Young, wild and free [open]

De minuten gingen traag voorbij nu er niemand was om mee te praten, of iemand was om naar te luisteren. Chloë wenste dat ze een iPod had gehad zodat ze zich tenminste iets kon ontspannen, wat ze op zich aardig deed nu het ziekenhuis niet zo’n spookhuis meer leek. Door het zonlicht wat door de ramen scheen wat de kamer lichter leken te maken. Ze doezelde half weg om vervolgens net voordat ze echt zou slapen weer wakker te worden. Ze knipperde met haar ogen tegen het felle licht van de zon toen ze voor de zoveelste keer wakker werd. Ze merkte dat er iemand haar kamer in kwam, the ice queen was er weer, dit keer met Riot. Zag Chloë toen ze zich half omdraaide, om weer terug te draaien nadat ze wist wie het was. Ze keek weer dromerig naar buiten en wou dat ze een vogel was. Haar vleugels uit te kunnen slaan en weg te kunnen vliegen van al haar zorgen. Lekker in de zon… Haar dagdroom werd ruw onderbroken door de stem van de zuster. Nieuwsgierig naar wat ze bedoelde met ‘dus ik zie geen andere oplossing’ draaide ze zich om. Ze kon weinig zien door de rug van de zuster maar Riot leek er in ieder geval niet blij mee te zijn. Haar ogen vernauwde zich toen de zuster weg was, in de hoop te snappen wat ze met Riot had gedaan. Hij leek niet helemaal op de wereld te zijn en keek dof voor zich uit. Ze draaide zich nu helemaal om en keek Riot fronsend aan. Hij leek wel high, of stonend. Ze grinnikte bij de gedachte maar vroeg zich toch af wat er met Riot was en wat de zuster had gedaan. ‘Riot?’ vroeg ze aarzelend, ze hoopte op reactie. Als bevestiging dat er niks met hem aan de hand was. ‘Wat deed ze?’vroeg ze zacht.

Hij hoorde Chloë tegen hem praten. Traag verwerkte zijn geest dit tot een coherent geheel. Haar stem klonk wollig.
"Die trut.. heeft iets.. ín me gespoten," zei hij, traag. Hij was kwaad om de actie van de zuster, maar hij kon niets doen. Zelfs zijn woede werd in bedwang gehouden. Hij vermoedde dat het slaapmiddel was wat ze hem in hadden gespoten, of in elk geval iets vergelijkbaars.
Hij voelde dat hij wegzakte in een volledig artificiële slaap en kon alleen maar hopen dat deze van korte duur zou zijn.

Zijn slaap was diep en droomloos geweest en toen hij bij zijn positieven kwam, had hij geen idee hoe lang hij out was geweest. Misschien zou Chloë het weten- toen herinnerde hij zich weer wat er allemaal gebeurd was. Haar woede, de zijne, de woorden die er gewisseld waren. Hij wist zich geen raad met zichzelf. Met de herinneringen waren ook de emoties teruggekomen, al was zijn woede weg. Hij voelde zich eerder ronduit klote.
Hij staarde nietsziend naar het plafond, alles door zijn geest gaan latend.
Hij probeerde te ontkennen hoezeer hij ermee zat, zich voorhoudend dat het hem niets kon schelen. Sinds wanneer had hij vrienden nodig, hield hij stug voor. Hij was alleen beter af, toch?
De zuster kwam binnen.
"Jij bent vroeg weer wakker," merkte ze onverschillig op. Riot ontblootte zijn tanden en mompelde een verwensing.
"Er komt zo iemand om jullie beiden te onderzoeken, dan wordt meteen vastgesteld wanneer jullie weer naar huis mogen."
Ze vertrok. Riot voelde zich een heel klein beetje beter bij het vooruitzicht dat hij in ieder geval zou weten wanneer hij hier weg kon.

Zijn woorden die extreem traag werden uitgesproken deden haar fronzen, ze had wat? Toen Riot weg leek te zakken schudde ze hem door voorzichtig door elkaar. Ze wist niet wat die zuster hem gegeven had maar als hij er letsel aan over zou houden zou ze een hartig woordje met der spreken. ‘Riot?’ haar stem klonk als niet harder dan een fluistering. Ze zuchtte toen hij niet reageerde en ging op haar bed zitten. Ze bleef nog een tijdje naar hem kijken, zijn uitdrukking was rustig leek het. Ze besloot dat het niet iets heel ergs kon zijn en kroop onder de lakens, waarna ze zich ditmaal niet omdraaide naar het raam maar waakzaam naar Riot bleef kijken. Na een kwartier werden haar oogleden zwaar worden, ze probeerde ze verwoed open te houden maar uiteindelijk overmande de slaap haar en liet ze haar oogleden zakken. Om weg te drijven naar haar dromen waar ze zo vrij als een vogel was.

Haar oogleden trilde toen ze traag wakker werd ze merkte dat ze niet naar het raam gedraaid lag maar met haar gezicht naar Riot toe. Ze bromde slaperig en sloot haar ogen weer voor een paar secondes om ze weer te openen toen het bed te warm aanvoelde. Ze liet een zucht over haar lippen rollen en kwam overeind. Waarna ze een pijnlijk gezicht trok, haar hoofd begon te bonken toen ze overeind kwam. Ze liet zich weer neerzinken op het kussen in de hoop dat het wegdreef. Ze wist niet of het nou al de volgende morgen was of het avond was, veel zin om uit het raam te kijken of het waar was had ze niet. Aangezien haar hoofd dan weer pijn zou gaan doen. Na een paar minuten zwijgend voor zich uit te staren kwam ze weer overeind, voorzichtiger dit keer. Rekening houdend met haar hoofd. Gelukkig gin het nu beter en kon ze rechtop gaan zitten om zich uit te rekken en Riot aan te kijken. Ze herinnerde het voorval weer en zuchtte vermoeid als ze de tijd terug had kunnen draaien had ze het zeker weten gedaan. Schuldgevoel en spijt overspoelde haar en ze keek Riot schuldbewust aan. ‘Sorry’ fluisterde ze haar stem nog schor van het slapen. ‘Sorry dat ik me als een bitch gedragen heb’ mompelde ze beschamend. Ze liet haar blik naar haar handen gaan die opeens veel interessanter waren dan de gezichtsuitdrukking van Riot. Haar maag rommelde maar het idee van ziekenhuis eten deed haar honger als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ook al leek haar maag het daar niet mee eens mee te zijn. Ze at wel een portie salade ofzo, het minste wat ze kon eten. En lang niet genoeg maar het was iets. Dan gaf ze de doctoren ook weer het gevoel dat ze haar aan het eten hadden gezet.

Hij was verrast toen hij Chloë 'sorry' hoorde fluisteren en kwam voorzichtig overeind. Hij keek haar aan. Hij kon het niet ontkennen; hij was onzeker.
"Sorry dat ik me als een bitch gedragen heb."
Ze leek zonder meer oprecht, maar toch. Was hij in staat haar te vergeven? Als hij heel eerlijk met zichzelf was wílde hij het wel,maar het was niet makkelijk; zijn kwetsbaarheid was tegen hem gebruikt, ookal was dat waarschijnlijk niet eens haar bedoeling geweest, en dat maakte dat hij bang was zich opnieuw open te stellen. Wat als het weer gebeurde? En toch.. Moest hij het gewoon proberen?
"Chloë?" zijn stem klonk zacht, amper hoorbaar. "Meende je het? Dat ik er niet.. voor je was?" Hij moest het weten. Tot zijn ergernis klonk de onzekerheid duidelijk door in zijn stem. Hij kreeg steeds meer het gevoel alsof zo langzamerhand niets meer van hem over was.
Hij staarde naar de lakens. Zijn hand die niet in gips zat trilde enigszins.

Schijt :< Kort flutstuk; sorry :C

De zachte stem van Riot deed haar opkijken. Ze wist even niet wat ze moest zeggen toen ze zijn vraag hoorde. Ze merkte de onzekerheid, die ze niet kon missen weerklinken in zijn stem. Ze slikte, ‘nee natuurlijk niet…Ik draafde door écht ik meende het niet.’ Sprak ze vol schuldgevoel. Ze boog beschaamd haar hoofd ze had oprecht spijt dat ze zo rot tegen hem had gedaan. Ze voelde een brok in haar keel vormen en slikte hem met moeite weg. ‘Sorry dat ik je dat gevoel heb gegeven…’ sprak ze schor terwijl ze naar haar handen staarde. Ze hief haar hoofd wat op, streek een pluk haar uit haar gezicht en keek hem recht in zijn ogen aan. ‘Echt je bent de beste broer die iemand maar wensen kan, en ik maak geen grapje’ sprak ze bloedserieus. Waarna ze een voorzichtige glimlach liet verschijnen. Haar maag rommelde weer tot haar ergernis, kon die niet zijn mond houden. Oké hij had twee dagen geen eten gehad en vanochtend een salade maar kom op, ze moest een zachte grinnik onderdrukken nu ze zich bedacht dat ze tegen haar maag praatte. Ze haalde beverig adem, en ging in de kleermaker in zitten, een houding die ze wel vaker aannam. Ze keek Riot twijfelend aan, onzeker haast.

Haar antwoord deed zijn ogen oplichting. Het gaf hem hoop. Opnieuw leek ze het te menen. Hij aarzelde even, maar glimlachte toen aarzelend terug.
Hij besloot haar een nieuwe kans te geven. Hij wist dat het nog best een poosje kon duren voor hij dit alles, van de aanvaring met Akira tot dit, verwerkt zou hebben en het zou hem zonder meer moeite kosten om zich niet zo ver mogelijk in zichzelf terug te trekken, maar hij zou het proberen.
Hij voelde zich kwetsbaar, zonder meer, maar hoopte dat dat snel over zou gaan.
Hij wilde iets zeggen toen er een arts binnenkwam.
"Goedenavond," zei deze opgewekt.
"Ik ben dokter Gehenheim, ik kom jullie allebei kort onderzoeken, en daarna stellen we vast wanneer jullie hoogstwaarschijnlijk naar huis kunnen," legde hij uit, terwijl hij wat spullen klaarlegde. Riot keek hem wantrouwig aan. Het laatste waar hij op dit moment zin in had was dat een vreemde hem aan zou raken en onbewust spanden zijn spieren zich toen de arts naar hem toeliep.
Hij haalde diep adem.
"Zou je je shirt omhoog kunnen trekken?" vroeg de dokter, op de typische toon van iemand die een vaste routine afdraaide.
Met tegenzin deed Riot wat hem werd opgedragen, zich voorhoudend dat dit aan zou geven wanneer hij weg kon.
Toen hij de vingers van de man op zijn lichaam voelde ademde hij scherp in, gespannen.
Laat hem snel klaar zijn, dacht de jongen met opeengeklemde kaken.
De man onderzocht hem geroutineerd en inspecteerde vervolgens het gelaat van de jongen, geen acht slaand op diens aversie.
"Hoe voel je je?"
"prima."
"Heb je het idee alweer wat op krachten te zijn gekomen?"
"Ja."
"En je arm? Daar nog veel last van?"
"Nee."
Ok, niet geheel waar, maar het was in Riot's ogen allemaal niets wat buiten dit gebouw niet kon genezen.
De arts haalde diep adem. "Nou, ik vind het er best aardig uitzien. Je geneest goed. Ik denk dat we je met een dag of vier wel kunnen laten gaan."
Riot was teleurgesteld; hij had gehoopt de volgende dag of zo al weg te kunnen. Hij zuchtte licht. Hij keek hoe de man doorliep naar Chloë. Hoe lang zou die nog moeten blijven? Hij hoopte dat ze ook een beetje snel weg kon.
Hij kon het niet helpen; hoewel hij kon snappen dat Chloë hier niet bepaald naar uitkeek, was hij dolblij dat hij ervan af was. Na alle gebeurtenissen was het alleen nog maar onaangenamer om door vreemden aangeraakt te worden.

Zijn glimlach die desondanks aarzelend was, deed haar hoop geven. Ze zag hoe hij zijn mond opende om iets te zeggen, maar voor hij een woord uit kon brengen kwam er opgewekt een arts binnen. Ze hield zich in om hem niet af te snauwen, aangezien Riot het de vorige keer niet echt op prijs stelde. Ze luisterde ongeïnteresseerd hoe hij zich voorstelde, Riot leek de man die duidelijk van plan was hen grondig onder te onderzoeken. Ook niet helemaal prettig te vinden. Ze beet op haar lip toen hij gewillig zijn shirt uit trok, om de vreselijke wonden te showen. Ze wou haar blik afwenden maar bedacht zich dat als een zwakte kon overkomen. Dus bleef ze kijken, alleen naar Riots gezicht en niet naar zijn bovenlichaam. Die waarschijnlijk nieuwe littekens opgelopen had. Toen de dokter klaar met hem was, en had vast gesteld wanneer hij weer naar huis mocht. Wende hij zich tot haar ze keek hem met toegeknepen ogen aan. Om vervolgens een zucht over haar lippen te laten rollen en gewillig naar hem te luisteren. Hij bekeek eerst haar enkel, waarvoor hij het verband afhaalde en het betaste. Ze moest haar kiezen op elkaar klemmen om het niet uit te schreeuwen toen hij op een gevoelige plek drukte. Hij keek onderzoekend naar haar gezicht, die genoeg verraadde. Toen hij haar verband had ververst wende hij zich weer tot haar, ‘ook aan jouw de vraag of je je shirt wil uit trekken’ sprak hij zonder schaamte. Ze keek hem fronsend aan maar besloot dat het waarschijnlijk een standaard procedure was, maar keek onzeker opzij naar Riot. Om vervolgens met blos op haar wangen haar shirt uit te trekken, zodat de dokter de blauwe plekken kon onderzoeken. En bloeduitstortingen die op haar buik zaten. Gelukkig had hij wel de deur dicht gedaan, zodat niet het hele ziekenhuis mee kon genieten. Hij knikte dat ze haar shirt weer aan kon doen, wat ze met genoegen deed. Hij begon de zelfde vragen te stellen net als bij Riot alleen wat anders…
‘Hoe voel je je?’
‘Wel goed’
‘Doet je enkel nog veel pijn?’
‘Nee valt mee’
‘Nog ergens last van? Ongewone pijn of duizeligheid ?’
‘Alleen beetje duizelig’
De dokter knikte waarna hij na leek te denken, ‘voor jouw geld het zelfde als de jongeman daar. Nog 4 à 5 dagen, misschien minder lang.’ Sprak hij waarna hij hen groette en naar de deur liep. ‘Oh en niet vergeten te eten, dat is érg belangrijk bij herstel’ sprak hij nog terwijl hij nadruk op erg legde. Tot ergernis van Chloë hij mocht zeggen wat hij wou ze at alleen salade meer niet. Ze had zo’n vermoede dat de verpleegster hem ingelicht had. Toen de dokter weg was keek ze naar Riot. ‘Mag ik wat op je gips schrijven?’ vroeg ze iets wat onzeker.

Als hij er al aan had getwijfeld of hij nog kwaad of haar was of niet dan hadden de woorden van de dokter die twijfel wel weggenomen; hij voelde een soort optimisme door hem heen gaan toen bleek dat ze ongeveer tegelijkertijd met hem weg kon.
Hij realiseerde zich dat het niets voorhem was om zo snel al helemaal niet meer kwaad op iemand te zijn. Maar then again, Horses Home hàd hem verandered, dat stond als een paal boven water.
De arts verdween. Riot voelde dat Chloë naar hem keek en wilde net vragen wat er was toen ze vroeg of ze op zijn gips mocht schrijven.
Even was hij uit het veld geslagen, maar toen grijnsde hij, de grijns die kenmerkend voor hem zou zijn geweest als hij een normaal leven had gehad.
"Sure," mompelde hij, een beetje awkward, zich er weer van bewust dat hij sociaal nog vrij onhandig was.
Hij werkte zich moeizaam uit zijn bed, waarna hij even bleef staan om zijn balans te hervinden.
Vervolgens liep hij langzaam maar zeker naar Chloë's bed, waar hij de reling pakte om zich een beetje overeind te houden.
"Heb je ergens een stift?" vroeg hij, een beetje onhandig.
Hij keek zoekend rond; hij had een stoel of iets anders waar hij op kon zitten nodig, zo blijven staan was nogal zwaar.

Zijn grijns die zonder aarzeling op zijn gezicht verscheen, en zijn antwoord deden haar breed glimlachen. Ze wou net naar hem toe komen, toen hij zichzelf uit bed werkte en naar haar liep. Om steun te zoeken bij de reling van het bed. Ze knikte en kwam overeind om naar het raamkozijn te lopen. Waar ze een stift had zien liggen, een marker vast een van de vergeten stiften van de verpleegsters. Ze zag dat het staan hem moeilijk af ging, ‘je mag wel op het bed zitten als je wilt’ sprak ze glimlachend waarna ze de stift pakte om vervolgens terug te hinken. Ze hees zich op het bed met de zwarte marker stift in haar mond omdat het anders niet lukte, ze haalde het uit haar mond, om in kleermakerszit voor Riot arm te gaan zitten. En even op de boven kant van de stift te bijten zich bedenkend wat ze zou schrijven. Al snel herinnerde ze zich een zin die ze in sierlijke letters op zijn gips schreef.

"Bonded ..... for better or worse, your always connected."

Het was nog niet eens zo slecht geschreven aangezien het gips niet helemaal vlak was, ze twijfelde maar zetten er toch maar: x Chloë <3 onder. Ze keek Riot grijnzend aan benieuwd of hij de zin überhaupt wat zou vinden. Ze versierde om het gedeelte om de zin nog wat met een wolkje maar daarmee was het ook bijna af. Ze draaide zijn arm voorzichtig iets waarna ze er ook nog, de gebruikelijke beterschap op schreef. Ze deed de dop weer op de stift om die richting de vensterbank te gooien. Die wonder boven wonder daar goed landen, en er niet vanaf rolde. Ze keek Riot twijfelend aan, ‘jammer dat je niet uit je bed mag, want geloof ik is er een dak-terras’ sprak ze bedenkelijk. Het leek haar heerlijk om buiten te zijn, ook al was de zon weg. De sterren waren ook prachtig om te zien, als de nacht helder genoeg wat tenminste. De stadlichtjes gaven ook al een sprookjesachtige sfeer vond ze, dus als de sterren niet te zien waren. De stadslichtjes waren mooi genoeg…

Hij knikte en plaatste zich voorzichtig op de rand van het bed. Hij keek toe hoe Chloë de stift pakte, naar het bed hinkte en ernaast kwam zitten.
Hij keek toe hoe ze de woorden op zijn gips schreef en las het.
Toen ze hem grijnzend aankeek glimlachte hij. Hij wist niet hoeveel betekenis ze in dit woorden had gestoken, maar voor hem was het veel waard; als een soort belofte.
Ze schreef nog iets, een beterschapswens. Hij grinnikte zacht. "Jij ook," zei hij, en hij knikte naar haar enkel.
"Ik zal maar niets op je verband zetten, ik denk niet dat ze dat zullen waarderen hier." Hij dacht aan de zuster, die vermoedelijk niet veel meer kon hebben voor ze echt moordneigingen ging krijgen.
Bij het horen van wat Chloë zei grijnsde hij even. Zijn ogen glinsterden op een manier die meestal voorspelde dat hij niet van plan zich aan de regels te houden.
"Dan gaan we toch naar dat dakterras toe?" stelde hij voor, doend alsof hij het je-mag-je-bed-niet-uit deel niet had gehoord.
Hij merkte dat hij zich alweer een stuk ontspannener bij haar voelde. Ja, hij was echt makkelijker in omgang geworden hier. Het was een aangenaam idee. Misschien zou hij zichzelf zelfs ooit normaal kunnen noemen.

Ze grijnsde bij zijn antwoord, ze had het kunnen verwachten. ‘Ok let’s go’ sprak ze enthousiast. Ze kroop van het bed af en hinkte naar de krukken, waarna ze bedenkelijk naar Riot keek. ‘Wacht hier’ sprak ze waarna ze de deur uit hinkte. De krukken tikte op de ondergrond van het ziekenhuis, ze was in korte tijd al erg handig met de krukken geworden en kwam snel vooruit. Ze vond wat ze zocht, de krukken die voor haar bestemd waren stonden nog op de oude kamer. Gelukkig voor haar lag de oude man die in het bed lag, aan het slapen. En kon ze de krukken zo meenemen, de “terugreis” van ‘haar’ kamer terug naar die van Riot ging wat moeizamer omdat ze 4 krukken had in plaats van 2. Maar uiteindelijk lukte het toch, en bereikte ze de kamer zonder een verpleger of dokter tegen te komen. Ze grijnsde triomfantelijk toen ze de kamer binnen kwam hinken. En legde de krukken voor Riot’s voeten neer, waarna ze op hem wachten. Ze grinnikte, ‘ik vraag me af of de verpleegster niet gillend gek van ons woord’ dacht ze hard op na. Ze wist het eigenlijk wel zeker, maar de verpleegster had nu ook weer iets geleerd. Jongeren zijn koppig en niet van hun ideeën af te brengen. Wat je ze ook inspuit het helpt níet. Ze wachten geduldig tot Riot klaar was, toen hij zover was hinkte ze enthousiast met een big smile naar de deurpost. Riot ging minder snel door zijn arm die in het gips zat, en die dus niet echt makkelijk boog. Althans dat leek Chloë een logische verklaring, of hij was gewoon niet handig met krukken. Dat kon natuurlijk ook gewoon.

Toen Chloë de krukken voor hem neerlegde knikte hij even, bij wijze van bedankje. Hij liet zich van het bed glijden en pakte een van de krukken; aan die gebroken hand had hij toch niets.
Steunend op de kruk met zijn goede hand kwam hij in beweging, Chloë naar de deur volgend.
Hij liep de gang op. Die ene kruk bood eigenlijk nog verrassend veel steun, constateerde hij al snel. Het was nog steeds vrij vermoeiend om met zijn hele lijf in beweging te zijn, maar op zich was het zo best te doen, al was hij zometeen waarschijnlijk vrij moe.
Hij keek om naar Chloë.
"Waar moeten we heen?" vroeg hij. Hijzelf had geen flauw idee waar ze moesten zijn en als het op bordjes lezen aankwam was hij bepaald de snelste niet, dus hij liet de navigatie maar aan Chloë over.
Hij nam zich voor als hij hieruit was harder te gaan oefenen op lezen en schrijven; het was ronduit gênant dat hij daar zoveel moeite mee had, vond hij; hij was verdomme eenentwintig.
Goed, erg veel educatie had hij nooit gehad dus echt verwonderlijk was het niet te noemen, maar aangenaam was anders.
Hij keek de gang in, hopend dat Chloë kon uitvogelen waar ze heen moesten want voor Riot waren al die lange, steriele witte gangen gewoon een pot nat.

Toen Riot bij der stond, leunend op een kruk, glimlachte Chloë om hem de gang op te volgen. Ze haalde haar schouders op bij zijn vraag, ‘euhm we kunnen met de lift of dat de gang uit lopen en met de trap…’ antwoordde ze. Toen ze de krukken ging halen had ze al boordjes gelezen die verwezen waar het dakterras was. En in de lift stond meestal het nummer, met daarbij de locatie. De lift was wel handig met Riot en met haar enkel, alleen wel meer kans op verpleegsters of doctoren. Maar zijzelf nam liever dat risico dan dat ze tig trappen op moest klauteren. Wat ten eerste langzaam ging, en ten tweede een rare indruk zou scheppen. Twee gewonden jongeren, die trappen beklimmen terwijl ze ook de lift konden nemen. Jeah right, of ze wouden beide fitissen of ze waren gewoon ‘raar’. Het laatste kon wel kloppen maar goed. ‘De lift heeft meer risico maar gaat wel veel sneller’ peinsde ze hardop. De lift was niet zo ver hier vandaan. Ze begon al richting de lift te hinken, ‘ik weet niet hoe het met jouw zit maar ik heb geen zin om tig trappen te beklimmen. Dus ik ga met de lift’ riep ze naar Riot terwijl ze door bleef stappen .

Riot knikte. Ja, de lift leek hem ook wel een prima idee, al was hij zo iemand die best in staat was stoïcijns te proberen trap te lopen in de staat waarin hij was als hij dat nodig zou achten. Iets met vreselijk koppig.
Hij drukte op de knop die de lift opriep en hoopte dat er niemand in zou staan; hij had na alles wat er was gebeurd absoluut geen zin in nog meer tegenslag.
Rommelend kwam de lift eraan, om met een apart, futuristisch geluid tot stilstand te komen. Hij was godzijdank leeg, zag Riot, terwijl hij langzaam naar binnen ging.
"Eh.. Chloë? Kan jij even de juiste knop zoeken?" bromde hij; de letters die erbij stonden waren te klein voor hem en leken meer een hoop onduidelijk gekriebel waaruit hij alleen de makkelijkste woorden kon ontcijferen. Het stoorde hem nogal, want het maakte dat hij zich afhankelijk voelde, terwijl hij het liefst gewoon zelfredzaam en autonoom was, als het even kon.
Hij wierp een korte blik op de gang, maar er kwam niemand aan.

Ze glimlachte tevreden, toen ze Riot in haar ooghoeken zag knikken. En stopte voor de lift. Om Riot op het knopje te laten drukken, waarna ze haar vingers gekruist hield dat er geen verpleegster ofzo in zat. Ze leunde tegen de koele muur en wachtte, tot de lift arriveerde. Hopelijk zonder passagiers erin, de lift liet al snel weten dat hij kwam. Door rommelend naar beneden te komen. En met een bekende geluidje te openen. Gelukkig droeg de lift geen passagiers bij zich, Chloë begaf zich achter Riot aan de lift in. Ze glimlachte bij zijn vraag, na hij een minuut naar de kleine letters had zitten staren. Ze nam zijn plek in om vervolgens op het knopje te drukken, waar een grote acht op stond. De deuren gingen langzaam dicht om net zo langzaam omhoog te gaan. Ze had geen idee op welke verdieping ze zaten, -in ieder geval niet op de eerste want ze kon over daken heen kijken- dus wist ook niet hoelang het zou duren tot ze boven waren. Het was geen ziekenhuis aan de hoeveelheid etages te merken. Toen de liftdeuren weer open gingen, dit maal duidelijk niet in een van de afdelingen in het ziekenhuis. Begaf Chloë zich naar buiten, de liftdeuren sloten zich achter hen om naar beneden te zakken. Ze stonden in een soort van trappenhuis, achter de deur kon je al vaag het dakterras zien. Opgetogen, met een big smile hinkte ze naar de deur, om de deurklink met haar elleboog naar beneden te duwen. En tegen de deur te duwen, die zonder veel moeite meegaf waarna ze buiten stond. Ze genoot van het frisse briesje wat er stond en leunde even tegen de deur aan. Het dakterras zelf stelde niet echt veel voor, het enige waardoor je kon zien dat het een dakterras was door de hekjes die langs de rand bevestigd waren. En de stoelen die met kettingen vast zaten, maar dat was het ook wel. Het was genoeg voor Chloë om de zachte bries te voelen en de avondlucht op te kunnen snuiven. Iets wat bangerig begaf ze zich naar de rand waar ze haar ogen genietend sloot.

Hij liep het dakterras op, voorzichtig met zijn kruk over de kettingen heenstappend. De dingen deden onbewust een rilling langs zijn ruggengraat lopen.
Hij ging zitten op een van de stoelen en ademde langzaam de koele buitenlucht in. Jezus, wat had hij die gemist.
Hij merkte dat het hem ontzettend goed deed; hij werd er helder van en lekker rustig.
Hij legde zijn arm voorzichtig op de leuning en leunde semi-ontspannen achterover, ogen gesloten.
Toch was hij alert; geen geluid zou de blonde jongen echt ontgaan.
"Stuk beter dan binnen zitten, dit," mompelde hij.
Hij neuriede zachtjes een liedje dat hij in zijn hoofd had. Zo'n typisch nietszeggend radiodeuntje dat speciaal was ontwikkeld om in je hoofd te blijven zitten.
Muziek.. dat had er nog wel bij gekund, bedacht hij zich. Wat punk of zo. Nou ja, een mens kon niet alles hebben.
Hij opende zijn ogen en keek naar de lucht, die nu zoveel dichterbij leek dan wanneer hij binnen was.

Kort, sorry

Het zacht rinkelen van de ijzere kettingen deed Chloë opschrikken, ze ademde gerustgesteld uit toen ze zag dat het alleen de wind was die het geluid veroorzaakte. Ze leunde tevreden tegen het hekje en keek haar ogen uit. Nu de hemel donker gekleurd was en in de stad de lichten uitbundig brandde, gaf het een sprookjesachtig effect. De stad trok haar sowieso aan maar al helemaal als de maan erboven stond, en de lichtjes aan waren, zoals nu. Ze liet haar blik omhoog glijden en keek met haar mondhoeken omhoog gekruld naar de maan. Ze keek er niet te lang na, omdat ze Riot hoorde mompelen en ze zich vragend omdraaide. Ze keek nog een keer naar beneden, als je hier af zou vallen… Ze rild onbewust en liep toen van het hek weg om op een stoel tegenover Riot te zitten. Waardoor de kettingen kort rammelden, wat een schrikreactie opwekte bij Chloë. Ze ademde haar adem weer uit toen ze merkte dat ze niet bij Akira zat. Ze keek naar Riot om vervolgens naar boven te kijken, het was bijzonder de sterren te zien, zo dicht bij de stad. En dat het helder genoeg was, maar ze hadden geluk vandaag. De sterren schitterde helder boven de lucht, ze keek omhoog naar de maan en naar de sterren. ‘Dag mama en papa’ sprak ze hardop uit, niet doorhebbend dat Riot ook gewoon meeluisterde. ‘Ik hou van jullie’ sprak ze met een brok in haar keel, ze liet haar hoofd zakken om haar ogen te sluiten. Waardoor er een traan uit haar ooghoeken ontsnapte. Ze veegde hem traag weg, en keek nog eens omhoog om een glimlacht op haar lippen te laten verschijnen. Ze moest door…Maar vergeten zou ze hen nooit.

Riot merkte al snel dat hij van dit kleine stukje al moe was geworden. Of het een nawee van het spul dat hem was ingespoten of gewoon omdat hij nog niet volledig was hersteld; hij wist het niet.
Hij vouwde zijn armen op tafel en legde zijn hoofd erop.
Vaag bemerkte hij dat Chloë ging zitten. Zijn oogleden waren zwaar en hoewel zijn instinct hem zei buiten hoe dan ook níet in slaap te vallen, gebeurde het toch.
Zijn dromen waren vreemd als altijd. Een ballon die met Akira's hoofd een papier-shredder indreef om er als kat weer uit te komen, een roeiboot die van een waterval voer, even bleef hangen en toen rustig omlaag dobberde.
Dat was het normale deel. Al snel werden de beelden in zijn geest psychedelischer en toen hij wakker werd, hij wist niet hoe lang hij weg was geweest, vroeg hij zich af wat voor medicijnen hij in godsnaam gehad had.
Een beetje duf richtte hij zijn hoofd op.
"Hoe lang heb ik liggen pitten?" vroeg hij langzaam, hopend dat hij niet al te lang onder zeil geweest was.

Na een paar secondes naar de lucht te hebben gestaard keek ze naast zich, Riot lag vredig te slapen. Met zijn hoofd op een van de tafels, ze bestudeerde een tijd zijn gezicht. Om te kijken of hij nachtmerries had of hij juist over iets heel anders droomde. Van zijn gezicht kon ze niks opmaken, zoals altijd toonde het bijna geen emoties. Alleen waren zijn wenkbrauwen nu niet gefronst maar lagen ze rustiger alsof hij gekalmeerd was. Ze keek weer voor zich, om naar het hekje te lopen. Ze genoot van de wind die met haar haren speelde, merkte op dat ze kippenvel had gekregen. Al vond ze dat niet erg, dat duidde aan dat ze leefde en niet dood in een kist lag. En dat het geen droom was dat ze bij Akira weg was. Ze vleide haar hoofd neer op de leuning en keek naar de lichtjes, net zolang tot ze wazig zag door het staren. Ze hoorde Riot praten, en keek om. Ze glimlachte, ‘niet zo heel lang, aangezien ik nog niet in een ijsblok veranderd ben’ antwoorde ze sarcastisch. Het werd hier steeds kouder en in haar driekwartsbroek en Superman topje was het zo gek nog niet. Ze had behoefte aan een warme douch en besloot dat ze dat zomenteen ook zou doen.

Haar sarcasme ontging hem niet en hij trok even een wenkbrauw op. Je zou haast denken dat hij haar gedwongen had hier in te weinig kleren te gaan zitten, dacht hij nuchter. Hij zei het echter niet, ervanuitgaand dat hem dat weer allerlei verwijten op zou leveren.
"Dan stel ik voor dat we naar binnen gaan," zei hij daarom slechts schouderophalend. Hij pakte zijn kruk en stond voorzichtig op. Hij wierp nog een blik op de sterren, hopend dat Akira ergens vanuit een of ander gat in de hel, al dat zou bestaan in ieder geval, kon zien dat hij nog leefde, dat hij zowaar sociale contacten op had gebouwd en doorzette. Would've served you right, motherfucker, dacht hij, een vlaag van haar voor de man voelend die hem zoveel af had genomen.
Hij liep door naar binnen waar een aangename warmte over hem heen kwam. Hij merkte nu pas dat het buiten inderdaad vrij koud was geweest, al had hij er niet echt last van gehad.
Zijn kruk tikte zacht op de lichte tegels en hij vroeg zich af hoe lang ze nog het geluk zouden hebben niet gezien te worden. Iets zei hem dat ze ieder moment weer een humeurige zuster tegen konden komen. So be it, dacht hij onverschillig. De woede van zo'n vrouw liet de sneeuwblonde jongen volkomen koud.

Zijn voorstel klonk aanlokkelijk, ze knikte dan ook maar draaide zich even om naar de maan voordat ze het dakterras verliet. ‘Dag mamma, dag pappa ik hou van jullie’ sprak ze waarna ze zich omdraaide om Riot naar de deur te volgen. De wind deed haar haren opwaaien en een korte rilling trok over haar rug, de wind deed haar denken aan Akira. Ze hoopte dat als er een hel zou bestaan, dat hij er dan in zou rotten. En mocht voelen wat hij hen had aangedaan, misschien wel meer. Aangezien Riot hem eerder had ontmoet, en dat bezoek ook niet ‘zachtaardig’ was verlopen. Ze wist nog steeds niet welke vragen ze hem hadden gesteld toen ze voor de cam had gezeten. Maar het zouden waarschijnlijk erg persoonlijke vragen zijn geweest, iets waar Riot moeite mee leek te hebben. De warme vlaag lucht, deed haar gedachtes even uit haar hoofd bannen. Ze glimlachte toen ze omhult werd door warme lucht in de kleine gang. Ze zouden weer de lift moeten nemen, -behalve als Riot op eens een enorme drang kreeg met de trap te gaan-. Dat betekende dat ze weer risico liepen gezien te worden door dé ijskoningin of andere verpleegsters. Die afhankelijk minder erg dan háár waren, al geloofde Chloë ook wel dat ze het allemaal maar goed bedoelde. Op je donder krijgen was nooit leuk vond Chloë. Ze stopte bij de liftdeur om op het vierkante knopje te drukken, de lift liet zijn aanwezigheid weer merken door rammelend omhoog te komen. Niet de beste lift, bedacht ze zich kort. Een rilling trok door haar ruggengraat, als dat ding maar niet stil kwam te staan… Dat zou vast niet, te veel toeval. Suste ze zichzelf. Het verbaasde haar weer dat ze geluk hadden, dat er niemand in stond. Nog niet althans, het kon zo dat de lift een paar etages lager iemand moest oppikken… Ze liep voor Riot uit de lift in en werd geconfereerd met haar eigen spiegelbeeld in de lift. Er was een hele strook spiegel, alsof zieke mensen hier blij van werden bedacht ze zich geïrriteerd. Niet dat ze zichzelf als een ziek mens zag, ze wist dat ze er niet goed uit zag. Maar ze werd er met haar neus op gedrukt in de lift, waar ze zichzelf helemaal van top tot teen –letterlijk- kon bekijken. Ze zag er gewoon weg, vreselijk uit. Blauwe plekken gepaard met bloeduitstortingen bedekte haar armen, en ook haar benen. Ze wou niet weten hoe haar buik eruit zag, de schoenen van mannen hadden waarschijnlijk. Of een afdruk achter gelaten of een grote blauwe plek of bloeduitstorting. Niet erg charmant dus. Dat deerde haar eigenlijk nog wel het minst, het feit dat ze er steeds aan werd herinnerd was vervelender. Net zoals het litteken van Richard hoewel die ook omringt was met moedervlekken, je zag hem alsnog duidelijk. Merkte ze op toen ze gewoon stond, haar arm draaide ze niet eens naar buiten of je zag hem al. Het ping geluidje van de licht trok haar uit haar gedachtes en ze besefte dat ze de hele tijd naar zichzelf had gestaard. Ontzet en walgend. Ze beet op haar lip terwijl ze gespannen naar de deur keek, en vurig hoopte dat ze al op hun afdeling waren in plaats van dat er iemand bij moest.

Hij sleepte zich de lift in, onderwijl proberend zo min mogelijk geluid met zijn kruk te maken.
Zijn blik viel op de spiegel. Hoe had hem die op de heenweg niet op kunnen vallen?
Hij keek erin. Zijn gelaat was niet niet de oude; er zaten een aantal beurse plekken aan de zijkant en zijn wenkbrauw was gescheurd. De rest van zijn lichaam kon hij door de ziekenhuiskleren die hij droeg niet zien. Maar beter ook.
Het gips om zijn arm benadrukte het feit dat hij geen partij was geweest voor Akira.
Beter komt dat ding in beweging, dacht hij nijdig. Dat deed de lift.
Riot leunde stoïcijns tegen de muur, weigerend naar zijn reflectie te kijken.
Met een helder geluidje kwam de lift tot stilstand en de grote, metalen deuren gleden soepel open.
Riot richtte zich op en bewoog zich naar buiten. Het leek de juiste afdeling te zijn, maar voor hem zag alles er hier hetzelfde uit.
Een jonge dokter kwam de hoek om, verrast naar het tweetal kijkend.
"Eh,.. zijn jullie misschien verdwaald?" vroeg hij achterdochtig.
"Nope," gromde Riot.
De arts keek nog achterdochtiger.
"Op deze afdeling hoort rust te heersen," zei hij, een tikje pompeus.
"I could not care less," bromde Riot, die zich langs de jonge man heen sleepte met zijn kruk.

Ze haalde opgelucht adem toen de liftdeuren open gingen en er geen patiënt voor stond, of dé zuster. Maar die pret duurde niet lang toen ze op de gang stonden, en er om de hoek een arts kwam aanzetten. Hij begon achterdochtig te praten, Riot gaf het antwoord wat zijzelf ook wou geven maar een… Tikkeltje anders. Ze rolde met haar ogen toen ze hem achterdochtig een blik over hun lichamen liet glijden, narrig keek ze hem aan. Zijn woorden deden haar zuchten, als hij zo door ging. Was de rust straks ver te zoeken, zeker weten als hij Riot zou tegenhouden. Niet dat hij veel ging uithalen met zijn gebroken arm, en zijn gepijnigde lichaam. Maar goed vloeken kon hij altijd nog. Ze volgde Riot toen hij langs de jonge dokter ging. Ze liet haar blik nog een keer over hem heen glijden, de man was geschokt. Nu nog hopen dat hij geen ‘bewaking’ zou oproepen. Ze liet een zucht van verlichting horen toen ze merkte dat ze op de juiste afdeling waren, ze ging de kamer in. Om de krukken tegen de muur te zetten. Zichzelf op het bed te plaatsen, godzijdank was er niemand in de kamer behalve zijzelf en Riot. Ze begon het verband los te halen, ze ging niet met het verband douchen. En een douchehoes wou ze al helemaal niet. Toen het verband eraf was en ze het netjes had opgerold bekeek ze haar enkel. Het patroon van het verband was er lichtjes ingedrukt, haar enkel was blauw en dik. Niet veel veranderd dus, ze kwam overeind. Hervond haar evenwicht om naar de deur te hinken en die te sluiten, ‘ik ga douchen’ deelde ze mee waarna ze de deur opende die naar de douche zou leiden. Ze knipte het lichtje aan die na een paar keer knipperen een fel licht verspreidde. Ze deed de deur dicht, niet opslot voor het geval dat. Ze ontdeed zich van haar kleding, op de muur steunend. Om ze achter het hoekje te zetten zodat ze niet nat werden. De kleding deed ze niet meer aan, gelukkig hingen er badjassen bij de kast bedacht ze zich. Riot zou wel in slaap gevallen zijn als ze de douche weer uit kwam. Ze liet het water warm worden, haar haren voelde vettig aan, was ook te verwachten. Toen het water enigszins warm was ging ze er onderstaan. Met gesloten ogen, genietend van de warmte. Ze merkte dat er nog een flesje shampoo en zeep stond. Ze fronste maar besloot het toch te gebruiken. Ze zeepte haar haren in net zoals haar lichaam, in de hoop het ranzige vieze gevoel weg te krijgen. De warme stralen spoelde haar zorgen voor een paar minuten weg. Maar na een paar minuten was het gedaan met de pret, ze wou dat Riot ook nog warm water had voor het douchen. Als hij wou douchen tenminste. Ze droogde zichzelf af met de zachte handdoeken die aan een rekje hingen, om zichzelf in haar ondergoed en bh te hijsen. Die gelukkig enigszins schoon te noemen waren. De kleding deed ze niet meer aan, vandaag tenminste niet meer. Ze moest alleen de kamer oversteken om de warme badjas aan haar lichaam te hebben. Ze keek om het hoekje toen ze de deur half opende, Riot leek te slapen bedacht ze zich opgelucht. Niet dat hij er veel waarde aan leek te hechten haar ‘naakt’ te zien. Al was ze niet helemaal naakt te noemen, ze had een bh en onderbroek aan. Ze kwam nu helemaal te voor schijn, ze merkte n pas een spiegel op. Waar in ze zichzelf uit de badkamer zag komen, ze liep er aarzelend op af. Ze streek met haar vingers over haar blauwe plekken en bloeduitstortingen. Om naar haar ribben te gaan, ze hoorde haar maag protesteren toen ze bedacht dat ze al 4 à 5 dagen niet gegeten had. Ze wist niet of je het zo snel kon zien maar het leek alsof haar ribben meer afstaken. Tegen haar grauwe huid die al te veel zonlicht had gemist. Haar echte maaltijd was een paar dagen terug, 4 boterhammen met Nutella herinnerde ze zich nog. Ze had het nog absurd gevonden dat Riot zo weinig nam. Ze zei niks toen ze naar de kast slofte om een witte badjas te pakken en haar lichaam weer te verhullen. Haar maag protesteerde luid ze negeerde het en plofte op haar bed neer. Net doen alsof er niks gebeurd was, alsof ze niet had gezien dat haar ribben duidelijker afstaken en haar wangen waren ingevallen. Alsof haar lichaam niet bedekt was met blauwe plekken en bloeduitstortingen. Alsof ze hier gewoon even tijdelijk was op ziekenbezoek bij Riot. Of iets in die trent.

Ze zag in de spiegel dat Riot ontwaakt was - uhuh, as if you get to decide what he does..
------------

Hij haalde zijn schouders op toen ze aankondigde te gaan douchen en ging op zijn bed zitten. De kruk zette hij achteloos tegen de muur. Hij leunde enigszins achterover, steunend op zijn goede arm.
Jezus, hij kon nu eigenlijk wel een peuk gebruiken, bedacht hij zich, maar het pakje dat hij bij zich had was nat geworden toen hij Chloë in de regen naar 'r appartement gezeuld had. Verdomme.
Hij hoorde het water in de douche stromen en dacht erover zelf zo ook te gaan douchen. Hij besloot dat hij geen zin had om zijn gips in te pakken, dus hij liet het vandaag maar voor wat het was.
Na een poosje hoorde hij de straal stilvallen en niet veel later dook Chloë op in haar ondergoed. Riot keek niet; die dignity had hij wel.
Hij ging op zijn rug liggen en staarde naar het plafond.
"Jezus, zal blij zijn als we hier weg kunnen," bromde hij. Hij keek naar een spin die zich enigszins onhandig over de lamp aan het plafond bewoog, om vervolgens over het plafond zelf te wandelen. Grappige beestjes, dacht hij vaag. En ijverig, vooral ijverig.
Hij vouwde zijn goede arm onder zijn hoofd en fronste. Hij merkte dat hij ondanks het feit dat hij redelijk veel sliep hier, hij ook nogal rusteloos geworden was.
Hij hoorde Chloë's maag geluiden produceren en onderdrukte de neiging haar aan te raden nou gewoon eens te eten wat de pot schafte hier. Hijzelf had het ook niet op het eten hier, maar wat hij thuis had was nog goedkoper en hij wilde zo snel mogelijk weer voldoende op krachten zijn, voor zichzelf kunnen zorgen.
Hij trok een been op, om even enigszins van houding te veranderen. In tegenstelling tot op het terras was hij nu juist klaarwakker.

I fix it
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ze knikte toen ze Riot hoorde brommen, dan kon ze tenminste weer normaal eten. Want alleen een paar happen salade was nou niet echt het portie wat ze normaal at. Helemaal niet zelfs, normaal was dat een tussendoortje. Niet het eten waar ze op moest teren dus. Ze kroop onder de dekens, veel meer had ze niet te doen. En om in haar badjas de afdeling rond te struinen had ze geen zin. Hopelijk zou de verpleegster haar kleding in de was gooien als ze straks weer kwam opdagen. Een aangename warmte was in en rondom haar lichaam. Haar voeten die eerst als ijsklompjes hadden aangevoeld waren nu weer warm. Ze voelde hoe ze in doezelde, ze wou niet indoezelen want dan zouden de verpleegsters haar misschien wakker maken voor het eten. Al hoewel misschien hadden ze de waardigheid om haar te laten slapen. Als nog ze wou niet slapen, dat zou beteken dat ze misschien weer nachtmerries zou krijgen. Iets waarop ze niet zat te wachten, dus om haarzelf waker te houden begon ze het liedje. Wat het eerst in haar hoofd op kwam te zingen;

“You think you got the best of me, think you had the last laugh
Bet you think that everything good is gone
Think you left me broken down, think that I’d come running back
Baby, you don’t know me, 'cause you’re devil

What doesn’t kill you makes you stronger, stand a little taller
Doesn’t mean I’m lonely when I’m alone
What doesn’t kill you makes a fire, put that thing on lighter
Doesn’t mean I’m over 'cause you’re gone

What doesn’t kill you makes you stronger, stronger, just me, myself and I
What doesn’t kill you makes you stronger, stand a little taller
Doesn’t mean I’m lonely when I’m alone”

Een glimlach was op haar gezicht geplakt, ja ze hield van Kelly Clarkson en haar muziek ofcourse. Ze hoorde een karretje rammelen in de gang, shit dat was zeker de verpleegster met het eten. Haar vermoedes werden bevestigd een jonge verpleegster met rood haar kwam de kamer binnen. Snel sloot ze haar ogen en deed ze alsof ze sliep. Ze hoopte nu maar dat Riot het niet zou verpesten, want hij kon weten dat ze nep deed. Aangezien ze nog geen minuut geleden gezongen had. Ze kruiste onder de dekens haar vingers in de hoop dat hij haar niet zou verraden.