Jump and ...

Marshall had wel zin in een frisse verkoeling hij had namelijk net een klusje met zijn vrienden gedaan. Hij had zijn zwembroek aan en natuurlijk een do-rag op zijn hoofd inplaats van een petje. Hij had geen zin om in het meertje te gaan zwemmen want dat was vrij vies water. Hij trok zijn shirt uit er kwamen verscheidene tatoeages en littekens tevoorschijn, en keek even over de rand en zag dat het vrij hoog was. Er kwam een warm windje langs hem . Hij nam een diepe zucht en hij dook naar beneden, hij ging rakelings langs de rotsen af en kwam in het water terecht. Hij kwam na een paar seconden al weer boven en hapte naar lucht. Dit gaf hem z'n kik. Hij zag niet eens dat er een grote golf aan kwam, de golf sloeg hem kopje onder en hij kwam na een tijdje weer boven. "Shit" zei hij. Hij wou naar de kant zwemmen maar algauw kwam er weer een golf aan en werd hij tegen de rotsen aangeslagen. Hij ging weer onder water en probeerde tegen de stroming in te zwemmen. Het lukte hem bijna toen er weer een grote golf aan kwam. Zijn miezerige stom leventje schoot hem even voorbij en hij dacht snel bij zich zelf, had ik maar gewoon naar dat verdomde meertje gegaan. Hij probeerde het nog een keer maar de stroming en de golven waren te sterk. Het volgende moment was zwart.

- mensen -

Met regelmatige passen snelde ze over de bosgrond. Elke keer dat ze een stap zette dreunde haar muziek mee. Kim had haar gedachten op nul gezet waardoor ze een hele tijd door kon rennen. Even niet bij de paarden zijn, een keer van de stoeterij af. De woorden van haar vader galmde nog steeds rond in haar hoofd. Meisje je hebt geen leven hier. Ga opzoek naar vrienden. Makkelijker gezegd dan gedaan naar haar idee. Maar ach, als ze het niet zou proberen zou ze het helemaal niet doen. Bij de klippen ging ze langzamer rennen om over te gaan naar een wandelpas. Voor het uitzicht ging ze dicht bij de rand lopen. De lucht van zout water vulde haar longen, ze ademde diep in en bleef stilstaan. Haar haren wapperde achter haar door de wind die hier stond. Een gelukkig lach stond op haar gezicht. Als ze hier de rest van haar leven zou kunnen doorbrengen zou haar geluk niet meer kapot kunnen. Echter veranderde de situatie. Vanuit haar ooghoek zag ze een vlek in het water. Geen normale vlek, het had de vorm van een mens. Automatisch richtte ze haar blik op het onbekende verschijnsel. Wie ging er nou zwemmen in zulk woest water? Gehaast rende ze naar een lager gedeelte. Haar gympen trapte ze uit, ipod gooide ze in haar gymp, shirt trok ze over haar hoofd heen. Daar stond je dan, in de korte sportbroek en sport bh. Klaar om te springen voor iemand anders leven. Maar goed dat ze hier vaker vanaf had gesprongen. Ze haalde diep adem, nam een aanloop en dook naar beneden. Natuurlijk nam ze van de sprong gebruik om een salto te maken waardoor ze goed in het water terecht kwam. Ogenblikkelijk werd ze door het water meegetrokken naar beneden. Uit alle macht zwom ze weer naar boven. Toen ze boven kwam hapte ze snel een hele teug lucht naar binnen voor er een golf op haar terecht kwam. Onderwater was het rustiger om te zwemmen. Hierom dook ze weer onder water, richting de onbekende jongen. Tijdens het zwemmen voelde ze hoe het water tegenwerkte. Even dacht ze dat ze de jongen niet zou kunnen redden, evenals zichzelf. Net op tijd wist ze weer adem te happen waardoor ze verder kon met haar reddingsactie. Het kostte al haar kracht om de jongen mee te nemen naar een soort van strandje tussen de rotsen. Zwaar hijgend trok ze de jongen uit het water waarna ze vermoeid in het zand neerviel. Eerst even haar ademhaling weer goed krijgen, daarna zou ze zich om hem gaan bekommeren. Lang duurde het niet tot ze weer rustig ademhaalde. Gelijk luisterde ze of de jongen nog ademhaalde. Zonder er verder echt bij na te denken ging ze over op hart massage en mond op mond beademing. Hij moest kostte wat kost blijven leven. Een mobiel had ze niet, die lag nog thuis. Hier zou ze ook niet zomaar iemand kunnen roepen. Het kwam dus gehaald aan op wat ze allemaal had geleerd.

- Hope you don't mind

Marshall dacht dus dat een duik in het koele water geen kwaad kon en was dus van de kliffen afgedoken. Maar al snel kwam hij er achter waarom er een bordje verboden te zwemmen stond. Hij dacht eerst dat alles wel zou mee vallen maar nee. Hij werd kopje onder getrokken door het water en kwam net optijd weer boven. Dat herhaalde zich een paar keer. Hij wou adem happen maar er kwam alleen maar water binnen. Zijn miezerig stom leventje schoot hem voorbij, hij dacht bij zich zelf dit is misschien wel beter. Meteen daarna dacht hij aan Maera wat zal ze een verdriet krijgen dan, maar ze was dan wel tenminste veilig. Hij hoorde nog een andere plons maar zag niet wie of wat het was. Het volgende moment werd het zwart, hij werd mee gesleurd door de stroming. Hij voelde heel ver weg een soort of armen tegen hem aangedrukt. Na een tijdje hij weet niet meer hoelang voelde hij dat er geen stroming meer was hij voelde geen water meer. Hij kwam langzaam bij, hij knipperde even met zijn ogen en toen hij een meisje over hem heen gebogen zag schrok hij zich dood, hij probeerde achteruit te krabbelen. Hij kreunde even want zijn hoofd bonkte als een gek. Hij probeerde adem te happen maar hoestte alleen maar water uit. Hij wist amper wat er gebeurd was, hij dacht even na en wist toen weer dat hij een verfrissende duik wou nemen. Hij richtte zich weer op het meisje dat hem gered had en nam haar even in zich op. Ze had een sport broekje en een sport BH aan. Hij stammelde een “dankje”. uit hij wist niet echt iets gepast te zeggen, wie maakt zo iets dan ook mee. Hij wou helemaal recht op gaan zitten maar zijn hoofd werkte niet echt me. Zijn hoofd voelde alsof hij op ontploffen stond. Hij kreunde weer even zacht en nam toen diep adem. Hij voelde zich echt belabberd en ook stom tegelijk.

- Tuurlijk niet -

Voordat Kim echt iets had kunnen doen werd de jongen alweer wakker. Opgelucht liet ze zich achterover in het zand zakken. Haar ademhaling ging weer sneller dan daarnet. Het bedankje van de jongen wuifde ze weg. Elke gek zou in het water springen om iemand anders te redden. Het zeewater wat in haar mond had gezeten had een vieze na smaak achter gelaten. "Het is beter als je nog even blijft liggen." De woorden deden pijn in haar keel. Elk woord die ze uitbracht liet een brandend gevoel achter. Ze zette haar ellebogen onder haar lichaam en kwam iets overeind. Met een scheef gezicht keek ze naar de jongen. Niet iemand die je zomaar aan zou spreken als je hem tegen kwam op straat. Jammer dan, kon haar het schelen. Langzaam kwam ze omhoog waarna ze haar handen afspoelde in het water. "Zo terug." In een rap tempo rende ze naar de plek waar ze haar spullen had achtergelaten. Alles lag er nog. Zelfs haar Ipod in haar gymp. Omdat ze zich nogal ongemakkelijk voelde in haar bh trok ze snel haar shirt over haar hoofd. Voordat de jongen weer weg zou zijn liep ze terug. Haar spullen legde ze op een droog gedeelte neer waarna ze zelf weer in het zand ging zitten. Nog even tot rust komen. Daarna terug naar de stoeterij met het verhaal dat ze weer eens had gezwommen tijdens het joggen. Natuurlijk zouden haar ouders het niet geloven en haar gelijk om haar kop geven dat ze weer eens van de klippen was gesprongen. Meestal deed ze het samen met vrienden, in je eentje was het best wel gevaarlijk. "Waarom sprong je?" De vraag was al uit haar mond voor ze erover na had gedacht. Ergens was ze super nieuwsgierig waarom de jongen was gesprongen. Zoiets deed je niet echt voor de lol. Eerder voor de kik die je erbij voelde. De adrenaline die dan door je aderen pompte, een heerlijk gevoel als je het aan haar vroeg. Zo dacht zij er over. Iedereen had een andere mening, zolang de jongen voor haar maar niet had gesprongen om een einde aan zijn leven te maken vond ze alles best. "Ik ben Kim trouwens." Soepel toverde ze een lach op haar gezicht. Tegen een onbekende praten waarvan je de naam niet wist vond ze zelf nogal irritant.

Marshall kwam weer bij en gelukkig had hij geen mond op mond beademing nodig gehad van een wild vreemde. Hij wou rechtop gaan zitten maar al gauw snapte hij haar woorden zijn hoofd klopte als een gek. Hij wou nog wat zeggen maar zijn keel was zo droog als schuurpapier. Zijn hart kwam nu pas tot rust, hij wist niet eens hoe lang hij al in dat water had gelegen. Hij keek hoe ze haar spullen ging halen. Hij had het gevoel dat hij maar beter kon blijven zitten want anders zou zijn hoofd nog echt ontploffen. Hij keek even als hij haar op de rotsen kon zien. Ze was al snel weer terug, ze had een shirt aangetrokken. Zelf zat hij hier in een zwembroek, niet dat hij zich voor zijn lichaam moest schamen. Hij was gespierd maar dat kwam door het trainen en vechten. Maar dat deed er niet echt toe. Gelukkig was het warm weer en droogde hij zo op. "Waarom sprong je?" vroeg het meisje waarvan hij nog steeds geen naam wist. Niet dat hij dat zo erg vond, wat maakte het uit misschien zou hij haar hierna nooit meer zien., okal had ze zijn leven gered. “Uhm, voor de afkoeling, ik had toch maar naar het meertje door moeten joggen.” Zei hij. Okal wist hij van af het begin af aan dat hij hier ging zwemmen. Het springen gaf hem z’n kik en het meertje was zo vies. Het praten deed hem nog steeds zeer in zijn keel, maar hij negeerde het maar. Thuis zou hij wel wat drinken nemen. Hij dacht even na hoe hij dit Maera ging uitleggen. Je kan niet zo maar zeggen, hee schat ik ben thuis, oja ik ben bijna verdronken maar een meisje waar van ik de naam niet weet heeft me gered. "Ik ben Kim trouwens." Hoorde hij haar zeggen. Oke ze had dus wel een naam. Hij stelde zich voor als Marshall een naam dat hij haatte het liefst zou hij zijn naam willen veranderen maar dat kost ook weer zo veel geld. Hij haatte de naam zo erg omdat het naar zijn vader vernoemd was, nouja voor zo ver je het een vader kon noemen dan.

Kim wachtte geduldig tot ze een antwoord kreeg op haar vraag. Gewoon voor de afkoeling? Oké, die reden kon ze nog wel begrijpen. Het was dan wel een rare reden maar een logische. Echter snapte ze niet heel de zin van hem. Het meertje? Was er hier in HH ook nog een meertje dan? Misschien moest ze echt niet zoveel op de stoeterij hangen. Veel gebieden in HH kende ze niet eens. Als ze ergens iets moest ophalen moest ze het altijd aan alles en iedereen vragen voor ze de weg had gevonden. Heel irritant, maar het boeide haar niet zoveel. Jammer genoeg vond haar vader dat ze er iets aan moest gaan doen. Oké, dan zou ze er toch iets aan doen. De klippen kende ze nu goed genoeg. Nu kon ze thuis vertellen dat ze weer iets nieuws erbij had. Ontspannen ging ze in kleermakerszit zitten. Iets wat ze altijd deed als ze op de grond zat. Lekker rustig, en je viel niet zo snel om. Tenminste, je moest het goed doen wou je niet snel omvallen. De jongen stelde zichzelf voor als Marshall, een aparte maar leuke naam. Natuurlijk zou niet iedereen hier zo over nadenken. Wat ze tegen de jongen moest zeggen wist ze echt niet. Ze kon ook niet zomaar even haar gympen aandoen en weer weg joggen. Vooral nu niet, haar sokken waren drijfnat en zaten onder het zand waardoor het zou gaan schuren in haar schoenen. Ze zuchtte eens diep en keek richting de klippen. Nog een keer springen? Alleen dan van een lager gedeelte, en een veiliger gedeelte. Verderop waren er plekken waar je makkelijk uit het water kon komen. Echter zat ze met een probleem, alleen zou ze niet gaan en de jongen zou ze niet meevragen. Eerst naar huis gaan, zichzelf omkleden en dan haar vrienden opbellen kostte haar te veel tijd. Morgen zou ze het ook nog kunnen doen. En anders over morgen. Zolang het water niet te koud was kon alles.