gewoon het gehele zwembad afhuren, maar Alex ging gaan zwemmen. Nog steeds streelde ze met haar vingertoppen over zijn hand, ze was naar zijn ogen aan het kijken terwijl hij aan het lopen was. Zijn mooie, perfecte ogen.

Tribal dance. Wat was dat nou weer? Alex had er nog nooit van gehoord, later zou hij er misschien wel naar opzoek gaan, of niet. Waarschijnlijk zou hij het over een paar minuten alweer vergeten zijn. Tijdens het rennen keek hij naar Lena, vooral toen ze opstond en bij voor de loopband kwam staan. "Het lukt prima." Antwoordde hij, met een scheve lach op zijn gezicht, op Lena haar vraag. Joggen zou leuker zijn, maar dan liep hij het risico dat hij ook nog eens het hele stuk terug moest. Stel dat het fout ging dan stond hij er wel alleen voor. Thuis op de loopband kon hij nog de telfoon bereiken wanneer het fout ging, en werd hij meestal geobserveerd door zijn huisgenoot die er wat van dacht te leren. Viel er iettps te leren van iemand die aan het rennen was? Dankzij de band om zijn pols werd zijn hartslag bij gehouden. Aan het begin was hij rustig, ondertussen ging hij al wat sneller. Er was echter wel iets wat zijn hart nog sneller liet kloppen, hoorbaar sneller. Lena haar vingers gingen over zijn hand heen, telkens weer. Hoe kon hij zich concentreren wanneer Lena over zijn hand geen ging. Wonderbaarlijk genoeg wist gphij zijn hoofd erbij te houden. De woorden die Lena later sprak lieten hem toch wel even verbaasd opkijken. Zwemmen? Met z'n twee was het vele malen leuker dan in je eentje, daarnaast was het een perfecte gelegenheid om nog meer tijd met Lena door te brengen. "Afgesproken." Sprak hij zachtjes dankzij de inspanning. Voor het ongeluk kon hij een hele tijd door blijven gaan, tegenwoordig werd hij al moe na een halfuurtje. Wie weet werd het dan toch maar weer tijd om vaker te gaan trainen. Vaker naar buiten om stukken te wandelen, natuurlijk wel samen met Lena. Het kwartier liep hij stevig door, tot het tempo eindelijk omlaag ging en hij gewoon rustig mee kon lopen. Nadat hij had uitgelopen stapte hij er vanaf en liet hij zich op een andere stoel zakken. Nog een half uur, dan moest hij toch echt vaarwel zeggen tegen zijn motor. Hij mocht er dan wel een ongeluk mee hebben gehad, maar hij had er ook behoorlijk wat werdstrijden mee gewonnen. De adrenaline die je tijdens een wedstrijd voelde was zijn obsessie geworden de afgelopen paar jaar. Nu Lena weer bij hem was had hij niets anders nodig dan Lena. Oké en misschien zuurtstof, eten, drinken en dat soort dingen, maar dat was logisch. Alex kwam weer overeind en bukte zich naar Lena toe. "Geef me een paar minuten dan ben ik gedouched en wel weer bij je terug." Voor hij zich omdraaide gaf hij haar een kus op haar wang. Hij draaide zich nog even om naar Lena om te zeggen dat ze kon doen wat ze wou maar dat er helaas geen boeken aanwezig waren in het huis. Het kostte een kleine tien minuten voor hij helemaal klaar was. Op de trap trok hij zij shirt snel over zijn hoofd heen. Beneden trok hij zijn shirt goed waarna hij op de bank neer plofte en zijn sokken aan deed. "Zeker weten dat je niets wilt drinken?" Vroeg hij nieuwsgierig aan Lena. In de tijd dat hij aan het trainen was geweest en had gedoucht was het droger geworden. Straks zou hij de garage wel alvast open zetten en zijn motor tevoorschijn halen. Zonder zijn motor in de garage hadden ze wel meer plek, plek voor een nieuwe motor. Geen cross dit keer, tenzij hij weer helemaal goed kon lopen. Tegen die tijd zou hij er wel over na gaan denken om er misschien weer eentje aan te schaffen.

Lena was net gaan zitten toen hij stopte met lopen. Ze trok een wenkbrauw op toen ze merkte dat hij moe was, hij had zijn conditie verwaarloost. Misschien door zijn been? Ze wist het niet, hij kwam van de loopband af en ging zitten. Lena glimlachte toen hij terug overeind kwam en zich naar haar toe boog. Hij ging douchen en gaf haar nog een kus op haar wang. Nog een keer draaide hij zich om, om te zeggen dat ze mocht doen en laten waar ze zin in had, maar geen boeken? Hoezo geen boeken?! Ze ging uiteindelijk dus maar zitten in een zetel en ging een spelletje op haar gsm spelen. Na vijf minuten besloot ze dat het hopeloos was en borg hem op. Net toen ze opkeek zag ze nog net hoe hij zijn shirt over zijn hoofd trok, onderaan de trap trok hij die net goed. Hij kwam bij haar zitten en deed zijn sokken aan, hij vroeg of ze echt geen dorst had. Ze schudde haar hoofd. Nee, ze had echt geen dorst. Nog een 20/15 minuutjes, en dan werd zijn motor gehaald. Oh nee, dat vond Lena helemaal niet erg. En ze zou er ook voor zorgen dat zijn volgende cross-motor er nooit zou komen. Een gewone motor tot daaraan toe, maar een cross? Nee absoluut niet! Zelfs niet als hij de marathon kon lopen.
De zon was buiten aan het schijnen en het leek alsof er nooit een stortbui was geweest, toch niet aan de hemel. Want op de grond was alles nog nat. Lena kroop terug wat dichter naar hem toe en legde heel voorzichtig haar hoofd op zijn schouder en sloot haar ogen. Ze spinde bijna van tevredenheid, en tegelijkertijd was ze ervan overtuigd dat ze aan het hallucineren was. Want de blauwe plek onder haar mouw getuigde ervan. Ze had zich daarnet per ongeluk iets te hard geknepen om te kijken of ze echt niet aan het dromen was, een beetje te hard geknepen. "Ik wil straks wel terug naar huis, Jiali lange tijd alleen laten is niet zo'n goed idee. En het zou heel fijn zijn als je terug meekwam." Het zou niet de eerste keer zijn dat ze een nieuw tapijt moest bestellen, een deur moest laten maken omdat die vol met krassen zat of kapotte borden moest vervangen omdat haar hond rusteloos werd als ze lange tijd alleen was. En ze wou zelf ook nog graag douchen. De tijd tikte weg en ze hief haar hoofd een stukje op en keek naar hem. "Komen die koper niet rond deze tijd?" Ze stond soepel terug recht en had hem heel voorzichtig mee overeind getrokken aan zijn hand. Toen hij overeind stond liet ze zijn hand niet los en glimlachte naar hem.