Een nieuw begin? -Solance-

Bylur was een jonge hengst. Zo hevig als het vuur op de zon. Hij kon koppig zijn, dat heb je met hem. Al van toen hij klein was, was hij al zo. Hij had ook zijn brave en lieve momenten, maar dat had hij alleen als hij zijn eigenaar echt vertrouwt. Net als zijn vorige. Hij stond nu op een manege, de naam wist hij niet. Hij werd met een trailer naar hier verhuist. Hij miste plots de stinkende koeien die naast hem stonden. Dat waren de enige dieren waarmee hij in contact kwam, vogels ook wel, maar dat lag anders. Hij had al wel is een paard gezien... Alleen zijn moeder. Onder weg naar de manege was hij eerlijk gezegd een beetje bang. Hij had sommige geluiden nog nooit gehoord. Toen hij daar aan kwam. bekeek hij de omgeving een keer. Er was wat minder groen en de paarden verschilden van grootte en van kleur. De stalknecht liep met hem naar een klein stalletje achteraan. Hij zag hoe de mensen op hun paarden reden. Sommige brut, sommige te zacht aardig, toch voor hem. Hij stond helemaal vanachter, waar bijna geen kat van een mens kwam. Hij zag ook geen paarden, het enige wat hij zag was een tractor en wat gerief. Hij stond er nu een week ongeveer. Er kwam een stalknecht naar hem met een halster en een halstertouw. Hij deed het halster aan en het halstertouw klikten hij er aan vast. Zijn stal deur ging open. Hij ging naar buiten en volgenden de stalknecht. Hij ging verder en verder. Tot hij op een gegeven moment de paarden zag die hij ook zag toen hij van de trailer afkwam. Hij werd op een nieuwe stal gezet. De eigenaar van de manege kwam een keer naar hem kijken. Hij zei iets tegen de stalknecht en de stalknecht kwam weer bij hem in de stal. Het halster was nog meer net uit en het moest weer aan. Met het touw aan zijn mooie rode halster ging hij naar buiten. Aan zijn gezicht te zien was hij niet echt blij met hem. Hij ging met zijn zweep langst zijn lichaam. Hij draaiden zich om en Bylur werd weer op stal gezet. Het was een warme dag en hij dronk ook veel. Hij verveelden hem een beetje in zijn warme stal. Dan stond hij met zijn hoofd buiten, dan dronk hij even, daarna stond hij met zijn hoofd naar de muur en met zijn staart buiten. Na een paar minuten hing zijn hoofd weer buiten. Hij snoof in de lucht. Hij rook veel merries en een paar hengsten. Opeens kwam er een kleine shetlander voorbij met een klein meisje. Het paardje was opgezadeld en klaar voor te berijden. Hij kon het niet geloven, dat je op zo'n klein paardje ook kon rijden. Hij staarden hen even na. Na even te hebben gekeken, hoorden hij de enge mens zijn stem. De eigenaar van de manege. Hij ging op zijn paard rijden. Het paard was een witte arabier. Hij bekeek hen even en zag dat hij erg gewelddadig reed. Na zo een dag of drie te hebben gestaan. Mocht hij een keer zijn benen strekken in de weide. De stalknecht liet hem nog maar net los en hij galoppeerden er vandoor. Hij voelden zich weer een jong veulen. Na zich even te hebben uitgeleefd, ging hij een keer proeven van het gras. Hij pakte een plukje groen gras vast met zijn zachte lippen. Hij knabbelden er een beetje op en hij miste ineens zijn vorig grasland en zijn eigenaren. Het was niet het beste gras, maar het was te doen. Na een poosje was hij het al vergeten en er kwam een oudere dame op het weiland. De dame klikten het halstertouw vast aan zijn rode halster en nam hem mee. Hij dacht in zijn hoofd. 'Nu al? Nee, ik wil nog niet!' Hij bleef staan. De dame trok en trok aan zijn hoofd, maar hij weigerde te gaan. De dame liet het touw los en liep naar de poort van de weide. Ze ging hulp halen en één van de stalknechten ging mee. Hij begon ook te trekken en te trekken aan het touw. Na een uur was hij er nog niet af. Er was iemand aan het touw aan het trekken en twee mensen aan zijn achterhand aan het duwen. Zo ging hij uiteindelijk vooruit. Hij was nu niet blij. Hij was nog niet klaar met grazen en plezier maken. Hij stond vast tussen twee palen met zijn hoofd. Hij werd gepoetst en zijn manen werden ontknoopt. Daarna kwam er een stalknecht met een zadel, hoofdstel en deken. Het was niet zijn oud zadel. De dame begon hem op te zadelen. Na het zadelen, kreeg hij een bit in zijn mond en het was ijskoud, het was wel zalig op een warme dag, maar voor nu niet echt. Hij werd naar de rijbak geleid en opgestegen. Hij ging flink over de hoefslag in stap. De dame spoorden hem aan naar draf. Hij zag een paar hindernissen in de rijbak staan. Hij begon hevig te draven. Hij wenden af, maar de dame wou recht door gaan. Hij ging in galop en over de hindernis. De dame sloeg hem en bereed hem hard, heel hard. De dame deed dressuur, maar dat kenden hij niet. Het ene rondje na het andere. Hij mocht eindelijk een keer in galop. Hij ging eerst rustig in galop en daarna ging hij harder er harder. De dame viel uiteindelijk van hem af. Hij stopte direct en er kroop iemand anders op. Die bereed hem pijnlijk en met een zweepje, terwijl het niet nodig was. Na twee uur te hebben gereden was hij bekaf en werd hij in de stal gezet. Hij stond vol zweepslagen en had enorme dorst. Hij dronk en dronk uit zijn zwarte drinkbak. De volgende ochtend kwam er iemand naar hem kijken. Het was een klein meisje, die hij op de shetlander had zien rijden. Ze gaf hem een wortel en vertrok. Op heel de manege wou er niemand meer op hem rijden en ook niemand meer op de weide zetten.

Het was een van dezelfde verhalen die Pasqual hoorde van de manege-eigenaar. Jong, onhandelbaar paard. Deed alles behalve wat je van hem verlangde. Ze hadden echt alles al geprobeerd. Op een manege zeker. Zijn moeder werkte hier ook als stalhulp en had hier een goede status, daarom mocht hij het proberen. Oké, ook vanwege zijn goede naam op de stoeterij waar ze hadden gewerkt.
Maar eerst, voordat hij naar de hengst mocht, moest hij zichzelf bewijzen. Bewijzen met een ander paard. Alsof er voor Pasqual bewijs nodig was. Hier werden paarden met zweep gereden, natuurlijk gingen ze naar verloop van tijd protesteren. Al helemaal als ze nog zo jong waren. Pasqual keek niet op toen het meisje hem teugels in zijn handen drukte. Het meisje had al meerdere malen zijn toenadering gezocht, haast met hem proberen te flirten, maar Pasqual had hier geen behoefte aan. Hij was hier voor de paarden, en ergens ook om misschien zijn geheugen terug te krijgen. Hij miste het, zijn geheugen. Ook miste hij Chloë... Hij hoopte dat het terug zou keren, alles wat hij met Chloë had, maar hij had stiekem zijn hoop al verloren.
Het jonge dier waar hij nu de teugels van in zijn handen had, was een bruine hengst, een simpel diertje die alleen wat etterig was. Ze wouden zijn springcapaciteiten weten. Er was al een hindernis gezet.
Pasqual zette zijn cap op, zette zijn voet in de stijgbeugel en steeg op. Automatisch gaf hij de hengst een klopje op zijn hals, dat hij zo braaf stil bleef staan. Even drukte hij lichtjes zijn kuit aan en de hengst liep al mooi voorwaarts, zijn hals 'mooi' in een krul. Achterhand goed mee. Oké, toegegeven, deze hengst had zeker potentie, maar wat hij dan deed op een manege? Oké, pensionstal, het was een eigen paard, dat scheelde. De eigenaar, dat meisje, hing met haar armen over het hek heen, met open mond naar het tweetal aan het kijken.
Pasqual drukte zijn kuit na een tijdje instappen nogmaals aan, liet de hengst eerst een paar rondjes draven en ging toen naar de eerste en laagste hindernis heen. De hengst aarzelde maar na een aanmoediging van Pasqual sprong hij toch. Te hoog gesprongen, maar mooi afgezet en mooi neergekomen. Pasqual klopte hem op zijn hals, liet hem over gaan in de galop en nam de volgende hindernis die een stuk hoger was. De hengst gooide zijn oren naar voren, zette af, Pasqual kwam uit het zadel, leunde op zijn bovenbenen en ze vlogen over de hindernis. De hengst had er zin in, voelde Pasqual. Hij nam het bit tussen zijn tanden en wou over de volgende hindernis vliegen, maar Pasqual corrigeerde hem op zijn zit.
"Kalm, jongen," suste hij de jonge hengst. Hij liet hem kalmeren op de volte en ging toen over de volgende hindernis. De hengst vloog, letterlijk. Veel potentie, dat zeker.
Een aantal hindernissen later zat het meisje er weer op, om haar dier uit te stappen. Haar ogen glommen en ze aaide het jonge dier over zijn gespierde hals. Ja, deze had het hier zeker wel goed. Maar de hengst waar Pasqual naar toe moest, wist hij nog net zo niet. Uit verhalen bleek dat ie al tijden geen beweging meer had gehad. Dus eerst maar eens longeren voordat Pasqual erover nadacht om te rijden.
Hij liep de stallen in en zag al direct over welk dier het ging. Hij liep zonder twijfel de stal in en hield zijn hand naar voren. De volgende stap was aan de hengst. Die moest beslissen of hij aandacht van Pasqual wou of niet. Zo niet, moest Pasqual maar even kijken hoe hij het ging doen.

Bylur stond al een tijdje voor zich uit te staren. Hij staarde naar elk levend wezen dat voorbij zijn stal kwam. Zelfs naar de kleinste. Hij stond al even op stal en dat voelden hij in zijn vier benen, ze waren zo stijf. Hij miste de smaak van het groene gras en de zon die op zijn grijzige vacht scheen. Maar hij miste vooral de aandacht die hij eerst kreeg. Hij probeerden dan ook aandacht te zoeken. Zoals een keer dat er een jongen met lang, golvend, blond haar, die bij een paard dat langst hem stond. Hij ging stilletjes met zijn zachte neus naar hem toe, hij raakten juist zijn haar en toen kreeg hij een mep en werd nog uitgescholden. Zijn neus ging heen en weer van de pijn. Zo een aandacht zocht hij ook weer niet. En op een zonnige dag kwam er een nieuw gezicht voorbij zijn stal. Hij werd in de rijbak gezet en reed op een bruine hengst. Hij steeg rustig op de hengst en begon te rijden. Elke beweging had hij gezien die de jongen maakte. Hij observeerden hem goed. Zijn ogen gingen mee met de hoefslag dat de bruine hengst en de jongen op reden. De jonge, bruine hengst mocht een sprong maken over een hindernis en natuurlijk werd hij jaloers, maar bleef op één of andere manier kijken. DE jongen steeg af en er ging een meisje op de bruine hengst zitten. De jongen kwam in zijn richting, naar zijn klein stalletje waar hij al een tijdje stond. Zijn oren waren gericht naar de jongen, hij schonk zijn aandacht aan hem en voor hij het wist was hij al in zijn stalletje. Aan de binnenkant van de staldeur stonden afdrukken van zijn hoeven. Hij probeerden zo zijn energie af te lossen. De jongen zijn hand stak naar de hengst uit en hij wist niet wat hij moest doen. Hij draaiden eerst een paard rondjes in zijn stalletje. Hij keek nog een keer naar de jongen. Hij snoof een keer diep in en uit, om zo zijn geur op te slagen. Hij ging met zijn neus in de richting van zijn hand en wenden daarna af naar zijn broekzakken, omdat hij een snoepje wou. Daarna keerden hij terug naar de hand en zetten zijn neus ertegen en genoot van de aandacht. Hij kreeg en lang halstertouw aan zijn halster gemaakt en hij wist dat hij nog een keer uit zijn kleine stal mocht. De staldeur ging open en hij volgden de jongen tot hij de poort van de weide zag en ging er naar toe. Er kwam plots spanning op de lijn en trok aan zijn hoofd. Hij ging terug achter de jongen lopen tot hij in de rijbak aan kwam. Hij ging in stap en wandelden in een rondje. Daarna mocht hij in draf en weer even daarna in galop. Hij zag een balkje liggen en hij kreeg de drang om er over te springen. Zijn aandcht was even weer weg van de jongen. Er werd weer aan zijn hoofd getrokken en zijn aandacht was weer terug. Hij moest weer in draf gaan en toen begon hij met zijn benen hoog te lopen. Hij kenden de woorden stap,draf en galop, het werd hem aan geleerd en zo kon je hem logeren met je stem. Hij was er op getraind. Na een tijdje was hij nog zo aan het lopen en de reden was... Een paar merrie's in de weide dat een beetje verderop lag. Hij kon zijn aandacht niet delen dus het was de jongen of de merrie's. een moeilijke keus voor de hengst.

Pasqual keek met een schuin oog naar Bylur, maar hield ondertussen alles in de gaten wat langs kwam. Andere paarden, andere mensen. Hij keek naar hun, zij keken naar hem. Aan de eindeloze stroom mensen leek geen einde te komen, haast alsof ze allemaal expres om hem met Bylur bezig te zien. Een aantal van de mensen schudden hun hoofd, alsof het allemaal al hopeloos was. Maar sommige leken oprecht nieuwsgierig in Pasquals methode. Hij zuchtte wat geërgerd, maar liet voor de rest nauwelijks iets merken. Dan deden ze dat maar. Hij deed wat hij moest doen en hij ging trots op het resultaat zijn ook.
Uiteindelijk keek Pasqual zijdelings weer naar Bylur, die reageerde op zijn uitgestoken hand. Hij draaide eerst rondjes in zijn stal, maar Pasqual weigerde het opzij te stappen. Hij stond daar, stil als een standbeeld. Weigerde van deze plek af te wijken. Want hij stond daar en zou daar blijven staan. Bylur keek naar hem, hij voelde het gewoon. Hij hoorde het paard snuiven en hij was tevreden. Het paard begon zich als paard te gedragen en hij kon eindelijk iets meer doen. Nog steeds bleef hij stil staan, deze periode was namelijk een van de kritieke periode's, wist hij. Bylurs neus kwam in de buurt van Pasquals hand en hij voelde de prikkende snorharen. Zijn mondhoeken gingen haast automatisch omhoog. Bylur besloot toch dat de broekzakken belangrijker waren en Pasqual onderdrukte nog net een grinnik. Raar dier. Met een lome beweging haalde hij de pepermuntjes uit zijn broekzak en gaf er een aan Bylur. Gelukkig was deze al een stuk kalmer en stond hij ontspannen met zijn neus tegen Pasquals hand aan. Het was een klein, simpel gebaar maar voor een paard als Bylur wist Pasqual dat dit een grote stap was. Het ging zeker wel goedkomen met dit paard.
Pasqual pakte het halstertouw wat om de hoek van de staldeur lag, en klikte deze aan het halster vast. Ontspannen en rustig nam hij Bylur mee zijn stal uit, en zorgde er daarbij voor dat Bylur hem volgde, maar zonder dwang. Het leek moeilijker dan gepland. Toch ging het en wist Pasqual zonder veel moeilijkheden de poort van het weiland te bereiken. Niet wat zijn bedoeling was. Pasqual moest longeren. Ging longeren. Was de bedoeling. Maar Bylur werd afgeleid door het weiland en Pasqual had twee seconden zijn aandacht op iets anders gefocust. Er kwam spanning op de lijn te staan en Pasqual hield zijn hart vast. Als dat maar goed ging! Verrassend genoeg gebeurde er niets gevaarlijks en kon Pasqual rustig Bylur meenemen naar de rijbak. Hij mocht vandaag daar Bylur longeren zodat hij genoeg ruimte zou hebben mocht hij kuren vertonen. Daar was Pasqual blij mee, maar het maakte hem absoluut niet uit.
Toen hij de rijbaan in liep, liet hij een zucht horen. Ze hadden niet eens fatsoenlijk opgeruimd. Ja, het was een buitenbak, nee, het boeide hem zeer weinig dat het een buitenbak was. Spullen behoorden gewoon opgeruimd te worden. Hij zou zijn moeder er wel over inseinen, bedacht hij zich. Toen pakte hij de longeerlijn op en dreef hij Bylur van zich af. Eerst rustig stappen, dat ging prima. Toen gaf hij de drafhulpen. Bylur was snel van begrip en Pasqual vond hem erg gehoorzaam. Hij begreep het punt van de mensen niet. Wat was er mis met dit paard? Volgens Pasqual helemaal niets. Na een tijd liet hij het dier in galop overgaan. Misschien zou Pasqual zo wel een ritje wagen. Bylur werd alleen afgeleid door de merries in het weiland. Pasqual glimlachte. Net Digno.
Het meisje wiens paard hij net had gereden, kwam aanzetten met een hoofdstel en een zadel. Pasqual gromde. Dit dier moest nog gepoetst worden!
"Ze willen je zien rijden," verontschuldigde ze zich. Natuurlijk. Waarom ook niet...

Bylur was gewoon aan het mee gaan en genoot van de beweging. In galop wou hij sneller gaan maar toen werd hij afgeleid door de merries die in het weiland stonden. De jongen had zijn aandacht weer en hij ging braaf terug in galop. Even later kwam er een meisje met het hoofdstel en zadel van Bylur. Hij stond te kijken naar de jongen en zag dat die er niet zo goed gezind uit zag. Het meisje nam zijn halster vast en Bylur trok zijn hoofd omhoog zodat ze hem niet meer kon vast pakken. Zijn ogen gingen naar de jongen en zijn aandacht ook. Het meisje was aan het roepen op hem maar dat hoorden hij niet. het zadel ging op zijn rug en heet leek weer zo zwaar zoals het de eerst keer op zijn rug lag. Het hoofdstel ging rond zijn hoofd en het ijskoude bit maakte hem zenuwachtiger dan anders. Hij wist het, Hij mocht nog een keer rijden, misschien wel in het bos of in de velden. Hij liep mooi onderin op de hoefslag in stap. Hij keek met een schuin oog naar de jongen. Hij moest zicht braaf houden maar met die balkjes op de grond ging het vrij moeilijk. Hij draaiden even zijn hoofd en keek naar de weide waar de merries stonden. Er werd aan zijn teugel getrokken en hij draaiden zijn hoofd weer naar voren. Je zag dat hij blij was en begon een beetje te trippelen. Hij werd aan gespoord naar draf en deed dat ook, nog altijd was zijn hoofd onderin. Hij had alleen springen geleerd maar dat deed hij uit zichzelf. De bomen dansten op het ritme van de wind. Hij verschoot even, stond stil en keek rond. Daarna ging hij terug in draf. Hij genoot van de bewegingen en de buitenlucht. Hij briesden uit van geluk en van blijheid. Hij ging stilletjes over naar galop en keek even of het mocht. Hij vond draf maar saai, galop is avontuurlijker en fijner. Er liep plots een kat op de piste. Bylur verschoot en draaiden zicht om, ging in een ren galop en panikeerde helemaal en stond stil, ademde heel snel in en uit. Na een kwartier was hij gekalmeerd. Zijn zadel ging van hem af en het meisje wou hem in de stal zetten. Ze pakte hem vast en je zag het aan zijn gedrag. Hij moest het meisje gewoon niet. Zijn hoofd ging weer stilletjes omhoog. Hij bleef stilstaan en wou niet meer vooruit. Hij keek constant naar achteren naar de jongen. De jongen was iets speciaals voor hem, hij was niet zoals iedereen hier op de manege. Zijn oortjes stonden diep in zijn bos zwarte manen geduwd. Hij zou niet rap iets doen, maar iemand plagen kon wel. Hij werd weer in zijn stal gezet en hij keek naar buiten. Al de mensen stonden hem aan te staren en de bazin ook.

Pasqual keek zwijgend toe hoe het meisje hem aan de kant duwde en Bylur op begon te zadelen. Haar bewegingen waren gebrekkig en ruw, miste de zachtheid die dit paard nodig had. Hij fronste met zijn wenkbrauwen en hield elke beweging van Bylur nauwlettend in de gaten. Ondertussen sprak het meisje tegen hem.
'Ik heb je net op mijn paard zien rijden en ik weet zeker dat je ook Bylur wel aankan, maar Bylur is een moeilijk paard, hij gaat je geheid uitproberen. Plus dat hij al een hele tijd niet meer gereden heeft. Het zal wel een heethoofd zijn." Pasqual glimlachte lichtjes naar het meisje en verzuchtte toen;
"Dat zal wel meevallen." Hij was Digno gewend, zijn heftige en extreme hengst die om het minste en geringste kon flippen. Het meisje ging verder met het zadelen van Bylur en Pasqual kon nog net zijn bijtende opmerking inhouden. De singel werd zo snel zo strak getrokken terwijl het dier al nauwelijks ervaring had. Maar zo was Bylur wel zo snel mogelijk opgezadeld.
Pasqual kreeg de teugels in handen en terwijl er iemand anders het dier nog vasthield, mocht hij opstijgen. Zonder cap en zonder bodyprotector. Het was Pasqual ontschoten, maar het meisje werd er ziekelijk ongerust over.
"Wacht hier, niet bewegen, laat hem stilstaan," beval ze en ze liep haastig weg. Pasqual klopte rustig op Bylurs hals en fluisterde in Bylurs oor;
"Altijd dat gedoe, he jongen. Geen zorgen hoor, ik ga niet moeilijk doen. Ik ga eerst maar eens kijken of je wel wilt. We komen er wel uit. Jij leert uiteindelijk wel gehoorzamen aan de mens. Maar eerst kom je bij mij wonen en leer ik je het vertrouwen in de mens aan. Oké? Ik beloof je dat niemand meer aan je komt, behalve ik. En misschien Chloë." Over dat laatste twijfelde hij ten zeerste, maar dat hinderde niet. Het ging erom dat als hij Bylur inderdaad ging kopen, er niemand anders meer aan hem mocht zitten totdat Pasqual er zeker van was dat Bylur het aankon.
Het meisje kwam teruggerend met een cap en een bodyprotector, waar Pasqual ten zeerste betwijfelde of hij deze wel paste. Toch trok hij het zo goed als het kon aan en gaf Bylur nog een klopje op zijn hals. Toen hij er helemaal klaar voor was, gaf hij het dier lichte hulpen en stuurde hem naar de hoefslag.
Bylur spacete hem niet, zoals Pasqual eigenlijk wel verwacht had. Ook liep hij mooier dan Pasqual verwacht had en het verbaasde hem. Direct begonnen Pasquals vingers te jeuken om meer van Bylur te maken dan een manegepaardje en hij wist nu al dat ook Bylur bij hem thuis zou komen wonen. Dan zou het lijstje zo ongeveer worden; Bylur, Papalita, Jassher en Digno. Waarvan alleen Digno niet uitgebracht zou worden op wedstrijden. Maar Papalita zou, eventueel, ook gewoon door zijn moeder gereden kunnen worden. Nah, Pasqual zou het wel fixen, daar maakte hij zich nog geen zorgen om.
Pasqual vond dat Bylur wel genoeg gestapt had en hij spoorde hem aan in draf. Hij had een fijn tempo, misschien iets te snel, maar dat was oké. Pasqual paste zich aan aan het ritme van Bylur en -
Pasqual wist zich net op tijd te herstellen van Bylurs actie en zag toen nog net het meisje hoofdschuddend naar hem kijken. Hij klemde zijn tanden op elkaar en nam de teugels weer goed op. "Kom jongen," fluisterde hij geërgerd. "Laat ze maar wat zien." Dat had hij waarschijnlijk beter niet kunnen doen. Een kat vloog de rijbak over en blijkbaar had Bylur het niet zo op katten. Binnen no-time zat Bylur in rengalop en lag Pasqual ernaast. Hij kwam haastig overeind en toen Bylur gekalmeerd was, of in zijn geval stilstond, haastte Pasqual zich ernaartoe. Het meisje duwde hem weg, zadelde Bylur af en nam hem mee naar zijn stal. Bylur stribbelde tegen en Pasquals hart brak toen hij hem zo zag. Hij wou schreeuwen tegen het meisje dat ze hem met rust moest laten, maar hij wou zijn moeders status niet volledig afbreken. Telkens keek Bylur weer naar Pasqual maar dat ging niet meer toen hij om het hoekje verdwenen was. Verdwaasd stond Pasqual in de rijbak en keek af en toe naar de mensen om hem heen. Toen, kwaad als hij was, beende hij weg. Hoezo 'goed omgaan met paarden'? Pasqual gooide zijn cap en bodyprotector van zich af en ging tussen de hooibalen zitten. Woedend was hij. Maar, vanaf hier kon hij Bylur wel zien. Die aangestaard werd door iedereen.
Zeg, het was niet Bylurs schuld dat Pasqual niet was blijven zitten!

Bylur volgden het meisje, dat heel hard aan zijn halster trok. Ze waren om het hoekje en Bylur kon de jongen niet meer zien. Hij werd bang, bang om verlaten te worden. Even later kwamen ze aan aan zijn stal, het meisje duwde hem in de stal en sloeg de staldeur met een smak dicht. Iedereen stond hem aan te staren. Uiteindelijk draaiden hij zijn achterhand naar de stal opening, zodat ze hem niet meer konden zien. Hij voelden zich schuldig, het was niet de bedoeling om hem pijn te doen of dat hij van zich af viel. Hij schrok veel te hard. Na even met zijn achterhand tegen de staldeur te hebben gestaan draaiden hij zich om. Hij stak zijn hoofd buiten en bekeek het weer even. Iedereen bekeek hem nog, alsof hij een slecht paard was. Niemand durfde hem aan te raken. Hij was bang dat hij weer weg moest en misschien werd hij wel verkocht, aan iemand die niet lief is tegen hem. Bylur begon te stressen. Hij stond in zijn stalletje te bibberen van de stress en de spanning. De andere paarden bekeken hem nu plots ook. Hij hinnikte even voor de aandacht van de jongen. Bylur voelden hem alleen op de wereld en dat hij niets meer kon goed doen. De nacht viel al snel en iedereen van de manege vertrok naar huis, ze namen nog wel even afscheid van hun paarden. Bylur bekeek hun even, niemand bekeek hem. Hij kon geen oog dicht doen en dacht alleen maar na. De volgende ochtend kregen ze allemaal voer, krachtvoer en weiden gras voor de paarden die op de weide mochten. In zijn ogen was niet veel leven meer en zijn oortjes waren ook niet zo vrolijk meer. De eigenaar van de manege kwam even naar zijn stal en zei iets tegen hem. Hij werd door een knecht uit de stal genomen en in de poetsruimte gezet. De knecht poetste hem terwijl de eigenaar een zadel pakte. Na het poetsen begonnen ze hem op te zadelen en toen dat gebeurt was moest hij naar de binnenpiste. De vrouw steeg op en nam een zweepje bij de hand. Ze spoorden hem aan naar stap. Bylur liep er bij alsof hij niks was. Zijn hoofd hing een beetje. Na even te stappen moest hij in draf. De vrouw wou dressuur met hem doen, maar hem lag het niet zo goed en het was minder spannend dan springen, je weet nooit wat er na een sprong kan gebeuren. Een hogere sprong of een kleine sprong of hoe die gene die op je zit zal reageren, of je beloont word of dat je beter je best moest doen. De vrouw reed een halve cirkel met hem en hij bleef niet goed in de maat, hoe ze het wou. ze gingen over naar galop en deden toen een paar oefeningen. Bylur moest opzij stappen, maar wist niet wat ze bedoelde met wat ze deed. Hij kreeg een slag op zijn achterhand. Hij bekeek het even met een schuinoog. Zijn oortjes verdwenen in zijn zwarte manen. De knecht riep tegen de vrouw dat ze even moest stoppen, maar de vrouw was koppig en moest en zal Bylur laten luisteren en dressuur leren. Bylur gaf haar een waarschuwing om te stoppen, hij probeerden in haar laars te bijten, natuurlijk niet hard. Hij kreeg het zweepje op zijn neus. Hij schudden even met zijn hoofd. De vrouw liet hem stil staan en de stalhulp kwam even helpen. Zijn neus kwam tegen het jasje van de vrouw en hij rook een bekende geur. De geur van de jongen... Bylur begon te ontspannen, zijn oren begonnen weer speels in het rond te gaan en in zijn ogen kwam er weer wat leven, zijn energie was weer normaal. Bylur bleef in de buurt van de stalhulp. Hij volgden haar en ze ging opzij en de vrouw op zijn rug gaf bevelen die hij niet kenden. Ze gingen samen opzij, alleen zijn voeten moesten nog juist op zijn gaan. De rit was gedaan en hij werd afgezadeld. Toen dat gedaan was gingen ze voorbij zijn stal. Hij bekeek de stalhulp even en zag een klein weide in de verte staan, met wat gras en balkjes. De stalhulp deed zijn halster uit en hij bekeek het even. Hij begon direct met grazen. Het was niet groot. Het was zo groot als de buitenpiste. Hij bekeek de mensen niet meer en focuste op het lekker gras dat hij al even niet meer had gegeten. Toen het donker begon te worden moest hij weer naar de stal. Het was weer de stalknecht die hem in de kleine weide zette. Hij volgenden haar braaf naar zijn stalletje. Hij bekeek zijn stal even en zijn stal was proper. Hij vond het leuk. Hij ging in zijn stal en at zijn eten van 's morgens nog op. Dronk even en begon te knabbelen op wat hooi tot hij in slaap viel.

Het was niet eerlijk en Pasqual kon het niet verwerken. Even later werd hij opgehaald door een man, die erop gewezen was dat hij zich hier had verstopt door het meisje wat hem de hele dag al in de gaten aan het houden was. Ze maakte een kort praatje waaruit vooral bekend werd dat Pasqual serieus overwoog om Bylur te kopen. De man vertelde hem dat er morgen nog iemand kwam kijken naar Bylur, maar als het aan hem lag dat Pasqual hem kon kopen. In overleg met Pasqual besloten ze dat de vrouw niet af werd gebeld en dat er werd gekeken naar wie Bylur het meeste toe trok. De man verzekerde hem er al van dat Bylur hoogst waarschijnlijk meer met Pasqual zou kunnen optrekken dan met de vrouw, en dat vond Pasqual positief om te horen. De man vroeg of Pasqual morgen langs kon komen en dat was allemaal in orde. De man zou morgen een trailer gereed hebben, dus mocht het niet goed gaan met de vrouw, dan zou Bylur gelijk mee gaan naar Pasquals huis. Eigenlijk was dat Pasquals vermoeden dat het de vrouw niet ging lukken om hem onder controle te krijgen. Bylur had een speciale aanpak nodig en niet iedereen kon deze geven.
Pasqual praatte nog wat met de man en het werd ook hem al gauw duidelijk dat er een grote kans was dat Bylur gewoon met Pasqual mee naar huis ging. Een grijns tekende zijn gezicht toen hij daar over nadacht. Dan zou hij Papalita, zijn trouwe vriend Digno, Jassher en Bylur hebben. Ja, het was goed mogelijk dat hij met Jassher wedstrijden ging rijden, Papalita was voor de dressuur en buitenritten, Digno eventueel nog als dekhengst en voor de lol. Bylur? Pasqual overwoog om eerst Bylur dan het vertrouwen van de mens terug te geven en hem dan door te verkopen, maar het leek hem veel waarschijnlijker dat Bylur gewoon lekker bij Pasqual bleef. Een wilde gedachte kwam in zijn hoofd op. Hij kon les gaan geven! Een manege starten... Het was een goed idee, vond hij persoonlijk. Ze hadden een bak thuis en dan zou hij privélessen kunnen geven. Papalita zou voor de beginners zijn, mogelijk zou zelfs Digno ingezet kunnen worden. En naarmate de ruiters verder zouden vorderen zouden ze mogelijk Bylur mogen rijden, als Pasqual Bylur een beetje had 'getemd'. Het was een mogelijk plan voor later en het was iets wat Pasqual echt overwoog. Maar hij moest eerst maar eens zorgen dat hij Bylur kon kopen.
Na de man te hebben begroet, begon hij zijn weg naar huis. Het was inmiddels al aan het schemeren en Pasqual had het eigenlijk wel een beetje gehad. Vandaag was op sommige fronten behoorlijk frustrerend geweest en hij was moe, moe van alle prikkels die hij binnen had gekregen. Hij was nog net niet gehumeurd, maar dat duurde niet lang meer, wist hij. Dus hij was godseblij toen hij het huis zag verschijnen tussen de weilanden. Papalita en Digno waren achter elkaar aan aan het hollen en hij grijnsde. Die paarden maakte hem absoluut gelukkig, en hij zou niet weten wat hij zonder de dieren moest. Misschien was het apart dat Digno en Papalita bij elkaar in de wei stonden... WACHT EVEN. Hij schrok, Papalita was namelijk niet gesteriliseerd. Dus hij haastte zich uit de auto en zodra hij de kans kreeg, rende hij de wei in en maakte een keuze. Papalita ging naar binnen. Hij klikte het halstertouw vast aan haar beige halster en nam haar mee naar de stal. Na een paar minuten haar nog gekroeld te hebben, liep hij het huis in. Als een soort verschool hij zich in de schaduwen en keek de huiskamer in. Zijn ouders waren op luide muziek aan het dansen, dichterbij elkaar dan ze in tijden waren geweest. Toen, terwijl de muziek zachter ging omdat hij over ging naar een ander nummer, kuste ze elkaar. Lang en tragisch. Heel lang en tragisch. Heel heel erg lang. Heel heel heeeeeeel erg lang.
Luid kwam hij binnen, terwijl hij kuchte en hoestte. Hij was woedend. De dood van Kaya had zijn ouders weer bij elkaar gebracht en ze voelde zich dan ook zeer betrapt toen hij binnen kwam. Een rode kleur verscheen op zijn moeders gezicht, maar een grote glimlach bleef.
"Hoi lieverd," zei ze opgewekt, terwijl haar exman zijn armen nog steeds om haar middel had. Hij ging achter haar staan en hield zijn arm om haar middel terwijl hij haar een stiekeme kus in haar hals gaf. Ze giechelde.
"Verdomme," grauwde Pasqual. "Hoe vaak hebben Kaya en ik wel niet gejammerd zodat jullie weer bij elkaar zouden komen? En nu is Kaya dood... Is ze verdomme dood, en dan..." Een traan drupte langs zijn wang en kwaad veegde hij deze weg.
"Jullie zijn het niet eens waard. Ik schaam me voor jullie. Afschuwelijk erg zelfs." Hij keek naar zijn vader.
"JIJ ZOU VERDOMME MIJN VOORBEELD MOETEN ZIJN!" riep hij dodelijk. "MAAR JE WAS ER VERDOMME NOOIT!"
Hij rende naar boven, gooide zijn kamerdeur retehard achter zich dicht en ging op bed liggen. In tranen. Afschuwelijk. En voor hij het wist was hij diep in slaap. Alle emotie's van vandaag hadden hem behoorlijk uitgeput en vandaar dat hij nu al, terwijl hij nog niet gegeten had en het pas 8 uur was, in diepe slaap was.
Zijn mobiel wekte hem. De man van de manege vroeg waar hij bleef, de vrouw kon namelijk ieder moment arriveren. Gehaast ging Pasqual dan ook naar de ranch toe, zonder te ontbijten, en toen hij in de kantine stond, op wacht op de man, viel hij bijna flauw. Het duizelde hem en hij moest erbij gaan zitten. Hij bestelde te eten en at het zonder smaak op. Het gedoe met zijn ouders zat hem behoorlijk dwars en het leek er niet echt op dat het zou verbeteren. Hij hoopte dat ze beiden opdonderde naar Spanje en hij zijn eigen bestaan gewoon kon uitbreiden, zonder het gezeik van die twee.
Na zijn maaltijd te hebben genuttigd, liep hij naar de bak toe, waar de vrouw al ruim en breed met Bylur bezig was. Medelijden kwam in Pasqual op en hij moest hard op zijn lip bijten om te voorkomen dat hij de bak inrende en de vrouw van Bylur afhaalde. Die twee klopte gewoon niet, op geen enkele manier.

Bylur werd terug wakker door de zonneschijn die door zijn deur binnen kwam. Bylur zag dat er al eten in zijn voederbak was en begon even te eten. Er lagen ook wortels in, ze zagen er lekker sappig uit. Hij at natuurlijk de wortels eerst op. Hij merkte ook dat hij minder eten kreeg dan anders. Moest hij op dieet? Vroeg hij zich af. Hij at het met smaak op en ging daarna aan de staldeur staan. De vrouw die hem gisteren bereed was weer op de manege, maar niet voor hem maar voor een ander paard te kopen. De blik van hem veranderde helemaal. Haar aanpak van berijden was heel anders, ze dacht dat alle paarden dat al van het begin konden. En de klik was er ook niet. Hij bekeek haar heel goed en zij hem ook. Als er bliksem uit hun ogen kwamen dan gebeurden er al veel ongelukken. De vrouw ging een schimmel merrie berijden. Een merrie die hij heel graag mocht, maar nooit bij kon. Hij was ook wel een beetje verlegen, maar dat lag er aan dat hij nooit bij andere paarden heeft gestaan. Eén van de stalknechten kwam met een rood halstertouw af. Hij kwam aan de staldeur van Bylur aan en las iets op een briefje. Hij slikte even en dat hoorden Bylur. Hij deed de staldeur van hem open, aaiden hem even over zijn nek en klikten het touw aan zijn rode halster. Daarna nam hij hem uit de stal. Bylur bekeek de omgeving even en zocht naar de jongen. De man die hem met het halstertouw vast had begon te praten tegen hem. Hij zei zijn naam. De naam was Steve. Bylur voelden dat hij bang van hem had. Hij kon niets tegen hem zeggen anders had hij al veel gezegd. Hij werd naar een grootte weide gedaan met andere paarden. Met hengsten. Zijn oortjes gingen naar voor staan en bekeek de hengsten even. Ze gingen door de poort van de weide en werd los geklikt. Eén van de hengsten kwam naar hem toe. Hij was de leider van de kleine kudde. Bylur moest wel even zijn lag in houden. De leider van de kudden was een kleine shetlander. Maar tegelijkertijd dacht hij ook na. "Is dat wel een paard?" Dacht hij even. Hij ging tussen de hengsten staan en bekeek de man die naar hem aan het kijken was. Was hij aan het kijken of alles goed ging of eerder omdat hij bewondering voor paarden had? Het maakten hem niet veel uit. Hij begon gezellig te grazen tussen de andere paarden. Toen het middag werd vond de leider van de kudden het fijn om zijn beentjes even te strekken en begonnen ze rond te galopperen. De weide lag naast een baan en hij verschoot van de rare dingen die op die weg reden. Hij renden zo snel mogelijk naar de andere kant van de weide. Toen stond hij aan de poort te wachten tot ze hem kwamen halen. Hij begon te hinniken en raar te doen. Hij stampten soms tegen de poort. Een stalknecht die in de buurt was kwam even kijken en lachten hem daarna uit. Na dat hij was uitgelachen nam hij zijn halster vast en nam hem even mee naar waar de kudden was. Daarna liet hij hem los en liep terug uit de weide. Na even was hij al wat rustiger en ging naar de drinkbak en dronk even van het verfrissende water. Hij zag een klein beetje verder een beetje droog zand liggen. Het zand trok hem aan en voor hij het wist lag hij er te rollen. De kudden waren weer aan het galopperen naar de weg op aan. Bylur schrok weer van het rijdende voertuig en renden weer naar de poort. Deze keer sprong hij erover. Ze waren met drie mensen achter hem aan aan het rennen. Hij was aan zijn stal aan gekomen en de mensen waren nog altijd achter hem aan het rennen. Van schrik sprong hij in zijn stal, met een kleine wond net langst zijn oog en aan zijn benen het gevolg van waren. Iedereen was blij dat hij naar zijn stal was gevlucht. Hij was aan het rondjes lopen in zijn stal. Niemand durfde bij hem in de stal te komen om hem te kalmeren. De eigenaars van de manege was volop aan het roepen tegen de stalknechten. Zo bang was hij nog nooit geweest. Een stalknecht nam hem met een halstertouw rond zijn hals vast en deed hem in zijn stalletje. De eigenaar was aan het bellen naar iemand. Een uur later stopte er een trailer. Bylur bekeek die even... Hij vond het best wel raar, een trailer. De manegebaas kwam daarna ook naar de trailer kijken. Hij wist dat er een deel paarden weg moest, maar toch niet zo snel. Hij zag zijn schimmelmerrie in de trailer stappen en daarna kwamen ze met zijn rood halster aan. Moest je het nog niet gemerkt hebben, hij is trots op zijn rood halster. De reden daarvoor is dat hij nog van de oude man was die hem “opgevoed” heeft. Hij stapte uit zijn stalletje en voelde dat er iets niet klopte, hij volgde de persoon die voor hem liep. Hij keek even rond en zag de jongen naar hem toe lopen en heel fier. Hij had een brede glimlach. Bylur zijn oren en ogen stonden gericht naar de jongen. De trailer kwam dichter en dichter. Tot hij er ineens voor stond. Hij zag de merrie staan en hij werd op de trailer gezet. Eerst voetje voor voetje en daarna zag hij dat de merrie keek, hij wou zeker niet onder doen voor haar. Hij deed zijn hoofd in de lucht en zetten zijn sierlijkste stapjes, zo liep hij de trailer op. Sommige mensen waren met hem aan het lachen. Hij keek even naar achter en zag hoe die sloot. Hij had redelijk veel bang. Zijn aandacht werd gericht naar de merrie die bij hem stond. Zijn neus ging kort naar haar neus. Hij snuffelde even aan haar en zij aan hem. Na een halfuur rijden stopten ze even en de deur ging open. De merrie werd er uit gehaald en hij bleef staan, de deur sloot zich terug. Hij begon te hinniken, stampen,… . Hij wilden bij haar zijn. Na nog even rijden stopte ze weer, hij wist niet hoelang omdat hij er niet echt meer opletten. Hij kwam aan, werd uit de trailer gehaald en bekeek het even. Als zijn mond open kon vallen deed hij het. Hij kwam aan waar het groen was en heel mooi met nog een paar paarden waar hij vriendjes mee kon worden. Hij keek er al naar uit. Hij vergat de merrie even.

Paniek in de stallen. Complete paniek. Pasqual rukte zijn blik los van de vrouw en liep de stallen in, waar alle heibel om Bylur leek te gaan. De vrouw ging hem dus klaarblijkelijk niet kopen. De eigenaar kwam naar Pasqual toe met de handen in het haar. Een smekende blik in de ogen. Slechts een knikje was voldoende om een glimlach op de gezicht van de staleigenaar te tekenen.

- niet af -