Long Time Ago... [Mido]

Olivia, het mishandelde meisje, was terug naar de plaek gegaan waar ze die gast had ontmoet. Mido, hij was lief geweest voor haar, misschien te lief? Ze wist het echt niet. Ze ging bij een boom zitten. Het was wel winter maar ze had een extra vest aangedaan zodat ze daarop kon gaan zitten. Soms zat de grond eenmaal beter dan een houten bankje. Ze zuchtte en dacht aan het pony'tje dat ze had gevonden. Bleaz werd hij nu genoemd. Zo maar een naam die ter plekke was verzonnen. Het was in deze tijd al snel donker ook al was het nog maar 6uur. Ze keek voor zich uit. Haar hoofd was leeg, ze kon nergens meer over denken. Zelfs niet over haar 'ouders'. Het maakte niets meer uit. Ze was er weg, het kon haar zelfs niet schelen of haar ouders haar zouden vinden. Ze zouden haar zowiezo niet meekrijgen naar 'huis'. Hun huis was nooit Olivia's echte thuis geweest. Nee, zeker niet. Teveel slechte herinneringen. Jhep, haar uitweg was paarden. Een goede band opbouwen met dit dier was soms een harde klus. Natuurlijk ging het niet altijd goed. Mja, ze had nog niet echt zo'n goede band met Bleaz maar dat ging nog komen, dat wist ze zeker.
'Black Star
Black Star
Forever you will be
A shining star, shining star
Be whatever you can be,
A rock star, rock star
You will always be a black star.
Black star
Black star
Black star
Black star
Black star' Zong ze stil. Jhep, ze was in een rare bui deze dag. Ze had zin om alles uit haar hart te laten en gewoon helemaal opnieuw te beginnen. Gewoon terug van nul. Niets meer weten van daarvoor. Ze had zin in vanalles maar deed niets. Ze kon enkel dromen. Maar van wat? Ja, ze was een ingewikkeld meisje.
'You’re so beautiful
But that’s not why I love you
I’m not sure you know
That the reason I love you is you
Being you
Just you' Begon ze weer te zingen. Ze hoopte dat niemand hier was. Anders begonnen ze weer zo bezorgd te doen. Ze was het een beetje zat. Ook al bedoelde ze het goed. Ze keek op toen ze twee voeten voor haar neus zag staan.

[Mido]

Mido stond naast zijn bed en keek naar buiten. Het was prachtig weer. Het had gesneeuwd en dat vond Mido altijd heerlijk aan de winter. Het was ook al bijna Kerst en dat vond hij ook het leukste om te doen. Vanmiddag zou er een kerst markt zijn en daar moest en zou hij heen gaan. Snel trok mico zijn kleding aan en ging zijn tanden poetsen. Fluitend liep hij de trap af. Hij hoorde Lucy huilen. Zuchtend liep hij naar het wiegje van het kindje en keek er even in. Met grote nieuwsgierige oogjes keek het meisje hem aan. Ze was gestopt met huilen en keek hem alleen maar aan. Mido dacht dat ze honger had gekregen. Dat kind sliep echt niet door. Hij hoorde Jayson al van de trap af komen en gaapte even. Mido knipoogde naar de jongen. " Heey gozer.. Uhm, ik ga even wandelen ik zie jullie zometeen goed?" glimlachte mido en vertok. Hij ging maar een stuk lopen dus nam hij Lucky mee naar het park. Hij had het de laatste paar dagen nogal lastig gehad. En zijn dochter had een baby gekregen en dat putte hem ook redelijk uit. Hij gaapte even en keek om zich heen. Lucky rende voor zich uit en hapte hier en daar in een stuk sneeuw dat ineens weg waaide. Mido grijnsde. Hij hoopte dat hij iemand zou tegen komen om mee te praten. Dit keer had hij zijn gitaar maar thuis gelaten en had hij zijn koptelefoon maar op gedaan. Mee neuriend liep hij verder. Lucky leek iets op te merken en rende voor zich uit. Mido riep de hond terug en die ging gauw stil staan en liep met een staart tussen zijn benen terug. Ineens zag hij een meisje in de sneeuw zitten. Aan de zingende stem te horen was het Olivia. Mido's ogen vielen bijna uit zijn oogkassen. Dat was zo lang geleden. Mido grijnsde en liep stilletjes op haar af. Toen ze omhoog keek zag ze zijn voeten en keek toen verder omhoog. Ze zag zijn gezicht. Hij grijnsde van oor tot oor. Zijn witte tanden waren nog steeds even wit als altijd, zijn haar was nog steeds even pik zwart als altijd en zijn kleding was ook nog nooit veranderd. Maar dat gold ook voor haar. Ze was geen haartje veranderd. Misschien in persoonlijkheid en doen, maar voor de rest was ze niet veranderd. Mido knielde voor haar neer en gaf Olivia een knuffel. " Dat is lang geleden" grijnsde hij en liet haar los. " Hoe is het nu met je ? En waar was je? Je was ineens weg.. zonder dat je me gedag had gezegd" zei Mido een beetje treurig. Ze leek best wel gebroken te zijn. Hij vroeg zich af wat ze had gedaan. Waar ze was geweest en hoe het nu met haar ging. Ze was echt niet veranderd en ze was nog even mooi als toen hij voor het eerst had ontmoet.. Alleen.. was ze niet te jong voor hem? Mido legde zijn trui om haar heen aangezien ze haar eigen trui op de grond had gelegd om op te gaan zitten. " Wat brengt je hier?" vroeg hij glimlachend en ging zelf ook zitten. Lucky rende rondjes en ga Olivia een lik over haar wang en ging toen achter eekhoorns rennen. " Oeps.." lachte mido en pakte een zakdoek en veegde haar natte wang droog.

[ there you are! Ik dacht al waar is ze XD ]

Ze keek op en zag een brede grijns op Mido's gezicht. Hij was nog helemaal hetzelfde. Vanaf het moment dat ze elkaar hadden ontmoet zag hij er zo uit. Niets was veranderd. Hij gaf haar een knuffel en toen kwamen de vragen. 'Het gaat goed met mij. Ik weet niet waarom, pf, heel m'n leven is gewoon raar.'. Hij legde weer zijn trui over haar. Net als in het begin. Soms was het zo eng hoe het verleden zich kon herhalen. 'Uhm, ik wilde gewoon gaan wandelen en nu zit ik hier.' Zei ze met een klein glimlachje. De hyperactieve hond van Mido ,Lucky, gaf een lik op Olivia's wang. Ze gaf het beestje een aai over zijn hoofd en lachte. De hond was erg schattig en lachwekkend. Er viel weer zo'n akelige stilte. Bah, altijd en overal kwam er wel zo'n stilte. Ze keek ongemakkelijk om zich heen. Ze wist et echt niet meer. Waarom ? Waarom zij, waarom moest zij nu in zo'n verdomde familie en situatie terechtkomen ? Ze zuchtte een keer. 'Wat doe jij hier eigenlijk?' Vroeg ze terwijl ze haar hoofd naar hem draaide. Hij was ondertussen naast haar komen zitten. Het was dan nog eens toevallig dat ze hem hier tegenkwam. Ze wist niet meer goed wat te zeggen. 'Speel jij nog gitaar?' Vroeg ze dan maar. Ze luisterde maar leek toch erg afwezig te zijn. Ze wist niet of het goed was dat ze elkaar terug tegen kwamen. Ze had wel een warm gevoel bij hem maar toch ? Het leek gewoon niet goed. Hij was 6 jaar ouder. De meeste vriendinnen van Olivia zeiden wel leeftijd maakt niet uit. Maar dat fabeltje geloofde ze niet meer. Soms maakte leeftijd wel uit. In dit geval wel. Ze keek naar een paar voorbijlopende mensen. Die keken nogal raar naar haar en Mido. Ze glimlachte vriendelijk en toen keken de mensen weer weg. Ze vonden het waarschijnlijk ook maar raar.

[flut]

EMido keek even op zij toen er een stilte viel. Ze was nog steeds even mooi als toen ze elkaar hadden ontmoet. Hij zuchtte even. "Ik kwam net als jij even lopen, even een tijdje voor mezelf weetje.. Het is nogal moeilijk thuis" knipoogde hij naar haar. Lucky was achter sneeuwvlokken aan het rennen. Hij vond de sneeuw altijd wel leuk. Mido zelf ook, alleen het was altijd zo nat en koud. "Of ik nog gitaar speel?" vroeg hij grijnzend. "Mijn gitaar is praktisch mijn leven" glimlachte hij. "Ik speel zo'n 3 keer per dag. Als ik wakker word, voor het middag eten en voordat ik naar bed ga" grijnsde hij. Mido vond het heerlijk om zijn vingers over de gitaar heen te halen. Mido zag wel dat er iets mis was met haar. Maar hij vond het nogal ongepast om het te vragen. Misschien wilde ze er wel niet over praten? En dan werd ze misschien wel boos. Mensen keken hun raar aan. Ze wisten wie Mido was, en ze wisten ook hoe oud hij was. Dit meisje leek niet echt heel erg oud te wezen. En het erge was nog ook dat hij 7 jaar ouder was.. Mido voelde zich een beetje ongemakkelijk worden. Mido keek maar naar Lucky. Die hond.. hij had nergens last van. Niet van de Baby niet van de drukte of de spanning tussen mensen. Soms zou Mido wel eens willden dat hij een dier was. Dat zou veel makkelijker zijn bedacht hij zich. Mido keek naar de lucht. De sneeuw ging steeds harder en het werd frisjes. ".. Uhm, misschien wil je het nniet vertellen maar wat is er precies? Je bent afwezig.. en vrolijk lijk je me ook niet echt.. Wil je er over praten? Of liever niet.. En dan had ik nog 1 vraagje.. Ik ga eigenlijk zo kerst inkopen doen. Heb je zin om mee te gaan?" glimlachte mido. "En als je nog geen plannen hebt, ben je natuurlijk welkom in mijn huis" glimlachte Mido en stopt op. Hij hielp Olivia omhoog en Lucky rende naar ze toe. Hij blafte enthausiast blij dat ze weer gingen lopen. Mido grijnsde en ging vooruit. Olivia liep mee, en mido luisterde naar wat ze te zeggen had. Toen ze eenmaal in het centrum kwamen was er een kerstmartk. Het zag er prachtig uit. Allemaal kerst kraampjes met prachtige zelfgemaakte cadeautjes. Mido grijnsde en pakte de hand van Olivia en nam haar mee naar de kraampjes. Hij kneep even in de hand van Olivia en liet toen los. Lucky zat weer aan de lijn en liep naast Mido. Mido bekeek elk klein dingetje en kocht de raarste dingetjes voor Nikita Jayson en natuurlijk niet te vergeten Lucy. Olivia liep gezellig mee. Mido liep het centrum in en ging winkel in en kwam met heel veel tassen bij elke winkel weer uit. Hij had stiekum hier en daar ook wat gekocht voor Olivia toen ze even niet keek. Hij had dan gevraagd wat ze leuk vond, en wat ze zou willen hebben en ging toen zelf weer verder kijken en kocht dan alles wat ze mooi of wilde hebben. Mido had het allemaal heel onopvallend gedaan. Hij hoopte dat ze het niet had gezien, anders was er geen verrassing meer aan. "Heb je zin in warme chocolade melk?" vroeg Mido en glimlachte naar haar. Daar had ze wel zin in. Ze liepen naar een terrasje en gingen daar zitten bestelde warme chocolade melk met slagroom uiteraard en een stuk appeltaart. "Je hoeft het niet terug te betalen" zei mido toen Olivia uit haar zak geld haalde. "Krijg je van mij" glimlachte mido. Lucky lag in de sneeuw en gaapte. Een bandje speelde zachtjes muziek op het pleintje. Mido kon het eigenlijk niet laten. Hij grijnsde naar Olivia. "Wil je met mij zingen?" vroeg hij en glimlachte. Zonder op haar antwoord te wachten liep hij naar het tentje en vroeg of hij de gitaar mocht lenen en de microfoon. De mannen knikte en namen een korte pauze. Mido wenkte Olivia. Die kwam blozend aan lopen en ging bij de microfoon staan. "Welk liedje?" vroeg ze zachtjes. "Wel een kerst liedje" grijnsde hij. Mido begon zachtjes te spelen. Mido sloeg een snaar aan en werd begeleid door de drummer.

He: It's Christmas time
There's no need to be afraid
At Christmas time
We let in light and we banish shade
she : And in our world of plenty
We can spread a smile of joy
Throw your arms around the world
At Christmas time

She: But say a prayer
Pray for the other ones
At Christmas time it's hard
But when you're having fun
he & she : There's a world outside your window
And it's a world of dread and fear
Where the only water flowing
Is the bitter sting of tears
And the Christmas bells that ring
There are the clanging chimes of doom
she: Well tonight thank God it's them instead of you

he & she : And there won't be snow in Africa
This Christmas time
The greatest gift they'll get this year is life
Where nothing ever grows
No rain nor rivers flow
Do they know it's Christmas time at all?

she & he : (Here's to you) raise a glass for everyone
(Here's to them) underneath that burning sun
Do they know it's Christmas time at all?

he: Feed the world
she : Let them know it's Christmas time

he: Feed the world
she : Let them know it's Christmas time

he: Feed the world
she : Let them know it's Christmas time

she & he: Feed the world
Let them know it's Christmas time

Mido grijnsde. Mensen klapte voor hen en de ober zette de warme chocolademelk & appeltaart op de veranda. "Omdat jullie zo gezongen hebben, hoeven jullie het niet te betalen" glimlachte hij en legde geld in de hoed die op de vloer lag. De mensen kwamen aan lopen en doen net als de ober geld in de hoed. De mannen die daar net pauze hadden kwamen terug lopen en keken naar de hoed en de bakjes die gevult werden en hun monden vielen open. Mido grijnsde en gaf Olivia een knuffel. "Je kan nog steeds heel mooi zingen" glimlachte hij en keek haar aan. 1 van de mannen kwam aan lopen en vroeg of hij het geld mocht houden. Mido grijnsde en knikte. "Tuurlijk, het is voor jou" grijnsde hij en gaf de man een vriendelijke stoot tegen zijn arm aan. De man grijnsde van oor tot oor en schreeuwde dat ze vanavond dan misschien in echte bedden zouden slapen.
[ NIET AF ME CAPLOCKS STAAT NON STOP AAN XD DUS IK MOET EVEN WISSELEN VAN COMPUTER! ]
He: It's Christmas time
There's no need to be afraid
At Christmas time
We let in light and we banish shade
she : And in our world of plenty
We can spread a smile of joy
Throw your arms around the world
At Christmas time

She: But say a prayer
Pray for the other ones
At Christmas time it's hard
But when you're having fun
he & she : There's a world outside your window
And it's a world of dread and fear
Where the only water flowing
Is the bitter sting of tears
And the Christmas bells that ring
There are the clanging chimes of doom
she: Well tonight thank God it's them instead of you

he & she : And there won't be snow in Africa
This Christmas time
The greatest gift they'll get this year is life
Where nothing ever grows
No rain nor rivers flow
Do they know it's Christmas time at all?

she & he : (Here's to you) raise a glass for everyone
(Here's to them) underneath that burning sun
Do they know it's Christmas time at all?

he: Feed the world
she : Let them know it's Christmas time

he: Feed the world
she : Let them know it's Christmas time

he: Feed the world
she : Let them know it's Christmas time

she & he: Feed the world
Let them know it's Christmas time

Mido grijnsde. Mensen klapte voor hen en de ober zette de warme chocolademelk & appeltaart op de veranda. "Omdat jullie zo gezongen hebben, hoeven jullie het niet te betalen" glimlachte hij en legde geld in de hoed die op de vloer lag. De mensen kwamen aan lopen en doen net als de ober geld in de hoed. De mannen die daar net pauze hadden kwamen terug lopen en keken naar de hoed en de bakjes die gevult werden en hun monden vielen open. Mido grijnsde en gaf Olivia een knuffel. "Je kan nog steeds heel mooi zingen" glimlachte hij en keek haar aan. 1 van de mannen kwam aan lopen en vroeg of hij het geld mocht houden. Mido grijnsde en knikte. "Tuurlijk, het is voor jou" grijnsde hij en gaf de man een vriendelijke stoot tegen zijn arm aan. De man grijnsde van oor tot oor en schreeuwde dat ze vanavond dan misschien in echte bedden zouden slapen. D

De hond van Mido was nog altijd even gek, achter sneeuwvlokken aan het rennen en dat soort dingen. Ze bleef er steeds naar kijken omdat het best grappig was. Een kleine glimlach verscheen dan op haar gezicht. Mido vertelde dat hij nog altijd even gek was op gitaar spelen, dat kwam er toch op neer en daar twijfelde Olivia niet echt aan. Toen kwam de vraag die de meeste mensen niet zo goed durfden te stellen. Ze forceerde toen een kleine glimlach, daarna ging Mido rechtstaan en nodigde haar uit voor nog een dagje inkopen doen voor kerst. Ze knikte en hij hielp haar recht. De hond werd weer erg hyperactief omdat ze weer gingen verder wandelen. Ze besloot dan maar haar uitleg te doen die ze aan Mido verschuldigd was. 'Nou ja, het kwam eigenlijk...' Waarom moesten menen toch altijd zo'n moeilijke vragen stellen ? Ze vroeg het zich echt af en niemand kon daar een antwoord op geven. Ze zuchtte licht, bijna onhoorbaar. 'Ik voelde me gewoon nutteloos, ik ben altijd wel geholpen door alles en iedereen, en daar is echt niks mis mee ! Ik vind het van iedereen erg lief maar het is gewoon dat ik me dan zo voel alsof ik niks kan. Snap je?'. Ze stopte eventjes en keek met een bezorgde blik naar Mido. Ja, ze was bang voor zijn reactie maar het lag echt niet aan hem. Het lag vooral aan haar. Iedereen was lief en dat vond Olivia ook leuk en al die dingen maar soms was het ook vervelend. Alsof ze bijna niets kon omdat ze altijd wel hulp kreeg van iemand of iets. En dan voel je je machteloos. Ze keek eventjes naar de grond.'Maar het ligt echt niet aan jou, maar eigenlijk meer aan mij.'. Ze wilde er nu echt niet meer over praten. Ze vond het veel te erg voor de mensen die haar zo goed hadden geholpen en dan die uitleg te horen. Bij deze uitleg waren zo ook het centrum ingelopen waar allerlei gezellige kraampjes waren. De hond Lucky was nu ook aan de leiband. Mido nam haar hand, kneep er zachtjes in en liet toen weer los. Olivia keek eventjes naar hun handen en keek toen weer recht vooruit. Ze gingen allemaal winkeltjes binnen en Mido kocht best rare maar grappige spulletjes. Mido begon te vragen wat ze wel leuk vond en ze begon maar te vertellen. Soms ging ze in een winkel van alle kleine prulletjes bekijken die haar wel mooi leken. Olivia knikte instemmend toen hij vroeg of ze geen zin had in een warme chocomelk. Ze gingen naar een terrasje en bestelde toen de ober kwam. Olivia wilde geld uit haar zak nemen maar Mido zei dat ze het hoefde terug te betalen. Ze glimlachte. Opeens kwam de vraag of ze met hem wilde zingen maar voor ze nog iets kon zeggen was Mido al weg om het te vragen. Nadat Mido het teken deed dat ze kon komen zingen ging ze blozend naar voren. In zichzelf wist ze dat ze het wel kon maar ze stond zowiezo al niet graag voor veel mensen te zingen. Ze had een beetje angst om uitgelachen te worden, maar zeg eerlijk, wie nu niet?
Zacht vroeg ze aan Mido welk liedje ze gingen zingen. Hij antwoordde met 'een kerstliedje'. Hij begon met zingen en Olivia volgde. Toen ze klaar waren begonnen de mensen te klappen in hun handen en de ober kwam wat geld in de hoed leggen die voor het podium stond. Daarop volgde de rest van de mensen. De muzikanten vroegen aan Mido of zij het geld mochten houden. Mido was vriendelijk en stemde toe. Die muzikant was nu erg gelukkig en schreeuwde dat ze misschien in echte bedden konden slapen. Olivia glimlachte breed. Ze ging naar Mido. 'Het ging best goed.' Zei ze. Mido kon erg goed gitaar spelen. Dat was zeker. Ze liepen terug naar buiten. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Ze was uitgeput, haar hoofd stond nergens naar. Soms had ze opeens zo'n hyperactief kantje dat bovenkwam. En dan ineens kon dat veranderen. Ze had het vandaag echt naar haar zin gehad. 'Het was echt een leuke dag. Bedankt.' Zei ze tegen Mido. Ze gaf hem een knuffel en ze liepen weer verder... De knuffel was maar uit vriendschap. Ze kon het beter opgeven dacht ze.

[flut & inspiloos...]

Mido keek haar aan en zag dat ze meer voor hem voelde. Hij voelde precies het zelfde.. Maar melanie was tegenwoordig zijn vriendin. Ze gaf hem een knuffel en in die knuffel voelde hij dat Olivia zo graag wilde dat zij naast hem zou staan. Mido keek haar aan en glimlachte wat flauw. "Het word al laat.. misschien is beter als we naar huis gaan" zei hij zachtjes. Hij wist niet zeker of ze al weer een huis had. "Ik weet niet maar. heb je al weer een huis of niet Zo niet kan je wel bij mij intrekken voor tijdelijk? Tot je weer op je eigen benen en zo kan staan als je dat wilt natuurlijk" zei mido en glimlachte teder naar haar. Mido hield ook van haar heel erg veel. Ze leek zoveel op hem in zoveel manieren toen hij de zelfde leeftijd had. Maar daar zat het hem.. Hij was wel 7 jaar ouder dan haar, en hij was al opa! En had al een kind.. Olivia was inprincipe zelf nog maar een kind. En mido hield echt ontzettend veel van dit meisje .. Maar het zou waarschijnlijk toch niet veel zijn geworden. Hij pakte haar hand beet en nam haar mee naar zijn huis toen de regen harder uit de lucht kwam vallen. Ze rende zijn huis binnen. "Wat een pokke weer" mompelde Mido en keek naar buiten waar de wind alles om ver waaide. Mido bedacht zich ineens dat de paardenstal nog niet dicht was. "blijf hier" zei hij en rende terug de regen in. Op dat moment begon het ook nog eens te onweren. Mido deed de staldeuren goed dicht en keek of er niets meer buiten lag. Niets lag er meer. Mido liep terug het huis binnen en was ondertussen helemaal verzopen. Olivia had al een handdoek gekregen van Belando. Belando kwam aanlopen en gaf Mido er ook 1tje. "Dankje" glimlachte hij en mido liep naar boven pakte 2 joggingbroeken 1 hempje van Nikita en een t-shirt voor hem en 2 truien en liep naar beneden. "Hier" zei Mido en gaf een joggingbroe hempt & trui aan Olivia. "Krijg je het warmer van. Dan gooi ik deze kleding wel in de was voor je. Heb je straks warme kleding" glimlachte mido en deed zijn natte t-shirt uit. Nu stond hij in zijn blote barst in de woonkamer. Hij droogde zijn haren. Hij gooide zijn natte t-shirt & trui in de was mand die naast hem was gezet en deed zijn broek uit om vervolgens zijn joggingbroek aan te trekken. Hij droogde zijn barst af en keek naar Olivia die naar hem keek. Ze had een lichtelijke blos op haar wangen. Mido liep naar haar toe en stond nu heel dicht bij haar. Hij keek op haar neer en streek een lok van uit haar gezicht achter haar oor. "Je bent schitterend" zei hij zachtjes in haar oor. "Maar je bent echt te jong voor me meisje.." zei hij zachtjes en keek haar aan.

Olivia wilde eigenlijk haar gevoelens erg hard uiten maar ze wist langs een kant dat dat ook niet kon. 'Ik heb ongeveer een huis, maar in feite onbewoonbaar.' Zei ze met een kleine glimlach erbij. Ze wist dat er iets niet klopte, opeens deed hij raar en niet zij. Hij pakte aar hand en liepen door de regen naar huis. Toch voelde het goed maar ook niet. Alsof er een klik bij hem was geweest. Toen ze bij de villa van Mido waren aangekomen liep Mido al snel weer weg. Met als 'bevel'dat ze hier moest blijven. Ondertussen was Belando aangekomen met een handdoek. Olivia pakte de handdoek aan en bedankte hem. De man was alsnel weer weg om als vervolg een andere handdoek te gaan halen voor Mido die er nu echt wel doorweekt uitzag. Nog erger dan daarvoor. Mido liep eventjes naar boven en kwam terug naar beneden met een paar kleren van Nikita. Waarna hij een joggingbroek,hemdje en trui aan Olivia gaf. Olivia veranderde haar kleding snel en gooide de vieze natte kleren vanop een afstandje in de wasmand. Zo zag ze Mido in zijn blote borst staan. Ze begon een beetje te blozen en keek hem aan. Hij kwam dichterbij en zei iets. Ze wist dat die woorden wel kwamen maar had liever dat het nooit ter sprake zou komen. Ze keek hem recht in de ogen maar zweeg. Het leek beter om te zwijgen zoals altijd. De stilte en de kleine spanning die er tussenin hing was lichtelijk voelbaar. Ze knikte en ging toen weg. Niet naar buiten. Gewoon naar een kamer. Ze had er geen zin meer in. Zeker niet nu. Ze zou wel zien wat ze ging doen. Ze was gekwetst. Ookal had ze dit zien aankomen. Ze hoopte natuurlijk op een happy ending maar die zou er toch nooit komen. Hij had iemand. Die beter bij hem paste. Duidelijk.

[flut ]

Mido keek Olivia na. Hij voelde zich rot .. Hij had het haar eerder moeten zeggen maar hij wist niet precies hoe of wanneer. Hij hield echt van Olivia. Maar hij wilde niet in de gevangenis komen of haar pijn doen. Het leeftijds verschil was gewoon te groot. Mido plofte op de bank en keek uit het raam. Diep in zijn hart wist hij wat hij wilde en wie hij wilde.. Hij kon en of mocht niet niet. Hij vond dat zij beter bij hem paste. Kwa uiterlijk kwa denken kwa kleding style alles. Maar Mido hield van iemand anders waar aan hij al 2 keer zijn hart aan toe vertrouwd.. Dus hij hoopte dat ze nu niet weg zou gaan. Olivia kon zijn kind zijn net als Nikita.. Zuchtend legde hij zijn hoofd op het kussen en hij voelde hoe hij weg viel in een diepe slaap

De volgende morgen stond Mido al vrolijk pannenkoeken te bakken voor hem en Olivia. Hij had vandaag eigenlijk allemaal besprekingen maar die had hij af gezegd. Nikita was samen met Lucy en Jayson op stap vandaag dus Mido was eindelijk eens een dag je alleen thuis. Nouja, hij had nog een meisje in huis maar dat wist de rest niet. Olivia was al naar beneden gekomen en keek hem aan. "Ik heb pannenkoeken voor ons gebakken" glimlachte Mido. "Wil je er een paar?". Mido zette de pannenkoeken op tafel en deed er een klontje boter en siroop over heen. Het rook heerlijk in de keuken en hij had de deuren en ramen open gezet. Het was heerlijk weer buiten en mido werd daar altijd vrolijk van. "Heb je zin om straks iets te gaan doen?" vroeg mido opgewekt. Hij hoopte dat hij haar niet had gekwetst die dag er voor..

[ flut sorry..]

's Morgens werd Olivia wakker van een overheerlijke geur. De geur van pannenkoeken. Ze ging rechtzitten en rekte zich uit. Daarna ging ze eventjes naar de spiegel en ging met een kam door haar haar. Zomaar eventjes snel. Er was voor de rest niemand, enkel Mido. De rest zou ergens naartoe gegaan zijn. Ze ging nog half slapen naar beneden en keek Mido eventjes aan. Die was pannenkoeken aan het bakken. Ze knikte traag toen hij vroeg of ze er een paar moest hebben. Ze ging aan tafel zitten en geeuwde eventjes. Al snel kwam de keukenman met de pannekoeken. Hij deed er een klontje boter en wat siroop erover en ging toen ook zitten. Ze glimlachte eventjes naar hem en knikte als antwoord. Ze zei 's morgens nooit erg veel. Dan was ze nog erg slaperig en moe. Ze nam een pannenkoek en begon er rustig van te eten. Honger, die had ze niet zo erg. Pannenkoeken konden er we altijd in. Ze waren erg lekker. Toen ze klaar was met eten ging ze eventjes naar boven en kleedde zich aan. Ze poetste haar tanden en kamde haar haren nog eens goed. Ze ging terug naar beneden en hielp mee afruimen.

Mido keek toe hoe ze haar pannenkoeken at in al haar rust. Ze was best wel schattig als ze zo haar pannenkoeken at. Ze ging even later naar boven en deed waarschijnlijk haar ochtend ding. Mido deed de radio zachtjes aan en de buiten deur open zodat de frisse ochtend lucht naar binnen kwam. Olivia hielp uiteindelijk met het afruimen van de tafel en het afdrogen van de vaat. Mido's vaatwasser was de dag er voor ineens stuk gegaan. Hij paalde er echt als een stekker van, maar de reprateur was op vakantie en hij zelf had echt geen idee hoe zo'n ding in elkaar zat. "Zin om straks een wandeling door het bos te maken ofzo? Of te gaan crossen met de paarden" grijnsde mido. Hij was eht heel erg vrolijk. Hij wist zelf niet echt waarom.. Gisteren was voor beide erg verwarrend en dat wilde hij waarschijnlijk goed maken om vandaag iets leuks te gaan doen. "Ik ben even omkleden en dan zie ik je zo wel weer" glimlachte hij. Mido ging naar boven en deed zijn hoofd even onder de koude douch zodat hij klaar wakker was.Droogde zijn natte haren af en deed zijn haar zoals gewoonlijk poef. In zijn kast pakte hij zijn lievelings kleding en ging terug naar beneden waar hij zijn schoenen aan deed. "Kom je mee? Het is te lekker weer op binnen te zitten" glimlachte hij en deed de deur open om naar buiten te gaan. De paarden waren vrolijk aan het spelen in de weides de ochtend zon verwelkomde Mido en de vogeltjes sjilpten vrolijk een liedje. Mido hield van de lente. Dat betekende dat het weer warmer zou worden En kleine diertjes om te kunnen verzorgen! Mido liep naar het hek van zijn weide en ging daar met zijn armen over heen hangen en bekeek de paarden.

Na het afdrogen ging Mido zelf eventjes kleren aandoen. Olivia had wel zin om te gaan wandelen of crossen. Het maakte voor haar niet zo erg veel uit. De dag ervoor was niet zo leuk geweest. Voor allebei niet. Ze vond het best vervelend voor hem dat hij met een verliefde tiener zat opgescheept terwijl hij zelf al een vriendin had. Ze wist niet hoe hij zich zou voelen. Hij leek vrolijk, maar zou dat zo'n masker zijn net als ze zelf soms deed ? Zodat mensen niet gingen vragen of er iets aan de hand was ? Ze was het niet, en ging er ook niet te veel achter zoeken. Het zou wel niets zijn. Hoopte ze... Toen hij terug naar beneden was gekomen gingen ze naar buiten waar de vogels vrolijk aan het fluiten waren en de paarden aan het spelen waren. Ze liep met Mido mee tot aan de weide. Ze ging op het hek zelf zitten. De paarden konden het allemaal goed met elkaar vinden. Ze had Bleaz, haar eigen pony, ergens gezet op een manege. Ze had nog geen tijd gehad om er naartoe te gaan , maar daar stond haar hoofd ook niet echt naar. De paarden kwamen , nadat ze uitgespeeld waren, naar het hek toe. Olivia aaide er eentje over z'n hoofd. Ze keek eventjes naar Mido en toen weer naar het paardje dat ze aan het aaien was. Die was wel lief. Ze had zelf wel zin om nog eens een buitenrit te maken. Het was al best lang geleden. 'Zullen we een buitenrit gaan maken ?' Vroeg ze aan Mido. Ze wachtte op reactie terwijl ze het paardje over zijn hoofd aan het aaien was.

[FLUT ! bleihh]

Mido keek even op toen Olivia naast hem op het hek ging zitten. Mido vond het echt vreselijk dat Olivia op hem verliefd was en dat hij het niet kon beantwoorden.. Niets ergers dan Onbeantwoorde liefde beacht hij zich zelf. Maar ze zat waarschijnlijk ook niet op medelijden te wachten. Hij keek hoe ze het diertje aaide dat op haar af was komen rennen. "Heb je zin om een buitenrit te maken?" vroeg ze. Mido grijnsde. "Ja lijkt me leuk! Wil je 1 van mijn paarden lenen? Of wil je je eigen paard ?" vroeg hij en keek haar vragend aan. Hij vroeg zich af hoe ze dat zouden doen haar paard was ergens anders. Mido liep naar de stallen en haalde Tornado uit zijn box en begon hem te poetsen. De hengst zag er al veel beter uit na de eerste keer dat ze elkaar hadden ontmoet. Toen was het dier helemaal uitgemergeld en zag het er niet uit. Nu was hij vol, en had hij al zijn glans terug. "Kies maar een diertje uit als je wilt, en anders rijden we eerst naar jou huis of waar je paardje dan ook staat" glimlachte hij en zadelde Tornado verder op. Hij deed zijn beschermers om omdat de benen van Tornado nog niet helemaal goed waren, maar hij wist dat de hengst beter zo veel mogelijk beweging kon hebben zodat zijn benen weer waren aangesterkt.
Na een tijdje reden de twee in het bos. "Het is echt prachtig weer" grijnsde mido op de rug van zijn paard. "Je hebt nu toch vakantie? Of ga je niet meer naar school?" vroeg Mido geïnteresseerd in wat Olivia zoal deed in haar leven.

- flut >< -

Ze had geen zin om Bleaz te gaan halen dus nam ze een paard van Mido. Ze nam er eentje die in een stal stond en begon hem in de stal te poetsen. Het maakte haar niet zo erg veel uit. Ze had het zadel en hoofdstel gekregen en begon het paardje op te zadelen. Hij was wel rustig. Nou ja, enkel met aansingelen, maar daar waren de meeste paarden niet zo blij om. Mido was zijn paard aan het opzadelen. Het was een mooi zwart paard met een glanzend vachtje. Ze lette terug op haar paard en stapte na een tijdje op. Na een minuutje of 10 kwamen ze aan in het bos. Het was er mooi, de bloemen kwamen al tot bloei en de sneeuw was al weg aan het gaan. Gelukkig, anders konden de paarden misschien uitschuiven als ze een keer ging crossen tegen elkaar. Het paard dat naast haar stapte noemde Tornado. Het was wel een leuke naam. Waarschijnlijk dan ook een snel paard. ' Ik ga niet meer naar school, ik weet niet waarom... Heb er gewoon geen zin meer in.' Zei ze met een klein glimlachje erbij. Veel had ze niet te doen .. Buiten paardrijden had ze niets te doen. Enkel wat rondwandelen en mensen leren kennen. Er was nu een recht bospad dus konden ze makkelijk galoperen. Olivia grijnsde en keek opzij, naar Mido, en spoorde toen haar paard aan om in galop te gaan. Ze keek eventjes naar achteren en zag Mido voorbij galoperen. Aan de passen van zijn paard te zien was het nog een renpaardje geweest ofzo ?

Mido grijnsde toen Olivia er galoperend van door ging. Hij wist wat hij moest doen. Hij wachtte af en zodra ze op afstand was liet hij Tornado lo. Tornado schoot er van door. Hij gallopeerde zelfs langs Olivia. Aan het einde van het pad hield hij halt en wachtte toedat Olivia zou komen. "Tada" grijnsde hij. "Onderschat nooit een Cremfield." zei hij en klopte de hengst op zijn hals. Ze waren bij een plek die Mido geweldig vond. Een openplek met een soort van zandvlakte en groot meer. Mido liet tornado naar de balken lopen en steeg daar af. Hij maakte de hengst vast en gaf hem wat voer. Mido pakte zijn zadeltas en legde die in het zand om daar vervolgens een picknick deken uit te toveren en legde die op het zand. "Tada, verrassing" grijnsde hij. Hij pakte wat eten en wat drinken uit de tas en ging op het kleed zitten en hielp Olivia daar bij. "Het is echt prachtig weer vind je niet?" glimlachte hij en keek naar de strak blauwe lucht. Paar dagen geleden was dat wel anders geweest. "Maar je gaat dus niet meer naar schoo.. Zonde. Dus je hebt ook je diploma niet? Zou je dat willen of niet?" vroeg Mido en keek haar vragend aan. Mido had op latere leftijd zijn dierenarts diploma nog gehaald. Voor Olivia was het dus nog steeds niet te laat als ze iets in haar leven wilde breiken. En mido zou haar daar graag bij willen helpen. "Heb je eigenlijk een huis? Of niet?"

- sorry voor late reactie!! -

'Ik onderschat nooit een Cremfield. Zeker jou niet.' Zei ze met een knipoog. Toen ze aankwamen bij een soort meer en zandvlakte stapte ze af en zette ze haar paard vast aan de paal. Maakte de singel een beetje losser zodat het wat comfortabeler was. Toen ze Mido iets uit z'n zadeltas haalde en zag wat het was grinnikte ze een beetje. Mido zette alles klaar en ze ging mee op het kleed zitten. Ze knikte toen hij een opmerking maakte over het weer. Ja, een paar dagen ervoor was het erg slecht weer geweest. Vooral regen. Ze liep dan wat rond in de straten. Elke druppel die uit de wolken vielen kwamen terecht op haar hoofd. Het bracht verschillende emoties met zich voort. Haat, irritatie, verdriet, eenzaamheid,... Vooral de irritatie kwam vaak voor. Elke seconde een dikke druppel op haar hoofd maar toch was ze altijd te koppig om ergens te gaan schuilen. Dat was haar karakter. Ze moest altijd doorzetten hoe moeilijk of onmogelijk het ook was. Bij deze gedachten ging ze op haar rug liggen. Kijkend naar de wolken. De stem van Mido vervaagde een beetje. De wolken gingen langzaam voorbij, overal zat er wel een vorm in. Haar ogen volgde elke beweging. Elke wolk had wel iets speciaal hoe raar het ook was om dat te denken. Soms hoopte ze om iets speciaals te hebben, maar wat wist ze ook niet. Behalve een speciale jeugd had ze niets. Stilaan kwam de stem van Mido terug. Ze bleef liggen maar luisterde toch met één oor naar de vraag. 'Ik heb niet echt een huis maar dat maakt niet uit. Ik weet hoe ik me kan redden in het leven.' Zei ze snel. Ze hoopte dat ooit al de vragen weggingen. Gewoon dat de stilte kon spreken. Stilte kon toch veel doen. Ze kon nadenken over haar leven. Eventjes alles op een rijtje zetten en dan het beste eruit nemen. Enkel aan de goede momenten van haar leven denken. Meer niet. Als ze maar heel eventjes kon genieten van die momenten. Ze bleef naar de wolken kijken en neuriede een liedje. Niemand kende het maar wat maakte het uit. Haar toekomst was nog niet zeker. Ze wist nog niet wat het 'lot' haar ging brengen. Ze moest dat op de moment zelf allemaal maar ontdekken hoe moeilijk het ook ging zijn. Ze hoopte enkel dat ze gelukkig ging zijn. Met of zonder iemand. OP haar eentje was ze ook gelukkig. Enkel dat elke dag hetzelfde was bij haar.
and i've lost who i am and i can't understand
why my heart is so broken, rejecting your love.
without love gone wrong, lifeless words carry on
but i know, all i know, is that the end's beginning
who i am from the start,
take me home to my heart.
let me go and i will run, i will not be silent.
all this time spent in vain, wasted years, wasted game
all is lost, hope remains and this war's not over.
there's a light, there's a sun
taking all shattered ones to the place we belong and his love will conquer.
Zong ze erg zacht. Ze keek eventjes opzij. Ze glimlachte zachtjes en keek toen terug naar boven.

[sorry voor erg late reactie!]

Mido glimlachte even. "Als je wil kan je zolang bij mij blijven wonen. Je hebt dan een dak boven je hoofd.. Dat vind ik een fijner idee dan dat je zometeen onder een brug gaat slapen" zei hij zacht en keek haar aan. Ze zei niets maar begon zachtjes te zingen. Mido glimlachte even en keek weer naar boven naar de wolken. Mido wist wat het leven je soms kon geven.. Verdriet pijn.. Irritatie woede. Alles eigelijk heeft hij wel in zijn leven mee gemaakt. Hij wilde niet dat dit meisje zielig en alleen onder een rbug zou gaan slapen. Hij wilde dat ze bij hem kwam wonen zodat ze onderdak had, eten had, paarden waar mee ze kon werken zolang ze dat wilde, en natuurlijk een bed. Een warm bed. Kleding genoeg. Nikita had toch niet alles mee genomen. "Je hoeft niet te komen inwonen als je dat niet wilt.. Je mag er over na denken.. Maar bedenk wel, mijn aanbot zal altijd blijven staan" zei hij zachtjes en keek haar aan. "Je bent op ieder moment van de dag welkom in mijn gigantische huis" grijnsde hij en pokte haar in haar zij. "Ik wil niet dat je wegrot onder een brug met vieze beesten .. en enge mannen die over de straat lopen .. Daar ben je nog veelste jong voor om op je zelf over straat rond te zwerven .. Alsjeblieft denk er goed over na oke?" zei hij en pakte haar hand vast en kneep er zachtjes in.

- flut .. xD-

Olivia kreeg een aanbod om tijdelijk in Mido's huis te komen wonen. Zodat ze niet onder een brug of dergelijke moest slapen. Olivia glimlachte zacht en kreeg toen een por in de zij. Hij was altijd zo lief geweest en was dat nu ook nog altijd. Ookal had Olivia hem opeens achtergelaten. Dat bewonderde ze zo aan hem. Hij was toch altijd optimistisch en blij. Ze kreeg een warm gevoel vanbinnen toen ze de hand van hem in die van haar voelde haken. Ze liet het zo weinig mogelijk merken. In feite voelde het niet goed. Ze kon niet bij hem gaan inwonen voor een tijdje want dan wist ze dat ze er niet meer weg wilde. En er kwam ook nog bij dat ze dan de vriendin van hem elke dag zou zien. Ze liet snel de hand van Mido los en keek strak naar boven. Het moest stoppen, haar gevoelens, haar gevoelens voor HEM. Het was moeilijk voor haar om die gevoelens te onderdrukken en dan in hetzelfde huis rondlopen met het vrouwelijke tortelduifje dat rond het mannelijke zit rond te vliegen. Nee, dat kon ze niet aanzien. Dan zou ze ze altijd moeten ontwijken in het huis en dat zou gaan opvallen. Er was geen omweg voor. Olivia bedankte snel en stond op. Ze ging naar haar paardje, singelde terug wat aan en zei ; 'Ik zet hem wel terug op stal.' Toen reed ze weg. Keek niet meer achterom maar rende zo snel als het paard z'n benen konden weg. Ze kon haar angst niet onder ogen zien. Zeker niet deze angst. Wilde hem ook niet kwetsen op deze manier maar ze werd paniekerig. Wilde helemaal niet wegrijden. Ze wist het gewoon niet meer en reed rechtstreeks terug.

Mido voelde hoe ze haar hand weg trok uit de zijne. Hij vroeg zich af wat er aan de hand was. Ze wees zijn aanbot af stond op en vertrok met het paard dat ze had geleend van hem. Mido ging gauw zitten. "Wacht!" riep hij achter haar aan maar het was al te laat. Mido keek naar zijn hand en zuchtte toen. Hij had haar hand niet moeten aan nemen, of had niet eens moeten aan bieden om bij hem in te trekken. Ze was waarschijnlijk in de war.. hij wilde dat niet. Hij wilde haar helpen .. haar geen pijn doen. Mido stond op en pakte Tornado's halster beet en ging op zijn rug zitten. "Kom.. gaan we ook maar naar huis" murmelde Mido en klopte de hengst op zijn hals en liet hem over gaan in galop. Tornado gooide zijn hoofd in de lucht en ging er als een speer vandoor.
Mido kwam een paar minuten later aan op zijn erf steeg af en liep met de hengst naar de stallen waar hij Olivia zag zitten. Ze leek nogal verdrietig.. Mido kuchtte om aan te tonen dat hij er was. Mido zette zijn paard op stal en liep naar Olivia toe. "Ik wil je echt niet van streek maken.." zei hij zachtjes en bleef op veilige af stand staan mocht ze hem niet in de buurt willen hebben. "Ik wil je geen pijn doen .. ik wil je alleen maar helpen.. Als je me vriendin een probleem vind dan .. Ik heb nog wel een vakantie huisje als je daar liever in wilt?" zei hij zachtjes. Hij begreep het nu ineens.. Zijn vriendin vond ze vervelend. Hoe kon hij zo blind zijn geweest? Hij wist dat ze van hem hield .. En hij ook wel van haar eigenlijk misschien een beetje te veel.. misschien was hij daarom wel zo aardig. Maar een affaire wilde Mido niet. Zeker niet met zo'n jong meisje. Mido zuchtte en draaide zich om. "Ik hoor wel wat je wilt" zei hij en stak zijn handen in zijn zak en liep nonchalant terug naar zijn tuin en plofte in het gras. Hij stak een strooitje in zijn mond en knabbelde er aan en keek naar de weides waar de andere paarden lekker aan het grazen waren. Mido wist niet wath ij bezielde. Om gaan met een meisje van 6 jaar jonger.. Het was niet straf baar maar Mido wist dat ze hem leuk vond.. straks ging Melanie nog iets denken omdat hij zo rond scharrelde met haar, en terecht misschien ook nog wel. Mido moest zijn eigen gevoelens ook op zij zetten. Misschien was trouwen toch nog geen optie..

Olivia had het geleende paard weggezet en netjes alle spullen opgeruimd. Het waren immers haar spullen niet. Ze ging op de grond zitten naast de stal van die ene pony. Ze hoorde een kuch vanuit het begin van de gang. Ze keek eventjes op en zag dat het Mido was. Ze wilde hem niet in de ogen kijken, daar had ze het lef niet voor dus keek ze naar de grond. Hij stond op een afstand voor haar en begon van alles uit te leggen. Een vakantiehuisje waar ze dan kon slapen. Olivia bleef naar de grond kijken maar luisterde toch aandachtig. Vanuit haar ooghoeken zag ze zijn voeten wegdraaien, naar de andere kant. Misschien moest ze erachteraan gaan? Of moest ze hem juist laten doen? Het was een raadsel voor haar. In zo'n situaties wist ze nooit wat te doen ook al zorgde ze zelf voor zo'n situatie. Ze ging stilletjes rechtstaan en liep wat doelloos rond tussen de stallen. Hopend op een klik in haar hoofd en dat ze wist wat ze moest doen. Ze zuchtte eens diep en schudde haar hoofd van links naar rechts. Ze pakte alles verkeerd aan. Dacht overal teveel over na. Het was ook niet de bedoeling geweest om een schuldgevoel te geven aan Mido. Dat zeker niet. Ze liep in een snelle looppas naar overal in het huis zoeken naar hem. Zodat ze haar excuses kon aanbieden en dan uit zijn leven kon verdwijnen. Dat zou het beste zijn voor allebei. Hij kon dan zijn leven voortzetten met zijn vriendin en Olivia kon gewoon haar ding doen. Wat dat ook mocht zijn. Ze zag hem uiteindelijk zitten in het gras. Ze ademde diep in en rustig terug uit. Ging zelfverzekerd maar rustig naar hem toe en ging naast hem zitten. Keek hem eventjes aan en toen naar de paarden die stonden te grazen. Ze draaide zich naar hem toe. 'Sorry dat ik zo reageerde, ik wilde niet...' Ze kon niet uit haar woorden komen. 'Misschien moeten we elkaar gewoon niet meer zien...' Soms leek dat gewoon het beste voor hen allebei. Ze ging terug normaal zitten en begon wat gras te plukken. Dat was een gewoonte geworden als ze zenuwachtig werd voor iets.

Mido zuchtte en keek naar het gras dat voor hem lag. Hij ging er maar een beetje mee zitten plukken. Het duurde best wel lang voor dat Olivia kwam, dus eigenlijk had Mido al de hoop opgegeven. Mido wilde haar echt geen pijn doen, wilde gewoon vrienden zijn .. Maar alles werd moeilijk toen Mido er achter kwam dat Olivia van hem hield. Hij kon er ook niets aan doen hij wilde haar echt heel erg graag een knuffel geven toen, maar hoe moest hij dat aanpakken? Hij wilde Melanie niet kwijt, maar hij wilde Olivia als vriend niet kwijt. Ineens stond ze naast hem. Ze kwam maar niet uit haar woorden en ging uiteindelijk maar zitten. Ze sprak en iets stak door zijn hart heen. Hij keek haar aan en alles wat in zijn ogen was te lezen was verdriet, verwarring en pijn. Hij wilde haar niet laten varen, maar als dat is wat ze wilde. "Als jij denkt, en of vind dat, dat het beste is voor jou Moet je dat doen" beantwoorde hij haar en keek haar aan. Als zij vond dat, dat het beste was voor beide dan hield hij haar niet meer tegen. Hij wilde haar niet in de weg zitten, zo zat hij niet in elkaar. Mido legde zijn hand op Olivia's wang en streelde even met zijn vingers over haar wang. "Beloof me wel dat je veilig bent, en onderdak hebt oke?" zei hij en liet zijn hand zakken en trok hem terug bij hem en keek naar voren. Naar Oneindig en hoopte dat Olivia niet zou gaan. Hij hoopte dat ze zou blijven. Iets zou doen waardoor Mido haar kon knuffelen of iets in die richting. Iets maar niet weg gaan. Mido zou op staan en haar tegen houden, haar tegen zich aan drukken en uitleggen dat het voor hem net zo moeilijk was als voor haar, en dat hij ook gevoelens had voor haar en niet alleen vrienden gevoelens maar veel meer dan dat. Maar hij wilde Melanie niet kwijt en of pijn doen dus hij kon dit beide meisjes niet aan doen.

Ze keek voor een paar seconden in zijn ogen en zag verdriet. Olivia wilde niet dat hij er onder leed. Ze voelde zijn hand op haar wang een kleine streling met zijn vingers maakte haar warm vanbinnen maar ook verdrietig. Wilde de momenten samen met hem niet opgeven. Voor zoiets stom, ze wilde bij hem blijven en niet weggaan maar dan zat ze zijn relatie in de weg. Een traan ging langzaam over haar gezicht heen en ze knikte een beetje op zijn vraag. Na een korte tijd voelde ze zijn hand weg glijden. Langzaam ging ze rechtstaan. Draaide zich om en ging weg. Ze keek nog een keer achterom en bleef stilstaan. Wilde ze hem wel achterlaten ? Zou ze niet liever dan gewoon goede vrienden zijn ? Hem kwijt zijn wilde ze al helemaal niet en ze wilde hem ook geen pijn doen. Ze liep met een looppas terug en viel zowat op haar knieën neer naast Mido. Sloeg haar armen rond hem heen. Wilde niet meer lossen in feite. 'Ik wil je gewoon niet kwijt...' Fluisterde ze in zijn oor. Wat ze zei meende ze ook. Ze wilde hem helemaal niet kwijt en als ze zou weglopen maakte ze een stommiteit. Tranen gingen over haar wangen. Hopelijk wilde hij haar ook niet kwijt. Dat was op het moment de vraag voor haar. De ene helft zei van wel maar de andere van niet omdat hij een ander had. Veel geluk had ze niet gehad in haar leven. Het ene geluk was dat ze hem had leren kennen. Ze hoopte op één of andere manier dat hij zelf gelukkig was met zijn keuze en dat ze niet in de weg liep.

[erge flut]

Mido zag Olivia opstaan. Hij wilde achter aan haar gaan, haar smeken op zijn knieeën of ze zou blijven. Maar alles in hem zei dat hij moest wachten tot haar tijd die ze nodig had over was. Olivia liep weg en keek om. Mido keek strak voor zich uit, misschien zou hij anders wel breken. Ze liep terug sloeg haar armen rond hem en fluisterde in zijn oor dat ze hem niet kwijt wilde. Mido voelde een rilling langs zijn rug gaan. Hij sloeg zijn armen rond haar en drukte haar tegen zich aan. Hij zette haar zo op schoot en wiegde haar liefkozend heen en weer. "Ik wil jou ook niet kwijt Olivia .. Echt niet" zei hij zachtjes en legde zijn hoofd langs die van haar over haar schouder heen. Hij wilde haar niet zien weg rotten van binnen omdat het pijn deed om hem zo te zien met een andere vrouw. maar hij wilde ook niet dat ze alleen verder zou gaan en de hoop op geven omdat niemand haar in hun buurt wilde hebben. Mido hield van dit meisje zoals hij eigenlijk bij niemand behalve familie deed. Dat was het ja, ze voelde als familie. En familie liet je niet in de steek. Hij streelde haar over haar haren en keek haar aan. Met zijn duimen veegde hij haar gezicht droog en liet zijn handen op haar wangen rusten. "Ik wil je ook niet kwijt. Blijf alsjeblieft bij me.. Ik zal er alles aan doen om je beste vriend te blijven" zei hij zacht lief en teder tegen haar en keek haar oprecht in haar ogen aan.

- Melanie en ik vroegen ons af of je het oke vind als Mido met Olivia een affaire krijgt? XD Het hoeft natuurlijk niet wat jij wilt! -

Olivia voelde hoe Mido zijn armen rond haar lichaam sloot. Hij zette haar op zijn schoot en wiegde haar heen en weer. Het gaf haar een goed gevoel vanbinnen. Een teken dat hij haar ook niet wou laten gaan. Wilde haar ook niet kwijt. Ze voelde hoe de tranen die oer haar wangen heen stroomden werden weggeveegd door zijn zachte handen. Ze keek hem recht in de ogen. Haar haren werden weggestreken door Mido. Ookal wilde ze meer dan vriendschap, wou ze dit moment nooit laten eindigen. De zon was nog fel aan het schijnen. Haar armen sloten zich rond zijn nek. Keek recht in de ogen. Nog 1 enkele traan viel over haar ene wang. Ging dichterbij en kuste hem zacht op zijn mond. Gevoelens gierde door haar buik, ze wist dat dit eigenlijk niet mocht gebeuren omdat hij al een vriendin had. Het enige probleem was dat Olivia het gewoon niet kon weerstaan... het was fout en dat wist ze. Maar gevoelens kon ze niet wegwerken. Ookal deed ze deze handeling wel zelf. Ze wilde niet dat Mido in problemen zou komen. Haar lippen ging terug weg van zijn lippen. Ze keek naar de grond, niet beschamend maar ze wist niet wat Mido dacht...

[flut, inspiloos]

Mido glimlachte even toen Olivia zich tegen hem aan vleide. Het deed hem denken aan zijn tijden met Esmée. Het was zo vredig geweest.. Pas toen het fout ging zag hij pas dat hij fout bezig was geweest. Melanie zou hij nooit iets aan willen doen.. Dat zweerde hij op zijn hart. Hij wilde haar zelfs ten huwelijk gaan vragen. Maar of dat nu wel zo'n goed idee was .. wist hij nog niet zeker. Zijn gevoelens speelden met hem en dat was zo slecht. Olivia keek hem diep in zijn ogen aan toen hij haar tranen weg veegden. Ze kwam dichter bij en drukte haar warme lippen rond de zijne en sloeg haar armen rond zijn hals. Mido voelde haar lippen tegen die van hem en het voelde gewoon goed. Misschien wel beter dan goed. Ze stopte en keek beschamend naar de grond. Hij wist wel wat er om ging in het koppie van Olivia. Ze moest dit niet doen want hij had een vriendin. Mido legde een vinger onder haar kin en duwde haar hoofd omhoog en keek haar aan en zoende haar terug. Hij zoende haar teder met passie. Hij voelde kippenvel over zijn armen lopen. Hij legde zijn hand op haar hals, duwde haar in het gras en duwde nog iets heftiger zijn lippen op de haren en liet toen los en keek haar aan. Hij had zojuist een meisje gezoend wat hij niet had moeten doen. Hij ging naast haar liggen en keek naar de wolken boven hen. "Dit is fout.." zei hij zachtjes maar pakte tegelijkertijd haar hand vast en kneep er in.

- ook best wel flut .. XD -

Niet veel later werd haar kin omhoog geduwd en haar ogen kruiste die van Mido weer. Blozen kon ze niet verbergen. Voor een tweede keer voelde ze zijn lippen de hare raken. Teder en zacht, zijn arm srond vol kippenvel. Olivia haar hart bonkte sneller en sneller. Het voelde goed maar het was niet juist. Melanie kon elk moment voorbijlopen en dan zouden ze allebei in problemen zitten. Mido vooral. Ze werd zacht in het gras geduwd en de kus werd heviger. De vogels fluitten alsof het perfect was. Voor haar was het perfect. Ze voelde hoe Mido van haar lippen wegging en zag hem naast haar liggen. Ze nam zijn hand en hij kneep erin. Olivia wist totaal niet wat ze moest doen. Hij was ouder en had een vriendin. Samen leven in 1 huis zou onmogelijk zijn omdat de drang misschien te groot zo zijn. Ze wist nu eigenlijk wel een beetje dat Mido haar ook wel wou maar hij hield ook van Melanie... Haar gevoelens waren er nu eindelijk uit dus het kon haar niet veel schelen wat er nu ging gebeuren. Haar huid die eerst wat kleur had gekregen door de gebeurtenis werd weer zoals normaal de lichte, witte, zieke kleur. Ze haatte haar lichaam. Mido's woorden sneden weer even in haar vel. Ze keek hem aan en legde haar hoofd op zijn borstkas. Hield zijn hand stevig vast. Bleef naar de wolken kijken. Hopend dat dit nooit voorbij zou gaan. Ze sloot haar grote bruine ogen. Deed ze traag terug open en draaide haar hoofd naar Mido. Zijn gezicht zag ze niet echt. Omdat ze nog altijd op zijn borstkas lag. Een briesje ging voorbij.


(sorry voor late reactie, had postdipje)