› young, wild & free

Met een duw in haar rug werd ze uit een diepe, droomloze slaap gehaald. Echter, Irems ogen schoten niet direct open. In plaats daarvan mompelde ze wat in haarzelf, onhoorbaar welke woorden ze nou eigenlijk sprak, en perste haar lippen een aantal keren op elkaar nadat haar tong over haar lippen was gegaan, haar ogen nog steeds gesloten.
Haar ogen gingen geleidelijk aan open, merkten de zonnestralen die door kleine kiertjes tussen het gordijn doorkwamen als eerste op. Hierdoor kwam ze langzaamaan steeds meer bij haar bewustzijn.
Daarna kwam het besef pas dat ze daarnet daadwerkelijk wat had gevoeld, in haar rug.
Haar nek draaide ze dan ook abrupt om, haar bruine ogen die iemand in zich opnamen. Haar mond vormde haast automatisch een o, waarna ze de dekens dichter tegen haar haast blote lichaam aantrok en wat meer afstand nam. Wie was dát? En nog beter, what the fuck was er gebeurd? Waarom was ze bij deze wildvreemde jongeman, in een kamer die ze nog nooit had gezien, of had kunnen zien?
En nog erger; het enige wat ze aanhad was haar bh met daaronder haar slip.
God. Het was maar goed dat ze niet meer onder haar ouders hoede stond. Als die dit eens te weten kwamen.. Maar goed, dat was ook precies de reden waarom Irem was weggegaan.

“Wie ben jij en –” Haar bruine ogen doorzochten even de omgeving, maar ze herkende het écht niet, nergens van. “..wat doe ik hier?”
Het enige wat ze van de avond ervoor nog merkte was een bonzend hoofd, zo pijnlijk dat het was, en dat alles aan haar lichaam op dit moment pijn deed. Was ze gevallen en had ze jongeman haar meegenomen om te helpen, haar een veilige plaats gegeven om te overnachten? Maar, waarom lag ze dan haast naakt naast hem? God..

Een glaasje water. Het was een van de weinige dingen die op dit moment daadwerkelijk zouden kunnen helpen, in combinatie met een doos paracetamol, die ze zo snel mogelijk achterover wilde gooien. Irem voelde zich écht belabberd, haar hele lichaam deed pijn en ze was ook nog eens in een onbekende ruimte, met een onbekend persoon. Kon het allemaal erger?
Ja, dat kon. Want als het allemaal al niet erger kon, wist ze ook nog eens niet wat ze had uitgespookt die avond ervoor. Het enige dat ze nog wist, was dat ze naar een feest was gegaan en teveel had gedronken, veel te veel. Vandaar dat ze dus niks meer van de avond ervoor wist. Logisch.

Mortimer. Nou, er was één ding zeker; ze had de jongen nooit gezien, laat staan dat ze hem kende. Well, fijn dat ze dus beiden niet wisten wat er aan de hand was. Of wat er in ieder geval de avond ervoor had afgespeeld.
Irem rolde met haar ogen, mompelde wat in zichzelf. Het was niet dat ze zich op haar gemak voelde in het bed, maar toch lag ze ontspannen onder de deken, wel op een afstandje van hem. Dichtbij genoeg om de krassen op zijn lichaam te zien, afkomstig van nagels. Waren dat.. die van haar?
“Denk je..?” Dat ze wat hadden gedaan? Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze hem aan. Nu ze haar lichaam ook eens bekeek.. Haar lichaam had her en der blauwe plekken. En God mocht weten hoe ze daaraan kwam.

Een zucht ontsnapte tussen haar lippen door. “Waarom overkomt alleen mij dit weer..” Mompelde ze haast onhoorbaar, maar gezien de stilte in de ruimte, was het niet onmogelijk dat de ander het had gehoord. Alhoewel dat niet de bedoeling was geweest. Echt niet.