Jelenco keek maar wat zielig uit zijn stal. Hij had al in geen dagen meer fatsoenlijke aandacht gekregen. Zijn baasje was ook niet meer gekomen. Net als Ola chica, de merrie die schuin tegenover hem op stal stond. Ze waren samen vertrokken maar nooit terug gekeerd. Jel verstond er helemaal niets van. Normaal gingen ze elke zondag een heerlijke buitenrit maken en trainden ze elke dag wel een half uurtje voor de koets. Nu stond hij al zo lang binnen. Ongeduldig wandelde hij eens een rondje in zijn stal. Een diepe zucht verliet zijn keel. Dit was niet zoals hij het gepland had.
De moeder van zijn baasje kwam de stal binnen. Ze was aan het huilen. Jelenco kende dat wel bij mensen. Een vochtig spul kwam dan uit hun ogen wanneer ze droevig waren. Gelukkig dat paarden dat niet konden, hij vond het maar vies. Net alsof je aan het plassen was uit je ogen. Agh, zijn baasje ging hem dan altijd knuffelen dus dat vond hij wel fijn en het was niet dat hij dat smerige vloeibare spul voelde door zijn dikke tinkermanen.
De vrouw kwam zijn stal binnen en Jelenco hinnikte zachtjes en laag. Hij was blij dat hij nog eens aandacht ging gaan krijgen. Hij duwde zijn grote neus dan ook tegen haar schouder en blies zachtjes zijn warme adem uit. De vrouw sloeg haar armen rond zijn hals en snikte luidop.
"Oh Jel, ik weet niet wat ik moet doen. Ze zeggen dat Angelica maar 10% kans heeft om wakker te worden." Zei ze tegen hem. Ondanks dat hij geen woord verstond van wat ze zei wist hij dat het over zijn baasje ging. Wat wist hij natuurlijk niet.
"Ik moet jullie verkopen als ze niet bij komt, dit gun ik jullie niet." Snikte ze verder. Nu schrok Jelenco wakker. Daar had hij wel iets van verstaan. Iets wat hij al 5,5 niet meer had gehoord. NEE hij wou hier niet weg! Hij was zo gelukkig hier, hier had hij tenminste zijn vrienden en een geweldig baasje. Hij kende ook totaal niets anders. Het leek wel alsof hij schrik had om weg te gaan. Angst voor het onbekende. Ja, ergens had hij dat wel, alleen kon hij altijd wel zijn hoofd koel houden.
"I ik ga voor nu mensen zoeken die je willen verzorgen, ik kan het niet jel. Je weet dat ik niet lang genoeg kan staan." Het leek alsof ze een verklaring aflegde. Jel wist goed genoeg dat de vrouw al 2 jaar niet meer met de paarden bezig was. Waarom wist hij niet, al had hij haar wel al vaak in een rijdende stoel gezien, een erg vreemd ding. Al had hij er geen schrik voor. Voor nu zou het vanuit zijn denken weer een lange dag op stal gaan worden, helaas. Dit verveelde hem zo erg en iedereen wist hoe dol hij was op aandacht.
De moeder van zijn baasje kwam de stal binnen. Ze was aan het huilen. Jelenco kende dat wel bij mensen. Een vochtig spul kwam dan uit hun ogen wanneer ze droevig waren. Gelukkig dat paarden dat niet konden, hij vond het maar vies. Net alsof je aan het plassen was uit je ogen. Agh, zijn baasje ging hem dan altijd knuffelen dus dat vond hij wel fijn en het was niet dat hij dat smerige vloeibare spul voelde door zijn dikke tinkermanen.
De vrouw kwam zijn stal binnen en Jelenco hinnikte zachtjes en laag. Hij was blij dat hij nog eens aandacht ging gaan krijgen. Hij duwde zijn grote neus dan ook tegen haar schouder en blies zachtjes zijn warme adem uit. De vrouw sloeg haar armen rond zijn hals en snikte luidop.
"Oh Jel, ik weet niet wat ik moet doen. Ze zeggen dat Angelica maar 10% kans heeft om wakker te worden." Zei ze tegen hem. Ondanks dat hij geen woord verstond van wat ze zei wist hij dat het over zijn baasje ging. Wat wist hij natuurlijk niet.
"Ik moet jullie verkopen als ze niet bij komt, dit gun ik jullie niet." Snikte ze verder. Nu schrok Jelenco wakker. Daar had hij wel iets van verstaan. Iets wat hij al 5,5 niet meer had gehoord. NEE hij wou hier niet weg! Hij was zo gelukkig hier, hier had hij tenminste zijn vrienden en een geweldig baasje. Hij kende ook totaal niets anders. Het leek wel alsof hij schrik had om weg te gaan. Angst voor het onbekende. Ja, ergens had hij dat wel, alleen kon hij altijd wel zijn hoofd koel houden.
"I ik ga voor nu mensen zoeken die je willen verzorgen, ik kan het niet jel. Je weet dat ik niet lang genoeg kan staan." Het leek alsof ze een verklaring aflegde. Jel wist goed genoeg dat de vrouw al 2 jaar niet meer met de paarden bezig was. Waarom wist hij niet, al had hij haar wel al vaak in een rijdende stoel gezien, een erg vreemd ding. Al had hij er geen schrik voor. Voor nu zou het vanuit zijn denken weer een lange dag op stal gaan worden, helaas. Dit verveelde hem zo erg en iedereen wist hoe dol hij was op aandacht.