Scrap hunting [Mortimer]

Het autokerkhof leek verlaten, maar dat was het niet. Het werd door een flink hek omheind en was onderdeel van een sloperij, waarvan de machinerie een eind verderop te zien was. Op dit moment was het stil. Relatief in ieder geval.
Terwijl Iseco in zijn lange, donkere jas, tussen de auto’s doorliep, kritisch kijkend en af en toe wat noterend op zijn telefoon, hoorde hij slechts de vogels in de omliggende bomen, de wind die door de takken ging, de autos op de nabijgelegen snelweg en ergens blafte een hond verwoed, maar het dier was te ver weg om tot last te zijn.
De wind woei stevig en zijn donkere haar zat verward. Hij had zich wel geschoren, dat wel. De laatste dagen was zijn uiterlijke verzorging weer opgeknapt. Het was nog steeds moeilijk voor hem om zichzelf ervan te overtuigen dat het zin had, maar dat gaf niet.

Veel van de wagens hier stelden niets meer voor, schroothopen die van ellende in elkaar gezakt waren, maar er waren uitzonderingen. Auto’s wiens onderdelen nog een leven te gaan hadden als je wist wat je deed. En zo’n man was Iseco.
Het hielp dat deze plek meer was dan een sloperij. Voor een net bedrag kon je overkopen wat je wilde in het kantoor vlakbij de plek waar wagens gesloopt werden.

Na ongeveer een half uur tussen de wagens door te hebben gelopen had Iseco zijn keuzes gemaakt en met grote, zelfverzekerde passen begaf hij zich richting het kantoortje, een blok beton met slechts een aantal piepkleine ramen waar een mens amper doorheen zou passen.
Hij klopte aan en een van de paar mannen die hier werkten liet hem binnen.
“Ah, Iseco, goed je weer te zien kerel. Hoe is ’t met je?” vroeg hij. Met zijn bierbuik, ongeschoren gezicht en bevlekte overal zag hij er niet uit als de posterboy voor gevoeligheid, maar zijn vraag klonk oprecht en zijn uitdrukking was serieus. Iseco nam plaats aan tafel en vouwde zijn handen tegen elkaar. Hij haalde zijn schouders op.
“Het leven gaat door, Roger,” antwoordde hij slechts, de boot een beetje afhoudend. Roger knikte instemmend. Roger wist wanneer hij niet door moest vragen.
“Aye. Kan ik je wat inschenken?"
“Nee, dank je."

Roger had net willen gaan zitten toen er opnieuw iemand aan de deur was. Iseco keek over zich schouder toen een jongeman binnen werd gelaten. Iseco knikte terug en keek weer voor zich, zich niet mengend in het gesprek tussen de twee. Roger verliet al snel de ruimte via de achterdeur om een beloning voor de jongen te halen en Iseco wierp een korte blik op zijn horloge. Het moest niet te lang duren, want hij had een hoop te doen.
Het was warm in het kantoortje, dus hij ritste zijn jas los. Een paar van die kleine raampjes open zou ook geen kwaad kunnen, want een beetje bedompt was het ook wel, maar dat was aan Roger.
Aanvankelijk besteedde Iseco geen aandacht aan de jongen. Eerder zou hij een praatje hebben aangeknoopt, maar nu prefereerde hij de stilte. Kon de knul ook niets aan doen.
Dat deze wat lang duurde deerde hem niet. Toen echter ook nog eens de lichten plotseling uitvielen werd het echter lastig.
“Ben je tegen de schakelaar aangekomen?” vroeg hij. Hij had een redelijk diepe stem en zijn toon was neutraal, mat bijna.
Hij kon de gestalte van de ander slechts nog heel vaag onderscheiden nadat zijn ogen eenmaal aan het donker gewend waren; lang zou het niet meer duren voor de zon volledig onder was.

”Ehm, nee, ik denk het niet,” was het antwoord van de jongeman, die vervolgens tevergeefs de schakelaar probeerde. Iseco vloekte binnensmonds en kwam overeind.
“Stroomstoring waarschijnlijk,” bromde hij. Hij liep half op de tast naar de deur waardoor hij naar binnen was gekomen. Deze was, zoals een goed voordeur betaamd, in het slot gevallen, maar het leek er ook dat hij van binnen evengoed een sleutel nodig had. Waarom dat was wist Iseco niet, maar hij realiseerde zich wel wat het betekende. Met grote passen beende hij langs de jongeman heen om de andere deur, die waardoor Roger was vertrokken, te proberen, met al even weinig succes. Hij draaide zich om. Inmiddels waren zijn ogen aardig gewend aan het donker en aangezien de zon nog niet volledig onder was hielp de schemer ook mee om nog redelijk te zien, maar dat zou niet lang meer duren.
“Het lijkt erop dat we hier vast zitten tot hij terug is,” zei hij kalm. Hij liet zijn adem ontsnappen en ging weer zitten. Hij gebaarde met een hoofdknikje naar een andere stoel; ‘neem plaats’.
“Iseco, aangenaam,” zei hij met een wrange glimlach.

De jongen nam eveneens plaats en stelde zich voor als Mortimer.
”Dus, wat kwam jij hier doen?” vroeg hij vervolgens. Iseco had niet de indruk dat de jongen volledig op zijn gemak was, maar daar kon hij wel enig begrip voor opbrengen. In het donker opgesloten zitten met een onbekende man was verre van ideaal.
“Ik run een garage,” legde hij uit. “Ik kom hier geregeld om dingen op te kopen waar ik nog wel weer wat van kan maken. Vandaag had hij wel het een en ander staan."
In het gebrekkige licht zag hij er ouder en gegroefder uit dan hij was, maar de garage als gespreksonderwerp deed zijn uitdrukking toch weer wat verzachten. Even glimlachte hij zelfs zonder het zelf echt door te hebben.
“En jij? Je kwam een portemonnee brengen, of niet?” zei hij, zijn toon inmiddels iets vriendelijker.
Ondertussen checkte hij zijn broekzakken even, om tot de conclusie

”Een garage? Wow cool”
Iseco glimlachte even. Het enthousiasme van de jongeman werkte enigszins aanstekelijk.
”Alleen auto’s of?”
Hij knikte.
“Grotendeels. We krijgen wel ’ns een motor binnen, maar het is voornamelijk auto’s."
Hij luisterde naar de uitleg van Mortimer.
“Je hebt wel je moment gekozen,” zei hij droog. Het was een van de weinige grappen die hij gemaakt had de laatste tijd.
Hij wierp een blik op zijn horloge. Hij tuurde even voordat hij daadwerkelijk kon onderscheiden hoe laat het was.
“Nou, Roger mag wel opschieten,” bromde hij toen. “Als ’t dadelijk donker is zie je hier niets meer."
En hoewel hij niet principieel tegen het intrappen van deuren was had hij de indruk dat de twee in deze ruimte dusdanig stevig waren dat het niet veel uit zou halen. Hun enige kans was hopen dat Roger een beetje vlot terugkwam.

”Ik laat mijn baas beter weten dat ik hier vast zit,” zei de jongen en Iseco knikte. Even was hij weer afgeleid, tot de jongen weer sprak.
”Heb je hier wel vaker geen bereik?”
Iseco keek hem aan en fronste.
“Nee, normaal heb ik hier gewoon bereik,” zei hij, een beetje verbaasd. Tegelijkertijd geen bereik meer en een stroomstoring was merkwaardig, en dat was zacht uitgedrukt. Toen werd ook zijn blik getrokken door beweging bij het raam. Hij fronste.
“Dat,” zei hij, akelig kalm, “was absoluut Roger niet."
Het kon de combinatie zijn van wat er allemaal al was gebeurd tot nu toe waardoor hij op zijn hoede was, maar ergens was het ook zijn instinct dat alle alarmbellen af liet gaan. Dat kreeg je als je een garage had in een wat minder deel van de stad; je was niet achterlijk.
Het hielp ook dat hij Roger goed genoeg kende om te weten dat het niet ondenkbaar was dat de man iets stoms had gedaan.
Langzaam kwam hij overeind.
“Blijf alert,” zei hij zacht tegen Mort. Tot zijn eigen verbazing was hij gespannen en diep van binnen wist hij dondersgoed dat het te maken had met de jongeman aan de tafel.
Wat er ook aan de hand was, hij voelde zich verantwoordelijk. Er zou niet nog eens iemand zo jong in zijn armen sterven.

De deur vloog met een harde klap open en een zaklamp zorgde ervoor dat Iseco niet kon onderscheiden wie er binnenkwamen.
“Bek dichthouden!” klonk het bars. Iseco hief werktuiglijk zijn handen op. Hij mocht dan enigszins een ego hebben, hij wist wanneer een grote bek hebben erg dom was.
“We zijn allebei ongewapend,” zei hij langzaam, zijn toon rustig. Nog steeds werden er zaklampen op hem en de jongen gericht, waardoor Iseco zijn ogen toe moest knijpen en hij wendde zijn gezicht af. Voetstappen kwamen naderbij. Meerdere mensen, zoveel was duidelijk. Of het er evenveel waren als ze voor het raam langs hadden zien schieten kon Iseco onmogelijk zeggen. Zijn hart ging als een razende tekeer. Wie waren dit? De stem had niet bekend geklonken. Was die knul okay?
Iseco voelde hoe handen snel zijn kleren doorzochten.
“Ongewapend,” concludeerde een koele stem. Een ander paar voetstappen kwam dichterbij. Iseco waagde het zijn ogen te openen, maar opnieuw werd de lichtbron op zijn gezicht gericht. De hint was meer dan duidelijk; het was niet de bedoeling dat hij of Mort iets goed te zien zou krijgen.
“Waar is Roger?”
Iseco haalde zijn schouders op.
“Dat weet ik niet. Hij was even iets op gaan halen en kwam niet meer terug,” zei hij, duidelijk articulerend.
“Is dat zo? Jij daar, knul, weet jij meer?” De voetstappen verwijderden zich van Iseco, die probeerde te bedenken hoe ze hieruit konden komen.

Toen het licht op Mort werd gericht kreeg Iseco even de kans te proberen iets te zien, maar hij zag vooral de jongen die in het volle licht van de zaklamp zag.
”Roger is echt niet hier,” benadrukte de jongen en tussen een aantal van de mannen klonk een kort gemompel.
Er klonk een harde klap. Een van de mannen had in frustratie tegen iets van vermoedelijk metaal aangetrapt dat vervolgens om was gevallen. Iseco zei niets.
“Godverdomme,” vloekte de man - waarschijnlijk degene die zojuist zijn ergernis fysiek had geuit. “Goed,” ging hij verder, zijn stem kil van ingehouden ergernis. Meer dan een silhouet zag Iseco niet, maar de man leunde nu zo te zien met zijn beide handen op de tafel.
“Goed,” herhaalde hij, "dan wachten wij hier wel even. Hij kan niet eeuwig wegblijven."
Dat beviel Iseco niets. Zeker met de slechte stemming waarin deze gasten door hun tegenslag waren kon het onmogelijk lang duren tot er agressie uit zou breken.
“Ik vrees dat jullie hier weinig geluk zullen hebben,” zei hij, kalmer dan hij zich voelde. “Hij had al lang terug moeten zijn."
Opnieuw ging het licht over zijn gelaat en hij wendde zijn blik af.
“Ik help je hopen dat dat waar is. Als jullie hem proberen te dekken hebben wij een groot probleem met elkaar."
Hij was even stil en Iseco waagde weer een blik voor zich.
“Bind ze allebei vast, op die stoelen,” commandeerde de man toen. Iseco wilde zich verzetten, maar terwijl zijn armen op zijn rug werden gedraaid voelde hij iets kouds in zijn nek en gedwee liet hij zich op een van de stoeltjes drukken, waarna zijn pols met tie-wraps aan elkaar gebonden werden. Hij vloekte binnensmonds. Het plastic sneed pijnlijk in zijn huid en de situatie was er zowaar nog erger op geworden.