witte schimmen.

Maera liep rustig door het bos, ze had een normale outfit aan wat inhield een broek, een bloesje en all-stars. Haar haar wat ze had vastgemaakt met een klem was stijl voor zover je dat kon zien en haar ogen keken tevreden rond. Zo, even rustig wandelen. Op haar I-pod speelde het liedje ‘beautiful’ van Eminem en onder haar voeten knarste wat bladeren die al waren afgevallen. E zag zo langzaam aan hoe de bladeren van groen naar geel, rood of bruin gingen en je kon perfect merken dat het herfst was. Maera keek nog steeds vrolijk rond en het kon dan wel herfst zijn maar toch was het nog best wel warm, goed weer voor een topje dus. Toch had ze voor de zekerheid in de tas die ze had meegenomen een vestje steken. Toen haar blik even naar rechts gleed zag ze twee witte schimmen. Ze liep een beetje het pad af en keek maar het was er niet meer, ze liep door maar nu niet meer zo rustig en erg oplettend. Haar ogen dwaalden nog eens af naar rechts en ze zag weer twee witte schimmen. Ze vond het een beetje eng en begon te snelwandelen, wie weet was het wel een enge creep of zo. Toen ze de schimmen nog eens zag besloot ze maar te gaan rennen, het maakte niet uit wat het was maar als het een of andere creep was dan zat ze nu in de problemen. Ze keek nog eens naar rechts en naar achter en toen ze naar voor keek zag ze twee witte paarden. Het waren een merrie en een veulen. Ze barste in lachen uit toen ze doorhad dat dit de schimmen waren die ze had gezien. Ze strekte haar hand uit naar de merrie en keek wat die deed. Ze had ook geleerd nooit meteen naar het veulen te reiken want de merrie kon dan wel eens boos worden. Ze wachtte rustig af naar wat het paard deed en realiseerde zich dat ze brood in haar tas had, ze had het eigenlijk meegenomen voor de paarden in de weide maar besloot het nu maar te pakken. Makkelijk opende ze met een hand de tas terwijl ze de andere nog een beetje naar de merrie uitstrekte, ze pakte het brood en liet de tas op de grond op de grond vallen. Rustig wachtte ze af wat de merrie deed.

-en saricha-

Sonja is bruin, mocht je het willen weten

Saricha stond wat te grazen tussen een groepje bomen terwijl Sonja rondhupste als een gek konijn. Ze besteedde er geen aandacht aan, dit was nog vrij normaal voor Sonja's doen. Geschrokken sprong ze opzij en belandde bijna op Sonja toen ze een luid gelach hoorde dat plots uitbarstte. Ze herstelde zich snel en kwam terug overeind en ging kijken naar wie of wat dat bizarre geluid had gemaakt. Ze stond tegenover een jonge vrouw die net een stuk brood op de grond had gegooid. Saricha had altijd geleerd om geen brood te eten omdat je er koliek van kon krijgen, of ernstige problemen met je hoeven, dus negeerde ze het stuk brood en ging nieuwsgierig kijken. Ze liet zich zonder problemen aaien en vond de aandacht fijn. Het was slim van Maera om Sonja niet direct te benaderen, want haar speculatie's klopte, Saricha zou dat helemaal niet appreciëren van een onbekende, maar nu mocht ze wel aan haar komen als ze wou. Nieuwsgierig porde Saricha met haar neus eens tegen haar, wel hielt ze haar hals goed gestrekt en stond ze buiten bereik van Maera met de rest van haar lichaam, ze was toch nog best bang.