It's live, it's free!!!

Een jonge vosmerrie gallopeerde over het veld. Ze was gelukkig. Dat was ze altijd als ze galopeerde. Dan voelde ze zich helemaal vrij. Haar hoeven roffelden over het gras. Ze gooide haar hoofd in de lucht en hinnekte. Omdat ze zich zo blij voelde, kon ze een bokje niet onderdrukken. Plotseling stopte ze. Ze kreeg heel erg honger. En omdat er toch al best veel sappig gras was, besloot ze wat op te eten. Ze stak haar hoofd omlaag, en trok een hap gras uit de grond. Dit was best lekker gras. Vooral het bovenste stukje. Opeens kwam er een idee in haar op. Ze kon best even gaan rollen. Meteen voegde ze de daad bij de gedachte. Toen ze uitgerold was, stond ze op. Opeens werd ze een stuk alerter. Wat hoorde ze? Was dat een ander paard, of was het een mens? Ze baalde een beetje dat ze niet kon ruiken wie eraan kwam. Ze stond net verkeerd. Ze had wind mee.

Zand vloog omhoog bij elke pas op het mulle zand. Een donker bruine hengst schoot tussen de bomen door. In de tijd dat hij weg was geweest waren er erg veel dingen veranderd. Minder paarden, meer mensen. Overal hing de geur van mensen, overal waar je keek zag je mensen spullen. Geen plek meer voor wilde paarden als het aan de mens lag. Voor hem lag het anders, hij zou zijn oude plekje terug krijgen. Desnoods zou hij het een en ander overhoop gooien op de markt, hij wou zijn oude leven terug. Dagen had hij stil gestaan, dagen had hij de klappen moeten innen. Nu was het voorbij, eindelijk was hij weer vrij. Urise hinnikte nog een keer luid bij het overgaan van de grens naar Horse Home. Zijn thuis, de plek waar hij was opgegroeid. Zodra hij een stuk over de grens was kwamen zijn oren wat naar voren en minderde hij vaart. Hier had niemand hem iets te vertellen, hij zou net zoals vroeger zijn plekje wel weer vinden. Rustig galoppeerde hij door tot hij bij het strand kwam. Ogenblikkelijk kwamen er allerlei herinneringen omhoog. Samen met Kharrea had hij hier gegaloppeerd, beste vrienden voor altijd. Tot hij een stomme fout maakte. Verliefd worden op Kiriya, de kleine onderdeur die de weg naar zijn hart had gevonden. Dag vriendschap met Kharrea. Terwijl hij alle herinneringen af ging deed hij zich te goed aan een plas water. Zout zeewater ging hij niet drinken, gek was hij niet. Of misschien wel een klein beetje. Voor hij nog meer herinneringen ging bovenhalen vertrok hij weer. Hier had hij niets te zoeken, bij het strand was niets te eten. In volle galop denderde hij over het wandelpad. Eigenlijk was het de weg van de mensen, maar hij kwam ze dit keer niet tegen. Gelukkig maar, als hij mensen tegen zou komen kon hij weer in de problemen komen. Door zijn passen vlogen zijn manen op en neer. Wanneer hij neer kwam op de grond kwamen zijn manen naar beneden, als hij weer omhoog ging gingen zijn manen omhoog. Zo ging het telkens door tot hij bij het bloemenveld was. De plek waar hij zijn buik rond kon eten. Door voedselschaarste waren zijn ribben redelijk zichtbaar, de ronde buik die hij eerst had was veranderd in een buikje van niets. In zijn geheel was hij veranderd. Niet meer constant chagrijnig, eerder een beetje humeurig als dat nodig was. Nog even bleef hij door galopperen tot hij een plekje had gevonden met veel bloemen en lekker gras. Voor hij van het gras begon te eten keek hij even rond. Een enkel paard was aanwezig. Een merrie, niet zo oud, in elk geval daar leek het op. Uit voorzorg galoppeerde hij een stukje verder richting de bomen waar hij zich tegoed deed aan het gras. Nu kon hij haar tenminste bekijken zonder zelf het gevaar te lopen dat hij aangevallen werd. Langzaam maar zeker kwam hij steeds dichter naar de merrie. Op een ruime afstand hield hij halt en hief hij zijn hoofd. Automatisch legde hij zijn oren dichter tegen zijn nek. Vroeger had hij elk paard gekend in HH. Nu zou hij niet weten wie de merrie was. Voorzichtig opende hij zijn mond om te praten. Praten deed hij amper, gewoon omdat hij nooit iets te zeggen had. "Het gras is lekkerder als je dichter naar de bomen gaat." Hoe dichter je naar de bomen toe ging hoe meer schaduw er op het gras viel. De zon kon het gras niet helemaal naar de gallemiezen helpen.

[Mega flut, sorry ]

Marente zag een jonge bruine hengst. Hij zag er nogal sterk uit. Daar wou ze geen ruzie mee krijgen. Maar blijkbaar was hij een beetje bang voor haar. Hij stond helemaal bij de bomen. Eigenlijk was hij best knap. Hij was ook best groot. Net uitgegroeid schatte ze. Waarom had hij niet zijn eigen kudde? Een hengst van zijn maat hoorde een kudde te hebben. Waar ze vandaan kwam, was dat heel gebruikelijk. Ze deed even haar ogen dicht. De laatste warme zon liet zijn stralen precies op haar vallen. Dat was heerlijk. Marente hield van de zon. Ze kantelde een achterhoef. Ze was een beetje vergeten dat de hengst er nog was. Ze dacht pas weer aan hem toen ze hem hoorde praten. "Het gras is lekkerder als je dichter naar de bomen gaat." Marente vond het een beetje onbeleefd om de raad niet op te volgen. Snel liep ze naar hem toe. Of eigenlijk, ze draafde. Ze had geen zin om rustig te lopen. Waarom zou ze dat doen tijrwijl ze ook kon draven? Onder de bomen proefde ze het gras. Met tegenzin moest ze toegeven dat hij wel gelijk had. Ze was nooit echt goed geweest in toegeven. Eigenlijk had ze er een hekel aan. "Hoe heet jij?" Vroeg ze. Dat was natuurlijk wel handig om te weten. "Ik heet Marente." voegde ze er snel aan toe. Het viel haar op dat de hengst een beetje gespannen was. Misschien is hij niet gewend aan merrie's. Dat soort hengsten had je. Hij zag er een beetje stoffig uit. Hij moest al lang onderweg zijn raadde ze. Waar zou hij vandaan komen? Ze vroeg het maar niet. Misschien werd hij dan aan nare dingen herrinderd. Dat moest ze niet hebben. "Waar is je kudde?" Vroeg ze om de stilte maar te doorbreken. Hopelijk vatte hij het niet vervelend op.

(Ik schrijf niet hele lange stukken door mijn dyslexie. Is dat heel erg?)

Urise keek raar op toen de merrie naar hem toe kwam draven. Horse Home was echt veranderd. Ongemakkelijk keek hij een keertje rond. De laatste keer dat hij hier was had hij een gevecht. Een gevecht om iets stoms. Graag wou hij zijn oude leven terug. Zijn oude reputatie. De hengst die niet te verslaan was met een kudde bestaande uit een stuk of 10 paarden. Maar er was een probleem, hij had geen kudde meer. En geen reputatie, alles was vervlogen toen hij wegging uit het gebied. Op naar een nieuwe start, jammer genoeg had hij die niet kunnen vinden. Nergens werd hij geaccepteerd omdat hij zich verkeerd scheen te gedragen. Kon hij er wat aan doen dat hij anders gewent was dan anderen. Rustig liet hij zijn hoofd zakken tot hij bij het gras was. Plukje voor plukje at hij een aantal grassprietjes tot er iets aan hem gevraagd werd. Zijn naam, waarom wou iedereen altijd elkaars naam weten. Zoals hij vroeger ook altijd deed keek hij de merrie aan. Niet alsof hij haar wou doorgronden, maar gewoon hij keek haar aan. Waar andere paarden elkaar niet aan wouden kijken deed hij dat wel. Blikken konden veel zeggen over hoe iemand zich voelde. Pas toen hij haar naam hoorde vertelde hij zijn naam. "Urise, zo heet ik." Voor hij teveel zou zeggen hapte hij weer in de richting van het gras. In een regelmaat kauwde hij en hapte hij nieuwe grassprietjes naar binnen. Keer op keer tot hij een vraag kreeg die hij niet verwachtte. Waar is zijn kudde? Weg. Verdwenen. Ergens. De geheime vallei, Kharrea, Indigo, Quayden, Spirit, Spartan, en de rest. Iets van zijn opvliegendheid van eerst kwam weer terug. Zijn oren vlogen naar achteren en hij bolde zich op. Voor even leek hij weer de hengst van eerste, eentje met macht. "Dat hoeft niet iedereen te weten." De woorden sprak hij mompelend uit. Vertrouw nooit het eerste beste paard die je tegen komt. Altijd wachten tot je meer weet van het andere paard, nooit alles over jezelf vertellen aan een wildvreemde. Zijn vader had dat bij hem erin gestampt. Al die regeltjes hadden meerdere malen zijn leven gered.

[Is helemaal niet erg ]

Marente schrok van de verandering in de lichaamstaal van Urise toen ze naar de kudde vroeg. Even liet ze het wit van haar ogen zien. Het was niet zo handig geweest om dat te vragen. "Sorry" zij ze "Ik bedoelde het niet zo." Ze likte over haar lippen ten teken dat hij de baas was. Hopelijk had ze hem niet te veel gekwetst. Ze wilde hem helemaal niet kwetsen. Ze vond hem aardig. En knap natuurlijk. Wat zou er gebeurd zijn? Zou door zijn kudde weggejaagd zijn? Dat hoorde je wel eens. Ze vond dat altijd heel zielig voor de hengst. Ze besloot er maar niet op door te gaan. Snel nam ze nog een hapje gras. Maar echt veel honger had ze niet, dus hield ze daar weer snel mee op. "Weet jij of er ergens water te vinden is?" vroeg ze om maar iets te vragen. Ze hoopte dat ze op die manier er een beetje voor kon zorgen dat hij iets minder verdrietig keek. "Jij weet hier beter de weg dan ik hoor." Dat wist ze eigenlijk niet helemaal zeker, maar ze dacht van wel. Maar eigenlijk kwam hij ook pas aan. Het kon zijn dat hij hier ook nog nooit geweest was. Nou had ze alweer iets gezecht zonder na te denken. Dat gebeurde wel vaker. Vooral toen ze nog een veulentje was. Ze was er zelf ook niet altijd blij mee geweest, maar ze moest er maar mee leren leven. Het had haar ook in veel problemen gebracht. Daarom was ze nu hierheen gekomen. Ze keek nog eens naar de hengst, en hoopte dat hij haar aardig zou vinden.

(Gelukkig)

Met een scheef hoofd keek hij hoe Marente haar lippen likte. Ze hoefde niet onderdanig te wezen, hij had geen kudde meer, geen status. Tegenwoordig was hij gewoon een van de wilde paarden in HH. Niet meer Urise de leider van The Lagoncy, nee gewoon een wild paard die geen paarden achter zijn kont aan hoefde te hebben lopen. Urise liet zijn hoofd weer zakken tot hij bij het gras was en weer de grassprietjes kon op eten. Sprietje na sprietje werkte hij naar binnen tot er weer wat aan hem gevraagd werd. Een plek waar water is. Er zijn zoveel plekken waar water is. Midden in het bos lag een groot ven, dan had je ook nog de watervallen, warmwaterbronnen, de duinen met het strand, en je had natuurlijk ook nog de markt met de kleine vijvers in het midden. Niet iedereen ging naar de markt als ze water nodig hadden, hij wel omdat daar het water het lekkerst was omdat het schoon was. Geen vies water wat je naar binnen moest slurpen omdat je niets beters had. Dit keer zou hij niet naar de markt gaan, iemand anders in gevaar brengen deed hij niet graag. Zo wou hij Marente niet in gevaar brengen. "Zullen we dan maar richting de watervallen gaan?" Hij zette een paar pasjes in de richting waar ze naar toe moesten voor hij stil ging staan en achterom keek of ze mee zou komen. Stel dat ze wou drinken had ze nog een beetje lekker water. Nieuwsgierig keek hij naar de merrie naast hem. Vos, mooi gebouwd, en helemaal niet onaardig. Vlug keek hij weer voor zich omdat zijn gedachten afdwaalde. Het laatste stukje naar de watervallen zette hij een drafje in. Tijdens het draven zwiepte hij af en toe met zijn staart heen en weer. Tijdens zijn gevangenschap bij de mensen was er een stuk vanaf geknipt, zijn manen waren ook een stuk afgeknipt en zijn hoeven waren veranderd. Twee dagen had hij vast gezeten, daarna mocht hij weer weg. Geen enge stal, geen tuig, nee alleen maar knippen en zijn hoeven. Waren mensen toch niet zo slecht als hij eerder mee had gemaakt. Bij de watervallen keek hij even rond. Nog altijd even mooi als anders. Zijn hoofd liet hij richting het water zakken. Zodra zijn neus het water raakte begon hij met drinken. Hij dronk door tot hij echt helemaal geen dorst meer had. Alleen nog wat eten, dan zou hij er weer tegenaan kunnen. In plaats van gras wat bij de waterval stond, was dit keer een van de bomen aan de beurt. Soepel zette hij zijn voorhoeven tegen de boom om bij de lekkere blaadjes te komen die hoger zaten. "Waar kom je eigenlijk vandaan?"

[FFies foetsie [aa] ]

"Zullen we dan maar richting de watervallen gaan?" Marente vond he best. De watervallen. Het klonk in elk geval alsof er water was. Urise draafde ervandoor. Marente kon niets anders doen dan volgen. Niet dat ze het erg vond, maar ze kon moeilijk nu weglopen. Ze hield van draven. Het gelijkmatige ritme op de grond, en de beweging van haar benen maakten dat ze zich gelukkig voelde. Elke keer dat ze een been naar voren gooide, gebruikte ze energie. Een klein beetje energie. Elke stap bracht haar verder van waar ze vandaan kwam. Op een gegeven moment zag ze voor zich het water liggen. Ze snoof en nam de geur van water diep in zich op. De licht verkleurde blaadjes zorgden voor een mooi efect. De hengst had dorst, want hij begon meteen te drinken. De kleine bruine merrie volgde zijn voorbeeld. Koel water stroomde haar droge mond in. Heerlijk. Toen ze uitgedronken was, brieste ze. De hengst begon aan de blaadjes te knabbelen. "Waar kom je eigenlijk vandaan?" vroeg hij toen. Marente zuchte. "Ik kom van een kleine valei een paar lichten en donkers hier vandaan. Daar ben ik opgegroeid in een kudde. Het was een mooi gebied. Maar ik wilde meer van de wereld zien, dus ik vertrok." Ze vertelde er niet bij dat dat vertrek niet geheel vrijwillig was geweest. Dat leek haar niet zo handig. "En jij?" Vroeg ze aan Urise. Ze was eigenlijk wel benieuwd.

Urise stopte met het kauwen op de blaadjes toen Marente begon te praten. Een kleine vallei, in een kudde. Dat ze meer van de wereld wou zien kon hij begrijpen. Alsmaar in hetzelfde gebied blijven vond hij maar niets, nee je moest vrijheid hebben om te kunnen gaan en staan waar je maar wilt. Vaak werd die vrijheid je ontnomen. Hoe goed je er ook tegenin ging, niet altijd kon je het winnen. De reden waarom hij nu eigenlijk op zichzelf was en niemand meer achter zijn kont aan huppelde. Zijn vrienden van vroeger waren allemaal verdwenen. Kiriya was weg, Kharrea was dood. De rest kon hij niet meer vinden. Hun geur hing dan ook niet meer in HH, op sommige plekjes nog wel maar heel zwak. Ergens best wel jammer, maar aan de andere kant kon hij beginnen met een nieuwe start. Een betere start. "Ik kom uit een ander gebied, al ben ik hier opgegroeid." Tevreden kauwde hij op het laatste blaadje die hij er lekker uit vond zien voor hij zich tot Marente wende. "Mis je je kudde niet?" Er was een lichte nieuwsgierigheid in zijn stem te horen. Zijn voorbeen strekte hij even voor zich uit om daarna met zijn hoofd erlangs te schuren. Jeukende plekken konden hem echt irriteren. Nogmaals nam hij een slok water om de smaak van de blaadjes weg te krijgen. Liever een water smaak dan een nasmaak van blaadjes.

"Ik kom uit een ander gebied, al ben ik hier opgegroeid." Vertelde Urise. Oke, dan kent hij het hier dus wel heel goed dacht Marente tijrwijl ze hem rustig aan keek. Ze hoopte dat ze hier een beetje geaccepteerd zou worden. Opeens vroeg Urise een beetje nieuwschierig "Mis je je kudde niet?" Marente vond dat niet zo'n fijne vraag. "Ik mis mijn kudde soms, maar of ze mij missen is nog maar de vraag." Damn. Heb ik weer geantwoord zonder na te denken. Dacht ze. Ze begon maar weer grassprietjes te eten, tijrwijl ze hoopte dat hij niet tever door zou vragen. Het was best goed gras, zo bij het water. Lekker vers. Opeens schrok ze. Er schoot iets vlak voor haal neus langs. Ze stijgerde, tot ze erachter kwam dat het gewoon een konijntje was geweest. Snel keek ze naar Urise. Ze hoopte dat ze niet al te stom was overgekomen. Ze vond hem namelijk aardig. Aardige paarden waren zeldzaam waar ze vandaan kwam. En hier wist ze het niet. Ze hoopte dat er meer aardige paarden waren dan thuis. Dan was het goed dat ze hierheen was gekomen. Door de zon werd ze een beetje doezelig. Ze kantelde haar hoef, en deed haar ogen dicht. De zon verwarmde haar rug en even voelde ze zich weer een veulentje.

Opmerkelijk genoeg begreep Urise Marente's antwoord op zijn vraag. Waarom hij het begreep wist hij niet. Nooit had hij gevoelens van anderen begrepen dus waarom nu wel. Misschien omdat hij zelf zijn kudde kwijt was? Kon hem het eigenlijk wat schelen. Verveeld keek hij eens rond tot zijn oog viel op een lekker plukje gras die hij gretig naar binnen werkte. Eten tot je erbij neer viel was het motto van zijn vader geweest. Dat motto wou hij met alle plezier gebruiken als dat nodig was. Verbaasd keek hij opzij toen Marente opeens begon te steigeren. Waar had zij opeens last van? Bij het zien van het konijntje die als een gek wegrende uit angst. Een welgemeende lach sierde zijn gezicht bij het zien van Marente's gezicht toen ze snel naar hem keek. Alsof hij niets had gezien ging hij verder met het gras opeten. Af en toe zwiepte zijn staart heen en weer en zette hij ene pas vooruit om een andere pluk gras naar binnen te werken. Best lekker om eigenlijk helemaal niets te doen en weer op krachten te komen. Straks moest hij gaan kijken bij de vallei hoe het daar aan toe zou zijn. Soepel liet hij zich door zijn benen zakken waarna hij zich een aantal keer omrolde op de grond. Toen hij weer op zijn benen stond schudde hij zich uit waardoor zijn manen alle kanten op vlogen. "Ik moet helaas weer verder, je mag wel mee als je wilt." Een beetje gezelschap deed hem goed. Viel hij tenminste niet terug in zijn oude ritme.

[Mega flut..]

Glimlaggend keek Marente naar de hengst die voor haar omrolde. Het zag er toch altijd een beetje grappig uit. Helaas was er niemand uit haar kudde die haar humor had gesnapt. Dat vond ze altijd heel vervelend. Maar helaas zag Urise er niet uit alsof hij het zou snappen. Marente bleef kijken hoe hij opstond, en ook hoe hij zich uiteindelijk uitschudde. Ze moest laggen om zijn kapsel. Het zag er echt briljant uit. De manen stonden alle kanten op. Opeens bedacht ze dat hij haar eerste vriend was hier. Daar was ze heel blij mee. Toen ze de grens over kwam, was ze even bang geweest dat ze niemand zou vinden. Maar gelukkig was het zo niet geweest. Na nog geen tien minuten was ze Urise al tegen gekomen. Opeens liep de hengst een andere kant op. Marente werd een beetje bang dat hij haar nu in de steek zou laten. Maar gelukkig vroeg hij of ze mee wou. Natuurlijk wil ik mee. Tijrwijl ze achter hem aan liep. Waar zouden ze heen gaan? Ze had geen idee. Maar heel erg vond ze dat niet. Als hij dat maar wist.

(Geen ispy. Veel flutter dan die van jou. )

Een lichte nervositeit lag over hem heen. Wat zou hij aantreffen? Wat zou er in de tussentijd allemaal gebeurd zijn in de vallei? Urise keek rond of ze de goede kant op gingen. De vallei lag achter de warmwaterbronnen, als je de weg niet wist kwam je er niet zomaar. Soepel stapte hij over een boomstam heen die de weg versperde. Na een paar passen door het hoge gras stond hij op een pad die reeds gebruikt was. Niet de vallei, als die ingepikt zou zijn was er niets meer van Kharrea over. Dan had hij helemaal geen aandenken meer aan haar. Zonder er echt over na te denken sprong hij aan in galop. In een redelijk snel tempo rende hij over het pad. Zijn oren lagen plat in zijn nek. Toen hij tussen de bomen door schoot ging hij stilstaan. Niets veranderd. Waarom was het pad dan reeds gebruikt? Stel dat de paarden weer langs waren gekomen die hen eerder ook lastig hadden gevallen bij de kudde, dan kon het gebied nu voor hen zijn. Het gebied rook verlaten, geen onbekende geuren. Alleen maar bekende geuren van de kudde, allemaal super oud. "Dit is de vallei, het gebied was van een kudde. Alleen nu bestaat die kudde niet meer." Opluchting was van zijn hele lichaam af te lezen door wat hij had aangetroffen. Want wat hij had aangetroffen was helemaal niets. De vallei was hetzelfde gebleven, precies zoals hij hem achter had gelaten. Een hele last was van zijn schouders gevallen, hij had aan Kharrea beloofd dit gebied te beschermen. Opgewekt liep hij naar Marente toe waarna hij een plukje van haar manen beet pakte en er een zacht rukje aan gaf. Vlug liet hij het plukje los en galoppeerde een stukje bij haar vandaan. Zacht gehinnik was uit zijn richting te horen. De energie die opeens bij hem opborrelde kwam uit het niets. Wegstoppen ging hij het niet, nee hij zou het gewoon gebruiken zolang het zou kunnen.

[Hoop dat je er iets mee kan..]

Marente Begon ook te galoperen. Ze was blij omdat de zon straalde, blij omdat ze eindelijk een vriend had gevonden. Het viel haar op dat hoe verder ze kwamen, Urise steeds meet gespannen werd. Ze ging maar niet vragen waarom. Iets in haar zei dat dit niet het goede moment was. Als hij dat wou zou het nog wel vertellen. Daar was ze zeker van. Opeens stond hij stil. Zonder iets te zeggen leek hij de lucht op te snuiven. Een beetje verwonderd keek ze naar hem. Hij had iets mysterieus. Ze wist bijna niks van hem. Opeens wist ze zeker dat hij niet zomaar een hengst was, of was geweest. Hij was belangrijk. Toen scheen alle spanning van hem af te vallen. Hij draafde naar haar toe, en pakte een plukje manen vast. Even voelde ze hem eraan trekken. Eigenlijk best fijn. Hij liet het weer los, en galopeerde ervan door. Marente kon niets anders doen dan hem volgen. Op dat moment leek hij wel een heel ander paard te zijn geworden. Je kon heel goed zien dat hij spieren had. En niet zo'n beetje ook. Dat was voor Marente ook het moment dat ze besloot dat ze hem blindelings zou vertrouwen. Ze draafde nog een stukje door, en bokte vrolijk. Niet hoog, maar ook niet heel laag bij de grond. Een beetje in het midden. Vlak voor haar lag een boomstam. Ze sprong. Eigenlijk een meter te hoog, maar dat maakte eigenlijk ook niet meer uit. Daarns draafde ze terug naar de jonge hengst achter haar. Speels hapte ze naar zijn flanken. Daarna schoot ze er als een pijl uit een boog vandoor. Een stukje verder bleef ze staan en hinnekte "kom je nog?"

(Ik kon er wel wat mee.)

Urise versnelde zijn passen iets toen Marente achter hem aankwam. Wat was het toch heerlijk om weer eens iemand te hebben waarmee hij kon dollen, waarbij hij zichzelf een beetje kon zijn. Niet telkens de harde Urise moest zijn omdat hij anders van zijn plek afgestoten zou worden. Bij Marente kon hij zijn zoals hij was. Of in elk geval zoals hij wou zijn. Niet chagrijnig maar vrolijk, opgewekt, ontspannen. Diep in gedachten verzonken was hij stil blijven staan. De wind die de herfst met zich mee had gebracht was heerlijk, het herfst zonnetje erbij zorgde ervoor dat het niet al te koud was. Voor het winter zou worden moest hij weer genoeg te eten hebben gevonden. Vooral zijn conditie moest hij omhoog zien te krijgen wou hij de winter goed uit komen. Misschien kon hij Lena nog een keer opzoeken, zij had van die rare brokjes waar hij af en toe is van kreeg. Lena was het enige mensenkind waar hij af en toe naar toe ging. Verder vertrouwde hij geen mens. Automatisch zette hij een pas naar achteren toen Marente naar hem toe kwam en naar zijn flanken hapte. Nieuwsgierig keek hij in haar richting toen ze weg was geschoten en weer stil was blijven staan. Net zoals hij altijd had gedaan wanneer hij in de vallei was, gooide hij zijn voorbenen de lucht in. Een paar tellen bleef hij op zijn achterbenen staan terwijl hij luid hinnikte en kort met zijn hoofd schudde. Nog voor zijn voorbenen weer op de grond stonden had hij zich al afgezet tegen de grond en galoppeerde hij in volle vaart naar Marente toe. Eerst rende hij hier met de hele kudde achter zich aan. Ergens mistte hij die tijd wel, maar hij zou zijn kas op een nieuwe kudde nog wel krijgen. Zo niet, dan had hij altijd zijn vrienden nog. Ook al waren heel veel vrienden niet meer in het gebied. Enthousiast galoppeerde hij om een groep bomen heen met binnenin een hoop struiken. Op het moment dat hij de hoek om ging werd hij verrast. Met enige moeite kwam hij tot stilstand, zijn achterhand moest hij helemaal onder zijn voorhand plaatsen om nog op tijd stil te staan. "Een hek?" Voor zover hij wist had hier nooit een hek gestaan. Waarom stond er een hek? Voorzichtig duwde hij met zijn neus tegen het ijzeren hek aan. Daar kwam je niet zomaar doorheen, eroverheen springen ging ook niet. Dieren konden zoiets niet neerzetten, dit was het werk van mensen. Voor een moment voelde hij weer woede opborrelen, maar bij het zien van een klein mensenkind met haar hondje ontspande hij. Mensen had hij nooit begrepen, maar hun kinderen zou hij nooit iets aandoen. Ook zij hadden het recht op leven. Zonder nog verder aandacht te gunnen aan het hek draaide hij zich om en keek hij naar Marente. "Wil je nog een gebied zien? Ik breng je met alle plezier."