Shadowzz!

Rustig liep Flair door het schaduwplekje, het was warm vandaag. Ook te warm om te liggen maar het was ook weer te warm om te lopen dus zocht ze een lekkere schaduw waar ze kon liggen. Met een zachte bries keek ze rond, Flair vond heel veel schaduw maar dan ook weer niet. Ingewikkeld om uit te leggen eigenlijk. Eindelijk vond Flair een schaduw plekje en zakte neer op de plek. De welsh x paint doezelde weg in de schaduw.
Na een tijdje deed Flair haar ogen weer open en begon liggend te grazen, het was lekkere gras en af en toe een paar bloemetjes. Ook mos kon ze best eten. Toen Flair genoeg gegeten had sloot ze haar ogen weer en dutte weer in. Flair's droom ging over een meisje, Amy. Ze hadden elkaar bij de waterval ontmoet en Flair had haar vertrouwd. Helaas was ze haar vertrouwen kwijtgeraakt toen Amy op haar ging zitten. Flair was weggerend. Maar daar droomde Flair nu dus over.

[Valerie]

Valerie was hier nog niet zo lang en ze wou eens de omgeving gaan verkennen. Ze had een kort broekje aan en loop schoenen. Ze wou natuurlijk geen pijnlijke voeten krijgen onder het lopen. Ze genoot met volle toeren van de natuur. Het was ze vredig en groen. Valerie klom over een paar rotsen heen. Ze zweette heel erg en had het erg warm. Gelukkig zag ze bomen waar onder veel schaduw te vinden was. Rustig liep ze er heen. In de verte zag ze een paard liggen. Het sliep, maar wel erg onrustig waarschijnlijk lag het te slapen, dacht Valerie. Ze bleef even staan om het paard niet af te schriken. Rustig liep ze naar een grote kei en ging daar om zitten. Vanaf hier kon ze alles goed in de gaten houden. Het paard werd wakker en begon rustig te grazen. Dood stil bleef Valerie zitten. Ze was een appel aan het eten, er was een hap uit. Op het moment dat het paard en zij oog contact kregen, rolde Valerie de appel naar waarschijnlijk een merrie toe. Nog steeds bleef ze dood stil zitten. Eerst moest de merrie vertrouwen in haar krijgen dat ze haar niks zou doen.


ispi loos~ maar dat komt nog wel^^

Flair schrok op, er zat een mens op een kei en keek naar haar. Gelijk spande ze al haar spieren aan en stond op. Er kwam een roodachtig ding op haar afgerold, Flair kende het niet. De merrie zette een stap achteruit en strekte haar hals uit naar het ding. Het leek haar wel lekker dus nam ze twijfelend een hapje, en nog een en toen was het ding op. Flair keek om zich heen om te kijken of er misschien nog meer waren maar alleen het mens was er. De vorige keer werd het absoluut een ramp en Flair wou het niet nog eens laten gebeuren. Beetje bij beetje ontspande Flair zich maar dichterbij komen, ho maar. Flair snoof even en keek het mens wantrouwig aan, Flair verloor haar voor geen moment uit het oog. Gelukkig deed ze niet zo veel. Langzaam nam ze een stapje en bleef gespannen staan. Eenmaal ontspande ze zich en begon te grazen zonder het mens uit het oog te verliezen. Ze brieste en schudde haar hoofd, met een ruk schoot haar hoofd omhoog en ze draaide haar hoofd naar een stekende wesp. Flair hapte het beest dood en wachtte af.

zo dra het paard Valerie in de gaten kreeg stond het paard op, en nam voorzichtig een hap van de appel. Stapje voor stapje kwam ze dichter bij. Valerie bleef nog steeds stil op de kei zitten. Ze wist wel hoe je met bange, wilde paarden om moest gaan. Haar ouders hadden een paarden opvang voor gewonde wilde paarden. Die paarden waren echt heel erg bang. Je kon de spanning die hun hadden gewoon voelen. Maar bij dit paardje was het wel anders. Waarschijnlijk had het al eerder een mens ontmoet, maar was dat niet zo goed afgelopen. Valerie vertrouwde het paard. Ze boog haar hoofd even zo dat ze kon zien of het een jongen of een meisje was. Het was een meisje. De merrie zette nog een stap en keek Valerie wantrouwend aan.''rustig maar, ik zal je niks doen. En zo lang jij er nog niet klaar voor bent blijf ik hier gewoon stil zitten.''Zei Valerie zachtjes. Het was een erg mooi paardje vond ze. Ze had een mooi hoofd en een slank lichaam. Rustig wachte ze af.

Flair spitste haar oortjes bij de warme woorden van het mens, toch bleef ze staan. Gelukkig bleef ze op de kei zitten, dat maakte het veel makkelijker voor Flair. Langzaam maar zeker zette ze nog een paar mini stapjes en snoof. Toch was het wel iets te dichtbij en Flair's hoeven kwamen een paar centimeter van de grond. Snel liep ze weer achteruit. Flair stampte eventjes op de grond en begon te grazen, het waren zenuwachtige kauwbewegingen en Flair voelde zich onveilig. Stel je nou voor dat ze net als Amy op haar rug ging zitten. De merrie had veel paarden langs zien komen met rare dingen op hun rug en dingen in hun mond en riempjes op hun hoofd. De tweebenen zaten dan op dat ding dat ze een 'zadel' noemden en die riempjes noemden ze 'hoofdstel'. Aan dat hoofdstel zat een bit, had Flair gehoord. Ongemerkt huiverde ze, Flair kon zich niet voorstellen dat ze dat toelieten, zijzelf had een mens er gelijk af gebokt. Maarja, paarden zonder vrijheid konden niet goed denken vond Flair. Toch wel zielig eigenlijk. Verzonken in gedachten vergat ze het mens tot ze zich eraan herinnerde dat ze er nog was. Langzaam tilde ze haar hoofd op en keek haar weer aan.

De merrie was bang maar sterk genoeg om nog een paar stapjes in de richting van Valerie te doen. Het werd haar toch te gek en ze stijgerde laag. Valerie schrok er niet van, dit was wat deze paarden deden. Ze moest er achter zien te komen waarom ze de mens niet vertrouwd. Want zo te zien had ze wel al iemand ontmoet. De merrie ging weer grazen, maar wel heel erg onrustig. Ze moest zich ontspannen gaan voelen bij mensen. De meeste mensen doen gewoon lief tegen paarden. Valerie in ieder geval wel. Ze probeerde te kijken wat het was, waarom de merie bang was geworden voor mensen. Er zat een zwarte streep op de rug van de merrie. Het zou van een boom kunnen zijn, maar ook van een paardrij laars. Valerie dacht goed na, en toen wist ze het. Er was vast een meisje geweest die geprobeert heeft om op haar te klimmen, maar wilde paarden willen dat natuurlijk niet.'' Rustig maar, ik zal niet op je gaan zitten. Ik blijf hier gewoon op de kei zitten, tot dat jij dat wilt.'' Zei Valerie rustig.

Het leek alsof ze de woorden echt begreep, dat was ook voor een gedeelte zo. Flair begreep ze en voelde zich iets meer vertrouwd. Vertrouwd genoeg om 3 grote stappen te maken en zo te blijven staan. Hopelijk had het meisje nog zo'n rood ding, het was namelijk erg lekker. Flair hinnikte laag en keek met haar bruine kijkers naar haar. Ze deed nog een stap, en nog een. Verder wou ze niet. Flair's houding was trots en vriendelijk. Weer snoof ze en zwiepte met haar staart tegen haar flank aan. Stiekem wou ze best naar het meisje maar de vorige keer waren haar vertrouwen die ze aan het meisje gaf, tegen haar gekeerd en vluchtte ze voor Amy. Nog een stap, Flair moest nog 3 en een halve meter lopen en ze was bij het mens. Trots had ze haar staart geheven en keek de tweebeen ondeugend aan. De merrie keek nog steeds naar haar en bedacht dat ze veel liever zou zijn dan Amy. Misschien was ze te vertrouwen, tenminste dat hoopte Flair. Langzaam maar zeker liep ze naar haar toe en stak haar neus onzeker uit. Flair hoopte dat haar vertrouwen niet nog eens konden breken, misschien was ze fout geweest maar dat hoopte ze niet. Hopelijk was ze echt te vertrouwen, als Flair haar echt zou vertrouwen mocht ze heel misschien ooit op haar rug zitten maar nu nog niet, nog lang niet.

De merrie kwam steeds dichter bij. Dit was wat Valerie wou, maar ze deed nog niks. Dan was het vertrouwen wat nu opgebouwd was weer in een klap weg. Even bleef de merrie staan en keek met haar mooie ogen Valerie aan. Ze was verkocht, dat was ze eigenlijk meteen al. Want zon apart paardje had ze nog niet eerder gezien. Nieuwschierig kwam ze nog wat dichter bij en stak haar neus naar haar toe. Valerie voelde in haar zak.''ik heb nog maar twee appels, merrie. Maar als ik ze door de midden doe dan heb je er meer.'' Ze glimlachte naar het paardje. Ze haalde een appel uit haar zak en brak hem door midden. één helft hield ze nog even vast en de andere helft deed ze weer in haar broek zak. Ze stak de appel naar voren. De merrie kon er nog niet bij, maar Valerie ging niet van de kei af, want dan zou de merrie weg gaan. Het paard moest zelf bij haar komen en dan zou ze zien dat er niks aan de hand is.

Jaaa, juichte Flair vanbinnen toen ze dat rode ding weer zag. Snel deed ze nog een stap naar voren maar bedacht zich. Even richtte ze haar blik op de tweebeen en dan weer op de appel. Flair besloot dat de mens nu nog niets verkeerd deed en deed nog een stap naar voren. Langzaam liet ze haar neus zakken en pakte de appel met haar zachte lippen. Flair kauwde er op en slikte het door. Snel dacht ze even na of ze nou hier moest blijven of dat ze nou afstand moest nemen. Flair besloot het laatste en deed een klein pasje achteruit. Veel meer deed ze ook niet omdat ze vertrouwen begon te krijgen voor haar. Ze schuurde met haar hoofd langs haar been en keek snel weer op. Ze begon het warm te vinden. Langzaam liep ze een grote pas naar achteren en keek naar achteren, ze moest nog maar een klein pasje achteruit doen om weer in de schaduw te gaan staan. Weer dacht ze na en besloot toch maar bij het mens te blijven. Gelijk deed ze weer een paar stappen naar voren en spitste haar oortjes vrolijk. Nu deed ze nog een grotere stap tot het meisje haar bijna kon aanraken. Weer besloot ze dat het niet eng was en deed nog een mini stapje. Als het meisje haar hand uit zou steken kon ze haar aaien.

Valerie moest lachen om hoe de merrie met zichzelf in twee strijd zat. Maar toch besloot ze om wat dichter bij te komen staan. Valerie kon haar nu aanraken maar dat deed ze nog maar even niet. Dit was al heel goed en ze pakte nog een helft van een appel uit haar broekzak. Ze legde hem nu op haar schoot, zo dat de merrie nog dichterbij moest komen. ''kom maar, ik zal je niks doen.'' Zei ze zacht.'' Valerie hoorde gekraak en keek achterom. Er kwam een man in een groen pak uit de bosjes met een geweer in zijn handen. '' Aan de kant dame, ik heb van de gemeente op gekregen om wilde paarden af te schieten, om dat ze al het groen op eten.'' De man richte het geweer op de merrie. Valerie sprong op.''Over mijn lijk.'' Riep ze boos naar de man. Ze wist dat het paard de appels erg lekker vond en en nam het in haar hand.''Please kom met me mee, dan krijg je je appel, anders loopt het hier niet goed af.'' Fluisterde zodat alleen het paard het kon horen. Valerie rende weg, richting het einde van het bos. Daar had de man geen vergunning om te schieten. De tranen rolde over de wangen van Valerie. Ze kwamen bij een klein meertje aan. Valerie ging daar op een steen zitten en droogde haar tranen. Ze gaf de appel aan de merrie.''als je me maar niet het water in duwd.'' Zei ze met een glimlach. ''ik moet je een naam geven. Je moet knikken als je de naam goed vind. Valerie noemde een paar namen op. Tot dat ze zei Flair......

Flair schrok op toen ze een man in een groen pak met een geweer zag, bang steigerde ze, hij was degene die paarden afschoot. Dat wist ze best, haar moeder was door hem vermoord. Omdat ze doodsbang voor de man was volgde Flair haar maar. Het meisje noemde een paar namen en zei op een gegeven moment Flair. Snel hinnikte ze naar haar en at nog even de appel op. Flair knikte naar haar en duwde haar plagend van de rots af. Natuurlijk viel ze in het water, vrolijk spitste ze haar oortjes en hinnikte plagend. Ze nam een aanloop en sprong in het water. Er kwam een enorme golf over het mens heen en Flair keek onderzoekend naar haar, ze moest niet verdrinken. Flair's sterke kaken grepen haar trui en zwom naar de overkant. Waarschijnlijk had ze niet eens hulp nodig maar het was voor Flair een teken van vriendschap. Met nu meer vertrouwen keek ze naar haar, 'en hoe heet jij?' leken ze te vragen.

De merrie hinnikte bij de naam Flair.''oké dan heet je van af nu Flair.'' Zei Valerie lachend. Flair kwam op haar af gelopen en duwde haar van de rots af.''whaaa, Flair.''Gilde ze lachen terwijl ze in het water viel. Flair nam een aanloop en sprong ook het water in. Van het harde lachen verslikte Valerie zich, maar Flair schoot meteen te hulp en greep haar bij haar shirt en legde haar op de kant. Valerie was verbaast, heel verbaast. Een paard die dat echt snapte. ''Je bent een wonder paardje Flair!!'' Zei ze toen ze op de kant lag en Flair bekeek van top tot teen. ''oh, ik heb me nog niet voorgestelt. Mijn naam is Valerie.'' Ze stond op en maakte een buiginkje. Ze liep twee stappen richting Flair en stopte.Ze stak haar hand uit. Valerie had 90 procent gedaan, nu moest Flair de andere 10 procent doen.

Valerie? Zo heette ze dus. Wel een mooie naam, Valerie. Toen Valerie naar haar toe liep snoof ze even maar begreep dat ze niets deed als Flair het niet wou. Twijfelend liep ze de overige stappen en keek met vertrouwen naar haar. Flair besloot hetzelfde te doen als Valerie en legde haar hoofd tussen haar benen en boog ook. De merrie hinnikte en strekte haar neus naar Valerie toe. Haar warme adem kwam tegen Valerie's wang aan. Een tevreden zucht kwam uit de mond van Flair, ze was nu lekker ontspannen. Rustig zwiepte ze met haar staart en schudde haar hoofd. Er waren nu nog maar een paar seconden verstreken toen ze boog en ze drukte haar neus tegen Valerie's hand. Afwachtend bleef ze staan.

[sorry, inspiloos]

Flair begreep het gelukkig en voorzichtig drukte ze haar neus tegen de hand van Valerie. Met haar andere hand pakte ze de laatste appel. Ze zag dat Flair meteen opkeek.''Kom hem maar halen.'' Zei Valerie speels, en ze begon een paar rondjes te rennen. Het was een klein open veldje maar met aan de rand bomen. Er stond één hele grote boom met veel wortels aan de grond. Een wortel stak een beetje ver uit. Valerie zag het niet en viel lachend op haar buik. Ze rolde om en keek haar nieuwe vriendinnetje aan. Ze stak haar hand omhoog met de appel.''oké jij hebt gewonnen.''Zei ze lachend waarna ze een betueterd(?) gezicht trok. ''Wil je de appel met me delen?''Vroeg ze aan Flair. Dat gezicht wat ze net trok was natuurlijk wel een grapje. ze hoopte dat Flair dat ook in zou zien.

Flair keek gelijk op toen er een appel tevoorschijn kwam, o ja natuurlijk zou ze die halen. Valerie rende weg en struikelde over een wortel, gelijk at Flair die wortel op en keek naar de appel en luisterde naar de woorden van Valerie. Misschien zal ze het delen, misschien ook niet. Flair keek naar het beteuterde gezicht van Valerie en at iets meer dan de helft van de appel op. Dat smaakte, vond Flair. Dit was wel een leuk spelletje, vond Flair maar ze wou niet overhaasten, anders zou het te snel gaan. Flair had iniedergeval meer vertrouwen in haar dan in Amy. Nee, Amy was verleden tijd. Flair bokte speels en rende weg, uitnodigend dat wel. Omdat Valerie niet aandrong mocht ze ooit wel eens op haar rug zitten. Ze schrok op, er was een hele hoge hindernis voor haar. Sierlijk sprong ze eroverheen zonder moeite en keek naar de sprong, dat was leuk! In rengalop keerde ze om en sprong er overdreven overheen. In een handgalopje keerde ze terug naar Valerie.

Valerie ging zitten en keek hoe Flair bokte en mooi over een hindernis sprong. Het zag er grappig uit. Ze keek even naar haar tas. Daar zat het halster van Jordy in. Jordy was wel veel kleiner, maar hij was groor, een grote shetlander. Mischien kon Ze het halster zo vergroten dat hij ook bij Flair om paste. Ze pakte hem uit haar tas en liet het zien aan Flair.''Je hebt nu een moeilijke keuz Flair. Ik vind je heel lief en je gaat goed voor uit. Je bent echt mijn maatje geworden. Ik heb hier een halster en dat kan ik bij je omdoen, dan neem ik je mee naar mijn huis, daar heb je twee vriendjes en een dak boven je hoofd. Je kan ook in de wei, maar het is niet zo groot als hier. Je krijgt van mij ook eten in overvloed en ik heb thuis veel van deze rode dingen.'' Zei Valerie siriuus en ze keek naar het stukje appel in haar hand.''Je moet het zelf beslissen.Wil je hier blijven, dan mag dat, maar denk wel aan de jager he?'' Valerie legde het halster op de grond met de appel ernaast. ''Eet je van de appel, dan ga je met mij mee naar huis,kom je naar mij toe dan krijg je een laatste knuffel en dan kan je doen wat je wilt.'' Valerie deed een paar stappen opzij en keek Flair aan.

Flair wist wel wat dat ding was, het was een halster, dat kende ze maar al te goed. Nu moest ze inderdaad een lastige beslissing maken, in het wild blijven of naar haar vriendinnetje gaan in gevangenschap. Ze dacht eens diep na en zuchtte diep, hier zou ze misschien wel spijt van krijgen maar ze besloot haar vrijheid op te geven voor Valerie. Flair keek nog een laatste keer om naar achteren, haar vrijheid. Flair hoopte dat haar vertrouwen er niet voor niets waren voor het meisje. Toen liep ze naar de appel en at het op. Gelijk snuffelde ze aan het halster en probeerde erin te bijten. Een rare gedachte dat ze dat ding om haar hoofd moest hebben en zich moest laten leiden. Even bedacht ze dat ze nog weg kon, haar vrijheid tegemoet en Valerie vergetend. Maar nee, ze gaf echt haar vrijheid op voor haar. Ze zou er gelukkig niet alleen zijn, het halster rook naar een pony en een paar andere dieren. Vol vertrouwen keek Flair haar aan en pakte het halster op. Ze bracht het naar Valerie en keek haar aan.

Flair twijfelde blijkbaar, maar gelukkig koos ze voor Valerie. Ze liep naar het halster en pakte het met haar tanden. Ze liep naar haar toe. Valerie kreeg een grote glimlach op haar geicht, een hele grote. Ze pakte het halster van Flair aan, en deed het bij haar om. Toen ze het halster om had gedaan, knuffelde ze Flair om haar hals pakte haar neusje en gaf haar een dikke kus. ''kom maar mee, mooierd!'' Zei Valerie blij. Ze liep een paar stapjes. Het ging goed, dus ging ze weer verder. Uit eindelijk kwamen ze bij een weg. Ze moesten eerst oversteken. Dat ging gelukkig goed. Rustig stapte ze in de berm van het fietspad. Van achteren kwam er een vrachtwagen aan. waarschijnlijk had Flair er nog nooit één gezien. Valerie wist wat ze moest doen en draaide Flair naar de vrachtwagen toe.

Gespannen bleef ze staan toen het halster om haar neus gleed, toen het over haar oren gleed bokte ze toch nog wel even. Ook het klipje werd vastgezet en Flair voelde zich opgesloten en onveilig. Toch liep ze wat aarzelend mee. Flair en Valerie staken een hard weggetje over, haar hoeven maakten een klik geluid. Raar, veel paarden hadden haar aangeraden om weg te blijven van een weg en nu liep ze met de 'aartsvijand' over de weg. Opeens draaide Valerie haar om, Flair wou weigeren maar ze zat vast. In paniek draaide ze met een ruk om en keek naar een enorm, reusachtig ding. Flair hinnikte angstig en steigerde hoog. In haar ooghoeken zag ze tot haar opluchting dat Valerie oke was maar Valerie leek dat ding te kennen. De merrie vertrouwde haar weer snel en keek het naderende ding aan. Met een schrille hinnik passeerde de auto. Wel een rare hinnik, het leek niet op paarden gehinnik het was een soort toeter. Wat een rare wezens zijn mensen toch, dacht Flair. Gespannen wou Flair achterom kijken of dat ding haar niet wou aanvallen maar weer zat het halster in de weg. Ze draaide haar achterhand om zo schuin over de weg te staan om dat ding na te kijken. Helaas blokkeerde ze het fietspad en opeens hoorde ze geschreeuw. "Hey, maak dat je weg komt met die rotte knol!" Schreeuwde iemand. Weer steigerde Flair hoog en keek naar die rare stangen waar een jongen op zat. De jongen gooide een blikje naar haar kont toe. Doodsbang bokte Flair tegen de fiets en keek geschrokken toe hoe het viel en kapot was. Ook de jongen zag er geschrokken uit en rende met zijn vrienden weg. Flair's flanken gingen hard op en neer, wat was dit voor een wereld? Opeens besefte Flair dat ze zich losgerukt had van Valerie, ze zou kunnen vluchten. Maar dat deed ze niet, met een onschuldige blik liep ze naar Valerie toe en hinnikte zacht. Het halster zat nog wel op haar hoofd en het zat nog op dezelfde plaats als voorheen.

Wat er allemaal gebeurde kon niemand beschrijven. Het ging allemaal zo snel. Gelukkig mankeerde ze allebei niks. Flair was bang, en terecht. Alles in deze wereld was nieuw voor haar. Valerie wist zeker dat ze mee wou want ze kwam spijtig weer terug gelopen. Valerie pakte het halster touw weer vast en keek Flair aan.''Het is goed meisje, Je hoeft niet te bokken en te stijgeren, want al deze dingen hier die doen je niks.''Zei ze en weez naar de vrachtwagen die al een eind verder was. ''En die jongen die een blikje naar je gooide was echt stom, maar daar mag je van schrikken, alleen gebeurt het echt nooit. Het was nu omdat je op de weg stond.Ik hoop dat je het allemaal een beetje begrijpt, dat je nergens bang voor hoeft te zijn als ik bij je ben!!'' Zei ze, en rustig liepen ze weer verder. Valerie woont in een vrij staande boederij, dus ze hoefde niet door allemaal straatjes. Gelukkig ging de rest van de terug weg goed. Het huis was in zicht. Valerie deed het hek aan de zijkant van haar huis open. Nu links was haar achter tuin en rechts zag je nog een hek. Ze deed die open en gelijk kwamen Jordie(de shet) en Winnie( de geit) aangerend. Maar Valerie stuurde ze nog even weg. Het weiland loopt tot aan de weg, maar er zat wel een slootje tussen de weg en de wei. Er was ook een inloop stal met zand er in.''Daar word nog aan gewerkt en dan worden er twee stallen gebouwd, een stal voor jou en een stal voor hun daar.'' valerie grinnikte. ''Daarin is ook de poetsplaats en mijn spullen, die ik voor jou nog moet aanschaffen.'' Achter de tuin zat een buitenbak. Van uit de tuin kon je daar dus perfect alles in de gaten houden.Valerie deed het halster af bij flair en deed het hek achter haar dicht. Even keek ze nog.''Winnie en Jordie zijn heel lief hoor, maak maar rustig kennis!'' Riep ze nog naar Flair en ging haar huis binnen.

Flair liep de hele reis rustig achter Valerie aan, nou ja, rustig? Af en toe even schrikken en onrustig met haar oortjes wiebelend en natuurlijk hinniken. Nu was alles wel veel rustiger en na een tijdje moest ze door een hek, Flair moest Valerie vertrouwen en liep door het hek. Nog 1 keer keek ze achterom voordat ze het hek sloot. Haar vrijheid... Was nu echt weg. Gelijk keek ze weer om, naar een grappig klein paardje en een ander vreemd wezen, het mekkerde. Valerie deed het halster af en Flair stoof weg. Recht op het hek af, 5 meter van het hek vandaan maakte ze een soepele bocht en scheerde weer weg. Ze maakte ruime, snelle passen. Ondertussen bokte ze vrolijk, even de benen strekken.

Na een tijdje hebben gerend stopte ze en begon te grazen, er was niet zoveel gras als waar Flair vandaan kwam maar het was genoeg. Het inloopstalletje kreeg ze in de gaten en nieuwsgierig liep ze ernaartoe, met de oren gespitst. Flair liep naar binnen en verkende de boel, in het wild hoefde ze niet onder een afdakje te staan bij guur wind of 's nachts. Flair wou dat ook niet, ze was een taai, wild paardje en was zo opgegroeid dat ze geen stalletje nodig had. Toen ze helemaal binnen stond kwam er opeens die leuke shet aan met zijn vriend. Helaas versperden ze de doorgang en Flair voelde zich opgesloten. Angstig steigerde Flair en bokte daarna hard tegen de stal. Er was niets kapot maar de shet en de geit renden geschrokken naar buiten. Ook Flair sjeesde naar buiten en steigerde hoog voor het hek, daar had ze niet op gerekend. Snel draaide ze om en ging door met rennen, ze kwam tot de conclusie dat het hier klein was. Nadat ze de hele wei in een knoertharde galop had verkend begon ze weer te grazen. De shet kwam dichterbij en hinnikte zacht. Gelijk stopte Flair met grazen en hinnikte terug. Onderzoekend gaf ze een begroetend neusje en keek of het leuke geitje er ook was, maar nee, die was nog te geschrokken. Toch liep Flair naar hem toe en gaf hem ook een neusje.

Valerie had wel verwacht dat Flair zo zou reageren, maar ze wist zeker dat het niet zo lang zou duren tot dat ze samen heel leuk een wedstrijd zouden rijden. pring pring. Valerie pakte de telefoon op.''Met Valerie, hey, ja met mij gaat het goed hoor!met jou? Ja ik heb een nieuw paardje maar hij is wild en is nu aan het bokken en stijgeren.'' Zei Valerie tegen haar moeder aan haar telefoon. De lucht betrok en de eerste spatten vielen al op de grond. Ze keek naar buiten, gelukkig was Flair al weer wat rustiger geworden en probeerden vriendjes te maken met Jordy en Winnie. Daar was ze heel blij mee. Ze zei gedag tegen haar moeder en legde de telefoon weer neer. De regen was weer opgehouden en Valerie liep naar Flair toe.''Morgen gaan we beginnen met oefenen.''

Oefenen? Wat dan? Nouja, het zou wel een of ander mensen ding zijn. Misschien mocht ze heel voorzichtig op haar rug zitten maar dat wist Flair niet zeker. Het werd al langzaam donkerder en Flair was moe van de opwinding. Net nog had ze haar vrijheid en toen opeens was ze gevangen. Erg was het niet, tenminste, ze zat er niet mee. Flair zou haar vrijheid natuurlijk wel missen maar Valerie was haar alles geworden. Blij en opgelucht zag ze Valerie achter het raam staan, dat gaf haar een gevoel van veiligheid. Opeens begon het te regenen, het kwam met bakken uit de hemel. Verkoelend, lekker. De regen spoelde al haar zorgen weg en voor dat gevoel kwam blijheid in de plaats. Met grote ogen keek ze toe hoe Winnie en Jordy de stal in vluchtten en haar riepen om erbij te staan. Maar ze kropen heel snel dieper de stal in tijdens een bliksemflits. Flair schrok er niet van en bleef relaxed staan.

Bliksem schigten verlichte de hemel heel erg. Valerie was gelukkig binnen en was blij dat Flair dat niet eng vond. Ze moest lachen om Winnie en Jordy. Haar maag knorde, ze pakte de telefoon weer en drukte op de cijfertjes. ''hallo? ja kan ik nog afhalen? oke doeg.'' Valerie legde de telefoon weer neer. Ze pakte haar jas en stapte in haar fiat 500. Even later kwam ze weer terug met een plastic tasje in haar hand. Ze maakte de deur open en liet zich neer ploffen op de bank en zette de tv aan. Ze smulde van de patatjes die ze had gehaalt. Toen ze het op had, liep ze naar boven en deed snel even andere kleren aan. Ze liep weer naar buiten.''moppie.'' Riep Valerie naar Flair. Ze liep richting het inloop stalletje. Aan de achter kant zat een deur. Daar stonden zakken met biks en hooi. Snel pakte ze twee bakken en vulde die met hooi. Bij een bak deed ze er nog een appel bij. Ze zette de bakken bij de stal en vluchte naar binnen.

Opeens schrok Flair op, een ronkend ding met Valerie erin verdween van het erf. Flair miste haar. Luid hinnikend galoppeerde ze naar het verste puntje van de wei en bleef rusteloos ijsberen. Vaak aan het hinniken van verdriet. Net toen ze een aanloop nam kwam Valerie er weer aan en Flair hield haar in de gaten. Opgelucht brieste ze toen Valerie naar buiten kwam met eten. Het was vies. Gelijk spuugde ze het eten uit en nam een hap van de appel. De hele appel was op. Flair keek in de emmer van de geit en de shet en keek even later naar de etende shet. Jordy was al klaar met het vieze spul en begon aan Flair's emmer. Flair liet het maar zo en begon wat te grazen. Flair hinnikte schril en begon honger te krijgen maar Jordie had haar emmer op en Flair vertikte het biks op te eten. Nouja, dan maar slapen. Flair doezelde in.