A life tucked away [Hedwig]

Met een diepe, maar voldane zucht liet Barbara Avery zich op de donkergroene tweezits in de woonkamer zakken. Ze liet haar blik door de half ingerichte woonkamer gaan en hoewel het er nog lang niet uit zag als een thuis voelde ze zich toch optimistisch.
Het was een hectische verhuizing geweest, want ze hadden abrupt moeten vertrekken en daardoor was de bezichtiging hier destijds zo snel gegaan dat ze eigenlijk niet eens zo heel kritisch naar de nieuwe woning gekeken had. Maar zoals het er nu uitzag gaf dat niet en hadden ze enorm veel geluk gehad.
Na een klein rust moment stond ze op om twee opeen gestapelde dozen naar de kelder te brengen. Deze was nogal rommelig, zo waarschuwde de makelaar hen, maar ze waren vrij om alles weg te gooien van de vorige bewoner dat ze niet wilden houden. Nou ja, dat kwam ook later wel.

Terwijl ze de trap naar de kelder afging die vervaarlijk kraakte onder haar voeten, stootte ze met haar elleboog de lichtknop aan om het peertje boven de trap aan te doen. Deze flikkerde even maar ging toen aan. Aan het einde van de trap stond de kelder deur al op een kier. Dat was ook zo, het slot moest vervangen worden! Ze maakte een mentale notitie om dat aan Geoff, haar man, te vertellen.
Met haar schouder duwde ze de deur open en het licht van de smalle trapgang scheen naar binnen op stapels oude dozen en een al even oude archiefkast. Nu ze het aan tijd had kon Barbara niet ontkennen geprikkeld te zijn. Ze zette de dozen neer en deed ook de lamp in de kelder, een peertje dat alleen nog een zachte, oranje gloed verspreidde, aan.

Ze begon met de archiefkast en trok een van de lades open. Er lag een forse stapel manilla enveloppen in en ze pakte de bovenste eraf en opende hem. Er kwam een stapel geprinte papieren en handgeschreven brieven uit waar ze rustig haar blik overheen liet gaan.
Haar uitdrukking ging snel van nieuwsgierig, naar verward, naar geschrokken terwijl ze de informatie in zich op nam. Ze legde de envelop naast zich neer op een houten tafeltje en drukte een trillende hand tegen haar mond.
Barbara had namelijk een uitstekend geheugen, eidetisch bijna. En ze herkende dan ook direct de naam en foto van de jonge vrouw in de documenten. Ze haastte zich naar boven om haar man te vinden en niet lang daarna zat het tweetal gespannen aan de keukentafel met de telefoon in hun hand.


Het kwam niet vaak voor dat een cold case werd heropent met overtuigend bewijs, maar in de briefing waar Solomon nu bij zat, samen met een aantal van zijn collega's was dat precies wat er gebeurd was.
Hij maakte zwijgend notities en hield de presentatie in de gaten. Detective superintendent Bryan Wallis vatte de situatie kort en bondig samen, zoals ze van hem gewend waren.
"In 1993 raakte de toen negentien-jarige Susan Decker vermist, zoals sommigen zich misschien nog wel herinneren."
Er werd hier en daar instemmend geknikt.
Ook Solomon herinnerde zich de zaak nog wel, al was hij zelf toen nog maar net klaar met de academie en even oud als Susan. De zaak had een hoop ophef veroorzaakt door verscheidene hints dat het meisje niet meer in leven zou zijn en uiteindelijk zelfs foto's van haar bebloede lichaam, zij het van beperkte kwaliteit.
"We zijn er eigenlijk altijd vanuit gegaan dat Susan inderdaad is omgekomen en de foto's inderdaad van haar waren," ging Wallis verder. "Vanochtend echter kregen we een melding van Barbara en Geoff Avery die in de kelder van hun nieuwe huis brieven en foto's hebben aangetroffen die van Susan zouden zijn, tot wel twintig jaar na haar dood."

Wallis schraapte zijn keel. Zijn blik was streng.
"Ik wil dat dit tot op de bodem uit wordt gezocht. Ik weet dat het vroeg of laat bij de pers gaat komen en een gigantisch mediacircus gaat geven, maar als ik erachter kom dat iemand van mijn mensen lekt naar de pers dan is er een probleem.
McIntyre en Griffith, ik wil dat jullie naar de familie Avery gaan. Verzamel het bewijs en praat met die twee. Daarna gaan jullie langs de deuren. Ik wil zoveel mogelijk weten over de vorige bewoner.
Hanson, jij gaat de archieven in. Alles over de zaak Decker moet weer naar boven worden gehaald. Neem Richards en Lyndon mee om alles weer door te spitten.
Miller, zodra Griffith en McIntyre terug zijn met de foto's wil ik dat jij kijkt wat je eruit af kan leiden. Gezichtsherkenning, locatie, andere mensen; alles.
Aan de slag iedereen."

Solomon stond op en liep naar Hedwig toe.
"Nou, laten we maar gaan dan," zei hij, met een hoofdknik bij wijze van begroeting. Het was nog even aan het bezinken allemaal en er ging een tal van mogelijkheden door zijn hoofd.
Waren de foto's van Susan Decker's lichaam fake? Waren ze wel echt maar was ze niet dood en ontsnapt toen haar moordenaar weg was?
Maar als ze nep waren, waarom? Was ze daar zelf bij betrokken? Of had iemand anders om sinistere redenen haar dood in scene gezet?
Waren de nieuw opgedoken foto's überhaupt dezelfde vrouw wel?
Hij schudde zijn hoofd. Aannames gingen niemand helpen. Eerst maar eens zien wat de Avery's nou echt gevonden hadden.

Hedwig roerde de melk door haar koffie terwijl ze bedachtzaam naar Wallis op keek. Haar kleine notitieblok en pen lagen voor haar op tafel - ze had een paar woorden opgeschreven maar ze vond het effectiever als ze gewoon even luisterde en de zaak in zich op kon nemen. Het was niet vaak dat oude zaken op zo'n manier weer boven water kwamen, maar blijkbaar was de vondst overtuigend genoeg geweest om als nieuw bewijs te leveren en ervoor te zorgen dat deze zaak in het bijzonder heropend werd.
De verdwijning en moord van Susan Decker was bekend in de omgeving. Ze was toen zelf nog maar een tiener geweest, al wel geïnteresseerd in het soort werk wat ze later zou gaan doen, maar ze kon zich nog goed herinneren hoe ze het nieuws had gevolgd. Begin 1994 werd de zaak officieel gesloten - maar als de gevonden brieven echt waren zou het heel goed kunnen zijn dat ze nog leefde. Dat zou betekenen dat Susan nu een volwassen vrouw zou zijn.
Ze keek op van haar aantekeningen toen haar naam werd genoemd en gaf enkel een kort knikje als bevestiging dat ze Wallis had gehoord, wachtte tot hij klaar was met spreken en kwam overeind uit haar stoel. Ze stak het notitieboekje in de zak van haar colbert, draaide haar pen dicht en keerde zich om naar Solomon, die aan een tafel achter haar had gezeten. Hij was eveneens gaan staan en had nog een wat glazige blik in zijn ogen terwijl hij zei dat ze beter zo snel mogelijk konden vertrekken. Ze trok een wenkbrauw iets op, maakte een instemmend geluid en stapte toen langs hem heen om hem voor te gaan.
Terwijl ze haar jas aan trok en checkte of ze alles bij zich droeg begonnen haar gedachten al te draaien. Kidnap-zaken waren niet erg bijzonder in deze omgeving, maar ze werden vaak wel opgelost. Hedwig had er genoeg gezien, maar dit bleef een geval apart. Alle mensen die toendertijd onschuldig werden verklaard zouden heel goed weer verdacht kunnen worden. Ze zouden hopelijk wat meer inzicht krijgen als ze de Avery's spraken.
'Zo.' Ze voegde zich weer bij Solomon en wierp even een blik op zijn gezicht. De man werkte nog niet zo lang in Northdale als zij dat deed, maar hij had al getoond wat hij waar was in de jaren dat ze samen hadden gewerkt. Hij was een prettige partner - serieus, duidelijk, iemand die op details lette en grondig werkte. Dat kon ze erg op prijs stellen.
'Ik ben benieuwd wat ze voor ons hebben...' Ze wierp een blik op het adres dat ze gekregen hadden. Ze zouden niet eens zo ver moeten rijden en Hedwig kende de omgeving aardig goed; als haar herinneringen haar niet bedrogen woonden de Avery's niet onprettig. Hoewel ze steeds nieuwsgieriger werd naar de foto's en brieven die gevonden waren wist ze dat erg goed te verbergen.

Solomon knikte.
“Hier nog een,” mompelde hij. Ook hij trok zijn jas aan, een oud, versleten zwart leren exemplaar dat al zeker tien jaar meeging. Hij koos ervoor niet al te hoopvol te zijn, maar een klein deel van hem was desondanks nieuwsgierig. Waarschijnlijk was het niets.
Ze begaven zich naar de auto. Het was een nietszeggende, donkergrijze Honda Civic. Hun departement reed niet vaak in daadwerkelijke politiewagens en Solomon vond het wel prettig. Hij hoefde niet zo nodig in uniform uit een wagen met zwaailichten te stappen. Hoe minder je opviel, hoe meer je van mensen om je heen te zien kreeg.
De rit naar het huis van de Avery’s was kort en rustig en al snel stopte de wagen voor het betreffende nummer en stapte Solomon uit.

Hij bleef even staan om op Hedwig te wachten en keek ondertussen naar de gevel. Je zou op het eerste gezicht zeker niet zeggen dat het hier ging om een pand waarin een bijzondere vondst aan was getroffen.
Het was zonder twijfel een mooie woning, een ruime twee-onder-een-kap met rode bakstenen, glanzende, donkere dakpannen - vermoedelijk recent door de vorige bewoner schoongemaakt om aantrekkelijker te zijn in de verkoop - en drie verdiepingen, waaronder een zolder. De ramen waren behoorlijk groot en de woonkamer duidelijk ruim en licht.
Solomon liep de brede oprit op, waar een ietwat gebutste, donkerrode mini-van stond, en de voordeur ging al open. Het echtpaar kwam naar buiten en kwam haastig op de twee detectives af.
“Wat fijn dat jullie zo snel konden komen!” zei Barbara Avery, hoorbaar opgelucht. Ze schudde hen de hand en stelde zich voor, waarna haar man hetzelfde deed.
“Solomon Griffith, detective inspector,” stelde Solomon zich voor, en hij liet zijn identificatie zien. Barbara knikte kort, duidelijk al overtuigd. Ze was een slanke vrouw met een jeugdig gezicht en rossig, kroezend haar. Haar man was iets breder gebouwd met kort, zwart haar en sproeten die hem iets jongensachtigs gaven. Op dit moment zagen beiden er echter vooral enigszins moe uit.
“Kom vooral binnen,” zei Barbara, die hen voor ging naar binnen.

Ze waren duidelijk nog middenin de verhuizing. Veel meubilair stond er al en het begin van een sfeervolle woonkamer was er, maar er stonden ook nog meer dan genoeg dozen waar het tweetal nog doorheen zou moeten werken. In de eetkamer stopten ze even.
“Let niet teveel op de troep,” zei Barbara haastig. Maar Solomon lette ook niet op de troep. Zijn aandacht werd getrokken door wat er op de eetkamer tafel lag. Een aantal stapels papieren, manilla enveloppen en gewone enveloppen lagen netjes naast elkaar.
Barbara richtte zich nu tot Hedwig.
“Ik vond dit toen ik de kelder in ging. We zijn hier wat gehaast ingetrokken, anders was het tijdens de bezichtiging misschien wel opgevallen. Ik heb een eidetisch geheugen en herinnerde me direct die vreselijke zaak weer. Kijk er gerust tussen."

Hedwig keek nog eens over haar notities in de auto totdat ze op het adres waren en Solomon parkeerde. Ze stapte naar buiten, duwde haar haar uit haar gezicht en liep om de auto heen om zich bij Solomon te voegen. Het huis waar ze tegenover stonden was aardig, een woning waar ze zichzelf wel in had kunnen zien wonen als alles niet zo snel downhill was gegaan in haar leven. Ze liet haar ogen even dwalen naar het zolderraam terwijl ze overpeinsde wat ze, als de informatie waardevol bleek te zijn, nog meer in dit huis zouden kunnen vinden.
Ze stapte snel achter Solomon aan, langs de auto van de Avery's, ging naast hem lopen en zag dat de voordeur al open ging toen ze halverwege de oprit stonden. Barbara Avery, de vrouw die het telefoontje had gepleegd die hen in had gelicht over hun vondsten, stapte als eerste naar buiten, gevolgd door haar echtgenoot. Hedwig glimlachte eens beleefd terwijl ze hun hand schudde en zichzelf voorstelde.
'Agent Hedwig MacIntyre.' Haar identificatie was al bijna niet nodig. Solomon was haar leidinggevende en Barbara had met het zien van zijn badge al genoegen genomen. Ze liepen samen mee naar binnen en de deur werd weer achter hen dicht gedaan. Het was buiten nog rustig en het was duidelijk dat het nieuws van de vondst nog niet uitgelekt was, maar als het bleek dat het nieuw bewijs voor de Decker zaak was zou dat snel veranderen.
Hedwig moest uitkijken om niet tegen op elkaar gestapelde dozen dozen te lopen. Het koppel was hier nog maar net ingetrokken en hun uitpakproces was waarschijnlijk even op pauze gezet na het vinden dan de foto's en brieven. In de eetruimte was het wat ruimer en haar ogen vielen bijna direct op de stapels papieren die Barbara op de eettafel had uitgespreid - dat zou haar vondst moeten zijn.
De vrouw keerde zich tot haar.
“Ik vond dit toen ik de kelder in ging. We zijn hier wat gehaast ingetrokken, anders was het tijdens de bezichtiging misschien wel opgevallen. Ik heb een eidetisch geheugen en herinnerde me direct die vreselijke zaak weer. Kijk er gerust tussen."
Dat klonk belovend.
'Daar zijn we hier voor,' antwoordde ze in een geruststellende toon voor ze verder naar de tafel stapte en ze zich over de papieren heen boog. Ze pakte voorzichtig één van de bovenste enveloppen van de stapel en er verscheen een lichte frons van concentratie op haar voorhoofd nadat ze de brief er uit had gehaald en haar ogen over de eerste paar regels gaan. Het krullende handschrift was lastig om te lezen al kon ze het wel ontcijferen, en na een paar momenten keek ze op om de brief aan Solomon te geven. 'Ze zijn met haar naam ondertekend,' zei ze zacht. Ze zouden heel wat meer brieven moeten lezen om er iets uit te kunnen halen, want wat er in deze enkele boodschap stond niets dat er zo uit sprong. Ze keek opnieuw naar de brieven, op zoek naar een foto van het meisje.
Die waren er eveneens, al waren ze flink vaag - hoogstwaarschijnlijk door de tijd dat ze in een archiefkast hadden gelegen.
Ze pakte één van de foto's van de tafel zodat ze deze in de zon kon houden en beter kon bekijken. De vrouw op de foto was inderdaad ouder dan negentien, en zo op het eerste gezicht zou het best kunnen dat ze enkele gelaatstrekken deelden, maar om er echt zeker van te zijn, of in ieder geval zekerder dan ze nu waren, zouden ze de foto's mee moeten nemen en door een expert moeten laten bekijken.