Hey, remember me? [Rowan]

Omringd door bewakers stapte ze uit de limo, haar jas strak om haar heen getrokken. De camera's flitsten en ze kneep haar ogen dicht tegen de felle lichten. Haar bewakers, ingehuurd door haar vader, hielden een pad vrij naar het huis.
Vijf dagen. Vijf dagen waarin ze was behandeld als een seksslaaf, nauwelijks te eten en drinken had gekregen en niets mocht zeggen behalve als ze toestemming kreeg.
Het was vreselijk geweest, en ook al was ze blij terug te zijn bij haar ouders, ze baalde enorm van de drukte. Plus, her cover was blown. Nu wist iedereen waarschijnlijk waar ze op school zat en wie haar ouders waren.

'Ugh...'
Rowan strekte zich languit uit op het bed en verborg zijn gezicht even in het kussen. Het was herfstvakantie en het regende al voor zo'n drie dagen aan één stuk door. Ook had hij stapels met werk liggen, maar om eerlijk te zijn voelde hij er bijster weinig voor om daar aan te beginnen. Dat was niets voor hem, dingen tot het laatste moment bewaren, maar hij had op het moment meer behoefte aan wat rust dan ooit.
Leo was er niet - die zwierf hoogstwaarschijnlijk ergens over de campus - en om eerlijk te zijn vond hij dat erg fijn. Genietend van de stilte staarde hij even naar de posters aan de muur (in Leo's geval waren dat posters van onder andere één of andere rapper, een jonge, blonde vrouw en een poster van een band) voor hij zich met lichte tegenzin overeind drukte en op de rand van het bed ging zitten.
'Beter ga je niet naar buiten.' Hij keek iets om en zag Emili op zijn bureaustoel zitten. 'Het regent als de pest.'
'Goh.' Hij grijnsde onwillekeurig, kwam overeind van het bed en liep langzaam naar het raam, waardoor hij bijna niets meer kon zien door het water dat er tegen aan sloeg. 'Ik ga voorlopig ook niet iets uithalen, ik ben kapot.' Hij gaapte en trok een sweater van een stoel.'
'Heb je Kaels trui mee gejat?'
Zijn grijns verbreedde, en er verscheen een lichte blos op zijn gezicht. 'Wat wilde je doen, het hem vertellen?'
Hij trok de donkerblauwe trui over zijn hoofd, pakte een boek van het tafeltje naast zijn bed en zonk in het raamkozijn.

Met een klap sloeg de deur achter haar dicht. Ze kneep haar ogen dicht en zuchtte.
'Mam, pap... Het gaat prima,' begon ze, haar ogen op de vloer gericht. Ze voelde de boze blikken van haar ouders in haar lichaam boren.
'Ashley Anastasia Miriam Grey.' De stem van haar vader droop van ingehouden woede. 'Hoe héb je in deze situatie terecht kunnen komen?' Ze zag zijn schaduw naar haar toe bewegen en deed automatisch een stap achteruit, schuw als ze was geworden.
'Carrick...' fluisterde haar moeder, en toen Ashley opkeek zag ze dat ze een hand op Carrick's schouder had gelegd. Haar vader trilde van woede, maar deed geen poging nog dichterbij haar te komen. Angstig keek Ashley hem in de ogen, stilletjes smekend om vergiffenis.
'Ik wist wel dat het een slecht idee was om je naar die school te laten gaan zonder enige bescherming,' zei haar vader met knarsende tanden.
Ashley keek snel weer naar beneden. Hier was ze bang voor geweest. Wanneer - nee, als ze weer naar school mocht, zou ze 24/7 in de gaten gehouden worden. Weg was alle vrijheid.
'Ga naar je kamer,' mompelde haar moeder.
'Maar...' protesteerden zowel Ashley als Carrick, maar beiden werden met één scherpe blik van Mrs. Mayfield-Grey het zwijgen opgelegd.
Terwijl ze haar jas nog wat strakker om zich heen trok schuifelde ze langs haar vader, verder het grote penthouse in en naar haar kamer. Eenmaal daar liet ze haar jas op de grond vallen en keek rond. Ze had hier maar een half jaar geslapen, toen ze net in New York aan waren gekomen. Het was er leeg, met maar een paar kleren in de kast en een opgemaakt bed. Heel karakterloos.
Met een vermoeide zucht plofte ze op haar bed neer en staarde ze naar haar koude, witte plafond.

Gapend trok Rowan zijn donkerbruine jas aan over zijn trui en wierp een blik uit het raam - het was eindelijk gestopt met regenen. Het appartement was voor zijn gevoel veel te benauwd en hij had frisse lucht nodig, maar in een paar seconden zeiknat worden was niet bepaald zijn ding.
Zonder paraplu liep hij op zijn gemak naar beneden, zijn handen in de zakken van zijn jas, en stapte de straat op. Het was een stuk rustiger dan normaal, wat op zich niet raar was, en de geur van regen hing nog in de lucht toen hij de straat overstak, richting Central Park. Snel stapte hij opzij om niet aangereden te worden door een scooter, versnelde even zijn pas en viste toen zijn oortjes uit zijn zak.
Zijn blik viel even op één van de bankjes die overal langs het pad stonden, maar het leek hem niet al te slim om hem te gaan zitten. En wat beweging krijgen was sowieso wel fijn na een dag stil te hebben gezeten. Met beide oortjes in liep hij verder het park in.

Ashley liep met haar handen in de zakken van haar dunne vest over straat. Het leek wel een wonder, maar ze had haar ouders kunnen overtuigen om haar naar buiten te laten.
De twee bodyguards die haar nu overal achtervolgden moest ze maar negeren. Haar ouders waren zo bezorgd dat hun dochter weer ontvoerd zou worden.
Ze rilde, ondanks de zomerse hitte. Het was een nachtmerrie geweest, en het was nog steeds niet over. Er  zouden rechtszaken zijn, waarin ze Jack  onder ogen zou moeten komen om tegen hem te getuigen.
Ze liep de inmiddels bekende weg naar Central Park. In de zomervakantie was het er altijd heel erg druk, maar dat maakte haar niet uit. Ze wilde juist onder de mensen zijn nu, en de frisse lucht erbij was alleen maar beter.
Haar bodyguards bleven op een respectabele afstand van vijf meter lopen, maar ze voelde hun ogen in haar rug prikken. Het liefst was ze ze kwijtgeraakt, maar ze wist dat ze dan al helemaal haar kamer niet meer uit mocht.
Ze stak de straat over en bleef aan de overkant, voor de ingang van het park, even staan. Het was echt prachtig weer. Haar sandalen maakten nauwelijks geluid toen ze weer begon te lopen, het park in en over de paden. Zo vaak was ze hier nog niet geweest, maar wel vaak genoeg om te weten waar de meesten waren en waar niet. Onder de bomen was het een stuk koeler dan op straat en ze was blij met haar vest. Ze had haar haar opgedraaid in een losse knot en droeg een kort spijkerbroekje dat haar lange benen vrij liet. Het was werkelijk een heerlijk gevoel, hier gewoon lopen, zonder zich over iets druk te maken - dat mochten haar lijfwachten maar doen.
Ze keek op toen ze beweging vanuit haar ooghoek zag. Het was een jongen, en na een tijdje kijken herkende ze hem ineens.
'Hé, Row!' riep ze en ze begon sneller te lopen.

Het grootste deel van de tijd had Rowan zijn ogen op zijn afgetrapte sportschoenen gericht, niet echt denkend aan wat dan ook. Zulke momenten kwamen bij hem zeer zelden voor en hij verwelkomde ze dan ook altijd met open armen. Hoe zeer hij Emili's gezelschap soms ook op prijs stelde, het was fijn om soms gewoon niets aan zijn hoofd te hebben.
"Hé, Row!"
Zijn hoofd schoot omhoog toen hij zijn naam hoorde. De stem was hem niet bekend voor gekomen, en zijn paar momenten van stilte waren in minder dan een seconde over. Nogal verwilderd keek hij over zijn schouder, maar er liep niemand achter hem - wie had zijn naam genoemd?
Een paar tellen later echter kruiste zijn blik die van het meisje iets verderop die zijn kant uit kwam, en realiseerde hij zich dat ze de enige had kunnen zijn die hem had kunnen roepen.
Het duurde even voor hij haar herkende, echter. Toen drong het langzaam tot hem door - Ashley Grey. Was ze niet op het nieuws geweest een paar dagen terug?
Hij glimlachte flauwtjes en stak zijn handen in zijn zakken. 'Eh, hi.' Hij haalde een hand door zijn haar.

Ze realiseerde zich opeens hoe ongepast ze dit aangepakt had.
Ze ging langzamer lopen en vervloekte zichzelf binnensmonds. Ze fronste en glimlachte toen.
'Sorry dat ik je opeens aansprak. Het is gewoon...' Ze sloot haar ogen en zuchtte. Toen opende ze haar ogen weer en forceerde een glimlach. 'Niets. Oh mijn god, dit is gênant,' lachte zachtjes en zonder om te kijken gebaarde ze naar haar bodyguards dat ze niet te dichtbij moesten komen.
'Je weet toch nog wel wie ik ben... Toch?' vroeg ze voor de zekerheid. Wat erg als hij haar niet eens meer kende... Het gevoel dat ze veel langer dan een week weg was geweest nestelde zich in haar maag en ze moest even slikken voordat ze haar haperende glimlach weer recht trok. Ze stelde zich gewoon aan. Als hij haar niet kende, en dat betwijfelde ze aangezien ze laatst in het nieuws geweest was, dan zou ze gewoon doen alsof ze zich vergist had. Kon niet misgaan.

"Sorry dat ik je opeens aansprak. Het is gewoon..." Geduldig bleef hij staan en keek naar het meisje tegenover hem. Hij was er nu zeker van dat ze op het nieuws was geweest. Ashley Grey, dochter van ene Carrick Grey - een of andere rijke businessman van wie hij om eerlijk te zijn nog nooit van had gehoord -, was na enkele dagen vermist te zijn geweest terug gevonden. Blijkbaar was ze ontvoerd door een jongeman van haar universiteit; dezelfde universiteit waar Rowan ook klassen volgde. Hij had haar echter nog maar een paar keer langs zien komen.
"Niets. Oh mijn god, dit is gênant." Ze lachte zacht en gebaarde even naar achteren. Toen pas merkte Rowan de twee bodyguards op die een paar meter achter haar stonden. Onwillekeurig trok hij zijn schouders iets op, zijn flauwe glimlach die op zijn gezicht was verschenen toen hij was aangesproken was verdwenen en zijn handen werden dieper in zijn zakken begraven toen de mannen hem strak en zonder iets te zeggen in de gaten hielden. Waren haar ouders zo op haar gesteld dat ze niet alleen het park in mocht? En als dat zo was, waarom hadden ze dat niet eerder gedaan zodat ze überhaupt niet ontvoerd was geweest?
Hij dwong zichzelf weer om op Ashley te letten en liet haar uit praten. Om eerlijk te zijn vond hij er weinig gênants aan, afgezien van haar intimiderende begeleiding die nogal wat vreemde blikken van voorbijgangers aan trok, maar hij zei nog niets.
"Je weet toch nog wel wie ik ben... Toch?"
Hij begreep haar aarzeling niet helemaal, laat staan waarom ze hem in de eerste plaats had aangesproken, maar hij gaf zo beleefd mogelijk antwoord. Als hij het nieuws moest geloven waren haar ouders stinkend rijk. 'Ashley Grey, niet? Je was op het nieuws een paar dagen terug.'

Ze merkte dat hij ongemakkelijk werd en een blik op haar bodyguards wierp. Ze keek achterom en wierp ze een waarschuwende blik toe, waarna ze zich weer naar Rowan omdraaide.
'Ashley Grey, niet? Je was op het nieuws een paar dagen terug.'
Oh, oké. Ze had zich aangesteld. Ze was zo blij geweest iemand te zien die ze kende en die ze mocht, dat ze er niet eens bij stil gestaan had dat hij haar misschien wel helemaal niet kende.
Ze fronste licht en stak haar handen in haar broekzakken, terwijl ze nadacht over wat ze wilde zeggen. Ze opende haar mond, maar de woorden bleven in haar keel steken.
'Ja,' zei ze uiteindelijk. 'Nieuws. Inderdaad.' Ze lachte nerveus. 'Sorry dat ik je zo opeens aansprak. Ik... Nou ja, ik zag je lopen en ik...' Ze viel stil. Ze wist zelf niet eens wat haar bezield had en ze maakte het alleen maar erger voor haarzelf.
'Ik zit bij jou op school, bij Architectuur. Daar kende ik je van,' besloot ze maar.

De bodyguards die een paar meter achter het meisje waren blijven staan bleven hem strak aan kijken, alsof hij elk moment een pistool kon trekken en Ashley neer kon schieten. De gedachte alleen al dat zijn vader ook maar een flikker zou geven als hij plotseling verdween was lachwekkend, laat staan dat hij bewaking zou regelen. En zijn moeder - nou ja, zijn moeder was gewoon bang voor Samuel.
Hij nam het haar niet echt kwalijk.
Nogal ongemakkelijk probeerde hij zich op Ashley te concentreren en de starende blikken van de twee mannen te negeren, en met ietwat opgetrokken schouders wreef hij over de zijkant van zijn nek terwijl hij naar haar luisterde.
'Ja,' zei ze na een korte stilte. 'Nieuws. Inderdaad.' Er verscheen een flauwe glimlach op zijn gezicht toen ze even lachte. Ze leek haast nog nerveuzer dan hij, en dat kwam niet vaak voor.
'Sorry dat ik je zo opeens aansprak. Ik... Nou ja, ik zag je lopen en ik...' Hij fronste licht. Naarmate ze verder praatte leek ze meer onzin uit te kramen. Ze had duidelijk niet nagedacht over wat ze had willen zeggen. Hij liet haar echter uitpraten en wachtte geduldig toen er een korte stilte viel - ze had immers haar zin niet af gemaakt.
'Ik zit bij jou op school, bij Architectuur. Daar kende ik je van.'
Zijn flauwe glimlach verbreedde. 'Architectuur. Dat is waar ook. Daar ben ik mee gestopt, sorry.' Hij grijnsde even en haalde een hand door zijn haar.

Blij dat er eindelijk iets was waar ze over konden praten ontspande ze meteen.
'Oh echt waar? Balen. Waarom?' Ze lachte naar hem. Ze vond het eigenlijk wel echt jammer dat hij was gestopt. Hij leek er niet echt slecht in te zijn en dus was ze echt benieuwd waarom hij gestopt zou zijn. Natuurlijk kon het zijn dat hij het gewoon niet leuk meer vond. Maar dat was zo voor de hand liggend dat ze daar liever niet van uit ging.

'Oh, echt waar? Balen. Waarom?'
Hij beantwoordde haar lach met een nogal aarzelende grijns en wreef over de achterkant van zijn hals voor hij zijn schouders ophaalde. 'Het ligt me niet echt, weet je.' Hij stak zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek. 'Ik wil graag professor worden,' gaf hij na een paar tellen van stilte nogal beschaamd toe. Voor sommigen zou die droom ontzettend saai klinken, maar het was voor hem al een ongelovelijke prestatie geweest om zijn studie te beginnen. 'Geen architect. Dat is niet echt iets voor mij.'

'Aha...' Ze dacht hier over na. 'Dat hoor je ook niet vaak.' Ze glimlachte heb vrolijk toe. ''Waarin wil je lesgeven? Toch geen architectuur?' Ze grijnsde hem plagerig toe. Ze stelde zich de jongeman al voor met grijze haren en een bril, terwijl hij streng de klas in keek. Haar grijns werd groter. Het stereotype stond hem absoluut niet, in ieder geval niet in haar gedachten.

Rowan grijnsde flauwtjes toen ze naar hem lachte, maar hij was de twee bodygards die nog steeds achter haar aan de rand van de vijver stonden nog niet vergeten en de man die hem steeds scherpe blikken bleef werpen maakte hem nogal oncomfortabel.
'Waarin wil je lesgeven? Toch geen architectuur?' vroeg ze, en hij schudde zijn hoofd. 'Astrofysica. Tenminste, dat ga ik proberen.' Hij wierp een korte blik op zijn horloge voor hij terug naar haar op keek. 'En jij? Hoe lang ben je eigenlijk weg geweest?'

Toen ze zag dat hij weer een blik op haar bodyguards wierp zuchtte ze.'Sorry, maken ze je oncomfortabel? Het spijt me. Ik mag de straat niet op zonder ze.'
'Astrofysica? Wauw, dat is gelijk weer iets heel anders.' Ze lachte hem vriendelijk toe.
Haar glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Weggeweest. Mooie manier om het te verwoorden, dacht ze bitter.
'Een week,' zei ze kortaf. Ze wilde niet kortaf zijn, maar dit gesprek bracht herinneringen naar boven die ze het liefst met bleek uit haar hoofd wilde branden.

'Sorry, maken ze je oncomfortabel? Het spijt me. Ik mag de straat niet op zonder ze.'
Nogal. Maar hij knikte alleen, een licht geforceerde glimlach op zijn gezicht en ging er verder niet op in.
'Astrofysica? Wauw, dat is gelijk weer iets heel anders.' Hij knikte opnieuw, deze keer met een wat gemeendere glimlach, en wachtte even om te zien of ze verder ging toen haar glimlach plotseling verdween.
'Een week,' antwoordde ze, en aan haar uitdrukking kon hij zien dat ze er niet veel voor voelde om er over door te gaan.
'Sorry,' zei hij snel, voor hij een blik over zijn schouder wierp. 'Wil je, eh - wil je een stukje lopen of mag dat niet? Ik denk niet dat ik al richting huis moet, ik bedoel - gewoon, om bij te praten. Weet ik veel.'

Ze glimlachte warm. 'Geeft niet. En het spijt mij van mijn bodyguards, maar ik mag niet naar buiten zonder ze, en eerlijk gezegd voel ik me ook een stuk veiliger met ze in de buurt. Je hoeft je geen zorgen te maken; zo lang je geen pistool op me richt of me in een wurggreep houdt of me slaat of... Nou ja. Ik zal wel even met ze gaan praten, is dat goed? Dan kunnen we daarna lopen.'
Ze keek hem hoopvol aan. Het zou heerlijk zijn als ze gewoon met iemand zou kunnen praten die van haar eigen leeftijd was. De laatste tijd had ze alleen nog maar met haar ouders, politie, advocaten, en een psycholoog gepraat. Rowan leek haar niet iemand die per sé iets van haar wilde en dat was erg verlichtend.

Ah, ze had dus gemerkt dat hij oncomfortabel werd van de twee mannen. Het zorgde er onwillekeurig voor dat hij iets ontspande. Hij was trouwens niet de enige - nog steeds werden er licht wantrouwende blikken in de richting van de twee figuren in pak geworpen, en hij kon het de mensen niet kwalijk nemen. Je kwam in dit gedeelte van de stad niet veel mensen zoals Ashley tegen, en meer types zoals hij - hier moest je zijn voor de verschoppelingetjes, de mensen met ongeveer het laagste inkomen van New York, al wist hij dat het in sommige wijken het er een stuk erger aan toe was - voor grote penthouses moest je hier niet zijn. Hij kon zich nauwelijks voorstellen hoe Ashley's woning er uit moest zien vergeleken met het gehorige appartement dat hij en Kael deelden.
Er verscheen een flauwe glimlach op zijn gezicht toen ze suggereerde dat hij een pistool bij zich droeg. Niet meer, in ieder geval. Maar dat zou hij haar maar niet zeggen - hij had de laatste jaren wel genoeg mensen afgeschrikt.
Hij verbaasde zich licht om haar hoopvolle blik, maar hij reageerde door scheef te grijnzen en frunikte even aan het randje van zijn vingerloze handschoenen. 'Tuurlijk joh. Ik heb toch niet echt iets te doen,' antwoordde hij.

Ze liet haar adem, waarvan ze niet eens door had gehad dat ze die ingehouden hield, ontsnappen en beantwoordde zijn grijns. 'Oké, ben zo terug.' Ze stopte haar handen in haar zakken en draaide zich om. Ze liep terug naar waar haar bodyguards stonden te wachten en glimlachte even kort naar ze.
'Hé. Ik weet dat jullie met moeten beschermen enzo, en daar ben ik het helemaal mee eens, geloof me. Ik ben jullie heel erg dankbaar. Maar ik ga nu even gezellig lopen met deze jongen, die ik van school ken, en die geen wapen bij zich draagt en die me niet wilt vermoorden.' Denk ik... dacht ze erachteraan. 'Hij wordt alleen een beetje ongemakkelijk van jullie - sorry, niet gemeen bedoeld - en ik denk niet dat dat heel erg veel bijdraagt aan een goed, normaal gesprek. Wat ik dus wil vragen... Oh ik weet het niet. Misschien kunnen jullie iets... subtieler te werk gaan? Alsof je me moet bespioneren in plaats van beschermen. Geloof me, ik vind het helemaal niet erg dat jullie in de buurt zijn', voegde ze er snel aan toe, haar handen lichtjes geheven om haar woorden kracht bij te zetten,' maar... misschien is under-cover een goed idee? Doe een jas aan...' Een idee schoot opeens door haar hoofd. 'Misschien kunnen jullie doen alsof jullie een stel zijn dat gewoon een wandeling maakt in het park.'
Ze zette haar liefste glimlach op toen de twee mannen eerst haar verbijsterd aankeken en toen elkaar. Ze zei niets terwijl ze over haar voorstel nadachten.
'Best. Maar geen stel. Gewoon vrienden,' zei de rechter uiteindelijk, en de linker knikte. Met een tevreden glimlach draaide Ashley zich weer om en liep terug naar Rowan. Ze hoorde nog een paar mopperende woorden en de glimlach werd groter.
'Ik moet meer betaald worden voor deze baan...'

Langzaam ontsnapte zijn adem tussen zijn lippen door terwijl hij keek hoe de jonge vrouw terug liep naar de twee bodyguards, en onwillekeurig moest hij opnieuw denken aan hoe ongerust haar ouders moesten zijn geweest. Het enige wat hij wist was dat haar vader een of andere rijke CEO was - hij had de man op het nieuws gezien een paar dagen nadat Ashley ontvoerd was - maar om twee bodybuards 24/7 te kunnen betalen... Hij had geen idee hoeveel dat wel niet zou moeten kosten.
Hij glimlachte even toen hij de opmerking opving die ze tegen de mannen maakte. Een bitter glimlachje, weliswaar, maar hij lachte. Hij was inderdaad niet van plan haar te vermoorden.
'Weet je dat zeker?'
Het meisje met het rode haar grijnsde plagend toen hij haar een scherpe blik toe wierp. 'Geintje, Row. Geintje. Ik ben blij dat de dames wat interesse in je tonen.'
'Ga toch weg,' mompelde hij, net op het moment dat Ashley zich weer omdraaide. Hij beantwoordde haar glimlach. 'Sorry, welke baan? Die twee onder de duim houden, bedoel je?' Hij knikte naar de twee kleerkasten, en begon toen langzaam te lopen.

Ze keek hem even vreemd aan. 'Baan?' Haar ogen verwijdden zich toen ze realiseerde wat hij bedoelde. 'Oh, dat. Dat zei ik niet, maar Hendrik daar.' Ze wees met en duim naar achteren, waar de twee mannen nog steeds met een duistere blik haar na stonden te kijken.
'Tegen wie had je het net?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze had zijn mond zien bewegen, en vlak voordat ze bij hem aan was gekomen had ze duidelijk gehoord dat hij iets zei. Maar toen ze om zich heen keek zag ze helemaal niemand, hetgeen haar behoorlijk in de war bracht. Praatte hij tegen zichzelf? Of had hij stiekem een oortje in waardoor hij tegen zijn handlangers praatte om aan hen te melden dat haar bodyguards afgehandeld waren en dat ze nu compleet kwetsbaar was?
Dat laatste opperde ze aan hem, een lichte grijns om haar lippen om aan te geven dat ze het niet slecht bedoelde.

Wacht, wat?
Zijn ogen schoten even naar links, recht in het grijnzende gezicht van Emili. Zou hij - maar het meisje schudde gelijk haar hoofd, en hield hem zo tegen ook maar een woord te zeggen. Rowan zat er niet op te wachten dat Ashley de eerste vijf minuten in de conversatie - die goed van start was gegaan - zou denken dat hij gestoord was.
'Niets, niets, sorry,' antwoordde hij haastig, een licht zenuwachtige glimlach op zijn gezicht. Hij wist niet zeker hoe hij haar opmerking moest inschatten - ze glimlachte, maar hij was niet zeker of hij haar ongemakkelijk had laten voelen of niet.
Hij haalde even diep adem, keek opnieuw kort in Emili's richting en liep toen verder zonder een woord te zeggen.
Rustig blijven. Je bent goed begonnen, je mag dit nu niet verknallen.
Hij keek even naar haar en nam haar eens goed in zich op. 'Dus,' zei hij, nogal opgelaten. 'Die bodyguards. Volgen ze je serieus overal zolang je niet thuis bent?'

Haar glimlach verdween abrupt toen zenuwachtig antwoord gaf. Shit. Hij had niet door dat ze een grapje had gemaakt.
'Niets, niets, sorry.'
Ze fronste licht en keek met haar handen in haar zakken naar de grond. Hij was nog zenuwachtiger dan zij was om weer buiten te zijn.
'Ik maakte maar een grapje hoor,' probeerde ze hem gerust te stellen, haar toon vriendelijk, maar met een spoortje ongemak erin geweven. Van de zenuwen had ze de neiging om te lachen, en grapjes waren daar een uitstekend excuus voor. Dit gesprek zou nog een uitdaging worden als ze niet een beetje stoom kwijt zou kunnen.
Ze liepen een tijdje zwijgend verder.
'Dus,' zei hij uiteindelijk, en ze vind met gemak zijn gelaten toon op. 'Die bodyguards. Volgen ze je serieus overal zolang je niet thuis bent?'
Een vage glimlach verscheen rond haar mond. 'Nee.' Ze was een tijdje stil om wat extra drama toe te voegen. 'Ook als ik thuis ben.' Het glimlachje veranderde in een voorzichtige grijns, blij als ze was dat ze het niet helemaal verpest had.

Rustig blijven, jij.
'Maak je niet zo veel zorgen, Row.' Emili glimlachte even geruststellend en ging aan zijn andere kant lopen. 'Ze heeft geen enkele reden om te denken dat je gek bent zolang je jezelf blijft.'
Hij moest moeite doen om daar niet om te lachen. Ja, dat was een goede tip, zichzelf blijven.
Maar het kon toch niet al te moeilijk zijn, een normale conversatie hebben? Het was misschien anders met een meisje zoals Ashley, maar dat zou geen greintje anders moeten zijn.
'Een grapje, tuurlijk.' Hij glimlachte even en wierp een korte blik op haar toen ze verder ging. Zijn wenkbrauwen gingen onwillekeurig omhoog. 'Er kan je thuis toch weinig overkomen? Ik bedoel, je leeft waarschijnlijk in een of ander landhuis of zo, of zijn je ouders zo rijk dat ze een lijfwacht kunnen veroorloven die hun dochter vierentwintig uur per dag volgt?'

Ze hief haar hoofd op en trok grijnzend een veelzeggende wenkbrauw naar hem op. Vervolgens snoof ze even diep de koude winterlucht op, genietend van de geur van gesmolten sneeuw die, al hoewel die nog niet gevallen was, wel in de lucht hing. Je kon het altijd ruiken wanneer het winter werd; de lucht was gelijk een stuk frisser en de uitlaatgassen van auto's broeiden niet meer in je neusgaten.
'Nee,' zei ze na een tijdje, terwijl ze even stil stond bij één van de vijvers, waar nu al een dun laagje ijs op lag. 'Je zou inderdaad denken dat je thuis niets kan overkomen. En het is er ook maar één hoor; buiten altijd twee. Je zou kunnen zeggen dat mijn ouders gewoon een beetje...' Ze aarzelde,'... overbezorgd zijn.'