Loser

Bailey had nog haar show halster om met daaraan een kapotte musketon haak. Wie dachten ze wel niet dat ze waren. Haar zomaar mee nemen om weer een show te lopen. Deze week had ze er al gelopen, ze had ook al reining moeten rijden. Nu was ze het echt meer dan zat. Jammer voor haar baasje maar ze ging de wildernis in. Als westernpaard zou ze het hier wel redden. Tenminste, dat hoopte ze. Bang was ze niet voor andere paarden, maar het was wel heel anders dan ze gewent was. Thuis had ze de hoogste rang gehad, geen paard kon haar van haar plekje stonden. Hier in de wildernis moest ze natuurlijk onderaan beginnen. Verhalen die naar de ranch waren gekomen hadden haar gewaarschuwd voor bepaalde paarden. Er was een hengst met een kudde, ook al was hij nog in zijn eentje, waar je voor op moest passen. Voor nu hoefde ze zich daar nog niet druk om te maken. Redelijk opgewekt maakte ze een klein bokje waarna ze een stevige galop inzetten. Haar hals strekte ze zodat ze haar gewicht iets meer naar voren zette en haar achterhand beter onder haar lichaam kon plaatsen om zo sneller te gaan. Tijdens het galopperen schoten haar oortjes alle kanten op. Hier was ze nog nooit geweest, waar zou ze eindigen? Met haar oude eigenaar was ze eigenlijk nooit echt naar buiten gegaan. Hij had haar alleen maar laten rijden in de bak en heel af en toe naar buiten. Verder had ze shows gelopen omdat ze van goede afkomst was. Mooi niet dat ze nog meer shows zou gaan lopen. Omdat ze met haar hoofd ergens anders zat zag ze niet dat ze richting de watervallen galoppeerde. Net op tijd wist ze een stop te maken. Zand, modder en gras kwam omhoog door haar achterhoeven die ze in een keer onder haar lichaam had moeten zetten. Rustig dribbelde ze wat heen en weer rond het water tot ze haar hoofd liet zakken om wat te drinken. Heerlijk om eens niemand op je rug te hebben en te doen wat je maar wou.

& Rue

Een vage gedachte verdween meteen uit haar hoofd toen Rue het geluid van hoeven hoorde die afkomstig waren van een Vos met een mooie witte aftekening op zijn volmaakte hoofd. Ze stond tien meter van de waterval af verdwaald en op zoek naar de hoofdweg waar ze vanaf was getreden toen ze dacht dat ze een kortere weg zou vinden langs het bos,, maar het bos was er helemaal niet alleen een waterval, maar toen ze wilde terugkeren veranderde ze toch van gedachten, ze kon deze mooie merrie toch niet negeren? Op een veilige aftstand bekeek ze haar en zag dat ze er niet verwilderd uitzag, integendeel ze was mooi verzorgd, zou ze weg zijn gelopen? Ze zette een stap naar voren en tuitte haar lippen en vloot zachtjes om de merrie haar aandacht op te wekken. Haar voeten verzetten zich blindelings over de rotsachtige grond, ze stond nu aan de overkant van de waterval, ze zou gemakkelijk rond de brond lopen en zo bij haar te komen maar dan zou ze verschiten en wegrennen. Stil bleef ze staan waar ze stond en greep naar een appel die uit haar groene tas kwam ze stak de rode appel naar de merrie uit en wachtte af, zou ze komen. Rue vond het altijd zo jammer dat je niet me een paard kon communiceren dan zou ze zeggen dat ze haar niks wilde aandoen. Op dat moment zag ze pas dat ze een halster aanhad, ze was zeker ontsnapt maar dat begreep ze helemaal, dit was vast en zeker een paard met een vurig karakter die je niet moest dwingen iets te doen als ze het niet zou leuk vinden. Maar zou ze haar negeren en zou ze weer weggaloperen??

Bailey schrok op toen ze opeens iemand naar haar toe zag komen. Nee! Ze ging niet terug naar de mensen. Desnoods zou ze voor altijd met het halster om haar hoofd moeten lopen. Kon haar het wat schelen. Zolang ze niet terug zou hoeven naar de mensen vond ze alles best. Haar achterhand draaide ze lenig een kwartslag zodat ze het meisje aan kon kijken. Sinds haar eerste dagen was ze al in handen van de mensen. Vandaag zou er een einde aankomen. Geen geprik meer van sporen, geen geklaag meer als ze iets niet snapte. Jammer genoeg zou ze ook het lekkere eten moeten missen, de aandacht die Reggie haar gaf. Zo mocht ze niet denken, haar keuze was gemaakt. Om nu met hangende pootjes terug te gaan wou ze niet. Zo zat ze niet in elkaar. Bailey hief haar hoofd toen het meisje in haar tas greep naar iets. Echter, toen er een appel uitkwam liet ze haar hoofd weer zakken tot zekere hoogte. Appel, onweerstaanbaar lekker. Waarom wisten mensen toch altijd wat paarden lekker vonden? Sinds de show had ze niets meer gegeten, wel gedronken maar niets gegeten. In heel HH was genoeg te vinden. Vooral nu omdat het lente was. De ene appel die het meisje in haar hand had zou geen verschil uit maken bij wat ze allemaal kon eten. Uit nieuwsgierigheid naar de reactie van het meisje, omdat ze de appel niet kwam halen, hield ze haar oortjes strak naar voren evenals haar blik strak op het meisje gericht. Ontsnappen was nooit in haar hoofd opgekomen tot een paar dagen geleden. Alsmaar moest ze rijden, telkens hetzelfde. Verhalen hadden zich naar de ranch verplaatst waardoor ze was gaan dromen. Natuurlijk zaten er sombere kanten aan het wilde leven. Maar tot nu toe had ze nog helemaal niets ontdekt.

[Bailey is een Gunner Quarter Horse ]