Board meetings and coffee [Carolus]

De vergadering had eindeloos geleken, zeker zo laat op de avond. Recent was er een inspectie geweest en hoewel de resultaten zeker niet schokkend waren, moest uiteraard iedereen die zich een beetje een hoge pief waande er zijn plasje over doen. Vooral de directeur had hier een handje van. Ethan had met akelige regelmaat moeite gehad zijn hoofd erbij te houden, zeker wanneer hij niet aan het idee kon ontsnappen dat een aantal van de mensen in de ruimte zichzelf gewoon erg graag mochten horen.
Hijzelf had vooral geprobeerd om te pleiten voor een beter strafsysteem, er niet van overtuigd dat leerlingen in een lokaal proppen met strafregels de beste oplossing was, maar hij was niet tot het bestuur doorgedrongen, ondanks het feit dat er in zijn klassen eigenlijk zelden problemen waren.
Nu zaten de meeste docenten nog even na in de kantine, een beetje nabesprekend wat er was overlegd in een informelere setting. Buiten was het al bijna donker en de fietsenrekken waren nagenoeg leeg.
Ethan was bij Carolus komen zitten met een dampend bekertje koffie in zijn hand.
Hij glimlachte even vermoeid.
“Nou, hebben we dat ook weer overleefd,” zei hij mild. Hij leunde iets achterover en deed zijn stropdas wat losser. Sinds eergisteren viel zo nu en dan de airco uit en het was behoorlijk warm binnen de school.
Hij probeerde een slokje van zijn koffie, maar zette het toch maar weer neer voor zich op de tafel. Beetje heet.
Hij ging verzitten. Dat de leerlingen dit de hele dag volhielden. Als het aan hem lag kwamen er ergonomischere stoelen, maar het budget van de school liet dat soort dingen zelden toe.

Dagen zoals deze leken eeuwig te duren. Na de normale uren van half negen tot vier uur bleven de docenten achter voor de vergadering, die ook weer zeker een paar uur in beslag nam door het grote aantal onderwerpen dat besproken moest worden. Er waren dan ook zat leraren die gewoon hier wat aten tijdens een korte pauze tussen twee onderwerpen in.
Vandaag had de vergadering extra lang geleken. Buiten was het mooi weer, een aangename 23 graden, en om de zoveel minuten werd Carolus eraan herinnerd dat hij een klas had beloofd om morgen hun toetsen terug te geven, die nog onaangeraakt op zijn bureau lagen.
Ondanks dat had hij niet gelijk zijn spullen bij elkaar gepakt zodra de vergadering afgelopen was. Dan wachtten ze nog maar een dagje langer, hij was niet van plan om een nacht door te trekken en dan morgen chagrijnig voor de klas te staan. Hij had een kop koffie voor zichzelf gezet en een koekje gepakt om vervolgens in een stoel in de kantine te gaan zitten. De stoelen in de lerarenkamer waren een stuk comfortabeler, maar in verplaatsen had hij nu ook weinig zin, dus hij nam een slokje van zijn koffie en en keek op toen er iemand bij hem kwam zitten.
Hij glimlachte zwakjes naar Ethan toen hij de man herkende. De Engels docent zat al even lang bij St. Dunstan als hij en ze konden aardig met elkaar opschieten. Op een paar uitzonderingen na waren alle leraren hier prima mensen.
"Nou, hebben we dat ook weer overleefd."
Carolus lachte zacht. 'Wat je overleven noemt.' Hij roerde eens door zijn koffie, legde het lepeltje op het schoteltje dat hij op tafel had gezet en nam een slok. 'Voor vergaderingen die zo lang duren zou je denken dat er heel wat meer besloten wordt.' Hij gaapte, zette zijn kop weg en rekte zich eens uit.

“Wat je overleven noemt,” antwoordde Carolus en Ethan grijnsde even vermoeid.
“Nou ja, je moet toch wat,” zei hij. Zijn blik bleef even op zijn koffie rusten, maar toen keek hij weer naar zijn collega. Diens opmerking deed hem even in de lach schieten. Het was lekker om na al dat vergaderen gewoon weer even gewoon wat te socializen.
“Kom nou, Carolus, je bent toch wel meer door de wol geverfd dan dat?” zei hij plagend. “Iedereen moet er even zijn plasje over doen."
Maar hij deelde het sentiment van de man tegenover hem. Het ging langzaam en er veranderde zelden iets. Niet in positieve zin in ieder geval.
Net toen hij zijn hand uitstak om zijn koffie weer te pakken schoot hem wat te binnen waardoor hij midden in de beweging even bevroor en zijn hand weer liet zakken.
“Waar ik het trouwens nog met je over wilde hebben,” zei hij, zijn gezicht een stuk ernstiger nu, “was Jenny Palmer."
Jenny was een nogal apart meisje. Ze presteerde niet slecht op school, maar ze was een buitenbeentje, had een opvallend slechte hygiëne en reageerde veelal behoorlijk schuchter.
“Ik maak me zorgen om dat wichtje. We zien die ouders hier nooit, ’t lijkt wel of ze nooit doucht en ik betrapte haar er laatst nog op beschimmeld brood weg te gooien."
Hij pakte nu wel zijn koffie en keek Carolus van onder zijn wenkbrauwen kritisch aan.
“Wat denk jij, contact opnemen met de kinderbescherming of niet?"

Carolus grijnsde wat schaapachtig toen Ethan in de lach schoot en ontspande wat meer in zijn oncomfortabele stoel. Nu ze na de vergadering tot rust konden komen merkte hij hoe lichtelijk gespannen hij vaak raakte door deze vergaderingen. Maar nu zou het gelukkig nog even duren voordat ze weer samen zouden komen. Nu had hij redelijk gezette koffie en het vooruitzicht van een warm bed als hij thuis kwam, waar hij zijn werk even kon vergeten in het bijzijn van zijn vrouw.
Bij het vallen van de naam van één van zijn leerlingen verdween dat gevoel echter langzaam weer achter een berg van zorg. Jenny Palmer was niet voor de eerste keer het gespreksonderwerp maar het was altijd wel voorzichtig ter zake gebracht. Hij had erg met het meisje te doen maar wist niet zo goed hoe hij haar aan moest pakken en deed zijn best om haar het niet al te moeilijk te maken door haar tijdens de les niet al te veel te vragen. Maar hij had ook niet de moeite genomen om op haar af te stappen en te vragen of alles wel met haar ging en daar voelde hij zich plotseling schuldig over. De kinderbescherming... Ethan had de situatie duidelijk scherper in de gaten gehouden dan hij.
'Ik, ehm...' Hij zuchtte eens diep. Dit was een lastige kwestie. Hij aarzelde, fronste lichtjes en zei toen voorzichtig: 'Is de kinderbescherming niet direct wat extreem? Zou ze niet eerst naar een vertrouwenspersoon kunnen? Carmen zou vast wel met haar in gesprek kunnen. Of denk je dat dat geen zin heeft?'

Ethan haalde met een diepe zucht zijn schouders op en maakte een machteloos gebaar met zijn handen.
“Eerlijk? Ik weet het niet. Het is drastisch inderdaad, maar -” hij nam een voorzichtig slokje koffie, “ik weet eigenlijk ook niet hoeveel Carmen hieraan kan doen. Volgens mij heeft ze al meerdere malen geprobeerd tot dat meisje door te dringen, maar zonder succes."
Hij zette het bekertje weer neer en leunde achterover. Hij staarde even moedeloos voor zich uit. Het meisje was een van die zeldzame situaties waarin hij zich intens machteloos voelde. Er was iets niet in de haak, maar tenzij de kinderbescherming dat ook vond was er op een gegeven moment weinig wat de school verder nog kon doen.
Ethan’s ogen gleden door de ruimte. De kantine was bijna spookachtig rustig zo met slechts een handjevol docenten erin, zonder de gebruikelijke oorverdovende herrie van de leerlingen.
“Siobhan is haar mentor, die is ook al een keer met die ouders in gesprek geweest, maar die willen alleen op school praten; ze kreeg ze niet zover dat ze eens bij hen thuis mocht komen."
Hij wierp Carolus een veelbetekenende blik toe.

Ethan leek er niet zo veel vertrouwen in te hebben, en eerlijk gezegd moest Carolus hem wel gelijk geven. Carmen kon niet veel verrichten als het kind niets los liet, en volgens Ethan waren de ouders zelf ook alles behalve behulpzaam. Dat kwam niet echt als een verrassing.
Carolus ving zijn doordringende blik op en zuchtte onwillekeurig. 'Tja... Ik - ik weet het niet, Ethan. De kinderbescherming klinkt direct zo extreem, maar zoals je al zei wijst alles er op dat er iets niet in de haak is. Als Jenny nog steeds niemand in vertrouwen heeft genomen...' Hij zuchtte opnieuw. 'Dan moeten wij maar actie ondernemen.' Hij pauzeerde even. 'Ze doet het al een tijdje niet zo goed in mijn lessen, terwijl ik weet dat ze wel in het onderwerp geïnteresseerd is... Is dat waar Siobhan het over gehad heeft met die ouders? Verslechterende cijfers?'
Jenny was een prima presterende leerling, maar terwijl ze eerst gewoon zevens haalde had ze nu al een paar keer slecht gescoord op zijn toetsen.

Ethan knikte.
“Onder andere, maar ook haar hygiëne en hoe ze in de groep ligt,” zei hij met een zucht. “Echt doordringen deed het niet. Siobhan zei dat ze de indruk had dat het allemaal gewoon van de ouders afketste, alsof ze of het probleem niet zagen of hun kop gewoon in het zand staken."
Hij nam nog een slokje koffie.
“En als zij het niet serieus nemen, of gewoon niet in staat zijn onder ogen te zien hoeveel impact de situatie op hun dochter heeft, dan moet er gewoon wat gebeuren."
Ethan’s blik rustte even op het tafelblad. Er was vaak veel voor nodig om hem van zijn stuk te brengen maar dit soort zaken gingen onder zijn huid zitten. Hij sliep er soms zelfs slecht van. Het was die machteloosheid. Je kon als docent zoveel betekenen, maar soms ook zo weinig doen.
“Het klinkt inderdaad extreem, maar ik weet het ook gewoon niet meer. Dit meisje verdient gewoon zoveel beter dan dit."
En dan was het nog maar hopen dat de kinderbescherming er iets aan kon en zou doen. Hij probeerde hoopvol te blijven want ze deden zeker goed werk, maar hij kende ook de schrijnende verhalen van ouders die keer op keer met verwaarlozing of mishandeling wegkwamen en als dat ook bij Jenny zou gebeuren zou hij niet weten wat er dan nog gedaan kon worden.
“Ik hoop dat een bezoek van de kinderbescherming gewoon op zijn minst die ouders even wakker schudt."

Ja, natuurlijk verdiende ze beter. Zelfs als was ze een vervelend wicht geweest, ze bleef een tiener wiens ouders haar bijna zeker verwaarloosden en daar moest iets aan gedaan worden. Carolus ging eens met zijn hand over zijn korte kroeshaar en zuchtte opnieuw, glazig toekijkend hoe Ethan zijn koffie verder op dronk.
'Dan wordt het de kinderbescherming bellen,' zei hij uiteindelijk na een stilte van een paar tellen. 'Als wij er wat aan kunnen doen zou het verkeerd zijn om geen actie te ondernemen. Het enige andere wat ik kan verzinnen is zelf langs gaan.'
Discussies voeren vond hij prima, hij was er zelfs goed in; maar confrontatie was een ander verhaal. En dit was een zaak waar hij geen controle over zou hebben, zoals tijdens zijn lessen. Wat Ethan dacht was waar, je kon een hechte band met je leerlingen hebben maar als het er op aan kwam kon je in dit soort situaties maar akelig weinig doen.
Afwezig nam hij eveneens een slok van zijn koffie, die nu rap af begon te koelen maar gelukkig nog wel te drinken was door de hoeveelheid melk die hij er in had gedaan.

Ethan knikte.
“Ja, daar waren ze vrij fel op tegen. Ik twijfel zelf ook nog steeds, eigenlijk. Ik wil weten wat haar thuissituatie is, maar aan de andere kant is het natuurlijk ook zo dat als ze lucht krijgen van het feit dat er actie wordt ondernomen ze waarschijnlijk tijdelijk hun gedrag omgooien zodat het lijkt alsof er weinig aan de hand is,” zei hij, enigszins hardop nadenkend.
“Maar goed, de kinderbescherming heeft er meer sjoege van, dus die kunnen het uiteindelijk toch het beste beoordelen, denk ik."
Hij glimlachte even.
“Om even een iets vrolijker onderwerp aan te snijden, ik hoorde dat Tana plannen heeft om een extracurriculaire groep op te zetten voor studenten die moeite hebben met presenteren en ze zoekt nog steeds mensen om mee te helpen. Het lijkt me wel wat, maar alleen als er nog een paar mensen bij komen want het gaat me gewoon niet lukken om ook dat voor vijftig procent op me te nemen, al vind ik het een sterk initiatief."
Van wat hij had begrepen had ze plannen om het een vrij speelse aangelegenheid te maken met theateroefeningen die de creativiteit van de student ook uitdaagden.
“Wat zeg je ervan, interesse?"

Ethan gaf toe dat hij nieuwsgierig was naar hoe de Palmers thuis waren en Carolus deelde dat sentiment, maar hij maakte een goed punt wanneer hij zei dat de ouders slim genoeg zouden zijn om hun gedrag aan te passen als er een docent plotseling voor de deur stond. Dat was te doorschijnend.
'Dan wordt het de kinderbescherming,' stemde hij in, tegelijkertijd een mentale notitie makend dat ze daar morgen dan op terug moesten komen zodat ze niet langs elkaar heen iets zouden ondernemen.
Er verscheen een glimlach op Ethans gezicht en hij veranderde van onderwerp - Tana was begonnen met een extracurriculaire activiteit om leerlingen die moeite hadden met presenteren te helpen en te motiveren. Gelijk fleurde hij wat op. Dat klonk wel als iets waar hij zich in thuis kon voelen en toen Ethan vroeg of hij er interesse in had om hem te helpen stemde hij dan ook gelijk in.
'Ja, natuurlijk! De derdejaars hebben tijdens de laatste periode een praktische opdracht inclusief een presentatie, en ik denk dat een paar van mijn leerlingen daar echt wel profijt van zullen hebben. Heb je al wat meer informatie van Tana over hoe en wat?'

Ethan glimlachte, blij dat Carolus mee wilde doen.
“Klinkt inderdaad als een goede timing,” zei hij. “En wat ik ervan weet tot nu toe is dat ze het op de donderdagmiddag wil doen, omdat de meeste klassen dan op tijd klaar zijn, al overweegt ze geloof ik ook om er een avond dingetje van te maken, zodat niemands rooster in de weg zit,” begon hij. “Denk zelf dat dat het beste is. De drempel is misschien dan iets hoger omdat de studenten meer van hun tijd op moeten geven, maar zo kan tenminste iedereen die wil er gebruik van maken."
Hij schraapte even zijn keel en dacht even na.
“Oh ja, en qua methoden wilde ze het een beetje geleidelijk aan opbouwen. Niet meteen te uitdagend, maar wel langzaam toewerken naar dingen als improvisatie toneel en zo. Ze had geloof ik ook plannen om mensen een elevator pitch voor te laten dragen voor hun favoriete fictieve werk, als ik het me goed herinner."
Het was niet voor iedereen, vermoedde hij, want een deel van de leerlingen had ongetwijfeld meer behoefte aan een meer rechttoe rechtaan aanpak, maar er waren ook zeker genoeg introverte, maar zeer creatieve muurbloempjes op deze school die waarschijnlijk via een beetje creativiteit enorm vooruit konden gaan in hun presentatie vermogens.

Dit was iets waar zijn enthousiasme snel door gewekt kon worden. Als er iets was wat hij leuk vond was het differentiëren van zijn lessen, en als meer kinderen comfortabel zouden worden met presenteren zouden lessen waarin ze zelf dingen moeten voorbereiden of met elkaar in discussie moeten gaan veel leuker worden.
'Donderdag klinkt goed,' stemde hij in. Vrijdagmiddag zou ook nog kunnen, maar dan zou het nog kunnen botsen met het schoolkoor waar ook een aardige groep leerlingen deel van uit maakte.
Hij luisterde aandachtig naar Ethan en hoe hij uitlegde hoe ze het aan zouden pakken, af en toe eens knikkend. Hij glimlachte even. 'Nou, dat valt wel in jouw straatje. Ik zal zelf eens na gaan denken waar ik mee kan komen... Ik overleg ook wel even met Amy.' Amy was de docent maatschappijleer en toen ze met zwangerschapsverlof was gegaan een jaar geleden had hij haar lessen opgevangen - multi-inzetbaar zijn was erg praktisch en de extra uurtjes waren voor Carolus geen probleem geweest, sinds ze enkel bovenbouwklassen les gaf.
Hij viste zijn telefoon uit zijn jaszak toen deze een geluidje maakte en las het berichtje dat hij zojuist had ontvangen - Tamara ging alvast naar bed zodat ze de volgende ochtend kon hardlopen. Hij zuchtte eens, keek naar de tijd en stak zijn telefoon weer weg voor hij zijn koffie verder op dronk.
'Nou, bedankt dat je me hebt uitgenodigd,' zei hij na een korte stilte, en hij glimlachte weer. 'Ik doe dolgraag mee.'