Shadowzz!

Flair liet haar toe op haar rug en stapte trots door de wei. Na een tijdje steeg Valerie af en opende het hek. Flair stapte rustig verder en draafde wanneer dat moest. Flair hinnikte zacht en merkte op dat het niet eens zo heel erg was. Ze had nauwelijks last van Valerie. Flair hinnikte terug bij de woorden van Val. Haar oortjes waren naar haar gericht. Flair schudde met haar hoofd en galoppeerde rustig aan. Haar spieren rolden mee en Flair deed er nog een schepje bij. Ze rende richting een kleine boomstam en sprong overdreven hoog. Op de grond bokte ze van plezier. Wel zo voorzichtig dat Valerie bleef zitten hoor. 'Ben ook blij met jou!' Dacht ze lief. Ze hinnikte zacht en stapte weer aan. Gewoon lekker met Val

[fluuuuuuut]

Flair sprong overdreven hoog over een boom stammetje heen, en gaf meteen daarna een bok. Valerie viel er niet af, en moest er zelfs om lachen. Ze dacht diep na, Flair zou wel eens een goed spring paard kunnen worden. Flair hinnikte zacht en valerie liet zich hangen op de nek van Flair. ''Ik ben zo blij met jou.'' Fluisterde ze in haar oor. Ze ging weer recht op zitten en reed nog een tijdje door. Toen het schemerig werd, stuurde ze Flair weer in de richting van het huis. Ze zette Flair in de wei, met een appel. Dat had ze wel verdient. Ze gaf Flair nog een aai en een dikke kus en ging daarna haar huis in.

-volgende dag-
Valerie stapte uit bed, en ging een kopje thee zetten. Meteen deed ze haar laptop open en ging op zoek naar wat spullen voor Flair. Ze wou niet meteen met zadel rijden maar dan had ze die wel al vast. En het hoofdstel paste eigenlijk nie zo goed bij Flair. Ze ging naar marktplaats en al gouw vond ze al iets. ik bied dit soort van western hoofdstel aan, hij is goed in staat. In ruil mogelijk. Stond er in een advertentie. Valerie kleede zich aan en stapte in haar auto. Even later was ze al weer terug en liep ze meteen naar Flair.''Kijk eens.'' Ze liet het hoofdstel zien aan flair. ''Geen neusriem, dus dat zit beter!'' Zei Valerie blij. En deed hem voorzichtig in bij Flair.''Gaan we weer een ritje maken?'' Vroeg ze.

Flair luisterde tevreden naar het gelach van Val. Hier werd ze echt gelukkig van. Gewoon met Val lekker rijden. Ze bofte met Valerie, echt waar. Flair hinnikte zacht. Haar geluk kon niet op vanavond. Zo liep ze nog even voor ze omkeerde en naar huis liep. Flair mocht weer in de wei met een appel en ze ging gelijk slapen.

Slaperig deed ze haar ogen open en schudde zich uit. Ze was slaperig. Na een tijdje hoorde ze geronk en zag Valerie nog net wegrijden. Flair was eraan gewend geraakt dus keek alleen even sip. Gelukkig kwam ze snel weer terug en Flair keek naar het trandy hoofdstel. Rustig liet ze het hoofdstel toe en merkte dat het beter zat. Veel vrijer en het bit was een beetje roestig dus Flair knabbelde rustig op het bit. Bij de woorden van Valerie knikte ze ookal had ze geen idee wat ze zei. Rustig wachtte ze weer af.

Valerie zette zich af, en ging rustig zitten op de rug van Flair. ''We gaan een rustig dag ritje maken.'' Zei ze rustig en klikte met haar tong. Ze wou natuurlijk niet haar paard verpesten door haar hele maal verrot te schoppen, en dat zou ook niet helpen want dan zou Flair alleen maar banger worden. Ze liepen richting de weg. Valerie liet Flair halthouden, want er kwam een vrachtwagen aan gereden, gevolgd door een paar auto's. Valerie praate zachtjes tegen Flair, zodat ze niet van streek zou raken. Toen het gevaarte voorbij was, staken ze over en gingen het ruiterpad op. ''Zullen we via het springbos gaan?'' Vroeg Valerie aan Flair. Ze wist zelf ook wel dat ze niet antwoord zou kunnen geven, maar Flair gaf haar een goed blij gevoel dus stuurde ze haar een andere weg op. De eerste boom stam was al in zicht. Valerie klikte een paar keer met haar tong en met galop sprongen ze over de eerste heen. Zo ging het een paar keek door. Nu kwam er een een sprong omhoog. Valerie klikte nog een keer en ze gingen er goed overheen. Ze kwamen uit eindelijk op het doel van de rit. Een klein dorpje met een snacbar en een groenten kraampje. Valerie wist dat ze hier in de vakanties ponykampen hielden dus er waten speciaal balken aan gemaakt om hun pony's aan te zetten. Valerie stapte van Flair af, en zette haar aan een paal. Ze liep zelf naar de snackbar en kocht een broodje en ze liep nog even naar de groenten kraam. Zonder dat ze het in de gaten had, was er een klein meisje met versleten kleren bij Flair gaan staan. De moeder stond tegen een boom en knikte naar het kind. kom jij maar met mij mee. Zei het kind gniepig.

Flair vond het fijn als ze gingen rijden. Valerie en zij hadden een band, dat voelde Flair gewoon. Nog altijd knabbelde ze op het bit en luisterde goed naar Valerie's stem. Het was allemaal zo vertrouwd. Even snoof ze blij na de auto's zag ze een bos. Lekker buiten rijden. Flair hinnikte blij en wachtte ongeduldig tot de auto stroom voorbij was. Rustig liep ze het bos in. Ze werd in de richting van een boom gestuurd, blij galoppeerde ze aan en sprong. YES! Schoot er door haar heen. Ze maakte sierlijke bewegingen en sprong nog meer en vaker. Rustig stopte ze bij een soort dorpje en liet zich gewillig vastmaken. Sowieso zou ze niet weglopen maarja, het was nodig hè? Valerie verdween in een huisje en daarna nog een huisje. Er kwam een kind bij Flair staan en Flair dacht dat ze mensen moest vertrouwen en liet het kind aaien, niet wetend wat haar stond te gebeuren. Het kind maakte haar los en nog steeds liet Flair alles gewillig over zich heen komen. Maar het kind was niet lief en rukte haar mee. Zonder dat ze kon tegenspartelen werd ze 400 meter verderop in een soort stal gezet. Wel vast aan touwen. Ze kreeg en doek voor haar ogen. Flair snoof paniekerig. Er werd een zwaar ding op haar rug gesmeten, niet voorzichtig maar echt half gooiend, half smijtend. Een riem onder haar buik werd aangetrokken en de doek werd losgemaakt. Flair steigerde maar de vrouw liet dat niet ongestraft. Een harde zweep kwam eraan te pas. Doodsbang hinnikte ze. Opeens kreeg ze een ruk in haar mond. Auw! Haar mond deed zeer van het bit in haar mond maar kon niet tegenspartelen. De vrouw plofte neer op haar rug als een zandzak. Het meisje deed de deur open en met alle geweld stuurde de vrouw haar naar buiten. Doodsbang stribbelde ze tegen maar kreeg schoppen en de zweep. Nu brandden er al striemen op haar kont. Dit was ze niet gewend, waar was Valerie? Opeens kreeg ze even geen lucht meer door de pijn scheut in haar mond. De vrouw had hard aan de teugels gerukt. Trillend stond ze stil. Doodsbang voelde ze de zweep knallen op haar mooie vacht. Haar mond stond in brand, zoveel pijn deed het. Ze kreeg harde schoppen en niet begrijpend begon ze te lopen. Het schoppen werd trappen en Flair begreep er niets van. In haar ooghoeken zag ze het kind genieten. Waarom? Was de eerste vraag van Flair. De vrouw steeg af en deed puntige dingen om. Weer steeg ze op en trapte hard in Flair 's buik. Het waren sporen en daardoor begon haar buik te bloeden. Als een paard kon huilen had ze tranen met tuiten gehuild mar dat kon eenmaal niet. Op goed geluk galoppeerde ze houterig aan. Ze was stijf en probeerde haar pijnlijke mond te ontlasten door haar hals te krommen. De vrouw was tevreden en liet het zo. Flair besefte dat ze wild was en alleen Val op haar rug mocht! Ze steigerde en bokte maar niets hielp. Weer kreeg ze klappen en sporen. Na een tijd hield ze ermee op en gaf het dus ook echt op. De vrouw steeg af en liet Flair midden in de bak staan. Kletsnat van het zweet, hoestend en proestend. Ze schuimbekte zelfs. Flair voelde zich gebroken, in duizenden stukjes, versnipperd en weggegooid. Ze hoestte zwaar. Flair hoestte bloed op. Tegen beter weten in begon ze uitspit te stappen om af te koelen. Ze bewoog zich houterig en vermoeid. Na een lange tijd begon Flair zich af te vragen waar het eten bleef en waar de 2 mensen bleven.

Pas de volgende ochtend werd ze gehaald. Door het kind, ze had een emmer verdord gras bij zich en wat bruin/groenig water. Lusteloos at en dronk ze wat. Haar mond deed pijn en bloedde zelfs. Het zadel was te klein en zorgde voor drukkingen. Ze werd hardhandig afgetuigd, nouja, het zadel dan. Het hoofdstel bleef om. Ook weer hardhandig werd ze de stal in geleid. Flair bewoog zich traag. Haar lichaam deed pijn door de afmatting en de zweep. Ze probeerde het kind te bijten maar kreeg een felle ruk terug. Tranen schoten in haar ogen van de pijn. Het hoofdstel werd afgedaan en Flair proefde bloed. Er zat ook bloed op. Opeens kreeg Flair de deur in de gaten. Het stond nog open! Bliksemsnel racete ze de deur uit. Richting het bos. Zou ze eigenlijk wel terug gaan? De mensen hadden laten zien dat ze niet te vertrouwen waren. Trillend van de pijn ging ze liggen. Na een uur schrok ze op. Een krak. De jager weer. Bang rende ze weg, eigenlijk kon ze niet meer maar doodgaan wou ze niet. Half strompelend rende ze verder. Ze bereikte het schaduwplekje en ging liggen, uitgeput en vol met pijn.

Toen Valerie terug kwam, was Flair weg. Ze keek bang om zich heen, maar Flair was nergens te bekennen. Ze was het hele dorpje door gelopen, maar ze was echt nergens. Huilend haalde Valerie haar handen door haar haar. Allemaal mensen hielpen met zoeken, maar niets hielp. Valerie wist zich geen raad meer en rende naar een soort stal, mischien zou de ze Flair daar hebben gezien. Woest stormde ze de stallen binnen. Verast bleef ze staan kijken naar de paarden. Ze waren graat mager, en ze zagen er gewoon niet goed uit. Ze probeerde een paard te aaien, maar het was te bang en bleef stilletjes in een hoekje staan. Er kwam een vrouw naar haar Valerie toe gelopen. Ze zag er erg bitchie uit, vond Valerie. Kan ik je mischien ergens mee helpen? En anders hoepel je maar op. Zei de vrouw arrogant. Valerie kon daar niet tegen, maar beheerste zich nog. ''Ja, heeft u mijn paard gezien?'' Vroeg ze nog normaal beleeft. Wat denk je wel niet, ik ga niet kijken of ik je paard zie....blablabla. De vrouw ratelde maar door, en Valerie keek langs haar. Ze zag het hoofdstel van Flair hangen, met bloed eraan. Ze stoof bijna uit elkaar van woede en duwde de vrouw opzij.hey..? Zei de vrouw boos. Valerie kon het niks schelen en liep naar het hoofdstel toe. ''Dit is mijn hoofdstel, Wat heb je met mijn paard gedaan, en waar is ze?'' Vroeg ze boos. Ik weet echt niet waar je het over hebt. En de vrouw begon te lachen. Valerie liep WOEDEND naar de vrouw toe en gaf haar een klets in haar gezicht. De vrouw sloeg terug, en ze raakte in gevecht. Valerie kreeg de vrouw eindelijk onder controle. Met haar ene hand had ze het haar van de vrouw vast en met haar andere hand, de handen. ''Als je aan mijn paard komt, kom je aan mij. Nog een keer, waar is ze?'' Vroeg Valerie boos en ze gaf een rukje aan de haren. Oké, de deur stond open, en ze vluchte het bos in. Maar ik heb de jager al gebeld. Zei de vrouw met een glimlach. Valerie duwde haar van haar af en de vrouw belande op de grond. Ze stoof de stal uit en liep het bos in op zoek naar Flair. Ze liep nu al meer dan een paar uur en het was inmiddels al donker geworden. Ze kwam aan bij het schaduwplekje waar ze Flair had leren kennen. Toch zag ze een shim liggen bij een boom. Ze liep er iets naar toe. Het was Flair. Meteen sprongen tranen weer in Valerie's ogen en ze rolden als krokodillen tranen over haar wangen. Ze rende naar haar paard toe en ging meteen op haar kniën. Valerie liet haar hoofd liggen in de vacht van Flair, en haar tranen trokken in haar vacht. ''Ik laat je nooit meer alleen hoor, Flairtje.'' Zei Valerie snikkend en ze ging bij haar hoofd zitten, en liet het niet meer los.


-niet zo lang als dat van jou -

Flair schrok op, ze had de kracht niet meer om op te staan en te vluchten dus bleef ze liggen. Ze hoorde Valerie's stem. Nog steeds had ze de puf er niet voor om te reageren maar zuchtte toch maar zielig. Het was meer een kreun van pijn. Haar mond bloedde in haar gehemelte van de gemene rukken en de rest van haar lijf bloedde ook door de sporen en de zweep. Overal waren striemen te zien. Flair sloot haar ogen. Ze kreunde nog een keertje maar kalmeerde door Val's aanraking. Alleen lichte bewegingen van haar oren verraadden dat ze niet sliep. Nog steeds haalde ze moeizaam adem. Ze was uitgeput, gebroken en had veel pijn. Vooral in haar mond. Ze lag op haar zij, uitgestrekt en haar hoofd nog op de grond. Haar ogen waren dus gesloten. Flair was moe. Nooit meer zou ze andere mensen vertrouwen, Valerie moest haar vertrouwen weer zien te winnen. Nu zou het veel moeilijker worden. Ja, iets zoals gisteren met die vrouw mocht niet meer gebeuren. Nooit meer. Moeizaam trok ze haar hoofd los. Ze had vannacht niet geslapen door de pijn aan haar mond en lijf.

Valerie ging zitten bij Flair's hoofd en legde het op haar schoot. Zachtjes streelde ze het en fluisterde lieve woordjes tegen HAAR Flair. Valerie was woedend dat die vrouw aan Flair überhaupt had durfen te zitten. Nu was Flair bang, en ging het nog moeilijker worden om haar zadelmak te maken, en leuke dingen met haar te doen. Ze haalde het bit van het hoofdstel, en schoof het bitloos hoofdstel om het hoofd van Flair. Het begon zachtjes te regenen,en het ging steeds ietsjes harder. Het waren op een gegeven moment zulke grote druppels, dat Valerie opstond en Flair omhoog probeerde te krijgen. Moeizaam lukte het. Toen Flair stond kon Valerie alle plekken en striemen zien, die de vrouw had aangericht. Zij aan zij liepen ze terug naar huis. Daar aangekomen zette ze Flair op de poetsplaats onder het solarium. Ze pakte een emmer en een spons, daar haalde ze het bloed mee weg, en de zwarte zweet plekken. Toen dat klaar was, maakte Valerie een dik stro bed, voor Flair in de stal zodat ze lekker zou kunnen liggen. Er zat ook in de stal een raampje, zoals normaal maar er zat ook een deur, waar ook alleen het bovenste stuk openkon zodat het paard naar buiten kon kijken. Valerie zette hem helemaal open, en toen Flair weer opgedroogd was, zette ze haar in de stal.''Straks als ik naar bed ga, dan doe ik de deur helemaal dicht, maar nu mag je nog in en uit lopen.'' Zei ze en zuchte. Ze gaf Flair nog een dikke kus op haar neus.

Flair had de puf er niet voor om op te staan maar werd bijna gedwongen. Weer! Altijd maar dwingen he? Nooit eens iets anders, het irriteerde haar licht. Nou, licht? Mateloos bedoelde ze. Moeilijk strompelde ze achter Valerie aan. Begreep ze nou niet dat Flair niet meer bij de mensen wou zijn? Nou, ze kwamen bij Valerie's huis en Flair begreep dat ze hier wel een tijdje zou blijven. Met tegenzin liep ze door het hek. Oke, Flair gaf toe, de spons en het lauwe water deed haar goed. Daarna strompelde ze mee naar de stal en hinnikte verlicht. Ze kon amper op haar benen blijven staan. Bij de kus van Valerie beet ze in haar schouder en draaide haar kont. Valerie kon denken dat Flair weer van haar was, ze was wild en liet zich niet hetzelfde overkomen.

Toen Valerie Flair een kus op haar neus gaf, Beet ze haar en draaide haar kont naar Valerie toe. Ze schrok. Wat was er met haar paardje gebeurt. Dit ging allemaal te snel voor haar en de traanen sprongen in haar ogen. Snel liep ze de stallen uit en ging haar huis binnen. Ze was helemaal in de war. Ze wist nou ook niet meer of ze Flair moest houden of ergens anders weer vrij laten, natuurlijk niet hier, want hier is de jager. Flair was bang voor mensen, en haate ze waarschijnlijk nu ook, inclusief Valerie. Dat maakte haar erg verdrietig. Want ze had al zoveel mee gemaakt in de korte tijd met Flair. Ze trok haar natte paardrij kleren uit, en deed een warme trui aan met een jogging broek, daarna plofte ze op haar bank en zette de tv aan. Eigenlijk had ze de helft van de film die op tv was gemist, en moest ze alleen maar aan Flair denken. Ze liep nog even naar de stallen toe, om de deur dicht te doen van Flair's box. Valerie keek haar niet aan, of zei liefkozende woordjes. Het zou alleen nog maar meer pijn doen, en het zou dan toch niet helpen. Ze liep weer naar binnen en ging in bed liggen. Haar beslissing was gemaakt, ze zou morgen Flair weer vrijlaten.

-volgende dag-
Valerie stond op en deed gewone aller daagse kleren aan. Ze liep naar beneden, en pakte het hoofdstel uit de schuur. Het hoofdstel die, Valerie laatst gekocht had, en het bit van af had gehaalt. Ze drukte het dicht tegen zich aan en liep naar Flair. Ze deed het voorzichtig om haar hoofd en nam haar mee naar buiten. Het was een heel eind lopen, voor ze bij het beschermde gedeelte aan kwamen, waar geen jagers mochten komen. Valerie keek nog eens naar Flair en streelde haar. Daarna deed ze het hoofdstel af,en kon Flair weer kiesen. Een traan rolde over haar wang.
[we kunnen doen dat je weg gaat, en dat ik dan ook weg ga, en dat je na een tijd gevangen word ofzo, en dat je dan naar de slacht ging(Weet ik veelXD) en dan dat jij mij ergens zag lopen onderweg, maar dat het heel druk was dus dat jij mij kwijtraakte, en dan op het laatste moment red ik je weer:D]

De vorige dag had Valerie haar goed begrepen. Nu Flair was uitgerust was alle pijn al weer wat verzacht en had ze wat meer energie. Omdat Valerie's stemming verdrietig was wist Flair wat er zou gebeuren, ze was weer het opgewekte paard als eerst, in het wild. Rustig dribbelde ze mee en stoof gelijk weg, de vrijheid in. Nog even hinnikte ze lang. Als afscheid. Ookal had ze weinig energie, ze galoppeerde hard de vrijheid in. De bossen en alles, ze wou het weer zien. Opeens rook ze iets, haar familie! De tranen sprongen in de ogen en ze hinnikte blij. Hijgend kwam ze aan bij haar vader en moeder. 'Vader, Moeder! Ik ben blij jullie weer terug te zien. Ik was gevangen door een mens waar ik van hield maar was een soort ontvoerd en mishandeld. Toen wou ik niet meer naar de mensen. Dus nu ben ik hier.' Ratelde ze blij. Ze knikten blij voor haar. Onderhand was het nu al donker en Flair was uitgeput. Flair doezelde in.

De volgende dag waren haar ouders weg, een gewoonte gewoon. Flair greens en stapte weg. Ze brieste en keek naar haar striemen. Gelijk kwam er een boze grimas op haar gezicht. Ze zou nooit meer naar de mensen keren, nooit! Weer ging ze liggen om even na te denken. Even was ze afgeleid door de geluiden om haar heen dat ze niet oplette. Van het een of andere moment zat ze weer gevangen tussen de touwen. Flair hinnikte boos en keek recht in het gezicht van een lachende man. Ze gaf hem een woedende blik en keek daarna naar de lasso om haar nek. Opeens was er nog een touw. Van een vrouw dit keer. Snel stond ze op en probeerde ze te bijten. Dat lukte niet door de twee touwen. De 2 mensen reden op paarden die sterker dan zij waren. Opeens gingen ze allebei in galop en sleurden Flair mee. Ze viel maar de paarden stopten niet. Moeizaam stond ze op en galoppeerde mee. Ze was moe maar dat leek ze niets te schelen. Weer de mensen! Flair strompelde verder. Na een tijdje gingen ze over tot stap. Verslagen liep ze tussen hen in. Haar mond deed weer pijn van het bit van eergisteren. Flair kon wel janken. "Ze gaat Fly heten, dat wou Melany altijd." Sprak de vrouw. Fly, jak! Flair trok een vies gezicht, de mensen zagen het gelukkig niet. Na een uur lopen kwamen ze bij een ranch aan. Er stormde een bekakt uitziend meisje naar voren. "Mahaaaam heb je nu eindelijk mijn paard gevangen? Ik wou altijd al een wild paard. Ooooh, wat een lieverd. Ze heet Fly en pap, jij gaat haar temmen toch? Maar niet aan mijn sporen zitten, die scherpe dus. En mijn nieuwe zweep die mag ook niet gebruikt worden, die wil ik uittesten." Zeurde ze verwend. Flair hinnikte even schril en haalde uit met haar tanden naar Melody. Gelijk liet de meneer de zweep op haar rug knallen. Flair vertrok van de pijn. De zweep was vele male pijnlijker dan die van de vorige mishandelaar. Flair bleef trillend staan en liet Melody haar neus aanraken. Ze rilde even en legde haar oren onzeker verder naar achter maar bleef staan. Dat moest ook wel want de lasso's vermoorden haar bijna. De paarden werden weer in beweging gebracht en ze sleepten de tegenstribbelende Flair mee. Flair werd vastgezet in een kleine stal. Voor straf werd ze nog een paar keer geslagen met de zweep. Verslagen liet ze haar hoofd hangen maar kreeg een heel scherp bit in geduwd. Ook werd er een zwaar zadel op haar rug gesmeten. Flair liep mee met de man die Henk heette. De man steeg op. Hij was zwaarder dan Val en de andere vrouw. Flair bokte en steigerde hoog. Met het gevolg? Scherpe sporen die nog scherper waren dan die van de vrouw en de zweep die op haar kont knalde. Ze brieste van schrik en sprong opzij. Zo ging dat verder tot ze niet meer kon en het opgaf. Alweer getemd. Ze stond trillend stil. Ze kon gewoon niet meer. "FLY!" Schreeuwde Henk. Fly (zo noem ik haar even verder) stapte moeilijk weg. Haar bewegingen waren houterig en stijf. Haar hals had ze allang triest laten hangen. Ze voelde de scherpe sporen in haar flanken porren en draafde kreunend aan. De man hing letterlijk aan de teugels en Fly kromde haar hoofd geheven om van de druk te vluchten. Dat was moeilijk door het scherpe bit. Na een tijdje kon ze niet meer maar toch kreeg ze de instructies om te galopperen. "Hé Melody! Zet eens een sprongetje op." Zei Henk terwijl hij hard aan de teugels trok. Fly stond stil en keek naar de veel te hoge sprong. Ze was nog niet voldoende opgewarmd. Oké, dat wel maar niet met sprongen. Het kwam tot het bovenste van haar borst. Op goed geluk luisterde ze naar de instructies maar bedacht dat dit niet het goede zadel was. Dat besefte de man ook en steeg af. Snel verwisselde hij het zadel met een springzadel en steeg op. Hij porde gelijk met zijn hakken in haar flank en ze galoppeerde in de verkeerde galop aan. De man scheen het niet te merken. Fly vreesde de sprong omdat ze moe was en verkeerd zou uitkomen. Vlak voor de hindernis weigerde ze. Ze kwam inderdaad verkeerd uit. Blijk kwam de zweep er aan te pas en Fly keerde om. Weer de zweep en ze galoppeerde weer verkeerd op de hindernis af maar sprong wel. Of nouja sprong? Ze kwam niet eens een centimeter van de grond en knalde dwars door de hindernis heen. Henk was razend en gaf haar extra ervan langs met de zweep. Fly kromp in elkaar maar bleef stilstaan. Henk steeg af en rukte keihard aan de teugels. Ze hinnikte het uit van de pijn. Weer een ruk. Nu bleef ze stil. Haar mond bloedde, dat proefde ze. Ze werd in de stal gezet en afgetuigd. Fly viel gelijk in slaap.

Het was nu een week later en Fly was al kilo's afgevallen. Ze werd intensief bereden door Kees. Springen. Normaal zou ze dat met plezier hebben gedaan maar nu knalde ze er telkens doorheen. De mensen hadden het opgegeven en nu stond ze in de wei met mals gras. Het deed haar goed. Fly graasde nu lekker. Eigenlijk deed dat enorm veel zeer aan haar mond maar ze had honger dus ja, veel verklaring was er niet nodig. Melody kwam eraan, Jeesz! Met hoofdstel, een níéúw hoofdstel! Fly wist dat ze problemen zou krijgen als ze weg ging rennen en daar had ze ook geen puf voor. Nee absoluut niet. Melody deed hardhandig het hoofdstel om. Fijn, ook een ander bit, scherper en dus, pijnlijker. Fly had wel een manier gevonden om de pijn te verzachten. Gewoon je tong over het bit schuiven. Het zou geen pijn aan haar gehemelte meer doen, never nooit niet. Oké, waarschijnlijk wel want het hielp dan ook weer niet superdepuper maar gewoon. Melody rukte ongeduldig aan het hoofdstel en Fly sjokte mee. Fly vond Melody helemaal niets! Ze haatte haar echt. Maarja, dat was logisch als zij haar het meeste pijn deed. Toch was Fly veranderd. Ze was nu zo'n lome beginnersponyachtig manegepaard, zo gedroeg ze zich altans. Of, zo was ze afgericht. Nu moest ze alles 'gewillig' over zich heen laten komen. En zelfs dan kreeg ze de zweep. Nee mensen zou ze niet begrijpen, nooit. De ooit zo trotse Fly bewoog zich hoekig en slofte. Ja, ze haatte haar leven hier. Inmiddels waren ze bij de optuigplaats en zoals altijd werd ze hardhandig opgetuigd. Alsof paarden geen hart hadden en geen pijn voelden. Henk had haar zo 'afgericht' dat ze niet meer bokte of steigerde. Wat een rot even had ze. Weer liep ze mee naar de bak. Tot haar verbazing werd ze alleen gelaten. Nou, daar stond ze dan, in haar uppie midden in de bak. Er kwam een man aan. Hij droeg een cap maar geen sporen of een zweep. Ach, het kon Fly niets meer schelen. Zelfs haar naam kon haar niks schelen. Of ze nou Flair heette of Fly, het maakte allemaal niet meer uit. De man steeg zacht op en klikte met zijn tong. Ze zuchtte, dat deed Valerie ook altijd. Fly verwachtte schoppen en een zweep om haar te laten stappen maar de man pakte de teugels in 1 hand en klikte nog een keer. Fly reageerde nog steeds niet. Ze strekte haar hals, dat had ze niet meer kunnen doen de laatste tijd onder het rijden. Nu kon ze gewoon vrij rijden. De man drukte zijn kuiten aan en op goed geluk stapte ze weg. De man ganaamd Tobias beloonde haar door haar op haar hals te strelen. Fly rilde, ze werd nooit gestreeld. Door niemand. Was dit nou fijn? Nee hield ze zichzelf voor. De man klikte nog een keer en Fly draafde houterig aan. Ze slofte. Er werd licht aan de teugels getrokken. Fly schrok door het scherpe bit draaide haar tong er een soort van omheen en dat deed zeer! Ze steigerde in paniek. Trillend landde ze op haar benen. Tobias steeg gelijk af en deed het hoofdstel af. Ze begreep het even niet, hij was een mens, mensen waren fout. Ach, het kon haar gewoon niets schelen. "Godverdomme!" Vloekte Tobias bij het zien van het bloed van haar gehemelte. Ook vloekte hij door het scherpe bit. Tobias liet de bak uit en kwam terug met een springhoofdstel met een bustrens. Rustig en kalm schoof hij het over haar oren en streelde Fly op haar wang. Lusteloos bleef ze staan. Tobias steeg weer op. "Man wat hebben ze met je gedaan? Je was een wild paard zeiden ze. Nou, je lijkt op een manegepony Fly. Je wordt mishandeld maar ik ben een trainer en doe mijn werk, ik kan er niets tegen doen meid." Sprak hij verslagen. Voorzichtig draaide ze haar oren naar zijn stem en luisterde. 'Waarom niet?' Dacht ze boos. Mensen konden alles maar als een paard mishandeld was waren ze te laf om ook maar een pínk uit te steken. Zo sjokte Fly verder. "Je was niet helemaal wild hè? Je had ooit een goed baasje die je tegen was gekomen in de wildernis en toen besloot je zelf naar haar toe te gaan hè? Ze was aardig geloof ik maar nu? Oh ik wou dat ik iets kan doen, écht waar Fly." Sprak hij weer verslagen. En wéér keek Fly echt niet op. Het maakte haar geen ene reet uit, dat zei ze toch de hele tijd. Tobias bracht haar naar de wei en zadelde haar kalm en voorzichtig af. Ze rende niet weg. Het leek alsof Tobi haar nog vast had, zo stil stond ze. Nee rennen in vrijheid kon ze niet meer. Nooit meer bedacht ze. Waar zou Valerie zijn? Fly miste haar. De zachte aanraking van Tobias leek op de van haar. Ach, nu was ze hier, zonder leven. Henk kwam haar nog even ruw op stal zetten voordat ze sliep.

Het was nog een week later en Melody had haar bereden. Die deed haar meer pijn dan Henk maar niemand zag haar leed. Ze werd te zwaar bereden en iedere dag reed ze 4 uur. Fly flipte helemaal als ze moest springen en ze had Melody afgeworpen. Voor straf kreeg ze scherpe sporen in haar flanken geprikt en de zweep knalde op haar rug. Nu Moest ze het al 2 dagen zelf bekijken. De stal werd niet uitgemest en ze kreeg geen eten. Wel wat groen water maar verder was dat het. De vrouw heette Betty wist ze nu. Ze had geen levenskracht meer. Geen spirit in haar ogen. Betty haalde haar op. Duf sjokte ze mee. Ze moest een stal op wielen in, voor de eerste keer in haar leven. Ze flipte niet, ze liep er doodgewoon in, alsof het niets was. Fly werd vastgebonden en Betty verdween uit een deur. Nu was het pikkedonker en de trailer begon te wiebelen. Na 3 uur stopten ze en werd ze losgemaakt. Ze waren op een paardenmarkt. Het was druk. Fly werd in een soort stal gezet en veel mensen bekeken haar. Ook wouden er een paar haar aanraken maar ze wouden Fly niet door alle dufheid en al die dingen. Fly spitste haar oortjes, ze zag Valerie! Ze hinnikte luid, Valerie hoorde haar niet. Alsof ze vol werd gespoten met dynamiet ontplofte ze. Fly hinnikte nog een keer hartverscheurend toen de zweep op haar hoofd knalde. Nu was ze weer het verslagen duffe paardje. Valerie kwam naar haar toe maar Fly was verkocht. Val worstelde zich door de mensen heen maar Fly was al weg. Weer moest Fly in de wiebelende stal, ze deelde het met 3 andere graatmagere paarden. Zelf was ze niet zo mager. 'Wat is dit hier?' Vroeg ze duf. 'De slager schat. Mooie paarden zoals jij weten dat wellicht niet maar het is je eindbestemming. Je gaat naar de slager als de mensen je niet meer willen. Je bent gewoon weggegooid voor geld.' Antwoordde een van de paarden. Ze herkende zijn stem. Het was haar vader! 'Pap? Wat is er gebeurd?' Snikte ze. Haar vader kon niets zeggen omdat de man Fly pakte. 'Hou je taai lieverd' Hinnikte hij nog even. Gelukkig werd haar vader en de anderen ook gepakt. Ze belandden in een hek, een langwerpig hek. 'De wachtrij.' Fluisterde haar vader nog even. Duf sjokte ze verder, achter de koeien aan. Opeens snoof ze. Weer Valerie! Fly hinnikte hard en wachtte af. Haar leven rustte in Valerie's handen. Ze zuchtte.

[nu mag jij maar we kunnen doen dat ik en de 3 paarden gratis zijn en dat je ons allemaal neemt? :A:]
[Edit: 2.300 woorden ]

Een laatste traan rolde nog over Valerie's wang, toen ze Flair weg zag stoofen. Boos veegde ze hem weg, en trapte ze een steentje weg. Waarom moest dit hun nou weer overkomen, ze waren er bijna, dacht ze bij zich zelf. Flair hinnikte nog een keer als afschijt. Valerie liet haar hoofd hangen en liep het hele eind weer naar huis. Thuis aangekomen was het schemerig. Jordy hinnikte een keer. Valerie liep naar hun toe en ging bij Winnie, en Jordy in de stal zitten. De twee voelden gelijk dat er iets was, en Jordy de held op sokken, ging buiten kijken waar Flair was. Toen ze nergens te bekkenen was, Liet hij een harde hinnik horen. Valerie grinnikte, en Jordy kwam weer terug.''Dat dat ooit uit jou kleine lijfje zou kunnen komen.'' Zei Valerie lachend en Gaf Jordy en Winnie, allebij een knuffel en ging naar haar huis. Ze liep naar haar kamer, en daar smeet ze boos, haar kleren in de kast. Daarna keek ze boos naar haar paardrijkleren. ''Jullie heb ik een tijdje niet meer nodig.'' Zei ze er chagie tegen. Ze trok haar pyama aan, ging nog even naar beneden om al het licht uit te doen, en liet zich daarna op haar bed ploffen. Valerie viel niet veel later in slaap, en had een nacht merrie. Over Flair.

De volgende dag, werd Valerie wakker, door een zonnestraaltje wat door haar gordijnen heen was gekropen. Boos legde ze haar kussen op haar hoofd en bleef even zo liggen. Daarna kleede ze zich aan, gaf Winnie en Jordy te eten en ging maar eens boodschappen doen. Het was bij het winkelcentrum heel erg druk en Valerie kon maar net haar auto kwijt. Ze liep de supermarkt in en pakte een wagentje. ''mhhh spersiebonen of snijbonen.'' Mompelde ze in zichzelf. De snijbonen zijn goed deze week. Zei een krakende oude stem. Valerie draaide zich om en pakte het blikje met snijbonen, en knikte als bedankje. Ze had nu echt geen zin in een 'happy' praatje. Ze was eergisteren haar paard kwijt, en toen ze terug kwam beet ze alleen maar en was zich zelf niet meer. Gisteren heeft ze hem weer vrij moeten laten en nu is ze haar beste vriendinnetje kwijt. Toen Valerie daar aan dacht, moest ze veel moeite doen om haar tranen binnen te houden. Ze was al achtien en dan nog huilen? Dat zouden de meeste mensen denken, maar Valerie kon dat niks schelen. Een vriendschap die zo belangerijk voor je is. Een vriendschap, je enige vriendschap. En die raak je in één klap kwijt. Dat is wel moeilijk. De spooky vrouw knikte als of ze het begreep, begreep wat Valerie zelf dacht. Dat vond ze een beetje vreemd en snel ging ze verder met haar karretje. Na alle boodschappen in hara karretje te hebben zitten ging ze richting de kassa's. Alleen was het daar heel erg druk. Valerie had geen keus en ging toch maar in de kortste rij staan. Thuis aangekomen ruimde ze eerst de boodschappen op en ging daarna met Winnie en Jordy wandelen in het bos. Het was een heerlijk maar een ook een verdrietig gevoel. Het leuke was, dat ze met Winnie en Jordy was. Het stomme was dat ze ook de plekken zag waar ze met Flair was geweest. Ze moest er maar niet meer zo veel aan denken. Dat waren de woorden die haar moeder gisteren tegen haar zei in de telefoon. Dat was eigenlijk ook wel het beste want, Ze zou Flair toch nooit meer zien, het was nu weer een wild paard.

Een week later, had Valerie nog steeds last van dat ze Flair zo miste. Elke dag ging ze even met Winnie en Jordy in het bos wandelen, maar voor haar verdriet hielp het helemaal niks. Toen haar moeder en vader bij haar te eten waren geweest zei haar moeder dat ze maar eens een baantje moest gaan zoeken. Ze kon natuurlijk niet haar hele leven, leven op het geld wat haar vader en moeder haar elke maand stuurden. Valerie stond uit haar bed en deed nette kleren aan, en deed een knot in. Vandaag had ze een sollicitatie gesprek bij een groot kantoor, waar ze dingen zo als administratie deeden. Zelf vond Valerie het helemaal niks, maar ja. Het was de enige vacaturen en ze moest wel een baan hebben. Ze stapte in haar auto op weg naar de stad.''Hey, ik ben Valerie.'' Zei ze blij.Hallo, ik ben je baas en daar is je kantoor. Ze haar nieuwe baas wat een man was, en Mark heete. Ze liep naar haar kantoor en ging aan het werk. Na dat de dag over was ging ze weer naar huis en ging wat eten en daarna slapen. De volgende dag ging ze een heel lang rondje lopen met Winnie en Jordy.De volgende dag ging haar wekker heel snel, Valerie had er helemaal geen zin in. Eigenlijk vond ze het werk wat ze nu deed heel saai en moest maar gauw op zoek naar iets anders. Ze deed haar werkkleding aan, smeerde haar broodje en ging weer naar haar werk. Een foto van Flair stond op haar bureau. Ze miste Flair heel erg en nu leken de dagen steeds langer. Valerie vond dit werk echt saai en was in slaap gevalen. Niet veel later zat ze weer in haar auto op weg naar huis. Morgen hoef je niet meer terug te komen. Dat waren de woorden van haar oude baas. Ze was ontslagen. Ze vond het toch saai, en ze had gehoort dat er nu een nieuwe ranch in de buurt was, mischien kon ze daar aan beginners les geven.


-Week later-
Het ging niet beter met alle dingen. Valerie had nog steeds geen werk, en ze had nog steeds geen paard. Ze vond dat het daar maar weer eens tijd voor werd, en met alle moed stapte ze in haar auto om naar de markt te rijden. Ze had van een man gehoort dat daar achter ook een paarden markt zat. Daar aangekomen deed ze eerst nog wat boodschappen bij een paar kraampjes en liep daarna in de richting van de paarden. Er was geen een zo leuk als Flair, en Valerie had nog niet de perfecte voor haar gevonden. Je kon alleen maar geluid horen van praatende mensen, en niet van hinnikende paarden. Toen er toch een hinnik te horen was, ging alle aandacht daar heen van Valerie. Het was niet te geloven.''Flaaiiir!!''Riep ze heel hard, het was Flair. Valerie was nog nooit zo blij geweest. In een wat sneller pasje liep ze er naar toe. Een strook van mensen liep voorbij, Ze probeerde ze opzij te duwen maar het ging niet. Toen de mensen weg waren, was Flair ook weg, net zo als de andere paarden die er bij stonden. Haar hoofd betrok weer tot dat ze nog de kont zag van Flair die in een trailer geduwd werd. Snel rende Valerie er naar toe en sprong in haar auto, ze reed achter de trailer aan. Er zaten wel een paar auto's tussen, maar ze kon de trailer nog in de gaten houden. Toen ze zag dat ze richting de slagter gingen, gaf ze nog wat meer gas. Daar aangekomen, kon je duidelijk de paarden zien. Ze stonden gewoon in de rij voor hun dood. Er stonden alleen maar koeien en dus vier paarden. Valerie ging er als een speer naar toe, en trok een brede man aan zijn mou.''Meneer, die paarden daar zijn mijn paarden maar ik ben ze kwijt geraakt, en vond ze net op de paarden markt weer terug en toen ik daar heen wou gaan, gingen ze de trailer in. Mag ik ze alstublieft weer terug?'' Zei Valerie snel. Ze wist dat de andere paarden niet van haar waren geweest maar paarden zijn paarden en haar hart lag daar gewoon. Sorry kind, maar ik krijg geld om dit te doen en dan kan ik ze niet gratis aan jou mee geven. Zei de man met een lage stem. Valerie pakte haar portemonee uit haar tas en haalde er geld uit. De man pakte het aan en knikte. Hij wuifde even naar een man die de paarden er uit haalde. Valerie nam ze over en gaf Flair een hele dikke knuffel. ''Kunt u ze ook nog naar mijn huis brengen?'' Vroeg ze lachend. De man stapte in de auto en Valerie laade de paarden in. Ze stapte ook zelf in haar auto en reed er achter aan. Bij haar huis zette ze de paarden in de wei, en ging er zelf bij zitten en bekeek ze allemaal heel goed. De grote zwarte hengst zou Shadow heete. De schimmel hengst Zorro, De bruine merrie: Aurea. En Flair natuurlijk gewoon Flair.

Aurea
Zorro
[img][/img]Shadow

Droevig liet ze haar hoofd hangen en sjokte verder, de dood tegemoet. Opeens hoorde ze Valerie iets zeggen, Valerie was er! Flair bleef met gespitste oortjes staan en draaide haar hals. Gelijk werd ze voortgedreven door een man. Ach het maakte niets uit, ze kon haar niet meer helpen. Nee, het was te laat. Flair werd geslacht. Samen met de 3 anderen. Ze zuchtte triest en liep door tot ze weer binnengehaald werd. Alsof ze een speeltje was weet je wel? Heen en weer, heen en weer en zo maar door. Duf sjokte ze de trailer in. Weer die afschuwelijke rit met de trailer. Zorro was haar vader en Shadow was een onbekend paard. Aurea was ook een onbekend paard maar dat maakte Flair niet meer uit. Weer zuchtte ze. De mensen begreep ze gewoon niet. Mokkend ging ze de wei in en staarde leeg in de verte. Ze was verrot geschopt, geslagen en gewoon weggesmeten. Ze mocht duf doen. De andere paarden waren niet zo. Ze waren goed behandeld en door geldgebrek of iets anders verkocht aan de slager. Flair verveelde de mensen en werd gewoon doodgewoontjes aan de slager verkocht. Alsof ze niets was. Zo staarde ze afwezig in de verte, expres niet naar het gras kijkend. Dan zou ze honger krijgen en daarvoor had ze veel te veel pijn aan haar mond.

Bezorgt keek Valerie naar Flair. Wat was er toch met haar aan de hand? Dat spookte de hele tijd door haar hoofd. Toen ze bij de paarden markt liep,en Flair, zorro, Shadow en Area de trailer in werden gezet om naar de slachter te gaan hoorde ze twee mensen praten. Dood zonde van die paarden. Zei de vrouw.tja, de andere drie waren al ingereden, ze kwamen van de zelfde eigenaar. Maar die kwam in geldnoot te zitten, en omdat de paarden niet verkocht werden moesten ze wel naar de slacht. Zei het andere vrouwtje. Valerie wist dus dat de andere drie paarden al wel ingereden waren. Ze liep naar Aurea en gaf haar een poetsbeurt. Zij genoot er net zo van, zo als Flair ook altijd deed. Daar moest Valerie even om lachen. Ze had net binnen de man van de paarden winkel gebelt, die moest komen met zadels en hoofdstellen. De zelfde man als de vorige keer kwam met zijn busje het erf op. Valerie schudde zijn hand en hij haalde wat zadels uit zijn bus, tot dat hij er 1 heel goed vond passen. Het was een mooi dressuur zadel geworden. Ze wou met Aurea dressuur gaan doen. Later was er ook een goed hoofdstel uit gekozen. Zo ging het ook bij Shadow en Zorro. De man wees ook nog naar Flair, maar Valerie schudde haar hoofd. De man kwam ook nog met dekjes en bontjes. Ze koos voor Aurea een wit bontje en knal oranje dekje. Voor zorro, een zwart bontje en een grijz achtig denkje, en voor Shadow een wit bontje en een baby blauw dekje. Ze overhandigde de man het geld en hij ging weg. De tijd was voor bij gevlogen en Valerie liep nog even naar Flair en nam haar mee naar de bak. Ze zou Flair even los gooien, nadat het genoeg was, liet Valerie zich zakken in het zand en deed net of ze dood was. Het moest en zou weer het zelfde worden als eerst.

Lusteloos keek ze naar de tuigjes en dekjes van de man en zag dat zij er geen kreeg. Niet dat het haar veel boeide. Nee, emoties waren versleten en oud, haar emoties dan wel. Aurea en Shadow hadden het niet zo moeilijk gehad. Zorro en zij wel. Oke, zij meer dan alle 3 maar verder ook niets. Flair zuchtte en slofte met Valerie mee naar de bak. Losgooien noemde Val het, nou Flair deed niets. Ze keek droevig en triest vooruit. Ze staarde naar de liggende Valerie. Flair slofte naar haar toe en keek droevig over haar heen. Haar blik was leeg maar toch heel droevig. Het kon haar niets schelen. Ze was opgejaagd, hongerig en al die andere depressieve dingen. Het enige voordeel was dat ze wellicht drachtig was geraakt van een onbekend paard. Maar dat was een week geleden dus dat duurde bijna een jaar. Flair snoof even en bleef hongerig staan. Door de scherpe pijn in haar mond kon ze niet eten dus ja.

Valerie ging weer recht op zitten. Ze zag dat Flair helemaal nisk deed, dat baarde haar wel zorgen.''Wat moet ik nou met jou?'' Vroeg Valerie droevig aan haar. Ze zette Flair weer terug in de wei. Ze bekeek het landje goed. Het was eigenlijk iets te klein. Ze zou morgen wel effe de buurman vragen of ze zijn weiland mag lenen. Nu liep ze haar huis binnen en ging naar bed.

-next day-
Valerie stapte uit bed en deed meteen haar paardrij kleren weer aan. Ze nam Aurea mee naar de poetsplaats. Daar gaf ze haar een grote poetsbeurt. Toen Valerie er klaar mee was glom Aurea helemaal. Ze haalde haar zadel en de andere dingen. Toen Aurea op gezadeld was haalde Valerie nog haar cap, en steeg op. Ze stuurde haar naar de bak en ging daar even stapen, na een tijdje drafen en nog een galopje. Valerie moest eerst inschatten of Aurea goed was voor de dressuur en dat was ze prima. Ze stuurde Aurea nu de bak weer uit en zadelde Aurea weer af. Nu was Zorro aan de beurt, Valerie deed precies het zelfde met hem, maar hij was meer een showpaardje. Als laatst deed ze Shadow. Daar ging ze ook de bak mee in. Shadow was een grote patser met een hartje van goud. Hij was gewoon zo'n lekker buiterij paard met af en toe een wedstrijd of zo. Valerie had hem ook afgezaldeld en ging eten. Na het eten liep ze naar flair en deed het halster om, en het halster touw klikte ze er aan. Valerie stapte op Flair en pakte het halster touw wat niet vast zat als teugels, ze zouden nu gewoon even gaan stappen door het bos, lekker ontspannen. Mischien zou Flair zo weer haar lust kunnen terug krijgen?

De volgende morgen had ze nog steeds amper iets gegeten. Alleen een hele rotte appel van een maand geleden die ze verstopt had. Dat had haar goed gedaan. Of nouja, gewoon normaal. Het had toch pijn gedaan maarja. Lusteloos wachtte ze tot Valerie klaar was met rijden en liep sjokkend door het hek met Valerie op haar rug. Ze had automatisch haar hoofd gespannen geheven en wat gekromd. Haar rug was hoog en stijf en ze maakte houterige passen. Na een meter of 7 stopte ze en wachtte ze op de sporen en de kletsende zweep op haar kont. Gespannen trilde ze over haar hele lijf en dribbelde onrustig op haar plaats. Toen kon ze zich niet meer houden en steigerde nerveus. Snel galoppeerde ze terug, de weide in. Nu liet ze zich ook niet meer vangen, niet nu. Flair bedacht zich dat ze anders slaag kreeg en trilde als een rietje. Ze verstrakte bij het zien van Val en snoof bang.

Flair draaide om van het hek en stijgerde hoog. Valerie gleed zo van har rug af. met een plof viels ze met haar bips op de stenen. Flair rende weer de wei in en snoof bang. Een traan rolde van Valerie's wang. Niet van de pijn aan haar kont, maar van de pijn in haar hart. Ze liep rustig naar Flair toe. Ze zei niks en keek haar ook niet aan. Ze klikte het touw van het halster en liep naar Shadow. Die kwam anthousiast naar haar toe gelopen en ze klikte het touw aan zijn halster. Ze gaf hem een poetsbeurt en zadelde hem op. Valerie deed haar cap op en steeg op. Ze stuurde Shadow het pad af, het ruiterpad op. Ze had behoefte om lekker te galoppeeren met een paard die het leuk vond. Ze gingen naar het strand, dat was best wel een eindje maar dat maakte haar nu even niet uit. Daar aangekomen heeft ze lekker hard heen en weer gecrosd met Shadow. Terug thuis was het al donker. Ze zadelde Shadow af, en gaf hem nog een kus.Daarna ging ze naarbinnen.

Tot haar opluchting zag ze dat ze Shadow pakte. Triest liet ze haar hoofd hangen en wachtte tot Valerie terug was. Dat duurde echter wat lang. Vol met pijn at ze wat gras. Ze was niet meer het vrolijke paardje. Ze was misbruikt en mishandeld door de mensen. Ze vertrouwde Valerie wel maar verder niets. Het waren de herinneringen aan de vorige mensen. Het deed Flair pijn, vanbinnen en vanbuiten. Lusteloos tilde ze haar hoofd op en liep langzaam naar het hek. Toen ze zag dat Shadow in de weide moest liep ze achteruit en wachtte tot het hek gesloten was. Ze liet een luide zucht horen. Gelijk daarna begon ze te hoesten. Het was een longkwaaltje door het te scherpe bit en door de rugpijn doordat ze haar hoofd steeds krampachtig had gekromd en geheven. Zo kreeg ze longproblemen. De hoesten waren schurend. Zo stond ze daar dan. Bij het hek, hoestend en proestend met haar hoofd laag. Het was een marteling.

Het ging helemaal niet goed met Flair. Ze bleef maar hoesten en hoesten. Valerie bleef bij haar tot het niet meer kon daarna haalde ze haar mobiel uit haar zak en belde de dieren arts. Het was een spoed geval en ook nog eens buiten de werk tijden. Dat zou een flinke som geld vragen. Valerie had niet zo veel, en al helemaal niet nu, nu ze 5 paarden had en een geit. Ze had ook nog een best groot huisje en daar moest ze ook alles nog voor betalen. Maar Flair was nu belangerijker voor haar. Ook al had Flair haar gebeten, haar er af laten vallen en niks meer doen. Maar ja het zou voor altijd haar lieve paardje blijven, desnoots als recreatie pony, die er alleen maar voor de gezeligheid is. Ook al wist Valerie zeker dat Flair dat zelf niet zou willen. Niet veel later kwam de DA. Valerie zei hem gedach en schudde zijn hand. De DA liep naar Flair toe, en wachte even tot Valerie hem volgde. Probeer haar te kalmeeren en houd haar stevig vast.0 Waren de woorden van de man met het brilletje. Valerie streelde Flair en praate zacht tegen haar. De man gaf haar een spuitje zodat ze wat meer energie kreeg en daarna deed hij ook nog een prikje waar door het hoesten stopte. Hij gaf een flesje medicijnen, die zou Valerie elke dag door haar biks moeten doen. Valerie knikte en hoopte dat het zo beter zou gaan, zo niet? Dan zat er niet veel beters op. Ook al was dat het laatste wat Valerie ooit zou doen.

Valerie belde een man op en Flair zag gelijk wie het was. Het was de dierenarts. Flair had hem weleens gezien. Valerie begroette hem en hij liep naar haar toe. Flair was te bezig met hoesten om te kijken. Ze voelde een prikje in haar hals. Na een tijdje stopte ze met hoesten en keek lusteloos naar de man. Ze zuchtte en slofte weg. Ze was toch niet meer nodig. Ze stootte haar mond aan een takje. Het was een zacht tikje voor andere paarden maar voor Flair was het een helse pijn. Ze steigerde hoog maar iets te hoog en viel achterover. Snel krabbelde ze overeind en schudde haar hoofd een paar keer. Wat een slechte dierenarts vond ze. Hij zou nooit naar haar mond kijken, dat wist ze bijna zeker. Dof keek ze naar de man en slofte weer weg. Haar houding was verpest en gewoon, verslagen en moe. Op haar schoft waren witte plekjes zichtbaar door de drukkingen.

[misschien kunnen we doen dat de dierenarts naar de mond en schoft kijkt nu?]

Valerie zag dat Flair tegen een tak aan liep. Ze stijgerde hoog en viel achter over. Ze dacht eens goed na, mischien zou ze wel heel erg pijn aan haar mond hebben, want Flair wou ook al niet goed eten. Ze besprak het even met de dieren art. De man knikte en liep naar zijn busje. Valerie liep weer naar Flair toe en nam haar weer mee.''Nog even meisje.'' Zei ze zacht. Nu zette ze Flair wel vast. De man deed de mond van Flair open en bekeek alles eens goed. Dit ziet er niet goed uit. Zei hij bezorgt. Flair had over al plekjes in haar mond, en ze was nog jong dus de DA besloot ook om kiezen te gaan trekken. Hij spoot was verdooving bij de kiezen en trok ze er snel en makkelijk uit.Oke dat is een probleem, maar hoe komt dit? Vroeg de DA. Valerie vertelde het hele verhaal hoe Flair was gestolen daar na niks meer wou en daarna gevangen werd bladiebladiebla. De man knikte, en liep meteen naar de schoft. Waarschijnlijk is ze heel slecht behandeld, dat kun je ook zien bij de schoft. Valerie knikte alleen maar. De man drukte op verschillende plaatsen wachtend op welke plekken Flair pijn zou hebben.

Ze werd weer naar de DA gehaald en liet hem naar haar mond kijken. Bij de prikken reageerde ze niet eens. Het was niets. Ze wachtte en keek naar de DA die tegen Valerie praatte. Toen de dierenarts op haar schoft drukte werd ze gek. Opeens hinnikte ze schril, haar ogen rolden van angst, ze bokte en steigerde en deelde trappen uit. Flair had haar rug weggedrukt. Opeens bedacht ze dat dit genoeg was geweest en steigerde hoog. In de steiger schudde ze wild met haar hoofd en rukte zich los. In een wilde galop sjeesde ze het weiland door. Ze zweette. Haar vier hoeven stonden in een keer stil en ze draaide zich abrupt om. Nu ging ze verder met sjesen aan de andere kant. Na een tijdje kwamen Zorro, Aurea en Shadow kijken. Flair had ze niet gezien en botste tegen Aurea op. Het boeide haar niet veel, de merrie mocht ze niet eens heel erg. Toch waren Aurea en Flair geschrokken en ze bood haar excuses aan. Flair verstopte zich achter de drie paarden en wachtte af. Ze wou bij Valerie zijn maar niet bij die man. Trillend stond ze achter Aurea, Shadow en haar vader Zorro.

Toen Flair los brak en de wei in crosde, sprongen de tranen bij Valerie al weer in haar ogen. Ze was niet zon huilebalk maar de laatste tijd kwam het wel een beetje vaak voor. Ze sloeg snel haar handen voor haar ogen en veegde haar tranen weg. Daarna draaide ze zich om naar de DA. Ze bedankte hem en zei dat hij er ook niks aan kon doen. Toen Valerie had betaald, ging de man weg en Valerie keek kosteloos naar Shadow, Zorro en Aurea. Ze hadden zo'n blik als of ze haar( Valerie) wouden helpen en graag zouden willen dat ze weer gelukkig was. Daar door kwam een hele kleine glimlach door haar tranen heen. Achter de drie stond Flair te beven, en te shaken. Het voelde eerst altijd als of Flair wist wat Valerie bedoelde en dat ze elkaar begrepen. Maar dat was nu erg veranderd dacht Valerie. Ze ging naar bed, want het was nu al best wel laat.

-a week later-
Met Valerie ging het niet beter, dat zelfde gelde voor Flair. Gelukkig had ze vandaag wat afleiding. Ze had een wedstrijd met Aurea. Ze begonnen makkelijk dus een B met proefje was goed genoeg. Valerie stapte uit haar bed en trok haar witte rijbroek aan en haar witte overhemd. Daar over deed ze nog een jogin broek en een trui zodat het niet vies kon worden. Ze nam haar wedstrijd jasje mee naar beneden en hing die over de stoel. Ze liep naar buiten en gaf Aurea een hele grote poetsbeurt, ze kreeg ook knotjes in bandages om en hoefvet op. Ze haalde het zadel hoofdstel en andere dingen en zadelde Aurea op. Ze pakte nog even haar cap en jasje en stapte op Aurea. Daar gingen ze op weg naar de wedstrijd. Daar aangekomen was Valerie al bijna meteen aan de beurt. Toen ze werd geroepen liet ze Aurea mooi aan de teugel lopen en stuurde haar naar de binnen bak. Het proefje liep super. Toen ze klaar waren zette Valerie Aurea in een stand en ging naar de prijs uitrijking. De eerste plaats was voor Aurea en Valerie. Ze kreeg een grote beker een lintje en een zak paarden snoepjes. Bij liep ze naar Aurea toe en maakte het lintje aan haar hoofdstel vast. Haar huis was dicht bij de manege dus de beker kon ze wel even in haar hand houden. Thuis aan gekomen zadelde ze Aurea weer af, deed andere kleren aan en ging in het weiland zitten. Ze had Zorro, Shado en Aurea wel in de bak gezet met wat hooi. Ze moest de band met Flair weer terug krijgen.

Een week later was Flair nog steeds hetzelfde. Ze zag Valerie vertrekken met Aurea en voelde een steek van jaloezie. Zíj had dat moeten zijn, zij had al die aandacht moeten krijgen. Het leven was gewoon niet eerlijk vond ze. Flair zuchtte en wachtte nog een uurtje waarna ze zich even uitleefde. Grapje. Ze stond lusteloos te staren in de verte zonder iets te zien. Na nog een langere tijd kwam Valerie terug met een beker en een lint. Nadat ze de paarden in de bak had gezet ging ze in de wei zitten. Flair zuchtte. Waarom dacht Valerie steeds dat Flair haar niet mocht. Het was wel zo maar ja, het was moeilijk uit te leggen. Ze was gewoon geen vrolijk paardje meer. Toch wou Flair graag naar Valerie toe. Ze zuchtte en liep naar haar toe. Rustig liet ze haar hoofd hangen bij Valerie en snoof. Rustig duwde ze haar neus tegen Valerie's voorhoofd en blies warme adem uit. Ietwat plagend trok ze zacht aan haar haar. Flair wou laten zien dat ze wel van Valerie hield. Sloom liep ze een rondje om Valerie heen en ging naast haar liggen. Flair likte over haar lippen en maakte kauwbewegingen. Gewoon omdat ze weer pijn had aan haar mond. Zou het ooit over gaan? Ze hoopte van wel. Flair wachtte af.