Every day is a goddamn day without you. - Jayden -

Haar handen krulden om het geld heen. Dankbaar keek ze de vrouw aan waar ze al enkele weken van de hond uit liet. De vrouw betaalde haar fors en Kaya vermoedde dat dat was omdat Kaya geregeld ook de dochter mee nam. Het tienjarige meisje was schuchter, maar kwam onder Kaya's vleugels wel een beetje los. Kaya was allang blij dat ze een soort inkomstenbron had die haar kalm hield. Joggen met de hond zorgde voor een merkwaardig kalmerende roes die alle gekke gedachtes achterwegen liet.
Bij Avan thuis was ze ook meer op haar plek, hoewel ze zich nog steeds verborgen hield als er mensen bij hem thuis kwamen. Ze had namelijk een keer een jongen gehoord die verdacht veel als Pasqual klonk en ze had het niet aangekund. Sindsdien vluchtte ze steevast weg als er een onbekende het huis van Avan betrad.
De hond die ze uitliet was een jonge herdershond. Een onderdanig teefje met een zachtaardig karakter maar een ruwe uitstraling. Andere honden konden het goed met haar vinden, mensen waren bang voor haar.
"Ga maar, Dame," sprak ze tegen de hond nadat ze de riem had losgeklikt en een tennisbal had gegooid. Dame vloog in een behoorlijk tempo achter de bal aan. In de tussentijd ging Kaya op een bankje zitten en pakte ze haar mobiel erbij. Ze had Avan nog niet vertelt dat ze een jongen had ontmoet die haar aandacht trok. Ze wist het zelf niet eens zeker, maar de date had wel degelijk iets losgemaakt. Ze had in tijden niet zoveel gelachen en niet zo'n klik met een jongen gehad. Niet zoals Avan, Avan was vriendschappelijk. Jayden kon wel eens op een hele andere manier een vriend van haar worden, dacht ze.


Ze verstuurde het smsje en keek in de tussentijd naar Dame die naar andere honden toe stormde. De andere honden waren wel gecharmeerd door haar, maar de eigenaren leken het minder prettig te vinden.
"Ze doet niets!" reageerde Kaya gehaast toen een zekere heer een stuk minder vriendelijk op Dame reageerde. Kaya snelde naar Dame toe, die verontwaardigd en haast angstig naar de man keek. De man leek op het punt te staan om uit te halen, wat woede opriep bij Kaya.
"Wil je even niet, idioot?!" siste ze terwijl ze de man met een laaiende blik aankeek. Een onschuldig dier proberen aan te raken was not done, in welke situatie dan ook.
"Hou dat kolerebeest bij je, verdomme," schreeuwde de man. "Dat beest viel me bijna aan."
"Ach rot toch op, heb je stront in je ogen ofzo? Had ze je maar aangevallen, zeikerd." Kaya ging met haar handen in haar heupen voor de man staan die het absoluut niet kon hebben dat ze hem zo aansprak.
"Let op je verdomde toon, snotneus."
"Hou je bek, lul." De klap zag ze niet aankomen en verdwaasd lag ze dan ook op de grond. Dame begon luid te blaffen van het tumult en Kaya wenste van harte dat Jayden op een magische wijze al in het park was. Of dat hij in ieder geval snel zou komen.

Zacht geklik verliet zijn mond, in de hoop dat de Welsh-pony die hij aan zijn longeerlijn aan het werk had iets meer op ging letten en zijn best ging doen. Jayden probeerde het nog een keer, maar, het was weer een tevergeefse actie. Het zorgde ervoor dat de enige optie was even met zijn longeerzweep op de grond te zwaaien, wat – gelukkig – wel lukte. Over het algemeen was het voor Jayden wel duidelijk dat Figo altijd wel wat luier was dan dat de gemiddelde pony was, maar vandaag leek het echt totaal nergens naartoe te gaan, wat voor hem de reden was om wat vroeger te stoppen dan dat eigenlijk gepland was. De hengst hoefde alleen nog maar een paar rondjes te galopperen waarna hij rustig uit mocht gaan stappen. Zo was het wel genoeg voor vandaag, hopend dat het volgende keer beter zou gaan. Jayden wist wel dat de conditie van de hengst ietwat achteruit gegaan moest zijn maar dan nog kon het niet zo ver terug gegaan zijn.
Nadat hij de schimmelhengst nog snel had afgespoeld na zijn korte training was het weer gedaan voor vandaag. Natuurlijk had Jayden ook nog altijd de optie om even op zijn merrie te springen en daarmee weer wat te gaan experimenteren maar vandaag leek het er ook voor hem op te zitten. De behoefte was er namelijk niet om weer heel de dag hier door te brengen, vandaar dat hij het terrein van de manege verliet waarna hij Figo nog even in de wei had gezet – het was namelijk al zo geregeld dat een verzorger hem er vanavond uit zou halen, of bij goed weer zelfs kon laten staan.

Nadat hij ook zichzelf onder de warme douche had afgespoeld draaide hij de douche na zo’n halfuur uit via de knop. Een ruwe handdoek zorgde ervoor dat hij zijn lichaam weer snel droog kon maken en hij zichzelf al weer snel aan kon kleden. Nog snel bracht hij zijn haar in model, aangezien dat in pieken alle kanten op stond, spoot vervolgens nog wat parfum op en zo, Jayden was ready voor de rest van de dag. Niet dat hij op zich plannen had, maar goed hij besloot straks vast en zeker nog wel wat. Zo ging het immers meestal wel bij hem; de dingen schoten altijd immers ineens in zijn hoofd binnen en dan was de kans ook vrij groot dat hij dat ging doen.
Bij het horen van het geluid van zijn iPhone, wat dus betekende dat hij een bericht binnen kreeg, keek hij niet op. Snel nam hij nog een hap van zijn kleine maaltijd aangezien hij honger had gekregen van wat hij vandaag al niet had gedaan, keek toen pas op het scherm. Zijn mondhoeken krulden echter omhoog, alleen al bij het zien van de afzender. Snel schoof hij met zijn vinger om het scherm en bekeek het bericht, waarna hij zelf ook terug begon te typen, wat snel gedaan was aangezien het geen lang bericht was.

5:06

Kaya Tuurlijk! Ik ben er zo. xx

1:02 Monday, August 11 Kaya 1 min ago iMessage slide to unlock

▲▲

Snel schoof hij de rest van zijn snelle hap naar binnen om daarna zijn weg te vervolgen naar de gang. Nu pas viel het hem eigenlijk op dat hij de hele tijd alleen thuis was geweest en dat dat best een bijzonder iets was aangezien er altijd wel iemand was, maar hé, zoveel profijt had hij daar nou ook niet aan aangezien hij nu toch weg ging. Snel trok hij zijn schoenen aan, liep naar de voordeur en smeet die achter hem dicht met een vaart. Tegen het kleine muurtje van de voortuin stond zijn gele bmx geplaatst die hem in dit geval best gepast leek aangezien hij die overal kwijt kon en als hij hem kwijt raakte het niet eens zo’n groot probleem was. Met een snelheid ging Jayden er vandoor, op weg naar het park.
De bmx waarmee hij naar het park toe was gekomen gooide hij tegen de eerste beste boom aan. Snel zette hij het ding op slot met de dikke ketting aan de boom. Zo, hopelijk gingen ze die niet weghalen. En als het wel zo was dan tsja, was het maar zo.
Zijn donkere ogen hadden het meisje al snel gezien en meteen leek het of zijn hart een sprongetje maakte. Niet dat Jayden dat aan zichzelf toe wilde geven dat hij misschien wel gevoelens voor haar had, mja. Hij wilde het niet eens toe geven; Kaya kon, ten eerste, véél beter krijgen en ten tweede, hij was sowieso niet goed genoeg voor haar. Simpel zat. Maar, dat nam niet weg dat hij graag tijd met haar doorbracht. En hun ‘date’ van vorige keer was hij zeker niet vergeten. Kaya was een bijzonder meisje, anders dan de andere die hij al kende wat het zo leuk aan haar maakte. Hij kon wel uren met haar lachen zonder daar moeite voor te doen en nog zoveel meer.
Jayden was echter bijna bij Kaya toen ze ineens opstond van het bankje waar ze zat en naar een of andere man toe liep. Met opgetrokken wenkbrauwen keek Jayden er naar, aangezien hij het geluid va zo ver niet kon horen en totaal niet wist wat voor situatie zich afspeelde.
Bij het zien dat de man Kaya op een gegeven moment een klap gaf en ze op de grond lag besefte hij echter dat het niet iets goeds was, iets wat hij eerder niet had ingezien. Met een snel tempo rende hij erop af, waarna hij zich neer hurkte bij haar en haar vervolgens aankeek, de bezorgdheid die flink te zien was in zijn ogen. “Gaat het?” Nee. Wat was hij dom zeg, tering. Natuurlijk ging het niet, anders was ze niet gaan liggen. Jayden liet vervolgens haar arm los aangezien hij zijn hand om haar arm had geklemd en keek de man aan, vuur dat uit zijn ogen leek te spuwen. “Doe normaal man, idioot!” Met zijn armen gaf hij de man een flinke duw op zijn borstkas waardoor hij achteruit geduwd werd.
“Spoor je wel om zomaar ineens een meisje te slaan? Hoe laf kun je zijn. Hier, doe het dan, als je zo’n lef hebt?” Jayden kantelde zijn hoofd en tikte met zijn vinger een aantal keer op zijn wang. Echter leek de man al wat meer naar achteren te zijn gegaan. Misschien had hij niet verwacht dat iemand op zou komen voor Kaya? Maar hé, dit was wel het minste wat hij kon doen. Wat een lafaard. Wel bij een onschuldig iemand en als er ineens iemand wat van zegt er niks meer van zeggen, heilig boontje.
“Maak dat je weg komt en ik je nooit meer zie, anders-” Zijn zin werd niet meer afgemaakt aangezien hij zijn ietwat massieve lichaam al had omgedraaid. Gewoon negeren die handel, die vent had verdomme een paar minuten van zijn leven verspild en no way dat hij dat waard was, laat staan dat hij zich nog meer zou op laten laaien.
“Heb je ergens pijn?” Vroeg Jayden vervolgens maar. “Als ik iets of iemand moet halen moet je het maar zeggen hè.”
Eigenlijk wist de jongen totaal niet wat hij in een situatie zoals deze moest doen, maar hij probeerde op het moment alleen het beste te doen. “Hij heeft je toch niet hard geraakt hè Kay? Pff, ik had hem bij moeten werken, sorry.” Want ja, bij nader inzien was zijn ingreep best malsjes geweest aangezien het allemaal zo snel was gebeurd en het hem allemaal wel een beetje had overrompeld. Hopelijk had hij geen letsel bij haar achter gelaten.
Ugh, als hij die gore vent nog eens zag..

“Gaat het?” Kaya's hart maakte een sprong van geluk toen ze zag dat het Jayden was.
"Met mij wel. Niet met hem als ik hem zometeen de sterren laat zien," gromde ze, waarna ze de vent aan wou vallen. Maar Jayden had haar vast, waardoor ze verward werd van haar eigen gevoelens en van de heftige woedevlaag die door haar heen ging. Het maakte dat ze stopte en niet overging tot actie.
Jayden, daarentegen, wel. “Doe normaal man, idioot!” riep hij tegen de man die Kaya enkele ogenblikken daarvoor geslagen had. Hij gaf de man een zet, waardoor deze enkele passen achteruit deed. De man blies zijn lichaam bol en duwde zijn borstkas vooruit, klaar om terug aan te vallen.
Kaya kwam terug op haar wens. Misschien was het beter als Jayden hier niet was. Hoewel ze graag gebruik van mensen maakte, maakte ze liever geen gebruik van de zachtaardige jongen die haar op het Valentijnsfeest zo was opgevallen. Liever had ze ook niet dat de jongen gewond raakte door haar toedoen, omdat hij haar een hele middag alles had laten vergeten en een oprechte lach uit haar had weten te krijgen. Ze beet op haar lip, ineens dichtbij een paniekaanval. Angst dat haar dit weer ontnomen werd. Angst dat het wéér door haar toedoen was. Angst voor de pijn, eeuwige pijn. Nu bad ze dat Jayden nooit gekomen was en ze nooit dat vervloekte berichtje had gestuurd. Dat ze dan zelf in de problemen zou zijn, jammer dan.
“Spoor je wel om zomaar ineens een meisje te slaan? Hoe laf kun je zijn. Hier, doe het dan, als je zo’n lef hebt?” Kaya kromp lichtelijk in elkaar en legde nu haar hand op Jaydens arm, in de hoop hem op die manier tegen te kunnen houden. Te kunnen waarschuwen tegen de pijn, hem te kunnen beschermen tegen de pijn. Ze zou het zichzelf niet vergeven als hij pijn had.
De man had eigenlijk geen behoefte meer om terug te vechten. Zijn woede was gericht op mensen die hij aankon en blijkbaar was Jayden een te sterk persoon, waardoor hij afdroop. Kaya's zelfvertrouwen nam toe toen ze dit zag en ze liet Jayden los. Haar angst liet ze van zich afglijden. Nu ze verlost was van de angst, kon de boosheid het weer overnemen en kon ze weer haar bitchy zelf zijn. Ze stak haar middelvinger op.
"Randdebiel," mompelde ze, niet al te hoorbaar voor de buitenwereld, maar hoorbaar genoeg voor haar omgeving.
Zij en Jayden draaiden zich om en liepen weg van het rampgebied, Dame die onrustig naast Kaya meedrentelde, haar snuit regelmatig in Kaya's hand duwend.
“Heb je ergens pijn?” vroeg Jayden ongerust. Kaya knipperde even met haar ogen, voelde met haar hand langs haar wang.
"Het gloeit een beetje, ik heb erger gehad," stelde ze hem gerust. Althans, was haar poging hem gerust te stellen.
“Als ik iets of iemand moet halen moet je het maar zeggen hè.” Ze schudde haar hoofd terwijl er een dankbaar glimlachje rond haar lippen verscheen.
"Och, je was precies op tijd. Niemand anders nodig dacht ik zo." Een ondeugende twinkel verscheen in haar ogen en speels drukte ze haar lippen op zijn wang. "Dankjewel held."
“Hij heeft je toch niet hard geraakt hè Kay? Pff, ik had hem bij moeten werken, sorry.” Ze legde nu haar hand op Jaydens schouder, een gebaar wat er beter uit had gezien in haar hoofd, maar de uitvoering was ruk omdat Jayden groter dan haar was. Daardoor gleed haar hand af naar zijn borstkas.
"Don't worry, Jay. Ik ben niet van porselein. Ik kan wel wat hebben." Man, ze had vaak genoeg alle hoeken van de kamer gezien. Ze had periodes gehad dat ze meer blauw dan huidskleurig was. Een keer in haar gezicht geslagen worden? Meh, like she cared.
"Maar ik ben wel blij dat je er bent, though. Zal ik je trakteren op een ijsje? Ik heb een ijscokar in het park zien staan en ik dacht er net al over om je daarmee naartoe te nemen. Een wedstrijdje ijsjes eten, diegene die het snelste zijn ijsje op heeft." Een ijscoupe met absurd veel bolletjes en dan kijken wie hem inderdaad het snelst op had. Het was dat ze nu wat geld had en hem mee kon nemen. Dat ze hem de vorige keer had laten betalen was eigenlijk alleen maar omdat ze het geld niet had om het zelf te doen. Maar op deze manier wou ze hem in ieder geval de illusie wekken dat ze wel geld bezat en dat ze er niet nauw mee om hoefde te gaan. Dikke kans dat Jayden stinkend rijk was en als ze een kans bij hem wou maken, moest ze...
Wou ze een kans bij hem maken? Kon ze een kans bij hem maken? Ze wou echt geen seks met hem hebben. Oké, toegegeven, dat had ze ook gedacht van Avan, maar ze was gewoon superdronken geweest en nou ja, Avan was superhot. Maar dat was... anders.
Van onder haar wimpers keek ze naar Jayden. Het was een good-looking guy die haar kon laten lachen. Die haar een sprankje hoop gaven. De dingen die ze nodig had. Zou hij haar stabiliteit kunnen brengen? Dat wou ze weten. Voordat ze ook maar iets ging doen, moest ze weten of het veilig was.
Kon ze mooi vandaag mee beginnen. Kijken of deze ongeplande date net zo gezellig was als de vorige.

Ergens voelde het net of hij precies op het juiste moment gekomen was. Nja, zoiets had hij trouwens liever niet meegemaakt maar het ging hier toevallig wel om Kaya. Wie weet wat die gek zou doen als ze op de grond bleef liggen, ze daadwerkelijk veel pijn had en hij er niet in de buurt was. Straks zou hij haar nog een schop gegeven hebben of iets, wist hij veel. Dat zou hij dan sowieso niet meer over zijn hart heen krijgen, puur alleen al omdat hij dan te laat was geweest en zelf ook veel eerder had kunnen komen.
"Met mij wel. Niet met hem als ik hem zometeen de sterren laat zien," Zijn mondhoeken krulden daardoor ietwat omhoog. Fijn, blijkbaar viel de pijn reuze mee, dacht hij dan zo. Daardoor was Jayden opgestaan en stond hij oog in oog met de man. De duw hielp, hij ging achteruit, echter stond de man al weer meteen klaar om weer terug te reageren. Nah, daar liet Jayden het niet bij zitten.
Nadat hij tegen hem had gesproken voelde hij de hand van Kaya op zijn arm, echter hield hem dat niet tegen. Normaal gesproken wel, maar deze keer niet. Hoe dúrfde hij om met z’n gore tengels aan haar te komen. Eigenlijk zou Jayden hem moeten laten boeten, maar voor deze keer leek hem dat niet echt nodig. Of hij zou hem ook nog aan moeten raken want dat zou dan de druppel zijn die de emmer over liet lopen.
De man reageerde, gelukkig, niet meer op wat hij had gezegd en draaide zich om, half mokkend met woorden die Jayden al lang niet meer kon verstaan op een afstand zoals deze. In zijn ooghoek zag hij een beweging van Kaya, die blijkbaar haar middelvinger had opgestoken. "Randdebiel," Jayden moest erdoor lachen, plaatste toen zijn arm voor haar buik en trok haar zachtjes mee. “Kom, hij is onze tijd niet waard.” Fluisterde hij haar vervolgens zachtjes toe, waarna ze samen wegliepen.
Het was hem pas net opgevallen dat Kaya een hond bij zich had, maar daar vroeg hij nu nog maar even niet naar. Dat zou straks heus nog wel aan bod komen. Niet dat hij haar geen hondenmens vond of iets maar hij wilde gewoon simpele dingen vragen, zoals de hond heette, of iets. Interesse tonen. Eerst moest hij weten of ze geen pijn of iets dergelijks had, anders kon hun middagje in het park, zoals het gepland stond, ineens heel anders eindigen.
"Het gloeit een beetje, ik heb erger gehad," Dat was.. Mooi? Voor zover dat dan mooi kon zijn, overigens. De pijn bleek dus mee te vallen, waardoor het leek of er ineens een grote last van zijn schouders langzaam verdween. "Och, je was precies op tijd. Niemand anders nodig dacht ik zo." De neutrale blik die zich op zijn gezicht had plaatsgevonden maakte plaats voor een klein glimlachje. En voor hij het eigenlijk ook kon beseffen voelde hij haar lippen op zijn wang, waardoor hij kleine blosjes op voelde komen en voor een paar seconden zijn bruine ogen even op de grond richtte. "Dankjewel held." “Wat moest ik anders doen? Toekijken?” Het was heus niet dat hij een held was in zijn ogen, maar hij moest toegeven; het streelde zijn ego toch wel een beetje, hoor.
"Don't worry, Jay. Ik ben niet van porselein. Ik kan wel wat hebben." Daar had ze ook wel haar punt. Misschien was hij gewoon een beetje té bezorgd. Maar, als ze wel pijn had gehad zou hij zich daar wel schuldig over voelen.
Al was hij wel blij dat het zo gelopen was overigens, in sommige gevallen liep het heel anders af. "Maar ik ben wel blij dat je er bent, though. Zal ik je trakteren op een ijsje? Ik heb een ijscokar in het park zien staan en ik dacht er net al over om je daarmee naartoe te nemen. Een wedstrijdje ijsjes eten, diegene die het snelste zijn ijsje op heeft." Zijn wenkbrauwen werden zachtjes opgetrokken waarna hij zijn handen voorzichtig in zijn zij plaatste. “Dus, jij durft mij, oftewel de ijsjeskoning, uit te dagen?” Een grijns vormde zich rondom zijn lippen waarna hij snel zijn tong uitstak. “Grapje. Maar, ik vind het idee prima.”
Tijd met Kaya was leuk, had hij gemerkt van de vorige keer. En hij wist zeker dat dat nu ook wel weer het geval ging zijn. Vorige keer had hij met haar kunnen lachen, de keer dat ze elkaar had ontmoet ook al. Het Valentijns feest.. Goh, wat was dat een tijd geleden zeg. Terwijl ze ondertussen liepen naar de ijskraam die zich in het parkje bevond had Jayden het in zijn hoofd gehaald om stiekem te proberen om haar hand vast te pakken, maar dat idee had hij toch maar achterwege gelaten. Straks ging ze nog rare dingen van hem denken! Daarbij, een vriendschap met haar was voor hem sowieso al wel voldoende en met zo’n soort actie verpestte hij dat ook meteen weer.
“Dus, hoeveel bolletjes nemen we er..?” Zijn ogen zochten ondertussen het papier door met de prijzen en met de smaken die de ijskraam in beschikking had. “Hm, nee, wacht.”
“Doe maar het grootste bakje met daarin het meest aantal bollen wat erin kunnen. Twee maal.” De smaken uitkiezen deed er niet toe, waarschijnlijk zou het bakje zo erg gevuld zijn dat de smaken toch met elkaar vermengd gingen worden. “En laat dat trakteren maar zitten.” Knipoogde hij nog snel naar Kaya voordat hij het geld aan de man gaf zodat zij de kans er niet voor had. Jayden had altijd als tips gekregen om te betalen als man zijnde voor iedere vrouw en erg vond hij het totaal niet. Af en toe werkte hij er wel voor, het meeste werd hem toch toegeschoven.
Na zo’n paar minuten werden de twee bakjes met ijs naar voren geschoven waarna Jayden zijn blik nog even kort op haar richtte, zijn wenkbrauwen die hij uitdagen eens omhoog en omlaag liet gaan. “Dus, ben je er al klaar voor?” Vroeg hij nieuwsgierig, zijn bruine ogen die keken naar een of ander random picknicktafeltje zodat ze daar plaats konden nemen.
Nadat ze beiden plaats hadden genomen keek hij eens naar het bakje dat voor hem stond. Pff, het was wel veel en als hij straks misselijk ging worden wist hij al wat de reden ervan was. Right. Hij was er klaar voor.

“Wat moest ik anders doen? Toekijken?” Kaya haalde met een glimlachje haar schouders op.
"Had je kunnen doen, even kijken hoe sterk ik ben. Ergens zou daar best wel een logische verklaring voor te vinden zijn." Niet de gangbare, maar er zou best wel iets logisch voor te vinden zijn.
“Dus, jij durft mij, oftewel de ijsjeskoning, uit te dagen?” reageerde hij op haar vraag voor de ijs-eet-wedstrijd. Zijn grijns werkte aanstekelijk en ze kon zelf niets anders doen dan meegrijnzen. Ongewoon voor haar doen moest ze haar ogen neerslaan toen hij plagerig zijn tong naar haar uitstak. Het was vreemd om te merken dat hij haar op een bepaalde manier verlegen maakte. Het was geen ongemakkelijke manier om verlegen te zijn, het leek haar juist zelfs een gezonde manier. Wat minder vrijpostig dan ze normaal was.
Maar ze zou haarzelf niet zijn als ze niet binnen luttele seconden uit deze 'mood' gestapt was. Maar zij was het wel.
“Grapje. Maar, ik vind het idee prima.” Ze lachte even.
"Komt goed uit. Denk ook niet dat ik je anders een keuze had gelaten." Het tweetal begon hun weg richting ijscokar te bewandelen. Kaya beet op haar lip en speelde met de gedachte om zijn hand vast te pakken. Af en toe raakte hun handen elkaar per ongeluk, wat erin resulteerde dat Kaya lekker onhandig bleef lopen en af en toe even tegen hem opbotste.
“Dus, hoeveel bolletjes nemen we er..?” vroeg Jayden. Ze stond op het punt om op hem te reageren, maar ze werd snel onderbroken. “Hm, nee, wacht.” Dus wachtte ze met een glimlach op haar gezicht, haar wenkbrauw nieuwsgierig opgetrokken.
“Doe maar het grootste bakje met daarin het meest aantal bollen wat erin kunnen. Twee maal.” Ze slikte even terwijl ze naar de grootte keek van de bakken. Jemig, dat was wel echt gigantisch. Ze vervloekte zichzelf dat ze had ontbeten vanmorgen.
“En laat dat trakteren maar zitten.” Ze gromde zachtjes, maar kon niet echt lang boos naar hem kijken. Als hij erop stond... ze ging niet moeilijk lopen doen over wie er betaalde. Het was namelijk niet zo dat ze hem nu dwong.
De bakken waren na enkele minuten klaar en ze nam er een vast. Ze probeerde haar angstige blik te verbergen, maar de man achter de ijscokar had hem opgevangen. Even knipoogde hij bemoedigend naar haar. Ze glimlachte terug.
“Dus, ben je er al klaar voor?” vroeg Jayden, nadat ze ergens aan een picknicktafeltje waren gaan zitten. Kaya haalde diep adem, keek hem recht aan en zei; "Nee." Toen; "maar laten we dit maar gewoon doen." Ze zette haar lepel in de bak neer en ging in de starthouding zitten.
"Drie... twee... een... START!" gaf ze het sein, waarna ze een homp banananijs in haar mond duwde. De kou benam haar de adem en het liefste haalde ze de lepel direct uit haar mond, maar ze likte het heldhaftig op. Ze voelde haar hoofd van deze ondoordachte actie en ze moest een kreun onderdrukken.
"Is het lekker?" vroeg ze toen ze haar mond leeg had. Ze wachtte niet op antwoord maar duwde nog een homp ijs in haar mond.

Nah-ah, Jayden had het echt niet aan kunnen zien dat ze geslagen werd door een of andere random debiel. En om dan gewoon toe staan te kijken terwijl hij gemakkelijk, net zoals nu, in had kunnen grijpen bewees maar weer dat hij altijd zo moest blijven handelen in zulk soort situaties. Tuurlijk geloofde hij er ook wel in dat ze sterk was en ze zoiets zelf ook op kon lossen maar nu was hij er toch dus waarom ook niet? “Dat geloof ik best, ja. Maar dat is dan maar mooi iets voor een andere keer.” Een lichte grijns sierde rondom zijn lippen nadat hij dat tegen haar had gezegd. Nja, ze snapte heus wel hoe hij dat bedoelde. Of dat hoopte hij dan toch.
Het deed hem iets om te zien dat doordat hij naar haar grijnsde ze dat ook terug deed naar hem, wat ervoor zorgde dat die grijns eigenlijk alleen maar groter werd op zijn gezicht. Ja, hij vermaakte zich nu al wel op zich. Het begin van deze ontmoeting was alleen niet zo soepel maar ach, dat zag hij nu al bijna weer door de vingers. Het was natuurlijk ook wel iets om te vergeten en niet te lang bij stil te staan natuurlijk, anders kon hij zich nog wel een beetje opfokken en in staat zijn om die gast te vinden. Ze moesten gewoon met hun vieze poten van Kaya afblijven, dat was en bleef zijn standpunt.
Het was hem echter wel opgevallen dat ze ineens naar beneden keek en hij zou liegen als er niet door zijn hoofd was geschoten of hij iets verkeerds had gedaan. Had hij dat? Jayden wist het niet eens, maar het voelde sowieso een beetje weird, dat was zeker niet te ontkennen. Hm, het zal vast wel aan hem liggen dat hij dat dacht of dat het hem was opgevallen. Maar ach, als het lang had geduurd had hij er nog wat verder over gepiekerd maar nu? Hij vergat het alweer bijna.
Oh, damn. Iedere keer als hun handen elkaar raakte op toevallige wijze leek het wel of hij de neiging kreeg om zijn hand snel weg te trekken en zo hard mogelijk weg te rennen. Waarom had Jayden echt totaal geen idee van, het was een beetje héél vreemd. Al nam het natuurlijk niet het feit weg dat hij haar hand überhaupt wel beet wilde pakken, maar nee, straks kreeg ze nog verkeerde ideeën van hem die hij niet wilde, of zo.

Duh. Natuurlijk moesten ze het wel doen met het meeste aantal bollen wat mogelijk was in de grootste bak die de man verkocht! Anders was het niet echt een wedstrijd of iets. In ieder geval, dan konden ze niet zien wie er nou de meeste op kon want ja, als de bollen eerder op waren kon je vrij moeilijk verder gaan. En aangezien de kans vrij klein was dat er iemand zou zijn die echt werkelijk deze hele bak op kon leek dat Jayden vrij onmogelijk. Of diegene wilde een week met misselijkheid lopen, maar dat was dan een uitzondering.
Jayden kon niets anders doen dan even naar haar glimlachen bij het zien hoe ze naar de bak met ijs keek die in Kaya’s handen werden gedrukt. Wat zachtjes gaf hij haar een stootje met zijn elleboog, bedoeldend als een soort van aanmoediging of iets. Zijn ogen vielen daarna op de picknicktafels en bankjes die rondom de ijscokraam stonden, zoekend naar een plaatsje waar ze rustig konden gaan zitten om daarna te gaan kijken wie het meeste ijs op kon. Nou, aan zijn maag te voelen bij alleen al het kijken naar de bank leek de kans hem vrij klein dat hij het zou zijn.
"Nee. Maar laten we dit maar gewoon doen." Jayden kon niets anders doen dan zijn wenkbrauwen lichtelijk optillen en vervolgens een glimlach rondom zijn gelaat te toveren, vervolgens naar haar te knikken om een soort van instemming te geven. Niet dat hij die nog hoefde te geven maar ach, het ging nu even om het idee. De opmerkingen die Kaya overigens maakte waren negen van de tien keer ronduit belachelijk, maar dat was juist een van de dingen die hij wel weer leuk aan haar vond. Niet dat hij het meteen belachelijk wilde noemen maar.. Een andere benaming wist hij zo 1-2-3 even niet en aangezien ze af en toe een gewaagde woordkeuze had leek dat hem wel vrij dicht ervan in de buurt komen?
Na het sein dat ze gaf begon hij meteen met de lepel in het ijs te graven om vervolgens een flinke schep in zijn mond te duwen. Fuck. Brainfreeze. Voor hij het dan ook wist duwde hij dus ook zijn kaken even op elkaar om de pijn te onderdrukken en balde hij zijn handen tot vuisten, niet dat het overigens veel hielp. Hij zou toch maar even gewend moeten raken aan het gevoel van een brainfreeze aangezien hij niet ging wachten tot het ijs gesmolten zou zijn. No way, dan had hij sowieso al verloren!
”Niet bepaald..” Mompelde hij tussendoor als antwoord op haar vraag, stopte vervolgens weer een flinke lepel in zijn mond. Eerlijk gezegd was het totaal niet smakelijk of iets maar alright, het plezier zag hij er nu wel in.
De smaken die hij ondertussen al had gegeten zou hij begod niet meer weten, zijn mond was inmiddels al zou koud geworden van het continu ijs eten dat hij eerlijk gezegd niet eens wist of hij nog wel een smaak zou kunnen proeven. Waarschijnlijk niet.
De gedachte speelde in zijn hoofd om gewoon maar op te geven aangezien hij nu al een stuk of zes bollen had gegeten? En dan geen kleine bollen maar echte grote, flinke knoesten die in zijn keelgat waren verdwenen, op weg naar zijn maag. Als Jayden vanavond ziek zou worden, de reden was nu al vrij clear waarom dat dan zo zou zijn. Zo af en toe spiekte hij onder zijn lange wimpers door naar hoe de zaak bij Kaya stond, al kwam hij daar niet echt goed van op de hoogte. Het zou best nog wel iets zijn dat ze hem zou verslaan. En aangezien hij op het moment bijna geen hap meer doorgeslikt kreeg was die kans uitermate groot.
Nóóit meer dat hij dit nog eens zou flikken. Misschien wel een wedstrijd met de meeste dingen eten, maar met ijs stond echt niet meer op zijn lijstje. Hoe vaak hij al wel niet een brainfreeze had gekregen vandaag leek haast wel ontelbaar en het ontiegelijk veel pijn. Maar hé, hij was een stoere vent dus nu nog opgeven? No way.
“Lukt het nog?” Het kwam nog net uit zijn mond voordat er een iets wat kleinere hap naar binnen werd geschoven. Gelukkig was het ijs al wat aan het smelten wat ervoor zorgde dat de meest extreme kou er al vanaf was, maar als nog, het was nog steeds verdomd koud. Laat staan dat het lekker was. Want dat was het eerlijk gezegd absoluut niet.

De volgende hap ijs die ze nam, was eigenlijk net te groot en ze was zich hard aan het bedenken hoe ze niet moest stikken in het ijs. No way dat ze nu ging verliezen! Ze moest Jayden laten zien uit welk hout ze gesneden was.
Maar met dit godvergeten kutijs wenste ze dat ze uit ijs gesneden was. Haar hele mond leek wel stijf bevroren, een gevoel wat doortrok naar haar hoofd. Werd omgezet in hoofdpijn. Gepijnigd deed ze haar ogen dicht, schudde haar hoofd toen en slikte de bende door. Dat ze half stikt-
AU! Dat deed nog best wel veel zeer, dat ijs, dat smolt in haar slokdarm. Ze wierp zijdelings een blik op Jayden, die zijn vuisten dichtgebald had en een niet al te vrolijke uitdrukking op zijn gezicht had. Was ze werkelijk met dit plan aan komen zetten? Wat deed ze die arme jongen aan...
Daar moest ze stiekem een beetje om giechelen, maar ze hield het in.
”Niet bepaald..” was zijn reactie of het smaakte. Kaya lachte zachtjes, verslikte zich en begon met een hoestpartij waarbij haar zorgvuldig doorgeslikte hap ijs weer half omhoog kwam. Ondertussen schoof Jayden zijn ijs vrolijk naar binnen alsof hij een vuilnisvat was. Of ongevoelig voor kou of iets in die richting. Kaya werd al moedeloos als ze naar haar bak keek máár ze was geen opgever. Verdorie zeg! Ze zou hem het laten zien! Dus ook zij begon het ijs naar binnen te werken alsof ze, in plaats van een menselijk meisje, een sneeuwschepper was. Hap voor hap schoof ze naar binnen, totaal niet lady-like. Soms perste ze haar ogen dicht door de pijn die de brainfreeze gaf, maar nog dwong ze zichzelf door te gaan.
Tot op een gegeven moment haar lichaam het signaal 'misselijk' aangaf. Beroerd legde ze haar lepeltje neer en keek naar de bak, waar nog minstens de helft in zat. Geen mogelijkheid dat ze dat ging opkrijgen zonder de hele bak vol te barfen, om het maar even zo te noemen. Wanhopig keek ze naar Jayden, die net op dat moment ook naar haar keek en vroeg: “Lukt het nog?”
Verdomme.
"Ja, het gaat prima. Ik ga winnen, Jayjay." Ze nam haar lepel weer vast en stak deze heldhaftig in het ijs. Haar schep die ze naar haar mond bracht was klein en niet het benoemen waard. Hoe dichter de lepel bij haar mond kwam, hoe aarzelender haar bewegingen werden. Maar opgeven lag ook niet in haar aard. Wat moest ze doen?
"En eh, wat was de prijs voor de winnaar ookalweer?" begon ze plotsklaps, terwijl ze hem met ondeugend twinkelende ogen aankeek. Ze had een plannetje, maar hij moest dan natuurlijk wel meegaan en goed reageren.

Hoe leuk dit idee hem van te voren had geleken, hoe erg hij er nu tegen op zou kijken om het nog eens te doen. Dit was namelijk meer iets van; een keer en nooit meer. Normaal gesproken zou ijs moeten worden gezien als iets wat lekker was en waar je naar uitkeek na het eten. Nou, deze keer was het totaal niet zo. Daarbij zou de bruinharige jongen vast en zeker weken geen ijs meer kunnen zien zonder dat zijn maag om zou draaien. Wat oh god, wat was het koude ijs iets om niet te verdragen. Als nu iemand hem ditzelfde idee aan zou bieden wist hij zeker dat dat niet ging gebeuren. Nooit meer.
Het hebben van continu brain freezes leek hem totaal niet goed maar alright, hij moest er nu maar even mee doorgaan. En alhoewel hij het liefste zou stoppen op dit moment was dat voor Jayden totaal geen optie sinds de jongen altijd al een wil in zich had gehad om te winnen en totaal geen opgever was. Dus no way dat hij vrijwillig op ging geven. Kaya kon dan wel een meisje zijn, een leuk meisje welteverstaan, maar dat betekende nog niet dat hij zich zomaar zou overgeven. Als ze echter van hem wilde winnen ging ze dat maar op een eerlijke manier doen aangezien er geen andere optie was om anders van hem te winnen.
Zo af en toe spiekte Jayden met zijn bruine ogen hoe de zaak erbij Kaya voor stond en hij moest dus ook wel eens moeite doen om niet in de lach te schieten en dus ook zijn gezicht in plooi te houden. Dat was iets wat overigens moeilijker was dan dat het leek aangezien haar gezicht gewoon vermakend was op dit moment. De manier waarop ze alleen al naar het ijs keek kon hij al om zitten gaan lachen, al moest hij dat voor nu maar even overwegen. Toen ze zich leek te verslikken keek hij op van zijn bak ijs waar hij naar aan het staren was tijdens het eten en trok hij zijn wenkbrauwen omhoog. Hij wilde net gaan vragen of het ging en ze anders al vroegtijdig moesten stoppen, maar voordat hij dat kon doen leek het wel weer beter te gaan. Mooi. Of nee, eigenlijk niet mooi. Jayden wilde dolgraag stoppen en dit was een perfecte reden geweest. Helaas pindakaas voor hem dat het dan toch weer goed met haar leek te gaan. Nja, hij was er blij om hoor dat ze zich niet echt flink had verslikt maar toch was hij liever wel gestopt met dit spelletje.
Op het moment dat ze een soort van op leek te geven had hij een vraag gesteld of het nog wel lukte, als aanwijzing dat ze eigenlijk ook wel door moest gaan. Inmiddels had ook Jayden na de vraag weer een lepel die goed gevuld was met het ijs van de bak in zijn mond gestopt en kneep hij voor kort zijn ogen dicht toen hij besefte dat dit stuk nog best wel bevroren was. De rest was overigens al wel iets wat gesmolten wat het wel minder koud maakte, al veranderde dat niet de kijk op hoe het ijs op dit moment voor hem smaakte. Ja, hoe smaakte het? Waarschijnlijk was er maar een woord wat er op dit moment kon beschrijven hoe het in werkelijkheid voor hem nu smaakte; walgelijk.
"Ja, het gaat prima. Ik ga winnen, Jayjay." Tuurlijk, dat antwoord had hij wel kunnen verwachten. Al kon Jayden het voor nu even niet laten dat hij een glimlach liet zien en voor kort wat gniffelde. “Wees daar maar niet zo zeker van.” Mompelde hij half omdat er namelijk nog een bonk ijs in zijn mond aanwezig was, die hij na haar reactie op zijn vraag nog snel even naar binnen had gepropt.
Damn. Ergens hoopte hij maar dat Kaya ieder moment ging stoppen zodat hij datzelfde kon doen want jezus, het ijs smaakte op dit moment echt gewoon nergens meer na. Er leek niet eens meer een smaak aan te zitten. Bij de vraag alleen al hoeveel bolletjes hij nu al wel niet had gegeten keerde zijn maag om en het zou niet vreemd zijn mocht hij deze gehele avond ziek zijn. "En eh, wat was de prijs voor de winnaar ookalweer?" Hm, dus ze had een plan? Waarschijnlijk wel, Kaya kennende. “Ik weet niet..” Mompelde hij waarna hij nog een kwart van zijn lepel met ijs vulde en die in zijn mond stak. Nadat dat was doorgeslikt en hij dus wat na had kunnen denken schraapte Jayden zijn keel ietswat, al was dat niet echt goed hoorbaar of iets. “Nou, ik heb wel een idee. Omdat ik het heb betaald mag jij de prijs voor de winnaar verzinnen.” Want dingen bedenken was nou niet bepaald iets van zijn beste vakken dus liet hij dat maar liever over aan Kaya. Al hoopte hij maar dat het iets realistisch was en hij straks niet iets gênants of iets in die aard moest doen.