The other people in town [Jayden]

Haar blauwe, onopgemaakte ogen speurden de straat af, op zoek naar een volgend café of dancing waar ze nog een drankje kon meepikken. Het was nog niet zo laat, maar Christian, haar beste vriend had niet lang kunnen blijven, zijn eindexamens gingen nog net dat tikkeltje voor op een avondje stappen, iets wat Imogene goed genoeg begreep, ookal was ze halfwege haar opleiding om dokter te worden ermee gekapt. Niet zomaar, maar door het onverwachte verlies van haar broer. Simon die het leven werd ontnomen was voor iedereen een shock geweest en het had het leven van de Blackbourne's zeker en vast op zijn kop gezet. Met Imogene's ouders leek het eindelijk de betere kant op te gaan, maar zijzelf bleef in de sleur van de rouw hangen, ookal zag het er zo voor buitenstaanders niet uit. Ze was haar karakter en haar pit niet verloren, integendeel.
De Nike's aan haar voeten sloeften over de ongelijkmatige tegels van de stoep. Haar witte, loshangens blousje waaide zachtjes heen en weer door de wind die eronder speelde. De wind streelde haar naakte buik die eronder schuil ging en deed haar kippenvel krijgen. "Heeeey!" Een diepe, onbekende mannenstem schreeuwde haar toe van de overkant van de straat en Imogene fronste haar zware wenkbrouwen terwijl ze hem strak aan keek. "Moppie!" Een andere stem. Ze waren met twee en Imogene bekeek hen van kop tot teen. Moppie... Ze walgde van het woord en snoof luid, duidelijk hoorbaar tot aan de overkant van de straat. Ze zag hoe het de jongens aan de andere kant op haar reactie reageerde en ze beet op haar lip terwijl ze voelde hoe haar hartslag rees. Een van de twee stak de straat over, niet veel later gevolgd door zijn kameraad, en het was pas toen dat Imogene van zichzelf besefte dat ze stil stond. Meteen begon ze weg te wandelen, in de richting waar ze van plan was heen te gaan. "Blijf nu ook maar staan!" Er was een enigzinds speelde ondertoon in de man zijn stem te horen. Ze gooide een blik over haar schouder om te polsen hoe ver ze van haar verwijderd waren, haar ongekamde blonde haren achter haar aan dansend. Imogene schatte hen achteraan de twintig. Stappen korterbij, een grote hand die zich om haar rechterpols sloot. "Blijf af!" Riep ze, terwijl ze zich met een snok omdraaide en haar arm in de lucht wierp om haar pols te bevrijden. Een tevergeefse poging, de hand van de man hield haar stevig in de klem en drukte haar tegen de muur die langs het voetpad liep. "Dean, je moet nu ook niet overdrijven!" Sprak de andere man, waarvan de aarzeling duidelijk in zijn woorden af te leiden was. "Ach, een beetje spelen kan geen kwaad!" Imogene rook de alcohol in zijn adem en wendde haar hoofd lichtjes af, de man terwijl dreigend aankijkend. Haar borstkas rees heftig op en neer en ze worstelde om zichzelf los te krijgen, maar zelfs haar voet kon ze niet op de juiste plaats brengen. "Hou je poten thuis!" Ze spuwde in de man zijn gezicht, en zag hoe zijn ogen wijd open gingen. Maar in plaats van boos te worden bracht hij zijn hoofd dichter bij dat van haar en liet het puntje van zijn tong over haar sterk afgetekende kaaklijn gaan. Adrenaline overnam het van haar en voor ze helder kon denken trok ze haar hoofd zo ver ze kon naar achter om het daarna zo hard ze kon terug naar voren te slaan en de man een kopstoot te verkopen. Een duizelend gevoel overnam haar en haar hele lichaam bonsde. Ze voelde hoe de druk op haar polsen afnam en ze in elkaar zakte tegen de muur, versuft van de stoot die ze net had uitgedeeld. "Verdomme Dean, we moeten maken dat we hier weg zijn!" Imogene's ogen hingen dicht, maar ze was nog net genoeg bij haar bewustzijn om te horen hoe de andere man zijn vriend opraapte en over zijn schouder zwaaide. Veel bewustzijn had er ook niet meer in hem gezeten...
Sneller dan verwacht leek ze zichzelf te herpakken en trok de duizeligheid in haar lichaam weg, zo te zien was ze alleen en had het duo de benen genomen. Maargoed.. Met haar hand tastte ze naar haar neus, en voelde dat die, samen met haar voorhoofd wel heel gevoelig waren. Maar het voelde niet enkel pijnlijk aan, ook nog eens nat... Met grote ogen keek ze naar haar handen, die vol bloed hingen. Ze wierp een blik op haar witte blouse, die bijna volledig vol hing met bloed en tegen haar buik aan kleefde. Hoeveel bloed was ze verloren? Met een klaagelijk gezand kwam ze overeind en zocht stabiliteit op haar benen, die ze redelijk snel vond. Nog steeds de adrenaline die door haar aderen gierde en haar zintuigen deed verscherpen. Met een vlotte pas, en haar gezicht met de mouwen van haar blouse afvegend liep ze verder, haar ogen afspeurend naar een café. Bachus. Zonder enig idee te hebben van wat voor zaak het was liep ze de deur binnen, die met een belletje aangaf dat er iemand was. Een belletje dat amper hoorbaar was door de luide muziek die er in de zaak speelde. Er stond een bar, waar de alcohol rijkelijk geschonken werd en een dansvloer die bomvol stond met mensen, de ene nuchterder dan de andere. Dit was geen misser, behalve het feit dat ze door de halve zaak werd aangestaard alsof ze een zombie was, het begin van een apocalyps. Haar blik doorgrondde die van iedereen die haar aanstaarde, en door de gemene uitstraling die ze van nature had, week iedereen zijn blik snel genoeg weer weg. Zich door de menigte wurmend baande ze zich een weg naar de gang, achterin de zaak, waar ze eindelijk weer zichzelf kon horen denken. Ze wilde de deur naar de toiletten openen, maar dat werd al voor haar gedaan, door een persoon aan de andere kant van de deur. Hij kwam snel en onoplettend naar buiten waardoor Imogene een sprong naar achteren moest maken. "Wow!" Ze wankelde en moest steun zoeken bij de muur achter haar, haar handen voor haar uit houdend om niets vol bloed te hangen. "Pas op man!" Haar stem klonk brutaal. Gefrustreerd kwam ze weer recht en keek de jongeman recht in de ogen, hij leek ook verschrokken van haar verschijning. Ook al was het merendeel van het bloed van haar gezicht gewreven door haar mouwen, het geronnen overschot zorgde voor een angstaanjagend uitzicht, nog maar gezwegen over het met bloed doorweekte blousje dat tegen haar buik aan kleefde.

Nieuwe avond, nieuwe kansen. Jayden had er in ieder geval wel zin in om weer eens met een stel vrienden een drankje te gaan nemen, al was het maar voor even. Het was immers nog helemaal niet laat. Vandaar dat de bruinharige jongen een beetje het idee had gekregen dat het vanavond meer om de gezelligheid ging dan om het dronken worden. Normaal gesproken gingen ze anders veel later. Maar.. Ach.
Zijn donkerblonde haar, nét niet tegen de bruine kant aan, met enkele blonde plukken erdoorheen stond zoals gewoonlijk in een kuif achtig omhoog met behulp van een dun laagje gel. Sommige plukken piekte de andere kant op, maar ach, niet alles kon perfect zijn toch? Een zucht glipte tussen zijn lippen door waarna hij eens om zich heen keek. Niet dat er veel te zien was, de meeste mensen gingen natuurlijk pas later ’s avonds. Of ze waren al in de cafés, die kans bestond natuurlijk ook nog.
Gelukkig was de temperatuur aangenaam; niet te warm, niet te koud, waardoor zijn lichaam dus ook dunner ingepakt was; een simpel zwart shirt wat tot net over zijn ellebogen kwam, bedrukt met een gele plakkaat waar iemand op te zien was die een verrekijker vasthad. Wat het precies voorstelde? No idea. Daaronder had hij gewoon een simpele spijkerbroek en bijpassende sneakers die zijn snelle, simpele maar toch classy look afmaakte. Jayden besteedde niet bepaald heel veel tijd aan zijn uiterlijk, maar zijn toch wel goede smaak voor mode was te zien in de combinaties die hij maakte. Al was het meer dat dat kwam door alles wat tegenwoordig op de tv te zien was, vandaar dat hij het daardoor misschien wel makkelijker samen uit de kast pakte.
Eenmaal in een kroegje gingen ze naar binnen, nam het groepje halt in de buurt van de bar zodat het drinken snel vernieuwd werd. Er waren toch meer mensen te bekennen dan dat hij in eerste instantie had bedacht moest hij toegeven, maar of ze allemaal al aangeschoten waren? Waarschijnlijk wel. Misschien wel alcoholisten of zo, wist hij veel, het kon allemaal niet waar?
Nadat hij iets nattigs op zijn onderarm had gevoeld keek Jayden op, zag zijn vriend met een grijns hem aanstaren. “Oeps.” Was er uit zijn mond te horen, duidelijk iets waar een sarcastische toon in zat. Jayden kon het niet laten om er vervolgens toch om te lachen, gaf hem een schouderduwtje, dronk zijn drankje op en liep toen maar richting de toiletten. Jayden moest toegeven; het prikte een beetje, vandaar. Met wat water deed hij het vervolgens af, was al snel klaar en besloot dus al snel om weer een omkeer te maken om het café weer te betreden.
Nadat hij de deur open had gedaan met een flinke zwaai verscheen er, tot zijn verbazing, iemand anders recht voor zijn neus, die waarschijnlijk de deur aan de andere kant open had willen doen. "Wow!" Gelukkig leek het meisje de zwaai te kunnen hebben ontweken. Al vielen zijn donkere ogen op haar handen, haar blousje.. Helemaal vol met bloed. Het zorgde ervoor dat Jayden er een paar seconde naar staarde, al was het voor zijn gevoel echt heel lang, toen pas weer naar haar opkeek. “Eh-” Weerklonk er uit zijn mond, maar hij werd onderbroken. "Pas op man!" Kort rolde hij met zijn ogen. Meende ze dat nou? Dacht ze nou werkelijk dat hij dat nog niet door had?
“Dat ziet er niet bepaald ‘goed’ uit..” Schoot er uit zijn mond voordat hij het door had, terwijl zijn blik zo af en toe eens onbewust toch op het bloed gericht werd. Maar fijn. Lekker subtiel weer.
Nadenkend krabde hij eens door de achterkant van zijn haar. “Moet ik je anders even helpen?” Of, klonk dat misschien raar? “Ik bedoel.. Met die handen lijk je vrij weinig te kunnen doen. Lijkt mij.” Om het misschien beter uit te leggen aan haar. Want eh, haar toon van daarnet was hem zeker niet ontgaan. Al begreep hij het wel. Waarschijnlijk had iedereen haar net aangekeken. Of ja, dat leek Jayden vrij logisch, je zag niet iedere dag iemand op deze manier bebloed rond lopen.

“Dus.. Gevochten of zo?” Jayden had door dat op dit moment zijn vragen heel erg meteen op haar afgevuurd werden. En het was op zich ook best wel een kut vraag. Vandaar dat een lichtelijke glimlach rondom zijn gelaat verscheen waarbij zijn witte tanden een beetje ontbloot werden.
Jayden hoopte maar dat ze niet iemand was die alles verkeerd opvatte.

Zijn ogen waren donkerbruin, zijn haar iets lichter, met hier en daar een afgebleekte pluk. Nog steeds een nablijfsel van de zomer? Haar haar schoot ook altijd van de zon in die periode. Deels ongemakkelijk en deels geïrriteerd wiegde Imogene heen en weer, als teken dat ze wilde passeren. “Dat ziet er niet bepaald ‘goed’ uit..” Ze keek hem recht in de ogen, zonder eenmaal met haar blauwe kijkers te knipperen. Imogene zuchtte, erg subtiel was de jongen niet, integendeel. Hoe hij haar van boven tot onder bekeek, het krabje door zijn haar... "Niet echt nee!" Mompelde ze als antwoord, haar toon nog steeds brutaal, maar minder aanvallend als net. Al bleef haar blik intimiderend in zijn ogen hangen. “Moet ik je anders even helpen?” Voor het eerst werd er een scheve glimlach op haar gezicht zichtbaar en bracht ze een grinnik over haar droge lippen uit. "Dit kan ik wel alleen af denk ik, net had ik wel wat meer hulp kunnen gebruiken!" Ze bedoelde het niet slecht, natuurlijk kon de jongen op geen enkele manier iets doen aan hetgeen ze net had meegemaakt. “Ik bedoel.. Met die handen lijk je vrij weinig te kunnen doen. Lijkt mij.” Ze keek omlaag, naar haar handen die ze al onbewust in de zakken van haar broek had geschoven en ook daar bloedvlekken had gemaakt. "Ow..." Op haar lip bijtend om een lach te onderdrukkend haalde ze haar handen onschuldig weer uit haar broek en keek hem weer aan. "Misschien gewoon de deur voor me openhouden?" Ze trok haar schouders vragend op en keek hem met kraaloogjes aan. Toen de jongen dat deed wandelde ze de toiletten binnen, waar ze zich onmiddellijk naar de wasbak begaf en in de spiegel keek. Haar blonde haren hingen sluik over haar schouders, Het beentje van haar neus begon een blauwe schijn te krijgen en ze was zeker dat ze dit blousje zou kunnen weggooien. Een zucht rolde over haar lippen en ze zette de kraan open, om als eerste haar handen beginnen af te spoelen.
“Dus.. Gevochten of zo?” Geschrokken keek ze achterom. Dus hij was niet weggegaan? Ze keek weer in de spiegel, en zocht zo oogcontact met hem. "Het was meer zelfverdediging, maar laten we het op vechten houden! Dat klinkt honderd keer zo cool" Ze zag hoe zijn witte tanden tevoorschijn kwamen en die wekte bij haar ook een glimlach op. Ontkennen dat hij knap was? Hij was een mooie verschijning, dat zou elk meisje hier kunnen bevestigen, maar een potentiële partner voor haar? Haar gedachten schoten naar de verschrikkelijke man die haar zo een halfuur geleden nog tegen de muur had gehouden en met zijn gore tong haar had aangeraakt. Pijnlijk wendde ze haar blik af en zuchtte. Het nog steeds stromende water ving ze om met haar handen waar ze een kommetje van had gemaakt. Voorzichtig legde ze haar gezicht erin en wreef haar gezicht schoon. De pijn in haar neus en voorhoofd negeerde ze.
"Hey, ik wil je avond niet verpesten hoor! Als er kameraden van je binnen zitten, ga gerust!" Ze lachte hem scheef toe en verwachtte dat hij wel zou weggaan. Elk ander meisje zou zich zo knap en elegant mogelijk gedragen in de aanwezigheid van zo een jongen, maar daar had Imogene absoluut niet de drang toe. Als ze met hem sprak was ze dezelfde persoon als ze altijd was, rechtuit en niet bang om iets fout te zeggen. Ze zou niet haar woorden aanpassen, bang voor iemands reactie. Dat was verspilling van kostbare tijd, vond ze.
Onbeschaamd nam ze de onderkant van de blouse vast, die volledig doorweekt was van het bloed, en trok het over haar hoofd uit. Op haar witte bh waren ook bloedvlekken te zien, maar dat was al bij al nog niet zo erg. Kort bekeek ze zichzelf in de spiegel, de jongen negerend. Haar jeans omsloot nauw haar heupen en accentueerde haar smalle taille. Onhandig begon ze het blousje uit te spoelen, waar geen eind aan leek te komen, voordat ze het volledig uitwrong en gespreid voor zich hield om het te controleren. Als haar ouders haar zo zouden zien thuiskomen... Daar had ze het voor over om met een natte blouse rond te lopen! Ze trok het over haar hoofd en trok alles weer op zijn plaats. Het witte, dunne stofje liet de contouren van haar borstel en bh doorschijnen en ze bekeek zichzelf zuchtend in de spiegel. Waarom kiezen voor wit? Haar ogen vielen weer op de jongen, die nog steeds stond te kijken en ze draaide zich om, hield haar hoofd schuin en krabde nu op haar beurt nadenkend door de achterkant van haar haar. Was hij er nog steeds? Haar blik had iets gemeen, maar de scheve grijns op haar gezicht verried dat ze absoluut niet zo wilde overkomen.

Nog snel hadden zijn donkere ogen haar bekeken, viel zijn oog even stil op al het bloed maar week hij al snel af nadat hij merkte dat het voor haar misschien onprettig was, dat ze zichzelf misschien wel zo snel mogelijk schoon wilde maken. Want dat leek hem logisch. Vandaar dat hij maar zijn hulp aanbood, moest ze zelf maar zien wat ze ermee deed. "Dit kan ik wel alleen af denk ik, net had ik wel wat meer hulp kunnen gebruiken!" Wat ongemakkelijk beet hij kort op de binnenkant van zijn wang, haalde toen zijn schouders losjes op. “Tsja. Als ik het had gezien had ik ’t wel geweten.” Jayden was wel het persoon die mensen hielp, vooral als er iets met hun gebeurde. Maar wat het was? Wist hij veel. En het leek hem ook niet zo fijn om dat nu helemaal te gaan vragen, dat zou misschien wel wat onbeleefd over kunnen komen en daarbij; het leek dat ze zich zo snel mogelijk schoon wilde maken wat Jayden meer dan goed begreep.
"Ow..." Stiekem kon hij het niet laten om kort te grinniken, ook al wist Jayden dat dat óók weer niet erg subtiel was. Ze had haar handen in haar broek gedaan waardoor daar nu ook bloedvlekken zichtbaar waren. "Misschien gewoon de deur voor me openhouden?" Waarop hij knikte, zelf een stap naar achteren zette en de deur achter hem open hield zodat ze voor hem langs kon lopen, de toiletten in.
Eigenlijk was het slimmer geweest als hij daarna meteen weg was gegaan, maar als nog kon Jayden het niet laten om te vragen of ze had gevochten. Iets in hem wakkerde de nieuwsgierigheid daarna aan en bang om iets te vragen? Nah. Nooit, eigenlijk. Zelfs de meest vreemde dingen die andere niet eens over hun lippen heen lieten rollen durfde hij in een gesprek te gooien, ook al wist hij dat andere het alleen dachten en zeiden, het was een soort van automatisme; Jayden dacht er gewoonweg niet over na en schaamde zich absoluut niet. Alhoewel.. Sommige dingen mochten wel eens gezegd worden, complimentjes, of zo. "Het was meer zelfverdediging, maar laten we het op vechten houden! Dat klinkt honderd keer zo cool" Daardoor werd zijn glimlach die rondom zijn lippen was gevormd nog ietsje groter. “Dus eh, bewust ‘gevochten’?” Of was dat een vreemde vraag? Nee, toch? Het kon toch gewoon zijn dat ze met een vriendin een incident had en daardoor haarzelf had moeten verdedigen, leek hem. Maar goed, alles kon, op zich.
"Hey, ik wil je avond niet verpesten hoor! Als er kameraden van je binnen zitten, ga gerust!" Jayden besefte dat hij zich nog steeds niet had verroerd, merkte dat dat misschien wel stalkerig over kon komen. Eh ja, shit. Zijn ogen wierp hij eens weer verder het café in, zag dat zijn vrienden al volop aan de drank zaten waardoor zijn wenkbrauwen wat geïrriteerd omhoog gingen. Ja oké hij lustte ook wel wat, maar het was nog zó vroeg.. Nog lang geen tijd om aangeschoten te worden, laat staan dronken.
“Eh.. Wil je anders iets drinken?” Of.. Voor kort viel er een stilte, maar die was al snel weer onderbroken. “Of moet ik je naar de dokter brengen? Of iets.” Tsja, hij begreep het wel. Zo heel goed zag het er misschien niet uit al wist Jayden niet hoe ze zich voelde en wat er precies allemaal pijn deed. Jayden wilde ook weer niet stalkerig overkomen, dat al helemaal niet, maar hij probeerde altijd zo goed mogelijk mensen te helpen. Zo ook deze keer weer dus. Al was de blik van haar hem zeker niet ontgaan, liet hem zelfs twijfelen of hij zich niet gewoon om moest draaien. Maar nee, zijn zelfvertrouwen wilde dat niet eens, haalde het niet eens in zijn hoofd. Hij bleef gewoon lekker staan. Schijt.

“Dus eh, bewust ‘gevochten’?” Een luide lach weerklonk uit haar mond en ze streek haar warrige haren naar een kant. "Nee, helemaal niet." Hetgeen ze net aan de hand had gehad was alles behalve grappig en dus was er eigenlijk absoluut geen reden om mee te lachen. Maar ze wist niet goed welke houding ze op dit moment het beste kon aannemen. Tegen hem -een wildvreemde waarvan ze de naam niet eens wist- vertellen dat twee mannen haar hadden proberen aan te randen? Nee. Op die manier zou ze de avond voor hen beide verpestten. "Klein incidentje op straat, niets speciaals." Ze schonk hem een snelle knipoog en schraapte haar keel kort. Op momenten zoals deze was ze blij met haar felle, boze gezichtsuitdrukking. Zo zag ze er in eens veel 'stoerder' en zelfverzekerder uit en verraadde ze niet hoe ze zich werkelijk voelde.
De jongen wierp een blik richting de deur, waarvan nog steeds de luide muziek afkomstig was en Imogene keek met gefronste wenkbrouwen mee. Viel er iets te zien? “Eh.. Wil je anders iets drinken?” Ze was verrast door zijn uitnodiging en hield haar hoofd lichtjes scheef. "Sounds like fun, maareh, wil je met zo een gezelschap gezien worden?" Ze grinnikte en trok een wenkbrouw op en zette een scheve grijns op haar gezicht. Haar armen stak ze gespreid opzij en toonde zichzelf tentoon aan hem. Haar witte shirt vuil en klevend tegen haar lichaam, haar neus en ogen die blauw begonnen te zien... “Of moet ik je naar de dokter brengen? Of iets.” Ze trok haar schouders op en wierp een blik in de rumoerige ruimte van het café. "Qua pijn gaat het wel hoor, en tegen een stevige borrel zeg ik geen neen." Ze keek hem glimlachend aan, nog steeds verrast van zijn uitnodiging. Hij leek haar niet op zijn mond gevallen en leek zelfzeker in zijn schoenen te staan, iets wat Imogene wel beviel.

(Als je er niets mee kan, stuur je maar een pm!)