It's about forgetting the past

Hoe lang had het geduurd om hier te komen? Uren, dagen, weken, maanden. Het tijdsbesef was ze in ieder geval kwijtgeraakt, net zoals het gevoel van pijn. Haar hele lichaam trilde en was compleet uitgeput van haar reis hierheen. Haar gespierde lichaam blies zich op om de grootst mogelijke happen lucht in zich op te nemen om verder te lopen. Met moeite liet de merrie haar benen weer voortbewegen, zich mentaal dwingend zich niet zo aan te stellen.

Stap, stap, stap..

Haar manen wiegden zachtjes mee op iedere beweging die ze maakte en streelden haar bezweette nek liefkozend. Haar trieste ogen staarden even naar de grond toen ze weer was gestopt. Vlak voor haar hoeven kroop een klein, zwart, torretje langs die in het struikgewas zo’n vijftig centimeter verderop verdween. De witte merrie liep weer verder, blij dat ze haar benen even rust kon gunnen. Haar oren schoten alle kanten uit en ze slikte soms eens. Dit gebied was álles behalve normaal. Maar misschien was dat juist het mooie eraan, dat het zo apart was. Voorzichtig tilde ze haar hoofd eindelijk omhoog zodat ze de hele omgeving kon bestuderen en even schrok, er was een… blauwe waas? Sinds wanneer kon er ergens een blauwe waas heersen? Haar ogen keken verrukt rond door het gebied terwijl ze stopte en twijfelachtig enkele passen achteruit zette. Haar witte vacht had nu, dankzij de gloed, een ijsblauwe kleur gekregen en deed haar enigszins apart uitzien. Een zacht gegrinnik kon Secret niet onderdrukken. Maf gebied. Haar staart zwiepte vrolijk heen en weer terwijl ze rustig door slenterde, zich niet van enige dreiging bewust. toen ze uitkwam bij een open plek grijnsde ze even. Ze was dan wel vermoeid, maar nog jong en nog een en al energie. Ze maakte een enorme bok en schudde lachend haar hoofd even waardoor haar manen heen en weer zwierden door de lucht om dan een voor een tegen haar hals aan te tikken. Slierten van haar staart kronkelden zich om haar achterbenen heen en ze liet zich even zakken om te rollen. Hier kon ze nou van genieten: even niks aan je hoofd.
Al snel stond de merrie weer stevig op vier benen en keek ze in het rond. Het zag er nogal… leeg uit hier. Was er überhaupt wel iemand? Haar ogen, donker en groot, speurden de omgeving af en ze hinnikte even. Maar beide mogelijkheden leverden geen resultaat op; niks of niemand verscheen of antwoordde. Even teleurgesteld bleef de merrie staan maar algauw besloot ze eens te kijken of er iets te beleven viel en struinde dus vol goede hoop weer verder door het gebied

[iedereen welkom]

Galopperen kostte hem te veel moeite, draven ook, stappen daar in tegen was wel makkelijk. Lui was hij zeker niet, eerder makkelijk. Urise zette toch maar een drafje in omdat het hem te langzaam ging. Sinds hij terug was in HH was hij weer aan het trainen geslagen. Zijn spieren hadden hun oude vorm terug gekregen, zijn conditie had hij weer verbeterd maar bovendien had hij zich helemaal vol gegeten met wat hij maar kon vinden waardoor hij nu weer de juiste maten had. Na zijn korte reis buiten het gebied was hij veranderd. Niet meer de norse hengst waar iedereen bang voor was. Nee, hij was tegenwoordig de redelijk enthousiaste maar toch ook wel chagrijnige hengst waar mee te praten viel. Ondanks alle tegenslagen die hij had gehad bleef hij toch telkens doorgaan, en elke keer kwam hij terug in HH. Betekende deze plek dus toch nog iets. Zijn drafpassen waren krachtig en ruim, zo kon hij zichzelf tenminste snel voortbewegen zonder te hoeven galopperen. Bedenkelijk bleef hij stilstaan bij de overgang naar een ander gebied. Hij kon kiezen waar hij heen ging, blijven in dit gebied of naar de mysterieuze plekjes. Omdat hij niets te doen had koos hij maar voor het laatste. Nadat hij een paar passen had gezet hoorde hij een hinnik. Ver weg, maar ook weer niet onmogelijk in te halen. Zoals hij gewent was galoppeerde hij in een keer aan en verschool hij zich in de schaduw van de bomen. Iemand observeren deed je niet door er in een keer naartoe te rennen. Lang hoefde hij niet te galopperen, voor hij het in de gaten had zag hij al een witte merrie door het gebied struinen. Tegenwoordig kon hij zich dit gebied niet meer als zijn gebied noemen. Zijn kudde was niet meer. Alsnog kon hij wel even vragen wie ze was en wat ze kwam doen. Soepel galoppeerde hij ongezien door, in een boog om de merrie heen, zodat hij voor haar in de schaduw kwam te staan. Redelijk op zijn hoede kwam hij voor de helft uit de schaduw tevoorschijn. Zijn oren lagen bijna in zijn nek, zoals gewoonlijk was voor hem. Met een vluchtige blik bekeek hij de merrie eens. Ze zag er sterk uit, maar ook vermoeid. "Hier in je eentje rondlopen is niet zo slim." Door de wind werden zijn manen en staart iets omhoog getild. Jammer genoeg had hij niet veel manen meer doordat de mensen deze hadden afgeknipt, net zoals zijn staart. Ergens was hij ze er dankbaar voor geweest, in de zomer was het niet zo warm geweest. Maar ze hadden hem nooit gevangen mogen nemen tegen zijn wil in. Dat had hij ze dan ook laten merken. Ontspannen stond hij tegenover de merrie, een gevaar was ze niet. Waarom zou hij dan klaar gaan staan om aan te vallen of te rennen? Totaal geen reden toe.

[Omygaash, mega flut o.o ]

Secret’s passen verruimden zich bij iedere pas die ze zette. Heerlijk. Even haar benen strekken had haar altijd wel goed gedaan, maar nu nog meer dan dat het normaliter deed. Gewoon even haar spieren rust gunnen. Van nature waren haar passen al immens groot en bevatte eigenlijk amper een spoortje lompheid, alleen als ze dit opzettelijk deed. Haar hoeven waren allemaal wit, raar genoeg. Zo vaak had ze het niet gezien, beter gezegd: nooit. Alleen bij zichzelf had ze het opgemerkt. Moeite had ze er niet mee, ze vond het wel grappig dat ze een beetje een apart type was. Bracht wat spanning in het leven, al had ze dat al genoeg. Ze tilde haar hoofd even op waardoor haar voorpluk als een waterval langs haar gezicht viel en hieronder een stel prachtige ogen vandaan kwamen in gezelschap met een klein snebje op haar neus. Haar ogen hadden, ondanks dat ze triest stonden, een vonk van vreugde en maakten haar gezicht in bijna perfecte harmonie op enkele schrammetjes die nog niet compleet waren genezen na. Haar lange witte staart was nog netjes geknipt, een aandenken aan haar laatste avontuurtje: een weekje een boerderij op zn kop zetten. Een ding had ze er wel te danken; haar staart was spierwit en netjes geknipt, haar manen waren netjes uitgekamd en ze had fatsoenlijke hoeven. Raar had ze het wel gevonden, net zoals de hoefsmid die ze enkele rake klappen had uitgedeeld. Ze was na een weekje weer uitgebroken, gewoon omdat ze daar zin in had gehad. Ze was het zielige stalletje wel zat geweest, het geelkleurige stro, de bijna verrotte houten planken die de stal moesten vormen waren dan ook het makkelijkste sloop klusje wat ze ooit had gehad. Ze verzonk weer even in haar gedachten maar werd hier algauw uit gesleurd door geluiden die achter haar vandaan kwamen. Toch trok ze zich er niks van aan. Algauw bleef ze stilstaan, toch benieuwd naar het geluid en ze keek even om zich heen. Nergens iets te bekennen.

Algauw kwam het mysterie tevoorschijn uit de schaduw. Een donkerbruine hengst, wiens zwarte manen minder lang waren dan de hare, verscheen voor de helft uit de schaduw. Haar ogen schoten over zijn lichaam heen. Gespierd. Maar zij was dat immers ook, en eigenlijk vreesde ze niet voor het dier. Al maakte het feit dat hij een hengst een leuke twist aan het verhaal. Wie nu zou denken: waarom? Kende Secret niet. De merrie die te koppig was om toe te geven aan een hengst. Een beetje gespannen bekeek ze dus voor de tweede maal de hengst voor zich. Veel groter dan haar was hij niet, hoogstens vier tot vijf centimeter. Ze vergeleek haar lichaam even met het zijne en kwam tot de conclusie dat hij niet echt een bedreiging vormde, als de dat tenminste niet ging uitlokken. ‘Hier in je eentje rondlopen is niet zo slim.’ zei de hengst toen. Het gaf haar rillingen over haar rug hoe warm de stem haar oren binnendrong. Dit klopte niet. Waarom kon een stem van zo’n.. ding, hoe je het wilde noemen, aardig klinken? Nouja, hij was een beetje nors maar de warme ondertoon gaf haar rillingen. “Waarom, als ik het vragen mag?” Kaatste ze toen uiteindelijk terug terwijl haar ogen de hengst nu recht aankeken. Haar ontspannen houding ging ze niet veranderen, alleen als de hengst het zou uitlokken zou ze chagrijnig worden, wat een grote uitzondering was, maar ze nam zich voor de eerste ontmoeting hier niet te gaan verpesten.

Indigo had een hekel aan deze plek. De rede wist ze eigenlijk niet. Of het nou kwam doordat er het er donker en kil was of dat ze er nooit kwam en er nog een beetje aan kon wennen, of... Nouja, ze wist het niet en het boeide haar ook niet. Waarom ze er nu heen ging wist ze eigenlijk ook niet. Tjee, ze wist wel veel niet. Misschien hadden er dwergjes 's nachts haar hersenen omgewisseld tot zaagsel. Ze had namelijk wel een doel gehad toen ze hier heen ging, maar ze kon er nu gewoon niet meer op komen. Ook dit maakte haar niet zoveel uit, ze kon dit gebied oversteken en dan kwam ze vanzelf wel weer bij een bekender gebied, waar ze wel vaker kwam. Als ze nou niet in slaap was gesukkeld toen ze een poosje geleden even was gaan uitrusten had ze misschien nog geweten waarom ze hier was. Ze begon zich er steeds meer aan te ergeren. Ze besloot om er maar niet meer over na te denken want dan zou ze helemaal gefrustreerd raken en daar zat ze nou niet bepaald op te wachten. Ze zuchtte terwijl ze met haar hoofd laag bij de grond in een rustig tempo verder liep. Soms voelde haar hoofd echt heel zwaar aan. Ze was benieuwd of andere paarden dat ook hadden, zij in ieder geval wel. Het werd steeds donkerder om haar heen maar dat kwam waarschijnlijk omdat er steeds meer bomen om haar heen kwamen die het daglicht tegenhielden. Ze gaapte tot er een vogel van de bomen in haar richting vloog en ze verschrikt opzij sprong voor de vogel met zijn snavel aan haar hing. Ze keek de vogel kwaad na voor ze verder liep. Ze rilde en besloot dat het misschien beter was om wat te gaan draven. Ander zou ze zo stijf worden. Het was wel een sukkeldrafje ze had gewoon geen zin om sneller te gaan. Misschien een andere keer wel als ze eraan dacht dat ze over een poos op een ander gebied was, maar vandaag even niet. Ze ging de bocht om tot er twee geuren haar neus binnendrongen. De ene was heel bekend en de ander onbekend, maar de bekende was voor haar een teken dat ze niet zo voorzichtig hoefde te zijn. Ze bleef bij twee paarden staan. Een witte merrie, net zoals zij en een bruine hengst, genaamd Urise. "Hee, jij ook hier" zei ze wat afwezig. Ze wende haar aandacht naar de andere merrie. "Indigo, aangenaam" Nu ze hier toch stilstond kon ze hier net zo goed even uitrusten. Niet dat ze zo moe was, maar toch.

Afwachtend bleef hij in de schaduw staan tot hij opeens een bekende geur rook. Urise zette ogenblikkelijk een pas naar achteren, terug de schaduw in. Niet dat het hem erg veel hielp, hij was nog steeds zichtbaar. Indigo kwam tevoorschijn. Oude vrienden wou hij dus juist even niet zien tot hij zijn nieuwe 'ik' helemaal in de hand had. Nog steeds kon hij om het kleinste woordje uit vliegen en erg veel schade toebrengen aan alles en iedereen. Waarom het niet zo slim was om hier in je eentje rond te dwalen? Daar waren redenen genoeg voor. Stel je voor dat je een of ander vreemd paard tegen komt die denkt je lastig te kunnen vallen, of dat je opeens in de penarie komt. Wie zou je dan kunnen helpen? Geen paard zou je horen als je hinnikt. Zoals de merrie bij hem deed keek hij haar ook strak aan. Van veel was hij niet meer onder de indruk, evenals van deze merrie was hij ook niet onder de indruk. Indigo had hij begroet met een kort knikje. Hoe ze zichzelf had voorgesteld aan de merrie was best wel grappig, hij hield zijn naam altijd zo lang mogelijk achter tot er om gevraagd werd. "Het is niet slim, omdat er altijd iets kan gebeuren waar je niet op voorbereid bent. Hier kan er van alles gebeuren." Zachtjes schudde hij met zijn hoofd om een vlieg weg te werken die hem zwaar irriteerde. Altijd maar die rot vliegen, zelfs in de herfst kwamen ze hem lastig vallen. Dazen waren nog erger, dat deed gewoon echt pijn. En dan niet zo'n klein beetje, met een beetje pech had je er een redelijke tijd last van. Mormels waren het, net zoals mensen. Want mensen kon hij nog steeds niet uitstaan, ondanks de tijd dat hij met hun had gehad. Leuk dat ze hem eten hadden gegeven, zijn manen en staart hadden gedaan, en zijn wonden hadden verzorgd. Mensen bleven wezens die hij niet begreep, hun handelingen waren maar vaag. Waarom wouden ze zo graag op een paard rijden? Zat er enige logica in hun handelingen? Hij kon ze in elk geval niet vinden. Ontspannen liet hij zijn blik even over de omgeving glijden. Best wel mooi, ook al kwam hij hier niet graag. Ondanks alle mogelijkheden die dit gebied hem kon bieden, hij kwam hier niet graag. Alleen als hij zich verveelde of om een andere stomme reden. Een stomme reden moest hij alleen nog bedenken.
----------

Secret's ogen schoten even weg van de hengst, wetende dat deze toch niks uit zou voeren zoals het er nu uitzag en schoten naar het lichaam van een andere witte merrie toe. Fijn, moesten er nog andere paarden van het welkoms comité komen? Een kleine, onhoorbare, zucht verliet haar keel terwijl ze even luisterde naar de naam van de merrie. Indigo. het 'Hee, jij ook hier?' waarmee ze de hengst begroette maakte haar twee dingen duidelijk; ze kende de hengst, en ze was er niet bang voor. Wat kon je toch veel afleiden uit slechts een kleine zin viel haar nu pas op, al was dat ook wel ergens anders uit af te leiden maar ach, ze moest toch iets te denken hebben anders was het ook zo saai. Haar hoef schraapte even over de grond heen en ze keek toen weer op naar de twee paarden die haar tegen het lijf waren gelopen, of zij hen juist. Ze besloot maar dat het was dat zij háár tegen het lijf aan waren gelopen. Zij had immers gehinnikt, veel anders dan dat áls er paarden waren die daarna op je afkwamen daarop hadden gereageerd. Het was, al viel het haar nu pas echt op, niet echt gezellig hier. Wel mágisch maar niet gezellig. Magisch bedoelde ze dan vanwege de blauwe gloed die ze elders nog nooit had gezien, maar vreugde..? Daar was niks van te bekennen, alleen duisternis door de bomen die de zonnestralen tegenhielden. Waarschijnlijk zou het niet eens zoveel uitmaken of je hier nu op het midden van de dag of in de avond zou rondlopen; het zou even donker zijn.

"Fijn je te ontmoeten, Indigo." Rustig sprak Secret de naam uit maar haar oren schoten even enthousiast naar voren toe. Haar naam zou ze niet zeggen, er werd immers niet naar gevraagd dus waarom? Ze keek toen weer naar de bruine hengst voor haar, beetje een geval apart, al zei ze het zelf. Hij zei dat er rare dingen konden gebeuren en hij was hier ook. "Jij bent hier ook, dus tenzij je met rare dingen jezelf bedoeld heb ik nog geen enkel iets gezien waar ik niet op voorbereid zou kunnen zijn." Zei ze toen een tikkeltje uitdagend, spot was er niet te bekennen in haar stem. Bijna nooit spotte ze eigenlijk, omdat ze er zelf ook een pesthekel aan had als mensen de spot gingen drijven met iets wat je zei. "Maar alsnog, bedankt voor de uitleg." Zei ze toen met een zacht grinnikende ondertoon. "Trouwens, als je het niet zo slim vind.. eh.." Ze stopte even om de hengst nieuwsgierig aan te kijken door haar voorpluk die voor haar ogen hing en de merrie een komisch uiterlijk gaven. "In ieder geval, als je het niet zo slim vindt, waarom ben je dan hier?" Vroeg ze hem toen met een flauw glimlachje waarna ze even naar de witte merrie keek en toen weer naar de hengst voor haar.

Hoe de merrie tegen hem praatte stond hem wel aan. Urise schudde zachtjes met zijn hoofd om zijn voorpluk op een andere plek te krijgen. Ondanks dat deze ook gekipt was, zat hij ongelofelijk in de weg. Een moment vernauwde zijn ogen, nadenken hoefde hij de laatste tijd niet echt meer. Dit hele gesprek met de merrie tegenover hem ging hij maar als een spelletje bekijken. Eens zien waar hij zou eindigen en of hij iets over haar te weten zou komen. Indigo kon hij zien als een medespeler. Vragen die zij stelde, waar dan weer een antwoord op kwam, kon hij gebruiken om telkens een stapje te zetten. Alleen nog een doel, ook al had hij geen zin om er eentje te verzinnen. Waarom hij het telkens deed, alles moest een doel hebben bij hem. De woorden van de merrie liet hij over zich heen komen. Voor nu zou hij geen spel gaan spelen, hij zou wel zien waar hij eindigen zou. Waarom hij hier was hoefde niet heel de wereld te weten. Trouwens, hij had geen reden. Natuurlijk kon hij zeggen dat hij haar hinnik had gehoord, maar hij reageerde niet op elke hinnik. Iets aan dit gebied was gewoon uitnodigend maar toch ook weer angstaanjagend. De blauwe gloed, het duister, de bomen, een veilige plek waar je je kon verbergen. Ontspannen liet hij zijn hoofd iets zakken. Telkens zijn hoofd hoog in de lucht houden was nergens voor nodig. De merrie voor hem was geen bedreiging. Evenals Indigo geen bedreiging voor hem was. Na de laatste woorden van de merrie opende hij zijn mond. Antwoord geven was wel gepast. "Omdat, ik niet nieuw ben in dit gebied." Hier was hij opgegroeid, hier had hij haast zijn hele leven doorgebracht waardoor hij nu aardig goed wist waar hij wel kon gaan en staan. Sommige gebieden kon je beter niet betreden, anderen waren onvoorspelbaar. In dit gebied wist je nooit wat je tegen kon komen, en dat was het leukste ervan.