Let's begin..

Mido zat onrustig heen en weer te wippen op zijn stoel. Hij had Esmée al in geen maanden meer gesproken. Nikita kwam af en toe wel eens langs, maar werd dan gebracht door iemand anders. Iemand die hij niet herkende. Vast haar nieuwe vriend.. Zuchtend keek hij naar zijn bekertje cola. Hij had het echt heel erg verpest bij haar. En nog begrijpt hij vanaf de dag van vandaag niet waarom. Wat had hij ooit zo fout gedaan ehalve mercury weg gedaan? Waarom was die spanning er zo dan.. Hoofdschuddend keek hij naar de straat om te zien of Esmée er al aan kwam. Ze was een half uur te laat, maar hij zal er niks van zeggen als ze hier zou zijn. Het onderwerp Nikita dat was vandaag de planning. Ineens zag hij haar aan komen. Een brok zenuwen drong in zijn keel. Tranen moest hij bedwingen en zijn automatische beweging om naar de deur te lopen en om haar te omhelzen ook. Mido stak zijn nagels in zijn been om weer helder na te kunnen denken. Ze liep het cafétje binnen keek even nieuwsgierig om zich heen en keek toen diep in de ogen van Mido. Mido voelde hoe zijn maag zich omkeerde. Het zou hem niks verbazen als hij wit gekleurd was. Hij kon zijn ogen niet echt van de hare afwende maar dat deed zij wel. Ze liep naar hem toe en ging voor hem zitten. "Heey.." zei hij niet wetend hoe hij dit gesprek anders moest starten. "Uhm.. Ja.. Laten we maar ter zake komen.." mompelde hij en keek even naar zijn planning op tafel. "Nikita heeft aangegeven vaker bij mij te willen zijn" zei hij en keek Esmée voor zich aan. "En ik wilde het even over haar hebben.. Hoe willen we het gaan doen met de bezoekersregeling? En hoe zit het met de school kosten Ik neem aan dat je dat niet allemaal zelf wilt betalen. De 500 euro die ik per maand kwijt aan Nikita ben komen rustig op haar spaarrekening te staan, en dat is alleen voor kleding school en af en toe een kleinnigheidje. Het is niet voor de paarden. Ook is het bedoeld voor later, dus het is niet handig om alles in 1 keer uit te geven zoals je eerst deed toen je bij me woonde" ging Mido verder. Mido wilde niet kwaad overkomen, maar ergens was hij dat wel. Hij had zo veel vragen, waarom, waarom had ze ooit Nikita van hem af genomen? Of waarom ging ze eigenlijk bij hem weg. Wat had hij fout gedaan. "Ik heb ook gehoord van Nikita dat als je weg gaat, bijvoorbeeld met vrienden weg dat je haar zomaar ergens dumpt. Bij een vriendinnetje ofzo. Ik zou het opprijsstellen als je dat niet wilt doen in het vervolg. Ze was nogal van stuur toen ze me dit vertelde" zei Mido met een snijdende ondertoon in zijn stem. Dat wilde hij niet maar onwillekeurig schoot het er uit alsof het een verwijt was. Dat was het gedeeltelijk ook wel, hij wilde het alleen eerst zeker weten. Nu nam hij het klakeloos over van Nikita.. Hij had zich wel voor zijn kop willen slaan. Dit was zo niet handig. Hij sprak bot tegen haar, hij begon haar met verwijten naar de kop te slaan. Wat was hij aan het doen? Wilde hij Nikita zo graag kwijt om Esmée helemaal kwijt te raken? Hij miste haar zo vreselijk.. Hij wilde haar dat nu zo graag vertellen. Nu had hij de kans. Zo hup in haar gezicht te zeggen dat hij haar miste. Hij miste haar zo vreselijk.. Haar geur in de bad kamer s' ochtens, de croissantjes die ze bakte op de zondag, de kleding die mooi en gestreken in zijn kast hingen, en natuurlijk de warmte in zijn bed van haar naast hem. Ow wat was hij gelukkig met haar.. Totdat hij de fout in ging. Elke keer als hij naar bed gaat voeld hij weer die leegte. Weer die pijn in zijn borst kast van de pijn. Soms kan hij het allemaal niet aan, en ligt hij tot diep in de nacht wakker. Zou het bij Esmée ook zo zijn? Zou zij er ook moeite mee hebben? Of had ze al weer iemand anders in haar hoofd? Was ze al weer verliefd op een andere jongen? Zou hij daar belangstelling voor mogen hebben? Of zou dat ombeschoft zijn? Al deze vragen spookte in zijn hoofd, terwijl hij strak in de ogen van Esmée bleef kijken zonder ook maar 1 emotie los te laten dat soms in zijn hart te voelen was. De ober kwam om te vragen of Esmée en hij nog iets te drinken wilde. Mido bestelde twee cola's. Hij hoopte dat ze dat wel luste. Anders had hij geld aan zijn ex uit gegeven terwijl ze dat helemaal niet wilt. Mido vroeg zich echt af wat er in het hoofd van Esmée af zou spelen op dit moment. Zou ze kwaad zijn op hem? Zou hij zometeen een bitch klep kunnen verwachten? Wat kon hij nog denken van haar? Ze had zo lax gedaan toen ze Nikita kwam weg brengen.. En Ophalen was al helemaal een ramp. Ze zei niks tegen hem moest de reuze verhalen van Nikita aan horen, en Mido moest de pijn op haar gezicht af lezen omdat Nikita het gezelliger had gehad dan zij die week. Hij vroeg zich nog steeds af wat er aan de hand was, maar als zij zo bot tegen hem deed, deed hij dat tegen haar. Zo was en is Mido nou eenmaal.

[& Esmée]

Esmee was de paarden aan het voeren toen er op eens wat te binnen schoot. Ze keek op haar horloge en zag dat het al 1 uur was, de tijd dat ze had afgesproken met Mido. Maarja, de paarden moesten eten, en dat vond ze nu even belangrijker. Ze bracht de emmers van Breezer en Santos naar de stallen toe, leegde ze in de voerbakken en daarna was Smurf aan de beurt. Die kreeg niet zo veel, hij was een soort van 'op dieet', hij leek net een wandelend worstenbroodje met een hoofd en staart, dus vandaar. Maar toen ze klaar was liep ze naar de auto toe. Ze kon ook wel met de fiets gaan, maar dan kwam ze al helemaal laat aan, hoewel het moeilijk zou worden om een plekje te vinden in de stad. Maar het was donderdag, een doordeweekse dag, dus misschien was het wel rustig. Ze hoopte dat het niet al te lang zou duren, ze moest Nikita om drie uur ophalen van school. De hoefsmid zou vandaag komen, en daar wilde ze bij zijn. Tsja, wie wilde er nou niet bij zijn als je pony nieuwe ijzertjes kreeg. Ze wilde een oud ijzer van Breezer schoon maken en aan haar muur hangen. Zij vond het best, ze had vroeger toen ze ook nog jong had een heleboel ijzers in haar kamer hangen. Van elk paard dat ze lief vond eentje, en dat waren er nogal wat. ze grinnikte bij de herinnering en dan vooral aan haar moeder die het allemaal maar vaag had gevonden, want ja, die had niks met paarden. Haar vader trouwens ook niet dus ze had geen idee van wie ze die paardengekte had meegekregen. Van haar opa en oma misschien? Die had ze nooit gekend, dus dat kon ze niet weten. Ze besloot er verder geen aandacht meer aan te schenken want ze moest nu een plekje zien te vinden ergens in de buurt van de plek waar ze met Mido af gesproken had. Ze zag eigenlijk wel op tegen dit 'gesprek'. Ze wist al dat het over Nikita zou gaan, maar waarom het zo dringend was wist ze ook niet. Ze vond een plekje op 5 minuten afstand van het cafe vandaan. Daar tegenover was het ijsrestaurant waar ze toen het lekker weer was met Nikita en Leroy wat had gegeten. Nu was het gesloten. Ook niet zo gek. Wie at er nou een ijsje in de winter? Zij niet in elk geval. Ja misschien, als ze thuis was als toetje ofzo. Ze naderde het cafe waar Mido al zat want ze zag hem door het raam heen. Ze zag eigenlijk wel op tegen het gesprek vooral omdat ze niet wist wat ze kon verwachten. Ze had zich al voorgemomen om niet te gaan staan schreeuwen want dat verwacht ze namenlijk wel van zichzelf. Ze liep het cafe in waarna ze rondkeek. ze was hier nog nooit eerder geweest. Ook gek, ze woonde hier al haar hele leven. Misschien was het laatst nieuw geopend ofzo. Ze zag Mido zitten en liep er naar toe. Ze rpobeerde zelfverzekerd over te komen. Ze begroete Mido met een kort knikje waarna ze ging zitten. Het begin van Mido kwam over alsof ze in een zakelijk gesprek zaten. Ze moest stiekem eigenlijk wel lachen, maar ze hield zich in. Ze luisterde naar wat Mido zei. En ze probeerde te begrijpen waarom hij het zei, maar dat gaf ze al snel op en focuste alleen nog maar op wat hij zei. Maar toen hij bij het gedeelte kwam dat ze Nikita bij een vriendinnetje 'dumpte' vergat ze haar voornemens. "Sorry? Ik dumpte Nikita? Als ik afspraken heb dan kan ik Nikita niet altijd mee nemen. Vind je het dan heel erg dat ik haar dan bij een vriendinnetje laat spelen?" zei ze op een harde toon. Nikita had het niet eens erg gevonden, dus wat zeurde hij? En waar bemoeide hij zich eigenlijk mee? Maar als zij ergens heen ging waar Nikita niet bij mee kon dan had ze oppas nodig en dan liet ze haar inderdaad bij een vriendinnetje spelen. Ze had een wat boze uitdrukking op haar gezicht. "En trouwens, waar bemoei je je mee? Ik kan niet 24/7 op haar letten en ze kan ook niet altijd mee. En dan zorg ik er voor dat ze ergens heen kan waar zij het ook leuk vind. Denk je dat zij het leuk vind als ze altijd maar met mij mee moet zonder te kunnen spelen met vriendinnetjes? Ik weet niet waar je je druk om maakt, maar ik 'dump' haar dus nergens." Ze had de nijging om nu weg te lopen en Mido in het cafe achter te laten, maar ze hield zichzelf tegen. dat vond ze eigenlijk een beetje ver gaan. Vroeger werd haar altijd ingestampt dat weglopen geen zin had, dat de problemen met je mee zouden gaan, en al helemaal in dit geval. Wel merkte ze dat ze veel bekijks hadden. De mensen om hen heen konden zo ongeveer hun blik niet van hun afwenden. Ze ging op een wat zachtere toon verder in de hoop dat mensen niet meer naar hen zouden gaan kijken "En over dat Nikita vaker bij jou wil zijn. Ik vind het prima. Om de twee weken op vrijdag naar jou toe, dan breng je haar op maandag naar school en haal ik haar weer op." Het klonk niet echt als een vraag, waarom wist ze eigenlijk ook niet. Wel verwachtte ze een antwoord terug van Mido, wat voor een wist ze natuurlijk niet, maar dat maakte haar ook niet uit. Ze keek op haar horloge. 2 uur. Over een half uur moest ze weg, ze hoopte dat ze dan klaar zouden zijn. Ze pakte haar cola en dronk een paar slokken. Ze keek naar Mido om te kijken hoe ze zou reageren. Zij had haar belangrijkste zegje gedaan. Misschien ging ze nog wat zeggen op de reactie van Mido maar dat moest ze even afwachten. Nikita ergens dumpen. Hoe durfde hij dat te zeggen nadat hij Mercury ergens anders had gedumpt.

Mido trok een wenkbrauw op. "Ik weet niet waarom jij zo reageerd hoor, maar Nikita stond bij mij met traanogen te vertellen dat je haar DUMPTE bij een vriendin terwijl ze dat niet wilde. Je ging met je "vriendje" weg" zei Mido. Mido zou zweren dat hij pijn in zijn stem hoorde maar zijn gezicht was hard als glas. Hij kon dit niet, na een paar minuten zou hij echt kapot gaan van de innerlijke pijn die hij voelde. "Best, dan haal ik haar s' middags na schooltijd op en breng haar maandag naar school" zei Mido met weer de zelfde snijdende toon. Mido werd ondertussen echt kwaad op haar. Wie dacht ze wel niet wie ze was? Zomaar Nikita van hem af pakken, zonder enige rechtzaak. Hij had beter een rechtzaak kunnen openen. Punt is alleen dat kon hij niet tegen over Esmée. Ineens schoot hem nog iets te binnen. "Trouwens, Nikita vertelde dat een of andere jongen bij jou thuis was en dat hij haar vertelde om ijsjes te voeren aan breezer" zei Mido met een opgetrokken wenkbrauw. "Ik neem aan dat je nu dus wel weet dat je elke week minimaal 3 keer zijn tanden moet poetsen. Weet je hoeveel suiker daar in zit? Dat is helemaal niet goed voor de tanden van een paard" zei Mido op dierenarts/veearts toon. Mido schudde langzaam zijn hoofd. Dit ging op een ruzie uit lopen dat wist hij zeker. "Ik weet dat ik me niet mag bemoeien met je nieuwe liefdes leven, maar denk wel een beetje aan Nikita alsjeblieft" zei hij en keek haar strak aan. Mido keek naar de klok bij de bar. Het was 5 over 2 Nikita moest over iets minder dan een uur worden opgehaald. Hij vroeg zich af of ze dat wel zou gaan redden. "Stel je hebt een afspraak of iets dergelijks kan je ook gewoon mij bellen om op Nikita te passen. Je weet dat Nikita het niet fijn vind om alleen gelaten te worden in een huis die ze niet goed kent".


( Ja ik weet dat het niet uit maakt dat een paard ijs of klontjes eet maar te veel is niet gezond (A))

Waarom ze zo reageerde? Waarschijnlijk omdat Mido haar allemaal verwijten naar haar hoofd gooide en waarvan ze de helft niet eens wist. Dat Nikita bij hem kwam met tranen in haar ogen. "En denk je dat ik wist dat zij met tranende ogen naar jou is gekomen?" Ze keek hem vuil aan. Als Nikita nou naar haar was gekomen dan had ze er wat aan kunnen doen. en ze had het die ochtend juist leuk gevonden dus misschien was er wel wat gebeurd bij dat vriendinnetje. Toch maar een keertje met die moeder gaan praten. "Je bedoelt Leroy? Leroy is mijn 'vriendje' niet, je zou hem eerder kunnen zien als gewoon een vriend. Sinds wanneer ziet een ex elke jongen waar de ander mee omgaat als partner?" Ze wist niet waar hij het vandaan had, dat Leroy haar partner was, waarschijnlijk van Nikita. "En je hoeft je je er inderdaad niet mee te bemoeien, want het zijn mijn zaken. en ik hou heus wel rekening met Nikita. Ze is zelfs twee keer mee geweest toen ik met Leroy weg ging. Een keer naar het ijsrestaurant en een keer naar het asiel. Ze heeft een puppy mogen uitkiezen. En nu durf jij te beweren dat ik geen rekening met haar hou? Dit is echt belachelijk. En even over die ijsklontjes: Dat heeft Leroy inderdaad gezegd ongeveer drie dagen geleden. Het is winter Mido, denk je nou echt dat we dan paarden gaan voeren, laat staan dat we ijsjes in huis hebben? Daar is het veel te koud voor. En ik weet echt wel dat te veel ijsjes niet goed is. En ik poets te tanden van de paarden sowieso al drie keer per week zonder dat ze te veel lekkers krijgen en daarnaast komt de tandarts ook nog een keer per drie maanden langs. Die tanden worden dus echt wel goed onderhouden hoor. Je hoeft me echt niet de les te lezen over hoe ik mijn paarden moest verzorgen. En ik weet niet of je het weet, maar ik ben sinds vorig jaar ook veearts en ik weet dus echt wel wat wel en niet goed ik voor een paard." Het was een hele lap tekst. en ze hoefde er geen moeite voor te doen, de woorden rolden er gewoon uit. Meestal was ze niet zo'n prater, maar op de een of andere manier ging het nu vanzelf. "Wat?! Ik laat Nikita echt niet alleen thuis hoor, en ze was daar niet alleen, ze was daar met haar beste vriendin en haar ouders. Ik kan dat niet bepaald alleen noemen." Ze stopte met praten en zag aan het gezicht van Mido dat vrij hard stond dat hij de woorden even moest verwerken. Ze zag dat er een ober naar hen toe kwam "Ik wil u vriendelijk verzoeken om uw ruzie buiten voort te zetten" hoorde ze hem zeggen. "Graag" zei ze terug. Ze legde drie euro op de tafel, niet wetend hoeveel de twee colaatjes kosten. "Laat de rest meer zitten. Ze liep naar buiten en ging op een muurtje zitten wachten tot Mido erbij kwam.

Mido voelde de spanning tussen hen stijgen. Hij voelde hoe hij steeds kwader werd en wilde haar het liefst neer meppen. Maar mido had wel manieren geleerd dus deed dat niet. De ober werd kwaad op hen en vroeg hen om te vertrekken. Mido schudde zijn hoofd en liep met zijn handen in zijn zakken naar buiten. "Heb je nu je zin mevrouw schreeuw lelijk?" vroeg Mido mokkend. "Nu moeten we buiten praten omdat jij je niet in kan houden". Mido vertikte het om nog naast haar te gaan zitten. Hij was echt pist en als iemand het bloed onder zijn nagels vandaan aan het halen was, kon die gene maar beter oppassen. Hij zat niet voor niets op kick boxen. Mido leunde tegen een andere muur en sloot zijn ogen. Hij had hier zo geen zin meer in. Hij wilde dat dit gesprek nooit had plaats gevonden. Hij wilde dat hij het over de telefoon had gedaan, dan had hij kunnen ophangen als het nodig was geweest. De regen begon te vallen. "Nee echt geweldig hoor" zei Mido met een schrelle stem. "Echt great" gromde hij tussen zijn gesloten tanden door. "Wil je nog iets schreeuwen mevrouw-kan-der-mond-niet-snoeren?" vroeg Mido en had een gemene grijns op zijn gezicht staan zonder ook maar een blik naar Esmée te werpen. Mido had ook zo zijn grote monden op het moment. Als zij gemeen tegen hem deed, kon ze de bal 2 x zo hard terug verwachten. Hij mocht misschien vanavond kapot gaan in bed, maar hij kon echt wel voor zich zelf opkomen.

"JIJ bent de gene waarom ik zo tekeer ga Mido, dat ben jij! Als je niet allemaal verwijten naar mijn hoofd had gegooid was ik heust wel rustig gebleven. Dan zaten we nu nog droog binnen in het cafe. En jij was degene die zo nodig dit gesprek moest hebben weet je nog?" Ze keek hem kwaad aan. Ze zag dat hij ook kwaad terug keek maar dat deed hem niets. "En nee ik heb niks terug te schreeuwen 'meneer-ik-weet-alles-beter-en-ik-ben-beter-dan-anderen!" Ze draaide zich om in de richting waar ze haar auto had geparkeerd. Zonder haar hoofd om te draaien riep ze hem nog wat toe. "Als je nog wat dingen te bespreken hebt bel je maar. Maar ik spreek dus Nooit. Meer. Met. Jou. Af!" Ze liep stampvoetend naar haar auto en reed gelijk in de richting van school. Ze was een kwartier te vroeg dus bleef ze in de auto zitten tot 5 voor drie. Ze had dat kwartiertje de tijd om weer wat te kalmeren en dat deed ze door met gesloten ogen naar radio 538 te luisteren en even nergens anders meer aan te denken. Tegen de tijd dat het tijd was was het weer alweer opgeklaard, ondanks dat het nog steeds koud en guur was, maar de regen was opgehouden. Nikita kwam naar haar toe gerend met een verhaal over de juf die op tafel ging dansen omdat er een meisje jarig was. Esmée lachte blij dat haar slechte humeur was gezakt voor ze Nikita ging ophalen. Nikita sprong helemaal opgewonden in de auto omdat ze zo Breezer ging rijden. Ze reden langs het parkje waar ze soms wel eens met Shirka wandelde. Ze zag Mido aan de rand van het parkje op een bankje zitten en hen nakijken. Ze deed haar best om de glimlach op haar gezicht te houden die ze eerst ook had gewoon alleen maar om Mido te stangen. Maar van binnen voelde ze heel wat anders. "Klootzak" mompelde ze zo zachtjes zodat het onmogelijk was dat Nikita het zou horen.

Mido keek verbluft naar e auto die voor hem weg reedt. Hij trok een wenkbrauw op. "Bitch" mompelde hij en liep in de regen terug naar huis. Hij was moe hij wilde dit niet meer. Hij wilde Esmée terug en zijn dochtertje .. maar dat ging hellaas niet meer. Mido liep naar huis en plofte op de bank om vervolgens een bak met ijs op te eten. Ze zeggen toch altijd dat als vrouwe depressief zijn dat ze eten voor het leven? Nou hij had er ook een handje van. Belando keek hem verbaasd aan en schudde zijn hoofd en ging weer verdr met werken. Mido dacht na over een bezoekje bij hen thuis. Misschien moest hij dat maar gewoon doen.

Het was avond geworden en mido liep in zijn jacket naar Esmée's huis toe. Hij had alles over gedacht, maar hij wist echt niet hoe hij moest beginnen. Ergens hoopte hij dat Nikita niet thuis was.. Want dit zou wel eens op een hevige ruzie kunnen uitdraaien. Mido was er en keek een beetje angstig naar de voordeur. Wat nou als ze hem zou slaan? De slag was waarschijnlijk niet zo hard.. maar de pijn in zijn hart waarschijnlijk wel .. Mido schudde vast beraden zijn hoofd en belde aan. Toen de deur open ging zag hij Esmée staan. Ze keek niet bepaald blij. Eerder heel erg arrogant. Mido moest echt zijn tranen in houden nu. Waaraan had hij dit ooit aan te danken .. wat had hij ooit zo erg fout gedaan? Mido stapte zonder iets te zeggen naar voren en plante zijn lippen stevig op die van Esmée en hield haar armen boven haar hoofd zodat ze hem niet kon slaan.

Esmée plofte op de bank neer. Ze had net haar laatste ronde bij de paarden en Smurf gedaan, Nikita lag al een uur te slapen en nu wilde ze even een rustig avondje voor zichzelf. Shirka was ook helemaal uitgeteld want die was mee geweest toen Nikita en Esmée een buitenrit gingen maken. Ze waren niet harder gegaan dan draf omdat Nikita nog niet kon galopperen. Dat moest ze eerst leren in de bak voor ze het buiten gingen doen. Het was zaterdag avond en dus was er niets zoveel boeiends op tv. Uiteindelijk ging ze maar 'ik hou van Holland' kijken wat nog enigszins lachwekkend was. Iets over half tien hoorde ze de de voorbel gaan. Ze dacht even na over wie het zou kunnen zijn. Welke gek kwam er nog zo laat aanbellen? Maar ze wilde diegene ook niet laten staan dus stond ze licht met tegenzin op en liep naar de deur waarna ze hem van het slot haalde en opendeed. Ton ze zag wie er voor de deur stond werd haar gezicht weer hard. "Volgens mij had ik bellen gezegd en niet langskomen" ze wilde eigenlijk nog meer zeggen maar verder kwam ze niet want ze voelde zijn lippen op de haren. Ze wilde hem een klap in zijn gezicht geven wat niet kon doordat hij haar handen zo ongeveer in de houdgreep had. Ze liet zich door haar benen zakken zodat hij wel los moest laten. Ze liep gelijk een aantal passen achteruit. Maar nu had hij haar losgelaten dus kon ze wel doen wat ze eerst al wilde doen. Ze liep terug naar hem en sloeg hem met haar vlakke hand in zijn gezicht. Al vrij snel zag ze een rode hand afdruk verschijnen.

Mido drukte stevig zijn lippe op die van Esmée. Ze probeerde hem van zich af te duwen, maar dat ging niet zo goed. Uiteindelijk liet ze zich op de grond zakken. Mido liet haar los. Ze stond op en liep bij hem vandaan en keek hem bedust aan. Waarschijnlijk niet wetend wat haar nu net is over komen. Algauw had ze de draad al op gepakt en liep naar hem toe om hem vervolgens een klap te verkopen. Mido had al gauw een rode hand af druk op zijn wang staan. Verbaasd wreef hij er over heen. "Ja.. ja die had ik verdient" mompelde hij zachtjes. "Het .. het spijt me". Mido liep gauw de deur uit en ging naar zijn jeep. Daar ging hij in zitten en legde zijn voorhoofd op zijn stuur. Wat had hij gedaan?! Dit was zo fout in zo veel manieren.. Hij kon worden aangegeven .. of misschien erger.. Ze kan Nikita van hem af pakken. Onwillekeurig liepen er tranen over zijn wangen, waardoor zijn rode wang begon te gloeien. Mido deed zijn koplampen aan, in staat weg te rijden, maar toen de koplampen aan stonden schenen ze recht in het gezich van Esmée. Haar gezicht stond woedend. Mido kon de auto niet starten.