The last ride...

Saricha was rustig wat aan het eten met Sonja naast zich. Het moment om te vertrekken was aan het naderen... Saricha voelde het, het was aangebroken. Saricha en Sonja hadden het er al over gehad en Saricha sprong over de omheining heen terwijl Sonja eronder door rolde. Esmée was bezig, Saricha liep langs achter en liet haar hoofd zakken en liep onder haar door, deed haar hoofd terug omhoog en liet Esmée op haar rug schuiven. Ze wandelde naar het bos-paadje toe, Sonja wandelde langs hun en hapte soms speels naar de schoenen van Esmée. Saricha stapte een tijdje waarna ze in een rustige galop aansprong, Sonja kon gemakkelijk volgen. Ze liepen langs de oever van de rivier heen, langs de bossen, een stukje over de duinen, ze gingen vrij ver. Het werd op den duur wel duidelijk waarheen, de oude brug. Niet sterk genoeg voor vele paarden, maar sterk genoeg voor Saricha en Sonja. Sonja werd onrustig naarmate ze dichter kwamen, ze zou Esmée gaan missen met het rare ding dat rond haar hoofd ging. Nu was ze wel blij dat haar moeder haar niet te gewend aan de luxe die mensen gaven te raken. Saricha vertraagde en schudde met haar hoofd, ze had geen halster aan, net zoals Sonja. Daar had ze speciaal voor gezorgd, de halster lagen langs een paal aan de opening van de weide, na wat gepruts was dat van Saricha uitgegaan en met wat hulp van haar moeder was ook Sonja van die van haar afgeraakt. De brug kwam in zicht en Sonja keek even onzeker naar haar moeder. Moesten ze het wel doen? Maar ze hadden er lang genoeg over nagedacht nu. Esmée had het zo druk gehad de laatste tijd, en Saricha was haar ontwend. Misschien dat ze mekaar nog eens zouden tegenkomen... Als Esmée met Flame reed, of als Saricha misschien ooit een nieuwe eigenaar had. Eentje die haar uiteindelijk de baas kon. Saricha negeerde iedere vorm van besturing, ze had het niet eens door. Misschien had Esmée, want ze waren echt al ver, haar wat willen bijsturen, misschien ook niet. Nu, Saricha kende HH uit haar hoofd, en had het zo gedaan dat het een hele weg door de bossen was, maar als je luisterde hoorde je de weg, dan was het een stuk minder ver. Een kilometer of twee. Helemaal niet ver dus. De wegen van Saricha en Esmée zouden nu scheiden. Wie weet zouden ze mekaar ooit nog eens treffen, en misschien was dit voor eeuwig. Ze zou haar vriendin gaan missen, ze hadden samen veel lol gehad, en Esmée had haar veel liefde gegeven. Maar Sonja had veel verandert, en Saricha wou Sonja de kans geven om vrij rond te rennen, zonder hekken of iemand die zei dat ze moest stoppen. Saricha ging een stukje van de brug weg staan en liet Esmée van haar af glijden. Sonja ging dicht bij haar moeder staan. Saricha's neus raakte de wang van Esmée. Sonja sabbelde wat aan een vinger. Waarna ze de warme lucht uit haar neus liet stromen. Saricha liet haar hoofd even over de schouder van Esmée zakken als knuffel, afscheid knuffel. Misschien had Esmée nog niet door wat er stond te gebeuren... Saricha zuchtte diep waarna ze een pas achteruit zette. Esmée zou haar waarschijnlijk niet zomaar laten gaan.

Esmée was rustig het erf aan het vegen toen ze opeens een paard achter zich hoorde lopen. Ze had het vermoeden dat het Saricha was, maar ze bleef gewoon staan. Ze wist dat als ze zich zomaar om zou draaien ze Saricha wel eens heel erg kon laten schrikken, en dat wilde ze niet. Ze voelde een paardenhoofd tussen haar benen en voor ze het wist zat ze op de rug van Saricha. Ze had een gilletje uitgeslaakt toen ze werd opgeheven, dus bleef ze even verbluft zitten. Sinds wanneer wilde Saricha uit zichzelf dat ze op haar rug ging zitten? Altijd als ze weg gingen klom ze er zelf op, hoewel de merrie het niet erg scheen te vinden. Sonja liep te dribbelen naast hen terwijl ze het bos in liepen. Wat was Saricha van plan? Ze probeerde zo stil mogelijk te blijven zitten. Normaal zou ze bijsturen met haar benen maar dit keer was ze veel te nieuwsgierig waar Saricha haar mee naar toe zou nemen. Ze zag ook dat beide halsters af waren. Daar verbaasde ze zich niet over aangezien Saricha een gruwelijke hekel aan die dingen had. Maar toch vond ze het wat vreemd. Normaal liet ze het gewoon zitten omdat ze er gewoon aan gewend was geraakt. Veel zat ze er niet over in. Ze besloot haar gedachten even uit te zetten en te genieten van dit onverwachte ritje. Het was warm, maar wel uit te houden onder de schaduw van de bomen om het heen. Na een poosje kwamen ze bij de brug aan. Ze was er zelf nog nooit geweest, hooguit alleen langsgereden. Saricha liet Esmée van haar rug glijden. Ze vond het allemaal wat vreemd. Waarom stopte ze hier? Saricha duwde haar neus even tegen haar wang aan en liet haar hoofd toen rusten op haar schouder. Ze legde haar rechterhand tegen haar hals aan terwijl Sonja op haar vinder sabbelde. Ze kreeg een naar gevoel bij dit alles. Toen Saricha een pas achteruit zette begreep ze ineens alles. De halsters die afwaren, het onverwachte ritje, de knuffel. Ze begreep ineens alles. Dit was bedoelt als afscheid. Ze wilden de weide wereld weer in. Ze reikte haar hand naar de neus van Saricha en wreef er even over. Ze slikte voor ze haar kaatste woorden tegen Saricha uitsprak. "Waarom, meisje? Naja, maakt ook niet uit. Je weet dat we altijd voor je klaar staan als je ooit eens besluit om terug te komen. En als je niet begrijpt waarom ik je zomaar laat gaan... Dat is omdat ik van je hou. Ik wil je jou keuzes niet afnemen net zoals de kans om weer vrij te kunnen leven samen met Sonja. Ze liep naar haar toe en sloeg haar armen nog eens om haar hals. Daarna deed ze een paar passen achteruit en keek toe hoe haar twee lieve paarden uit het zicht verdwenen terwijl een traan over haar wang rolde...

Saricha zuchtte zachtjes toen ze de stem van Esmée hoorde, ze zou haar zeker op een dag nog eens zien. Daar was ze zeker van. Ze hinnikte zachtjes, Esmée liet haar gaan... Bewonderingswaardig, dat vonden Saricha en Sonja allebei. Ze wou hun hun vrijheid schenken, ten koste van haar eigen geluk. Saricha was een aardige tijd bij Esmée geweest, jaren zelfs. Esmée had haar gered van de mannen, genezen van de koliek en haar geholpen bij de bevalling, zonder haar was Sonja gestorven. Ze voelde de armen van Esmée om haar hals en realiseerde zich hoe hard ze haar zou gaan missen, maar de vrijheid was te aanlokkelijk en ze was blij dat ze ede adrenaline terug door haar aderen zou voelen stromen. Saricha draaide zich om, Sonja stopte met sabbelen en draaide mee met haar moeder. Saricha zette een voet op de brug, en nog eentje en nog eentje. Waarna ze in galop over de houten brug schoten, de oude brug was niet bezien op het gewicht van de twee merrie's en begon luid te kraken. Op het moment dat Saricha en Sonja ervan af waren sloegen er een paar planken kapot en één van de ondersteuningen ie de brug overeind hield. Je kon niet meer over de brug heen gaan, maar Sonja en Saricha stonden allang veilig aan de overkant en verdwenen in de verte onder het geluid van hoeven die over de grond heen denderde.