The citylife of Kael and Rowan [Rowan]

Kael stond stokstijf stil toen hij de man herkende. Hij vloekte binnensmonds en liep door. Wat deed hij hier? Kael probeerde zo neutraal mogelijk te doen, alsof het puur toeval was dat hij in deze buurt liep en hij niet net bij zijn huis - en dat van Rowan - weg kwam. Hij deed er nog een schepje bovenop door met een vleugje hooghartigheid langs de man heen te lopen, op de manier waarvan hij wist dat het hem direct een stuk arroganter over deed komen. Alsof hij puur schijt had aan die vent. Alsof hij niet als de dood was dat hij erachter kwam waar Rowan woonde. Alsof hij niet bang was dat hij het voor elkaar zou krijgen Rowan weer terug te krijgen.
Hij had de neiging om te kijken maar hield zich in. Samuel mocht absoluut niet merken dat hij gespannen was. Hij besloot niet naar de supermarkt te lopen. Eerst maar een blokje om. Hij liep door. Daardoor viel het hem niet eens op dat de blonde jongen de winkel uitkwam en op een fiets stapte.

Samuel bevroor voor een seconde toen de jongeman hem passeerde, en zijn hand sloot zich om zijn tas. Voor een seconde aarzelde hij.
Toen versnelde hij zijn tempo, zodat hij weer op gelijke hoogte liep met Kael, en sneed hem de pas af. Voor de verandering keek hij hem verbazingwekkend kalm aan. 'Je krijgt nog één waarschuwing om iets te zeggen, Brown. Als je wil dat Rowan nog heel blijft.'

Ineens stond Samuel voor hem. Zijn woorden drongen tot Kael door en deze keek hem geschrokken aan.
"Wees alstublieft specifieker, meneer Riderhood. Er zijn namelijk ongelooflijk veel dingen die ik u graag zou willen zeggen, maar ik denk niet dat u die graag wil horen," zei hij zacht. Zijn ogen vernauwden zich. Het was vooral tijdrekken, dit acteerwerk. Wist Samuel waar Rowan woonde? Met Rowan's voorliefde voor Central Park was het op zich niet zo moeilijk voor Samuel om hem te vinden en te volgen, waarschijnlijk. Zelfs als hij het nu nog niet wist kon hij er zo achter komen als hij echt kwaad wilde.
Kael balde onbewust zijn vuisten in machteloze frustratie.

Onwillekeurig verscheen er een vreugdeloze grijns op zijn gezicht. 'Alles wat mij of mijn zoon aangaat. En het liefst zo snel mogelijk, gezien ik al laat ben. Zo niet...' Hij was even stil, zoekend naar woorden die de juiste indruk op de jongeman voor hem zouden maken. 'Dan zie je vanzelf wel wat er met hem gebeurd.'

Kael beet op zijn tong. Dit was helemaal niet goed. Hij moest iets zien te verzinnen en heel snel.
"Dat is nogal wat en het meeste heb je weinig aan," zei hij, om het gesprek langer te maken. "Stel je vraag preciezer."
Die opmerking was eigenlijk vooral bedoeld om te testen wat Samuel wist. Kael wist dat hij nu slim moest zijn als hij niet wilde dat Rowan hier de dupe van zou worden. Hij moest heel voorzichtig zijn met wat hij zei. En ter plekke een plan zien te verzinnen op basis van wat Samuel er met een beetje geluk per ongeluk uit zou flappen.
Hij slikte. Zijn mond was kurkdroog en hij moest moeite doen om zijn emoties te blijven verbergen.

Samuel versmalde zijn ogen en keek hem scherp aan. 'Je bent een beetje te overmoedig, vind je niet? Waar hangt Rowan uit?'

Kael keek de man recht aan. Hij wist dat hij met vuur spelen en hoewel hij daar normaal gesproken schaamteloos op kickte hield het hem nu in bedwang. Rowan's gezondheid stond op het spel. Misschien zelfs wel zijn leven.
"Overmoedig? Ik zou het eerder zelfverzekerd willen noemen," zei hij, maar het kwam er veel minder soepel uit dan had gemoeten en hij voelde zich in het nauw gedreven. Samuel wist in ieder geval nog niet waar Rowan woonde, dat was iets. Als hij iets kon zien te regelen voor Samuel erachter kwam...
"Ik heb het u vaker gezegd, dat weet ik niet," zei hij, zo oprecht mogelijk, maar ondertussen werkte zijn geest op topsnelheid. Als hij hier al mee wegkwam was de kans groot dat hij gevolgd zou worden dus terug kon hij voorlopig in ieder geval niet.

Samuels donkere ogen schoten even naar het horloge om zijn pols - hij had nog vijf minuten.
Toen hij weer naar de jongeman opkeek zag hij dat die iets minder zelfverzekerd was dan een paar momenten geleden.
'Is het raar als ik zeg dat ik niets geloof van wat je zegt? Je hebt geluk dat ik de tijd niet heb, Brown, maar je kunt er op rekenen dat ik jullie twee weet te vinden.'
Opnieuw een blik op zijn horloge.
'Wees gewaarschuwd.'
En met die woorden draaide hij Kael de rug toe.

Kael voelde paniek opborrelen toen Samuel zich omdraaide. In een opwelling greep hij hem bij zijn arm.
"Wacht," zei hij scherp en hij ging weer voor de man staan, de weg blokkerend. "Je laat hem met rust, begrepen? Verder interesseert het me niet wat je doet, maar van Rowan blijf je af," zei hij. Hij prees zich onbewust gelukkig dat zelfs als Samuel het wist te vinden hij in ieder geval nog langs Paul moest - die waarschijnlijk een nonverbale discussie aan zou willen gaan met Samuel als die er niet heel snel vandoor ging - maar toch was de situatie hachelijk. Paul en hij zouden er niet altijd zijn, immers.
"Ik meen het, anders zijn Rowan en ik niet degenen die in de problemen zitten."

Samuel draaide zich met een ruk om toen Kael zijn arm greep. Hoe durfde de jongeman hem nog aan te raken?
Zwijgend luisterde hij naar wat hij te zeggen had voor hij antwoord gaf. Hij nam even de tijd om zijn woorden te overwegen.
'Laat me je een ding duidelijk maken,' zei hij kalm en nadrukkelijk. 'Je zal niet degene zijn die mij gaat zitten tegenhouden. Als ik jullie nog één keer samen zien zweer ik je dat hij er niet heel vanaf komt.'

Kael verstarde.
"Wat?" zei hij scherp. Even had hij geen antwoord. Meende hij dit? Was hij serieus bereid om...? Kael had het gevoel alsof iedereen op straat even niet bestond en hij en Samuel hier in een soort vacuüm stonden waar niet zomaar aan te ontsnappen was.
"Je bent knettergek. Je kan hem niet verbieden om te gaan met wie hij wil," wierp hij tegen. Zijn hele hooghartige manier van doen was weg. Hij kon geen kant meer op met Rowan's gezondheid op het spel. Hij realiseerde zich dat hij wel heel gemakkelijk een enorme vijand van de man had gemaakt, en dat keerde zich nu keihard tegen hem.

Samuel trok met een schampere blik zijn wenkbrauwen op. 'Volgens mij is dat precies wat ik net deed, Brown.'
Met een laatste blik op de jongeman draaide hij hem de rug weer toe en begon weer te lopen.

Shit. Shit dit ging helemaal de verkeerde kant op.
Hij haastte zich achter de man aan en blokkeerde hem opnieuw.
"Waarom?" vroeg hij dwingend. "Waarom probeer je me uit zijn buurt te houden?" Hij had het gevoel dat als hij Samuel nu liet gaan ze echt in de problemen zaten, ook al wist hij niet waarom.
Hij keek vluchtig om zich heen. Verscheidene mensen keken nu. Het moest er ook vreemd uitzien, een jongen die duidelijk geen straatverkoper of bedelaar was die een volwassen man tegen bleef houden. Maar Kael had geen keus.

'Nog een laatste keer, jongeman.' Voor de laatste keer draaide hij zich om naar Kael, een dodende blik in zijn ogen. 'Je hebt gehoord wat ik zei. Laat me nu met rust, of ik doe je wat.'
Na die woorden stak hij snel de straat over.

Kael liet zich echter niet zo makkelijk afschepen. Nog maar een keer was Samuel die dreigementen nagekomen en dat was binnen geweest, zonder allemaal mensen om hen heen. Kael haastte zich de straat over. Een auto toeterde luid en iemand riep een stroom verwensingen, maar Kael ging er niet op in.
Opnieuw kwam hij voor Samuel tot stilstand.
"Je komt hier niet mee weg," zei hij, ook al kon hij het knagende gevoel dat Samuel dat wel degelijk zou komen niet negeren. "Ik neem contact op met de politie als je hem iets doet," voegde hij er in een opwelling aan toe. Hij had geen idee hoeveel bewijs je voor een geval als dit nodig had, maar het kon niet zo zijn dat ze niets zouden doen als Rowan in gevaar was, toch?
"Laat die man toch met rust," zei een oudere man die een winkel uitgestapt kwam. Kael keek hem kort aan.
"Dit gaat u niets aan, meneer," zei hij afgemeten en hij keek weer naar Samuel, vastberaden niet op te geven.

Samuel balde zijn handen even tot vuisten en moest even diep ademhalen om ervoor te zorgen dat hij de jongeman niet op straat neer zou slaan, alleen maar om ervoor te zorgen dat hij door kon lopen.
'Hij is mijn zoon, Brown. Je hebt hier niets mee te maken.' Hij wierp een blik op zijn horloge en vloekte zacht. 'En al zou je de politie informeren - wat is het woord van twee broekjes tegen dat van een volwassene?'
Hij versnelde zijn pas toen het kantoorgebouw in zicht kwam.

Als een hardnekkige persmuskiet ging Kael erachteraan.
"Je zou niet zeggen dat je z'n vader was met de manier waarop je hem behandeld," zei hij vinnig. Hij stapte vlug tussen een groepje mensen door.
"En Rowan kan nog steeds laten zien waar je hem hebt geslagen. Ik denk dat ze hem eerder geloven dan een of andere verlopen ouwe kerel."
Wat hij hiermee dacht te bereiken wist hij eigenlijk niet eens echt, maar het was wanhoop, pure wanhoop.

'Hij heeft die littekens overal kunnen oplopen,' antwoordde hij koeltjes. Hij wist dat zijn zoon veel in Central Park rond hing, en een lange tijd een skateboard bezat. Rowan was vaak genoeg thuis gekomen met opengehaalde knieën, scheuren in zijn kleding, enzovoorts.
Hij ontweek een paar vrouwen met grote winkeltassen en liep opnieuw de straat over, zijn pas nu en dan inhoudend als een auto of motor asociaal hard langs scheurde. Nog zo'n twintig meter tot het kantoorgebouw.

"Ze zullen een onderzoek naar je instellen," hield Kael koppig vol, al had hij geen idee of dat ook zo was. Hij keek naar het kantoorgebouw voor hen. Als Samuel binnen was was het over.
"Laat hem gewoon met rust, dan heb je van mij ook geen last mee," zei hij haastig met een bijna smekende ondertoon in zijn stem. Hij dacht niet dat Samuel ook maar een moment zou overwegen dat te doen maar het was niet anders. Op dit moment stond hij zelfs niet boven smeekbedes.

Hij snoof even schamper en opende de deur van het gebouw. Voor hij naar binnen stapte draaide hij zich weer om naar Kael. 'Voor de laatste keer, en dan uit mijn ogen. Als ik je nog één keer bij mijn zoon in de beurt zie zit hij erger in de problemen dan je je kan voorstellen. Begrepen?'
Hij keek hem strak aan, voor hij de deur dicht sloeg.

De deur sloeg met een klap dicht en Kael bleef als versteend staan. Er was geen twijfel over dat de man het meende en Kael voelde zich misselijk. Hij moest snel handelen. Vlug begon hij terug te lopen, maar toen realiseerde hij zich dat hij zo regelrecht naar Rowan toe ging en als hij werd gevolgd hing die laatste. Hij bleef staan, midden op de stoep. Hij had zich in zijn eigen buurt nog nooit zo verloren gevoeld. Mensen liepen haastig langs hem heen zonder acht op hem te slaan. Hij begon weer te lopen, maar nu een andere kant uit. Hij pakte zijn telefoon en nam een besluit. Voor nu nam hij geen enkel risico.
Toen hij ver genoeg bij zijn huis uit de buurt was begon hij een sms te schrijven naar Rowan.
'Ik moet weg. Zoek geen contact met me. Kom me ook niet opzoeken. Vertrouw me.'
Met pijn in zijn hart selecteerde hij Rowan in zijn contactenlijst. Zijn lichaam leek te protesteren. Hij wilde niet om zo'n botte manier afscheid nemen maar hij had geen keus. Het dreigement was serieus geweest.
Hij sloot zijn ogen terwijl hij op verzenden drukte en schoof daarna de telefoon weer in zijn zak. Hij versnelde zijn pas en hoopte dat Rowan niet in een opwelling zou gaan zoeken.

Toen zijn muziek voor een paar tellen gestopt werd, onderbroken door het geluidje dat zijn telefoon maakte als hij een berichtje had, keek hij licht fronsend op van zijn boek. Hij kreeg alleen sms'jes om te melden dat zijn beltegoed op was.
Hij legde zijn boek aan de kant, de boekenlegger netjes er tussen, en pakte zijn telefoon van de bank.
Toen hij Kaels naam zag staan leek het alsof zijn hart een tel stil bleef staan. Kael sms'te hem nooit - hij had Rowan juist de telefoon gegeven om contact met hem op te nemen als er iets goed fout was.
Hij was alleen boodschappen halen; wat kon er zo dringend zijn?
Met plotseling trillende vingers ontgrendelde hij zijn telefoon en tikte de melding aan.
'Ik moet weg. Zoek geen contact met me. Kom me ook niet opzoeken. Vertrouw me.'
Zijn laatste hoop dat het een berichtje was dat hij het nummer van de jongen achter de kassa gekregen had verdween. Zacht vloekend ging hij overeind zitten en dacht koortsig na over wat te antwoorden.
'Waar ben je?'
Hij wist dat Kael daar hoogstwaarschijnlijk geen antwoord op zou geven, dus stuurde hij een volgend berichtje.
'Was het mijn vader? Ben je oké?'

Kael voelde zijn telefoon trillen en ging op een bankje zitten. Twee berichten. De eerste had hij kunnen verwachten. Hij zuchtte diep en drukte het bericht weg. Hij voelde zich beroerd en verborg zijn gezicht even in zijn hand.
Na enkele minuten zo te hebben gezeten opende hij de tweede. Ergens was het een opluchting. Rowan leek te begrijpen hoe de zaken ervoor stonden.
'Ja. Ben okay.' stuurde hij terug. Het voelde verkeerd, alsof Samuel zelfs zou kunnen merken dat ze nog smsten.
Hij borg de telefoon op en verborg opnieuw zijn gezicht in zijn handen. God, wat een puinzooi. En wat haatte hij die man.
De afgelopen paar dagen waren geweldig geweest. Hij had ernaar uitgekeken Rowan als huisgenoot te hebben. En Samuel had alles kapot gemaakt.
"Hey, gaat het?" klonk ineens een stem. Kael keek op. De blonde jongen van de supermarkt kwam naast hem zitten met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht.
"Ik was net op weg naar huis toen ik je toevallig ruzie zag hebben met die kerel, dus ik ben voor de zekerheid even naar je op zoek gegaan om te kijken of alles goed was," zei hij zacht. Misschien had Kael het onder andere omstandigheden licht creepy gevonden, maar ergens was hij blij met iemand te kunnen praten die er niets mee te maken had.
"Ik.. ik zit enigszins in de shit, geloof ik," mompelde hij met een vreugdeloze grijns. Onbewust rustte een van zijn handen nu op zijn broekzak, zodat hij het direct zou merken als Rowan reageerde.

Hij had zijn oortjes uitgetrokken en op de bank gegooid, niet in staat zich anders te kunnen concentreren. Hij herkende het suizende, drukkende gevoel in zijn hoofd maar dat maakte het er niet veel beter op.
Kaels berichtje dat volgde stelde hem niet gerust. Even liet hij zijn duimen boven het toetsenbord hangen voor hij antwoord gaf.
'Wat heeft hij gezegd? Waarom kan je niet terug? Kan ik komen?'

"Hoe bedoel je?" vroeg Tyler met een frons. Hij schoof iets dichter naar Kael toe, maar deze werd afgeleid door zijn telefoon.
"Vind je het erg als ik- het is belangrijk," mompelde hij.
"Nee, ga je gang."
Kael las het berichtje en klemde zijn kaken op elkaar. Hij wilde dit niet. Hij wilde teruggaan, zorgen dat hij Rowan geen moment meer uit het oog verloor en zorgen dat Samuel niet in hun buurt kon komen. Met trillende vingers begon hij te typen.
'Dat hij jou iets zou doen als hij ons nog eens samen ziet. Blijf weg. Neem geen risico.'
Het klonk belerend, maar hij kon niet anders. Hij slikte.
"Ik- ik kan niet terug naar huis. Niet zonder iemand anders in gevaar te brengen," mompelde hij uiteindelijk. Tyler knikte langzaam.
"Je kan wel bij mij slapen tot je een hotel hebt gevonden?" stelde hij haast nonchalant voor. Kael keek op.
"Zeker weten? Ik bedoel, je kent me amper."
"Je lijkt me een leuke knul en ik kan er niet tegen je zo te zien zitten," zei Tyler met een grijns, al beantwoordde Kael die niet. Hij staarde naar het beeldscherm, wensend dat hij de woorden terug kon nemen.