Idiote witte pluisjes!

Melanie had kort geleden een soort mega familie-crisis gehad (oftewel een pc-verbod in real) en had alles netjes opgelost. Haar lieve hondjes lagen lekker thuis, warm, en de paardjes konden fijn in hun schuilstal staan, en zij? Zij liep in de koude, terwijl het al bijna donker was, met haar gsm als zaklamp, voeten die er zo nog afvroren en wit haar van die idiote witte plukjes pluis die uit de lucht bleven vallen. Winter, wat deed je eraan? Mel had een grondige hekel aan de winter, het was koud en nat en vuil en vies en idioot en... zo belachelijk koud!!! Heel haar donkerrode haar zat vol met witte plukjes sneeuw, het viel in haar nek, tussen haar jas door want haar kap zat ook vol met sneeuw en was kletsnat. Ze had lange beige laarzen aan die vanboven een band van wol hadden, ze waren lekker warm, als ze niet vol zaten met idiote sneeuw! Overal sneeuw! En waarom was ze haar gsm vergeten toen ze ging uitrijden met Raisa? Mel was meer aan het mokken dan aan het kijken waar ze heen ging en was even later netjes verdwaalt. Eenmaal dat ze dat doorhad bleef ze helemaal gedesoriënteerd staan, haar richtingsgevoel was altijd al een flop geweest en nu er overal sneeuw was had ze er al helemaal niets meer aan. Haar mond viel open, snel keek ze op haar gsm, die afviel. Oh perfect! Nu, ze had het al koud genoeg en besloot dat ze gewoon zou doorlopen, uiteindelijk zou ze toch ergens moeten uitkomen. Mokkend liep ze verder, alle paden waren bedekt met een deken vol met sneeuw dus had ze niet veel aan die dingen. Geïrriteerd liep ze verder in het donker, rillend van de koude en met haar voet die ergens bleef achterhaken... wacht, wat? Ze keek om, haar voet was blijven haken achter een boomstronk die ze niet had gezien, toen ze die wou lostrekken schoof ze uit en viel op haar kont. Dat kon er ook nog bij! Eigenlijk wou ze gewoon blijven zitten en mokken. In de verte dacht ze iemand te zien die in haar richting kwam, maar met al die plukjes zag ze niet veel, waar was haar bril als ze hem nodig had?! Ze zocht in haar zakken, die was daar waarschijnlijk uitgevallen, maar ja, ze moest toch een nieuwe. Nog steeds zat ze in kleermakerszit op het koude deken met haar handen in haar schoot. Haar jas was nu helemaal bedekt met sneeuw. Een fel licht scheen plots in haar ogen en ze deed die snel dicht, was er dan toch iemand geweest?

Yannick

De sneeuw dwarrelde langzaam in dikke vlokken naar beneden. Yannick vond sneeuw wel mooi als hij maar niet hoefde te trainen. Nu hij 2 paarden had moest hij dat dus wel trainen, dus de sneeuw was niet zo gunstig. Zeker niet voor Zenyatta die nattigheid helemaal niks vond, regen of harde sneeuw was niet zo haar ding. Echter was modder op de baan niet een groot probleem, zwaarder ja maar niet benadelend. Big Red (secretariat) vond het niet zo erg zolang hij er maar uit mocht, hij had altijd energie te veel. Wat goed uit kwam bij koersen. Het had de hele ochtend al hevig gesneeuwd, en yannick had getwijfeld of hij wel kon gaan trainen. Hij zag dus amper wat door de witte laag dat naar beneden viel. Echter kon Red niet langer wachten dus had hij geen keuze. De baan was toen nog niet geheel besneeuwd, dus was het wel te doen. Echter omdat Zenyatta niet vooruit zou te branden kon hij haar toen nog niet trainen. Maar nu was de baan dus een en al wit en glad. De baan zou morgen ochtend pas gesleept worden. Veel keuze was er niet echt Zenyatta kon niet op stal blijcen ze moest getraind worden. Buiten dus maar, het was weliswaar al donker. Maar paarden zagen goed buiten en hij kon een lamp op zijn helm zetten. Alles voor zijn paarden. Okal was het koud en nat, hij had zich warm aangedaan. Paard opgezadeld, trainingsdeken.

Yannick liet de dampende merrie rustig terug gaan in stap om op adem te komen, en richting huis gaan. Hoewel de merrie het niet op nattigheid gesteld was had ze haar best gedaan. Rustige rookwolkjes kwamen uit de snuifende neusgaten van de merrie. Damp kwam van onder haar trainings deken vandaan. Het was goed te zien in de schemer. Uit het niets bleef de merrie geschrokken stilstaan. “Wat is het” vroeg Yannick en spoorde de merrie weer aan. Die nam twijfelend enkele passen en bleef weer staan. Ook Yannick zag toen wat bewegen. Susend liet hij zijn merrie kalmeren en liet haar richting de beweging stappen. Dribbelend en schuin kwamen ze toch nog op de plek van bestemming. Hij zag een meisje zitten waarschijnlijk was ze gevallen. “Uhm gaat het” vroeg hij vriendelijk. Hij zag haar naar iets zoeken, Yannick liet zijn blik over de sneeuw glijden, haar bril zocht ze. Die lag 5 centimeter van haar vingers verwijderd.” Nog 5 centimeter naar voren en je hebt je bril gevonden” Zei hij met een glimlach. Zen had er nu wel genoeg van, stilstaan vond ze ook niks, en begon op haar plaats te dribbelen. Yannick negeerde het, hij zou ingrijpen als het erger werd.

Melanie's ogen wendde aan het licht en de merrie draaide zich ongeduldig zodat het licht niet meer recht in haar ogen scheen. "Het gaat prima, dankjewel." Melanie glimlachte eens een keer, ze zag alleen maar wazige vlekken, ook met het licht dat nu scheen. Afgezien van dat ging het prima. Hij vertelde haar waar ze haar bril kon vinden en even later zag ze iets meer dan vlekken. Ze zag een volslagen onbekende die naar haar aan het glimlachen was op een ongeduldig paard dat aan het dampen was van het zweet en deels bedekt met sneeuw. Op zo'n moment had ze het recht om te denken hoe ze hier in hemelsnaam in verzeild was geraakt. "Ja, nu ik wat kan zien gaat het stukken beter." Nu pas voelde ze hoe koud dat ze had. De merrie was nogal opgefokt. Renpaard? Of gewoon een beetje temperamentvol? Mel kon het niet zeggen. Waar was ze nu? "Weet jij zo heel toevallig de weg? Ik ben hopeloos verdwaald, zoals gewoonlijk." Waarna ze vervolgde, "Ah ja, en mijn naam is Melanie, zeg maar gewoon Mel, en bedankt dat je me hielp mijn bril te vinden." Over het algemeen gaf Mel een hele vrolijke indruk met een zekere afschuw van alles wat koud en nat was. En dat was ook in een ruwe lijn wie ze was. Ontspannen maar een beetje rillend van de koude keek ze eens omhoog en kneep haar ogen terug dicht toen ze die lamp terug recht in haar ogen kreeg. Haar bril weerkaatste het licht een beetje maar liet het licht veel feller in haar ogen schijnen zodat ze flets bruin leken in plaats van chocolade-bruin. Snel wendde ze haar blik af en bekeek de merrie nog eens, ze zat ongeduldig te dribbelen met haar hoeven en schudde met haar hoofd, gelukkig deed Raisa dat nooit, zij was altijd heel relaxed en toch heel pittig. Mel had er gewoon een prioriteit van gemaakt dat ze niet irritant begon te doen, vooral niet op buitenrit. Maar nu was Raisa fijn in de weide aan het eten in de schuilstal terwijl zij nog steeds half ondergesneeuwd op de grond zat en niet echt meer recht kon omdat de sneeuw tot boven haar knieën kwam.

Yannick was opgelucht toen het meisje , dat zich later als Melanie of wel Mel had voorgesteld. Ze was verdwaald, en waarschijnlijk gestruikeld. “Ik heb geen idee waar je heen moet, maar mijn huis is hier niet ver vandaan. Dan breng ik je nog wel naar huis” zei hij vriendelijk terwijl hij richting het noorden knikte. “Ik ben trouwens Yannick en dit is Zenyatta”. Zei hij de merrie brieste even alsof ze begreep wat hij zei. Weer begon de merrie onrustig met haar hoofd te schudden en brieste verveeld. Ze stonden al even stil en natuurlijk had ze een New Market deken op, maar toch zweette ze te hard om te lang te blijven staan. Dan werden haar lende te koud en kon ze ziek worden, of erger. “Als je het niet erg vindt gaan we verder, anders vat ze kou”. Terwijl hij de merrie om liet draaien bekeek hij het meisje nog eens met een bril, bruin haar en bruine ogen. Yannick deed zijn voeten uit de korte beugel. Hij mocht ook wel eens ontspannen. Echter was de merrie het er niet mee eens, zei wou nog een keer. Hoewel zelfs haar benen dampte en er damp uit haar neus gaten kwamen. “Woon je hier ver vandaan “ Vroeg hij, en zette Zenyatta even stil om op haar te wachten. Nukkig sloeg Zen met haar voorbenen naar voren, ze wou gaan en niet treuzelen. “Doe normaal gek” sprak Yannick haar streng aan. “Sorry ze in wat ongeduldig” zei hij verontschuldigend. Hij klakte met zijn tong en Zen stapte aan. Omdat de merrie toch wou luisteren kromde ze haar hals, tegen de druk van de teugels, en maakte paar spaanse passen. Ze kwamen niet veel later op de stallen aan, en werden begroet door zijn hond Cheap, die luid blaffend aan kwam. Yannick zei “Vind je het erg dat ik haar even haar na zorg geef? “ vroeg hij. Eigenlijk wachtte hij niet op antwoord want dat zou hij toch wel doen. Hij spoot de merrie haar benen af, zette haar op stal zadelde haar af. Gaf een sponsje met eucalyptus voor de spieren warm te houden. En deed een zweet deken op. “Wil je eerst een kop chocomel en opwarmen voor ik je naar huis breng?” vroeg hij.

Mel knikte en kwam wat onbeholpen recht. Ze zag er nu een beetje klunzig uit, maar ze stond wel recht. Hij stelde zichzelf en de merrie voor, ze glimlachte eens en ging mee. Ze zag nu hoe kort zijn stijgbeugel was en rilde al bij de gedachte, zij reed dressuur met een bijna volledig gestrekt been, en ze sprong hoge sprongen met een gemiddeld lange stijgbeugel, ze zat gewoon niet lekker met hoge stijgbeugels. Dan nog liever zonder. "Ik heb absoluut geen idee waar ik ben dus ik kan je niet vertellen of ik hier ver vandaan woon, ik denk het niet want ik ben wandelend gekomen." Heel tevreden met de gedachte aan Raisa die een eeuwigheid kon stilstaan zonder irritant te beginnen doen. Ze begonnen te wandelen en babbelde wat over koetjes en kalfjes. Toen ze bij de stallen aankwamen werden ze begroet door een vrolijke hond. Hij vroeg of ze het erg vond dat hij haar nazorg zou geven, Mel schudde haar hoofd, natuurlijk niet! Anders werd de merrie nog ziek. Toen hij klaar was vroeg hij of ze nog een kop warme chocomel wou voordat ze naar huis ging. "Dat zou heel welkom zijn." Ontspannen liep ze mee naar binnen, ze gingen richting keuken, hij woonde wel mooi. Een beetje onbehaaglijk leunde ze tegen het aanrecht en keek hoe hij chocomel maakte. "Welke discipline rij je?" Misschien reed hij nog wat anders dan de rensport, waar Mel, als ze eerlijk moest zijn een absolute afkeer voor had, hoe de toppaarden werden behandelt... Maar ze dacht niet dat hij dat deed, zijn paarden werden goed verzorgd. Nee, Mel ging toch liever met een Quarter Horse aan 70 km per uur langs de zee. Met haar Quarter Horse dan het liefst, ze wist tenminste dat die stopte als ze dat vroeg. Toch, het liefst van al reed ze dressuur, met een speciaal touwhalster waardoor ze dezelfde oefeningen kon doen als met bit. De chocomel was klaar, maar ze moesten nog even wachten want hij was nog heel heel warm. Anders zou ze haar lippen en tong nog verbranden, en dat was niet zo heel fijn!

flutje

Nadat Yannick een schepje haver mix, van zwarte en witte haver, in haar voer bak had gedaan en de grote zware deuren van stal dicht had gedaan en op slot had gedaan. Aaide zijn hond, een border collie van een paar maanden, voor ze naar boven liepen (hij woonde in een penthouse boven de stallen. Yannick moest nog steeds 2 waakhonden aanschaffen, want cheap was een huis hond. Yannick wachtte op zijn hond voor hij de deur achter zich dicht deed. Zijn ‘huis’ was mooi met open keuken / woonkamer. Hij pakte 2 mokken met melk en deed ze in de magnetron die naast de oven hing. Na hij Melanie een deken had aangeboden.Terwijl ze wachtte vroeg Melanie een vraag waar hij raar van op keek. Was het dan niet duidelijk wat hij deed, hij reed op een renzadel waar een new market deken onder lag. Achja misschien dacht ze dat hij dit alleen voor zijn plezier deed. “Ik train renpaarden” vertelde hij haar, blijkbaar vond ze die sport niks want ze trok er een gezicht bij. “Wat doe jij dan” vroeg hij haar. Waarschijnlijk vond ze de rensport niks omdat ze gebrek aan informatie en ervaring had. Een bliep luide op van de magnetron en yannick haalde er 2 dampende wolk vandaan. Het was heel warm dus zette hij ze snel neer, en deed er roerend choco poeder door. Ze moesten nog even wachten tot het af was gekoeld. We kunnen gaan zitten stelde hij voor, en liep zonder een antwoord af te wachten het muurtje om en ging op de bank zitten. Zette zijn beker op de rand achter zich neer. “Heb je zelf een eigenpaard” vroeg hij geïnteresseerd. De sneeuw die net was gaan liggen begon weer een beetje op te laaien. En voor ze hun chocomel hadden opgedronken was er een sneeuwstorm ontstaan. Yannick zette even het nieuws aan op tv die voorspelde dat de sneeuwstom tot een uur of 11 zou aanhouden. Het was nu 9 uur, Yannick was bang dat er een rare stilte zou vallen over een tijdje. Ze waren immers wild vreemde.

Hij vertelde Mel dat hij renpaarden trainde. Blijkbaar zag hij dat ze een gezicht trok en vroeg wat zij dan deed. "Ik cross op een aardig niveau, maar alleen voor de lol. Als Bounty, een van mijn paarden, er geen lol in had zou ik het ook niet doen. En ik doe aan hoge dressuur, bitloos, met Raisa, mijn merrie. Ze is een Quarter Horse dus soms doen we ook wel eens western, geen reining want dat is enorm belastend voor de paardenrug. Hij stelde daarna voor dat ze gingen zitten, hij wachtte niet echt op antwoord, dus liep Mel maar een beetje achter hem aan. Ze ging op een beleefde afstand zitten. Ze zette net als hij zijn beker weg. "Ik heb er vijf, Soleil, en dan nog de Welsh van mijn zusje die momenteel bij haar tante is voor een maandje, Bounty en Raisa en een ezel, Dobby. Een geitje, Mieke, heb ik ook en ook nog een koe omdat ze zo schattig zijn. Er staan heel veel schaapjes, en nog vier geitjes, maar de schaapjes en de geitjes zijn niet van mij. Van een boer, en die zorgt dan voor voer voor mijn dieren en ik zorg voor zijn schapen." Mel vond het een eerlijke ruil, en hij had er geen moeite mee. "Hoeveel heb jij er?" Ze pakte haar chocomel en dronk die nog heel heel heel warm, dat had ze geleerd met thee van een Japanse vriendin, en nu deed ze het altijd. Ze verbrandde haar tong net niet, maar ze zag Yannick wel even kijken. Met het deken fijn warm rond zich geslagen voelde ze zich een stuk behaaglijker. Afgezien van het feit dat ze bij een wildvreemde zat en eigenlijk geen flauw idee had waar ze was.

mega flut, sorry