The outskirts of town (Zélie)

Er stak een kil wind op die zijn sneeuwblonde haren voor zijn ogen deed waaien. Met zijn handen in zijn zakken en zijn schouders opgetrokkenliep hij stug door.
Het deel van de stad waar hij nu was, was het deel waar je alleen kwam als je tot het laagste van het laagste behoorde of echt een doel had. Riot's reden was de eerste.
Hij kende deze smerige, stinkende straten als de binnenkant van zijn al even smerige jaszak. Hij liep daar, met gebogen hoofd, diep verzonken in gedachten, zorgen die hij in geen jaren had gehad.
Voor het eerst voelde hij zich echt bezorgd om iemand, een meisje zelfs. Het was iets wat hij nog altijd moeilijk te begrijpen vond.
Willekeurig sloeg hij af, een smal, doodlopend steegje in. De walgelijke stank van pis, kots en verschaalde drank bereikte hem vrijwel direct en hij trok walgend zijn neus op. Jezus, wat een klotebuurt. Hij leek wel gek dat hij hier nog kwam. Aan de andere kant, hie was hij vrij van de minachting van de gewone, welgestelde burger die met een soort ondefinieerbare arrogantie op hem neerkeek.
Hij stopte voor de muur die het einde van het steegje vormde en ging moeizaam op een gedeukte prullenbak zitten, met zijn hoofd in zijn handen. Hij ademde diep in, om de lucht vervolgens langzaam te laten ontsnappen.
In het steegje hing een klamme warmte, waardoor het er nog erger stonk dan het gewoonlijk al deed. Vaag herinnerde Riot zich dat hij hier eens in elkaar geslagen was. En eens iemand in elkaar had geslagen. Of waren die dingen in het volgende steegje gebeurd? Het leek hier allemaal op elkaar, nog meer dan hoe die rijkeluisbuurten met hun identieke villa's op elkaar leken.
Er weerklonken voetstappen van meerdere mensen. Riot keek pas op toen ze allemaal vlak voor hem stilhielden.
"Kijk eens wie we hier hebben," zei de leider van het groepje jongens, een knappe, lange jongen met donker haar dat met gel achterover was gekamd. Riot spoog geïrriteerd op de grond en er ging direct en verontwaardigde beweging door het groepje. Motherfuckers.
"Jongen, doe effe normaal," zei de lange jongen, op een toon alsof hij echt indrukwekkend meende te zijn.
"Wat mot je van me?" vroeg Riot, kil en afgemeten.
"Ik kom zeggen dat je uit moet kijken. Als ik jou was zou ik de bende echt niet meer dwars gaan zitten man, want dan slaan we je helemaal verrot."
Langzaam stond Riot op. Hij was amper korter dan de jongen en gespierder gebouwd, waardoor deze nerveus terugdeinsde. Riot hield zijn hoofd schuin. Jezus wat minachtte hij dit volk. Arrogant doen, stoer doen, alsof de hele godverdomde straat van hen was.
"Ik kan me herinneren dat jullie bende eens met drie tegen één van me heeft verloren," zei hij onverschillig.
"Echt man, je moet je bek houden als je weet wat goed voor je is!"
Nu begon Riot zijn geduld te verliezen. De enige reden dat hij deze blaaskaak niet voor zijn bek sloeg, was omdat hij moe en down was, maar dat maakte zijn tong des te scherper.
"Hou toch je bek. Probeer ik jou soms te vertellen hoe je je vriendje in zijn reet moet nemen? Jezus, laat me gewoon met rust." Er was niets uitdagends aan zijn woorden. Ze klonke slechts vermoeid en geïrriteerd. Toch had hij de jongen vol in diens ego geraakt, die vervolgens opzwol van verontwaardiging.
Riot had er geen boodschap aan. De emoties van dat tuig lieten hem Siberisch. Het was niet echt zijn stijl om iemand op diens geaardheid aan te vallen en ja, het was een cheap shot, maar zijn ergernis zat ook zo dicht aan de oppervlakte in dit soort situaties.
Hij werkte zich door de verwarde groep heen en liep de steeg weer uit.
Als men zelfs hier niet even rustig na kon denken...
Hij liep weer door wat hier voor een hoofdstraat doorging. Het groepje kwam hem niet achterna. Hoewel hij niet iemand was om het conflict uit de weg te gaan, was hij daar nu blij mee. Waardeloos schorem. Dit soort loopjochies deed niets anders dan rotzooi trappen, puur voor de lol, waardeloze informatie doorgeven, prberen indruk op anderen te maken en hopen eindelijk eens een meid in bed te krijgen. Zielig en nog waardelozer dan hij zichzelf vond.
Onverschillig om een donkerrode vlek heenstappend sloeg hij af, een iets nettere straat inlopend. Hij bleef even aarzelend staan en keek omhoog, naar de asgrauwe lucht. Hij herinnerde zich een plek waar ook zelden iemand kwam. Als hij dan toch rust zocht.
Hij begon weer te lopen, met lichte tegenzin.
Hij voelde dat hij vanachter grotendeels gesloten gordijnen gade werd geslagen zoals iedereen hier in de gaten werd gehouden door de bewoners van de gammele huizen hier. Het kon Riot niets schelen.
Plotseling vernam hij een beweging in de schaduwen van een brandgang. Hij was meteen alert, beducht op eventueel gevaar.


Edit; dit topic is zojuist door Zélie geclaimt. Fine with me xD

Op de grond werd gespuugd en een rode bloedvlek lag op de grond. Een jong meisje stond voor een grotere jongen die meteen bloed spuugde. Haar haren lagen voor haar ogen en vol agressiviteit staarde ze naar hem. Omhoog keek ze niet ook al was het de bedoeling iemand in de ogen te kijken. Het jonge meisje stak haar handen in haar zakken en draaide haar om. Ze liep weg en stapte dan ook serieus over de vlek. Een andere jongen zat tegen de muur, kreunend van de pijn. Een kleine grimas sierde haar zachte lippen terwijl ze stevig doorliep. Ze was niet bang en zeker niet voor politie die haar elk moment konden komen halen. Ze deden maar. Het meisje had al vaker gevochten op straat dus ze kenden haar al wel. Vaak zeiden ze niet veel, schreven ze alles op en vertrokken. Het maakte niet uit of ze haar nou meenamen of niet. Ze snoof kort en nam een sigaret uit haar zakken. Ze stak deze op en nam een teugje. Ze ademde diep in en blies de rook weer uit. Heerlijk. Ze had niets overgehouden deze keer van het gevecht. Al was ze best geïrriteerd omdat de jongens haar zo hadden uitgedaagd. Dit was het gedrag dat ze elke dag wel vertoonde. Elke dag moest iemand wel een vuist in zijn gezicht krijgen. Ze rolde met haar ogen en liep door. De stad liep langzaamaan leeg en het meisje sloop door de steegjes. Nogmaals nam ze een kleine teug, ademde in en blies de rook weer uit. Ze was best agressief, maar ze kon ook kalm zijn. Als je haar geen kwaad deed en niet meteen uitdaagde had je geen problemen. Ze leek dan ook op iemand die dacht dat ze de sterkste en de beste was, maar zo was ze niet. Velen hadden vooroordelen, maar als ze haar echt kenden hadden ze spijt van wat ze gezegd hadden. Het meisje had helemaal geen goede jeugd gehad en dat wisten ze maar al te goed. Ze had geen ouders meer en alleen een paard. Een machtige hengst die net zo’n karakter als zijzelf had. Ze rekte haar uit en nam de laatste teugen. Ze gooide de sigaret weer weg en keek om haar heen. Het was stil. Té stil. Ze was vast en zeker in de verkeerde steeg gelopen. Ze gromde binnensmonds en liep verder door de steeg. Dit haatte ze dan ook echt. Het was irritant als je verkeerd liep. Of je moest heel de weg teruglopen. Of je vond ergens wel de juiste weg, ooit. Ze veegde een lok haren uit haar gezicht en ging ergens op een bankje zitten. Het meisje had geen zin meer om verder te zoeken. Ze vond het nog wel, maar nu even rust. Ze trok haar mobiel uit haar zak en zocht naar iemand in de buurt, niemand. Of ze hadden geen zin om te antwoorden. Zélie haalde diep adem en zuchtte eens diep. Het was een dag zoals altijd. Vechten en niets doen. Ze moest echt weer naar de manege. Ze moest haar gedachten duidelijk nog een keer gaan verzetten. Nu was ze een beetje té slecht gezind en agressief. Ze keek even om haar heen en zodra er echt niemand was nam ze een pilletje uit haar broekzak. Meteen slikte ze deze in en wachtte ze af. Het hielp haar altijd om te kalmeren. Ja, ze nam duidelijk drugs. Meteen nadat de pillen weg waren, hoorde ze een sirene. Lichten schenen in het steegje. Het meisje vloekte luid en sprong van de bank af. Ze rende er meteen vandoor en door dat viel haar aansteker op de grond. Te laat om nog om te draaien. Snel schoot ze door de kleinere steegjes en zodra de sirene verdwenen was, remde ze af. Ze keek om haar heen en zocht nog eens of ze geen extra aansteker bij had. Nope. Ze vloekte nog eens en zag verderop een blonde jongen staan. Hij was niet zoals de gewonde blonde jongens, maargoed. Rustig liep ze in zijn richting en keek ze de jongen aan met haar bruine ogen. Haar uitdrukking was kalm, want hij deed niets in haar richting. "Heb je toevallig een aansteker?" Ze bekeek de jongen even en wachtte rustig af op antwoord.

Riot keek op toen de bewegingen die hij waar had genomen slechts afkomstig bleken te zijn van een meisje dat een stuk jonger was dan hij. Hij kende haar niet, maar then again; hij kende de meesten hier niet of niet meer. Meer mensen leken hem te kennen dan omgekeerd.
Toen ze vroeg of hij een aansteker had knikte hij kort. Hij voede in zijn broekzak. Was dat ding nog ok?
"Geen idee of hij t nog doet," bromde Riot stug.Hij hield niet van vreemden, zelfs al waren ze te jong om een directe bedreiging te vormen. Hij had vaak genoeg meegemaakt dat iemand die ok leek fucking niet te vertrouwen bleek, dus hij behandelde elke onbekende met eenzelfde achterdocht. Goed, er waren uitzonderingen, mensen die iets hadden waardoor je wist dat ze je niet direct zouden verraden, maar toch. De meesten waren shit. Full of fucking shit.
Hij testte de aansteker, die het tot zijn verassing nog deed en gaf hem vervolgens aan het meisje.
"Alsje," zei hij nuchter.
Hij had de sirenes ook gehoord. Hij had geen idee wat er was gebeurd, maar wist dat hij hier beter niet kon blijven hangen; hij had een reputatie die hem direct schuldig zou maken als de politie hem ook maar in de buurt van een misdrijf zag.
Hij aarzelde even en keek achterom, zich afvragend wat de fuck er nu weer was gebeurd hier. Hij was haast vergeten hoe fucked up dit stinkhol was, deze buurt waar je geen fatsoenlijk persoon tegen het lijf liep. Dat leek een vooroordeel, maar het tegendeel was nog nooit bewezen. Je kwam hier namelijk niet als je normaal was, als je leven goed op de rails zat en je goed verdiende. Jezus, nee, dan meed je deze rattenbende.
Riot fronste en dacht snel na. Hij ging niet afwachten tot de politie hier was en hem beschuldigde van iets wat hij voor de verandering eens níet gedaan had.
"Hou die aansteker maar, ik blijf hier niet afwachten wat die smerissen moeten," bromde hij, knikkend naar de aansteker die hij het meisje had gegeven. Hij had geen idee of ze een bekende van de politie was en als hij eerlijk was interesseerde het hem ook niet. Als ze wilde kon ze hier waarschijnlijk rustig blijven staan; ze was een tienermeisje, kans klein dat ze 'r ergens van zouden verdenken, dacht hij schattend.
Hij maakte aanstalten om door te lopen; hij voelde zich fucked up en had geen zin in gedoe met vooringenomen balletjes die rechtstreeks van de politieacademie kwamen. Jezus, nee zeg.

Het meisje keek kort naar de plaats waar ze in beland was. Ze herkende de straat of steeg of wat dan ook helemaal niet. Ze richtte haar bruine ogen op de jongen die even zocht naar zijn aansteker. Hij bromde dat hij niet wist of hij nog wel werkte en even later testte hij het ding dan ook. Hij gaf hem meteen aan haar waarna ze een dankbare knik gaf. De jongen leek erg kalm te zijn en dat betekende dat zij dat ook kon. Ze keek kort nog eens om haar heen en stak haar sigaret op. Ze nam meteen een teug en ademde alles in. Beter. Ze blies de rook uit en keek naar de jongen die verder niets meer zei. Verderop hoorde je de sirenes die nu al iets meer in hun richting waren. Het meisje luisterde even goed en merkte op dat de jongen weg wilde. Hij zei nog snel dat ze de aansteker mocht houden en kort knikte ze. Ze propte hem in haar broekzak en nam nog een teug van de sigaret. De sirenes leken duidelijk dichter te komen, maar ze stopten alweer ergens. Meteen vloekte het meisje zacht. “Ze blijven zoeken. Kunnen ze niet gewoon even oprotten. Wacht, ik ga met je mee.” Meteen liep ze stevig achter de jongen aan. Niet wetend waarom ze dat deed. Ze had natuurlijk weer eens voor problemen gezorgd. Typisch. Al kende ze de personen in de combi vast ook wel. Na een paar minuten steegje per steegje gaven ze het snel op. Ze moesten maar een paar meters lopen voor ze veilig waren. Zélie nam opnieuw een teug van de sigaret en blies even later de rook weer uit. Ze spuugde kort op de grond en veegde nog een lok uit haar gezicht weg. Ze wist nog steeds niet waarom ze meteen goedkeurend met de onbekende jongen meeliep. Zij was degene met problemen en niet hij. Ach, het kwam goed. Ze waren over een aantal meters veilig en dan had ze weer geluk. “Mijn naam is trouwens Zélie. Zélie Ardente” Ze had geluk dat hij geen gemene jongen leek of een bekende. Ze had ook geen zin in een persoon die haar zou herkennen aan de naam. Velen die ook wel een keer ruzie zochten of drugs namen kenden haar naam wel. Ze zette haar capuchon over haar hoofd en nam een laatste teug waarna ze haar sigaret weggooide. Het werd na een tijd ook enorm rustig en de sirenes waren ver weg. Ze stopten na een paar minuten ook en zo wisten ze dat ze weg waren. Gelukkig maar.

Flut

Riot was op goed geluk gaan lopen, gehaast. Dat het meisje mee ging vond hij wel best; zolang ze geen herrie maakte, en dat deed ze niet, was ze hem niet tot last.
Hij leek willekeurig wegen te kiezen, maar wist ondertussen wel aardig welke kant hij opging.
Uiteindelijk hoorde hij de sirenes niet meer. Ze zaten voorlopig goed. Een kille wind sneed door zijn weinige kleren; jeans en een dun, mouwloos shirt. Hij was de kou gelukkig wel gewend. Het was een van de dingen die hij aan zichzelf waardeerde, een van de weinige dingen; hij kon redelijk goed tegen ontberingen.
Toen het meisje zich voorstelde knikte hij kort.
"Riot Masquerade," bromde hij, bij wijze van voorstellen. Hij leunde tegen de muur. Deze was ongetwijfeld ronduit ranzig, maar het maakte niet uit. Hijzelf was ook onverzorgd; what difference did it fucking make?
Hij had er geen seconde aan gedacht dat het mogelijk was dat het meisje eens van hem had gehoord maar bedacht zich dat het ook geen reet uitmaakte. Hell, al wist ze alles van hem wat er over hem te weten was dan deed het er niet toe; hij had ditmaal niets gedaan en het feit dat ze mee as gegaan vertelde hem dat ze zelf ook niet onschuldig was.
Hij zuchtte. Jezus, kwam je hier om rustig te denken, kon je ervandoor gaan vanwege een of ander fucking incident dat je rust verstoorde. Je-zus.
Hij dacht er even over een sigaret op te steken maar herinnerde zich dat zijn pakje zeiknat was geworden. Het was een wonder dat die aansteker nog had geleefd, hetzelfde kon hij van die sigaretten niet verwachten.
"Christ on a goddamn bike," gromde hij. "Er gebeurd hier altijd shit als je het niet kan gebruiken, no?" Hij wist niet eens of hij het echt tegen haar had of gewoon voor zich uitsprak. Hij meende de woorden in ieder geval wel.
Hij zou niet zo hypocriet zijn wie dit ook had gedaan te veroordelen; hij had genoeg zieke shit op zijn geweten om te weten dat hij het recht niet had over anderen te oordelen. Het meeste was niet eens bij de politie bekend, of de politie wist ervan maar deed er niets mee. Zo had hij eens een dealer afgetuigd. De bewusteloze ma was gevonden, maar een bekende van de politie en Riot had er niets meer van gehoord, al had iedereen in de buurt, politie inbegrepen, geweten dat hij had gedaan.
Selectief stelletje motherfuckers, dacht hij. Nee, hij was zonder meer blij dat het geen gedoe had opgeleverd, maar desondanks stoorde de mentaliteit van die lui hem.

same..

Zélie keek kort nog een keer achterom. Niemand te zien en ook niets te horen. Ze grijnsde licht. Ze was er weer helemaal doorgekomen zonder betrapt te worden. Goed, geen probleem. Rustig liep ze naast de jongen terwijl ze opnieuw een sigaret opstak met de aansteker die ze nog steeds van de jongen had. Ze nam een grote teug en blies de rook weer uit. De jongen knikte kort en stelde zich ook voor. Even herhaalde ze de naam in haar hoofd waarna ze ook nog eens begroetend knikte. "Aangenaam." Kalmte was duidelijk in haar jonge stem te horen. De jongen leunde even later ergens in het volgende steegje tegen de muur. Zijzelf bleef staan met haar ene hand in haar zak terwijl de andere de sigaret had. Ze nam een teug en ademde alles in. Ze blies de rook uit en richtte haar op de jongen. Na een paar stiltes sprak hij wat woorden uit. Het leek alsof hij tegen haar praatte, maar het kon ook tegen zichzelf zijn. Al was het de pure waarheid. Hij leek helemaal geen brave jongen, maar heel slecht niet. Ze leken best op elkaar. Ze keek kort om haar heen en had duidelijk opgemerkt dat hij ook rookte. Ze nam een laatste teug van haar sigaret en nam een nieuwe. Ook pakte ze nog eentje en stak deze uit naar Riot. "Neem maar. Ik zie dat je het ook wil." Ze was op die manieren best slim. Het jonge meisje grijnsde licht en stak haar eigen sigaret op. Ze gaf daarna ook de aansteker aan de jongen want die was immers van hem. Als de uren voorbij zouden gaan kon ze weer haar eigen aansteker gaan zoeken. Nu zouden die jongens met hun zielige praat er nog zijn samen met de politie. Je beste vriend. Niet dus.

"Neem maar. Ik zie dat je het ook wil."
Met tegenzin nam Riot de sigaret en de aansteker aan. Hij stond niet graag bij anderen in het krijt, al was het nog zo weinig en zeker niet bij vreemden, maar hij kon nu eigenlijk niet echt weigeren dus nam hij het aan.
Hij stak de sigaret op en nam een trekje, vervolgens de rook langzaam uitblazend.
Hij staarde in gedachten verzonken in de verte.
Hij was zonder meer geïrriteerd; het leek wel of appel hem opzocht ofzo. Eerst dat gevecht van een week of twee terug, dan de hele fucking episode met die Aziaat, nu dit.. appelflap, was een beetje rust dan teveel gevraagd?
Vermoeid sloot hij kort zijn ogen. Heel kort, want hij was nog altijd in het bijzijn van een vreemde.
Nadenkend ging hij met zijn hand door zijn haar. Zou hij ooit rustig kunnen leven? Was hij überhaupt in stáát een rustig leven te leiden? Hij was immers iemand van vrijheid, actie en roekeloosheid, hoeveel narigheid dat soms ook met zich meebracht.
"We kunnen hier beter weggaan," bromde hij uiteindelijk. Veel behoefte aan gezelschap had hij niet, maar hij had nog wel de decency te weten dat hij haar moeilijk doodleuk achter kon laten als die smerissen hier ronddwaalden. Ja, zijn onverschilligheid had wat dat betrof grenzen. Zelfs als hij iemand niet kende en er geen enkele affectie of antipathie voor voelde zou hij deze niet zonder reden laten stikken; hij had zo zijn normen en waarden. Hij mocht dan een gewelddadige zak zijn, hij had ook zijn goede kanten.
"Beter gaan we dieper de wijk in," voegde hij er aan toe en hij begon te lopen; diep in de wijk was het een doolhof, wat ideaal was voor wie het kende en een nachtmerrie voor wie het níet kende.
Hoe verder je je in de straten begaf, hoe smaller, smeriger en dreigender ze werden. Het deed Riot weinig; daarvoor kende hij deze plek gewoon te goed. Hij was echter wel op zijn hoede, meer dan normaal want dit bleef uiteindelijk een plek waar je nooit veilig was, ookal kende je het goed.
Hij ontweek onverschillig een donkere plas en trok zijn neus op toen hij enkele straatjes verder een doordringende, zurige kotslucht rook. appelflap, wat een klotebende was het hier uiteindelijk ook, dacht hij vol walging. Dat was dan weer iets waar hij nooit aan wende; hoe de mensen hier doelbewust leefden. Ze waren trots op de ranzigheid, zo leek het, alsof het fucking status verleende.