The abandoned mine [Moora]

Gewapend met zijn mobiele telefoon, een beetje proviand en een flinke dosis eigenwijs optimisme was Johnny de heuvels ingetrokken en van daaruit een klein stukje de bergen in.
Hij was er heen gegaan met de verwachting even lekker in de buitenlucht te zijn.
Hij was er niet heen gegaan om de opening van een verlaten mijn te vinden waar je op je knieën net onderdoor kon.
Maar die vond hij wel.
Een verstandig mens zou de mijn voor later hebben bewaard, zou teruggekomen zijn met een zaklamp, een helm, versterking en een overdosis aan batterijen.
Met andere woorden: Johnny kroop naar binnen, over de kurkdroge grond, zijn telefoon in de aanslag.
Op het moment dat hij door de opening kroop kwam hem een flink stroom tocht tegemoet. Hij had onvoldoende kennis van mijnen om het op dat moment te weten, maar hij had verdomd veel mazzel daarmee.

Na die nogal krappe opening werd hij verrast door het feit dat hij in een mijn tunnel stond die hoog genoeg was om gewoon in te staan, iets wat je aan de buitenkant niet zou hebben geraden.
De zaklamp van zijn telefoon ging over de ruwe wanden en hij kon zijn opwinding niet bedwingen. Hier waren vast al talloze mensen geweest, maar dat weerhield Johnny er niet van zich Columbus 2.0 te voelen.
Hij begon te lopen. Hier en daar drupte iets, maar verder was het verrassend droog in de mijn. De tocht zorgde ervoor dat het flink koud was en hij deed de capuchon van zijn trui op.
Zijn voetstappen echoden vreemd door de tunnel, een geluid waar hij flink aan moest wennen. Steentjes knarsten onder zijn gympen en hij was zich er vaag van bewust dat als hier iets instortte hij levend begraven zou zijn. Ergens echter, maakte die spanning hem alleen maar nieuwsgieriger.
Hier en daar viel zijn licht op de kleine, harige bolletjes die slapende vleermuisjes waren. Zelfs hij wist dat je daar niet door gebeten of gekrabd wilde worden, maar snoezig waren ze wel.

De schacht ging lang door. Hier en daar werd hij gestut of kwam er een soort houten geul uit de wand waardoor ooit dingen werden afgevoerd. De gang boog enigszins af naar links en kwam uiteindelijk uit in een grotere ruimte, met meer stutwerk en verschillende gangen.
Johnny sloeg op goed geluk linksaf, dieper de mijn in. Hier was het iets vochtiger; hele dunne stroompjes helder water liepen naar beneden.
Hij passeerde nog een aantal splitsingen en wenste dat hij vandaag de tijd had om al die gangen te onderzoeken.
Maar zijn telefoon piepte. Batterij bijna leeg.
"Shit," fluisterde hij. Ineens voelde hij zich niet zo avontuurlijk meer. Hij draaide zich om en begon haastig terug te lopen, hier en daar uitglijdend over vochtige stenen.
Bij de laatste kruising stopte hij. Uit welke gang was hij eigenlijk gekomen?

Veel tijd om dat uit te zoeken had hij niet. Het licht van zijn telefoon viel uit.
Langzaam liet hij zijn adem ontsnappen. In een klap was het aardeduister geworden. Hij hield zijn hand voor zijn gezicht maar zag niets meer. Versteend bleef hij staan. Op de gok een gang in lopen was misschien nog wel gevaarlijker dan afwachten.
Was hij op de heenweg niet linksaf geslagen? Jatoch? Of niet?
Hij wilde net op de tast de gang zoeken toen hij iets hoorde. Het was vervormd, zeker, maar het klonk alsof hij niet meer alleen was.
"Hallo?" riep hij gedempt, bang dat teveel stemgeluid iets in kon laten storten.
"Is daar iemand? Ik zit zonder licht!"

Enkel met het doel om haar hoofd leeg te maken had Moora de rest van de dag vrijgenomen. Het boeltje in de stal was maar weer eens ontploft – twaalfjarige verzorgsters maakten ruzie over wie het eerst op een pony mocht rijden terwijl het dier eruit zag als een verklede flamingo en de zoveelste drama over die ene – niet eens knappe, integendeel zelfs – paardenjongen - zorgden ervoor dat het geruzie de sfeer op dit moment bepaalde. Morgen zou alles weer beter zijn, maar Moora had er genoeg van.
Dus ze was vertrokken. Haar autootje had ze aan de rand van de bergen achtergelaten en zonder nadenken was ze beginnen lopen. En het deed haar goed. Lukraak koos ze richtingen en haar willekeur leidde haar naar plekjes waar ze nooit eerder kwam.
Eerlijk gezegd had ze geen idee hoelang ze al onderweg was geweest wanneer ze plots de ingang van een verlaten mijn ontdekte. Gààf.
De weg naar de ingang was overgroeid en het kostte haar wel wat moeite om erbij te komen, maar al snel stapte ze voorzichtig door de vroegere hoofdingang van de mijn.
Eerst ging dat nog perfect zonder licht dankzij de lichtinval van buitenaf, maar al gauw werd het donkerder. Moora's oude ding had verrassend genoeg de hypermoderne functie 'zaklamp', waarmee ze gemakkelijk haar weg kon vervolgen.
Ze volgde willekeurige paadjes en zocht af en toe steun bij stukken hout die in de wand weggewerkt zaten.
Gestommel in de verte deed haar plots opkijken. Toen ze beweging leek te zien, drukte ze haar hand even op haar zaklamp en hield ze haar telefoon achter haar rug, terwijl ze stokstijf bleef staan.
Een figuur kwam verscheen verderop in de gang waar ze stond en Moora hield haar adem in. Je wist maar nooit wat voor mensen er hier rondliepen. Misschien hield er hier zich wel een moordenaar schuil.
Gevloek. Het lichtpunt verdween kort daarna en het meisje wachtte gespannen af.
"Is daar iemand? Ik zit zonder licht!"
Een vlaag van opluchting gleed over haar heen. Dit leek haar vrij onschuldig.
Moora liet haar lichtpunt weer naar voren komen. Ze deed haar hand eraf en richtte de zaklamp voor zich uit, recht op hem, terwijl ze een tiental meter van hem afstond.
"Ik ben Moora, wraakzuchtige bewaakster van deze mijnen." Een brede grijns verscheen om haar lippen. "Wie ben jij?"

Het licht van de zaklamp van de onbekende kwam als een redding, maar tegelijkertijd moest Johnny ook direct zijn blik afwenden toen het felle licht in zijn ogen scheen.
“Fuck,” flapte hij eruit.
"Ik ben Moora, wraakzuchtige bewaakster van deze mijnen."
Hij hield een hand voor zich, om het felste licht uit zijn ogen te houden. Lichte vlekjes dansten door zijn blikveld en hij kon haar niet zo goed ontwaren doordat zijn ogen weer even helemaal moesten wennen, maar te oordelen naar de stem leek ze hem van ongeveer zijn leeftijd.
“Nou, je wraak heb je wel gehad,” zei Johnny met een scheve grijns. Hij knipperde een aantal keer met zijn ogen tot hij weer een beetje goed zag. Jezus, dat was fel.
"Wie ben jij?"
“Johnny- zeg, beter richt je die zaklamp even op de grond en niet op mij. Of beter gezegd, niet op mijn ogen.” onvriendelijk was zijn toon absoluut niet, direct wel. Hij vond het namelijk wel prettig om gewoon te kunnen zien.

“Johnny- zeg, beter richt je die zaklamp even op de grond en niet op mij. Of beter gezegd, niet op mijn ogen.”
Meteen richtte ze de zaklamp op de grond. “Woops, sorry.” Nadenken bij wat ze impulsief deed, was niet haar sterkste kant.
Een grijns speelde om haar lippen toen ze richting de jongen begon te wandelen, goed oplettend waar ze haar voeten zette. “Ik heb licht? Zoals je – eh – merkte”, sprak ze met een plezierige ondertoon, terwijl ze naar de grond keek.
Toen ze uiteindelijk bij de jongen aankwam, merkte ze dat hij ongeveer even oud als haar zou moeten zijn. “What a bummer. Ik dacht echt dat ik deze mijn als eerste ontdekte. Loopt hier nog iemand anders rond, zeg”, sprak ze met een teleurgesteld gezicht. Het meisje bekeek de jongen even en probeerde hem in te schatten. Hij zag er stoer maar ongevaarlijk uit, iets wat ze over het algemeen best aantrekkelijk vond bij kerels.
“Hier rondlopen zonder licht, dat moet toch behoorlijk scary zijn. Hou je van de kick?”

“Ik heb licht? Zoals je – eh – merkte”
“Nee, echt?” reageerde Johnny, een beetje plagend. “Goed dat je het zegt."
“What a bummer. Ik dacht echt dat ik deze mijn als eerste ontdekte. Loopt hier nog iemand anders rond, zeg."
Hij lachte even. Het feit dat hij niet meer in zijn eentje in dit ondergrondse labyrinth zat zorgde ervoor dat hij weer volledig ontspannen was. Hij kon haar nu ook wat beter in zich opnemen. Ze leek hem een gezellige meid. Dat scheelde ook weer, want hoewel Johnny wel de therapeut van zijn vriendengroep was, als het erop aankwam, was dit niet het soort situatie waarin iemand die van streek was ideaal zou zijn.
“Ik klaag niet."
“Hier rondlopen zonder licht, dat moet toch behoorlijk scary zijn. Hou je van de kick?”
Johnny schoot in de lach en hield zijn lege telefoon omhoog.
“Nee, deze hier ging uit. Ik zag deze grot en dacht ‘wat kan er hier misgaan?’ en, nou ja, zo zonder licht dus best veel,” vertelde hij met een schuldbewuste grijns. Ja, als hij het zo hardop zei klonk het vrij ondoordacht, zoals zijn acties wel vaker klonken achteraf. Hij haalde losjes zijn schouders op.
“Maar mijn gebeden zijn verhoord,” voegde hij er monter aan toe, met de telefoon nog in zijn hand richting Moora gebarend.
Hij was even stil. Ergens drupte iets.
“Ik was van plan terug te gaan, maar nu jij hier toch met een zaklamp bent…” hij hield zijn hoofd schuin. “Zin om op onderzoek uit te gaan?"

"Zonder licht kom je hier volgens mij beter niet, nee." Een brede grijns verscheen op haar lippen terwijl ze haar hoofd schudde.
“Maar mijn gebeden zijn verhoord."
"Mega Moora to the rescue."
Hij stelde voor om verder te gaan en spontaan begonnen Moora's ogen te blinken. "Graag! Gezelliger samen dan alleen, toch?" Het meisje liet het scherm van haar oude ding even oplichten. "Ik heb nog zeker genoeg batterij voor de komende 10 uren. Die dingen houden het een stuk makkelijker vol dan zo'n smartphones."
"Welke kant zullen we op gaan?" Ze keek even om zich heen en legde haar rechterhand kort op haar linkerschouder. "Ik stel voor die kant" - ze wees in de richting van waaruit noch Johnny, noch zijzelf was gekomen. "Van waar ik kom is de uitgang - ik weet niet van waar jij kwam?" Kort keek ze hem aan.
Een knal echoode plots door de mijn. Hij leek van erg ver te komen, maar was luid genoeg om Moora in een ruk op te doen kijken. En in plaats van te panikeren, verscheen er een grijns op haar gezicht. "Gaaf! Misschien zijn daar nog mensen."

"Graag! Gezelliger samen dan alleen, toch?"
“Precies!”
Genoeg batterij voor tien uur klonk geruststellend. Goed, als dat ding stukviel waren ze wederom de lul, maar dat zou allemaal wel meevallen, gokte Johnny.
Het licht stond hem toe eens rustig de omgeving te bekijken. Hier en daar glommen de wanden een beetje en hij streek met zijn vinger over het ruwe, vochtige steen. Het was behoorlijk opwindend, zo’n grot waarvan je geen idee had wat je er aan zou treffen.
"Welke kant zullen we op gaan?"
Hij haalde zijn schouders op.
“Eerlijk? Geen idee, ik ben alle gevoel voor richting inmiddels kwijt,” bekende hij. Het leek allemaal op elkaar en hij realiseerde zich dat het dom was dat hij niet op de heenweg op ijkpunten had gelet. Maar ja, vooruitdenken ging bij hem wel vaker enigszins mis.
"Ik stel voor die kant"
Hij keek in de richting waar Moora op wees en knikte.
“Ik vind ’t prima. Waar ik vandaan kwam weet ik al niet meer. Het lijkt echt allemaal hetzelfde."
De knal deed hem ongerust opkijken. Hij deelde Moora’s enthousiasme op dat vlak niet helemaal en schudde zijn hoofd.
Zelfs hij was ook weer niet zó impulsief.
“Zo’n knal is of een schot, of een explosie, of iets dat instort, denk ik,” zei hij peinzend. “Een geen van drieën lijken me iets om onaangekondigd heen te gaan."

Toen Johnny zijn hoofd schudde, keek Moora even teleurgesteld, om vervolgens haar schouders op te halen. “Denk je dat het zoiets was?” Ze probeerde het geluid van de knal even opnieuw boven te halen en fronste. Kon.
“Dus wat doen we er dan mee? Maken dat we hier wegkomen, stel ik voor.” Ze keek even om zich heen en scheen met haar telefoon richting de kant vanwaar zijzelf gekomen was.
Moora scheen met haar telefoon richting de kant vanwaar zij kwam. “Ik denk dat ik de weg nog ongeveer weet.”
“Ik ben wel benieuwd naar wat het precies was.” Nadenkend keek ze opnieuw richting het geluid van de knal.
“Misschien is er iemand gewond geraakt. Zouden we niet beter toch even een kijkje gaan nemen?”
Ze vermoedde niet dat er iets dergelijks aan de hand was, maar het meisje was van nature erg nieuwsgierig en zou haar leven op dit moment riskeren om eender wat tegen te komen.

“Misschien is er iemand gewond geraakt. Zouden we niet beter toch even een kijkje gaan nemen?”
Tot aan die woorden had Johnny het een prima idee gevonden om gewoon te gaan, omdat hij er weinig voor voelde om onder een berg stenen te eindigen, maar ze had een punt. Wat als er iemand was die ook in z’n eentje erop uit was getrokken? Als die met een instorting te maken had gehad zou hij er alleen waarschijnlijk niet uit komen.
En wat als het wel een vuurwapen was geweest? Dan had er zeker iemand hulp nodig, maar zouden ze ook absoluut hun leven wagen door erop af te gaan. Echter, dat bevestigde het knagende gevoel van twijfel alleen maar en Johnny knikte.
“Je hebt gelijk,” zei hij met een vastberaden trek op zijn gezicht. Als hij eerlijk was, was een deel van hem ook bloednieuwsgierig naar de rest van de grot, al kon hij daarnaast het gevoel dat ze het beste bij het geluid weg konden blijven niet helemaal van zich af zetten.
Hij keek naar de gang die het meest overeenkwam met de richting waar de knal vandaan was gekomen. Een gapend, zwart gat.
“Op hoop van zege dan maar,” mompelde hij, terwijl hij de tunnel in liep. Het licht van de telefoon was fel en hard waardoor het grillige schaduwen wierp op de wanden van de grot.
Er volgende geen tweede knal, maar Johnny was desondanks een beetje op zijn hoede nu, alsof het geluid een klein achterdeurtje in zijn geest had geopend waardoor er een stukje realisatie binnen had kunnen komen dat zijn impulsievere kant een klein beetje inperkte.
De losse steentjes onder hun schoenen leken nu veel luider te klinken dan voorheen, maar Johnny wist ook wel dat dat puur kwam omdat hij zich er nu van bewust was dat ze mogelijk niet alleen waren en geen enkel idee hadden of dat een goed iets was of niet.
“Nergens om,” zei hij droog, maar op zachte toon door de verdere stilte om hen heen, “maar wat doen we eigenlijk als we op iets stuiten waar we geen getuige van mogen zijn of zo?”
Niet dat hij de kans groot achtte dat er zojuist iemand was geliquideerd of zo, maar het waren toch van die dingetjes waar je wellicht even over moest praten.

De gezichtsuitdrukking op het gezicht van de jongen veranderde en daarmee klaarde Moora’s gelaat op. Raak, ze zouden gaan kijken. De enthousiaste glimlach op haar gezicht kon ze amper verbergen terwijl ze samen met Johnny richting de het geluid keek.
Eerlijk gezegd was ze niet honderd procent zeker of ze als ze alleen was geweest ook zou gaan kijken zijn, maar het feit dat ze gezelschap had maakte Moora meer dan dubbel zo dapper. Haar honger naar avontuur diende als afleiding voor de pijn die ze voelde, en volgens het meisje leek het te werken.
“Op hoop van zege dan maar”, hoorde Moora, en meteen wandelde ze met Johnny mee. De grot was een stukje griezeliger dan voorheen, maar haar nieuwsgierigheid overheerste. Het meisjes raakte met haar vingertoppen enkele keren de verrassend vochtige, koele wand van de grot aan en hield de grimmige schaduwen die ze zag nauwlettend in het oog.
“Wat doen we eigenlijk als we op iets stuiten waar we geen getuige van mogen zijn of zo?” Moora grijnsde. “Red jezelf”, sprak ze droog, terwijl ze haar schouders ophaalde.
Ondertussen gingen enkele mogelijke scenario’s door haar hoofd. Een moord in verband met een drugsdeal, een ander soort afrekening… In dat geval zou  het link worden, ja. Maar wat had zij te verliezen?
“Ik weet het niet”, reageerde ze toen serieuzer, terwijl ze zich onbewust steeds meer concentreerde op de geluiden om hen heen. “Maar dat zien we dan wel weer. Het lijkt me heel onwaarschijnlijk dat we zoiets gaan tegenkomen.” Maar het zou wel weer eens wat anders zijn, natuurlijk.
Terwijl ze dieper de grot inliepen, leek het een stuk frisser te worden. Moora kruiste haar armen over elkaar terwijl ze naast Johnny verder wandelde. “Wel een stuk kouder hier, zeg.” Haar woorden waren nog niet koud, of een eindje verder, waar het licht nog niet toe reikte, rolden hoorbaar enkele stenen weg. Dat kon eender wanneer gebeuren in een grot, maar in deze situatie kon je er alles achter zoeken. Moora hield stil en legde haar hand onbewust tegen Johnny’s bovenarm. “Heb je dat gehoord?”

“Red jezelf”
Johnny wierp een korte blik opzij, maar zag haar grijns en constateerde dat ze een grapje maakte.
“Ik weet het niet” ging ze verder, serieuzer nu. “Maar dat zien we dan wel weer. Het lijkt me heel onwaarschijnlijk dat we zoiets gaan tegenkomen.”
Hij haalde zijn schouders op.
“Fair enough.”
Hij was het met haar eens dat het rap kouder werd en hij gokte dat ze redelijk ver onder de grond zaten. Ook hij hoorde het geluid van de stenen en bleef ook staan. Hij voelde Moora’s hand op zijn arm maar zijn blik was vooral gericht op de plaats waar het geluid vandaan kwam. Hij knikte langzaam.
“Ja.. Denk je niet dat er gewoon iets uit evenwicht raakte en-"
Maar voordat hij de zin af kon maken hoorde hij daadwerkelijke voetstappen die zich van hen verwijderden.
Hij keek naar Moora.
“What the fuck?” mimede hij geluidloos. Het kon niet anders dan dat wie daar ook was hen had gehoord, maar waarom dan de stille aftocht? Was iemand bang dat zij kwaad in de zin hadden? Op zich best een redelijke mogelijkheid.
Hij hield even zijn adem in en luisterde met een frons op zijn gezicht. De voetstappen waren gestopt en hij hoorde wat hij vermoedde waren stemmen, iets vervorm door de onregelmatige gangen waar ze doorheen kwamen. Een ding was echter zeker; ze klonken absoluut niet bang of ongerust, eerder geagiteerd. Johnny slikte en keek opnieuw naar Moora.
“Wat nu?” vroeg hij zacht. “Erheen of terug?”
Er waren bij hem een aantal intuïtieve alarmen af gegaan, maar daardoor was ook de drang erachter te komen wat er hier gaande was groter geworden.
Er klonk nog een knal, maar ditmaal veel verder weg en een heel stuk doffer.

“Ja.. Denk je niet dat er gewoon iets uit evenwicht raakte en-" Moora’s ogen werden groter en haar mond viel een tikje open terwijl ze de jongen aankeek. Voetstappen, en ze gingen van hen vandaan. Inderdaad: what the fuck. Johnny haalde haar geruisloos de woorden uit de mond. Haar hand gleed traag van zijn bovenarm af.
De stemmen die ze konden horen, klonken een beetje zoals Moora klonk wanneer ze honger had en geen eten in de buurt kon vinden. Duivels haast, als het in die tijd aan Pasqual had gelegen.
Toen Johnny met een twijfelachtige blik naar haar keek en haar vroeg wat ze nu zouden doen, keek Moora sprakeloos terug.
Na de nieuwe doffe knal, vond ze haar stem weer. “Terug?”, klonk het ongelovig, terwijl ze haar wenkbrauwen optrok en haar hoofd ophief. “Ik wil weten wat er aan de hand is.” Automatisch had het sfeertje ervoor gezorgd dat het meisje was beginnen fluisteren. Toegeven moest ze het wel, de rillingen liepen stilaan over haar lijf.
Als ze alleen was geweest, dan zou ze nooit die kant uitlopen. Maar ze waren met z’n tweeën, en Moora had een overdosis aan nieuwsgierigheid in zich op dit moment.
“Kom op, we zijn met z’n tweeën. Als we nu weggaan, zullen we ons misschien nog een hele tijd afvragen wat er aan de hand zou geweest zijn. We gaan ’t ons echt beklagen als we niet gaan kijken.” Met haar hoofd maakte ze een knikkende beweging terwijl ze hem overtuigend aankeek.
Vervolgens zette het meisje enkele stappen in de richting van het geluid, om zich dan naar Johnny te richten, om te kijken of hij mee zou lopen.

Het viel Johnny op dat de roep van avontuur en nieuwsgierigheid het meer voor het meisje leek te doen dan de mogelijkheid dat er iets niet in de haak was en hoewel hij er niet teveel aandacht aan besteedde, kon hij niet helemaal ontkennen dat hij niet zeker wist of hij dat een prettig karaktertrekje vond.
Niet dat hij haar nieuwsgierigheid niet deelde, maar het idee dat er mogelijk iets niet klopte was een sterkere drijfveer. Nu het idee dat iemand misschien wel diep in de shit - of onder het steen - zat post had gevat in zijn geest kon hij het niet echt meer voor zichzelf verantwoorden te doen alsof hij niets had gemerkt.
En dus liep hij mee. Hij wilde haar hier niet alleen achterlaten en realiseerde zich kort nadat dat door zijn hoofd was gegaan dat zij ook de lichtbron had en hij sowieso niet ver kwam in zijn eentje.
Nee, hij zat hieraan vast, ongeacht de consequenties. Hij haalde diep adem en luisterde opnieuw. De voetstappen gingen of niet verder, of de eigenaren ervan liepen dusdanig voorzichtig dat ze het niet hoorden, al leek hem dat sterk met alle losse stenen.
Hun voetstappen leken ineens oneindig veel luider dan eerst. Puur verbeelding wist hij, maar dat maakte het niet minder zenuwslopend.
Een ding was zeker; als zij anderen konden horen lopen, dan hoorden die anderen hen ook. Zo’n tien meter verderop hield hij weer stil om te luisteren. Nog steeds niets. Werden ze opgewacht? Was het verbeelding en hadden ze iets anders gehoord, dusdanig vervormd dat hun hersenen er stemmen en voetstappen van hadden gemaakt? Toen echter hoorde hij weer iets. Deze keer leken de geluiden hun kant op te komen en hij wierp een blik op Moora.
“Licht uit,” zei hij geluidloos, terwijl hij afwachtte.
“-ebben bezoek,” meende hij te verstaan, maar dat was met dusdanig veel concentratie dat het evengoed iets anders had kunnen zijn.
De stappen bleven dichterbij komen, maar door de echo en vervorming was het moeilijk te bepalen hoe dichtbij precies.