Terug bij het begin.

Opgejaagd, gesleept, gedwongen, maar boven al gebroken, stond er een Gunner Quarter Horse merrie in het hoekje van het weiland. Sinds ze er vandoor was gegaan begon ze er steeds slechter uit te zien. De eerste paar dagen in het wild waren geweldig. Her en der vond ze vrienden, helaas maakte ze ook vijanden. Die vijanden lokte ze graag uit, daardoor mistte ze op sommige plekken haar vacht en had ze een hele tijd mank gelopen. Gebeten worden in je knieën was nou niet bepaald lekker. Alsof het gister gebeurd was wist ze nog goed wat er was gebeurd. Midden in het bloemenveld had ze staan grazen, er was niemand rond haar geweest, daarom lette ze ook niet zo goed op. Voor ze doorhad dat er een mensen geur haar neus kietelde stak er al iets in haar schouder. Lopen ging moeilijk, vandaar dat ze op de grond was gevallen. Voor haar ogen zich sloten was het laatste wat ze zag een halster en touwen. Gevangen genomen, net nu ze haar vrije leven tegemoet was gekomen. De tijd nadat ze mee was genomen had ze in een stalletje gestaan. Elke dag werd ze eruit gehaald, dan moest ze met andere paarden meerennen naar buiten. Eten kreeg ze genoeg maar ze kwam niet aan. Haar heupen begonnen uit te steken, der ribben waren te tellen, de spieren die ze eerst had waren slap geworden. Ingezakt, waardoor ze er behoorlijk slecht uit zag. Langzaam maar zeker begon ze zich ziek te voelen. Eten deed pijn aan haar mond, een constant drukkend gevoel was in haar lichaam te voelen. Er werd alleen niets aan gedaan. Dezelfde ochtend als wanneer ze zichzelf iets beter voelde kreeg ze een spuit. De energie was terug, haar hele lichaam wilde bewegen. Eten leek ze niet nodig te hebben, dat kreeg ze alleen om schijn op te houden. Enthousiast stonden haar oortjes naar voren, ze had een deken op die haar lichaam voor het grootste gedeelte verborg. Haar hals zag er nog redelijk uit. Mensen kwamen langs haar stal, bij iedereen die langs kwam hinnikte ze zachtjes. Uiteindelijk werd ze aan een halstertouw meegenomen, een trailer in. Zo belande ze in de weide waar ze nu stond.

Bailey liet haar hoofd zakken. Hoe smakelijk het gras er ook uitzag, eten deed pijn. Bij elke kauw beweging prikte er iets in haar wangen. Vol ergernis keek ze hoe de paarden in de andere weides rustig stonden te kauwen op hun gras. Bah, zij wou ook gras kunnen eten. Zonder de pijn die ze dan voelde. Elke keer dat er mensen bij haar weiland kwamen staan draaide haar kont in hun richting en deed ze alsof ze niet geïnteresseerd was. Ergens hoopte ze dat iemand naar haar toe zou komen. Haar mee zou nemen en van de pijn af zou helpen zodat ze weer kon eten. Haar vacht zag er goed redelijk goed uit, haar hoeven waren bekapt, der staart en manen waren bijgewerkt. In plaats van haar ronde buik was ze zo mager als wat doordat ze niets kon eten. Met een zucht liet ze zich door haar benen zakken en ging ze op haar zij in het gras liggen. Vliegen vlogen rond haar hoofd waardoor ze af en toe bewoog. Verder lag ze stil op haar zij te wachten tot ze naar binnen zou mogen. Veel was hier niet te beleven. Af en toe kwam er iemand naar haar toe om te poetsen. Meer was er niet te doen. Best vervelend. Na een paar minuten zo in het gras te hebben gelegen kwam ze overeind en slofte ze naar de waterbak. Het liefst wou ze er niet uit drinken. Te dicht bij het hek. Stel je voor dat er mensen naar haar toe kwamen. Zelfs wanneer ze gepoetst moest worden werd ze aan twee kanten vast gebonden omdat ze anders niet stil bleef staan. Om haar hals hing een of ander raar touw waarmee ze haar telkens weer wisten te vangen. Behoorlijk irritant, ze wou namelijk gewoon niet mee. Mensen waren niet te vertrouwen, dat had ze nu toch wel geleerd. Slurpend werkte ze wat water naar binnen. Echter toen er een mens op haar af kwam schoot haar hoofd omhoog en galoppeerde ze bij het hek vandaan. De waterdruppels hingen nog aan haar mond, geen tijd gehad om die weg te werken.


~ Reggi

Met kleine spleetjes opende Reggi zijn ogen. Hij ging rechtop in zijn bed zitten en strekte zich uit. Hij stapte uit zijn bed en deed zijn badjas aan. Hij liep naar beneden en zette al vast de kofie machine aan. Terwijl hij op zijn koffie wachte deed hij zijn vaatwasser open en zette de pas gewassen bestek,borden en glazen/tassen in de kast, zodat de tijd wat voorbij ging. Net toen hij zijn bestek,glazen,borden en tassen had terug gezet, sprong zijn koffie machine af. Hij nam zijn kopje koffie en ging aan tafel zitten. Rustig dronk hij van zijn koffie terwijl hij een paardenmagazine open deed. Toen hij heel toevallig een Gunner Quarter horse zag staan in het boekje, sloeg hij het boekje toe. Hij wou het niet zien, hij wou niet weer herinnert worden hoe een slecht baasje hij was geweest. Misschien moest hij maar weg gaan uit HH. Reggi stond op en ging een kamer binnen. Darko kwam de kamer uit lopen en ging meteen naar de deur. Ja, inderdaad, Darko had zijn eigen slaapkamer. Natuurlijk niet met een echt bed. Maar wel met speelgoed,een hondenmand, hondenkussen en zelfs zijn eigen (oude) zetel. Darko vond het niet eens erg om daar te slapen, in de winter was het er lekker warm, en in de zomer was het goed geïsoleerd en lekker fris. Reggi liet Darko buiten, die meteen naar achteren toe rende. Reggi ging naar boven, friste zijn eigen op deed zijn –pas uitgewassen western- kleren aan. Net toen hij zijn bed wou opmaken kreeg hij telefoon. Snel nam hij op. “Hey Reggi, je mag je Trailer weer komen halen. Onze Trailer is hersteld. “ “Is goed, ik vertrek onmiddellijk.” “Oké dan kan ik je binnen een 30 tal minuten verwachten?” “Ik zal op tijd zijn.” Reggi legde af, stak zijn gsm in zijn broekzak en liep de trappen af. Hij riep Darko binnen, naam zijn leiband, deed zijn laarzen aan net zoals zijn cowboyhoed, deed de deur achter zich dicht en stapte in zijn truck. Darko zat zoals altijd naast hem op de zetel. Reggi zette zijn radio aan en vertrok naar de manege die zijn trailer had mogen gebruiken.

Reggi reed de op rit op en parkeerde zijn truck voor zijn Trailer. Hij was normaal van zin om direct weg te rijden, maar blijkbaar had het lot daar anders over beslist. “Hey Reggi je bent toch niet meteen weg zeker? “ Reggi zuchte en draaide zijn eigen om. “Ik heb hier niets meer te zoeken.” Zei hij rustig. “Wil je dan niet naar onze nieuwe Gunner Quarter Horse komen kijken?” Reggi draaide met zijn ogen bij de naam ‘Gunner Quarter horse’ “Waarom moet nu iedereen met juist DAT ras afkomen? Is dat echt voor mij te Kl*ten?!” Wou hij roepen, maar het enige wat eruit kwam was: “Sorry een andere keer misschien?” Maar die vent gaf niet op. “Dan is ze misschien al verkocht. En ze leek wel iets voor u. “ Reggi begon het echt het té toevallig vinden. Eerst een Gunner Quarter horse en nu is het al een merrie? Reggi schudde zijn hoofd, het zal heus Bailey niet zijn. Reggi Hief zijn schouders op. “Oké dan. Maar wel snel.” “Is goed.Ik zal je begeleiden?” Reggi knikte en stapte achter de vent aan. Tot opeens iemand naar de vent kwam toe gelopen. “Rick, je moet dringent komen.” Rick keek naar Reggi en zei waar dat de merrie stond. Reggi knikte en liep naar de piste. Op een afstand keek hij naar het paard. Tot ze wat ging drinken. Reggi maakte zijn ogen tot spleetjes, en stapte rustig naar voren. Toen hij een paar meter van het hek stond, sperde hij zijn ogen wijd open. Dat paard dat in die padock stond was, Bailey!!! Reggi wou het liefst naar Bailey toe rennen, maar het leek niet de Bailey van vroeger. Reggi ging naar de andere kant van de Padock. Zodat hij van een grote afstand in de padock kon gaan zonder Bailey te laten schrikken. Toen hij het paard fatsoenlijk kon zien sprongen de tranen in zijn ogen. Zijn paard leek wel een beest dat nooit eten had gekregen. “Oh Bailey. Wat heb ik je aangedaan? “ Fluisterde hij terwijl hij op zijn hurken in de padock zat. Hij verwachte helemaal niks. Hij kon alleen maar denken aan het helpen van Bailey. Maar hij wist dat hij al haar vertrouwen had kwijtgespeelt door die Wedstrijden. En als hij moest kiezen om Bailey af te geven of zijn wedstrijden af te geven, zou hij Bailey willen houden en de wedstrijden achter zich laten. Maar dat was nu te laat voor…

- Ze staat in het weiland

Enthousiast stampte Bailey met haar linker voorhoef op de grond. Wie had haar gestoord tijdens het drinken? Door de adrenaline die door haar lijf pompte kon ze niet stil blijven staan op één plek. Ijsberend liep ze rondjes tot ze daar ook weer gek van werd en maar begon te draven. Haar manen waren in de tijd dat ze weg was geweest aangegroeid. Er zaten veel klitten in, maar alsnog had ze haar mooie bruine manen nog steeds. Na een aantal rondjes gedraafd te hebben gooide ze haar hoofd in de lucht en sprong ze aan in galop. Tijdens het galopperen maakte ze een aantal rare bokkesprongen en hinnikte ze luid. In volle galop rende ze naar het hek toe om een paar meter ervoor haar achterhand helemaal naar onder te duwen. Precies voor het hek kwam ze tot stilstand. Ja, ze kon het nog. Door haar geren stak ze de andere paarden aan. Jammer genoeg kon ze niet met hen mee rennen door het stomme hek. Wel kon ze als een gek door haar eigen weilandje blijven rennen. In de hoeken gooide ze haar voorhand in een keer om zodat ze gewoon door kon blijven rennen. Uiteindelijk stond ze hijgend in het midden van het weiland. Af en toe moest je even gek doen. Automatisch liet ze haar hoofd zakken om gras te eten. Jammer genoeg werd ze eraan herinnerd dat het pijn deed om gras te eten. Alsnog hapte ze voorzichtig een aantal sprietjes af. Tijdens het kauwen op het gras lagen haar oren plat in haar nek. De sprieten kwamen er dan ook zo snel mogelijk weer uit via dezelfde weg als ze naar binnen waren gekomen. Bailey keek een beetje verdrietig naar het gras. Ze stond dag en nacht in het weiland maar ze kon geen gras eten. Kom op, ieder paard zijn droom zou uitkomen door dag en nacht in het weiland te staan. Net nu moest ze natuurlijk last hebben van haar tanden. Om haar maag toch een beetje te vullen slofte ze weer naar de waterbak. Gespannen liet ze haar hoofd zakken tot haar lippen het water raakte. Het koude water ging via haar slokdarm zo haar maag in. Veel hielp het niet, nog steeds had ze honger. Pas toen ze terug stond op haar plekje in een hoek van het weiland viel haar een toeschouwer op. Ergens kwam de toeschouwer haar bekent voor, daarom stapte ze ook nieuwsgierig op hem af. Geschrokken stond ze stil toen ze herkende wie het was. Reggi. Ze dacht dat ze hem nooit meer terug zou zien. Dat hij een ander paard zou hebben gevonden en daarmee verder zou zijn gegaan. Abrupt stond ze stil en hield ze haar hoofd behoorlijk hoog in de lucht.

Vertrouwen in mensen had ze niet echt meer. Doordat ze hard handig gevangen was, daarna nog eens niet geholpen werd was ze zo wat al het vertrouwen kwijt. Nog steeds werd ze niet geholpen. Als ze kon praten zou ze wel vertellen wat er aan de hand was. Alleen dat lukte niet. Ze kon het alleen laten zien door niet te eten. Eten deed namelijk pijn, het moest toch opvallen dat ze steeds verder afviel? Ondertussen kon je haast klokkenspel spelen op haar ribben. Ze stampte een keertje hard op de grond, voornamelijk om vliegen van haar benen af te krijgen maar ook om te kijken of de aandacht van Reggi op haar was gevestigd. Wanneer Reggi bewoog zette ze een grote pas naar achteren. De uitdrukking in haar ogen stond bang en bezorgd. Had Reggi een ander paard? Was ze vervangen? Had ze hem heel erg gekwetst door te ontsnappen? Wat had hij allemaal gedaan in de tussentijd? Geïrriteerd sloeg ze met haar staart tegen haar flanken aan. Nu ze in een kale weide stond werd ze erg lastig gevallen door de vliegen. In het wild zou ze naast een plant gaan staan die lekker stond. Vliegen kwamen dan minder op je af. Voorzichtig strekte ze haar hals iets zodat ze de geur die Reggi met zich mee droeg beter kon ruiken. De geur kwam haar bekent voor, maar hij was zo ver weg dat ze zich niet veel meer er van kon herinneren. Door een mens die de paarden uit het andere weiland kwam halen schrok ze zich rot. Zonder enige waarschuwing stond ze op haar achterbenen en maaide ze met haar voorbenen door de lucht. Zodra ze terug op de grond stond galoppeerde ze naar haar hoekje waar ze bleef staan. Mensen waren niet te vertrouwen.

Reggi keek somber naar Bailey. Dat hij ooit Bailey zo heeft kunnen behandelen. Maar aan de 1ne kant, gelukkig was Bailey weg gelopen, nu zag hij zijn fouten in. Rustig deed hij een stapje naar voren, maar Bailey ging naar achteren. Onmiddellijk bukte hij zich weer. Reggi zijn aandacht werd getrokken door andere mensen die hun paarden kwamen halen. Maar gelukkig kwamen ze niet naar de weide waar hij in zat. Reggi zuchte en keek weer naar Bailey. Reggi bekeek Bailey nog eens goed. Ze zag er mager en onverzorgd uit, en ook eens alsof ze een wild paard was. Want zo schichtig als ze was liep ze naar een hoekje toen de mensen in de weide naast hen gingen. Het leek wel alsof ze nooit een mens had gezien. Maar ze galoppeerde, bokte, speelde, steigerde…nog zoals een gezond paard. Dus waarschijnlijk was ze wat verwaarloost geweest. Maar wat Reggi wel was opgevallen was dat Bailey niet had gegeten. Ze had wel al een paar keer geprobeerd, maar ze tufte het weer uit. Reggi dacht even na….Maar natuurlijk !!! Hij had een boek van het gebit bij een paard. Reggi stond op en ging het weiland uit. Al joggend liep hij naar zijn Truck. Hij zocht in zijn auto tot hij het boekje van het gebit vond. Hij stapte weer naar het weiland terwijl hij aan het bladeren was in de boek. Maar omdat hij niet uit keek liep hij tegen Rick op. Geschrokken liet hij de boek vallen, hij bukte zich en raapte de boek op. “Het spijt me, ik was niet aan het uitkijken.” “Hey Reggie, morgen komen er al mensen naar de Gunner Quarter horse kijken.” Reggi sperde zijn ogen wijd open.”Maar…Maar het is Bailey. Mijn verloren paard.” Rick keek Reggi raar aan, alsof hij het al wist. “Bailey of geen Bailey. Het paard is van mij.” Rick had een boekje in zijn handen waarop de naam van Bailey stond. Het boekje van Bailey!!! “Waar heb je dat boekje vandaan?” Rick keek naar Bailey’s paspoort. En zei niks. Reggi had het al door!!! Rick was het eerste die er van wist dat Bailey was weg gelopen, en hij is er zelf op zoek naar gegaan. En waarschijnlijk had hij daarnet in Reggi’s auto zitten te neuzen, en gevonden wat hij zocht: Het boekje van Bailey. “Luister hea Reggi. Ik wil een deal doen. Jij geeft mij 50 000 euro en Bailey is van jou. Ik heb haar voor je gevonden en ik zal er geld voor krijgen, anders zie jij Bailey nooit meer terug.” Reggi werd kwaad, maar zei niets. “Maar voor je me het geld hebt gegeven wil ik je hier niet meer zien!!!” Reggi balde zijn vuisten en sloeg op het gezicht van Rick die op de grond viel. “Niemand maar dan ook niemand pikt mijn paard!!!” Riep Reggi kwaad waarna hij Rick vast nam en boven de grond hielt. “Ookal is ze weg gelopen. Je hebt het gestolen. Je hebt haar boekje gestolen. En wie aan haar komt, komt aan mij!!” Zei hij kwaad hij liet Rick weer vallen nam het paspoort af en legde deze in de auto. Hij reed onmiddellijk de oprit af. Na even stopte hij, stapte uit, nam een mes en liep naar het weiland. Zonder pardon of gezien te worden sneed hij het schrikdraad over. Er stond geen Electric op dus was dit mogelijk. Hij ging op zij en riep Bailey. Een paar mensen probeerde Bailey hardhandig te pakken te krijgen. Maar Reggi wist goed genoeg dat Bailey hier niet mee gediend was.”Bailey, kom hier meisje. Vlucht.” Reggi zag Rick zijn geweer richten op Reggi en schoot niet veel later. Reggi’s arm werd geraakt. En van de pijn kromp hij ineen, waarna onmiddelijk een plas bloed op de grond spatte. Darko gromde en blafte naar Rick. Maar Reggi had Darko bevolen er niet naartoe te gaan. Reggi stond op en liep naar zijn auto. Hij bleef in zijn auto zitten en wachte af tot Bailey ontsnapte. Als Reggi Bailey niet kreeg, kreeg niemand haar.Snel greep hij een touw en bond deze met zijn mond en andere arm vast net boven de schotwonden in zijn linker arm. Hij trok de touw zo hard mogelijk aan zodat het bloed stilde. Maar hij moest onmiddelijk hulp krijgen wilde hij zijn arm niet kwijt spelen. Maar hij vond Bailey belangrijker dan zijn arm.

Sorry heb zin in actie xp

Totaal van slag door de plotselinge bewegingen van Reggi galoppeerde ze weer over het weiland. Niet veel later hoorde ze een hoop geschreeuw en rende Reggi weer haar kant op. Gespannen volgde ze hem. Wat deed hij? Waarom sneed hij de draden door? Net nu ze gevangen was werd haar vrijheid haar weer aangeboden. Waarom? Mensen wouden haar toch graag hebben? Verstijfd bleef ze staan. Vooral door het schot wat er gevallen was stond ze in shock te kijken naar Reggi. Het ijzeren monster, wat had die met Reggi gedaan? In het wild werden paarden erdoor neergehaald. Krachtige hengsten werden door het ijzeren monster gevloerd. Had het ook zo'n werking op mensen? Haar hele houding veranderde toen ze het bloed zag wat afkomstig was van Reggi zijn arm. Ze mocht dan wel weggelopen zijn van hem, maar alsnog had ze een plekje in haar hart. De hond die stond te blaffen zorgde voor afleiding. In galop schoot ze het weiland uit, achter de auto langs naar de voorkant. Haar oren lagen plat in haar nek toen ze naar de man liep die Reggi neer had geschoten. Bailey snoof luid en op een paar meter afstand sprong ze aan in galop. In volle vaart rende ze tegen de man op en beet ze hem hard in zijn been, buik, en arm. Het ijzeren monster gaf ze een harde trap zodat deze de andere kant op schoof. Omdat er allemaal mensen aankwamen sprong ze over de man heen en galoppeerde ze richting de stallen. Vanaf daar wist ze hoe ze weg moest komen. Angstig keek ze naar de hoeveelheid mensen die er kwamen. Waar was ze in beland? In plaats van de stallen in de rennen galoppeerde ze over het erf. Langs de auto's die er geparkeerd stonden met hun trailers. Voor haar kwam het hek al in zicht, alleen schoof deze dicht. Twee mensen duwden hem dicht waardoor ze er niet doorheen kon. Voor het hek maakte ze een sliding stop om daarna in paniek rond te rennen. Luid hinnikend zocht ze een andere weg. De sloot, springen kon ze wel. Enkel bij het zien van de sloot ging ze er in een rengalop vandoor. De twee mensen die hek dicht hadden gedaan gooide het weer open omdat ze er doorheen moesten. Bailey trok zich er niets van aan. Enkel de mensen die op haar pad kwamen ontweek ze zodat ze bij haar doel kwam. In haar hoofd telde ze de passen tot de sprong. Vijf, vier, drie, twee, één. Met haar ogen dicht zette ze zichzelf af op de grond. Pas toen ze een aantal tellen in de lucht vloog opende ze haar ogen weer voor de landing. De zachte grond onder haar voeten liet haar moeilijk neerkomen. Hoe hard ze probeerde door te galopperen om vaart te minderen des te benauwder ze het kreeg. Dagen niet gegeten, haar energie was op. Bailey klemde haar kaken stevig op elkaar en sprong elke keer opwaarts tot ze gekomen was waar ze wou zijn.

Vlakbij Reggi zijn huis bleef ze stilstaan. Hier was ze wel eens geweest. Tenminste, het kwam haar bekent voor. Hijgend stond ze rond te kijken. Veel mensen waren er niet. Als er al mensen langs kwamen keken ze haar raar aan. Gelukkig kwam er niemand naar haar toe. Zou Reggi hier naartoe komen? Of zou hij misschien ergens anders heen gaan? Geheel uitgeput keek ze afwachtend of ze de auto van Reggi misschien zou zien. Of ze misschien de hond weer zou horen blaffen. Enig teken zou haar misschien weer doen opleven. Voor nu stond ze op knikkende knieën te wachten. Haar hoofd hing laag bij de grond omdat het te veel moeite kostte om hem omhoog te houden. Echter schoot haar hoofd weer omhoog omdat er iemand naar haar toe kwam. Op haar laatste beetje kracht bekeek ze het kleine mens. Kinderen van de mensen konden haar nog geen kwaad doen. Nieuwsgierig keek ze hoe er een appel voor haar werd gelegd. Het kindje was alleen al weer snel verdwenen waardoor ze hem niet kon bedanken. Ondanks de pijn aan haar mond at ze de appel zo goed als mogelijk op. Er vielen behoorlijk wat stukken uit haar mond door de doppen en haken aan haar tanden. Voorzichtig likte ze aan de stukken die op de grond waren gevallen. Dan nog beter likken dan kauwen. Door het galopperen op een harde ondergrond deden haar benen pijn. Het gedreun was haar eerst niet opgevallen, maar nu. Het leek alsof ze sliepen, wanneer ze haar benen bewoog deed het pijn. Waar bleef Reggi nou?

Reggi keek hulpeloos naar het schouwspel. Bailey nam het op voor Reggi?! Reggi wou Bailey helpen, maar met zijn arm kon hij weinig doen. Darko keek mee en piepte. Hij leek Bailey te willen helpen. Net toen Reggi Darko wou los laten, voor Bailey te helpen zag hij hoe Bailey snel over een sloot sprong en weg vluchten. Snel zette Reggi zijn auto in gang en met Trailer en al reed hij over de 90 km per uur. Als hier nu flitspalen stonden had hij een enorme boete. Reggi reed naar huis. Hij zou alleen maar willen dat Bailey gelukkig was, en nu had zij de keuze wat ze het liefste had. Maar toch kon hij de beelden niet opzij zetten, Bailey had voor Reggi Rick aangevallen, wat Reggi niet snapte. Reggi vertraagde toen hij op een zone kwam waar je maar 50 km per uur mocht rijden. Hier was het te riskant om 90 km/u te rijden. De arm waar was in geschoten en door de schot verdooft was, begon nu hard pijn te doen. Hij had misschien wel een 8 pack, maar tegen zo’n pijn kon niemand tegenop. Reggi reed wat harder en na even kwam hij bij zijn woonplaats aan. Met grootte ogen keek hij naar het paard dat op zijn terrein stond. Bailey was terug gekeerd. Hij parkeerde zijn auto en ging aan de kant staan. Naar Bailey toe lopen deed hij niet, hij wou Bailey niet op jagen. Snel duwde Reggi de gsm nummer in van Frederick, zijn dierenarts. “Hallo met Frederick?” “Hey Frederick kan je onmiddellijk komen? Ik heb Bailey terug gevonden. Maar ze ziet er niet goed uit.” “Ik heb vandaag geen tijd om te komen. Maar ik geef je de nummer door van een collega van mij als het zo dringent is. “ Reggi kreeg de nummer, bedankte Frederick en legde af. Vervolgens belde hij naar de nummer die Frederick had doorgegeven. “Hallo met Dirk?” “Hallo, ik belde voor te komen kijken naar mijn paard. Ik heb jou nummer doorgekregen van Frederick.” “Ja goed. Maar ik kan pas om 20.00 u komen.” Reggi keek op zijn horloge. Nu was het 18.00u. “Goed. Ik verwacht je dan wel.” Reggi gaf de plaats van zijn woonplaats en legde af. Hij ging op zijn hurken zitten en hoopte dat Bailey zou afkomen. “Meisje, ik moet je in de stal zetten, wil je genezen. Ik kan je hier moeilijk gaan laten onderzoeken hé.” Reggi keek naar Bailey. Ze was totaal uitgeput. Reggi ging toch een koort en een halster halen. Hij moest gebruik maken van het feit dat Bailey moe en uitgeput was. Anders kon hij haar nooit helpen. Maar voor hij terug keerde naar Bailey legde hij het stro in de stal zo dik mogelijk. Ook was er vers en fris water. Snel ging hij naar de plek waar hij hard brood verzamelde. Misschien kon hij dat wel afbreken in kleine stukjes en Bailey het brood geven. Het deed misschien wel pijn, maar hard brood in kleine stukjes was normaal gezien mogelijk voor Bailey om het te kauwen. Reggi wist wel dat hij een tandarts nodig had in plaats van een dierenarts. Maar toch kon hij beter Bailey helemaal laten onderzoeken. Want volgens Reggi had ze ook nog eens wormen etc. Je kon beter het zekeren voor het onzekere nemen.

Reggi stapte naar Bailey en gaf de kleine stukjes hard brood aan Bailey, misschien verzachte dit haar hongersnood. Stilletjes aan ging hij naar achteren, hopelijk dat hij Bailey zo de stal in kreeg. Hopelijk had Bailey daar genoeg vertrouwen voor. Hij vergat even de pijn in zijn arm, eerst moest Bailey in veiligheid worden gebracht, daarna ging hij snel naar de dokter en daarna kwam de dierenarts. Maar als er te weinig tijd was om naar de dokter te gaan, zal hij het wel doen nadat de dierenarts was gekomen.

Bailey keek aandachtig hoe de mensen op en aan liepen. Af en toe reed er een auto langs of kwam er iemand met een hond voorbij. Niemand schonk haar echt aandacht. Na de appel die ze had gekregen werd er ook verder niets aan haar gegeven. Zo rustig als ze nog nooit geweest was stond ze te wachten op Reggi. Lang hoefde ze niet te wachten nadat ze de appel had gekregen want de auto van Reggi verscheen al snel. In plaats van dat hij naar haar toe kwam stond hij een aantal dingen te doen en verdween hij. Niet begrijpend slofte ze voorzichtig achter hem aan. Bij elke stap die ze zette voelde haar benen alsof ze in de brand stonden. Desondanks wandelde ze naar hem toe. Nieuwsgierig duwde ze haar neus tegen zijn zakken aan tot ze gevonden had wat ze zocht. Iets eetbaars, iets waar ze op kon kauwen om de pijn af te lijden die ze in haar benen voelde. Langzaam, maar gewillig, wandelde ze met Reggi mee naar een stal. Normaal gesproken zou ze in opstand komen, maar nu stapte ze zonder protest de stal in. Een zucht verliet haar mond omdat ze op een lekker dik pak stro kwam te staan. Ze draaide zich om in haar stal, dronk wat water, en liet zich daarna zachtjes in het stro vallen. Tevreden brieste ze en rolde ze naar haar zij. Nog steeds was ze aan het pompen, haar buik ging op en neer omdat ze nog buiten adem was. Niet zo zeer van het rennen maar gewoon van alle gebeurtenissen van de laatste tijd. Bailey hief haar hoofd om te kijken of Reggi er nog was. Hij moest iets aan zijn arm gaan doen. Zij zou het nog wel een tijdje overleven. Het harde brood wat ze had gekregen had ze aardig weg gekregen. Sabbelen erop en voorzichtig kauwen dan kreeg ze het met gemak weg.

Bailey rolde voorzichtig naar haar buik toen ze wat op adem was gekomen. Opstaan zou ze later pas doen. Nu ze toch rustig in een stalletje lag kon ze net zo goed een power nap nemen. Haar ogen sloten zich al snel waardoor ze nog sneller half in slaap was. Af en toe zakte haar hoofd iets naar benen of hing haar onderlip slap naar beneden. Toen ze weer een beetje bij was gekomen zette ze haar voorbenen voor zich neer en kwam ze overeind. Haar vacht zat onder het stro omdat ze er in had gelegen. Best grappig. Als ze eerst in haar stalletje ging liggen lag ze in haar eigen uitwerpselen. Nu lag ze op een dikke laag stro. Net zoals ze daarnet had gedaan dronk ze weer wat water. De druppels die aan haar onderlip bleven hangen speelde ze weg door met haar lippen te klapperen. Ondanks het feit dat ze weer in een stal stond, was ze geheel ontspannen. Haar achterhoef stond op rust en haar hoofd hing ontspannen in de lucht. Omdat ze maar op 3 benen stond wiebelde ze af en toe heen en weer omdat ze constant half in slaap viel.

Tot Reggi’s grootte verbazing kwam Bailey hem achterna. Toen ze zonder tegenpruttelen in de stal ging staan gaf Reggi de emmer,half gevuld, met hard en kapot gemaakt brood. “Sorry Bailey. Maar ik moet even weg. Ik kom direct terug zodra ik terug thuis kom.” Zei hij rustig. “Alles komt wel weer goed meisje. En ik beloof dat ik geen wedstrijden meer zal rijden. Buiten dan voor de lol.” Reggi streelde Bailey en verliet de stal. Hij was happy maar gelijkertijd ook ongerust. Hij moest alles gewoon wat verwerken. Reggi nam Darko vast en ging naar binnen. Zette Darko in zijn (Darco's) slaapkamer en ging de deur uit. Hij bedacht zich dat hij beter naar het ziekenhuis kon gaan. Dus reed hij naar het ziekenhuis. Verpleegsters kwamen af gelopen, namen hem onmiddellijk mee naar een wachtkamer. Na een 15 tal minuten kwam er een dokter. Hij nam Reggi mee naar een kamer en hij mocht op zo’n onderzoekstafel gaan zitten. “Zo Reggi. Ik heb doorgekregen dat je een diepe schotwonde hebt? “ “Inderdaad.” “Ben je er al mee naar de politie geweest?” “Neen, maar dat is ook niet meer nodig.” “Misschien kan je dan beter dit formulier invullen, zodat je later nog bewijs hebt als er nog een klacht word ingediend.” Reggi las het formulier en net zoals er gevraagd was vulde hij het formulier in. Toen hij gedaan had gaf hij het aan de dokter. “Laat me eens kijken.” De dokter stond op en onderzocht zijn wonden. Hij nam een spuitje en verdoofde de wonden. Even beet Reggi op zijn tanden, maar echt erg veel pijn deed het daarna niet meer. De dokter nam een soort pincet en haalde de kogel die een 1.5u in zijn lichaam had gezeten eruit. Reggi voelde het wel, maar het deed geen pijn. Omdat de dokter een grootte dosis verdovingsmiddel had ingespoten, kon het geen pijn doen. Daarna naaide hij de diepe wonden. De dokter had de kogel bijgehouden net zoals het formulier. Zodat als Reggi van gedachten veranderde en het wou gaan aangeven, dat hij nog bewijs had. Reggi stapte de auto in en reed naar huis.

Thuis aangekomen begon de genaaide wonden serieus veel pijn te doen. De verdoving was nu al uitgewerkt. Gelukkig had hij een voorschriftje gehad voor pijnstillers. Deze was hij onderweg nog gaan halen. Zoals hij beloofd had aan zijn paard, ging hij naar de stal en ging voor de deur staan “Hey meid.” Fluisterde hij rustig. Hij keek naar zijn horloge het was 19.55. “Binnen 5 minuten is de dierenarts daar. “ Rustig stond hij te wachten op de dierenarts,bij Bailey. Na even kreeg hij telefoon. Reggi nam op. “Met Reggi?” “Ja, ik ben er voor je paard. Kan je me even binnen laten?” “Ow ja, sorry ik zat bij mijn paard te wachten. Ik ben onmiddellijk daar.”Reggi legde af en liep naar de poort. “Kom maar langs hier!” Hij gaf de dierenarts een hand. “Jij moet vast Dirk zijn?” “Inderdaad, jij Reggi?” “Ja, inderdaad.” Reggi begeleide de dierenarts naar Bailey. “Dit is Bailey. Ze was weg gelopen, wat mijn eigen schuld was.Ik heb haar terug gevonden bij een paardenkenner, en hij heeft Bailey willen stelen. Maar nu is het me opgevallen dat ze niet meer graast noch andere dingen eet. Buiten hard brood dat ik in kleine stukjes heb gebroken, dat is alles wat ze volgens mij kan eten.” “We zullen eens zien wat er scheelt.” “Ja, maar ik denk dat je haar beter een slaapspuitje kan geven. Ze is nogal schichtig bij andere mensen.” Dirk knikte en nam een spuitje, haalde die uit de verpakking, deed het slaapmiddel erin en gaf het aan Bailey. Even wachte ze tot Bailey in slaap viel. Daarna ging Dirk aan het werk. Hopelijk kon hij hen helpen…

Slapend stond Bailey in haar stal te wachten tot Reggi weer terug was. Aan veel dingen dacht ze niet. In tegen deel, haar hoofd was zo leeg als wat. Later zouden de kopzorgen wel weer gaan komen. Tot die tijd wou ze nog even genieten van de rust in haar hoofd. Totdat Reggi kwam stond ze te wiebelen op haar benen en te slapen. Iets anders dan dat had ze toch niet te doen. Het brood was prettig om te eten, maar dan moest ze bewegen om bij de emmer te kunnen en daar was ze te lui voor. Net zoals ze te lui was om naar de waterbak toe te lopen terwijl ze nog steeds dorst had. Zodra ze Reggi zijn stem hoorde gingen haar oortjes iets naar achteren maar ze hief wel haar hoofd. Wat zei hij nou allemaal? Er werd tegen haar gepraat maar ze verstond er helemaal niets van. De mensentaal vond ze maar raar. Klanken kon ze nog wel begrijpen, zoals haar naam, maar verder dan dat ging het ook niet. De hulpen die ze kreeg aan de hand en onder het zadel begreep ze wel. Maar dat was niet zo moeilijk. Bailey had Reggi nog niet kunnen begroeten of er ontstond een raar geluid. Voorzichtig zette ze een pas achteruit omdat ze niet begreep waar het vandaan kwam. Ze ontspande weer toen het geluid weg was evenals Reggi. Net zoals ze eerst had gestaan ging ze nu ook weer staan. Een voetje op rust en haar ogen dicht. Echter kon ze niet lang zo blijven staan want er kwamen dit keer twee mensen bij haar kijken. Reggi en een ander. Gelijk maakte ze zichzelf groot en stapte ze naar achter tot ze in het hoekje van de stal stond. Nu ze in een stal stond en ook nog eens dood op was kon ze niet meer doen dan achteruit lopen. Op het moment dat er iets in haar werd geprikt wou ze tegen gaan werken. Bijten lukte niet omdat de mensen niet goed stonden. Langzaam maar zeker werd ze weer kalm. Hoe het kwam begreep ze niet, ze voelde zich nog steeds aangevallen maar bewegen lukte niet echt. Voor ze het wist zakte ze door haar benen heen. In de dikke laag stro kwam ze op haar zij terecht. Wat er daarna allemaal gebeurde wist ze niet, alles wat er gebeurde ging aan haar voorbij omdat ze lag te slapen.

- Nogal flutje, sorry

Bailey viel al snel in slaap. En Dirk ging ook meteen aan het werk. Dirk keek in de mond van Bailey. "Ze heeft door de haken een ontsteking opgelopen. We moeten die Haken wegvijlen en ik zal een antibiotica en een pijnstillende medicatie in de ontsteking spuiten. Ik zal ook een Antibiotica geven die je gewoon in het voer moet doen. " Dirk deed al snel wat hij moest doen. Hij gaf Reggi de antibiotica. "Deze moet ze 1 week innemen. Als het dan nog niet beter is dan bel je maar weer." Reggi knikte, betaalde Dirk en ging samen met hem naar de poort en Reggi liet hem buiten. Reggi ging terug naar Bailey en ging in de stal zitten. Hij wachte tot Bailey wakker werd. Vandaag zou hij haar nog in de stal houden. Morgen mocht ze in de weide. Reggi streelde haar rustig over haar hals. Terwijl hij nog nadacht van hoe het zou afgelopen zijn als hij haar niet was tegengekomen. Reggi zette de gedachten uit zijn hoofd, hij had Bailey terug, dat was alles wat telde. Het werd bijna donker, dus hij hoopte dat Bailey snel wakker werd. Even stond hij recht en ging hij naar buiten. Hij zette het licht van de stal aan, en weer nestelde hij zich naast Bailey. Hij zou hier blijven tot ze wakker werd.

(Waar blijft mijn inspiratie?!)

Van alles wat er gebeurde met haar merkte ze niets. Bailey sliep rustig door tot de verdoving was uitgewerkt. Omdat ze nog moe was sliep ze nog door, zelfs toen de verdoving over was. Voor een paard was liggen eigenlijk best wel slecht. Haar benen werden nogal plat gedrukt door haar gewicht. Niet dat ze op dit moment veel gewicht had, maar het voelde niet bepaald prettig. Een behoorlijke tijd verstreek voor ze wakker werd. Haar ogen opende zich langzaam, niet veel later begonnen haar oortjes rustig heen en weer te bewegen. Zachtjes smakte ze iets, wonderbaarlijk genoeg deed het minder pijn dan eerst. Op het moment dat ze haar benen onder haar lichaam wou zetten om overeind te komen zag ze Reggi. Gelijk liet ze haar benen weer terug op hun oude plek glijden. Zacht brieste ze gevolgd door zacht gehinnik. Echt hinniken kon je het niet noemen, het was zacht en begroetend. Normaal gesproken ging ze mensen uit de weg. Bleef ze uit hun buurt omdat ze gevangen genomen kon worden. Nu begroette ze een mens, lag ze met hem in een stal. Hij was alleen niet zomaar een mens. Nee, hij was háár mens. Haar mens die ze niet meer zomaar in de steek ging laten. Ze had een perfect leventje gehad voor ze wegliep. Misschien wat druk maar wel perfect. Hoe ze het zomaar had weg kunnen gooien begreep ze niet bepaald. Ze had een kostbaar leven met bakken vol voer, aandacht, spullen en nog veel meer, ingeruild voor een leven waarin je maar moest zien dat je zou overleven. Van goed verzorgd was ze naar verwaarloosd gegaan. Haar ribben kon je tellen, haar heupen staken uit. De spieren die ze had gehad waren niet meer zoals eerst. Kostte wat het kost zou ze weer opkrabbelen naar de top. Desnoods nog een keer een wedstrijd rijden met Reggi, zolang ze ook maar lol kon maken. Haar spieren zouden weer groeien, haar vacht weer gaan glanzen. Een leven in gevangenschap was nog niet zo erg, je moest alleen de juiste eigenaar vinden.

Bailey schudde een keertje met haar hoofd waardoor haar voorpluk voor haar ogen kwam te hangen. In plaats van het miezer plukje die ze had gehad hing er nu een behoorlijke voorpluk. Evenals haar manen en staart, die waren ook gegroeid. Voorzichtig strekte ze haar hals tot ze met haar neus dicht bij Reggi zijn wang was. Zo zacht mogelijk duwde ze haar neus tegen zijn wang aan en blies ze rustig door haar neus uit. Niet veel later hief ze haar hoofd en stond ze toch op. Nogal stram en stijf tilde ze haar voorbenen op. Een voor een zette ze haar voorbenen helemaal naar voren om zich uit te rekken. Na een keertje gapen en nog even strekken keek ze met grote nieuwsgierige ogen naar Reggi. In plaats van heel de tijd naar hem te kijken stapte ze een stapje vooruit. Het licht van de stallen stond aan, dan moest het dus al donker zijn. Apart dat de tijd zo snel ging als je lag te slapen. Met haar oortjes vrolijk naar voren richtte ze zich weer tot Reggi. Ze onderzocht zijn zakken nog een keertje voor iets lekkers voor ze weer naar hem hinnikte.

Reggi keek naar zijn paard die rustig lag te slapen. Ze zou nog niet meteen wakker worden, maar dat gaf niet. Reggi vond het altijd gezellig om in de nacht naar je paard te kijken hoe ze sliep. De meeste mensen zouden hun beginnen vervelen en naar bed gaan. Maar Reggi was een appart geval. Hij had al vaak in een stal geslapen, bij een paard. Al van toen hij een jonkie was hield hij van paarden. Hij wist nog toen dat hij er 6 was dat zijn vader hem is in een morgend vond in een stal, bij een een zwarte welsh pony. In die nacht kon hij niet slapen en daarom ging hij naar de stallen, en ging bij zijn 1ste pony -Night- wat rondhangen. Hij was toen in slaap gevallen, in de stal. En zijn ouders waren dood ongerust, maar achteraf bekeken vonden ze het best wel schattig. Toen Reggi ruzie kreeg op zijn 10 jaar, had hij Night genomen -Die er toen 8 was- en was een hele dag gaan rijden. Toen hij 13 werd, werd Night te klein voor Reggi, maar Reggi wou hem niet weg doen. Hij viel liever dood. Toen was Night er ookal 11. Toen Night 12 werd en Reggi 14, stierf de dappere zwarte Welsh Pony. Hij was van een koliek gestorven. Ze waren er niet optijd bij, en hij overleed de volgende morgend. Een jaar later ging hij naar een paardenmarkt en zag Bailey staan, toen was ze nog maar een 4 tal maanden. Reggi werd er verliefd op, en wou haar meteen hebben. Zijn ouders vonden Bailey veel te duur. Reggi zei dat hij Bailey later -als hij werk had- haar zou afbetalen. En door te blijven zeuren kreeg Reggi zijn 1ste veulen:Bailey. Hij Trainde Bailey helemaal alleen, met af en toe wel eens hulp. En nu was Bailey nog steeds bij hem. Hij zou haar nooit afgeven, en zal er altijd voor haar zijn. Reggi zijn oogleden werden zwaar en begonnen te pikken. Hij deed zijn ogen toe, en zonder dat hij het wist viel hij in slaap.

Reggi werd wakker door gehinnik en aanrakingen. Hij schoot wakker en even wist hij niet waar hij was, tot hij Bailey zag. Hij strekte zijn eigen uit en gaapte eens. Hij keek naar buiten, het was nog steeds nacht. Zo'n ongeveer 2 uur 's nachts. Hij was ook vergeten het licht uit te doen. Hij glimlachte toen Bailey op zoek was naar iets eetbaars. "Hey meisje. Goed geslapen?" Vroeg Reggi rustig, alsof Bailey zou antwoorden. Hij voelde in zijn zakken maar had niets eetbaar voor Bailey. Reggi stond recht en stapte traag naar de plaats waar hij van alles lekker bij hield-toch voor paarden-. Hij nam een appel en deed deze in 8 Stukjes. 2 stukjes nam hij mee naar de stal. "Was je op zoek naar dit?" Zei hij al grijnzend en gaf de stukjes appel aan Bailey. Hij deed het licht uit en ging in de stal. Weer viel hij in slaap.

De volgende morgend werd hij wakker door de zonnestralen. Ondertussen was het al 9 u 's morgends, dus tijd om op te staan. Reggi stond op en ging weer naar de voer bak. Hij gaf 1 schepje paarden eten en deed deze in een bak. Hij deed een soeplepeltje Antibiotica poeder in Bailey's eten en mengde het goed door elkaar. Hij nam de bak mee en zette deze in de stal van Bailey. "Eet smakelijk meid." Zei hij rustig waarna hij even weg stapte, zijn huis in. Hij Liet Darko buiten en stapte snel in de douche, deed zijn werkkleren aan en stapte weer naar Bailey. Haar eten was al op, dus nam hij de bak weer uit de stal. Hij deed de weide (waarin de stal stond) dicht en deed de staldeur open, zodat Bailey haar benen kon strekken. De weide was 4 ha. Maar hij had de weide in 2 delen verdeeld. Zodat hij genoeg gras had in de herfst en winter en dan nog eens genoeg gras had in lente en zomer. Nou ja, voldoende gras. Elk stuk was dus iets minder dan 2 ha, want hij had nog een piste in zijn weide. Reggi liet Bailey wat grazen terwijl hij de mest opruimde, zijn zadels poetste, zijn zadel-en voederkamer opruimde...Daarna zou hij Bailey pakken en beginnen poetsen.Het zou haar vast wel goed doen, want haar wit hoofdje was nu meer geplekt, door het zand. Haar mooie manen waren geklit zoals haar staart, en haar hoeven waren redelijk lang, te lang voor Reggi alsinds. Dus moest hij ook nog eens de hoefsmid gaan bellen....

(En we zijn weer vertrokken xp Mooi plaatje trouwens.)

Enthousiast pakte Bailey de stukjes appel van Reggi zijn hand af. Nog een beetje voorzichtig kauwde ze op de stukken. De haken waren dan wel weg, maar alsnog at ze voorzichtig. Niet veel later werd het opeens donker in de stallen en viel Reggi alweer in slaap. Zelf bleef ze nog een tijdje wakker, denkend aan wat de positieve dingen waren van gevangenschap en de negatieve dingen. Ze kon niet echt meer doen waar ze zin in had, niet meer zo veel eten als ze zelf wou, niet meer rennen tot je erbij neerviel, en nog een aantal dingen. Gelukkig stond daar tegenover dat ze lekker eten kreeg, een warme stal had, de liefste eigenaar, veel aandacht, en nog veeeeel meer. Zoiets zou je toch niet in willen ruilen voor het wilde leven? Na haar conclusie dat gevangenschap toch beter was dan in het wild leven viel ze in slaap. Lang sliep ze niet, had ze niet nodig. Tot het weer ochtend werd wandelde ze door de stal heen om af en toe op het stro te kauwen. Vanuit haar ooghoek zag ze Reggi bewegen. Gelijk hief ze haar hoofd en keek ze naar hem. In plaats van dat hij naar haar toe kwam verdween hij. Nieuwsgierig stak ze haar hoofd uit de stal en keek ze hem na. Erg lang was hij niet weg, hij kwam weer terug met een voerbak. Aangezien ze lange tijd niet meer uit een voerbak had gegeten stak ze haar neus er voorzichtig in. Zodra ze de brokjes voelde hapte ze de brokken gulzig naar binnen. Het witte poeder wat er tussen zat merkte ze niet op. Pas toen alle brokken op waren en ze met haar tong de bak verder leeg likte keek ze raar op door het poeder. Veel aandacht schonk ze er niet aan, vrolijk likte ze door tot de bak helemaal leeg was.

Licht betreurd keek Bailey hoe haar voerbak weer mee werd genomen en Reggi weer verdween. TOen ze allerlei geluid hoorde van buiten en bij haar stal vandaan keek ze alert op. Afwachtend keek ze hoe haar stal open ging. Moest ze nu naar buiten stappen of juist blijven staan? Erg lang dacht ze er niet over na. Ze zette zichzelf af en galoppeerde enthousiast naar buiten. Enthousiast galoppeerde ze een aantal rondjes voor ze begon te bokken. Haar hoofd hield ze tussen haar benen terwijl ze rare sprongen maakte. Helemaal uitgelaten begon ze weer te galopperen en te hinniken. Ondanks de hekken die haar tegenhielden leefde ze zich helemaal uit. Soms stond ze kort op haar achterbenen met haar voorbenen door de lucht te maaien om daarna weer verder te gaan met galopperen. Uiteindelijk liet ze zich door haar benen zakken en begon ze door het gras te rollen. Elke keer dat ze opstond en een stukje had gelopen ging ze weer liggen en begon ze opnieuw met rollen. Zo ging het een tijdje door tot ze moe was geworden en dan ook plat in het gras bleef liggen. Pas toen ze een beetje op adem was rolde ze nog een keer om en kwam ze overeind. In plaats van weer te gaan rennen liet ze haar hoofd zakken en at ze gulzig van het gras. Haar mond at ze niet eens leeg, zodra ze een aan tal sprieten in haar mond had ging ze al door naar de volgende pluk gras. Tevreden zwiepte ze met haar staart om vliegen weg te jagen die op haar benen kwamen zitten. Door haar gerol in het gras was haar bruine vacht op sommige plekken nogal groen geworden. Vooral haar hoofd, die normaal gesproken wit was, zag er behoorlijk groen uit. Hoelang ze al niet geborsteld was wist ze niet meer, het was in elk geval lang geleden. Normaal gesproken zou ze naar een meer of rivier gaan om daar een bad te nemen. Meestal werd je wel schoon, tenzij het water zo smerig was dat je enkel nog viezer van werd.

~ Thanks [: Tis stiekem een hengst

Reggi had ondertussen al de hoefsmid gebeld. Want het zou eens tijd worden dat Bailey haar hoefjes werden gekapt. Om 15.00 zou de hoefsmid komen. Reggi keek nog eens naar Bailey, na genietend dat hij haar had terug gevonden. Nooit zou hij haar willen afgeven, nooit weer. Hij ging weer de weide in en nam haar vast. Nam zijn gerief en begon haar te poetsen. Reggi moest hoesten van de stof dat eraf kwam. Maar hij deed verder. Hij kon er echt niet tegen dat zijn paard er verwaarloosd uitzag. Reggi keek naar het hoofd van Bailey. Ze had geen wit hoofd meer maar een groen hoofd. Hij moest erom lachen. Het was een warme zonnige dag, dus hij kon haar gerust wassen. Hij nam de waterslang en nam de koord voor de zekerheid vast en spoot Bailey rustig nat. Daarna nam hij lauw-warm water en een spons. Op de zachte spons deed hij shampoo ,speciaal voor paarden , op en zeepte Bailey helemaal in, buiten het hoofd. Voor het hoofd nam hij een andere spons die nat was maar waar geen zeep aan hing. Hij wrong de spons wat uit zodat Bailey geen water in haar ogen zou krijgen. Eindelijk zag haar hoofd weer wit, in plaats van groen. Hij nam weer de waterslang en spoot haar af. Daarna nam hij een zweetmes en deed het overgebleven water van haar vacht weg. Daarna nam hij een handdoek en droogde haar benen en hoofd goed af. Hij nam de ontknopingmiddel voor de manen en spoot deze op Bailey’s manen en staart, zodat de knopen er makkelijker uit gingen uit de manen en de staart. Daarna nam hij de manenkam en borstelde haar geklitte manen. Pas na een half uur borstelen waren alle knopen er echt uit. Bailey blonk weer als een spiegel. En ja Reggi wist goed genoeg dat dat slecht was voor de vacht van een paard, maar zo vaak deed hij dat niet. Vandaag was het gewoon echt nodig, en er bestaat ook zo’n middel dat een paard liet blinken, ook dat had Reggi erop gedaan. Hij gaf Bailey een snoepje . Opeens hoorde hij een stem van ver roepen naar Reggi. Reggi keek naar zijn horloge. Het was al 15.00u gepasseerd. De rijd ging snel als je je amuseert. Reggi liet de hoefsmid binnen. Hij bekapte Bailey en besloeg de voorste hoeven, na even was hij klaar. Reggi betaalde hem en bedankte hem. Hij keek naar Bailey en schudde met zijn hoofd. “Eigenlijk had ik fotoos moeten maken voor ik je had gepoetst, en het moeten vergelijken dan hoe je er nu uit ziet. Voor en na.” Hij streelde Bailey over haar nek. Ze was door de warmte al opgedroogd. “Zin om een ritje te maken?” Hij nam zijn deken, zadel en zijn bitloos hoofdstel met zijn gespleten teugels. Hij legde het deken en het zadel op de rug van Bailey en singelde haar al een beetje aan. Hij hief Baileys voorbenen op en strekte deze, zodat de singel tegoei kwam te zitten en het geen wondjes maakte tijdens het rijden. Hij deed het bitloos hoofdstel aan en nam de teugels vast en wandelde zo tot het bos. Daar singelde hij haar nog eens aan en kroop er toen op. Hij liet haar in stap over gaan. Hij had haar echt gemist, en nee niet alleen het rijden op haar, maar hij had haar aanwezigheid gemist. Het leek wel of hij Bailey zag als zijn lief, maar dat was net niet zo.

Voor de laatste maal rende ze een rondje voor ze naar Reggi toe draafde. Bailey stak haar neus in het halster wat voor haar hoofd hing. Toen hij goed om haar hoofd zat stapte ze met Reggi mee tot ze weer stil moest staan omdat ze geborsteld werd. Al het stof uit haar vacht vloog de lucht in, zand viel op de grond en de meeste vlekken verdwenen wel. Bailey liet haar hoofd hangen en zette haar voet op rust. Ondertussen speelde ze met haar lippen. Af en toe klapperde ze met haar lippen en trok ze een gekke bek. Wat te doen als je eigenlijk niets te doen hebt. Omdat een vlieg bij haar oog kwam zitten schudde ze zichzelf helemaal uit. Gelukkig was ze nog niet nat gespoten en bleef Reggi droog. Voor nu tenminste. Het water wat over haar heen kwam liet een rilling over haar rug gaan. Geen verkeerde rilling maar een prettige rilling. Tevreden brieste ze en liet haar hoofd weer hangen. Toen het opeens anders voelde draaide ze haar hoofd en keek ze nieuwsgierig toe. Op haar vacht begon schuim te vormen, wit achtig en het rook apart. Zo goed als kon boog ze haar hals om aan het schuim te ruiken. Toen het op haar neus kwam gooide ze abrupt haar hoofd in de lucht en begon ze te schudden met haar hoofd. Pas toen het schuim van haar neus af was stopte ze met schudden. Op het moment dat ze zichzelf helemaal uit wou schudden herinnerde ze zich dat Reggi naast haar stond en hij dan nat zou worden. Rustig bleef ze staan tot Reggi klaar was met het zweetmes en de rest. Bailey boog haar hals en keek naar haar lichaam. Ze blonk, nog even en ze had haar oude conditie ook weer terug. Tevreden hinnikte ze en duwde ze haar neus tegen Reggi aan. Wat hij tegen haar zei begreep ze niet maar goed. Op het moment dat haar hoeven bekapt werden en beslagen bleef ze keurig staan. Daarna werd ze alleen wat drukker. Enthousiast hinnikte ze toen er tuig tevoorschijn werd gehaald. Zadel! Dat betekende een rit! Ongeduldig dribbelde ze heen en weer. Toen het zadel op haar rug lag bleef ze wat stiller staan. Haar benen tilde ze op zodat ze gestrekt konden worden. Vrolijk gooide ze haar benen naar voren om ze daarna vlug terug op de grond te zetten. Weer dribbelde ze heen en weer. Pas toen haar hoofdstel om ging stond ze helemaal staan. Automatisch opende ze haar mond maar er moest niets naar binnen. Onbegrijpelijk bleef ze staan. Wat? Geen bit in haar mond? Waar was haar oude hoofdstel? Zonder er verder nog bij stil te staan dat ze geen bit in haar mond meer had draafde ze langs Reggi richting het bos. Echter toen ze de druk op haar hoofd voelde ging ze weer over in stap. Vlot stapte ze naast Reggi tot ze weer aangesingeld moest worden. Ie wat ongeduldig stapte ze naar voren toen Reggi zijn voet in de beugel zette. Na een stapje gezet te hebben bleef ze weer stil staan. Zodra ze Reggi zijn gewicht in het zadel voelde stapte ze vooruit. Vrolijk bokte ze laag om vervolgens in een vlotte stap door te gaan. Soms klapperde ze met haar lippen of snoof ze luid. Elke keer dat haar hoeven het gras raakte begon ze te draven. Bailey wou draven, galopperen met de wind in haar manen en Reggi op haar rug. Gewoon gaan en pas als je moe word gaan bedenken dat je het rustig aan moet doen. Ze moest alleen nog even wachten op de hulpen.

- Ben bang dat het een beetje langdradig is geworden, heb hem in 2 keer moeten typen.. Sorry