forget the past

Tegen 145 per uur raasde de audi R8 voorbij. Haar nagels tikten zenuwachtig op het stuur. Hoe durfde hij?! Die gedachte bleef door haar hoofd spoken. Die onbeschofte, opgespoten, bepoederde vrouwengek! Isaura zette de radio nog wat harder. De boekjes lagen nog op de passagiersstoel. 'Isaura & Taylor in love again?' Het deed haar pijn. Wat bezielde hem toch? Kon hij haar dan geen geluk wensen? Wat moest zayn hier wel niet van denken? Het was al erg genoeg dat ze zijn lippen weer had moeten voelen. Dat ze niet uit zijn greep had kunnen ontsnappen. Woedend was ze geweest. Het was gewoon ongehoord dat hij zoiets deed. Isaura was compleet gelukkig geweest. Ze wou geen ruzie met Zayn. Ze zuchtte eens. Ze minderde vaart en reed de hoofdweg op. Het was een lange eenzame baan. Een prachtig uitzicht gaf het je. Toch drukte ze het gaspedaal weer in. Ze was er nog steeds niet goed van. Elke keer leek de voorpagina haar weer te roepen. Ze wou het uitschreeuwen. Ze wou weg uit dat sterrenleven. Ze wou niet meer de diva zijn die op de rode lopers stond. Tuurlijk genoot ze daar van maar was dat het leven? Luisteren naar anderen en niet jezelf kunnen zijn? Altijd die domme paparazi achter je aan, isaura kreeg er stress van. Ze kon niet eens rustig de stad ingaan zonder dat ze er zag. Ze wist gewoon hoe ze ze moest vinden. Ze waren onopvallen en toch zo opvallend voor haar. Ze zuchtte eens. Dit zou niet helpen om door te razen. Ze zette haar auto aan de kant en stapte uit. Ze ging richting de motorkap en leunde er tegen. Ze haalde iets uit haar handtas. Ze vervloekte zichzelf nu al. Daar kwam die oude schande weer. Ze stak een sigarette op en nam een trek. Ontspannen sloot ze haar ogen. Ze voelde de nicotine in haar longen trekken. Ze hoestte eens en keek naar de sigarette. "great" mopperde ze tegen haar eigen. Boos gooide ze het ding op de grond en duwde hem uit. Dit zou ook niet werken. Ze moest zich niets meer aantrekken van haar verleden. Haar mini bedrijfje was aanvaard. Er waren zowieso stallen genoeg aan haar huis. En de manege was dicht genoeg moest het slecht weer zijn. Ze was er tevreden over. Ze had trouwens haar eerst merrie binnengehaald. Maar deze was een blijver. Een dier met een goude hart waar ze een enorm sterke band mee had. Ze was zoals haar andere twee paarden. Ondanks dat Salvia een merrie was kon Florentinio goed met haar omgaan zonder haar te willen dekken. Isaura was er dolgelukkig mee. Haar carrière zou een heel andere wending nemen. Van actrice naar paardenvrouw. Het was een hele stap, toch zou ze muziek blijven maken. Zowel zij als Zayn waren muzikaal aangelegd en dat kon ze niet opgeven. Samen zingen bracht haar tot rust. Dat was het! Misschien zou zingen haar nu wel even helpen. Ze wist het niet zeker maar ze kon het proberen. Ze moest haar gedachten veranderen. Even niet aan die eikel van een Taylor denken. Ze knarste even op haar tanden. Daarna begon ze een ritme te zoeken. Ze hoorde de piano in haar hoofd zachtjes spelen. Ze sloot haar ogen. Ze zag de kerels van super junior weer voor haar ogen verschijnen. Siwon, Leeteuk, yesung en natuurlijk Kangin. Met hun had ze het beste kunnen vinden, vooral Kangin dan. Ze zuchtte zachtjes. Kangin had dit liedje ooit voor haar gezongen. Ze kende het uit haar hoofd maar toch haalde ze elke keer het papiertje weer boven. Gewoon om zijn handschrift te kunnen lezen. Zachtjes zong ze in het koreaans 'I will do wel'. Haar ogen hield ze gesloten. Ze hoefde zijn handschrift niet te lezen, ze moest verder gaan. Alles achter haar laten. Kangin had zelf gekozen weg te gaan.

Spoiler:

De droom, die eerst zo prachtig leek, was een nachtmerrie geworden. Het land dienen waar hij van hield had hij gedaan, al was het niet voor lang. Hoe vaak had hij wel niet gezegd dat dit was wat hij wou. Dat hij zich gelukkig voelde met wat hij op dat moment had gedaan. Wat hij er niet bij vertelde was dat zijn lichaam af begon te takelen. Zijn gewrichten deden pijn, elke stap die hij zette, elke extra kilo gewicht die hij mee moest sjouwen, het zorgde voor een pijn die hij nog niet eerder had gevoeld. Eerst was hem een verzoek gedaan om er naar te laten kijken, maar omdat hij wist dat hij dan weg moest had hij het verzoek weggewuifd. Een bevel mocht je echter niet weigeren. Zo gezegd zo gedaan, met tegenzin had hij er naar laten kijken in zijn vrije dagen. Artrose in een gevorderd stadium. De volgende dag zat hij in het vliegtuig met allerlei zwaargewonden om terug te vliegen naar huis.
Kangin keek via het kleine raampje naar buiten en zag dat de grond naderde. Hij had zijn plek nog maar net opgezocht of iemand kwam naar hem toe om te controleren of hij goed vast zat. Hij werd als een zwaar gewonde behandeld, terwijl hij nog gewoon alles kon doen. De dag dat hij opgeroepen werd, had er een lach op zijn gezicht gestaan. Voor de eerste keer in een gevechtsvliegtuig! Vandaag was het geen dag om te lachen. Dit was de laatste keer dat hij in een gevechtsvliegtuig zat, en niet eens in de goede. Je had verschillende, échte gevechtsvliegtuigen, transport, ziekenboeg en zo kon hij nog wel even doorgaan. Het liefst had hij zijn laatste dag willen doorbrengen in de cokpit. Zelf mogen vliegen. Echter, hij moest bij de rest zitten en mocht niets zelf doen. Een korte schok, gepiep en gerammel voor ze stil stonden. Terug thuis. Althans, thuis voor hem. Kangin kwam overeind, met hulp omdat hij het niet mocht weigeren, en liep de trap af. Lente, de perfecte tijd om terug te gaan naar huis. Zijn spullen werden in een auto gezet, waar hij de sleutels van kreeg maar overgaf aan iemand anders. In het Koreaans zei hij tegen de man dat hij de spullen naar zijn huis moest brengen en binnen moest zetten. De auto kon hij daarna weer mee terug nemen. Hij had er toch niets aan. Daarentegen wou hij wel de motor die hem aangereikt werd. Op de een of andere manier moest hij toch op plaats van bestemming komen. Na nog enig overleg nam hij afscheid van iedereen en ging hij op huis aan. Dit maal zonder Pruts naast zijn zijde. Pruts, zijn prachtige hond, gesneuveld in de strijd.
In de tijd dat hij weg was geweest had zijn geheugen hem in de steek gelaten. Waarvan hij zeker wist waar hij heen moest klopte niets meer. Geregeld moest hij aan mensen vragen waar hij ook alweer heen moest. Sommige herkenden hem, vroegen hoe alles ging, maar hij herkende niemand meer. Halverwege zijn dienst had hij een tijdje moeten stoppen omdat hij een hersenschudding had. Daarna herinnerde hij zich alleen alles weer. Of toch niet? Piekerend reed hij over een weg die hij ook weer niet herkende. Ging hij goed? Hoe sneller hij thuis was hoe sneller hij zich kon gaan oriënteren op wat hij hierna zou gaan doen. Terug de paarden in ging niet zo makkelijk, elke beweging deed hem pijn. Kangin keek wanhopig rond. Waar was hij? Waarom kon hij de weg niet herkennen? Of het geluk was, of toeval, wist hij niet. De motor schoot de bocht om en er kwam iemand in zijn zicht. Een zucht verliet zijn mond, kon hij mooi even de weg vragen. De motor zette hij neer achter de auto, om vooral niet in de weg te staan, waarna hij afstapte. Met de diep zwarte helm in zijn hand liep hij naar de vrouw toe. Automatisch zette hij zijn voeten naast elkaar neer, rechte hij zijn rug en bekeek hij in een oogopslag wie er voor hem stond. "Mag ik u wat vragen?" In zijn woorden kon je het Koreaanse accent goed horen, de woorden kwamen er dan ook niet zo makkelijk uit dan hij had gehoopt. Wat wou je dan, na een aantal jaar alleen Koreaans en Engels spreken. Hij keek de vrouw met een vragende blik aan die telkens afzakte naar het papiertje in haar handen. Iedereen had wel eens een papiertje in zijn handen, maar hier stond zijn handschrift op.

- I hope you don't mind that I'm jumping in. I missed Kangin

Zachtjes mijmerde ze verder. ze hield haar ogen gesloten en tikte met de toppen van haar vingers op de motorkap. Hoe zou het met Kangin zijn? Wat was hij op dit moment aan het doen? Voor heel even spookten deze vragen door haar hoofd heen. Door zijn handschrift te zien kwamen er zoveel momenten in haar naar boven. Ze wou hem ooit nog terug zien. Ze moest hem nog zoveel dingen vertellen. Maar ze wou hem vooral gewoon terug in haar armen hebben. Het gevoel dat ze bij hem had was ver vergane glorie voor haar. Dat gevoel kende ze gewoon niet meer. Ze kon hem alles zeggen, zo intiem of zo nonchalant als het maar kon. Ze wist ook dat haar diepste gevoelens veilig waren bij hem. Hij was een jongen die je beste maatje, je broer en je liefde ineen was. Een van de redenen waarom het volgens haar niets was geworden tussen hen. Ze hield van hem, dat doet ze nu nog steeds. Hoe hard ze ook had geprobeerd, niet van hem houden was onmogelijk. Boos op hem zijn kon je ook al niet. 1 blik en je was meteen helemaal vertederd. Ze kreeg een glimlach rond haar lippen bij de gedachte eraan. Ze merkte dat ze meer en meer ontspande. Haar gedachten dwaalden verder, richting super junior. Hoe zou het met de rest van de leden zijn? Ze herinnerde hen nog van toen ze hier een tijd in hh waren geweest. Nadien had ze Siwon nog gezien op haar trouw. Totaal onverwacht had hij daar gestaan. Zijn zwarte haren perfect in model en in een prachtig wit pak. Isaura had hem verbaasd aangekeken gehad. Hij had enkel zijn schouders wat opgehaald en braaf gewacht tot het einde. Hij had haar opgetild gehad en een rondje gedraaid. Zo vrolijk als hij was had hij haar een kus op haar wang gedrukt. 'Proficiat kleintje' had hij uitgebracht gehad. Die momenten zou ze niet meer vergeten. Echter had ze gehoopt dat het huwelijk zelf er nooit was geweest. Ze had een fout gemaakt. Ze had gedacht dat ze compleet gelukkig was geweest met hem. Niet dus. Ze was snel uitgeleefd geweest. Ze kon het nog steeds niet begrijpen hoe het kwam dat er zoveel was veranderd. Voor Tay's ongeval was hij zou anders geweest. Hij was gewoon niet meer de Tay die ze eerst kende.
Een motor haalde haar uit haar gedachten. Ze neuriëde nog wel wat verder maar keek op. De motor was gestopt. Haar hartslag versnelde. Toch bleef ze rustig verder doen. Ze kon zich heus wel verdedigen. Ze kende niemand hier in hh die met een motor reed. Vroeger enkel... Kangin. Ze keek op. Haar ademhaling stokte even. Haar ogen werden groot. Daar stond hij dan. Totaal uit het niets. U? Was ze ineenkeer een U voor hem geworden. Ze begreep het niet. Maanden geleden was hij gestopt met schrijven, zomaar. Ineens kreeg ze geen brief meer terug. Ze had het ergste gedacht. Zijn koreaans was te horen in zijn woorden. Ze glimlachte vaagjes. Ze bekeek hem eens. Hij was nog altijd even gespierd als toen hij vertrok. Zijn bruine ogen waren nog altijd diezelfde ogen zoals toen. Alleen leken ze getekend. Getekend door de oorlog. De pijn die hij waarschijnlijk had gezien en gevoeld. Ze kon haar ogen niet geloven. Stond hij nu werkelijk voor haar? "Kangin?" Fluisterde ze haast. Ze was bang dat het iemand anders was die gewoon erg op hem leek. Door zijn reactie wist ze gewoon dat hij het was. Waarom wist hij niet wie ze was? Ze begreep het niet goed. "Je, je stopte ineenkeer met schrijven." Ging ze daarna verder. Haar stem was zacht en helder. Haar prachtige blauwe kijkers keken hem aan. Wat had ze hem gemist. Al haar waanideeën kwamen weer naar boven. Alles wat ze had gedacht toen hij geen brieven meer schreef. Ze wou niet weten wat er was gebeurd. Toch bleef een klein stemmetje in haar hoofd de vragen roepen. "What happend? Waarom schreef je niet meer?" Fluisterde ze tegen hem. Ze beet even op haar lip. Misschien wou ze de waarheid niet eens weten. Misschien was die wel erg negatief. Wou hij haar gewoon niet meer kennen. Ze zou het begrijpen. Ze had hem zoveel pijn gedaan door voor Tay te kiezen. Een van de dingen die ze zichzelf nooit zou vergeten. En toch... Anders had ze nu nooit Zayn leren kennen. Maar ze had Kangin daar voor niet mogen kwetsen. Het had anders moeten zijn gegaan.

-eindelyk is ie terug -

Voor hem leek het meisje geschokt om hem te zien. Niet begrijpend hield hij zijn hoofd iets schuin, zoals hij wel vaker had gedaan. Kangin wou net vragen wat er aan de hand was toen zijn naam werd gefluisterd. Hoe kende ze zijn naam? Hij had zich helemaal niet voorgesteld! Of ze moest hem kennen van Super Junior, maar dat was haast onmogelijk. Of toch? Een frons vormde zich boven zijn ogen, hoe kende ze zijn naam? De vrouw haar heldere stem waarmee ze verder praatte zorgde voor nog meer vragen bij hem. Stopte met schrijven? Waar had ze het over?! In zijn hoofd vormde zich allerlei vragen waar hij geen antwoord op kon verzinnen. Het liefst wou hij een pas naar achteren zetten, maar iets hield hem tegen. Ergens, ver weg in zijn geheugen, herinnerde hij zich na de vrouw haar laatste zin het ijzeren kistje wat hij altijd bij hem droeg. In het ziekenhuis had hij het voor de eerste keer, van wat hij zich kon herinneren, gezien. Brieven waar hij niets van snapte had hij erin gevonden, net zoals foto’s. Elke keer wou hij het kistje weggooien, hij wist toch niet meer wat de betekenis was van de inhoud. Nu, op dit moment, kon de inhoud betekenis hebben. Kangin gebaarde naar de vrouw dat ze even moest wachten terwijl hij naar zijn motor rende en in zijn tas begon te graaien. Waar was het! Hij had het erin gegooid! Onderin vond hij het, het ijzeren blik met de brieven erin. Vlug griste hij er een brief uit waar een foto aan vast zat geplakt. Denkend liep hij terug terwijl hij opzoek ging naar de naam onder de brief. ”Isaura?” Sprak hij met een licht schorre stem. Nieuwsgierig keek hij naar de foto en de brief in zijn hand waarna hij weer naar de vrouw keek. Zij was degene op de foto, maar hij herkende haar niet. ”Wanneer was de laatste brief die je hebt gehad?” Vroeg hij gelijk nadat hij had vastgesteld dat Isaura de vrouw was die voor hem stond. Toen hij antwoord had opende hij ogenblikkelijk zijn mond weer om te praten. ”Na een aanval op het kamp heb ik drie maanden in het ziekenhuis gelegen met een zware hersenschudding. Het spijt me, maar ik herinner mij niets meer.” Zo goed als hij normaal gesproken zijn emoties onder controle wist te houden zo moeilijk had hij het er nu mee om zijn gezicht in de plooi te houden en niet boos te worden. Veel dingen kon hij zich nog herinneren, dat hij in Horse Home woonde, hoe hij Pruts was verloren, en nog wat dingen. Belangrijke dingen was hij allemaal vergeten. Zelfs waar hij woonde, buiten zijn huis is Seoul.
Kangin toverde een schuine lach op zijn gezicht waarmee hij naar Isaura keek. ”Zin om te praten en wat te drinken? Ik weet alleen niet bepaald de weg naar een goed café..”

Isaura's blik bleef op hem gericht. Het was veel te lang geleden dat ze hem nog had gezien. Hoelang was het geleden? 2,3 jaar? Ze wist het echt niet. Buiten de foto's wist ze niet meer. Ze had nog foto's van hem en pruts met op de achtergrond het kamp. Elke keer ging er een rilling over haar rug heen als ze naar de foto's keek. Ze had nooit gewild dat haar maatje naar daar was gegaan. Ze knikte even toen hij gebaarde dat ze moest wachten. Hij kwam terug met een brief van haar. Ze wist nog van wanneer die brief was. Die was van een hele tijd geleden. Een van de laatste die ze had gestuurd. Ze knikte vaagjes op zijn vraag. Wanneer ze de laatste brief had gehad? Ze moest even nadenken. Was dat een half jaar geleden? Ze wist dat ze hem net had gestuurd dat ze terug naar HH zou gaan. Dan moest het vast zolang zijn geleden. "Een half jaar." Zei ze een beetje twijfelachtig. Ze was er niet volledig zeker van maar dat zou het ongeveer wel zijn. Ze schrok van wat hij haar vertelde. Als ze het had geweten was ze meteen naar hem toe gegaan, of hij het nu had gewild of niet. Dan was ze tenminste bij hem geweest op dat moment. Maar ze wist goed genoeg dat ze hem dan gekwetst had gehad. Ze had het haarzelf nog steeds niet vergeven dat ze hem had pijn gedaan door voor Taylor te kiezen. Ze beet op haar onderlip. Haar ogen waren vochtig maar ze hield de tranen tegen. Het waren tranen van geluk. Ze had een waterig glimlachje op haar gezicht staan. Ze straalde helemaal. Ze knikte op zijn vraag en glimlachte terug. "Altijd met mijn maatje. En ik weet er wel eentje. Rij je mee of rij je liever met je motor?" Vroeg ze aan hem. Ze ging rechter staan en keek hem aan. Zonder nadenken gaf ze hem een knuffel. Zijn geur drong tot haar door. Ze liet hem weer los en glimlachte onschuldig. Haar ogen twinkelden en zette meer kracht achter haar onschuldige blik. Niemand kon die blik weerstaan, daar was ze zeker van. Ze nam haar sleutels in haar hand en trok haar shirt weer wat naar beneden. Ze haatte het als een long shirt te hoog zat. Ze had een donkere skinny eronder aan en zwarte open hakken. Over het rode shirt had ze een zwart, kort gekleed jasje. Eigenlijk zag ze er erg stijlvol uit. Volwassener dan vroeger. Toen was ze nog meer tiener geweest. Pas nu had ze dat echt door. Ze keek Kangin aan en wachtte op zijn antwoord. Voor haar was het geen probleem als hij mee zou rijden. Misschien dat hij dan nog zou schrikken van haar rijstijl. Dan zou ze hem waarschijnlijk gewoon uitlachen.

Vol verbazing had hij staan kijken toen Isaura haar ogen vochtig waren geworden. Waarom wist hij niets meer! Als hij gelijk had, dan had ze veel voor hem betekend. En nu, hij wist niet eens haar achternaam, hoe oud ze was, waar hij haar van kende. Niets. Gewoon weg frustrerend. Kangin knikte op haar bevestiging om mee te gaan. Dit deed hij enkel omdat hij niet goed wist hoe hij moest reageren. Maatje? Hoe kon hij haar maatje zijn als hij zich helemaal niets meer herinnerde van alles? Waarschijnlijk sprak hij te snel nadat Isaura uitgesproken was. ”Ik rij wel achter je aan.” Maar als hij iets geleerd had, dan was het wel dat hij niet zomaar met iedereen mee kon gaan. Ook al kende diegene je. Ja, hij was behoorlijk wantrouwig geworden. In Seoul had hij de douane knock out geslagen, alleen maar omdat hij gefouilleerd moest worden. Tijdens zijn dienst had hij dingen gezien waar je nachtmerries van kreeg. Noodkreten had hij gehoord, geluiden waar hij niet naar kon blijven luisteren maar het wel moest. In een handige zwaai beweging zette hij de helm op zijn gezicht en liep hij terug naar zijn motor terwijl Isaura naar haar auto liep. Waar zouden ze heen gaan? Hoe zou hij straks eigenlijk nog naar huis moeten. Het enige wat hij had was een adres en zijn oude sleutelbos. Maar waar al die sleutels van waren, geen flauw benul.
Kangin zonk weg in zijn gedachte tijdens het rijden. Het leger groene korte mouwen shirt wat hij aan had flapperde mee op de wind omdat het te los zat. De zwarte kisten onder zijn kaki groene broek maakte het waarom sommige mensen hem nogal raar aankeken. En misschien ook wel de camouflage tas. Waar hij was geweest, waar hij een aantal jaar had doorgebracht, liep iedereen er zo bij. Had je iets anders aan dan werd je raar aangekeken. Zijn team was al anders waardoor ze raar aangekeken werden. Niet een van de gewone soldaten. Hij was speciaal opgeleid. Zoals de Seals in Amerika. Angst mocht hij niet kennen, schuld gevoelens jegens anderen waren uitgesloten. Zich bij het leger voegen had hem sterker gemaakt, mentaal en fysiek, maar het had ook veel kapot gemaakt. Helaas. Door een plotselinge bocht werd hij uit zijn gedachte gehaald. Maar goed ook want anders zou hij ergens tegen aan knallen, als dat al niet was gebeurd. Eenmaal bij het café keek hij zijn ogen uit. Natuurlijk had hij geweten dat alles buiten de basis en de stam cafés anders was, maar dit was toch wel heel anders. De helm borg hij op onder de zitting van de motor, zijn sleutels in zijn zak en zijn tas –die niet bepaald groot was- ging ook onder de zitting. Afwachtend op wat ze vervolgens zouden gaan doen, of waar ze heen zouden gaan, keek hij naar Isaura. Zij mocht hem dan wel kennen, maar hij haar niet meer.

Isaura knikte op zijn antwoord. Dan zou ze voor hem uit rijden. Ze stapte in haar auto en startte de motor. Die kwam als een beest tot leven. Het leek op het woeste gebrul van een leeuw. Ze deed haar gordel om en vertrok. Ze keek in haar achteruitkijk spiegel om te zien of hij volgde. Ze kon het niet geloven. En toch voelde ze zich rot. Het leek alsof alles weer opnieuw zou beginnen net zoals bij Tay. Ze was bang dat ze hem weer pijn zou doen. Ze wist niet of ze hem zou vertellen wat er allemaal was gebeurd. Zou hij het niet vreemd vinden om te moeten horen dat een totaal vreemde hem vertelde dat ze zwanger was geweest en haar kind was verloren. Dat ze hem pijn had gedaan om voor een ander te kiezen. Waarschijnlijk zou hij haar dan verschrikkelijk haten als ze dat zou vertellen. Misschien moest ze hem gewoon vertellen over de vriendschap die ze hadden gehad. Ze hoopte dat hij misschien nog iets heel vaags zou herinneren. Pruts herinnerde hij zich vast nog. Ze kon daarover vertellen. Dat hij eigenlijk geen hond had gekocht maar doordat zij Aiko had gekocht hij pruts had genomen. Ze was diep in gedachten verzonken. Toch wist ze perfect hoe ze reed. Ze kon hem meenemen naar die ene zaak waar hij haar ooit mee heen had genomen. Ze wist dat het met een groot aquarium was geweest. Het was gezellig om er iets te drinken en het was er vooral rustig. Ofwel nam ze hem mee naar het zaakje aan de grote vijver in het park. Misschien was dat een beter idee. Ze reed daarom dan ook richting het park. Ze parkeerde haar auto voor de parking van het park en stapte uit. Dan kon ze hem ook vertellen over dat super junior hier had opgetreden. Samen wandelden ze over het weggetje dat door het park heen ging. Er was een open grote weide waar Isaura even stopte. “Hier heb je nog samen met de rest van super junior opgetreden. Ze waren toen naar HH gekomen om je op te zoeken. Ze mistten je.” Sprak ze zachtjes. Ze wou hem zoveel mogelijk vertellen gewoon omdat het leek alsof dat haar plicht was. Ze merkte hem dat het hem frustreerde dat hij zich niets meer herinnerde. Ze wist hoe koppig hij was op dat gebied. Ze wist dat het moeilijk voor hem moest zijn om het niet meer te weten. “Doe je hoofd niet pijn door al die frustratie. Geef het tijd om terug te komen. En als het niet terug komt, maak je toch nieuwe herinneringen?” Zei ze tegen hem. Hij moest haar niet vragen hoe ze het wist. Ze merkte gewoon aan hem dat het hem frustreerde. Ze kende hem te goed. Ze wist dat hij haar amper nog kende maar ergens kon het haar niets schelen. Ze wou er voor hem zijn. Ze kende hem goed, misschien te goed. Ze wandelde het cafétje binnen en ging zitten aan een tafeltje. Ze bestelden beiden wat te drinken. Isaura keek hem aan. “Hoe komt het dat je terug bent eigenlijk?” Vroeg ze uiteindelijk. Het spookte al een hele tijd door haar hoofd heen. Zeker waarom hij terug naar HH was gekomen. Ze had eigenlijk verwacht dat hij in Seoul zou zijn gebleven en daar had gewoond. Blijkbaar had ze het dus mis gehad.

Kangin stopte zijn handen in zijn zakken en liep naast Isaura mee naar waar ze ook maar naar toe zouden gaan. Het was een verrassing voor hem waar ze zouden gaan eindigen. Misschien zou hij het herkennen. Wanneer dat gebeurde, had hij een stukje van zijn verleden terug. In Seoul had hij zich niet zo ongelukkig gevoeld als nu. Daar wist hij zich tenminste alles nog te herinneren, wie iedereen was, waar hij woonde. Hij had niets gemist. Maar hier, alles was nieuw. Isaura, blijkbaar iemand waar hij veel om gaf, kende hij niet meer. Ze was een wild vreemde voor hem. Om, letterlijk, gek van te worden. De woorden van Isaura deden hem niet veel. Het enige wat het hem deed, was een frons veroorzaken. Super Junior was naar hem toegekomen omdat ze hem mistten? Leeteuk, degene die bijna als een broer voor hem was had hem vanuit Seoul opgezocht? Zoiets moest hij zich toch wel herinneren? "Nieuwe herinneringen zijn geen vervanging voor de oude." Mompelde hij bars. Terwijl ze verder liepen keek hij naar de grond. Boven zijn ogen was nog steeds de frons te zien die al heel de tijd op zijn gezicht stond. Hij wou zijn herinneringen terug. Weten waar hij Isaura van kende, wat ze samen hadden beleefd. Misschien dat zij hem de reden kon vertellen waarom hij het leger in was gegaan. Het had gemoeten, dat wist hij. Zijn vaderland had hem verplicht mee te doen, maar er moest nog iets zijn geweest. Iets wat hij zich niet kon herinneren. Tegen de tijd dat hij Isaura beter had leren kennen hield hij de vraag achter, hij was namelijk beschaamd om het te vragen.
Kangin liep achter Isaura aan het café binnen richting een tafel waar hij zichzelf op een stoel neerzette. Voor hij het wist stond er iemand aan hun tafel om de bestelling op te nemen. Toen dat gebeurd was stelde Isaura een vraag waar hij liever geen antwoord op gaf. Het was namelijk niet bepaald prettig voor hem. "Artrose. Een gevorderd stadium, er is niets meer aan te doen behalve opereren. Maar dan nog is de kans erg klein dat het over gaat." Sprak hij op een redelijke monotoon. "Ik kon niet in Seoul blijven. Te nieuwsgierig naar vage herinneringen over deze plek. Veel weet ik niet meer, maar de kleine herinneringen die ik nog heb over Amoria en Pruts, maakte mij zo nieuwsgierig dat ik over ben gevlogen. Naja, ik had geen keuze. Of naar Seoul, of hierheen." Ging hij verder tot hij onderbroken werd door degene die hun drinken kwam brengen. Onbewust keek hij ie wat wantrouwig het café rond. In stam cafés had hij zich altijd op zijn gemak gevoeld. Hier, voelde hij zich een vreemdeling. Niet meer dan een vreemdeling die door iedereen raar aangekeken werd. Of het door zijn kleding kwam kon hij niet vertellen. Enkel dat hij zich bekeken en ongemakkelijk voelde door de aanwezigheid van bepaalde vreemde figuren.

Isaura zuchtte zachtjes. Dat wist ze ook wel. Natuurlijk kon je de oude herinneringen niet vervangen door nieuwe. Voor haar was het waarschijnlijk even moeilijk als voor hem. Zij wist alles van vroeger nog, wou dat het nog steeds was zoals toen. Hij wist niets meer van vroeger en waarschijnlijk wist hij niet eens meer wie ze was. Ze kon hem toch ook niet alles vertellen? Ze kon hem toch niet vertellen waarom hij was vertrokken? Waarom hij niet haar bruidegom wou zijn, de peter van haar kindje. Ze keek even naar de grond. "That's true" mompelde ze zachtjes. Ze leek eerder tegen de grond te mompelen dan tegen Kangin. Ze vond het moeilijk om bij hem te zijn en toch hield ze ervan. Even keek ze opzij. De frons in zijn voorhoofd was nog niet weggegaan. Wat wou ze hem graag vertellen wat er allemaal was gebeurd maar ze was zo bang voor zijn reactie. Misschien werd hij wel boos op haar. Voelde hij zich tweede keuze en ging hij weer weg. Het was een tweestrijd in haar. De oude kangin zou ze er toch niet mee terug krijgen dus kon ze het hem beter stukje voor stukje vertellen. Dat was waarschijnlijk het beste dacht ze.
Ze bestelden hun drankjes. Ze merkte dat hij er niet graag over wou praten waarom hij terug was. Zeker de hoofdreden begreep ze wel. Ze maakte een lichtte o-beweging met haar mond maar zweeg er verder over. Vage herinneringen over Amoria en pruts, dat begreep ze wel. De twee die het meeste bij hem waren geweest. Ze fronste even haar voorhoofd. De man bracht het drinken en ze betaalde. Ze glimlachte naar de ober en keek daarna naar Kangin. Ze wist wat er met pruts was gebeurd en ze vond het vreselijk voor Kangin. "Die geweldige pruts, een van de gekste honden die ik ooit had gezien." Fluisterde ze haast. Ze staarde wat naar de tafel. Zoveel herinneringen kwamen in haar op. Hoe ze meteen had gezien hoe het had geklikt tussen Kangin en Pruts en hoe hij besloten had hem te kopen. Isaura had al eerder besloten gehad om Aiko te kopen en pruts was puur toeval geweest. Dikkie was de enige die naar vreemde mensen was gegaan. Al kende ze die mensen nu nog wel, ze sprak er ooit mee af om aiko en Droopy met Dikkie te laten spelen. Gelukkig hadden ze de naam van de hond veranderd in Amatsu. Nu was het toch alweer een jaar of twee geleden dat ze hen nog eens had gezien. Ze moest dringend nog eens afspreken en de pups van Aiko nog eens opzoeken. Misschien was ze al oma geworden, maar dat zou snel zijn. Aiko was nu een jaar of 4 dacht ze bij haar eigen. Jonger als Droopy die met zijn 6 jaar de oudste was. “Trouwens, rij je nog?” Vroeg ze uiteindelijk. Ze was wel benieuwd of hij nog paard reed. Waarschijnlijk niet maar ze moest toch iets aan hem vragen. “En heb je Amoria nog?” Vroeg ze al snel daarna. Ze had de merrie al eeuwen niet meer gezien en misschien had hij niet eens meer. Ze wist het niet. Misschien dat ze ooit nog eens een ritje samen zouden kunnen maken maar ze wist het niet. Ze wou daar nu ook even niet aan denken. Misschien had hij het paardrijden de rug toegekeerd en wou hij nooit meer een paard zien.

-sorry voor late post :c -

Kangin dreef weg in zijn gedachten. Alles wat hij had gezien zou niet meer uit zijn hoofd gaan. Elk beeld, elk geluid zou hij bij zich dragen. Wat hij anderen aan had gedaan bleef bij hem, als een litteken. Onbewust trok hij een droevig gezicht tot hij de vragende woorden van Isaura opeens hoorde. Of hij nog reed? Nee, kon hij niet meer. Het deed hem veels te veel pijn. Elke beweging die hij maakte deed hem pijn. Duizenden naalden leken in zijn gewrichten te steken, elke keer opnieuw. Niet dat hij er wat van liet merken. ”Misschien, als de toekomst mij het gunt, wil ik weer gaan rijden. Maar hoe weet jij dat ik heb gereden?” Vroeg hij lichtelijk achterdochtig. Isaura kende hij nog steeds niet. Herinneringen kwam niet boven drijven, er was niets in zijn hoofd waar hij de vrouw voor hem aan kon linken. Had hij dankzij haar Pruts gehad? Kon zij hem vertellen waarom hij het leger in was gegaan? Hem was wijs gemaakt dat het voor het land had gemoeten, dat hij opgeroepen was. Maar anderen vertelden hem weer dat het zijn eigen keuze was geweest. Hoe kon hij weten wat hij moest geloven als hem telkens een ander verhaal werd verteld?! Ondanks dat de vraag hem dwars zat hield hij hem binnen. Eerst wou hij wat van Isaura te weten komen. Herinneringen proberen boven te halen. Vroeg of laat moest hij zich toch iets gaan herinneren. Was het niet waar hij haar van kende dan wel wie zij precies was. ”Amoria staat in Seoul bij mijn oude paard. Ze krijgt alle aandacht van de wereld en een welverdiend pensioen.” Sprak hij glimlachend. Zijn trouwe merrie, die eerst zo verschrikkelijk wild was. Prachtige ritten had hij met haar gemaakt, in zware periodes kon hij op haar en Pruts terug vallen. Niets liever wou hij dan haar naar HH toe halen en samen over de heuvels galopperen. Een onbezorgd leventje leiden zonder gezeur. Helaas moest ze in Seoul blijven omdat hij niet zomaar transport kon regelen. Daarbij, ze had het prima naar haar zin. Zijn ouders zorgde voor haar eten, buurkinderen kwam lekker knuffelen en wandelen met haar. Soms iemand op haar rug maar verder mocht ze in het land staan en zich tonnetje vol eten samen met zijn oude paard. Een prachtig pensioen, vond hij dan. Kangin pakte zijn glas op en nam er een slok van voor hij hem zachtjes terug op de tafel zette en achterover in zijn stoel leunde. Een behoorlijk lange stilte volgde, eentje waarin hij zich behoorlijk ongemakkelijk voelde. ”Sorry, ik ben slecht gezelschap.” Sprak hij zachtjes waarna hij zijn hoofd iets schuin hield en op zijn onderlip beet. Had hij misschien beter kunnen vragen waar hij woonde en gelijk naar huis kunnen gaan. Hoefde hij iemand zijn tijd tenminste niet te verspillen. Een diepe zucht verliet zijn mond waarna hij naar voren boog, zijn armen kruislings over de tafel legde en met een bierviltje begon te spelen. ”Waren we goede vrienden, of gewoon vrienden?” Tuurlijk kon hij het een en ander uit de brieven opmaken, maar veel ook niet. De manier van schrijven kon twee dingen zijn. Goede vrienden of gewoon vrienden. Wist hij veel.
Kangin keek Isaura met een schuin hoofd en grote ogen aan. Ergens had hij het idee dat hij haar ergens van kende. Maar dat kon ook gewoon tussen zijn oren zitten.

Sorry voor late reactie

Isaura keek hem aan met een onschuldig glimlachje. Tja, ze wist nu eenmaal bijna alles over hem. Ze kon hem nu verbazen met de kleinste dingen die ze zei. Ze merkte dat hij redelijk achterdochtig klonk. Ze trok een onschuldig gezichtje. "Toen je hier in HH kwam reed je niet meer, ma na een tijdje heb je je erover gezet wat er was gebeurd met je oude paard. Je was terug gaan rijden en een tijdje later had je Amoria gekocht. Je was zo trots toen je haar liet zien." Sprak ze zachtjes. Haar blik was afwezig terwijl ze het vertelde. Al die momenten speelde terug voor haar ogen af. Ze had vol bewondering naar de prachtige merrie zien staan. Het was heel wat anders geweest als Kangin's stalen ros, zijn motor. Ze had hem altijd met de motor zien rijden dus was het vreemd voor haar geweest dat hij toen een paard had. Tuurlijk wist ze dat hij super kon rijden maar ze had het op dat moment gewoon niet verwacht gehad. Ze glimlachte om zijn opmerking. "Watn geluk dat ze is." Zei ze met een grijnsje. Amoria genoot er vast ontzettend van. Het was onvoorstelbaar hoe de merrie van mensen was gaan houden. Vroeger een wild paard en nu een dier dat genoot van mensen in de buurt. Na zijn opmerking kwam een vraag die ze liever niet had gehoord. Een diepe zucht verliet haar keel. Ze keek hem aan en zocht naar haar woorden. Ze moest hem de waarheid vertellen, of hij nu kwaad werd of niet. Ze moest het erop wagen. "We waren meer als goede vrienden. Wordt please niet boos. Ik vertel je het hele verhaal maar wordt niet boos." Begon ze zachtjes. Haar ogen stonden droevig. Ze voelde zich schuldig tegenover hem. Ze haalde nog eens diep adem en begon haar verhaal. "Het klikte meteen tussen ons toen we elkaar ontmoette. We waren eerst gewoon vrienden maar al snel begonnen we iets voor elkaar te voelen. Het leek heel normaal, het was perfect. Maar Taylor kwam naar HH. Hij hield nog steeds van mij, leek mij te overmeesteren. Ik leek blind. Ik stond voor een hartverscheurende keuze en uiteindelijk maakte Taylor de keuze voor mij. Hij eiste mij volledig op, we verloren elkaar een beetje uit het oog. Maar ik wou je niet kwijt en bleef moeite doen om je te zien. Ik raakte zwanger en vertelde het je. Het deed mij zo'n pijn om je gekwetste gezicht te zien. Zonder dat ik het wist had je besloten om naar terug te gaan naar Zuid-Korea, je ging het leger in. De laatste keer dat ik je zag had ik gevraagd of je mijn getuige wou zijn tijdens het huwelijk maar ik heb nooit antwoord gekregen." Haar stem stierf weg. Haar wangen waren vochtig van de tranen. Het klonk zo hard nu ze het zo tegen hem vertelde. Ze keek hem aan met waterogen. "Ooo Kangin het spijt mij zo, dit is allemaal mijn schuld." Fluisterde ze zachtjes tegen hem. Waarschijnlijk haatte hij haar nu ontzettend hard en dat begreep ze wel. Ze had hem elke keer als hij haar zag pijn gedaan. Het deed haar nog steeds pijn, ze haatte zichzelf op dit moment.

Het verhaal, waar hij zo lang op had gewacht, werd hem verteld. Er was alleen een probleem. Niet alleen Isaura haar uitdrukking in haar ogen maakte hem verslag, de woorden die ze uitsprak maakte hem verslag. Was dat de reden dat hij weg was gegaan? Omdat hij gevoelens had voor de vrouw voor hem die hij niet had kunnen uitten? Kangin zijn ogen werden groter naarmate het verhaal langer werd. Waarom had niemand hem dat eerlijk verteld? Nu zat hij tegenover Isaura, haar wangen waren nat van de tranen en ze bood haar excuses aan hem aan. Zoekend naar de woorden keek hij haar aan. Moest hij zeggen dat het goed was? Dat ze niet haar excuses aan hem moest aan bieden? Of moest ze zeggen dat hij er toch niets meer van wist dus zij het ook beter kon vergeten. Nee, in plaats van dat hield hij zijn lippen op elkaar geklemd en staarde hij naar zijn handen. Verdorie, hij had beter niet aan haar kunnen vragen of ze wist waar hij heen moest. Door een serveerder die hem per ongeluk aanstootte kwam hij omhoog. Voor hij het wist had hij de arm van de serveerder op zijn rug vast geklemd en had hij zijn andere hand aan de achterkant van zijn nek geduwd. Zelf behoorlijk geschrokken van zijn actie liet hij ogenblikkelijk los. ”Het spijt me, het spijt me onwijs. Ik heb je toch geen pijn gedaan hé.” Opgelaten keek hij om zich heen. Hier hoorde hij niet. Niet meer. Iedereen die hem aankeek maakte hem ongemakkelijk. Een opgelaten zucht verliet zijn mond toen de serveerder zei dat hij geen pijn had. Kangin liet zich terug op zijn stoel zakken. Zijn schouders zowat in zijn oren getrokken, om zich zo klein mogelijk te maken. ”Ik haat het hier.” Snauwde hij tegen het bierviltje waar hij daarnet nog mee had zitten spelen.
Waarschijnlijk had hij nooit terug gekomen als hij zich alles nog herinnerde. Enkele dingen wist hij zich nog te herinneren. Amoria, bij hem achter in de tuin. Een route die hij liep met Pruts. Verder kon hij zich niet veel herinneren. De meeste dingen waren klein en irrelevant. Daar had hij niets aan. Als hij nou had onthouden wat Isaura hem net verteld, dan was hij misschien nooit terug gekomen. Had hij haar geen verdriet gedaan. Niet zomaar binnen gevallen in haar leven. Hij wou niet haar leven over hoop gooien met zijn terug komst, als hij dat al deed. ”Ik had beter in Korea kunnen blijven bij nader inzien.” Op zijn gezicht verscheen een schaapachtig lachje. ”Ik weet niet eens hoe ik aan Pruts ben gekomen.” Na het uitspreken van zijn woorden keek hij met vragende ogen naar Isaura.