Wild and free.... {Iana}

Enkele vogels begonnen zacht te fluiten toen de zon net op was. Ze zette rustig haar hoeven stevig op de grondt neer en kwam toen tenslottte omhoog. De zon was vandaag erg vroeg op dus dat betekendde, dat chigo ook vroeg wakker moest woorden. Een kleine zucht verliet haar mond van vermoeidt heid. Ze hadt niet al te best kunnen slapen vanacht. Boven haar maaktte vanacht een specht haar telkens wakker om telkens weer op de boom te gaan tikken. Vermoeidt zette ze haar stapen rustig voort. Om toch nog een goeie ochtend te maken zocht ze naar een struik met bessen er aan om op te kunnen eten. Dat zal niet al te moeilijk woorden. Het stiktte hier van de struiken. En ze hat gelijk. Niet meer dan 2 minuten te staan stappen had ze een struikje met eet bare bessen gevonden. Kalm bracht ze haar mondt bij het struikje en nam tussen haar tanden een bes. Ze kauwde er zachtjes op en vervolgens slikte ze het door. Een zachtte zoutige smaak kwam in haar mondt vrij. Her smaaktte heerlijk. Vervolgens pakte ze weer een bes en weer een bes. Zo ging het een kortte poos door totdat ze het wel weer genoeg vondt. Ze week van het struikje af en zette haar passen weer verder op. De eerste echtte felle zonnestralen kwamen uit het dichtgegroeien bladeren naar binnen toe. Wat een lichtgevent effect gaf op de bladderen en je alle dauw druppels makelijker kon zien. De dauw druppels rolde met een enorme gang van de bladderen af en kwamen op het oppervlaktte te recht. De oppervlakte van de bos was uit een groot deel bezaaidt met takken en bladeren die nog van de herfst waren. Enkele geluiden achter haar lieten haar aan het denken. Ze spitste haar oren recht omhoog en liet de geluiden in haar oor ontvangst nemen. De geluiden kwamen van een mens af. Ze draaide zich kalm om van de richten van het geluid. Ze ademde eens diep in en de geur wat vrij kwam in haar neus was duidelijk van een mens . Haar ogen bleven voor uit kijken tot dat ze een wazige schim zach aan komen van de verte. Vervolgens wachtte ze af wie er zou verschijnen. Als het een jager was die schoot op haar zou ze binnen no time weg zijn maar ze wachtte rustig af

In enkele tellen stond het meisje al aan de ingang van het bos, met een vogel in de hand. "Oké, meisje. Nu mag je gaan." Eigenlijk wist Iana helemaal niet of het een meisje was maar het kwam er spontaan uit. Ze opende met een vreugdekreet haar handen en zag hoe het vogeltje verward zijn vleugels spreidde en met een opgewekt gekwek zijn tocht begon, naar de lucht. Blij dat het vogeltje eindelijk vrij kon vliegen klapte Iana in haar handen en keek het diertje na tot hij uit het zicht verdwenen was. Iana kon zich nog goed herinneren hoe het beestje tegen haar raam was gevallen en als dood had liggen rillen. Iana had zich over het vogeltje ontfermd en had het weer opgevoed zodat het, op deze dag, weer kon vliegen naar zijn familieleden. Plots hoorde ze een luid gehinnik en gingen haar zintuigen als in een reflex op scherp. Hoh, super! Paardjes waren haar leven, zeker nu ze alle tijd had en ze weer kon gaan rijden. Een zwarte merrie in de verte deden Iana's ogen open gaan. Tjeez, wat een mooierd! Met een groot enthousiasme wandelde ze op het fiere dier af en spotte zelfs wat bessensap aan d'r mond. 'Gulzigaard', fluisterde ze zachtjes. Terwijl ze dichter en dichter kwam ging ze op haar knieën zitten, sloeg haar armen over elkaar. Of dit was een wild paard, of een tam. Dat kon het paard nu bewijzen door naar haar toe te komen en weg te gaan. De keuze lag aan haar. Terwijl ze wachtte zocht ze in haar tas naar een aantal snoepjes, die had ze overigens altijd in haar zakken zitten. Grijnzend gooide ze er eentje richting de merrie en hoopte dat ie het ging opeten. Elk paard hield van die snoepjes, wild of tam.

-Ik moet er nog wat inkomen xD

Er kwam een meisje tevoorschijn ze wandelde fier op haar af, ze zei iets wat Chigo niet verstond het klonk vriendelijk. Haar oortjes stonden naar voren en probeerde elk geluid wat het meisje voor haar maakte op te vangen. Ze brieste hard, er ontstond een wit wolkje die vervaagde en uiteindelijk niet meer te zien was. Het meisje was dichterbij gekomen en ging op haar knieën zitten, ze sloeg haar armen over elkaar. Chigo wist niet wat ze er van moest denken en keek onzeker haar kant op. Ze snoof de lucht van het meisje diep op, het rook naar gezelligheid veiligheid en het meest van alles naar eten! De geur was zo sterk dat chigo de drang om naar haar toe te lopen moeilijk kon onderdrukken. Haar moeder was een fokmerrie geweest had ze tegen haar verteld maar was losgebroken toen ze zwanger was van Chigo. De dekhengst zijn naam wist alleen Chigo's moeder en die had het niet willen vertellen. Chigo's moeder was overleden toen ze 19 jaar was, daarna zag Chigo geen rede meer om bij de kudde te zijn en was alleen gaan rond dwalen. Nu zat voor haar een meisje op haar knieën in haar raar uitziende ding te rommelen. Er dreef een geur van lekkernij haar kant op. Ze rekte haar hals uit om het beter te ruiken voorzichtig zette ze een stapje naar 't meisje toe. Die het gene wat ze zocht gevondne had en haar richting op gooide. Verschrikt bokte Chigo haar kant op maar kwam toch kijken wat ze had gegooid. Met haar neus laag en haar oren alle kanten op draaiend zocht ze naar wat het meisje had gegooid. Het bleek een heerlijk ruikent klein soort van snoepje te zijn. Smakend at Chigo het op, een heerlijke smaak verspreide zich in haar mond. Ze brieste vrolijk naar het meisje en zette een paar stappen haar richting op. Ze werd naarmate ze dichterbij kwam onzekerder, uit eindelijk stond ze onzeker met haar oren draaiend voor het meisje, ze torende boven haar uit. Chigo snuffelde over de grond vlak voor het meisje, ze keek haar aan met haar chocola bruine ogen. De geur van snoepjes kwam uit het ding waar ze eerder in had lopen zoeken, de fluweelzachte neus ging over de tas heen de geur nam af en nam weer toe toen ze in de buurt van de zakken van het meisje kwam. Ze liet haar neus erover heen gaan, toen het meisje plotseling bewoog schrok ze op en galoppeerde ze weg. Op een afstand keek ze weer naar het meisje, ze begreep opeens niet meer hoe ze daarnet zoveel lef had kunnen hebben om zo dichtbij het meisje te komen. Langzaam zette ze weer een paar stappen haar richting op maar kwam lang niet meer zo dichtbij als eerst.


{sorry voor het invullen van dat plotseling bewegen, en geeft niet }

Iana merkte naarmate ze stiller bleef zitten, des te dichter de merrie kwam. Met ingehouden adem bleeg Iana roerloos zitten, haar armen nog steeds over elkaar en haar zak tegen haar zij gedrukt. Ze zou helemaal niet willen dat die merrie er met haar zak vandoor zou zijn, had ze ook wel al eens voorgehad. Terwijl haar bruine ogen de merrie volgden merkte ze dat die steeds dichterbij kwam en een bok naar haar plaatste. Iana kon er alleen maar door lachen, bleef wel stil zitten zodat hij niet banger zou worden dan ie al was. Alhoewel, bang kon je het eigenlijk niet noemen. De merrie kwam steeds dichterbij met de oortjes nieuwsgierig draaiend. Iana ademde kalmpjes in en uit en grijnsde van oor tot oor toen het paardje toch besliste de snoepjes op te eten. Pas toen die op waren merkte Iana dat ze er meer wilde, maar Iana gaf haar niet de keus er meer te nemen en stapte kalmpjes op. Damnit! Dat had ze misschien beter niet gedaan. De merrie was een heel stuk naar achteren gesprongen waardoor Iana de kans niet meer had om haar nog wat snoepjes te geven. Oké, dan doen we het maar op deze manier, schoot er door haar hoofd. Iana legde, terwijl de merrie keek, een aantal snoepjes op haar hand en stapte zo steeds meer achteruit. Het meest slimme paard zou haar volgen om de snoepjes te kunnen grijpen. Wat deze zou doen wist ze niet, het viel te proberen. "Kom dan, meisje." Iana fluisterde liefkozend richting de merrie en bleef halt houden, een twintigtal meter verder dan het zwarte paard. Nu lag de keuze aan haar. Of ze zou meekomen, of ze zou blijven staan en dan zou Iana weer wat anders proberen. Ze was immers super goed in het temmen van paarden en had er dan ook veel ervaring mee. Haar eerste paardje was een shet geweest, al was die gestorven aan een peesverrekking. Iana was er nooit goed van geweest, al was het nu al enkele jaren geleden en was ze er al lichtjes overheen. Uiteindelijk was Iana veel te groot om op een shetlander te rijden. Pas toen Iana merkte dat de merrie niet dichterbij wou komen liet ze een korte zucht horen. Tijd voor een nieuwe actie. Ze gooide de snoepjes één voor één, achter elkaar en stapte zo steeds weer achteruit om een spoor van snoepjes te vormen. Pas toen ze aan haar tiende snoepje zat stopte Iana en ging daar weer zitten. Nu zou de merrie waarschijnlijk wel komen, uiteindelijk was Iana wat uit het zicht verdwenen en zou ze niet al te veel opvallen.