The HorseHome Games (IC)

Een aantal mensen stelde zich voor en voordat zij haar mond open kon doen sprak de presentator weer. Ze bekeek de mensen even die zichzelf hadden voorgesteld en printte de namen in haar hoofd.
Ze had naar het verhaal van de man geluisterd. Drie uur, geen compas en kaart? Ze keek wat beteuterd voor zich uit, drie uur aan een stuk... Ja ze was dan wel lenig en behendig. Toch was een wandeling van drie uur iets waar ze bij twijfelde.
Eve zuchtte, ze zou zo'n lange wandeling niet overleven. De kans was 21.3% dat ze het ging halen en dat was weinig. Halen in de zin van; daar komen zonder hulp van andere en voor een groot deel levend.
Ze bekeek het dichte bos achter hen en keek op toen iemand begon met praten, Pasqual... Meteen beginnen, het was een goed voorstel en het meisje liep dan ook een paar passen richting de bomen en vroeg zich af hoe ze het beste konden lopen. Was het een goed idee om allemaal bij elkaar te blijven, of juist ieder een kant uit te gaan? Vragen gingen door haar hoofd en het frustreerde haar dat ze niet wisten waar het was.
Een kompas? het deed haar daarom denken dat het niet zozeer in een rechte lijn zou zijn. Ze moesten aangeven waar ze al geweest waren, ze had een mesje bij en daarmee konden ze aangeven waar ze waren geweest.
"Ik ben Eve." Zei ze, al wist ze niet of iemand wel zin had om naar haar te luisteren. "Splitsen we op? Of hopen we dat we toevallig allemaal de goede richting in lopen?" Ze keek de andere aan en hoopte dat ze hard genoeg had gesproken om ook maar iemand te bereiken.

Team Blauw

Het was een bizar gezelschap, wat niet erg wonderlijk was: het was een bizar spel. Maar dat het verschil tussen de mensen zo groot was verbaasde Culain. Groot, klein (heel klein), macho, verlegen, creabea roze haar, doodgewoon, nerdjes, enzovoort. Hij bestudeerde de groep, maakte zo nu en dan oogcontact, knikte en ging door naar de volgende. De leeftijd verschilde niet veel, het merendeel schatte hij rondom de 20 op een klein grietje na. Culain was geen ster met leeftijden maar deze was echt geen 20, dat was zeker. Meh, ieder zo zijn ding.
Er werd geseind dat de camera's draaide en de presentator begon te brabbelen. Zijn woorden vulde het stille eiland met een enthousiasme dat er niet echt thuis hoorde. Een kleine introductie werd gegeven, meer voor de kijker dan voor de deelnemer. De presentator, Kyle Snow, dreunde verder en begon met de teamverdeling. Een stortvloed van namen volgde, bij geen van allen ging er een belletje rinkelen. Wel een bijzondere collectie achternamen trouwens. "En bij de blauwe emmer verzamelen..." Culain liep alvast richting de blauwe emmer, waar hij nu zat sprak voor zich. Al gauw vormde twee groepen van ieder negen man rondom hun gekleurde emmer. Er werden wat woorden uitgewisseld tussen de teams, er werd hier en daar gegeind en mensen stelde zich voor, ieder op zijn eigen manier.
Een van de meiden van zijn team had als eerste de sleutel gepakt, die vervolgens direct overging naar een jongen met een wat voddige kledingstijl. Een andere meid kwam er bij, "Haay" begon ze en glimlachde. Culain glimlachte sociaal correct terug. Ain't gonna happen gurl “Hey, mag ik eens kijken?” En ze griste de sleutel uit de hand van jongen-met-voddenstijl. Het geheel deed hem ietwat denken aan Gollum. Her precioussssss. Ditmaal dook Culain achter haar op en keek over haar heen op de sleutel neer. "Zo, wat een klein rot ding, niet kwijt raken hè?" en hij voegde er een gemoedelijke glimlach bij terwijl hij naast haar kwam staan.
Inmiddels was er niet één maar twee meiden met roze haar bij Team Blauw gaan staan. Al had Team Pink inmiddels ook wel gekund. Hmm, roze haar was niet zo zijn ding maar alles voor die vijftigduizendpiek. Trouwens, wie weet stond roze hem wel heel fabulous.
Roze nummer één begon een praatje met vodden-jongen, roze nummer twee was inmiddels op de blauwe emmer gaan zitten. De brunette die als eerste de sleutel had begon een babbeltje met de andere jongen, voor nu tot brillenmans gedoopt. Originaliteit moet er wezen.
De presentator nam het woord weer. "Jullie willen natuurlijk slapen vannacht. Dat kan." Wow, je meent het. "Maar daarvoor moeten jullie natuurlijk wel het kamp zien te vinden..." Een verhaaltje over hoe en wat volgde. De burnette vroeg hoe ver het was, het antwoord viel tegen. Drie uurtjes met kaart en kompas. Nu was drie uur lopen het probleem niet, kaart en kompas werd wat lastiger. Kaart lezen ging nog wel, bij straten dan. Hoe de gemiddelde stad in elkaar zat had hij zo door, maar een bos? Er zat geen logica in een bos. De paden waren gebaseerd op toegankelijkheid, niet kortste route of iets dergelijks. Als je het pad nam dat naar het Noorden leek te gaan ga je sowieso binnen de kortste keren ineens richting het Westen en blijkt er geen ander pad meer te vinden zijn.
Een getatoeëerde jongen van de tegenpartij vroeg waar de kompas en kaart te vinden waren. Nergens luidde het antwoord. Nuttig. Vervolgens werd er nog een tijdslimiet tegen aan geslingerd en het nodige tv-drama kon beginnen.
Culain wreef in zijn handen en keek zijn teamleden aan. "Zo, iedereen er klaar voor? Iemand enig idee hoe groot dit eiland is en waar we het beste als eerste heen kunnen gaan?" Hij keek nog eens rond, het was een langgerekt eiland. Net te zien vanaf de kust bij het vasteland. Culain was er nog nooit geweest, het eiland had eigenlijk niet veel te bieden. Er waren wel meer eilanden in de buurt, veelal voor wat recreatie en zo nu en dan een privé terreintje van een rijke donder. Oké, nu moest hij na gaan denken. Er was een kamp en er waren hekken, je moet voor 8 uur bij het kamp zijn, het was nu drie uur. 5 uur de tijd voor een wandeling van 3 uur. Met wat pech, wat hoogstwaarschijnlijk ging gebeuren, worden de 5 uur optimaal benut. Misschien was het eiland klein genoeg dat je voldoende tijd had om beide kanten te verkennen maar dat was waarschijnlijk te mooi om waar te zijn. Culains hersenen begonnen pruttelend als een oude stoommachine op gang te komen. Hij keek de groep nog eens rond en begon te twijfelen aan zijn 'met de deur in huis vallen' actie, nu was hun tijd wel kostbaar, dat was zeker waar, maar een korte voorstelronde was misschien ook niet verkeerd geweest.

{negeer Culains pf, hij krijgt een nieuwe, iets met een beginnend baardje ofzo. Wel (half)lang haar}

Team Rood.

Hij was net begonnen te lopen, in navolging van het blonde meisje dat zich als Annabell had voorgesteld toen het kleintje ineens begon over opsplitsen. Kael glimlachte even.
"En het risico lopen dat maar de helft aankomt? Ik dacht het niet," grinnikte hij. Hij haalde en hand door zijn haar en liet zijn blik over zijn team gaan. Een ander blond meisje dat zich nog niet had voorgesteld [Georgia] kwam naast Annabell lopen.
"Hey," groette ze. Kael ging naast Pasqual lopen.
"Ik had me geloof ik nog niet voorgesteld," zei hij vriendelijk. "Kael."
Het bos voor hen inspireerde weinig motivatie bij hem. Kael mocht dan van winnen houden, maar niet van wandelen.
Was het een idee eromheen te gaan in plaats van erdoorheen? Het zou langer duren, maar ook minder risico op verdwalen meebrengen. Daarentegen; wat als dat kamp gewoon midden in het bos lag? Dan had het weinig zin.
Hij schoof zijn handen in zijn zakken.
"Er is hier zeker niemand met sublieme intuïtie?" zei hij droog.

Team Blauw

"Zo, iedereen er klaar voor? Iemand enig idee hoe groot dit eiland is en waar we het beste als eerste heen kunnen gaan?"
Troy keek de jongen die sprak aan. Vervolgens staarde hij nietsziend en peinzend naar Snow, die druk met wat zijn piloot leek te zijn babbelde.
"Is het een idee," begon hij toen langzaam, "als we wachten tot hij daar in de lucht zit. Dan kijken we welke kant hij opgaat en volgen we de helikopter."
Het was geen waterdicht plan. Als Snow hen doorhad kon hij hen makkelijk om de tuin leiden. Maar met een vermoedelijk groot eiland en een groep mensen die uren moest lopen vond hij het een betere optie dan maar gewoon blind een kant op lopen.
Een meisje met donkerbruin haar mengde zich erin.
"Lijkt me een poging waard, ja," zei ze met een lichte frons. Hoewel ze qua uiterlijk Troy's tegenpool was, had hij direct door dat ze niet zomaar een huppelkutje was. Ze straalde iets van daadkracht uit. Troy wist dat hij nu op zijn hoede hoorde te zijn, omdat ze nog best een geduchte concurrent kon zijn, maar dat vermoedde hij van wel meer hier en eerlijk was eerlijk; hij was niet van plan spelletjes te spelen. Hij had een hekel aan manipulatie en zou hier op eigen kracht door komen.

Team Rood
Annabel stelde zichzelf voor aan de rest van het team en Pasqual glimlachte. Hij vond het fijn dat mensen accepteerden dat hij een beetje het voortouw nam. Pasqual vond het zelf namelijk niet prettig als er niets van de grond kwam en als ze als een kudde schapen stil zouden blijven staan. 
Anna stelde voor om het voorstellen onderweg te doen en Pasqual knikte.
"Goed idee, zo houden we én onszelf bezig én zijn we onderweg." Het kleine meisje stelde zichzelf voor als Eve en stelde direct voor om op te splitsen. Nou, dat leek Pasqual dus geen goed plan. Hij was gelukkig niet de enige die die mening deelde en een jongeman reageerde dan ook stellig dat dat geen verstandig plan was. 
De jongeman in kwestie ging naast Pasqual lopen en stelde zichzelf voor als Kael. 
"Hoi Kael, leuk je te ontmoeten." Pasqual glimlachte eens breed naar de jongen. Toen Kael vroeg of er toevallig iemand was met een goede intuïtie, schudde Pasqual lachend zijn hoofd.
"Dan moet je bij mijn zusje zijn. Die kan, als ze een keer ergens is geweest, feilloos de weg of terug naar huis of terug daarheen vinden. Ik daarintegen heb na vijf jaar op dezelfde plek nog steeds een TomTom nodig om op de goede weg te komen."

Team Rood

Kael schoot in de lach. Hij stapte over een dikke tak heen en keek even over zijn schouder om te zien of iedereen wel mee kwam. Toen keek hij weer voor zich.
"Laat me raden, je zusje is hier niet aanwezig?" zei hij met een grijns. "M'n vriend is hier ook een stuk beter in dan ik, maar die zit natuurlijk bij het andere team," voegde hij eraan toe.
Terwijl hij liep drong eigenlijk pas goed tot hem door dat ze minimaal drie uur onderweg zouden zijn, vermoedelijk door overwegend bosrijk gebied. Hij kon alleen maar vurig hopen dat de volgende uitdagingen meer in zijn straatje zouden passen.
Bijna struikelde hij over een flinke kuil in de bosgrond.
De jongen met de tattoos kwam er ook bij lopen. Hoewel hij er niet echt uit zag als je gemiddelde boomknuffelaar, leek hij er niet echt mee te zitten dat ze uren zouden moeten lopen. Goed, hij had er zo te zien de conditie voor, maar dan nog.
"Hey," groette hij luchtig.

Team Rood
Kael liet een vrolijke lach horen waardoor Pasqual automatisch even glimlachte. Hij vroeg of Kaya niet mee was. Pasqual bevestigde dit met een hoofdknik.
“Helaas niet nee,” beaamde hij, hij had graag zijn zusje hierbij gehad. “Maar deze spelen zijn niet echt haar ding. Ik geloof dat ze niet graag op tv komt.” Nee, dat geloofde hij met heel zijn hart. Er zouden vast mensen zijn die haar zouden herkennen en die haar lastig zouden komen vallen op het moment dat ze wisten waar het meisje zich nu begaf.
Aan de andere kant was zijn zusje wel het type meisje dat dol was op aandacht. Ze had het heerlijk gevonden als juist nu mensen op haar hadden gerekend en nu aan haar hadden gevraagd waar ze heen hadden gemoeten, maar heel eerlijk gezegd dacht de jongen dat Kaya nu niet zou weten waar ze heen zouden moeten. Ze was niet bekend met de omgeving.
“Je vriend? Welke jongen is dat?” vroeg Pasqual, geïnteresseerd omdat het niet vaak voorkwam in zijn omgeving dat men zo sprak over een vriend. En zeker niet in haast het eerste wat ze zeiden. Dat klonk als iets meer dan een gewone vriend.
Daarbij, ze stonden nog niet zo ver van de andere groep af waardoor snel aanwijzen nog mogelijk was. De jongen met de vele tatoeages kwam naast hem lopen en Pasqual moest bekennen dat zijn naam hem ontschoten was. Kael groette de jongeman.

“Hoi,” zei ook Pasqual. “Wat was jouw naam ookalweer?” Pasqual glimlachte even vriendelijk naar de jongen.

Team Rood

Ze zuchtte, volwassenen dachten het altijd beter te weten.
Het was wetenschappelijk bewezen dat je eerder iets vond als je zou opsplitsen. Niet dat ze verwachtte dat een van de mensen hier daar ook maar enige interesse in had. Haar blauwe ogen zochten een goede weg, maar de andere begonnen al met lopen. Het meisje sloeg haar ogen neer, dit ging nog een lange tocht worden. Ze haalde een zakmes uit haar binnenzak en met wat moeite kerfde ze een kruis in een van de bomen. Hier waren ze geweest, ze zou dit om de zoveel meter doen. Als ze hier weer terug naartoe zouden moeten, dan zouden ze het in ieder geval weer makkelijker terug kunnen vinden. Ze twijfelde of ze aan het spel mee had moeten doen, ze had kunnen verwachten dat er volwassenen aan mee zouden doen die niet graag luisterde naar iemand die jonger was. Ze hadden niet eens verder gevraagd over het idee, maar ze hield wijselijk haar mond en zorgde dat ze achteraan liep om zo iedereen te kunnen zien en de markeringen aan de bomen aan te brengen.

Team Blauw

Nadat ze de sleutel had afgepakt van een nogal chagrijnige jongen, had ze hem eventjes bekeken. Hij leek haar voor de rest niet heel erg interessant, gewoon een normale sleutel. Totdat er iemand over haar heen had gebogen, om te zeggen dat het een kleine sleutel was en dat ze het niet moest kwijt raken. Monica had zich eventjes omgedraaid en haar ogen over de jongen laten glijden. Uhm, hallo, wat dacht hij wel niet? “Nou, ik zal er goed op letten hoor” zei Monica met een knipoog en rolde vervolgens sarcastisch met haar ogen. Een ander meisje had haar gevraagd of ze de sleutel moest laten zien. Zuchtend had ze de sleutel voor haar snufferd gehouden. Toppie. Maar goed, misschien moest ze maar eventjes dimmen met haar attitude. Ze moest het immers met deze mensen uithouden en dan zou ze terug kunnen naar haar veilige haven. Aan de andere kant, ze was hier niet om vrienden te maken. Goed, welke attitude ze ging aannemen was van latere zorg, wat belangrijker was, was wat de presentator te zeggen had. Die kwam namelijk met het geweldige nieuws dat het lopen naar de kampen minstens 3 uur was en dat de hekken om 8 uur dicht gingen. Feest.

“Nou, dat hadden ze ook wel eens mogen zeggen, dan had ik andere schoenen aangetrokken” mopperde Monica en keek naar haar laarzen. Maar ze weigerde om wandelschoenen aan te trekken, ze weigerde het gewoon. Dat trokken bergbeklimmers maar aan. De jongen waarvan ze de sleutel had afgepakt deed een voorstel. Of ze de helikopter niet gewoon konden volgen. Mmmm. Monica dacht even na. “Niet om arrogant ofzo te doen, want ik heb zelf ook geen idee…” begon Monica “Maar is dat niet een beetje…nou ja, te simpel? Ik bedoel, ik neem aan dat de spelmakers niet achterlijk zijn en dat er heus wel een aantal achter de helikopter aangaan. Misschien brengen ze ons dadelijk in een val ofzo, en dan is het dadelijk 8 uur en hebben we niet gewonnen.” Monica haalde haar schouders op. “Zoals ik al zei, ik heb zelf geen beter idee, dus als iedereen het een goed idee vind wil ik gerust meegaan. Maar misschien is het handiger om erachter te komen wat hun…” en ze knikte naar het rode team “…gaan doen.” Dat team liep echter al, dus dan zouden ze snel moeten zijn.

Team Blauw

De nogal dellerige meid van eerder mengde zich er ook in. Troy luisterde aandachtig. Zat enerzijds wat in, maar het klonk ergens ook wat vergezocht.
"Ik betwijfel of ze tot acht uur rond blijven vliegen," zei hij kalm. Ze stelde eveneens voor te kijken wat het rode team ging doen.
"Kan. Maar als zij het verneuken zijn we allemaal de lul, doen ze het goed hebben we van ze verloren maar zijn we er in ieder geval," zei hij, hardop denkend. "Ik ben er persoonlijk geen fan van om het zo op safe te spelen."
De brunette van eerder rekte zich uit. Haar gezicht stond bedenkelijk en ze keek van de een naar de ander.
"Hoe het ook zij, we moeten nu een keuze maken. Mijn idee; of we kijken nog waar die heli heen gaan, of we gaan direct het bos in, de andere kant langs," zei ze kordaat. Troy knikte. Ze had een punt; er moest wat gebeuren. Gaan staan aarzelen schoot niemand wat mee op.
"Gewoon het bos in dan maar?" zei hij toen kordaat, aanstalten makend om te gaan lopen. Qua conditie zou dit voor hem niet moeilijk worden, maar toch had hij niet bijster veel zin in de opdracht. Troy had graag een duidelijk doel. 'Ergens heen gaan en hopen voor acht uur op de plaats van bestemming te zijn' was niet concreet genoeg.

Team rood

Kael keek om naar het andere team en weed naar Rowan.
"Hij daar, bruin, warrig haar, bril, fucking nerd," zei hij, met een olijke grijns. Pasqual groette de ander die erbij was komen lopen en vroeg naar zijn naam, die Kael eigenlijk ook al niet meer wist.
"Bryce," antwoordde de jongen. Ah, ja, Bryce, dat was het. Bryce keek naar Kael.
"Maar, jij bent dus homo?" zei hij. Nou, hij was in elk geval direct. Bryce leek Kael niet echt bff material, maar op zijn minst iemand van wie je wist wat je aan hem had. Kael glimlachte minzaam.
"Niet helemaal. Biseksueel. Maar ik ben in een relatie met een man ja," zei hij luchtig. Te oordelen naar de uitdrukking van de jongen had hij niet verwacht dit zo casual te horen te krijgen.
Echter, kort daarop leek hij er alweer overheen. Korte aandachtsboog much.
Kael wendde zich weer tot Pasqual.
"We moeten trouwens hoe dan ook winnen. Hij mag dan m'n vriend zijn, als ik er eerder uit lig dan hij, mag ik een poos elke dag de vaat doen, en vice versa," zei hij met een grijns.

Team Rood

Annabell had in de tussentijd het voortouw genomen en zette er nu flink de pas in. Des te sneller ze de plek hadden bereikt, des te beter, en als er mensen waren die het niet vol konden houden was dat niet haar probleem. Goed, teamgenoten zou ze nog een handje helpen, zo was Annabell dan ook wel weer, maar het ging er nu om dat ze straks niet in de buitenlucht hoefde te slapen. Ze trok haar rugzak, die gelukkig niet zo zwaar was, wat hoger op haar rug.
Een jonge vrouw met roodblond haar kwam naast haar lopen. Anna, die zich niet kon herinneren dat ze zich al had voorgesteld aan de rest van de groep, schonk haar een scheve grijns. De ander moest enkele jaren ouder zijn dan zij, en ze zag eruit alsof ze de lange wandeling wel aan zou kunnen. Dat was tenminste iets.
'Hi,' groette ze haar toen hun blikken kruisten. 'Annabell, aangenaam.'
Achter haar kon ze de mannelijke leden van het rode team met elkaar horen communiceren maar daar luisterde ze verder niet echt naar, en het jonge meisje dat ze eerder had gezien was al uit haar gezichtsveld verdwenen.

Team Blauw

Het rode team was al in beweging gekomen, terwijl zij nog in een groepje stonden te overleggen welke kant ze nu precies op zouden gaan. Rowan had in stilte besloten zich niet al te veel als een leider op te stellen - dat was niet echt zijn forte en het was duidelijk dat in de groep deze taak voor anderen weg waren gelegd. Zoals de lange donkerharige vrouw, bijvoorbeeld. Het was duidelijk dat ze in zekere zin wist wat ze deed.
Terwijl enkelen verder discussieerden over in welke richting ze zouden vertrekken dwaalde zijn blik af, naar het rode team, dat nu al een kleine voorsprong had.
Hij grijnsde toen hij zag hoe Kael omkeek en in zijn richting wees. Zijn hand ging even de lucht in bij wijze van groet, voor de ander zich weer omdraaide en ook Rowan zich weer focuste op wat er werd besproken.
"Gewoon het bos in dan maar?" De gespierde jongeman keek de rest vragend aan en Rowan knikte instemmend. 'Het bos klinkt als een goed idee. Die helikopter kan ons net zo goed op een dwaalspoor zetten of een andere route moeten vliegen die voor ons veel verder zou zijn.'

Team Blauw

“Ik betwijfel of ze tot acht uur rond blijven vliegen.” Monica haalde haar schouders op. “Dat bedoel ik ook niet, maar als ze ons naar een plek lokken waar we helemaal niet dicht bij het kamp zijn en dan vervolgens zelf weg vliegen zijn we nog verder van huis.” Gelukkig bleek de jongen het ook wel deels met haar eens te zijn. Mmm, hij zou nog eens serieuze concurrentie kunnen worden, ook al zat hij bij haar in het team. Ze nam aan dat het op een gegeven moment wel allemaal voor zich zou zijn? Monica keek de rest van haar teamleden aan. Er moest iets gebeuren, het team met de rode kleur was allang en breed vertrokken. Ze zag hoe een van de jongens naar een andere jongen zwaaide. Mmm, vrienden? Monica glimlachte naar hem, hij leek haar aardig. Hij steunde ook deels haar plan, dus dat was voor haar al helemaal een reden dan om door te gaan.

Monica draaide zich om. “Oké, zullen we gaan dan?” stelde ze voor en deed een paar stappen vooruit. Na een paar stappen draaide ze zich om, om te kijken of de rest ook mee kwam of dat er misschien nog zeikerds waren die het er toch weer niet mee eens waren. Die moesten dan zelf maar een idee verzinnen hoor. “Zal ik de sleutel bijhouden?” bracht Monica in “Ik bedoel, ik heb een plek waar ik alles bewaar en geloof me, daar zal niemand het vinden.” Grinnikend knipoogde ze en liet haar borsten glimlachend op en neer bewegen, om te laten merken dat ze het in haar bh zou doen.

Team Blauw

Troy knikte toen Monica voorstelde te gaan en begon te lopen. Hij stopte toen ze voorstelde de sleutel te bewaren en... met haar borsten schudde. Hij ademde diep in en onderdrukte zijn lichte ergernis. Het was niet eens zozeer alleen dat ze sletterig overkwam; het was dat suggestieve, zo overdreven. Troy was een simpele vent. Type doe-normaal-dan-doe-je-gek-genoeg.
"Prima," zei hij slechts, en hij liep verder.
"Als je zeker weet dat hij er niet uitvalt vind ik het prima," hoorde hij de brunette zeggen op een toon die ronduit zakelijk was. "Zou hem anders gewoon in je zak doen. Ik denk niet dat iemand hem komt stelen," voegde ze eraan toe.

Het was aanmerkelijk koeler zodra Troy onder de schaduw van het bladerdek stapte, maar dat was wel fijn, ze zouden het nog warm krijgen.
En zijn shirt kon er toch onmogelijk nog erger uit gaan zien; het was zichtbaar verwassen, met een aantal vlekken die er gewoon niet meer uit gingen.
Hij hield de omgeving nauw in het oog. Het laatste waar hij op zat te wachten was uiteindelijk in cirkels komen te lopen.

Team Blauw
 
Het was fijn om tenminste één iemand van het team te kennen. En daarbij, Rowan had haar altijd al een aardige jongen geleken. Zo had ze hem tenminste wel onthouden. 'Hi. Ja, dat klopt. Demi, was het niet?' Uitbundig knikte ze, waarna ze haar armen over elkaar sloeg en, met nog steeds een glimlach op haar gelaat staand, naar de rest van het team keek. Het gedoe over een of andere sleutel interesseerde haar niet zo; als degene hem maar goed kon bewaren. Daarbij, wat kon een sleutel haar nou schelen als haar doel was om zelf te winnen. Het geld was niet niets en ondanks dat ze het niet perse nodig had was het altijd leuk mocht het haar lukken om het in handen te krijgen.
Haar blik was op de andere groep gericht geweest, maar toen ze maar snel haar blik afwendde merkte ze dat iemand haar al was opgevallen en duurde het niet lang voordat ze werd aangestoten. Ze had nu de keuze om de ander nog harder terug te stoten, maar gezien de ander haar – tot nu toe – wel aan leek te staan liet ze dat zitten.
"Mij hebben ze ook gescheiden van mijn buddy," Demi haalde haar wenkbrauwen omhoog. Oh ja joh? Ze had niet bepaald iemand gezien die ze meteen aan de blondine had kunnen koppelen. Maar nog voordat ze in gedachten verder had kunnen brabbelen had de blondine een gespierde, bruinharige man aangewezen. Aha. Well, dat maakte dan twee van hen, niet? "Al word ik niet echt verlegen van mijn buddy." Nice, dat ze dat weer net had moeten zien. Het was niet dat Annabell haar verlegen maakte maar.. Ja, oké, misschien toch wel.
Wat schaapachtig had ze richting de ander gelachen, die zich voorstelde als Loréne. Op haar vraag haalde Demi haar schouders op. “Ach, waarom ook niet. Buddies it is.” Met een korte, geheimzinnige grijns had de zwartharige dame haar aangekeken. “Demi.” Want het was wel handig dat ze haar bij haar naam aan kon spreken. Hm, Demi had het gevoel dat het met de blondine en haar wel goed ging komen. Misschien zouden ze samen nog wel voor wat verassingen kunnen zorgen.. Of niet.
 
Nice. Naar het kamp lopen. Als er iets was dat ze wel niet had was het een gevoel voor richting, dus hoopte ze maar op de krachten van de rest van haar team. Zou waarschijnlijk wel goed komen, gezien ze toch met een aantal waren en er dus wel één iemand bij zou zitten die het goed kon, toch?
Het gesprek begon binnen het team, maar vergeleken met normaal mengde ze zich er niet direct mee. Nee, ze zou wel eerst kijken wat de rest wilde doen en als ze iets zeiden wat haar niet aan zou staan er wat van zeggen.
Even was het haar opgevallen hoe een andere man van het rode team naar de jongen naast haar, Rowan, had gezwaaid en die dat eveneens had gedaan. Meteen verscheen er een brede grijns rondom haar lippen en keken haar donkere ogen richting de jongen. “Oeh, Rowan.” Sprak ze geheimzinnig, waarna ze plagend haar wenkbrauwen een aantal keren omhoog haalde.
“Zal ik de sleutel bijhouden? Ik bedoel, ik heb een plek waar ik alles bewaar en geloof me, daar zal niemand het vinden.” Demi kon het niet laten om even kort met haar ogen te rollen. Maar goed, zij had er in ieder geval geen problemen mee. Zelf zou ze het ding binnen de kortste keren kwijtraken.
“Ik zou me, als ik jou was, meer druk maken over hoe je 3 uur op hakken gaat lopen.” Het was niet gemeen bedoeld, maar eerder dat het verspilde energie was. Daarbij verraadde de knipoog achter haar woorden dat waarschijnlijk ook wel.
“Dus, Loréne, heb je toevallig al plannen?” Demi wilde alles weten. En misschien zou ze ook wel een antwoord krijgen. Daarbij, je moest toch iets te doen hebben in die drie uur? Dan kon een gesprek met teamleden geen kwaad. Of in dit geval met haar nieuwe buddy, al wist ze niet of ze de blondine volledig kon vertrouwen. Nog niet. Maar misschien zou dat nog komen, wie weet.

Team Blauw

Oké, humor in dit team scheen niet echt in een heel erg groot vaandel te staan bij dit team. De jongen had gezucht en een of andere chick rolde met haar ogen. De ogen van Monica gleden over het meisje en trok toen haar wenkbrauwen omhoog. “Ik vind een prima plekje voor de sleutel geloof me…” zei ze toen met een grijns. Monica zou zich eigen niet laten kennen – want iemand hier van haar zou vinden kon haar namelijk geen reet schelen. Daarom deed ze wat overdreven haar shirtje naar voren en liet de sleutel in haar bh zakken. “Ik zou me, als ik jou was, meer druk maken over hoe je drie uur op hakken gaat lopen” zei het meisje dat met haar ogen had gerold. Ze draaide zich naar het meisje om. “Schat” begon Monica “Als ik hakken wil dragen bij een drie uur durende wandeling, doe ik dat. Zullen we afspreken dat ik mij druk maak om mijn zaken en jij om de jouwe? Dan zijn we meteen klaar.” Alsnog, bijdehand gedrag zou Monica niet pikken. Van niemand niet. En al helemaal niet in deze strijd. En bovendien, Monica was op hoge hakken geboren. Dus voor haar waren dit makkelijke schoenen.

Zonder het meisje nog een blik waardig te keuren liep ze achter de jongen aan – de eerste en laatste keer dat ze achter een jongen aan zou lopen. Monica woelde door haar haren en haar gedachten werkten op overuren. Nu ze de sleutel had, had ze natuurlijk een voorsprong. Ze zou namelijk heel simpel als eerste kunnen zorgen dat ze binnen zou komen en de rest kunnen buiten sluiten, en dan zou ze meteen van haar team af zijn. Maar dan zou ze in haar eentje tegen het rode team moeten. En misschien zouden ze haar wel diskwalificeren. Monica schrok van haar eigen gedachtes: zo was ze toch helemaal niet? Haar blik gleed op de jongen, die nog steeds voor haar liep en ze slikte eventjes. Hij zou natuurlijk niet weten waar ze aan dacht, maar er ontstond toch een soort van schuldgevoel in haar lichaam. Ze stak haar handen in haar zakken, en slikte eventjes. Achter haar hoorde ze mensen praten. Maar Monica had er geen behoefte aan – ze wilde geen vrienden maken tijdens deze wedstrijd. Ze wilde het geld en dat was het. Maar ze wilde op een eerlijke manier winnen, besloot ze voor zichzelf.

Daarom liep ze naar voren, iets sneller, zodat ze naast de jongen liep en zonder wat te zeggen haalde ze de sleutel uit haar bh en hield de sleutel de jongen voor. “Hou jij hem alsjeblieft bij” zei ze toen zachtjes “Niet aan de anderen vertellen alsjeblieft, maar ik vertrouw mezelf er niet mee…”

Team Blauw

Het gekibbel tussen de meiden ontging Troy grotendeels. Hij was meer gericht op zijn omgeving. Nu was het zo dat Troy niet echt een boomknuffelaar was, integendeel, maar toch kon hij er niet omheen dat het zonlicht dat door het bladerdek filterde iets had.
Even zorgde het idyllische tafereel ervoor dat hij nergens was met zijn gedachten. Heel even maar. Hij bleef stevig doorstappen, maar het tempo hield hij rustig. Niet alleen hadden ze er toch niets aan als niet het hele team aan kwam, hij doseerde zijn energie liever.
Hij keek verrast op toen het meisje van de sleutel naast hem kwam lopen en de sleutel weer uit haar bh viste. Troy's wenkbrauwen gingen omhoog. Hij had geen idee wat hij hiervan moest denken.
Aarzelend pakte hij hem aan. Het ding was enigszins warm. Hij keek haar onderzoekend aan. Ze klonk oprecht genoeg, maar dat zei niets. Hij hoopte dat het geen poging was zijn vertrouwen te winnen, want dat zou niet veel zin hebben. Hij had ook geen flauw idee wat ze ermee bedoelde dat ze zichzelf er niet mee vertrouwde, maar je was bij Troy voor zielenknijpen ook niet aan het juiste adres. Troy was iemand die je best wilde helpen een oplossing voor je probleem te bedenken, maar hij was niet je therapeut.
Hij liet de sleutel in zijn broekzak glijden, waar het ding aan het zich onttrokken was.
"Prima," zei hij toen. Hij stapte over een kuil heen. Er stak een licht briesje op dat de boomkruinen deed ritselen.
Zo ver Troy maar kon zien waren er bomen. Geen enkele sprake van iets van een open plek of iets van die strekking. Ze liepen hier nog wel even en hij kon alleen maar hopen dat de meiden het met elkaar uit zouden houden, want hij had geen paracetamol meegenomen.