Soms is koffie de oplossing. Een bakkie troost in rare tijden. Even de focus op niets dan smaak en warmte. Soms is het geluid van pratende mensen op de achtergrond net even wat je nodig hebt voor een warm gevoel vanbinnen. Soms is in een boek gekruld zitten, omringd door de geluiden van mensen, de geur van koffiebonen en het geluid van een maalmachine precies wat je nodig hebt.
Feline voelde hoe de onwennige knoop in haar maag steeds losser kwam te zitten. Het voelde ongemakkelijk om in haar eentje een koffiezaak binnen te lopen, iets te bestellen en vervolgens een van de zeer gewilde comfortabele stoelen in beslag te nemen. Maar nadat ze een kwartier zat nam die spanning af. Het was op dit moment nog rustig genoeg dat niemand last van haar had en niet ver bij haar vandaan zat iemand verwoed op een laptop te rammen met een zeer lege koffiemok naast zich. Ze was niet de enige hier die wat langer zou blijven. Dat luchtte op. Ofja, het voelde als een goede indicatie dat ze niet echt teveel tijd en ruimte in zou nemen door hier haar tijd te nemen.
Feline was in een boek bezig. Een die haar aandacht vasthield waar ze, als ze het niet las, constant met haar hoofd bij zat. Het soort boek dat altijd in je onderbewustzijnde je bezig houdt.
Nog voor ze goed en wel zat had ze het boek tevoorschijn getrokken en opengeslagen en was ze na de eerste alinea volledig opgezogen. Ze had niet eens de tijd genomen om haar oortjes in haar oren te stoppen en muziek op te zetten. Het geluid van mensen en de maler drongen naar de achtergrond.
Pas toen na enige tijd iemand haar aansprak keek ze op. Ze had even nodig om weer terug te komen bij de realiteit en keek de persoon dan ook vragend aan. Het koffietentje was in drukte toegenomen en ondanks dat ze niet echt rondgekeken had nam ze wel waar dat de plaats tegenover haar aan haar tafel een van de weinige zitplekken was.
Feline voelde hoe de onwennige knoop in haar maag steeds losser kwam te zitten. Het voelde ongemakkelijk om in haar eentje een koffiezaak binnen te lopen, iets te bestellen en vervolgens een van de zeer gewilde comfortabele stoelen in beslag te nemen. Maar nadat ze een kwartier zat nam die spanning af. Het was op dit moment nog rustig genoeg dat niemand last van haar had en niet ver bij haar vandaan zat iemand verwoed op een laptop te rammen met een zeer lege koffiemok naast zich. Ze was niet de enige hier die wat langer zou blijven. Dat luchtte op. Ofja, het voelde als een goede indicatie dat ze niet echt teveel tijd en ruimte in zou nemen door hier haar tijd te nemen.
Feline was in een boek bezig. Een die haar aandacht vasthield waar ze, als ze het niet las, constant met haar hoofd bij zat. Het soort boek dat altijd in je onderbewustzijnde je bezig houdt.
Nog voor ze goed en wel zat had ze het boek tevoorschijn getrokken en opengeslagen en was ze na de eerste alinea volledig opgezogen. Ze had niet eens de tijd genomen om haar oortjes in haar oren te stoppen en muziek op te zetten. Het geluid van mensen en de maler drongen naar de achtergrond.
Pas toen na enige tijd iemand haar aansprak keek ze op. Ze had even nodig om weer terug te komen bij de realiteit en keek de persoon dan ook vragend aan. Het koffietentje was in drukte toegenomen en ondanks dat ze niet echt rondgekeken had nam ze wel waar dat de plaats tegenover haar aan haar tafel een van de weinige zitplekken was.