New Start

valere was toe aan een nieuw paardje. Het ging haar echt niet alleen maar om het rijden. Ze vond het ook leuk om met ze te spelen,te wandelen in het bos en kunstjes te doen. Ze had natuurlijk Flair haar super paardje,tot dat z gestolen werd en mishandel werd. Flair was nu nog steeds erg bang, en wou niks meer doen. Ze had natuurlijk ook nog Jordy maar die klien boef was er meer om al het gras op te eten. Ze had op internet een advertentie gezien over een goede dressuur merrie,die gerkocht zou worden omdat ze toh wel haar streken had. Valerie had er vertrouwen in dat ze de merrie die Elwynn heette zou kunnen omtoveren tot het liefste paard van de wereld. meestal waren de paarden met streken niet gelukkig en waren niet blij met hhun baasje. Dat kon ook weer verschillense redenen hebben. Valerie liet haar hond Junior de auto in. Daar na laade ze de trailer er achter. Ze zou Elwynn kopen,n haar een goed huis bieden. Toen de trailer er achter hing starte ze de auto en reed het erf af. Ze moest wel een stukje rijden voor dat ze bij de stal van Elwynn aan kwam. Toen ze daar aan kwam, zag ze al in de verte een meisje dat een paard aan het longeren was. Dat was Elwynn. Toen Valerie ging kijkn begon ze ziich meer uit te slofen en bekeek Valerie de hele tijd. Dit zou em worden. Valerie prate even met het meisje,die weg ging om de spullen te halen van Elwynn. Valerie had Elwynn gekocht. Elwynn bleef achter in de padock. Er was nu al een ding verkeerd. Het meisje had Elwynn laten staan met de longeer lijn nog aan het halster. Als ze nu ergens van schrok dan zou ze er op kunnen staan en vallen. Elwynn schro inderdaad en viel. Haar benen zaten verdraaid in het touw en ze kon niet meer opstaan. Valerie klom de paddock en gibg op der hurken. “ssssst rustig maar meisje, het is al goed ik ben bij je.“ Valerie haalde het touw weg en hielp haar over eind. het meisje kwam terug en laade de pullen in de auto van Valerie. Toen nam Val Elwynn mee en laade haar in de trailer.

Thuis aan gekomen, liet ze Elwynn in et weiland. Ff k
lekker grazen.

Daar stond ze dan, in een nieuw weiland, nieuwe omgeving, nieuw baasje. Ze voelde zich leeg, anders. De hele rit in de trailer had ze staan hinniken, niet wetend wat haar te wachten stond. En nu was Valerie haar eigenaar, ze had haar direct geholpen toen ze in de knoop zat, maar was ze misschien gewoon bemoeizuchtig? Het had Elwynn vast ook zelf gelukt, besloot ze. En nu had ze geen zin om stil te moeten staan en te grazen op deze plek. Ze wou daar staan, daar heenrennen en daar een paar polletjes gras uit de grond trekken. Ze begon te trekken aan het halstertouw, ze begon wild te doen, te doen alsof er iets was en inderdaad, Valerie begon om zich heen te kijken. Elwynn gaf een ruk aan het touw en begon weg te rennen, het halstertouw achter zich aan slepend. In volle rengalop ging ze weg, terwijl ze over een hek heen sprong waar achter een sloot lag. Het ging nog goed ook.
Eenmaal op de plek aangekomen begon ze rustig te grazen, terwijl ze de andere paarden begroette. Flair leek wat angstig maar kwam nieuwsgierig op haar af toen ze liet zien dat ze niet vals was. Boef was al gelijk op haar afgesneld en nu stond ze daar met twee anderen, ze werd er vrolijk van en stelde voor aan Flair om een race te doen. Even benen strekken. Maar eerst moest dat vervelende halster af. Ze liep naar een paal toe en begon te schuren, ging met haar hoef op het halstertouw staan en begon te trekken. Eindelijk knapte er iets en ze was bevrijd. Van pure vreugde gaf ze een hoge bok en liep met opgeheven staart naar Flair toe. Flair schoot plagerig weg en Elwynn schoot erachteraan. Nog geen paar passen later had ze Flair ingehaald en aangekomen bij het eindpunt steigerde ze gelukkig. Valerie kwam al aangerend, met een rood hoofd en ze leek geschrokken maar Elwynn trok zich daar niets van aan. Ze voelde een stroom van geluk door zich heenspoelen toen ook Boef op haar af kwam gerend en haar na deed met een kleine steiger. Ja, Elwynn zou hier vast wel kunnen wennen.

Elwynn was zo gek als een deur aan het doen en trok zich zelf los. Ze crosde het weiland door en sprong daarna over het hek met daar achter een sloot.Valerie's hart bonkte als een gek maar kon alleen maar stil blijven staan en kijken. Toen ze uiteindelijk ook nog haar halster los had gekregen, rende ze vrolijk verder met Flair en Jordy. Even voelde ze zich een beetje opgelaten. Weer een paard waar ze niet vrolijk op kon rijden en leuke dingen doen. Maar al snel bedacht ze zich dat ze hier gewoon nog even moest wennen, en de regels hier moest kennen. Je mocht hier veel, maar nog een keer over het hek springen moest niet flikken. Valerie was een hele aardige meid en liet heel veel toe voor haar paarden, omdat zij de enige waren die ze had maar het kon ook te gek. Valerie rende naar Elwynn en de andere paarden toe, en pakte het kapotte halster op van Elwynn. Het was een best wel oud halster. Valerie liep terug naar de auto en deed alle spullen naar de zadel kamer. Ze vond daar vast wel een nieuw halster tussen. Het waren zo veel spullen. Een dressuur zadel. Verschillende dekjes, verschillende bandages/peesbeschermers. Een hoofdstel, een hele poetskist. Een regen/fleec/winter deken. Alles om een paard gelukkig te maken. Gelukkig zat er ook nog een halster bij. Een leuke leren zwarte. Valerie liep er weer terug mee en toen ze Elwynn eindelijk had gevangen, deed ze het halster om en nam haar mee naar de poetsplaats. Ze gaf haar een uitgebreide poets beurt en zadelde daar na op. Even een testrondje. Ze liet Elwynn een paar rondjes stappen. Alles ging goed. Valerie klikte met haar tong, wachtend op de reactie van het paard.

Ze liet zich vangen, vond het wel zielig voor Valerie dat ze dit gelijk had gedaan. Rustig stapte ze in een gelijkmatig tempo naast haar en nam uitgebreid de tijd om de omgeving in zich op te nemen. Een bosrijke omgeving, veel weiland, een paar slootjes, her en der gewoon wat velden waar wat op verbouwd werd, ruiterpaden, duinen, een weg waar alles langs lag. Echt groot was het niet. Ze spitste haar oortjes toen ze een paard hoorde hinniken en reageerde met een diepe, lage hinnik. Toen Valerie aan kwam zetten met het zadel, ging haar hoofd automatisch omlaag en gedwee liet ze het bit in haar mond glijden. Haar oren zaten constant naar achter en haar zenuwen stonden strak, reageerde op de lichtste aanraking. Valerie singelde te ruw aan, en zorgde dat ze nauwelijks adem kreeg. Toen Valerie zat, gaf ze hulpen om te gaan stappen. Ze deed dit, in een dribbelig, ruig en snel tempo, om zo ervoor te zorgen dat de singel haar minder irriteerde. Toen dat het geval was, ademde ze diep uit en ging ontspannen lopen, Valerie vroeg immers niets aan haar en dat kon ze wel waarderen. Vrolijk snuivend in het zand nam ze de omgevingsgeluiden in zich op. Ze bleef even staan om zich rustig te krabben, ging toen op de andere hand lopen en bleef soms stilstaan. Toen werden de teugels op maat genomen en het wit in haar ogen was te zien. Wantrouwig gooide ze haar hoofd hoog op zodat Valerie nauwelijks in haar mond kon zitten. Het klakken van haar tong zorgde voor nog meer oogwit en met de lichte hulpen om aan te draven, gaf ze een flinke bok. Ze stond stil, maar begon langzaam achteruit te lopen, in haar achterhoofd dat ze misschien Valerie zo kon zien. Langzaam, voetje voor voetje, gedreven door paniek. Half panisch schoot ze naar voren toen Valerie haar hulpen gaf. Valerie was misschien wel beter dan toen ze ooit gereden had, maar ze had iets anders verwacht dan dit. Dressuren. Ze weigerde het gewoon. Ze gaf weer een bok, voelde het zadel glijden, schrok zich kapot Valerie begon te glijden en ze steigerde.
Valerie lag vergeten op de grond en Elwynn was alle moeite aan het doen om het zadel van haar rug te krijgen. Ze hapte, stampte, rolde. Eindelijk, ein-de-lijk, schoot de singel los en kon ze op het zadel trappen. Het zadel waar ze zo'n scheithekel aan had. Ze wou gewoon buiten rijden, vrienden worden met mensen, maar niet dat stomme gedressuur de hele tijd. Ja, vroeger was het leuk, toen was het zonder dwang, maar nu MOEST ze, maar wou ze niet. Begrepen ze dan niet dat je het aan haar moest vragen en niet moest gaan forceren of dwingen? Nu ze weg was van die stomme dressuurstal, wou ze ook niet meer dressuren. Valerie kwam naar haar toe, terwijl zij stond te trillen, van woede, van onmacht, van angst en van verraad. Hoe kon die Valerie haar dit nu al aandoen? Begreep ze niet dat ze niet wou draven met zadel? Begreep Valerie dan niet dat elke keer dat de teugels op maat waren genomen, ze gedwongen werd om als een of ander mak paardje te gaan rijden? Ze bleef toch ook een wezen, met een wil, met een wet? Ze dribbelde verslagen toen Valerie weer op haar rug klom, nadat ze het zadel had verwijderd. Nu klakte ze weer met haar tong, maar de teugels waren lang. Was het dan heus waar? Mocht ze echt lopen zoals ze wou? Zonder dat haar mond aan gort werd getrokken? Haar hoofd ging hoopvol omhoog, ze draafde in een rustig tempo aan en verwachtte ieder moment dat er weer in haar mond werd getrokken. Kwam dat moment ook?

Zo als Valerie al verwachte kwam het moment van Elwynn nu. Ze was zo bang en boos op de manier van deze manier van rijden, dat ze er alles aan deed om het zadel en hoofdstel niet te voelen. Valerie snapte het eigenlijk ook wel. Toen ze eens steigerde en daarna weer naar voren sprinte, gleed Valerie langzaam van het zadel af. Even schrok ze wel, maar ze had zon medelijden met Elwynn. Ze haate dit gewoon zo erg. Ze ging happen steigeren bokken, rollen. Ze zou er alles aan doen omdat zadel er af te krijgen. En dat lukte. Na dat ze twee keer had gerold knalde de singel los. Elwynn was bevrijd. Bevrijd van het dressuur. Ach ja Valerie wou eigenlijk helemaal niks met dressuur doen. Ze woonde tegen over een bos, waar ze uren kon buiten rijden. Ze kon zo een dag rit maken en dan naar het strand gaan. Waarom zou ze dit dan eigenlijk allemaal doen. Toen Elwynn weer bedaard was, keek Valerie haar aan. Ze klom weer op de bezweette rug van Elwynn. Even klikte ze weer. Elwynn was nu meer op haar gemak met de lange teugel en zonder zadel. Dit vond ze wel wat. Oortjes er op en haar hoofd vrolijk omhoog. ja nu wist Valerie wat ze met Elwynn aan moest. Ze sprong er af en pakte het kapotte zadel. Ze liep de bak uit en ging naar de container. Elwynn was gefocust op wat Valerie met het zadel ging doen. Ze opende de container en flikkerde het zadel er in. Lachend liep Valerie terug naar Elwynn. ''Zo dat is veel beter he meisje?'' Zei ze lief tegen Elwynn. Ze zou nu even met haar een rondje stappen in het bos. Dat is beter voor alle twee. Maar om geen zere kont te krijgen haalde Valerie haar natural horse man ship zadel te voor schijn. Hij had een simpele singel die niet zo strak hoeft. Het zadel was niet echt een zadel maar meer gewoon een heel zacht plaid. Valerie legde het op Elwynn's rug. Dit zou bij haar geen pijn doen. Toen deed ze het hoofdstel uit en haalde daar voor in de plaats een bit loos hoofdstel. Ze liet Elwynn het erf af stappen, zo het ruiter pad op.

het zadel:

Spoiler:

Toen ze terugkwam met een ander zadel, liep ze vluchtig achteruit, wanhopig kijkend naar het ding wat haar aan een gewoon zadel deed denken. Toen het op haar rug werd gelegd en het luchtig aanvoelde, ademde ze rustig uit, dit viel wel mee. Toen ook haar bit werd uitgedaan en een nieuw hoofdstel werd omgedaan, gooide ze haar hoofd omhoog. Wat was dit? Waar was haar bit? Maar.. dit voelde prettiger en ze hinnikte opgewonden toen Valerie weer op haar rug klom. In een rustig tempo liep ze naar de richting waar Valerie haar heen wou hebben, met haar oren naar voren. Enthousiast omdat ze de bak uit gingen. Het ritmische stappen van haar hoeven kalmeerde haar, het ruizen van de bladeren klonk als muziek in haar oren. Toen Valerie haar hulpen gaf om harder te gaan dan stap, ging ze in een rustig galoptempo verder. Ze had zin om haar benen te strekken en niet te rennen vanwege angst, maar gewoon omdat ze wou rennen. Toen een recht stuk voor haar kwam, begon ze echt vaart te maken. Alsof ze dagelijks over anderhalve meter sprong, sprong ze over de boomstronk op het pad heen. Ze hinnikte verbaast toen ze soepel aan de andere kant neer kwam. Valerie wou haar langzamer laten gaan en ze bokte even speels, en ging toen inderdaad over op draf en daarna in stap. Valerie begreep het, begreep precies dat dit stomme gedressuur niets voor haar was. Ze begon expres mooi en aan de teugel te lopen met haar hoofd, haar hoeven tilde ze hoger op en ze begon aan een piaffe. Ze trippelde rustig, wist eigenlijk niets maar deed alles na wat haar soortgenoten moesten doen op hoog dressuurniveau. Ze wou niet dressuren, ze wou alleen aan Valerie laten zien wat ze kon. Toen steigerde ze, niet hoog genoeg om haar te laten vallen maar wel hoog genoeg zodat het er mooi uit zag. Valerie bleef uiteraard zitten, een tijd lang, tot ze begon te verschuiven. Voorzichtig kwam Elwynn weer neer en ging toen gewoon stappen, tot Valerie haar hulpen gaf. Een getoeter maakte dat ze opschrok uit de bubbel waarin ze zich bevond. Ze schrok en stond stil, niets wat haar voor of achteruit kreeg nu.


~Ik ga op zoek naar een andere eigenaar, je hoeft niet meer te reageren. ~