new city, new life

Een zwarte mini cabrio reed over de weg heen. Een meisje van een jaar of 19 zat achter het stuur. Ze had een zonnebril op der hoofd en de cap van de cabrio was naar beneden. De wind speelde met haar haren. Dit was haar nieuwe leven. Ze ging opzoek naar een baantje en ging meer gaan paardrijden. Van kinds af aan had ze altijd paard gereden. Haar moeder had haar leren rijden op haar oude merrie Alfa. Hoe groot de merrie ook was, het kleinste kind kon er op rijden. Isaura had een Turkse achternaam. Haar vader was immers van Turkse afkomst. Maar ze was voor 3/4 Belg. Haar gigantische blauwe kijkers waren een van de weinige dingen waaraan je kon zien dat ze turkse roots had. Ook was ze altijd heerlijk gebruind. Ze was blij met haar ouders. Ze hadden haar een heerlijke opvoeding gegeven en de waarden die je moest kennen in het leven meegegeven. Ze was helemaal niet gelovig opgevoedt zoals veel mensen zouden denke als ze haar vader zagen. Naarmate dat hij ouder was geworden was hij er meer als een Turk gaan uitzien. Eigenlijk was ze best jaloers op haar ouders. Vanaf hun 15de en 16de waren ze al samen.


Eindelijk was ze er. Een nieuwe start, alleen gaan wonen. Heerlijk toch? Ze zou gaan kijken voor een paard. Alfa werd veel te oud om nog te rijden, ze vond het gewoon zielig om er nog op te gaan zitten. Ze stapte uit haar auto en keek om haar heen. Veel kende ze hier niet. Misschien ging ze eerst maar eens iets drinken voor ze naar het lege appartement ging. Ze had lang gespaard voor het te kunnen kopen maar nu was het wel van haar, en van haar alleen. Ze deed de auto op slot en wandelde door een brede winkelstraat. Het was hier best gezellig vond ze. Ze hoopte dat ze hier nog mensen zou gaan leren kennen. Dan zou het leven haar echt toelachen.

Glas nummer, ehm weet ik niet meer? Leroy goot het drankje achterover en betaalde de rekening waar hij om had gevraagd. Meer dan hij had verwacht. De hele tijd voelde hij zich al niet op zijn gemak, waardoor hij nog meer was gaan drinken dan hij al deed, nu voelde hij zich al helemaal niet op zijn gemak. Meerdere ogen prikten in zijn rug. Het gevoel dat hij bekeken word door verschillende mensen in het café nam toe naarmate hij dichter bij de deur kwam. Uiteindelijk kon hij zijn mond niet houden en opende hij hem zonder erbij na te denken. "Problemen heren? Ik heb toch niets misdaan?" De woorden verlieten nog maar net zijn mond toen hij door twee paar stevige handen werd gepakt. Blijkbaar wel. Er werd iets verteld over onrust stoken en ruzie zoeken een aantal dagen geleden. Fijn, wist hij ook weer wat hij die avond had gedaan. Te veel gedronken en blijkbaar in de problemen gekomen. Vanuit het niets klapte hij voorover, happend naar lucht. Een stomp in zijn buik, gevolgd door eentje recht in zijn gezicht. In plaats van een bloedneus, welke hij normaal gesproken had, voelde hij hoe zijn lip dik begon te worden en hoe het bloed zijn mond vulde. Snel slikte hij het weg waarna hij zijn handen voor zijn gezicht sloeg. Geen klappen meer, enkel nog de harde grond waar hij op terecht kwam. Midden in een winkelstraat viel het helaas op wanneer je ergens uit werd gegooid, en dan ook nog eens op de manier wat hij net had ondergaan. Misschien toch maar eens aan zijn attitude gaan werken. Of niet. Door een vrouw met een kind werd hij benaderd met de vraag of het wel goed ging met hem. "Ja prima." Mompelde hij beschaamd. Er werd hem een zakdoek toegereikt waarmee hij zijn lip afdekte. Verdomme, dat werd een aantal dagen moeilijk eten. Daarnaast, de huid rondom zijn oog begon pijnlijk aan te voelen.
Leroy draaide zich om, in de richting van huis. Net toen hij een stap wou zetten liep hij vol tegen een blond meisje aan. Ogenblikkelijk kwam het in hem op om haar te vragen of ze wel keek waar ze liep, maar het was zijn fout geweest. "Sorry, my mistake." Sprak hij al lachend uit. Vroeger had hij zijn mond niet open durven trekken. Sinds hij uit huis was en eerst ergens anders had gewoond ging het hem goed af om tegen veel mensen te zeggen waar het op staat. Voor hij verhuisde hoorde hij erbij, had hij zijn vrienden om zich heen en werd hij niet zomaar uit een café gegooid. Ach, vroeg of laat zou hij niet meer degene zijn die eruit werd gegooid. Wie weet zou hij dan wel iemand eruit gooien. Nog een keer depte hij met de papieren zakdoek tegen zijn lip. Auw, verdomme. Een blik op de rode zakdoek liet hem zijn mond weer openen. "Stomme vraag, heb je misschien een nieuwe zakdoek voor me?" Ongegeneerd lachte hij naar het meisje voor hem en keek hij de winkelstraat eens door. Nog best wel rustig voor de tijd van de dag, misschien moest de drukte nog komen.

flut

Isaura streek een blonde lok uit haar gezicht. Haar lange haren werkten ooit wel eens tegen. Maar agh, ze wou het niet kort knippen. Ze was zo trots op haar lange lokken. Dat had ze van haar moeder. Haar vader had een kapsel van jaren geleden, van zijn jeugdjaren. Maar ze bleef het geweldig vinden bij hem. Ze wou hem echt niet zien met een ander kapsel, dat zou vast en zeker vreselijk zijn. Haar gigantische ogen gingen even over de weg heen. Haar hakken tikten zachtjes op de ondergrond. Ze merkte dat ze soms bekeken werd. Ze wist best van haar eigen dat ze niet lelijk was. Dat had ze vaak genoeg gehoord. Toch maakte ze er geen misbruik van. Ze had nooit veel vriendjes gehad, gewoon omdat ze er geen nood aan had. Ze zocht naar die ene jongen waar ze van kon houden de rest van haar leven. Ze was op dat gebied best streng opgevoed. Ze moest niet zomaar een relatie beginnen met iemand. Maar ze slim was ze ook wel. Of ze dan niets mistte? Zij vond van niet.

Een jongen liep tegen haar aan. Isaura schrok en deed meteen 2 stappen achteruit. Er zat bloed op zijn lip en haar maag draaide spontaan om. Hij vroeg om een zakdoek. Isaura opende haar handtas en zocht naar eentje. Ze haalde een netjes geplooide roze zakdoek boven en gaf hem aan hem. 'Niet gebuikt.' Maakte ze er een lachend grapje van. Toch keek ze hem niet aan. Ze had een soort angst voor bloed. Het herinnerde haar elke keer aan de handen van haar vader. Vol littekens van zijn eigen pijn te doen. Ze rilde eens zachtjes. De muur in de garage stond vol met barsten als hij weer eens woedend was of gekwetst. 'Sorry kan niet zo tegen bloed.' Verontschuldigde ze haar een beetje. Ze wou hem graag helpen maar dan zou ze misschien nog flauw vallen ofzo.

Er werd hem een roze zakdoek aangereikt. Leroy drukte hem zonder erbij na te denken tegen zijn lip aan. Een pijscheut ging door zijn lip heen, verdomme. "Geen probleem, ik kan er ook niet tegen. Alleen bij mezelf." Zei hij lachend toen het meisje voor hem opeens begon over niet tegen bloed kunnen. Hoe vaak was hij wel niet kost misselijk weggerend als iemand weer eens bloedend naar hem toe kwam. Bloed van hemzelf vond hij geen probleem. Het kwam immers uit hem, ook al zag het er over het algemeen behoorlijk smerig uit. Ach, kwam hij vast en zeker ook nog wel eens overheen. Een kritische blik liet hij over het meisje glijden. Ze zag er best wel, hoe moest hij het zeggen, aantrekkelijk uit? Nee, hij mocht zich niet af laten lijden. Op verzoek van zijn laatste vriendin had hij beloofd niet zomaar meer op iemand af te stappen en met haar uit tegaan. Jeah, sure. Ze had hem tegen hém gehad. Meneer flapuit. Meneer ik heb in mijn vorige woonplaats een leuke reputatie gehad. Meneer arrogant. Ehm, hoe hadden ze hem nog meer genoemd? Wat zou het. Hij was naar HH toegekomen om opnieuw te beginnen. Niet dat het hem goed af ging, ondertussen had hij al iets te vaak ruzie gemaakt met mensen in een café, en was de drank veel te lekker. Naja, volgende keer beter. Een laatste keer depte hij zijn lip af met de zakdoek. Geen bloed meer, altijd fijn. "Ik was hem voor je." Zei hij met een lach op zijn gezicht. Shit, hij was veel te veel aan het lachen. "Leroy." Sprak hij terwijl hij zijn hand naar het meisje uitstak. Dit maal geen bebloede handen waar hij handen mee schudde. Lang bleef hij niet naar het meisje kijken, toen hij zijn hand uit had gestoken, want zijn blik dwaalde af naar de ijskraam op de hoek. Ijs! Perfect om zijn lip mee te koelen, en natuurlijk ook nog eens lekker. Dat moest hij niet vergeten op te noemen. "Trouwens, ik heb je nog niet eerder hier gezien. En ik denk toch echt dat ik veel mensen hier ken, al is het maar omdat ze me eruit gooien.. Nieuw hier? Of op bezoek? Het kan ook nog zijn dat je gewoon hier komt winkelen, want ja het is ook zó geweldig hier." Hij haalde adem en keek naar het café achter zich. "Vooral niet dat café binnen gaan. Voor je het weet word je eruit gegooi.." Hij had zijn zin niet afgemaakt toen hij hoorde hoe de deur van het café open werd gedaan en hoe een voor een verschillende mensen eruit werden gegooid. "Wat ik dus wou zeggen, voor je het weet word je er zomaar uitgegooid."