Loser

You're getting closer, to pushing me
Off of life's little edge
Cause I'm a loser and sooner or later
You know I'll be dead
You're getting closer, you're holding the
Rope and I'm taking the fall
Cause I'm a loser, I'm a loser, yeah

De maan nam het over van de zon, die zich heel de dag had verstopt achter de aggresieve wolken. De maan leek meer geluk te hebben, de wolken hadden de kans niet om de blinkende volle maan te verbergen. Alsof de maan meer kracht had dan de zon. Reggi keek naar de lucht en kneep zijn ogen even dicht waarbij hij zijn hoofd weer liet zakken. Hij deed zijn ogen weer open, hij zag wat troebel, een traan die uit zijn ooghoeken zakte. Hij had er genoeg van, wat deed hij toch constant verkeert? Weer een dierbare die weg viel. Was hij gedoemt om ongeluk te hebben met liefde. Hij was gedoemt om pijn te lijden. Maar stilletjes aan begon hij er genoeg van te krijgen. Waarom kon hij niemand vinden waarvan hij zeker mocht zijn dat zij hem niet verliet. Naja dat gevoel had hij elke keer opnieuw, maar dat gevoel bedroog hem. Hij veegde zijn tranen weg, en meteen daarna keek hij woedent naar de gast die voor hem stond, die hem aan het uitlachen was. Het meisje die erbij stond, was zijn meisje ! Reggi duwde het meisje bruut opzij, die moeite moest doen om blijve recht te staan, maar uiteindelijk toch pijnlijk op de grond viel:oeps. Hij greep naar de gast zijn keel en hefte hem 5 cm op. Zijn spieren spande zodanig op van de woede. De gast hapte naar lucht, die hij niet binnen kreeg en begon te trappen en te slagen. Reggi kreeg enorme slagen, maar zijn pijngrens was verdwenen. Reggi liet de gast vallen en trapte in zijn maag. Hij richte zich op het meisje en grijnsde gemeen, 'Veel plezier met je jongen.' Hij had haar nog wat dingen horen roepen toen hij de jongen aan pakte, maar de woorden waren niet tot hem doorgedrongen. Reggi stapte rustig weg terwijl het meisje wenend naast haar gewonde vriend hurkte. Reggi ging een cafe binnen. Bestelde een cola en stil keek hij rond. niemand die hij kende. Dan ging hij zijn tijd hier niet verspillen. Hij dronk zijn cola gulzig op betaalde en stapte naar buiten, net op het momment voelde hij iets tegen zich aanbotsen. Hij keek naar beneden en zag dat iemand op de grond lag. . .

Haar nieuwe huis was ronduit perfect. Ze had het niet durven hopen, maar in de paar weken dat ze er woonde, voelde ze zich steeds beter en had ze op een toekomst durven hopen. Ze werkte nu in een supermarkt en 's avonds in een cafeetje en eigenlijk verdiende het wel goed. Ze hield geld over en het plan was om een studie op te pakken. Ze had nog zoveel mogelijkheden voor zich liggen. Voor het eerst sinds tijden besefte ze het zich en het voelde goed.
Gelukzalig lag Shannon in haar bed en sloeg loom de wekker uit. Ze had zich voorgenomen om vandaag maar eens te beginnen met een soort work-out. De afgelopen tijd had ze haar lichaam laten verslonzen en als ze wat meer in het leven wou bereiken, had ze ook wat aan een goede conditie. Dus. Elke ochtend joggen. Ookal had ze vandaag een vrije dag, oké, 's avonds moest ze nog wel in het café werken, maar dat was leuk en beschouwde ze niet echt als baantje. Ze had namelijk genoeg tijd om met mensen te kletsen.
Ze had zich omgekleed en stond inmiddels op een appel te knagen, in de voortuin. De zon scheen en ondanks dat het winter was, was het niet al te koud. Nadat ze de appel op had, begon ze op een kalm drafje te joggen en hield dit tempo een tijdlang aan. Tot ze besloot dat ze best wel een tikje harder kon. Zo verhoogde ze steeds het tempo tot ze op een aardig jogtempo zat zonder al te erg buiten adem te raken. Op een gegeven moment kwam ze in de stad aan, waar tumult was uitgebroken. Direct kreeg ze last van vroeger, waar veel mensen in een cirkel om haar heen hadden gestaan en net zo luid waren geweest.
"Kom op, Shannon," fluisterde Matthew zachtjes terwijl hij haar hand vastpakte. Tranen liepen stilletjes over het jonge meisje haar bleke wangen. Shannon leek op haar broer, maar toch ook weer niet. Hij was altijd zo moedig tijdens de rituelen. Zij moest altijd huilen. Naarmate ze ouder werd, werden de rituelen pijnlijker en moest ze steeds meer accepteren. Het ergste wat ze tot nu toe gezien had was een meisje wat tien jaar ouder dan Shannon was. Het meisje was nu twintig, Shannon tien. En dat meisje werd tijdens het ritueel door alle mannen... Alle mannen kwamen met hun geslachtsdeel in haar. En Shannon wist dat het haar later ook zou gebeuren. Zij was de uitverkorene, zeiden ze. En ze kon niet aan haar lot ontkomen.
Hard kneep ze in Matthews hand terwijl ze naar de grond staarde. Ze weigerde naar de 'priester' te kijken die vandaag weer een litteken ging zetten. Ze haatte die rituelen. Littekenplaatsing. Je had twee soorten. Die met het mes en die met het branden. Shannon wou het mes. Maar vandaag was de brander weer aan de beurt. Het was namelijk voor de eerste keer dat ze ongesteld was geworden en dat werd voor eeuwig in je huid gebrand, zodat je maar een vruchtbare vrouw kon worden, trouw aan de rituelen van de groep. Shannon had nooit echt een groepsgevoel gehad voor deze mensen. Vrijwillig verminkt worden was nou niet bepaald iets wat Shannon graag wou.
"Ik wil niet," fluisterde ze heel zachtjes, zodat alleen Matthew het kon horen. De groep om hun heen juichte, stimuleerde haar en Matthew door te lopen naar het midden, naar de ritueelstoel. Naar de priester.
"Ik haal je hier weg," zei Matthew met een strak gezicht. "Zodra ik oud genoeg ben neem ik je mee." Hij liet haar los, keek vervolgens strak voor zich uit en ging in de kring staan. Shannon jammerde zachtjes toen ze haar offerjurk uittrok en naakt voor iedereen stond. Haar lichaam, die langzaam in een vrouwenlichaam aan het veranderen was, was privé. Behalve voor de groep. Haar lichaam was van de groep. Niets was meer van haar. En zwijgend onderging ze het overgangsritueel.
Shannon had haar lip stukgebeten. Ze proefde bloed maar was nu wel weer terug in het heden. Ze keek naar haar palm, waar een van de rituele littekens te zien was. Sommige mensen dachten dat ze het zelf had gedaan en ze liet het iedereen ook vaak geloven. Toen ze jonger was, toen ze in haar puberteit zat, had ze last gehad van depressies en had ze zichzelf pijn gedaan. Geloofwaardig genoeg. Maar voor nu? Ze stak haar hoofd om een hoekje want ze was stilletjes in een steegje gestaan. Een man lag kreunend op de grond met naast zich een bezorgd, haast in tranen meisje. Omstanders hielpen hun. Dat scheelde. Nu had Shannon zelf behoefte aan iets warms.
In het café waar ze wel vaker kwam maar niet werkte, bestelde ze een kop warme chocolademelk met slagroom en marshmallows. Ze wou ermee een plaatsje zoeken, maar een man liep tegen haar aan en doordat ze zo gefocust was op haar drinken, viel ze om. De kokend hete vloeistof viel over haar heen en ze schreeuwde het uit. Op een of andere manier was ze ook met haar hand in een glasscherf gekomen die diep haar huid binnendrong. Ze beet op haar inmiddels allang kapotte lippen en keek de man aan met tranen in haar ogen.
"Fuck," mompelde ze zachtjes. Ze hielp zichzelf overeind en keek naar de wond in haar hand waar een hele hoop bloed uit kwam zetten. Iemand achter de bar kwam al aanzetten met een handdoek.
"Fuck," zei Shannon nog een keer toen ze strak naar de man keek. Was dat niet die gozer geweest die daarstraks iets te maken had gehad met de vechtpartij? Ze wist het niet zeker, het kon haar niets schelen. Haar hand moest verbonden worden en ze had pijn op haar lichaam vanwege de warme vloeistof die over haar kleding was gegaan. Hopelijk had hij een auto...

Reggi keek naar het meisje die op de grond was gevallen. Zijn ogen gingen wijd open toen hij zag dat er warme chocolademelk over haar was gegaan en dat ze dan nog in een glasscherf was terecht was gekomen. Hij deed zijn t-shirt uit en trok die kapot. Voor de ober er was had Reggi zijn t-shirt al strak rond de arm van het meisje gebonden zodat ze minder bloed verloor. Maar het hielp nietecht. "Godver.." Waarom moest het hem weer overkomen. Reggi zocht iets wat harder kon spannen. Hij trok aan iemand zijn arm. "Hey doe u broekriem uit." De gast wou tegenspruttelen, maar Reggi was hem voor. "Doe verdomme je riem uit." De jongen deed zijn riem snel uit toen hij door had wat reggie van plan was. Reggi spande de riem rond het meisje der arm net iets boven de wonden. Reggi bleef even naar haar pols kijken. Brandlittekens en gewoon littekens van messen. Het kon zijn dat het meisje haar eigen had gesneden gehad, dat zag je tegenwoordig veel, maar brandlittekens waren niet vanzelfsprekend, en zeker niet die zij had. Reggi wende zijn blik af en keek naar het meisje die al recht stond. Normaal moest hij zorgen dat ze nu haar brandwondens onder koud water moet steken, maar hij kon haar zo moeilijk onder koud water steken. "Je gaat mee naar het ziekenhuis. Er is geen andere optie." Reggi Had zijn auto iets verder gezet, maar hij ging haar zo niet mee naar buiten meenemen. "Steek de brandwondens op u armen nu in stromend koud water. Ik ben zo snel mogelijk terug." Reggi liep het Café uit en spurte naar zijn auto. Hij stapte in zijn Grijze Nissan 350z. De Nissan was helemaal uitgetuned, zelfs zijn deuren gingen naar boven. Hij was trots op zijn autootje, het was ook zijn enige trots die hij had tot nu toe. Maar dat speelde nu geen rol, dat meisje moest naar het ziekenhuis. Hij starte zijn auto en gaf gas bij, de moter maakte een brommend geluid alsof 3 auto's tegen elkaar gingen racen. Met volle snelheid reed hij naar het café. Hij stapte uit en liet zijn auto draaien, normaal deed hij dat nooit. Je wist maar nooit wie oppeens instapte en er mee weg reed. Dan nog, degene die zijn auto stal zou niet ver komen. Luide hardstyle muziek was te horen dat uit zijn auto kwam. Ran-D : Living for the moment. Een zalig liedje, hij had respect voor die gast zijn gevoelens. Wat hij zong was waar, maar spijtig genoeg kon je de tijd niet terug spoelen. Reggi ging de café binnen en keek het meisje aan. "Ben je klaar?" Hij keek haar aan. Reggi voelde zich nu verplicht voor het meisje te zorgen, maar meer ook niet. Het zou niet snel meer gebeuren dat hij een meisje zou leuk vinden. Hij had mommenteel genoeg met al die relaties, hij wou nu liever op zijn eigen leven, en dat merkte je ook wel aan hem. Hij had ook wel genoeg meegemaakt. Nu was zijn leven meer spannender en chiller: Streetracen,ferme wagens, hardstyle, dubstep en Hip-Hop muziek. Vroeger was hij meer een cowboy: western rijden, linedancen, pick ups,....Maar dat leventje was voorbij. Hij keek het meisje strak aan, ging ze nu mee of niet?

http://www.carztune.com/wp-content/uploads/2010/04/nissan-350z-tuning.jpg
(sorry had u post nu pas opgemerkt )

Ze was niet verbaasd. Toch ook weer wel, maar toch ook weer niet. Zo'n stoere gozer. Dacht dat ie de wereld was, waarschijnlijk. Momenteel kon ze er niet mee zitten, want hij zorgde ervoor dat ze niet helemaal leegbloedde én natuurlijk dat.. Oké, ze waardeerde het oprecht dat hij direct in actie was overgegaan. Dat iemand zijn broekriem had afgegeven, op een later tijdstip had ze er waarschijnlijk om kunnen lachen, nu probeerde ze de bezorgde blikken te negeren. Ze was het gewend. Aandacht was niet iets wat ze graag kreeg. En ze was er absoluut niet dol op als mensen zich zorgen om haar maakte. Ze beet op haar lip en keek weer naar Reggi.

- niet af -