The long, long road (open)

"Your view of society, screws up my mind, like you'll never know.. Lead me away, some inside, see my mind.. in kaleidoscope,"
De stem van de het blonde meisje droeg ver, al zong ze niet luid. De wind tilde de klanken echter nog geruime tijd met zich mee.
"Somebody called me Sebastian.."
Roya was geen aanstormend talent als het om zang ging, maar dat weerhield haar er niet van te zingen als haar dat uitkwam. Uiteindelijk kón iedereen zingen, volgens haar. Of het mooi klonk en aangenaam was om naar te luisteren was een tweede. En ach, haar stem zorgde er niet voor dat de vogels dood van het dak vielen, dus het kon erger.
Ze had ook zeker geen ambities om het verder te ontwikkelen. Meer dan iets wat ze deed onder de douche en tijdens het lopen over verlaten wegen als deze was het simpelweg niet.
Nee, Roya had hele andere ambities. Hoewel ze het best leuk vond om af en toe met muziek bezig te zijn als hobbie lag haar hart bij haar studie. Ze wilde dierenarts worden, al waren er de laatste tijd meer dingen die haar interesse hadden, maar ze piekerde er niet over haar studie af te breken.
Ze liep over de geasfalteerde we en stapte het gras in toen ze een motor aan hoorde komen. Het ding schoot voorbij, een doordringende uitlaatlucht achterlaten die maakte dat Roya haar neus even optrok.
Ze bleef maar in het gras lopen, gewoon omdat het handiger was.
Ze genoot van het weer, zoals ze dat de laatste tijd veel deed. Er hing lichte bewolking en het was minder heet dan anders, maar nog steeds was het warm genoeg om met blote armen te kunnen lopen en het was ook wel fijn dat het eens niet zo heet was.
Het had even terug geregend en door de warmte was dat te ruiken. Roya glimlachte bij het opsnuiven van die typerende lucht, die je ook wel rook als het net had geonweerd.
Ze ging een flauwe bocht om en zag iemand lopen in de verte. Ze versnelde. Haar voeten maakten een ritselend geluid in het hoge, vochtige gras en haar broekspijpen waren nat geworden. Ach, daar was de radiator voor, dacht ze nuchter, terwijl ze de persoon voor haar benaderde.


Iemand? ^^

Becky rende het huis uit. Ze haatte de oppas. Ze wou alleen maar Esmeé of Leroy. Maar de vaste dagen moesten ze gewoon werken en kwam Tanya. Ze haatte haar, en dat was ook wederzijds. Eén woord,één ding verkeerd en je kreeg haar op je dak. Becky was eerst niet bang voor haar, maar dat werd nu steeds erger. Een keertje, was Becky op haar kamer en ze moest van Tanya naar beneden komen om Things uit te laten. De valse kleine chihuahua. Als je dichterbij kwam dan een meter bij dat beest, ging hij grommen en liet hij zijn tanden zien. Becky was nog maar negen en vond dat aardig eng. Toen ze beneden was, en een stap achter uit deed bij Things, ging Tanya door het lint. Ze schreeuwde allemaal dingen naar het kleine meisje. Dat het beest helemaal niks deed, en wat voor niets nut Becky was. Een traan liep toen langs haar gezicht. Becky zei dat ze het ging zeggen, en dat mompelde ze ook nog in zich zelf. Ze rende naar boven om de telefoon te pakken, maar ze hoorde de voetstappen van Tanya achter zich aan komen. Zo doodsbang als ze was, was ze nog nooit geweest. Tranen vloeide langs haar wangen toen ze gillend de trap op rende. Inplaats van de kamer waar de telefoon lag in te gaan rende ze naar haar kamer. Ze kon die van binnen uit op slot doen. Tanya bonkte toen woedend op de deur, en zwoor als Becky het zou zeggen dat ze dan nog niet jarig zou zijn. Ze durfde het dan ook echt niet te zeggen. En nu rende ze hier, door het natte gras. Het had net geregend. Op haar gympies rende ze zo hard als ze kon. Even keek ze nog achter zich en zag Tanya stoppen bij het hek, ze riep nog iets. Als Esmeé zou thuis komen, zo ze een oliebol verhaal opzeggen dat Becky zelf was weg gelopen en dat soort dingen, maar ze wisten niet beter. Ze rende door het bos, en kwam uiteindelijk bij de grote weg uit, van Esmeé mocht ze die echt niet oversteken dus dat deed ze ook echt niet. Ze liep langs de weg en ging op een gegeven moment weer naar rechts waar ze op een open veldje kwam. Ze liet zich zakken in het natte gras en trok haar knieën tegen zich aan. Tranen kwamen weer te voorschijn. Ze hoorde iemand lopen. Straks was het Tanya. Geschrokken keek ze achter om, maar een slaak van verlichting verliet haar keel toen ze zag dat het een meisje van een jaar of 18 was. Snel droogde ze haar tranen.

Het was een meisje. Een zittend meisje. Ze keek om en tot haar schrik zag Roya dat ze huilde. Het meisje droogde haar tranen. Roya liep snel naar haar toe en knielde naast haar neer in het natte gras. Haar broek werd nat, maar dat gaf niet.
Ze onderdrukte de neiging meteen een arm om het meisje heen te slaan, die misschien wel zou schrikken van het plotselinge gebaar van dit onbekende blonde meisje.
"Hey.. wat is er met je?" vroeg ze voorzichtig. Ze vermeed het op een kinderlijke toon te praten, want ze vond dat onzin; kinderen waren niet achterlijk, dus waarom zou de oprechtheid van een gewone intonatie langs ze heen gaan?
In Roya's ervaring waren veel kinderen namelijk gevoeliger dan de meeste volwassenen.
"Waarom ben je verdrietig?"
Ze nam het meisje op, diens lange bruine haar en donkere ogen. Roya had ontzettend met haar te doen en vroeg zich af wat een klein meisje als zei hier zittend en verdrietig in de berm deed. Ze vroeg zich af wie hier verantwoordelijk voor was. Want dat iemand gemeen of ruw tegen dit meisje was geweest was ze van overtuigd; anders zou het kind vast niet zo overstuur zijn.
Waar zou het meisje wonen? Hoever had ze gelopen om hier te komen? Roya kon het niet helpen; ze trok zich dit soort dingen nogal aan. Hoewel ze erg nuchter was waren er van die dingen die haar altijd raakten en verdrietige kinderen vielen daar absoluut onder.

Het meisje ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. Even schrok ze, maar ze had vast geen foute bedoelingen ofzo. Ze keek het meisje even met grote ogen aan, en keek daarna weer voor zich. De zon kwam een beetje door het wolken dek heen, en dat gaf een mooi gezicht op het gras, de druppeltjes gaven licht. Zo zag dat er uit."Hey.. wat is er met je?" Vroeg het meisje. Becky haalde even haar schouders op. Zou ze het vertellen? Ze durfde het niet eens te vertellen aan haar "ouders", waarom dan wel aan een vreemde. Maar ze leek aardig, en ze leek echt medeleven te tonen. Misschien was het wel goed om vertellen, misschien luchtte dat wel voor haar op. "Waarom ben je verdrietig?" Vroeg het meisje weer. Dit keer keek Becky haar aan. "Mijn oppas is heel erg gemeen." Zei ze snikkend. "Ze maakt me doodsbang, elke keer als ik haar en haar enge kleine hondje zie." Vervolgde ze. Ze zou nu dan ook gewoon het hele verhaal vertellen. "Ze schreeuwt tegen me, en zegt als ik het tegen mijn pleegouders vertel wat ze allemaal doet dat ik dan nog lang niet jarig ben." Even haalde ze haar neus op. "Ik ben bang dat ze me een keer gaat slaan." Zei ze zacht. Ze wist niet of het meisje haar had gehoord, bij het laatste, maar de kans was wel heel erg groot. Want zo zacht zei ze het nou ook weer niet. "Mijn pleegouders zijn vandaag allebei aan het werk, en ik ben weggerend van huis net omdat ze weer een woedde aanval had." Vertelde ze weer, en legde haar hoofd op haar knieën. Het voelde goed om het tegen iemand te vertellen. Het huilen was alles gewoon bij elkaar. Ze woonde eerst negen jaar bij haar bio ouders, maar ze waren nooit thuis. Altijd was ze alleen geweest, toen moest ze verhuizen, naar een pleeg ouder. Een meisje van 16, ze had het leuk daar, maar het ging niet meer goed met haar en toen moest ze weg. Nu was ze hier, maar ze miste Solance nog steeds vreselijk. Nu bij haar huidige ouders had ze het geweldig, op de dagen dat ze moesten werken na dan. Wat haatte ze die Tanya.

Pas bij Roya's tweede vraag kwam het hoge woord eruit.
"Mijn oppas is heel erg gemeen."
Roya beet op haar lip en vermoedde dat dit niet alles was. Ze kreeg gelijk; het meisje vertelde verder.
"Ze maakt me doodsbang, elke keer als ik haar en haar enge kleine hondje zie. Ze schreeuwt tegen me, en zegt als ik het tegen mijn pleegouders vertel wat ze allemaal doet dat ik dan nog lang niet jarig ben."
Het meisje haalde haar neus even op en Roya slikte. Ze wist dat je een verhaal altijd van beide kanten aan zou moeten horen, maar ze mocht deze oppas nu al niet. Partijdig? Most likely, maar Roya vond het gewoon not done om zo met een kind om te gaan dat ze er zo van over haar toeren raakte.
"Ik ben bang dat ze me een keer gaat slaan."
Iets doeltreffender had het meisje waarschijnlijk niet kunnen zeggen; het raakte Roya vol in haar hart.
"Mijn pleegouders zijn vandaag allebei aan het werk, en ik ben weggerend van huis net omdat ze weer een woedde aanval had."
Ze zag het meisje haar hoofd op haar knieën leggen en slikte. Voorzichtig trok ze het meisje tegen zich aan, beide armen om het kleine lichaampje leggend.
"Dat is afschuwelijk," zei ze zacht. Ze dacht na. Ze zou het meisje waarschijnlijk ethisch gezien zo snel mogelijk naar huis moeten brengen, maar.. Ze kreeg een idee. De zon wàs doorgebroken...
"Hoe laat komen je ouders thuis?" vroeg ze voorzichtig. Haar terugbrengen zolang die oppas daar was leek haar niet verstandig, dus misschien konden zij en het meisje tot haar ouders er weer waren wat leuks gaan doen, want God wat wilde ze dat verdrietige meisje graag opvrolijken en troosten.

Het meisje sloeg beide armen om het lichaam van Becky. Ergens vond ze het enigszins wel eng, maar merendeels vond ze het wel fijn."Dat is afschuwelijk," Zei ze. Becky haalde haar neus een keer op. Ze miste Dancer. Als Tanya er was kon ze niet naar haar paardje. Dat mocht niet om dat zij er een hekel aan paarden had. Dat was natuurlijk helemaal geen eerlijke reden. En ze kon niet stiekem naar stal gaan, omdat het achter huis was. Tanya zou dan zo kunnen komen, en wie weet wat daarna nog meer. Ze zat vanochtend nog wel zo leuk Spongebob te kijken. Daar werd ze altijd zo vrolijk van, vooral als er een grappige aflevering kwam. En ze had geluk, vanochtend kwamen er twee. Maar haar vrolijke bui was al gouw verdwenen toen Tanya binnen kwam. En ze deed o zo aardig tegen Esmeé en Leroy. Die konden ook gewoon niks in de gaten hebben, het was ook niet hun schuld. Becky leunde met haar hoofd tegen het meisje aan. Hoe zou het er uit zien voor de auto's die langs scheurden."Hoe laat komen je ouders thuis?" Vroeg het meisje. Becky keek even op haar horloge. Het was nog maar 2 uur, en Esmeé kwam pas om 6 uur uit. Leroy meestal wat later, maar Esmeé was altijd 6 uur thuis. Becky wist nou niet wat ze moest doen, ze kon hier niet de hele dag met het meisje blijven zitten. Het natte gras begon haar steeds meer te irriteren.

Roya dacht na. Het meisje had niet geantwoord, maar ze vermoedde dat haar ouders niet voor vijven terug zouden zijn en dat duurde nog wel even.
Ze liet het meisje voorzichtig los.
"Hoe heet je eigenlijk?" vroeg ze uiteindelijk, omdat ze zich besefte dat ze geen idee had hoe dit kindje heette.
"Ik ben Roya," stelde ze zichzelf maar voor en ze glimlachte.
Ze keek even omhoog, naar de lucht, die inmiddels strakblauw was. Het was absoluut een heerlijke dag.
Vooropgesteld dat het meisje haar vertrouwde leek het Roya geen gek idee om samen gewoon ergens heen te gaan. Uiteraard zou de keuze aan het meisje zijn.
Er stak een lichte wind op, niet eens echt koud, die Roya's haren even voor haar gezicht blies en ze veegde het werktuiglijk weg. De zon scheen warm op haar en het kleine meisje neer.
Roya was blij dat ze het meisje tegen was gekomen; anders was ze misschien nog alleen geweest of de verkeerde mensen tegen gekomen. Roya was niet snel bang, maar iedere keer dat ze dacht aan wat tegenwoordig geregeld gebeurde met jonge kinderen ging er een rilling langs haar ruggengraat.

Becky keek naar het meisje. "Ze komen 6 uur pas thuis." Ze ze een beetje sip. Maar nu op dit moment was ze eigenlijk helemaal niet sip. Ze was juist blij, dat het meisje hier haar had gevonden. Ze was ook eigenlijk wel stom geweest om hier zo maar te gaan zitten, straks stopte er een auto en kwam er een man die haar mee nam. Ze was nog maar 9 dus veel tegen een volwassen man kon ze niet doen. "Hoe heet je eigenlijk?" Zei het meisje. "Ik ben Becky." Zei ze al wat vrolijker. "Ik ben Roya." Zei het meisje die dus Roya heette. Roya had Becky al ondertussen al weer losgelaten. Alle wolken boven hen waren allemaal verdwenen. Het zonnetje scheen nu lekker over het tweetal heen. Het was heerlijk warm. Becky was ook veel meer een zomer mens, ze hield niet van de kou, op het schaatsen na dan, maar voor de rest hield ze alleen maar van de zomer. Ze keek Roya aan. Ze kon hier toch niet blijven? Ze moest zich maar weer laten onder schreeuwen door Tanya. Voorzichtig stond ze op en keek Roya weer aan. Ze wou eigenlijk helemaal niet weg nu.

~Sorry helemaal flutt

Zes uur dus. Nog later. Hmm, daar moest wel wat op te vinden zijn.
Roya glimlachte en stond ook op. Ze onderdrukte de neiging haar ogen te sluiten en te blijven staan genieten van de zon; later had ze daar tijd voor, nu niet.
Ze bedacht zich dat ze even terug in de stad een leuke, nieuwe ijscotent had gezien. Misschien was dat een leuk idee als eerste halte. Ze konden ook de natuur ingaan, maar ze wist niet of het meisje dat leuk zou vinden en dacht dat veel dingen net wat te gevaarlijk zouden zijn; de watervallen bijvoorbeeld, daar zou ze een dergelijk klein meisje niet graag uit het oog verliezen.
Ze keek naar het meisje.
"Zeg, Becky," begon ze langzaam. "Wat zou je ervan zeggen als we vanmiddag gewoon wat leuke dingen gaan doen, tot je ouders er weer zijn?" stelde ze opgewekt voor.
"We zouden ergens een ijsje kunnen halen of zo."
Waarschijnlijk had de oppas waarover Becky had verteld dit niet in gedachten als een goede oplossing, maar als Roya heel eerlijk moest zijn had ze daar op het moment nogal schijt aan. Ze was zich ervan bewust dat die vrouw wellicht in paniek zou kunnen raken maar eigenlijk dacht ze niet echt na over mogelijke gevolgen. Als de twee elkaar echt zo haatten was dat mens waarschijnlijk eerder blij van het kleine meisje af te zijn of zo. Niets om je druk over te maken.

Becky schopte even zacht tegen het natte gras. De druppeltjes vlogen over naar een ander sprietje. Het zou toch niet meer heel lang duren voor dat het gras droog zou zijn, met dit lekkere weertje. Dat was wel vreemd, net was het nog een beetje bewolkt en nu was het lekker weer. Ze werd een beetje moe van het stilstaan. "Zeg, Becky," Begon Roya. Becky keek haar aan. "Wat zou je ervan zeggen als we vanmiddag gewoon wat leuke dingen gaan doen, tot je ouders er weer zijn?" Ging Roya verder. Becky's ogen werden al groot."We zouden ergens een ijsje kunnen halen of zo." Zei Roya als laatste. Becky kon het niet geloven. Wou zij echt wat met haar gaan doen. Natuurlijk wou Becky dat, en het ging niet om het ijsje, maar het ging er om dat Roya een leuke middag met haar wou gaan beleven, en dat vond ze echt geweldig. "Zou je dat echt willen?" Vroeg ze met grote ogen aan Roya. "Dat lijkt me echt heel erg leuk." Zei ze heel erg vrolijk. Ze ging bijna staan springen van blijdschap. Kijk dit was eigenlijk een oppas, ze bleef de hele middag bij haar tot dat haar ouders weer terug waren. Ze deden ook nog leuke dingen, dat was eigenlijk de taak van Tanya, maar no way dat zij ooit leuke dingen gingen doen samen. Hopelijk ging Esmeé vanavond ook nog even met Roya praten, hoe het echt zit enzo maar dat zou ze nog wel zien. Ze pakte Roya's hand, en keek haar aan met een grote glimlach.

Omg, Becky is adorbs :3

Roya was vertederd door de reactie van het meisje en was blij dat deze haar vertrouwde; ze had evengoed kunnen weigeren omdat Roya een vreemde was, after all.
"Zou je dat echt willen? Dat lijkt me echt heel erg leuk."
Roya lachtte opgewekt. "Laten we gaan," zei ze. Het meisje pakte haar hand en ze kon zich niet voorstellen waarom die oppas nou zo'n hekel aan dit meisje had.
Ze waren gelukkig nog niet eens zo heel ver van de stad verwijderd. Roya kon de eerste huizen duidelijk zien.
"Wat lijkt je leuk om te gaan doen, Becky?" vroeg ze. Het moest vooral een leuke middag voor het meisje worden, dus die mocht beslissen wat ze gingen doen; of dat nou een ijsje eten was, naar een kinderboerderij of naar een zwembad of misschien iets heel anders; Roya vond het allemaal wel best. Ze had toch geen plannen gehad voor vandaag en ze vond het best leuk, met Becky op stap gaan, vooral omdat ze vond dat deze het gewoon verdiende.
Roya was niet iemand die erg veel omging met kinderen, maar dat zei niet dat ze het niet leuk om te doen. Ze hield van de eerlijkheid van veel kinderen; ze konden er zomaar uitflappen wat in hen opkwam. Ook waren ze, die indruk had Roya in ieder geval, lang niet zo bevooroordeeld als de meeste volwassenen.

"Laten we gaan," Zei Roya. Becky knikte met een grote grijns. Ze hoefden gelukkig niet zo heel ver te lopen naar de stad, want het was niet zo ver. Waarschijnlijk moesten ze wel lopen, want het zag er niet naar uit dat Roya met de auto was. Dat wist ze trouwens wel zeker, maar het maakte haar helemaal niks uit, ze vond het wel lekker zo lopen in het zonnetje. "Wat lijkt je leuk om te gaan doen, Becky?" Vroeg Roya. Becky dacht diep na. Ze kon echt niet zomaar iets bedenken wat ze leuk zou vinden om te doen. Dat wist ze echt niet, maar toch ging ze diep graven in haar gedachten wat ze wou doen. Ze wou wel naar de kinderboerderij. Ze hield van dieren. Het was grappig, want het lag midden in de stad, maar er waren bijna nooit mensen. Het was altijd lekker rustig, en als er niemand was dan kon je van alles met de dieren doen. De grote kinderboerderij was in beheer van een man. Becky kwam er wel vaker, en zij was dan ook bijna de enige. Ze voerde vaak de dieren en mocht op de shetlander Skittles rijden, dat vond ze dan ook altijd erg leuk. "We kunnen naar de kinderboerderij gaan?" Zei ze vrolijk. Ze konden natuurlijk ook wat anders gaan doen. Het maakte haar eigenlijk niet zo veel uit. Ze vond eigenlijk alles wel leuk, ze kon er niet echt uit kiezen.

"We kunnen naar de kinderboerderij gaan?"
Roya knikte. "Tuurlijk," antwoordde ze. Ze kon niet ontkennen dat ze dat zelf ook leuk vond; ze was gek op dieren, after all.
Ze dacht na en keek om zich heen. Als ze zich niet vergiste was het niet al te ver meer lopen naar de kinderboerderij.
Ze kreeg gelijk; niet veel later kwam het complex al in zicht. Ze kon vanaf hier al zien dat veruit de meeste dieren buiten waren, dus dat was alleen maar leuker.
Het was lang geleden dat ze hier was geweest, bedacht Roya zich. Ze keek naar Becky en vermoedde dat deze zich hier wel aardig zou kunnen vermaken.
"Welke dieren wil je als eerste heen?" vroeg ze; het was vrij groot, waarschijnlijk waren ze hier wel een middagje zoet. Roya keek even kort op haar telefoon - een vrij oud Nokia exemplaar, het soort dat men gebruikt om diamant te splijten - en zag dat het nog geen half drie was.
In dat geval konden ze wellicht vandaag alle dieren wel bij langs.
Roya wist niet precies hoe laat de boerderij sloot, maar dat was vast hooguit eens tegen vijven of half zes of zo.

Gelukkig vond Roya het ook leuk en ze gingen richtig de kinderboerderij, waar ze al vrij snel waren."Welke dieren wil je als eerste heen?" Vroeg Roya. Becky bekeek de dieren, die ze wel vrij wel allemaal van naam kende. Ze keek het weilandje rond, en zocht met haar ogen de grote voskleurige shetlander. En daar stond ie dan weer, Skittles stond lekker te grazen tussen alle geitjes. "Naar het weilandje." Zei Becky vrolijk. Ze liet de hand van Roya los en rende hard naar het weiland. "Skittles." Riep ze vrolijk naar het paardje die meteen zijn hoofd omhoog deed en naar het hek kwam gedraafd. Becky aaide over het hoofdje van het beest. Ze keek Roya aan die ook kwam aan gelopen. "Dit is Skittles, ik kom hier wel vaker, en dan rij ik hem ook." Zei ze vrolijk. Ze bekeek ook de geitjes die vrolijk aan kwamen gehuppeld, maar die dachten natuurlijk dat ze eten kregen. Becky plukte wat gras en voerde dat aan ze. Achter zich hoorde ze voetstappen. Ze draaide zich om en zag Koos, de baas van de boerderij."Heei Becky, je bent moeder geworden." Zei hij lachend. Becky's mond viel open. Ze draaide zich naar Roya en keek haar aan. Het ei was uit gekomen. Eindelijk. Er was een papegaai ei gevonden en naar de boerderij gebracht, die dus nu was uitgekomen. "Het ei is uitgekomen." Zei ze blij tegen Roya, en ze pakte weer haar hand. Snel liep ze met Roya aan haar hand naar binnen, waar ook alle knaagdieren zaten. Ze keek in de broeddoos, die was omgebouwd tot een lekker nest. Een klein roze vogeltje zat lekker warm tussen dekens en doeken. Becky keek blij naar Roya.

Ze keek het meisje na dat enthousiast naar de pony rende en liep er toen zelf ook heen.Toen ze aankwam stond Becky het hoofdje van het dier te aaien.
"Dit is Skittles, ik kom hier wel vaker, en dan rij ik hem ook."
Roya aaide het dier even over diens hals.
"Hmm, we zouden kunnen vragen of je hem vandaag ook mag rijden," merkte ze op. Ze keek naar de shetlander, die een lieve, vriendelijke uitstraling had.
Ze grinnikte toen de geiten erbij kwamen en Becky ze voerde. Ze vond geiten leuk; het waren ontzettend komische dieren, vooral jonge geitjes.
"Heei Becky, je bent moeder geworden." klonk opeens een stem achter hen. Verbaasd draaide ook Roya zich om. Wat hield dat nou weer in? Maar Becky leek duidelijk te weten waar het om ging; blijkbaar was er een ei uitgekomen en al snel werd Roya mee naar binnen geleid. Ze was nu behoorlijk nieuwsgierig geworden.
Binnen hing de sterke dierengeur die je altijd in kinderboerderij verblijven rook en die bij vrijwel iedereen vredige herinneringen terug wist te halen.
Hun eindbestemming was bij een broeddoos in het knaagdierenverblijf en Roya glimlachte vertederd naar het jonge vogeltje.
"Wat een lieffie," zei ze zacht. Ze keek naar Becky en herinnerde zich wat de man had gezegd.
"Dus, dit is jouw kindje?" vroeg ze quasi-serieus en ze keek weer naar het kleine wezentje.