Free like an eagle

Een jonge bruine merrie galopeerde met grote passen langs het meer af. Haar neusgaten stonden wijd open. Haar hoeven waren enorm gegroeid en ze had haar defenitieve kleur gekregen. Een wit kolletje op haar voorhoofd kwam tevoorschijn elke keer als haar voorlok opzij vloog. Haar bruine ogen straalden, net zoals zijzelf. Haar fijne hoofd verade haar arabische invloeden. Noita wist wel dat haar moeder dood was maar hield zich van de domme. Ze was geen dom veulen zoals ze toen dachten. Ze begreep veel voor haar leeftijd en nu nog steeds. Haar vader, portofino had ze al zo lang niet meer gezien. Urise had ze ook al een hele tijd niet meer gezien. Hem was ze meer en meer als haar vader gaan zien in de tijd dat ze opgroeide. Noita stopte en bekeek het meer. Ze grijnsde en stapte er rustig in. Het was dan wel super koud maar noita wou zwemmen. Ze was jong, mooi en vooral koppig. Ze maakte de typsiche zwembewegingen en genoot van het water. Rustig zwom ze naar de overkant waar ze zich uitschudde. Naar alle kanten vlogen de waterdruppels en haar hoeven moesten moeite doen om te blijven staan. Weer ging noita er in een vrolijke galop vandoor. Ze slaakte automatisch een hinnik uit naar de paarden in de buurt. Ze moest dringend nog eens paarden tegenkomen. Nu was het toch al een hele tijd geleden dat ze nog andere paarden had gezien. Waar hingen die anderen toch uit?

Schuim vormde op zijn hals. Spetters vlogen dan ook in het rond bij elke keer dat hij opwaarts sprong. Galopperen was nog steeds het liefste wat hij deed. Niet alleen omdat je gedachte helemaal uit kon zetten maar vooral door de wind die door je manen ging. Elke keer dat je opwaarts sprong gingen je manen op en neer. Heerlijk vond hij het gevoel. Urise zijn oren lagen weer eens plat in zijn nek. De laatste tijd was hij veranderd. Wijzer geworden en veel minder chagrijnig. Natuurlijk was hij heel wat verloren voor hij zo was veranderd, maar het was het waard geweest. Laatst had hij weer vast gestaan bij de mensen. Zijn eigen schuld, niet bedelen om eten en niet opletten. Jammer genoeg waren de wortels en appels zo lekker dat hij het gewoon niet kon laten. Nu het lente was viel er wel weer eten te vinden. In de winter viel er helaas niets te vinden. Daarom was hij naar de mensen toegegaan om daar te bedelen om eten. Niet slim, dat wist hij ondertussen wel. Urise galoppeerde over een pad richting het meer. Afkoelen en het zweet van zijn lichaam af werken. Bij het meer begon hij langzamer te galopperen en bracht hij zijn hoofd tussen zijn benen. Enthousiast bokte hij een keertje voor hij in een rappe stap het meer in liep. Heel de tijd was hij bezig geweest met zichzelf, hij keek dan ook in een keer op toen hij een hinnik hoorde. Dichtbij genoeg om het paard te zien waar het vandaan kwam. Hij stond tot zijn knieën in het water en begon hard te draven. De spetters vlogen in het rond bij elke keer dat hij zijn hoeven in het water zette. Steeds ging hij dieper in het water waardoor hij steeds moeilijker kon draven. Hij ging dan ook over in stap tot hij geen bodem meer onder zijn hoeven voelde. Zoals hij geleerd had, toen hij klein was, zwom hij naar de oever aan de andere kant van het meer. Vlug klom hij op de rand en begon hij weer te galopperen. Hier kwam de hinnik vandaan maar er stond geen paard meer. Wel rook het hem bekend, het rook naar een paard die hij zo goed als had opgevoed. Noita, de dochter van Kharrea. Zo goed als mogelijk volgde hij het spoor wat Noita had achter gelaten. Toen hij haar in de verte zag begon hij sneller te galopperen. Uiteindelijk galoppeerde hij aan de linkerkant naast haar. Zachtjes hinnikte hij terwijl hij zijn hoofd in haar richting draaide. "Lekker gezommen?"