It's My Life! And It's A Better Life? Right?

Storm haar hoeven denderden op de bloemen. Ze voelde zich niet meer zoals vroeger, het was anders geworden. Haar verdwijning uit HH wilde ze niet meer. Het was een grote fout die die ze had gemaakt. Ze hoorde een hinnik van een paard. Ze zuchtte. Weer eentje die gevonden werd? Of weer eentje die aan het vechten was? Alles was het zelfde vandaag, gisteren, en morgen. Storm voelde zich niet meer zo, goed in de ochtend, goed in de middag, goed in de avond. Er was iets mis, iets groots. Ze wilde liefst iets terug was ze vroeger had. Maar wat? Alles was verloren. Ze kende bijna niemand meer in HH. Moest ze nu iedereen weer gaan ontmoeten? Moest ze nu nieuwe vrienden maken? Moest ze nu een nieuw leven startten in het wild? Het was fout om in het wild te zitten, zo ging je toch veel sneller dood? Werd je toch veel sneller vermoord? Zo veel vragen die niemand kon oplossen of beantwoorden.

Storm galoppeerde een stukje door het kilometer lange bloemenveld heen. Ze stopte en ging liggen. Dit was toch veel beter als het leven op een manegé toch? Zo moest het zijn... Zo was het nu eenmaal, ze kon niet terug keren naar de manegé. Dan zouden ze haar vermoorden. En ze wilde ook niet terug gaan. Storm schudde met haar manen en probeerde door te rollen haar gedachte te laten weg drijven maar ze bleven in haar zwarte hoofd zitten. Vroeger had Storm de mooiste kleur in haar hele leven gehad, grijs. Ze vond het erg jammer dat ze zwart was gekleurd. Maar daar kon zij niets aan doen.

Storm hoorde het geluid van hoeven. Hoeven op de grond. Hoeven die op de bloemen liepen. Ze keek op, automatisch plaatste ze voor zich haar hoeven en stond ze op. Ze hinnikte het paard tegenmoed. Misschien was het tijd voor nieuwe paarden te leren kennen. Hoewel ze daar helemaal geen zin in had. Misschien was het toch maar beter zo. Het was haar leven, en een beter leven... Toch? Opeens zag ze de schim dichter naar haar toe komen. Ze kon de vachtkleur van het paard zien. Het was een schimmel, met de keuren van een Arabier. Dit was een Arabier paard. Maar wie?

[&Jumper]

Zijn oren lagen geërgerd in zijn nek. Zijn neusgaten stonden wijd open. Zijn hoeven denderde op de grond. Het was genoeg geweest. Haat aan mensen, ja dat zeker. Wie was hij niet allemaal verloren door die pussy’s? Iedereen die hij lief had!! En zijn merrie, waar hij zijn leven wou mee delen. Nou ja, het was zijn merrie nóg niet. Zijn tanden werden ontbloot terwijl hij afremde, zich 1 ruk omdraaide en op de cowboys afgaloppeerde. Met een ruk greep hij naar 1 van de cowboys en trok die van zijn paard af. En weer galoppeerde hij weg. Dat ze hem eens gerust lieten, de pokkemensen. Hoog bokte hij, en hij voelde zijn benen tegen 1 van de paarden terecht komen. Pech voor die ponny. Ze begonnen met Lasso’s te smijten. Handig ontweek hij al de Lasso’s . Wat dachten die niet? Dat Jumper hen zou dienen? Dan hadden ze het verkeert. Jumper vertrok, galoppeerde de heuvels over met een hoog opgestoken staart. Zijn oren naar voren. Hij had ze afgeschut!!! Maar hij bleef verder galopperen. Na even remde hij af en kwam in de bloemenvelden terecht. Gulzig begon hij op de grassprietjes te knabbelen. Een zoete geur, anders en beter dan hengstigheid , kon je ruiken boven al de bloemengeuren. En die geur was zó bekend. Jumper hief zijn hoofd op en keek met een gestrekte nek rond. Hij begon te draven, als een echte Arabier hengst krulde hij zijn nek en stak hij zijn staart in de lucht. Met oortjes naar voren gericht galoppeerde hij op de geur af. Niet veel later stopte hij en een paar 10 meter van hem af stond een zwarte merrie. Die vroeger grijs was. Hij vernauwde zijn ogen en wist dat hij het juist had. Storm!! Hij stapte naar voren en keek naar de zwarte merrie. 5Meter bleef hij van haar staan. “Storm? Ben jij dat echt?” Hinnikte hij zacht. Hij had haar zo hard gemist. Hij wist echt niet wat hij zag. 2 jaar, of langer, waren ze elkaar kwijt gespeeld. Hadden ze elkaar niet meer gezien. Die seconden zonder haar leken minuten, die minuten leken uren, die uren leken dagen, die dagen leken weken, die weken leken maanden, die maanden leken jaren en die jaren leken een eeuwigheid. Hij keek haar nog steeds verrast aan, niet wetend wat zeggen.

Storm haar ogen werkten heel even niet omdat ze haar ogen niet kon geloven. Even wist ze niet meer wat een wereld was. "Jumper?" Zei ze zacht. Ze tilde haar hoofd een beetje op. Ze zag het paard weer. Ze bekeek zijn hoofd en toen zijn lichaam. Hij was niet meer zoals vroeger, hij zag er veel sterker uit, en veel anderser. Ze wist dat dit geen droom was. Storm dacht aan de tijd dat ze geslagen werd door mensen en dat hij haar kwam beschermen. Die tijd zou ze nooit vergeten, maar de tijd die ze ook nooit zou vergeten was de tijd hoe ze elkaar kwijtgeraakt waren. Ze kon zich niet herinneren hoe lang dat was geweest. Het was gewoon te lang, als hij haar naam wist, wist ze zeker dat hij Jumper was. Ze bekeek hem goed en kreeg toen een klein glimlachje op haar lippen staan. "Jij bent het echt," fluisterde ze tegen de hengst. Ze wist niet wat ze moest zeggen, het leek wel alsof ze haar geest helemaal kwijt was. Ze schudde met haar manen. "Hoe heb je mij... Herkent?" Door dat hij haar naam zei, kon zij hem nog herkennen. De paarden en de uiterlijken waren veranderd. Bijna niemand was nog herkenbaar voor haar. Alleen nu, nu herkende ze Jumper helemaal, totaal! Ze wist allemaal nog heel goed hoe ze hem had leren kennen. En hoe vaak ze dit gevoel bij hem had gevoeld, maar al 2 jaar niet meer had gevoeld. Hij was de beste vriend die iemand kon hebben, Storm bofte. Hij was geweldig, omdat ze zich realiseerde wat hij voor haar had gedaan toen ze aangevallen werd. Ze ademde rustig in en uit, hoewel ze vergeten was dat je moest ademen. Maar dat kon haar nu weinig schelen, als ze nu zou sterven zou ze dat niet erg vinden. omdat ze blij was dat ze Jumper had gezien. Die ze zo veel gemist had dat er geen woorden voor waren. Zelfs niet voor een dichter. Ze mocht geen enkel paard zo goed als Jumper, ze mocht bijna geen paard. Maar daar wilde ze graag verandering in maken, hoewel Jumper de enige zou blijven bij wie ze het liefst was geweest, al die tijd...

Storm had hem nog steeds herkent!! Jumper stapte naar voren en gaf haar een neusje. "Dan mag je uiterlijk nog 100x veranderen, ik zal je nooit vergeten en altijd herkennen. Geuren verklappen veel hea, meis." Zei hij glimlachend. Jumper legde zijn hoofd boven de hare. Als teken dat hij haar nog steeds graag zag. Hij zou haar nu echt niet meer los laten, hij zal bij haar blijven tot zijn dood. Maar dat ze als partners door het leven gingen, wist hij niet zeker. Wie weet wou Storm hem niet. En hij kon het nu toch niet meteen vagen? Nee, dat was te vroeg. Jumper stapte weer achteruit en keek haar in haar mooie ogen aan. "Je was al beeldmooi, maar nu ben je compleet. Wauw, wat een prachtige merrie ben je geworden." Zei hij rustig. Hij kon nog steeds niet geloven dat Storm voor hem stond. Was het geen droom? Het deed zeer om haar te verliezen, het was niet leefbaar zonder haar. Maar nu was hij de gelukkigste hengst van de wereld. "Ik heb je gemist, Storm." Zei hij rustig. Hij mocht haar meer dan dat hij andere merries mocht. Hij dacht even aan Mido. Die gast had hem laten stikken. "Woon jij nog bij mensen? Ik niet, Mido had me verkocht en ik ben weg gelopen. Ik wil ok niet meer naar de mensen toe." Zei hij rustig. "En nu al helemaal niet meer." Vervolgde hij. Maar wat hij niet wist was, dat hij later met Storm zou gevangen worden door een Cowboy. Reggi keek haar aan en kon zijn ogen niet meer afwenden.

(Sorry mega inspiloos. Ik heb ook geen inspiratie met deze topic. Maar ik heb een Ideetje. Zal je een PB sturen.)

Storm werd helemaal rustig van de woorden die Jumper tegen haar zei. "Dan mag je uiterlijk nog 100x veranderen, ik zal je nooit vergeten en altijd herkennen. Geuren verklappen veel hea, meis." Zei hij tegen haar. Ze glimlachte. "Ja, inderdaad." Ze dacht aan haar zusters van vroeger. Ze hadden allemaal een hengst aan hun zijden staan. Ze waren ouder dan haar. Toen ze 3 was, waren zij 5, toen zij hengsten hadden, had zij dat niet. Zij waren met zijn drieën, zij was alleen. Maar nu kon het haar niets meer schelen. Die paarden zaten namelijk in Europa. "Je was al beeldmooi, maar nu ben je compleet. Wauw, wat een prachtige merrie ben je geworden." Storm grijnsde, maar ze had geen idee wat ze daar op moest antwoorden. "Ach, ik vond me vroeger schattiger." Zei ze maar, ookal wist ze dat haar antwoord op niets trok. Maar ze kon haar woorden niet veranderen. "Ik heb je gemist, Storm." Zei hij tegen haar. Hahaha... Zij had hem 100x meer gemist dan dat hij ooit zou kunnen doen. Ik jou ook... Jumper," ze was zijn naam even vergeten. Haar naam was... Wat was haar naam ook alweer? Nee, vergeten. Maar die zou haar weer te binnen schieten. Ze verloor de controle over zichzelf toen ze hem even aankeek. "Woon jij nog bij mensen? Ik niet, Mido had me verkocht en ik ben weg gelopen. Ik wil ook niet meer naar de mensen toe." Zei hij tegen haar. Jammer dat het magische moment verbroken was. Zou ze het ingewikkelde verhaal vertellen? Of zou ze het makkelijk aan pakken? Nee, ze ging de waarheid vertellen. De ingewikkelde waarheid. "Ik weet niet of je geïnteresseerd bent, Jumper. Maar het is een heel lastig verhaal. Maar ik wil het je graag vertellen. Nou, het is een hele tijd terugdenken, maar waarschijnlijk herinner je het je nog. Toen Mido ons gered had van de bende tieners, had hij jou met hem meegepakt. Mij ook, maar ik was een lastig type. Hij had mij in de stallen gezet, ik had een paar sneeën in mijn zij, en in mijn hals, maar dat komt zo meteen. Hij hij jou dus meegenomen, waar naar toe weet ik niet, maar mij had hij in de stallen laten staan. Waar jij stond wist ik niet, maar ik stond ook die nacht heel eenzaam in mijn box. Toen viel er een zaklamp op mij, in de nacht. Er waren mensen die sproken van 'het paard', en ze hadden mij erg onhandig een halster aangedaan en meegenomen. Ik kon niet tegenwerken, mijn wondes waren die avond niet schoon gemaakt, dus heb ik ze laten doen. Ik was bang dat ik je nooit terug zou zien. En dat is een beetje gebeurd, zeg maar." Storm haalde diep adem, even een pauze nemen kon er wel even mee door. Ze keek Jumper weer aan en opende haar mond weer. Ze hebben me in een roestige hut gezet, voor de rest van mijn leven heb ik niets van de bende 30ers gehoord. In de hut lag wel hooi over de grond. Dus ik heb wat kunnen eten. Maar ik had er genoeg van. Mijn wondes deden super veel pijn maar ik had de deur open gebroken en ben ontsnapt. Toen ben ik hier geraakt, alleen een stelletje 'slechte' merrie's hadden met zogezegd pijn gedaan. Maar ik kon ze wel aan," stelde ze hem gerust. Dit was haar verhaal. Meer was er niet over te vertellen. Alleen iets over een hengst, maar dat liet ze liever weg. Hoe graag ze het ook wou vertellen, het ging niet.