A new boss?

Chantal keek naar Nick die met zijn kleindochtertje bezig was. Al snel letten ze niet meer op hem omdat Darren haar zoende. Jammer genoeg stopte Darren toen zijn vader zich omdraaide. Niet dat het nu erg was dat hij hun weer stoorde. Nu was het een goede reden want hij gaf Melody terug aan Chantal. Toch had Chantal nu een spanning in der lichaam. Ze moest hun wondertje nu voor de eerste keer voeden. Gelukkig kwam er een verpleegster die melden dat Chantal en Melody rust moesten hebben. Nick gaf zijn kleindochter en Chantal een kus op hun voorhoofd en ging weg. Gelukkig mocht Darren van de verpleegster blijven. Chantal kreeg van de verpleegster een flesje met melk voor Melody. Omdat ze te vroeg geboren was had Chantal zelf nog niet voldoende melk dus kom Melody niet aan de borst en moest ze met flesje voeden. Ze kreeg een aantal aanwijzingen van de verpleegster en gaf toen het flesje. Dit was een speciaal moment het eerste flesje in het leven van Melody. Ze keek met stralende ogen naar Darren. ”We moeten nog wel dingen aan haar kamertje doen.” In het kamertje moesten nog en meubeltjes en spulletjes. De kleertjes lagen op hun eigen kamer omdat de kast voor Melody der kleertjes er nog niet stond. ”Zou je thuis wat spulletjes kunnen halen? We hebben natuurlijk niets mee genomen voor mij en de kleine omdat het echt onverwacht was.” Ze hadden natuurlijk kleertjes voor Melody nodig en ook voor zich zelf aangezien ze sowieso een week moest blijven. Waar ze eigenlijk totaal geen zin in had. Ze moest dan zonder Darren zijn en dat was ze eigenlijk niet meer gewend.

Nieuwsgierig keek hij nieuwsgierig naar het flesje die naast Chantal stond. Darren ging op de stoel naast het bed zitten zodat hij Chantal niet in de weg zat als ze Melody moest voeden. Stilletjes zat hij op de stoel terwijl hij alleen maar op Melody en Chantal lette. Vooral op Melody omdat hij zijn ogen niet van haar af kon houden. Zo klein en zo ongelofelijk breekbaar. Tenminste, zo zag ze eruit. Toen Chantal begon met praten dwarrelde de woorden om hem heen in plaats van dat ze bij hem aankwamen. Pas na de rest vna haar woorden kwamen de woorden bij hem aan en reageerde hij erop. Nog steeds haalde hij zijn blik niet van Melody af. "Ik zorg dat haar kamertje op tijd klaar is." Na zijn woorden trok hij een beetje een moeilijk gezicht. Hij wou niet weg om spulletjes te gaan halen voor Chantal. Kon zijn vader niet even heen en weer rijden zodat ze spulletjes hadden? "Ik ga zo.. Eerst uhm, weet ik het. Ik wil niet weg." Met enige koppigheid in zijn stem keek hij nu naar Chantal. Over een uurtje zou hij wel gaan. Sowieso moest hij naar huis voor de paarden en de honden. Hoe hij het zou gaan overleven om een week, misschien langer, zonder Chantal te zijn wist hij niet. Tegenwoordig was hij constant bij haar tenzij hij naar de sportschool ging. Zelden ging ze niet mee naar de manege. Zelfs daar was hij constant in haar buurt.

[ Mega flut -- ]

Ze merkte dat hij eigenlijk niet bij hun weg wilde door zijn reactie. ”Je hoeft het ook niet gelijk te doen lieverd.” Toen Melody haar flesje half op had keek Chantal naar Darren. ”Wil je ook geven?” Chantal zetten het flesje op het kastje naast haar en gaf Melody aan hem toen hij naast der op bed was gaan zitten. Toen hij der goed vast had gaf Chantal het flesje aan hem. Net als op haar eigen gezicht stond er op die van Darren ook een brede glimlach. Chantal legde haar hoofd op Darrens schouder en viel in één keer in slaap. Ze was nog erg moe van de ruggenprik en de pijnstilling.



[MEGA MEGA FLUT ]

Darren keek met grote ogen naar Chantal toen ze vroeg of hij Melody ook de fles wou geven. Hell no, straks zou hij nog iets fout doen. Nadat hij weer naast haar op het bed was gaan zitten en de fles aan had gepakt probeerde hij het toch maar. Zonder moeilijkheden dronk Melody uit de fles. Een grote lach stond op zijn gezicht tot hij Chantal haar hoofd zwaar voelde worden op zijn schouder. Voorzichtig draaide hij zijn hoofd iets om te kijken of ze sliep. Bij het zien van haar gesloten ogen verscheen er weer een lach op zijn gezicht. Tot nu toe had Melody nog niet gehuild, maar dat kon nog veranderen. Zolang ze haar fles in haar mond had kon ze niet huilen. Of wel, dan had Chantal een beetje pech. Een zuster kwam kijken of alles goed ging. Toen ze zag dat Chantal tegen hem aan lag te slapen en hij met Melody in zijn armen zat schudde ze even met haar hoofd. Na tegenstribbelen van hem, wat niet werkte, moest hij op de stoel naast het bed gaan zitten zodat Chantal goed kon liggen en kon uitrusten. Melody mocht hij tenminste in zijn armen houden en de fles nog geven. Zusters konden echt irritant zijn. Vooral als ze dachten je weg te sturen. Ergens was hij best wel verbaasd, dat Melody haar hele flesje leeg kreeg. Het lege flesje zette hij op het kastje naast de stoel en het bed van Chantal. Melody viel haast gelijk in slaap. Weer kwam de zuster die er daarnet ook was de kamer binnen gelopen. Bij het zien van Melody die lag te slapen verscheen er een kleine lach op haar gezicht. Darren zat er maar zonder dat hij goed wist wat hij moest doen. Melody werd uit zijn armen gepakt en meegenomen naar haar bedje waar ze onder werd gestopt zodat ze het niet koud zou krijgen. "Wilt u zeggen dat ik spullen halen ben als Chantal wakker word?" Zijn vader was al naar huis, hij had 'iets' te doen volgens de zuster tegen wie hij het had gezegd. De zuster zou het tegen Chantal zeggen, als ze wakker werd zodat ze niet ongerust werd of iets. Darren ging snel naar huis waar hij spullen pakte voor Chantal en voor Melody, waarna hij de paarden eten gaf, buiten zette, de honden eten en drinken gaf, uitliet, en nog even alles nakeek voor hij terug ging naar het ziekenhuis. Vanavond moest hij weer terug naar huis, of misschien zelfs al als hij de spullen naar Chantal had gebracht. Niet dat hij zou gaan, tenzij hij weggestuurd zou worden.

Rustig sliep Chantal door. Van het hele gedoe met de zuster en Darren kreeg ze niets mee. Alleen werd ze heel ietsjes wakker toen Darren naast haar weg ging. Maar al snel sliep ze weer verder. Toen Darren weg was werd Melody wakker en begon te huilen. Chantal werd er wakker van en keek verbaast op toen Darren nergens te bekennen was. De zuster hoorde vanuit Chantal der kamer Melody huilen en kwam kijken. Ze vertelde dat Darren even spullen was gaan halen en gaf Melody aan Chantal. Even begreep Chantal niet waarom Darren weg was gegaan toen ze sliep. Rustig begon Chantal haar kleine wondertje te troosten. Chantal wist alleen niet waarom Melody zo aan het huilen was. De zuster kwam weer even de kamer in en keek wat Chantal aan het doen was. Chantal keek de zuster aan.”Waarom huilt ze zo?” De zuster pakte Melody even over. ”Er zit een boertje bij haar in de weg.” Zacht klopte ze op het rugje van Melody. En al snel kwam het boertje. Ook verschoonde de zuster even de luier van Melody omdat bij Chantal nog allemaal infuusdingen bij haar zaten. Toen ze klaar was kreeg Chantal Melody weer terug.

Gehaast liep Darren het ziekenhuis binnen. Twee tassen hield hij vast. Eentje met kleren voor Chantal en eentje voor Melody. In de tas van Melody zaten ook nog een aantal spullen van Chantal. Door alle drukte was hij vergeten zichzelf om te kleden. Nu liep hij dus nog steeds in een wit sport hemd en een grijze sportbroek. Het was nog geluk dat hij zijn gewone gympen aan had gedaan waardoor hij nu niet op zijn sportschoenen hoefde te lopen. In een regelrechte lijn liep hij naar de kamer waar Chantal en Melody waren. Toen hij binnen kwam zag hij de zuster Melody aan Chantal geven. "Sorry dat ik weg was, heb even spullen gehaald." Beide tassen zette hij op de grond neer zodat ze niet in de weg lagen. Uit een van de tassen pakte hij een wit met bruin beertje waarmee hij naar Melody en Chantal liep. "Heb die ook maar meegenomen." De ogen van de zuster staarde hem maar aan alsof hij iets super fouts deed. Nu durfde hij al helemaal niet te vragen of de honden een keertje mee zouden mogen. Misschien mochten ze mee op hoge uitzondering. Zou wel gaaf zijn als dat zou kunnen. Voor hij verder nog iets kon zeggen vloog de deur open en stapte zijn vader naar binnen. Hij had een klein doosje in zijn handen die hij op het bed lag. "Het was nog een hele klus om hem te vinden, maar ik heb hem eindelijk." In een handomdraai had hij de doos open en pakte hij er een muziekdoos uit. Darren herkende hem maar al te goed, jammer genoeg. Een crème kleurige octopus dus altijd boven zijn bed hing. Als je aan een van zijn tentakels trok was er geluid te horen. In tegenstelling tot de meeste muziekdozen die een hoog, krakend geluid maakte kon je de tonen goed en zuiver horen. Niet te hoog niet te laag. Darren pakte de octopus knuffel, want dat was het eigenlijk, aan en hing hem aan het bedje van Melody. Zachtjes trok hij aan een van de tentakels waardoor je je de melodie kon horen. Melody die naar een rustige melodie kon luisteren om mee in slaap te vallen. "Pap, je bent gek dat je hem hebt bewaard."

Net toen Chantal haar dochtertje terug had gekregen kwam Darren de kamer weer in. Aan zijn hoofd kon ze zien dat hij zich best gehaast had. Chantal was ondertussen Melody een beetje aan het wiegen. Toen Darren de knuffelbeer voor Melody liet zien zag ze de zuster erg raar kijken. Blijkbaar had ze het op Darren gemunt. Voordat de zuster weg liep vroeg Chantal snel of Darren hier misschien mocht slapen. Ze ging gelukkig kijken of ze iets kon regelen voor hun maar kon niets beloven. Ergens mocht Chantal die zuster echt niet. Toen de zuster net weg was kwam de vader van Darren alweer de kamer in. Konden ze nou niet even gewoon alleen zijn met hun dochtertje. Het cadeautje wat Darrens vader mee had leek Darren goed te kennen. Blijkbaar was het vroeger van hem geweest. Ergens was het wel leuk dat Melody het nu kreeg. Door alle spanning en emoties begon Chantal te huilen. Gelijk stuurde Darren zijn vader weg hij bedankte hem wel voor de octopus en deed toen de deur dicht. ”Sorry het werd me allemaal even te veel. Het van Fly vallen en dan denk je voor controle te gaan op te kijken of het goed is en dan heb je een uurtje later je kindje. En mijn ouders kunnen niet eens hun kleinkind zien.” Ze had de woorden nog maar net gezegd of die zuster kwam weer binnen. Ze vertelde dat Darren van de dokter mocht blijven slapen. Dat stelde Chantal een stuk geruster zeker nu ze zo ineens uit het niets kon gaan huilen. Er zou een bed naast die van haar komen omdat hij niet bij haar in bed mocht slapen vanwege de wond van de operatie. Toch toen de zuster weg was kwam hij bij haar op bed zitten waardoor ze weer tegen hem aan kon zitten. ”Ben blij als ik weer naar huis kan. Die zuster vind ik echt niet aardig of zo.” Nog steeds had Chantal Melody in haar armen en zag ze Darren dolgelukkig naar zijn dochtertje kijken. Ze gaf Melody aan hem en keek naar hun. ”Ze heeft jou ogen.” Automatisch ging Chantal ook tegen Darren aan zitten waarschijnlijk vond de zuster het niet zo leuk dat hij bij der zat maar dan had ze toch echt pech.

Darren keek redelijk stom naar de zuster als zij weer eens stom naar hem keek. Moest ze maar niet zo stom doen door hem heel te tijd af te katten of hem weg te sturen. Hij vond het echt een wonder dat ze ging vragen of hij in het ziekenhuis mocht slapen. Moest hij wel weer terug naar huis om ook zijn spullen te halen. Straks hadden ze hier drie tassen staan met allerlei zooi erin. Plotseling begon Chantal te huilen waar hij best wel van schrok. Zijn vader stuurde hij weg waarna hij naast Chantal op het bed ging zitten. Door de wond op haar buik durfde hij haar eigenlijk niet eens aan te raken. Gewoon uit angst dat hij haar pijn zou doen. Voor hij iets tegen Chantal had kunnen zeggen kwam de zuster weer de kamer in. Demonstratief bleef hij op de rand van het bed zitten, alleen maar om haar te stangen. Gelukkig mocht hij in het ziekenhuis blijven slapen. Dan moest hij wel s'ochtends vroeg naar huis voor de paarden en de honden. Wie weet wou Jay hem wel helpen met de paarden te rijden en in de avond te voeren of iets. In elk geval zou hij Indy en Dack zelf doen, nu vond hij het al zielig dat ze thuis zaten. Ach ze hadden genoeg ruimte om te rennen en water en eten. Zolang ze de boel niet helemaal af zouden breken kregen ze niet op hun kop van hem. "Die zuster gaat de tijd van haar leven krijgen." Dingen waar ze zich aan ergert gewoon expres doen. Heel de tijd naast Chantal gaan zitten, niet echt op haar letten, dezelfde blikken die zij aan hem gaf aan haar terug geven. Wie weet zou hij het zelfs nog wel leuk gaan vinden. Weer stond er een lach op zijn gezicht toen hij naar Melody keek. Hun kleine meisje. Voorzichtig hield hij haar in zijn armen toen Chantal haar aan hem had gegeven. Even keek hij met een denkend gezicht naar Chantal. Melody had zijn ogen? Daar gaf hij maar geen antwoord op. Toen de zuster weer de kamer in gelopen kwam en naar hen keek verscheen er een grote rimpel op haar gezicht. Zacht gemopper was te horen wat hem best wel amuseerde. Kon het ziekenhuis dus toch nog leuk zijn. Toen ze de deur weer achter haar dikke kont had gesloten opende hij zijn mond. "Ik mag haar zeker niet nog erger dwarszitten?" Onschuldig keek hij naar Chantal. Als het niet zou mogen deed hij het waarschijnlijk alsnog. Gewoon om het leuke.

Eigenlijk vond Chantal het erg grappig dat Darren gewoon op het bed bleef zitten toen de verpleegster kwam. Toen de zuster weer weg was ging Chantal weer beter tegen Darren aan zitten. ”Je gaat het haar niet moeilijk maken straks gaat ze het mij moeilijk maken als jij even weg bent of zoiets.” Ze liet even een diepe zucht. ”Ik voel me echt dom. Als ik niet gereden had dan lag ik niet hier. En dan had ik Melody ook niet in gevaar gebracht. “ Plotseling kwam een andere zuster met een ander bed binnen. Ze zetten hem goed neer. ”Blijft u ook eten meneer?” Tuurlijk bleef hij eten wat was dat nou voor vraag. Gelukkig was deze zuster een stuk aardiger dan die andere. Na tien minuten kwam ze terug en had twee dienbladen met eten bij zich. Ze zetten het op de nachtkastjes en pakte Melody over van Darren en legde haar in het bedje. Chantal keek gelijk wel wat ze met Melody deed. Waarschijnlijk moest ze straks ook weer een flesje krijgen. Maar voor nu moest ze eerst zelf eten wat niet echt van harte gaat. Ze had helemaal nergens zin in. Hoogstens had ze misschien net één hapje op.

Op wat Chantal tegen hem had gezegd wist hij niets terug te zeggen. Darren kon zich heel goed voorstellen dat de zuster Chantal het moeilijk ging maken als hij het haar moeilijk zou gaan maken. Bah, kon hij haar nog niet irriteren. Ook al kon hij het wel een klein beetje doen door gewoon niet te doen wat ze tegen hem zei. Daar kon ze Chantal niet voor terug pakken. Of wel, dat zou dan een beetje jammer zijn. "Lieverd, dit was niet te voorspellen geweest. Met Melody gaat alles goed, je moet niet zo piekeren." Op het moment dat er een andere zuster binnen kwam drukte hij een kus op Chantal haar kruin. Waar was hun chagrijnige zustertje? Net nu hij gehecht aan haar was kregen ze een ander. Balen. Gelukkig was deze aardig, ze vroeg zelfs of hij bleef eten. "Uhm, ja graag?" Nog geen kwartier laten kwam ze al aangelopen met hun eten. Erg smakelijk zag het er niet uit, maar schijn kon bedriegen. Nadat hij nieuwsgierig had gekeken hoe de zuster Melody in haar bedje legde pakte hij de dienbladen. Eentje gaf hij aan Chantal, de andere hield hij op schoot. "Jaaa.. Eet smakelijk." De eerste hap was het ergste omdat hij voor zichzelf al had gezegd dat het vies zou zijn. Gelukkig was het niet vies, eerder best wel lekker. "Je gaat het opeten hoor, desnoods ga ik je voeren." Redelijk serieus keek hij naar het gezicht van Chantal. Eerst at ze voor twee, nu moest ze weer voor één eten. Hoe dat was kon hij zich niet echt voorstellen. Eerst heel veel honger hebben en daarna helemaal geen honger hebben.

Blijkbaar was Darren erg blij dat hij eten kreeg. Door al die medicatie die Chantal binnen kreeg via het infuus had ze gewoon geen zin in eten. Ze kreeg een beetje een lichte preek van Darren dat ze het moest opeten en anders zou hij der gaan voeren. ”Ik hoef niet voel me niet echt goed. Beetje misselijk van alles.” Ze schoof het kastje aan de kant en liet het bed een beetje naar achter gaan zodat ze wat platter lag. Voordat ze het wist ging haar bed weer iets overeind. Ze keek opzij en zag dat Darren het deed. Ze keek hem aan en begreep al dat hij de echt ging voeren.



[mega inspiloos]

Zijn eten was al snel op. Thuis had hij nog een appel of iets gepakt, maar hier zou hij zich gedragen. Darren keek naar Chantal die haar bed liet zakken. Oe, de bedden konden bewegen. Voor hij zijn bed zou gaan uitproberen deed hij Chantal haar bed weer omhoog en pakte hij haar bord. "Eet dan tenminste een beetje." Hij deed een hap op de vork en hield die voor Chantal. "Hier komt het vliegtuig. Mondje open." Met enige koppigheid keek hij naar Chantal toen ze haar mond niet open deed. "Ik kan ook die enge zuster weer roepen, vragen of zij je voert." Op het moment dat hij het zei kwam er net iemand naar binnen gelopen. Hun 'nieuwe' zuster moest even lachen en legde daarna uit waarom ze zo chagrijnig was. Blijkbaar had ze een lange dienst erop zitten en wou ze naar huis. Dat betekende nog niet dat ze zo lelijk tegen hen moest doen. Het bord met het bestek ernaast legde hij terug op het dienblad. "Phu, dit vliegtuigje gaat even iets bekijken." Voor hij op zijn bed ging zitten trapte hij zijn gympen uit. In kleermakerszit ging hij midden op het bed zitten. Met een geniepige blik in zijn ogen drukte hij op een van de knopjes. Achter hem voelde hij het hoofdstuk omhoog gaan. Met een ander knopje liet hij hem weer zakken en deed hij het voetstuk omhoog. Daarna het bed zelf omhoog en naar beneden. "Bah, er zitten niet nog meer knopjes op." Uit verveling deed hij heel de tijd het hoofdstuk omhoog tot hij op zijn kop kreeg van de zuster. "Je gaat het nog zwaar krijgen met je baby en die kleuter." Darren keek naar Chantal met een grote lach op zijn gezicht. Kleuter voor altijd, op sommige momenten dan. De zuster zette een flesje voor Melody naast Chantal op het nachtkastje zodat ze haar kon voeden als ze wakker werd. Hij mocht haar dan uit haar bedje halen, had hij ook weer wat te doen. Vlug sprong hij overeind, pakte het flesje en zette deze ver bij Chantal uit haar buurt. "Laten we een deal sluiten, jij neemt een paar happen van die overheerlijke maaltijd, en dan mag je Melody voeden. Zo niet, dan geef ik haar wel haar fles." Of het zou werken moest hij nog bezien, waarschijnlijk zou het niet werken.

Ze keek hem raar aan toen hij een vliegtuigje ging na doen om te zorgen dat ze zou gaan eten. Koppig bleef ze hem aan kijken. Ze had haar armen over elkaar en hield haar mond dicht. Blijkbaar hielp haar koppigheid want Darren ging op zijn eigen bed zitten en begon er mee te spelen. Chantal schoot in de lach om wat de zuster zei dat ze het nog zwaar kon gaan krijgen met een baby en een kleuter. ”Maar toch hou ik van ze. En zonder mijn kleuter kan ik echt niet mee.” Chantal keek naar het flesje wat de zuster naast der had gezet en keek daarna naar Melody of ze wakker was. Rustig was ze nog aan het slapen. Ineens sprong Darren op en pakte het flesje van Melody. Verbaast keek Chantal hem aan met een blik van wat ga je doen. Al snel kwam Chantal er achter waarom hij het weg pakte. ”Maar lieverd ik hoef echt niet. En van mij mag je gewoon de fles aan je dochtertje geven.” Op Darren gezicht kwam een grappige blik waardoor Chantal begon te lachen. Zo grappig was het hij dacht haar te chanteren maar dat werkte gewoon niet. Net na dat Darren het geprobeerd had kwam de zuster binnen en begon er over dat ze moest eten vanwege de medicatie die ze kreeg. Het leek allemaal wel afgesproken tussen Darren en de zuster. Chantal zuchten diep op één of andere manier nam ze het van de zuster wel aan en begon iets te eten. Ondertussen was Melody wakke geworden en begon te huilen omdat ze honger had. Darren ging gelijk naar zijn dochtertje omdat Chantal anders zou stoppen met eten. Toen Melody het flesje kreeg stopte ze met huilen en keek haar vader met grote ogen aan. Chantal stopte even met eten om instructies tegen Darren te vertellen. ”Pas je op dat ze zich niet verslikt en niet te snel drinkt. En als ze klaar is moet je voorzichtig op haar rugje kloppen zodat ze een boertje laat.” Natuurlijk hoefde ze het niet tegen hem te zeggen maar toch.

Darren kreeg een blik in zijn ogen van; o help wat moet ik nou weer verzinnen. Gelukkig kwam net op tijd de zuster binnen die ook zei dat ze moest eten. Ongezien keek hij breed lachend naar Chantal die haar eten toch maar naar binnen werkte. Lang kon hij niet naar Chantal kijken omdat Melody begon te huilen. Vlug pakte hij haar op, hield haar in zijn armen terwijl hij terug op de stoel ging zitten, en gaf haar flesje. Alsof hij het nog niet wist wat Chantal hem vertelde keek hij haar aan. Melody dronk gewoon rustig door zonder zich ook maar iets van zijn gekke blik naar Chantal aan te trekken. "Melodytje drinkt tenminste zonder sputteren haar flesje leeg." Helemaal trots op zijn kleine meid keek hij naar beneden hoe ze haar flesje leeg dronk. Het flesje was redelijk snel leeg, hij kreeg een doekje voor op zijn schouder van de zuster waarna hij zachtjes op Melody haar rugje klopte. Er was een schattig klein boertje te horen gevolgd door een hoop lawaai uit Melody. Automatisch begon hij haar te troosten tot ze stil was. De zuster kwam weer tevoorschijn, pakte Melody en legde haar terug in haar bedje omdat ze moest rusten. Omdat hij niets meer te doen had ging hij terug op zijn bed zitten en ging hij daar maar weer meespelen. "Om de een of andere reden heb ik zin in ganzenbord." Waarom had hij nou toch weer zin in ganzenbord? Misschien omdat hij het altijd speelde wanneer hij bij zijn opa op bezoek ging in het ziekenhuis. Zal wel.

Toen Darren de opmerking maakte over dat Melody wel haar flesje zonder probleem leeg dronk. ”Moet dat nou die opmerking.” Koppig stopte ze weer met eten en ging met haar armen over elkaar naar Darren kijken. Het zag er wel erg schattig uit hoe hij met Melody zat. Jammer genoeg kon hij maar kort er van genieten want ze werd door een zuster weer in der bedje gelegd. Het meeste eten had Chantal opgegeten maar hoefde nu echt niet meer. De zuster nam het dienblad maar mee omdat het toch niet verder op ging. Chantal keek naar Darren toen hij het over ganzenbord had. ”Als ik iets niet leuk vind is het dat spel wel. Trouwens moet jij niet spullen voor jezelf halen?” Gelukkig moest hij dat nog. ”Wil je dan mijn laptop meenemen? En een aantal films.” Ineens bedacht Chantal dat ze morgen eigenlijk Mercury zouden gaan halen. ”We zouden morgen Mercury gaan halen daar heb ik dan ook weer lekker verpest. “

"Geen zin in. Ook al ga ik het wel zo doen." Darren zat gefocust op het bed met de knopjes te spelen tot zijn bed opeens niet meer omhoog ging. De zuster die net met het dienblad weg was gelopen was weer terug gekomen en had de 'stekker' uit zijn bed gehaald. "Balen." Nieuwsgierig keek hij hoe hij de knopjes weer aan de praat kon krijgen. Echter toen Chantal het had over Mercury keek hij op. Doordat hij naar beneden hing aan de zijkant van zijn bed viel hij voorover, languit op de grond. Maar goed dat de zuster net weg was. "Shit, ik vraag wel of ik haar volgende week kan komen halen. Als dat niet kan hebben we altijd Jay nog die kan oppassen." Omdat hij nu toch al op de grond lag kon hij net zo goed even zijn spullen op gaan halen. En de laptop van Chantal, en films, en nog meer zooi. Bah, dan moest hij twee tassen mee gaan nemen. Alweer. Het eerste wat hij zou doen als hij thuis kwam was omkleden. Zijn sportkleren zaten heerlijk, maar het was wel koud in alleen een sportbroek en een sporthemd. Vlug trok hij zijn gympen aan. "Dan ga ik maar even spullen halen. Als ik de auto nog kan vinden." De parkeerplaats van het ziekenhuis was groot. Hij wist niet meer waar hij de auto neer had gezet. Voor hij verdween gaf hij Chantal een kus en keek hij nog even bij Melody. Thuis pakte hij super snel zijn spullen, deed Chantal haar laptop met accu en alles in de laptop tas, gooide nog een boek in zijn tas, pakte nog meer zooi en films. Omdat hij het zielig vond voor Dack en Indy wandelde hij nog even snel met hun, Evelyn en Fly gaf hij hun eten net zoals Maddog zijn eten kreeg en Kini. Veel te veel werk om zo snel te doen. Gelukkig had hij Jay gebeld in de auto, net op het moment dat hij Kini zijn eten gaf kwam hij aangewandeld. In rijkleding en al. "Veel plezier, je hebt de sleutels. Zie je later." Nadat hij de tassen achterin de auto had gelegd herinnerde hij zich dat hij zich zou omkleden. Vlug rende hij het huis weer in waarna hij zich snel omkleedde en zich naar buiten haastte. Indy en Dack hadden ondertussen een nieuw speelmaatje gevonden; Jay. De arme knul zou het nog zwaar gaan krijgen, net goed. Eenmaal terug in het ziekenhuis parkeerde hij zijn auto op een plek waar hij hem niet kwijt kon raken, vlak voor de ingang op het laatste vrije plekje. Vrolijk wandelde hij terug naar de kamer waar Chantal en Melody lagen. De tassen zette hij neer op zijn bed. "Pff, het voelt als een verhuizing."

Chantal schoot in de lach toen de zuster de stekker uit het bed had getrokken. Het gevolg was dat hij zich ging vervelen en van het bed af viel. Chantal schrok der rot en kwam te snel overeind waardoor ze even een steek in der wond kreeg. Net toen Darren weg was kwam de dokter langs om even te kijken hoe het ging. Toen ze vertelde dat ze een steek in der wond had gekregen wilde de dokter gelijk het even na kijken. Het was niet open gegaan wat een geluk was. Toch kreeg ze nog wat pijnstiller en omdat het toch al tegen negen uur was kreeg ze ook een slaapmiddel. Door het middel viel ze binnen een kwartiertje in slaap. Door het middeltje hoorde ze Darren ook niet binnen komen of iets zeggen.

De volgende morgen werd ze wakker gemaakt door de dokter. De hele nacht had ze prima doorgeslapen en Melody ook niet gehoord. Misschien had ze wel de hele nacht gewoon geslapen of Darren had der had getroost zodra ze huilde. Nadat de dokter was geweest werd het ontbijt voor Chantal en Darren gebracht en ook een flesje voor hun prinsesje. Bij Chantal zat er nog steeds een infuus in der hand waardoor ze niet zo maar het bed uit kon om Melody te pakken. Dus at ze eerst maar rustig een broodje op. De pijn van de operatie was ook al zo goed als weg en door een goede nacht geslapen te hebben had ze ook weer gewoon zin in eten. ”Jij wilt zeker wel het flesje aan je dochtertje geven of niet soms?”

Darren zag dat Chantal al lag te slapen dus ging hij zichzelf maar vermaken met een potje patience in zijn eentje. Af en toe moest hij Melody troosten omdat er weer iets aan de hand was. Meestal hield ze gelijk op wanneer ze opgepakt werd. Uiteindelijk zat hij dan ook met haar in zijn armen zijn potje kaarten af te maken. Toen de zuster aankwam lopen om te kijken of alles goed ging lag Melody in zijn armen te slapen. Zelf was hij nog klaar wakker, hoe het kwam wist hij niet. Melody ging terug haar bedje in en hij ging weer doelloos op zijn bed zitten met de kaarten in zijn handen. Ja, wat te doen als je niets te doen hebt. De zuster had even pauze gekregen en kwam hem vermaken met een potje kaarten. Na een klein halfuurtje moest ze snel weg waardoor hij weer alleen was. Ondertussen was het ook alweer half 11, dan maar slapen. Nadat hij zich had omgekleed en nog even bij Melody had gekeken kroop hij onder de dekens. Slapen ging echt slecht, het bed lag voor geen meter en elke keer dat Melody ging huilen moest hij er weer uit. Niet dat ze vaak aan het huilen was, maar twee keer. Uiteindelijk kon hij wel een tijdje doorslapen tot hij gewekt werd door een zonnestraal recht in zijn gezicht. Ogenblikkelijk kwam hij overeind, kleedde zich om en ging weer op zijn bed zitten. Priegelend met een aantal stekkertjes had hij voor elkaar gekregen zijn knopjes van het bed weer aan de praat te krijgen waardoor hij het hoofdstuk overeind had gezet en nu rustig zijn boek kon lezen. De dokter kwam bij Chantal kijken waardoor hij uit het verhaal gesleurd werd. Melody was stil, ook al was ze wakker. Dat verbaasde hem eigenlijk wel. Gelukkig kregen ze hun ontbijt, net op tijd aangezien hij honger begon te krijgen. Het flesje van Melody werd op een van de kastjes gezet voor straks. "Ik heb haar gister al haar fles gegeven, en vannacht." Soepel kwam hij van het bed af om Melody op te pakken. Het flesje gaf hij aan Chantal evenals hij Melody overgaf zodat Chantal haar het flesje kon geven. Het laatste beetje van zijn ontbijt at hij rustig op tot hij zich weer op zijn boek richtte. Je moest toch iets doen als je niets te doen had.

Chantal werd haast gek van de dokters en zusters die haar elke keer kwamen controleren. Nog steeds at ze niet al haar eten om omdat het gewoon te veel was. Voorzichtig pakte ze Melody van Darren over en hield de speen van het flesje voor haar mondje. ”Hoe bedoel je vannacht? Ik heb der helemaal niet horen huilen.” Toen ze na begon te denken bedacht ze dat ze slaapmiddel had gehad. ”O wacht ik heb gister toen jij weg was slaapmiddel van de dokter gehad.” Chantal pakte doekje en legde die op haar schouder en klopte zacht op Melody der rugje. Bijna gelijk kwam er een boertje uit met een klein beetje melk. Ze legde Melody op haar buikje voor haar en wreef over haar rugje heen met haar hand. Ze was zo klein het was echt een wonder. Hun prinsesje die waarschijnlijk erg verwend zou gaan worden. Net toen Chantal Melody der flesje had gegeven kwamen er vrienden van hun binnen. Waarschijnlijk had Darren het al naar iedereen gesmst dat ze nu echt ouders waren geworden. Zijn vaste groom voor op wedstrijden was er en ook Jay was er die gelijk vrolijk naar Chantal liep. Hij feliciteerde Chantal en Darren en keek toen naar hun dochtertje. Hij liep toen weer naar Darren en vertelde dat hij toch goed zijn werk had gedaan en dat hun dochter echt prachtig was. Vanuit een tas kwam een grote knuffel paard die voor Melody was. Van de groom van Darren kregen ze een heel leuk spijkerjurkje met een roze shirtje. Ondertussen lag Melody op het bed van Chantal te spelen met de beer die Darren gister van huis had mee genomen. Die octopus van Melody van haar opa had gehad hing nog boven haar bedje. Aan de ene kant vond Chantal dat ding helemaal niets maar toch had het ook wel weer wat.

Darren had Chantal met een onbegrijpelijke blik aangekeken. Had ze echt niets gehoord vannacht? Melody had de halve afdeling bij elkaar gehuild. Het was dat er een flesje voor haar klaar stond anders waren er zeker weten mensen komen kijken wat er aan de hand was. Verbaasd keek hij hoe Jay met zijn groom mensje binnen kwamen lopen. Was het zo vroeg al bezoekuur? Niet dat hij het erg vond dat ze op bezoek kwamen, nu had hij iets te doen in plaats van zijn saaie boek lezen. Samen met Jay praatte hij over Kini en alles. Blijkbaar had hij Maddog en Kini gereden. Evelyn en Fly stonden zichzelf te vermaken in de weide. Dack en Indy had hij ook maar naar buiten gedaan, en weer naar binnen toen hij weg ging. Het knuffel paard die Melody had gekregen was echt geweldig. Gelukkig hadden ze Dack en Indy geleerd niet op knuffeltjes te kauwen, anders waren al Melody haar knuffeltjes en alles kapot door de honden.

[Glenn ging helpen:
Glenn zegt:
fhgrtkyhuritruouhututughjfjrthkjrhktrhiyfgyurytruygrugytuyuitudoerufyutyreydfyrfyryeyfygyrye

Geen inspi]

Een paar dagen later werden Chantal en Melody gecontroleerd. Darren moest even op de gang blijven wachten omdat hij anders in de weg zou lopen. De wond van Chantal was goed aan het genezen en Melody was in die paar dagen al een halve kilo aan gekomen. De dokter was zo tevreden dat Melody anderhalve week eerder naar huis mocht en Chantal een halve week eerder. Wel moest Chantal het nog rustig aan doen en de eerst komende tijd niet paardrijden omdat anders de genezing van de wond verkeerd ging. De dokter ging de kamer uit en gelijk kwam Darren de kamer in gestormd. Chantal had op der gezicht een beetje een teleurstelling als blik. Gelijk dacht Darren dat er iets verschrikkelijks aan de hand was. Helaas kon Chantal der lach niet in houden. ”Ik heb helaas vervelend nieuws voor je. Je dochter en ik mogen mee naar huis van de dokter. We zijn allebei goed gezond. Je dochtertje is een halve kilo in een paar dagen aangekomen en mijn keizersnee wond begint goed te genezen.”

Ongeduldig liep Darren heen en weer. De kamer uitgetrapt omdat hij anders in de weg zou lopen. Grapje zeker, wanneer hij in de weg wou lopen ging hij in de weglopen, als het niet moest zou hij zich braaf op de achtergrond houden. Eindelijk mocht hij weer de kamer in, alleen was Chantal haar blik niet zoals hij had verwacht. In tegendeel zelfs, ze keek teleurgesteld. Na haar woorden kon hij het niet laten om haar even vuil aan te kijken. Hoe durfde ze, hem helemaal in de stress laten schieten en daarna zoiets stomzinnigs zeggen. "He bah, dan heb ik geen rust meer, moet ik weer mijn zooi opruimen, kan in niet meer breeduit liggen op het bed..." Niet dat hij breeduit had gelegen, maar het had gekund. De dagen dat Chantal in het ziekenhuis had moeten blijven had hij ook in het ziekenhuis door gebracht. Saai, maar hij had het er voor over gehad. Blij dat Chantal en Melody weer mee naar huis mochten, pakte hij Melody op en ging hij naast Chantal op het bed zitten. "Pfoe, ik ga het hier wel missen hoor. Niet hoeven te koken, niet hoeven op te ruimen. Maar bovendien, de potjes kaart met onze trouwe zuster als jij lag te slapen." Och wat was hij het kaarten zat geworden. Telkens weer pesten of patience omdat niemand hier iets anders kon. In je eentje pokeren was niet leuk, in je eentje andere spellen doen was ook niet leuk. En elke keer dat je dacht iemand het uit te kunnen leggen, moesten ze weer weg om de een of andere reden. Had hij nog niemand poephoofden en liegen kunnen uitleggen. Terwijl dat super leuke spellen zijn.

”Hoe bedoel je breeduit liggen en je spullen niet opruimen. Je hebt hier geslapen sinds de keizersnee. En ik heb wel een idee als je dat weer wilt. Dan ga ik wel weg bij je en dan neem ik Melody, Indy, Kini en Fly mee. Ze keek hem echt serieus aan maar ze meende er echt geen flikker van. Ze kon niet eens meer zonder hem. Toen hij over het eten begon dat hij het niet hoeven koken ging missen keek ze hem verbaast aan. ”Waarom ga je dat missen thuis ook je ook niet.” Even kwam de zuster nog langs en haalde het infuus uit Chantal der arm zodat ze na het tekenen van formulieren weg kon. Ze begon een beetje haar spulletjes en die van Melody in te pakken. Alle knuffels die ze gekregen hadden en de kleertjes. Het zou nog een hele verhuizing worden.

Darren liet de woorden van Chantal gewoon over zich heen komen. Tegenspraak zou toch niet werken aangezien hij niets wist om haar in tegen te spreken. Na haar laatste woorden wachtte hij tot de zuster weg was en Chantal begon in te pakken. Zijn tas had hij al ingepakt, gewoon omdat hij vandaag naar huis zou gaan om te wassen en alles. Bovendien zou hij Dack en Indy eens even goed gaan verwennen. Jay gaf de paarden hun aandacht die ze verdiende, maar Dack en Indy kregen amper aandacht. Hij ging wel naar ze toe, maar voornamelijk zaten ze binnen. Buiten wanneer Jay er was, maar vaak binnen. Hij liep naar Chantal toe en gaf haar een kus op haar wang. "Hou ook van jou hoor lieverd." Met zijn tas over zijn schouder wandelde hij de deur uit. In een redelijk rap tempo wandelde hij naar de parkeerplaats waar hij zijn tas in de auto gooide. Op de terugweg naar de kamer kwam hij een rolstoel tegen. Na een klein gesprek met de zuster die erbij stond mocht hij de rolstoel meenemen. Kort nadat hij de gang uit was ging hij erin zitten en rolde hij zichzelf naar de kamer. "Mag ik hem hebben, a toeeee." Bedelend keek hij naar Chantal. Hij zou hem toch niet mee mogen nemen omdat hij van het ziekenhuis was. Maar het viel te proberen. Onhandig wist hij op de twee achterste wieltjes te rijden. Na een aantal keer oefenen lukte het om een klein rondje te rijden. Had hij toch iets nuttigs gedaan, vond hij zelf tenminste.

Ergens vond ze het jammer dat hij er niet op in ging. Maar ja hij wist natuurlijk beter dat ze nooit bij hem weg zou gaan. Opeens ging hij weg wel nog een kus kreeg ze maar voor de rest zei hij niets meer. Rustig pakte ze haar tas verder in tot dat Melody ineens ging huilen. Chantal liep naar haar toe en pakte haar op. Toch ging het lopen niet echt nog spoel. De wond op haar buik deed nog erg pijn als ze stond. Ook kon ze niet echt rechtop staan. Toch negeerde ze de pijn en begon ze Melody te trosten en deed een speentje in haar mondje. Toen Darren weer terug was zat hij in een rolstoel en vroeg of hij hem mocht hebben. Ook ging hij er mee te stunten. Tot haar verbazing ging het gewoon een lange tijd goed. "Nee je mag hem niet mee nemen." Jammer genoeg moest ze nu zelf van Darren in de rolstoel gaan zitten. Ze mocht niet zoveel lopen van de artsen en dat had Darren vast te horen gekregen. Met tegenzin ging ze met Melody in haar oren in de stoel zitten. De tassen van haar en Melody probeerde ze vast te houden maar dat lukte niet echt dus toen nam Darren ineens de tassen over. En dan duwde hij ook nog eens de rolstoel vooruit. Toen ze bij de balie kwamen werden de armbandjes van de polsen van Chantal en Melody gehaald. Nu konden ze weer heerlijk naar huis. Het hele gezinnetje weer naar huis. Dan hoefde de honden ook niet meer alleen te zijn.