I wish it never happened [Aaron&Soph]

Hij vroeg wat ze keek en kreeg een antwoord terug. Haar toon klonk verveeld, terwijl Aaron wist dat ze vaak dol was op dit soort cliché films. – hij had de afgelopen week de nodige meisjesfilms gezien, of in ieder geval het einde, of in ieder geval, een poging gedaan tot braaf stilzitten naast haar terwijl zij keek en hij vooral naar haar keek.
“Je weet wel, the usual.” Ze oogde bijna oprecht geïnteresseerd maar de forceerde blik op het scherm deed hem anders vermoeden. Was er iets gebeurd? Was er iets aan de hand?
“Jongen, meisje, eerst haten ze elkaar en nu gaat zij naar de luchthaven lopen, ziet ze zijn vliegtuig vertrekken en komt hij toch opeens aangelopen omdat hij niet wilde opstappen. Waarschijnlijk zoiets.” Aaron lachte even.
“Je zou haast zelf een film kunnen schrijven,” opperde hij met een flauwe grijns rondom zijn lippen. “Misschien zelfs wel een betere film dan alles wat je kijkt.” Hij wou de sfeer luchtiger maken, niet alsof er iets tussen hen in hing. Er hing iets tussen hen in? Om een of andere reden? Die Aaron niet begreep.
“Hoe was fitness?” vroeg ze, nog steeds haar blik naar het scherm. Aaron wou een opmerking maken. Ze wou overduidelijk niets van een film missen die haar zichtbaar verveelde, maar tegelijkertijd ging ze een conversatie aan maar nam ze de moeite niet om hem aan te kijken. Aaron schoof haar benen van zijn schoot af en besloot dat hij maar even ergens anders ging zitten. De gemixte signalen waren niet prettig en kon hij slecht hebben.
“Wat, fitness?” herhaalde hij de vraag, ietwat verbijsterd. Hij was volledig vergeten naar fitness te gaan na het berichtje van James, zo graag had hij naar Loréne willen gaan.
“Ik ben niet geweest,” sprak hij terwijl hij inmiddels stond en besloot dat hij wat te drinken wou hebben. Ze deed vaag. Heel vaag. Met gemixte signalen waar Aaron niets mee kon.
“Soph, als er wat is, je weet dat je gewoon met me kan praten, hè?” vroeg hij. “Want je-“ Hij wou het niet uitspreken. Sommige meiden flipten volledig als je zei dat ze vreemd deden en Aaron had weinig zin in ruzie.
“Kan ik iets voor je meenemen uit de keuken?” vroeg hij toen maar, om een makkelijkere vraag te stellen, een die niet gefixeerd was op het vage gedrag van zijn vriendin.
De keuken was dichtbij genoeg om haar antwoord te horen. Hij liep de keuken in en zag op het aanrecht een pot met chocoladepasta staan, de lepel erin. Wat? Wat was er aan de hand met Soph? Gealarmeerd nam hij de pot mee en liep naar haar toe, ging voor haar scherm staan. Wijdbeens. Jammer dat ze – ach het was toch aftiteling.
“Wat is er? Kom niet met ‘er is niets’ want je werkt niet voor de lol een pot chocoladepasta naar binnen.” Aaron was bijzonder oplettend als het ging om alle ‘normale’ gedragingen van zijn vriendin. Comfortfood op het moment dat ze ongesteld was; ja. Maar niet op andere, normale dagen die ver van haar menstruatie af lagen. Alleen als er wat aan de hand was.
Aaron zette de pot op een bijzettafeltje. Normaal zou hij er een grap van hebben gemaakt; ‘dat zij die zooi weg kreeg, jeetje.’ Maar nu voelde niets als een grapje. Aaron fronste.
“Is er iets gebeurd?” vroeg hij, zijn gezicht vol zorgen, haast wanhoop. Hij wou niet dat Sophia hem buiten ging sluiten. Dat Loréne dat al gedaan had en dat hij langzaam bezig was met dit herstellen, hij wou gewoon niet dat hij weer iemand kwijtraakte die hem dierbaar was. Buiten dat, Sophia was zelfs nog een slag erger dan Loréne. Zijn hart bloedde voor het meisje.
Aaron overwoog naast haar te gaan zitten, maar ‘dreigend’ voor haar staan leek hem misschien iets beter om serieus over te brengen dat hij zich zorgen maakte en dat hij er voor haar was. En dat hij aardig serieus was om het feit dat ze écht moest gaan praten.

Ze zou haast zelf een film kunnen schrijven. Sophs niet zo enthousiaste grijns werd iets enthousiaster en ze knikte even. Een betere film dan alles wat ze keek. Soph haalde haar schouders op. "Er is niets mis met alles wat ik kijk." Het kwam er droger uit dan ze bedoeld had, waardoor het wilde verzachten met een "Maar ik zou het wel meer kunnen finetunen, ja." En er misschien een paar achtergehouden dingen in stoppen. Om het spannend te maken. Ze dacht het enkel maar, ze zei het niet.
Toen ze naar zijn fitness vroeg, leek hij zich uit de voeten te willen maken - zo leek het voor haar. Soph keek niet op of om toen hij op stond en haar vraag herhaalde. Ja. De fitness waar hij niet geweest was. Dat het bij hem van ver leek te komen, zorgde er alleen maar voor dat haar vermoeden meer bevestigd werd.
Ergens zat er opluchting in haar door zijn eerlijke reactie, zeggende dat hij niet geweest was. Maar daarmee was voor Soph de kous niet af: hij verzweeg dingen, vertelde ze niet om voor wie weet welke reden en los van het feit dat ze zich enorm buitengesloten voelde, maakte ze zich zorgen over wat er precies speelde. Wat was er zo gruwelijk of onoverkomelijk dat hij het niet spontaan met haar deelde?
Oh - als er iets was, dan kon ze gewoon met hem praten? Sophia moest een sarcastische lach onderdrukken en beet op haar lip om zichzelf daarbij te ondersteunen. Ze reageerde niet en Aaron vroeg of hij wat uit de keuken voor haar kon mee brengen.
Chips. Nee, niet chips. Chips: hij zou haar comfortfood opmerken en vast wel vermoeden dat de avond niet zonder slag of stoot zou verlopen. Soph voelde een nooit eerder gekende woede in zich borrelen. Alsof ze elk moment kon knappen en dingen zou zeggen die ze anders nooit over haar lippen zou kunnen krijgen. En dat zonder dat ze tot de kern van de zaak had proberen te komen. Op dit moment was het meisje een tikkende tijdbom.
Vroeger zou ze hier rustig in gebleven zijn, zeker wanneer er volgens elk normaal persoon nog niets aan de hand was, maar Ethan - die had haar meer veranderd dan ze verwacht had.
Druk bezig met het opbouwen van de muur om zich heen om haarzelf en Aaron te beschermen van zichzelf, schrok ze op toen hij vlak voor haar stond, wijdbeens.
"Jezus, Aaron", bracht ze geschrokken uit net nadat ze bruusk op had gekeken. Wat er was? De pot chocoladepasta in zijn handen maakte dat ze onwillekeurig met haar ogen rolde. Dammit, Nutella, mirror of my soul.
"Laat de Nutella met rust, hij kan er niets aan doen", mompelde ze, terwijl ze toekeek naar hoe Aaron de pot naast zich op het tafeltje zette.
Haar blik was serieus, niet in voor grapjes. Aarons blik ook, alleen straalde die meer angst uit.
"Dus je bent drie uur niet gaan fitnessen?", haar stem klonk geïrriteerd. Nog rustig in vergelijking met hoe ze zich voelde. Ze maakte een wegwuivende beweging met haar hand en keek opzij, zodat ze hem niet hoefde aankijken. "Whatever. Je doet maar waar je zin in hebt. Ben je tenslotte oud genoeg voor." De steek onder water was niet bepaald subtiel, maar ze stoorde zich er niet aan. Zag hij zelf niet hoe hij de laatste dagen afwezig was geweest? Was het zo erg dat hij niet spontaan eerlijk met haar kon zijn?
Het meisje zuchtte en ondersteunde haar hoofd met haar hand. "Kan je alsjeblieft voor m'n beeld weggaan? Ik kijk graag naar -" Ze schraapte haar keel even. "De namen van de mensen die de koffie brachten voor de regisseur."
Oh, Soph was niet in voor dit gesprek. En tegelijkertijd wel. Ze wist niet hoeveel tijd er nog was voor haar bom ontplofte. Hopende dat Aaron dit even zou laten rusten, maar weinig geloof hebbende in het feit dat hij dit - hem kennende - nu los zou laten, ging ze achteruit hangen in de zetel en richtte ze haar blik doordringend op hem. In haar ogen te lezen? Woede, teleurstelling en verbittering.
Nieuw voor Aaron, maar ook voor haar.

"Jezus, Aaron" Haar irritatie maakte dat Aaron nog meer fronste. Hij was agressie bij Sophia niet gewend. Oké, hij straalde op het moment geen rust uit, maar boos worden, op haar, écht boos worden, lag niet meer in zijn aard. Hij betwijfelde of het er ooit had gelegen.
"Laat de Nutella met rust, hij kan er niets aan doen" Het was ook niet de Nutella die iets verkeerds had gedaan. Het was de Nutella die aangaf dat er iets verkeerds wás. Het was een opmerking die had kunnen passen bij een grappig gesprek waarin Aaron haar vroeg wat haar obsessie met Nutella toch was, maar het had nu een hele andere context en ze keek totaal niet alsof ze er een grapje over wou maken. Hij ook niet. Hij wou weten wat er mis was.
"Dus je bent drie uur niet gaan fitnessen?" Was dat het? Dat hij niet was gaan fitnessen? Waarom was het een punt? Een vraagteken leek haast boven Aarons hoofd te vormen. Wat was het punt dat hij niet was gaan fitnessen? Aaron zag er verward uit, vooral toen Sophia een poging deed tot het wegwuiven ervan, terwijl het klaar als een klontje was dat het een punt was dát hij niet was gaan fitnessen. Waren zijn huidige abbs niet goed genoeg? Wou ze er zeker van zijn dat zijn conditie goed genoeg was? Vertrouwde ze hem niet? Omdat hij niet bij de fitness was, wist ze niet waar hij wel was en wist ze niet of hij…
Hij begreep het niet.
"Whatever. Je doet maar waar je zin in hebt. Ben je tenslotte oud genoeg voor." Wat. Gekwetst keek hij haar aan. Die laatste opmerking was laag en hij had ook nooit verwacht dat die uit Sophia’s mond ging komen. Ze leek niet op het moment in staat te zijn dit op een normale manier uit te praten en Aaron had ook geen enkele zin om het slachtoffer te worden van een slechte bui, waar hij haar zo wanhopig probeerde uit te trekken. Fijn. Dat was vriendin twee die de herfst in de kop had gekregen.
"Kan je alsjeblieft voor m'n beeld weggaan? Ik kijk graag naar -" Aaron draaide zich kort om maar Sophia volgde eigenlijk al met welke informatie er op het scherm te zien was. "De namen van de mensen die de koffie brachten voor de regisseur."
Goede zet, Soph, dacht hij bitter. Hij schudde zijn hoofd. Waarom was ze boos op hem? Waar had hij dit aan verdient?
“Als je klaar bent met zo doen, mag je me bellen,” sprak hij, zijn ogen vol pijn. “Ik ben in mijn flatje.” Hij liep weg, ging op zoek naar zijn sporttas en vond deze in de slaapkamer, waar hij hem overduidelijk niet zelf had neergezet. Hij had geen zin in een discussie, geen zin in een ruzie die hij zelf niet begreep. Welk punt had het dat hij niet was gaan fitnessen? Het was niet alsof hij iets voor haar verzweeg. Als ze had willen weten wat hij wél had gedaan had ze het maar hoeven vragen. Maar hij wist zelf niet wat van Loréne’s gedrag te maken dat hij haar niet wou opzadelen met zijn eigen, domme zorgen.
Aaron slingerde de tas over zijn schouder, keek haast gepijnigd naar het bed waar hij vanavond niet zou slapen met Sophia en liep toen de slaapkamer uit.
Het vervelende was dat hij nu naar zijn flatje toe ging, terwijl Loréne daar was. Niet dat hij issues had met de aanwezigheid van Loréne, heck, misschien was het zelfs beter dat hij even wat tijd kon doorbrengen met haar. Maar hij wist eigenlijk niet goed hoe Sophia op haar aanwezigheid in zijn flatje zou reageren. Eigenlijk boeide het hem niet. Ze moest hem vertrouwen, ze kon hem vertrouwen. Loréne had haar kans gehad en niet genomen of was in ieder geval niet duidelijk genoeg geweest waardoor Aaron de kans had gekregen hopeloos verliefd te worden op Sophia.
Het was niet iets voor Aaron om zo weg te lopen. Daarom bleef hij kort in de woonkameropening staan en keek naar Sophia.
“Ik wil niet weg, Soph. Maar je doet onredelijk. Spreek je uit. Ga niet nutteloze verwijten naar mijn hoofd gooien, oké? Dat verdien ik niet. Als er iets is moet je dat zeggen en niet gaan lopen verwijten. Ik kan niets met verwijten.” Hij haalde kort zijn hand over zijn stoppelige hoofd heen. Daarmee leek het voor hem dat hij zijn zegje had gedaan.

Aaron was geraakt, en de pijn in zijn ogen was haar niet ontgaan. Het leek oprechte pijn, maar haar woede was op dit moment te aanwezig om plaats te ruimen voor excuses. Ze mocht hem bellen als ze klaar was met zo te doen? “Fine.” Bokte ze erachteraan, terwijl ze haar armen voor zich kruiste en hem koppig aankeek.
Hij maakte zich uit de voeten, zij wende haar blik af, de andere kant op en probeerde te dealen met haar woede en zijn gepijnigde blik. Het matchte niet. Aaron was niet meteen de deur uit gestapt maar had nog een ommetje gemaakt naar de slaapkamer. Soph concentreerde zich op haar eigen ademhaling in een poging zich bij elkaar te rapen. Op dit moment leek ze amper grip te hebben op wat er met haar gebeurde, maar in haar ogen was hij zo, zo vreselijk fout.
Haar armen strekten zich uit naar de pot Nutella. Ze schraapte de laatste restjes eruit met haar lepel, er van uitgaande dat Aaron weg zou gaan. Een krop vormde zich in haar keel toen ze de lepel naar binnen stopte en dacht aan het feit dat hij niet bij haar zou slapen, ondanks alles. Waarom vertelde hij haar niet wat er was? De horrorgedachten die ze nu had, horrorgedachten die verband hielden met Ethans tweede leven, hadden de bovenhand gekregen en waren niet van plan zomaar te verdwijnen. In plaats van zich deze keer te laten kwetsen en in elkaar te krimpen, zou ze zich groot maken. Sterk staan. En toch kon ze die lepel chocoladepasta niet in haar mond krijgen.
Hij wilde niet weg. Sophia bevroor in haar bewegingen en luisterde naar wat hij zei. “Oh, ik dus ik doe onredelijk.” De ijzige toon in haar stem terwijl ze de pot zoetigheid wegzette op het tafeltje, kon hem niet ontgaan zijn. “Nutteloze verwijten?” Een cynische grijns verscheen op haar gezicht, hoewel haar gezicht voor hem niet zichtbaar was. “Ja, Aaron. Als er iets is, dan moet je dat zeggen.” Haar gezicht wendde zich weer naar hem terwijl ze haar wenkbrauwen optrok. “Waarom zou ik jou spontaan alles zeggen wat me dwarszit, als jij zoiets niet doet?” Ze zuchtte en schudde haar hoofd kort. “Ik ben niet achterlijk, Aaron.” Haar vingers tikten even op haar knie. “Als jij niet open tegen kan zijn over dingen waar je mee bezig bent…” Ze wreef met een hand even over haar gezicht en hield wijsvinger en duim even tussen haar wenkbrauwen in. “Whatever it is, als je het niet nodig vind om me erover in te lichten, zodat ik weet waarom je de afgelopen dagen zo fucking afwezig bent en gaat fitnessen zonder je fitnesstas, wat wil zeggen dat je daarvoor waarschijnlijk al wist dat je niet ging fitnessen…” Een zucht ontsnapte haar opnieuw en het meisje haalde haar schouders op. “Wel, ja. Dan kan je maar beter gaan.” Haar toon was over het algemeen vrij rustig geweest, maar werd nu iets verhitter. “Dus als er dingen zijn die je voor me achterhoudt en je vindt het nog steeds niet nodig om me erover in te lichten, dan kan je maar beter vertrekken. Mét je spullen wel in een keer dan, want dan kap ik ermee.” Drastisch. Maar voor haar was het op dit moment onaanvaardbaar. Haar oogleden vernauwden zich kort, de woede voor Ethan misschien mogelijk lichtelijk projecterend op Aaron. “Jouw keuze.” De cynische manier waarop ze het zei en de arrogante manier waarop haar wenkbrauwen kort omhoog bewogen bij deze laatste woorden, waren voor haar genoeg om haar speech af te ronden.

“Oh, ik dus ik doe onredelijk.” Hoe moest hij het dan noemen? Dat ze vreselijk redelijk deed als ze ineens supervaag tegen hem liep te doen? Dat het pure redelijkheid was om geïrriteerd te doen als hij voor aftiteling stond? Dat het helemaal in orde was om te flippen zonder te zeggen waarom ze flipte? Ja. Ja ze deed onredelijk.
“Ja, Aaron. Als er iets is, dan moet je dat zeggen.” Hij fronste zijn wenkbrauwen. Was er iets? Moest hij iets zeggen. Hij sloeg zijn armen defensief over elkaar. Voor zover hij wist was hij oké, buiten zijn zorgen om Loréne om. Maar hij geloofde niet dat het iets was wat zichtbaar speelde. Buiten dat; hij wist niet eens wát er aan de hand was, kon hij dan iets delen? Moest hij delen dat hij dacht dat er iets met Lo aan de hand was? Terwijl Lo misschien gewoon niet over hem heen was?
“Waarom zou ik jou spontaan alles zeggen wat me dwarszit, als jij zoiets niet doet?” Aaron moest een neiging om met zijn ogen te rollen onderdrukken en bleef in plaats daarvan Sophia strak aankijken.
“Als jij niet open tegen kan zijn over dingen waar je mee bezig bent…” Niet open?
"Waar heb je het in godsnaam over." Het was een halve vraag, een halve boze uitroep van Aarons kant.
“Whatever it is, als je het niet nodig vind om me erover in te lichten, zodat ik weet waarom je de afgelopen dagen zo fucking afwezig bent en gaat fitnessen zonder je fitnesstas, wat wil zeggen dat je daarvoor waarschijnlijk al wist dat je niet ging fitnessen…” Aaron begon boos te worden. Waar hij eerst geïrriteerd was geweest, begon het nu om te vormen naar woede. Woede die hij niet gewend was, al helemaal niet bij Sophia. Ontzetting ook. Meer een combinatie van ongeloof en gekwetstheid.
“Dus als er dingen zijn die je voor me achterhoudt en je vindt het nog steeds niet nodig om me erover in te lichten, dan kan je maar beter vertrekken. Mét je spullen wel in een keer dan, want dan kap ik ermee.”
"Dat is één keer gebeurd," bromde Aaron. "En mocht je het zo fucking graag willen weten, James appte me dat Loréne fucked deed en fucked was en dat James d'r niet aan zou kunnen." Aaron trok zijn mobiel uit zijn broekzak, gooide deze letterlijk naar Sophia toe.
"Hier. Lees maar. Lees al mijn fucking berichten maar als dat je gerust stelt." Hij was zo vreselijk pissig. Hij ging een keer niet naar fitness en had haar niet gelijk ingelicht dús wantrouwde ze hem maar. Aaron stond zijn tanden op elkaar te bijten. Het sloeg zó nergens op.
"Wil je dat ik James ook voor je bel? Wil je dat ik al mijn collega's bel om te vertellen dat ik er vandaag niet was? Wil je Loréne bellen om te vragen of ze oké is?" Aaron was zijn kalmte aan het verliezen.
"Kijk goddomme maar in mijn mobiel. Doe wat je leuk vind. Als je me niet vertrouwt kan ik misschien maar beter vertrekken. Ik heb geen gezeik in onnodige jaloezie. Ik heb de leeftijd ver gehad voor het willen van meerdere vrouwen. Beter gezegd; die leeftijd en die behoefte heb ik nooit gehad. Dus wat wil je. Moet ik gaan?" Hij had zijn stem niet verheffen maar de scheldwoorden waren er wat pittiger uitgekomen dan de rest van de tekst. Aaron was woedend.
"Ik hoop dat jij en Loréne allebei last hebben van jullie hormonen want jullie beiden gaan op het moment helemaal nergens over."
Het was heel erg uit karakter van Aaron om boos te worden, maar hij had van deze oneerlijke beschuldiging niet zijn kalmte kunnen bewaren. Het was hem gewoon niet gelukt.

Waar ze het over had? Dat mocht hij zelf uitvissen. En het antwoord kwam er, maar Aaron was boos. Sophia stond op terwijl hij zijn brute woorden uitsprak. Rechtstaand voelde ze zich sterker, maar dat wilde niet zeggen dat de manier waarop hij reageerde haar pijn deed.
Het was één keer gebeurd. Een keer teveel, als je het haar vroeg. Zijn ‘bekentenis’ deed haar stil worden. Loréne. Die Loréne? Wauw. Dat hij zoiets onnodig vond om te vertellen, hoewel Sophia wist dat Aaron niet naar haar terug zou gaan, verbaasde haar. Als zij nog dingen deed rond iemand waarmee ze bepaalde benefits had gehad, zou hij dat dan niet willen weten? Het meisje klemde haar tanden op elkaar en keek hem met een uitgestreken gelaat aan.
Het woord fuck was blijkbaar een indicatie van zijn woede. Aaron gooide zijn mobiel in haar richting en instinctief zette ze een stap achteruit. Haar blik gleed naar zijn Nokia en bleef daar terwijl hij voorstelde om iedereen te bellen en doorratelde. Sophs ademhaling werd onregelmatig. Onnodige jaloezie. Het ging haar niet om dat hij niet naar de fitness was geweest, het ging haar verdomme om het feit dat hij afwezig was, anders had gedaan en dat Soph haast kon ruiken dat er wat scheelde, maar dat hij zijn zorgen niet met haar deelde. Dat én de angst om belogen te worden, obviously.
De manier waarop hij haar aanpakte, voelde hard aan. Hij behandelde haar alsof ze niet goed snik was. Het kwetste haar oprecht. Het probleem was dat het enige wat ze wilde was, dat hij communiceerde met haar. Eerlijk was. Open was. Spontaan. Kortom, alles, alles wat Ethan niet was geweest.
Ze wilde niet in zijn mobiel kijken. Daar had ze geen behoefte aan. Hij had zich anders gedragen en dat hij drie uur lang niet was gaan fitnessen was de druppel geweest. Ze wilde weten waar hij mee bezig was zonder het uit hem te moeten sleuren. Hoewel het dat uiteindelijk was wat er nu gebeurde.
Bij zijn laatste zin – die van de hormonen – keek ze op. Haar wenkbrauwen omhoog, haar mond in één dunne streep. Goede zet, Aaron. Goede zet om hormonen boven te halen en haar daarbij nog eens te vergelijken met een ander. Tellen tot tien was op dit moment een goede optie.
“Het spijt me dat ik me niet naar jouw leeftijd lijk te kunnen schikken, Aàron. Als je er niet mee kan dealen dat ik jonger dan jou ben, dan moet je er mee kappen.” Die wilde ze al eerder reageren, maar ze kreeg de kans niet tussen zijn redevoering door. Ze kon zichzelf niet veranderen. Zelfs wist ze niet waar deze Sophia vandaan kwam. “En ik hoef je mobiel godverdomme niet te zien. Dat is het punt helemaal niet.” Haar stem klonk niet kalm, maar in ieder geval rustiger dan de zijne. In haar woede, werden haar ogen glazig. Hij zou haar niet snappen. Leek het niet te willen snappen. Of was ze zo verschrikkelijk out of range? Ze probeerde haar ademhaling onder controle te houden.
“Hormonen?” Haar afkeer om die opmerking verborg ze niet. Laag. En haar dan nog eens vergelijken? Wauw.
“Ik was gewoon bezorgd, weet je? Fucking bezorgd om hoe afwezig je bent. Je doet anders. Ik kon ruiken dat er wat was, zo aanwezig leek het in je gedachten en ik had verwacht dat je het met me zou delen als er je wat dwars zat.” Haar stem klonk kalm nu. Ze sloeg haar oogleden neer en zuchtte. “Is het dan zo vreemd om van het ergste uit te gaan als je drie uur weg bent om te gaan fitnessen, zonder je tas? Ook omdat je de avonden hiervoor regelmatig later thuis was dan anders? Het spijt me, Aaron, maar het viel me op. Go ahead and hate me for that.”
Ze kwam naar voren, hurkte zich om zijn telefoon op te pakken en bracht het toestel naar hem toe. “En ik vind het niet fijn als dingen naar me toe gegooid worden.” Haar blik kruiste de zijne kortstondig, haar ogen nog steeds glazig maar de adrenaline maakte dat ze zich sterk liet uitschijnen. Maar beter ook.
Ze nam zonder aarzelen weer afstand van hem en haalde de Nutellapot van het tafeltje af. “Als je spijt hebt van ons, is dit het moment waarop je kan vertrekken. Als je niet hier wil blijven, ik zou het begrijpen. Ik ga je niet achterna komen als je vertrekt, want dat is dan jouw keuze en die van jou alleen.” Terwijl ze dat zei en de pot Nutella wegzette, haalde ze haar schouders op. “Als je blijft, ik wil het er niet meer over hebben. Je lijkt me toch niet te begrijpen.” Ze zei het rustig en ze meende het ook, zette haar ene hand ter ondersteuning op het aanrecht en keek Aarons richting uit. “Ik zou het alleen wel graag weten.”