Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

I wish it never happened [Aaron&Soph]

2 plaatsers

Ga naar pagina : Vorige  1, 2, 3, 4  Volgende

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 2 van 4]

Aaron Domínguez

Aaron Domínguez

De keren dat hij en Sophia met elkaar afspraken waren steeds vaker geworden en hoewel hij nog steeds niet zeker was over zijn gevoelens, begon hij steeds meer afstand te nemen van Loréne. Iets wat een leuke relatie tussen haar had kunnen zijn, was nu een vriendschap waar hij nog steeds niet alle regels van wist. Loréne leek echter niet boos of teleurgesteld, maar ook zij leek een afstand te nemen. Hij wist dat hij met haar moest praten, maar hij wist de juiste timing niet.
Vanavond was echter een avond waar hij samen met Lo wat zou doen. Hij zou voor haar koken en ze zouden een filmpje kijken bij hem thuis. Het was simpel maar hij dacht dat het misschien wel het moment was om uit te spreken wat het probleem was. Wat de problemen waren. Ze was stil geweest toen ze binnen was gekomen, maar zodra hij haar wat thee had gegeven, waren de woorden als vanzelfsprekend gekomen. En dit keer was ze niet dronken.
"Wat zijn we eigenlijk, Aaron," vroeg ze op een gegeven moment, toen hij opperde om wat wijn open te maken. Aaron haalde zijn schouders op.
"Goede vrienden, denk ik." Loréne was stil totdat hij haar glas had volgeschonken en ze een slok had genomen.
"Dat vind ik fijn," antwoordde ze met een ondertoon die hij niet begreep. "Ik heb niet veel vrienden buiten Bryce om." Nee, de mensen waarmee ze uitging waren geen vrienden. Daar kon Aaron ook niet veel anders van zeggen.
"Vind je het niet erg dat we niet in een relatie zijn?" sprak hij, voordat hij er erg in had. Loréne keek hem onderzoekend aan.
"Vind jij het erg dat we niet in een relatie zijn?' stelde ze als wedervraag. Hij lachte.
"Ik weet het niet, Lo. Je bent gewoon niet het type voor een vaste relatie. Of in ieder geval, je bent niet het type voor een vaste relatie met mij. Ik heb meer nodig dan je me kan geven. Ik kan niet af met twee serieuze gesprekken in drie weken tijd." Loréne keek weg. Haast alsof ze iets wou zeggen maar ze zich op het laatste moment bedacht.
"En gewoon als vriendin heb je daar geen moeite mee?' vroeg ze uiteindelijk.
Aaron schudde zijn hoofd. "Minder, geloof ik. Een partner moet en wil ik tegen de wereld beschermen. Vrienden ook, maar die hebben toch meer.. vrijheid?" Aaron wist niet of hij de goede termen gebruikte en of wat hij zei correct was en klopte. Loréne leek er wel oké mee te zijn.
"En je bent niet het figuur voor 'friends with benefits', of wel?" opperde ze nog even, waarna ze lachte.
"Ik denk dat jij zat benefits hebt," antwoordde Aaron grijnzend. Zijn blik werd serieuzer. "Blijf alsjeblieft berichten en verdwijn niet nu." Hij nam haar hand vast. "Ik hou van je, Loréne." Ze keek niet naar zijn gezicht, maar hield haar blik op hun handen gevestigd.
"Ik heb even tijd nodig." Het was niet het antwoord wat hij verwacht had. Loréne stond op en pakte haar spullen.
"Ik spreek je, Aaron." Ze kuste hem op zijn wang maar probeerde hem daarbij zo min mogelijk aan te raken. Aaro had het gevoel dat hij onbewust meer had afgebroken dan hij had gedacht dat er was.
De deur sloeg dicht en ineens was het stil in huis. Stil, afgezien van een mobieltje dat rinkelde. Het was Sophia.
"Hee, Soph," sprak hij ietwat vermoeid. Het was niet helemaal de juiste timing om nu haar aan de lijn te hebben. Ze noemde zijn naam, smeekte. Alert had hij nu de telefoon in handen.
"Ik kom eraan, ik ben zo bij je." Hij draaide het gas uit,, zette de spullen weg, keek even naar de haast onaangeraakte wijn, nam een jack mee voor als het af zou koelen en ging toen op pad.
De portier liet Aaron naar binnen gaan en zodra hij op de goede vloer kwam, was het eerste wat hij opmerkte dat de deur op een kier stond. Sophia had nooit de deur op een kier. Hij duwde deze open, ging naar binnen en sloot hem.
"Soph? Ik ben er," sprak hij, half aarzelend. Het was een chaos. Het eerste wat hij opmerkte was de zooi in het huis wat normaal altijd zo keurig was. Toen pas zag hij haar in de sofa zitten met de fles wijn. Het eerste wat hij deed was de fles wijn verder weg zetten. Het tweede wat hij deed was naast haar gaan zitten en zijn armen om haar heen slaan. Ongeveer hoe haar huis eruit zag, zo voelde hij zich nu vanbinnen. Sophia werd dicht tegen hem aangedrukt en hij drukte zijn lippen onnadenkend op haar voorhoofd en maakte sussende geluiden.
"Ik ben er, ik ben er. Het komt allemaal goed."

Sophia Lawrence

Sophia Lawrence

Het leek een eeuwigheid te duren eer Aaron bij haar was. In feite was ze zelfs al vergeten dat ze hem gebeld had. Sophia lag uitgeteld op de sofa, de tranen bleven maar komen. Ze schaamde zich niet om het geluid dat ze maakte tijdens het huilen. Ze voelde zich eenzaam, alleen en koud. Aarons begroeting hoorde ze van heel ver, de woorden drongen niet door. Wat wel doordrong, was dat hij naast haar ging zitten en zijn armen om haar heen sloeg. De plotse, aangename, geweldige warmte deed haar opgelucht ademhalen. Ze werd dicht tegen hem aangedrukt en sloot haar ogen, nog steeds huilend. “Oh Aaron”, snikte ze, toen hij zei dat hij er was en dat het allemaal goed zou komen. Ze plantte haar hoofd tegen hem aan na de kus op haar voorhoofd – die ze blijkbaar gemist had in haar chaos – en legde haar hand op zijn borst, greep zijn t-shirt zachtjes vast. “Waarom kan je hier niet altijd zijn?”
Zonder te wachten op reactie, ging ze verder. “Ik voel me zo alleen. Zo alleen op de werold. Mensen zijn er wel, maar ik brijf alleen”, sprak ze gehaast terwijl ze over haar letters viel. “Ik heb alles van Eth- van die eikel weggegooid. Ik heb geen herinnerungen meer, niets tastbaars. Alsof dat stuk van mijn leven er niet is gewoest.” Ze duwde haar neus tegen zijn shirt. “Ik voel me zo fucking alleen.”
“En jij dan. Don’t you see?” Haar mond liep over van waarheden. “Met je onweerstaanbare karakter.” Ze snoof. “Je ruikt zo lekker. Hoe kan je zo lekker ruiken. Hou je ervan om het me moeilijk te maken?” Ze schudde haar hoofd en trok gefrustreerd aan zijn shirt. “You make me feel goodeh”, mompelde Sophia terwijl ze zijn shirt losliet en met haar hand naar zijn nek gleed. Haar vingers trippelden zachtjes over zijn hals. “You don’t know what I’d do to become yours…” Ze streelde zijn kaakbeen en zette zich rechter. Hun hoofden ongeveer 30 centimeter van elkaar verwijderd. “I’d change my date of birth..” Ze grijnsde en keek hem aan, alsof ze betoverd was.
Haar blik was verleidelijk terwijl ze stilaan dichterbij kwam. “Je lippen.. Damn..”, bracht ze uit, terwijl haar ogen daarop gericht waren. Alles in haar houding wees erop dat ze hem wilde zoenen: haar mond was lichtjes geopend, haar blik was verslindend.
Tot ze plots haar hand voor haar mond bracht, zich van hem weg liet zakken en haar hoofd schudde. “Damn, ik moet dringend m’n tanden poetsen.”, babbelde ze, terwijl ze van hem weg draaide en recht ging staan. Enkele stapjes wankelde ze, maar ze kon nog netjes recht blijven terwijl ze naar de badkamer sjoffelde. Hier en daar trapte ze op een voorwerp, waardoor ze luid begon te vloeken. “Tanden poetsen. Tanden poetsen, tanden poetsen.” Ze kwam in de badkamer, keek in de spiegel en knikte arrogant naar haar spiegelbeeld. “Wat is jouw probleem.”

Aaron Domínguez

Aaron Domínguez

De verklaring van haar... ja, mentale staat, kwam vrij snel. Ze had de spullen van haar ex eindelijk weg gedaan en dat had haar meer gedaan dan ze ooit zou willen toegeven. Hij moest eerlijk zijn, de opmerking waarom hij er niet altijd was, deed hem in bepaalde zin goed. Hoewel hij niet openhartig was over zijn gevoelens voor haar, waren ze ruimschoots aanwezig, maar wist hij dus nog steeds niet wat ermee te doen. Maar ze sprak niet vanuit zichzelf. Ze sprak uit dronkenheid. Helaas. Aaron had anders gewild.
Haar spraak ging steeds verder achteruit en ze werd steeds meer van de aanrakingen. Aaron bleef rustig staan, liet haar brallen. Maar het verwarde hem. Meende ze wat ze zei? Was ze geïnteresseerd? Deed haar die leeftijd niets?
Haar zo dichtbij, haar hoofd in zijn shirt, was iets waar zijn hart zo snel van ging slaan. Hij had haar nodig. Moest proberen om Loréne te vergeten. Dat hij iets verpest had waarvan hij niet eens wist dat het echt iets was.
Toen kwamen de complimenten over zijn karakter, over het feit dat hij lekker rook. Of hij ervan hield om het haar moeilijk te maken. Wat maakte hij haar moeilijk? Hij was toch... te oud? Was ze geïnteresseerd? Hij keek haar met een serieuze blik aan, had nog geen woord gereageerd. Ze haalde haar hoofd uit zijn shirt en trok eraan. Zei dat hij haar goed deed voelen. Ze zag eruit als crap. Wat kon hij in vredesnaam doen?
Haar hand dwaalde af naar zijn nek en hij sloot zijn ogen. Hij kon het niet, hij kon niet doen alsof het hem koud liet. Het was alsof zijn hele binnenste omkeerde als ze hem aankeek. Als ze hem aanraakte was het alsof hij al zijn zenuwuiteinden daar had zitten en er niets anders meer geregistreerd werd. Ze maakte dat zijn hoofd, wat normaal zo kalm was, vol zat met gedachten waar hij niet tegen kon vechten. Ze zei dat hij niet wist waartoe ze in staat zou zijn om zijn vriendin te worden. Die woorden maakte dat hij zijn ogen opende.
"Soph..." mompelde hij gepijnigd. Er was teveel drank. Hij kon niet uit gaan van deze woorden. Hij voelde hoe ze naar zijn lippen staarde en hij voelde dat hij dit niet lang ging vol houden. Hij was niet het figuur dat zomaar van een situatie gebruik ging maken, maar er zaten gevoelens al zo lang dwars... Ze maakte het er niet makkelijker op.
Vlak voor hij de stomme keuze had kunnen maken, besloot ze van hem af te wijken, dat ze haar tanden moest poetsen. Oké. Dat was zijn signaal. Het was tijd voor Sophia om een dutje te gaan doen. Ze was heel ver weg en Aaron wist niet of het van de drank kwam. Hij gaf haar tien seconden de tijd ergens heen te lopen, toen stond hij op en liep achter haar aan.
Zijn handen legde hij op haar schouder en sturend duwde hij haar naar de slaapkamer.
"Poets je tanden maar als je wat soberder bent, Soph, ik denk dat een dutje je nu het beste doet." Hij begeleidde haar naar de slaapkamer en gezien ze nogal in een openlijke bui was, leek het hem niet lastig om haar te voorzien van slaapkleding. Maar aan de andere kant leek het hem niet de goede timing om haar nu te helpen met omkleden. Hij sloeg het bed voor haar open.
"Get in," commandeerde hij haar niet onvriendelijk. Hijzelf was aan de andere kant van het bed gaan zitten en klopte op het bed. Hij bleef strak naar haar kijken, net zolang tot ze in bed ging liggen. Daarna gooide hij de dekens om haar heen, trok hij zijn eigen schoenen uit en ging tegen haar aan liggen, een deken als barrière tussen hen in.

Sophia Lawrence

Sophia Lawrence

Onwezelijk liet ze zich door Aaron begeleiden naar haar slaapkamer. “Maar zo kan ik je niet laten zien hoe goed ik kan kussen. Misschien zet je dan die twee meisjes van je aan de kant.” Brabbelde ze tegen hem, terwijl ze hem in haar ogen keek en braaf in bed kroop zoals hij haar beval. “Ik vind toch niet dat jij me moet zeggen wat ik moet doen”, mompelde ze verder terwijl hij de dekens om haar heen gooide, maar ze wel braaf bleef liggen. “Dat ik alles voor je zou doen wil niet zeggen dat je daarvan moet profiteren en dat je me zomaar moet gaan vertellen wat ik moet doen.”
Hij liep het bed rond en kwam aan de andere kant zitten. Sophia grijnsde terwijl ze haar handen in de lucht hield en geïnteresseerd haar vingers telde. “Je mag ook onder de dekens hoor.” Ze knipoogde naar hem en deed haar armen weer onder de dekens. “Pff.” Ze wriemelde met haar benen en duwde haar broek uit onder de lakens. “Zo warm.” Mompelde het meisje terwijl ze recht ging zitten en haar shirt over haar hoofd trok. “Sorry, maar zo kan ik echt niet sloapen.”
Ze gooide haar shirt en broek naast het bed. “Nee,” klonk het gefrustreerd na haar hoofd enkele keren verlegd te hebben. “Ik kan niet slapen zo. Zo slaap ik nooit.” Ze ging weer rechtzitten en trok haar sokken uit. Vervolgens legde ze het deken tot aan haar kin en hield ze zichzelf stil onder de lakens.
Zonder veel langer te wachten, draaide ze haar hoofd opzij. “Will you be here when I wake up?”, vroeg ze aan hem. Haar blik was voor het eerst even heel serieus en duidelijk bang. Zonder veel te bewegen friemelden haar handen onder het deken terwijl ze hem, wachtend op antwoord, bleef aankijken.
“Ik hoop dat je het niet erg vind.” Ze keek hem aan en glimlachte even verontschuldigend, alsof ze zich al wilde excuseren voor haar gedrag. Heel overtuigend kon ze zijn in haar woorden, al blonk er een ondeugend sterretje in haar ogen. Plots schoot haar hand boven de lakens uit met daarin een haar bh en slipje, twee stukken stof die ze snel weggooide. “Maar ik slaap normaal naakt.” Ze begon te lachen en leek niet te kunnen stoppen met lachen. “We zijn toch maar vrienden. Who cares if I’m naked, right?”, waarna ze het deken goed tot aan haar kin deed en dicht bij Aaron kwam liggen, met enkel dat deken als barrière tussen hen in.
“Oké, nu ga ik wel slapen, je hebt me al genoeg wakker gehouden. Ik ga slapen, niet weglopen.” Onbescheiden geeuwde ze terwijl Sophia zich goed tegen hem aandrukte. “Slaaplekker.”
Op enkele tellen sliep ze. Vanaf het moment dat ze haar ogen sloot, opende haar mond zich en begon ze te snurken.
-
Enkele uren later scheen de zon door het gordijn op haar gezicht. Haar hoofd bonsde zwaar en haar zicht was eerst troebel toen ze haar ogen opende. “Ah, fuck!”, vloekte ze, terwijl ze haar handpalm tegen haar voorhoofd drukte. Ze duwde het deken opzij en ging rechtzitten, haar gezicht in haar handen begraven. Opnieuw teveel gedronken. Oh, wat voelde ze zich verschrikkelijk! Het meisje slenterde naakt naar de keuken en nam daar een paracetamol of twee. Haar huis was netjes, er waren geen sporen van de afgelopen nacht. Vervolgens wandelde ze naar de badkamer, waar ze haar tanden poetste, haar gezicht waste en naar de wc ging. Als volgt liep ze weer haar kamer in.
Maar, wie lag daar te pitten? “Aaron?!” Sophia sprong omhoog in haar nakie terwijl ze haastig enkele kleren bij elkaar raapte en die voor zich hield. “Wat doe jij hier? Waarom – wacht! Ik ben naakt. Wat?!” Ze keek hem streng aan en stak haar vinger naar voren. “Geef me één minuut!”, klonk het dwingend, terwijl ze achteruit wandelde, twee vingers onder haar ogen hield en dan naar hem richtte terwijl ze de kleren op haar blote lichaamsdelen hield.
Vervolgens gooide ze de deur dicht, kleedde zich aan – nog een beetje draaiend van gisteren – terwijl ze zich de avond van gisteren probeerde te herinneren. Vervolgens stak ze haar hoofd weer door de deur. “Oh God, what did I do?”

Aaron Domínguez

Aaron Domínguez

Dat hij de twee meiden aan de kant moest zetten? Het zou alleen maar Loréne geweest zijn die hij aan de kant zou zetten, en hij geloofde dat dat daarstraks gebeurd was. De opmerking brandde op zijn lippen maar hij keek haar alleen geamuseerd aan. Het sneue was dat ze zich echt beroerd moest hebben gevoeld, anders had ze nooit zoveel gedronken. Het hilarische was dat ze hier hopelijk, zodra ze weer sober was, om kon lachen.
Sophia had besloten dat rustig liggen niet haar ding was en dat haar kleding uit moest. Voor hij er erg in had, verdween eerst haar broek, en uiteindelijk zelfs haar ondergoed. Oh. God. Aaron bloosde hevig maar deed alsof hij niets gezien had en alsof er niets gebeurd was. Wat in feite ook zo was. Ze lag onder de dekens, hij zag haar niet en hij raakte haar al helemaal niet aan. Sophia drukte zich tegen hem aan en daar reageerde hij wel op. Hij sloeg zijn arm om haar heen en voelde de wanhoop van het meisje overslaan. Voelde hoe graag hij dicht bij haar wou zijn. hij wou dat hij de last kon wegnemen, dat hij haar gelukkig kon maken. Maar voor nu was dit even de enige optie.
Nadat ze ongeveer een uur in slaap was en Aaron zich eindelijk er kon toe zetten om haar met rust te laten, sloop hij voorzichtig het bed af en begon hij met de rommel op te ruimen. Kastjes dicht, spullen terug op hun plek. Het enige waar hij niet alle sporen van weg kreeg was de vis. De pan was hopeloos verwoest en Aaron besloot deze bij het vuilnis te deponeren. Hij zou wel een nieuwe pan regelen als ze erom vroeg. Het werd laat en hoewel hij af en toe op zijn mobiel keek in de hoop dat hij berichten had van Loréne, was er niets binnengekomen. Enkel van een nieuw meisje die hij trainde en waar hij wat contact mee had. Laury. Of hij een fijne avond had en of ze eens samen wat konden drinken. Het was bij Laury zo duidelijk wat ze wou, ze was zo'n prettige persoonlijkheid, dat er nooit kopzorgen waren of er gevoelens waren of niet. Die waren er zo duidelijk niet.
Aaron besloot dat hij de nacht zou doorbrengen bij Sophia. Hij zou niet echt rustig wakker worden de volgende ochtend als hij niet wist hoe ze er - mentaal - aan toe was. Hij waste zijn gezicht, deed voor zover mogelijk aan persoonlijke hygiëne en kroop toen bovenop de dekens, naast Sophia. Hij wist namelijk niet zeker in hoeverre ze het zou waarderen als hij op de bank lag en in hoeverre ze het zou waarderen als hij onder de dekens kroop. In haar slaaptoestand kroop ze weer tegen hem aan en hij legde zijn arm om haar heen. Hij lag nog een halfuur wakker voordat de slaap ook hem te pakken had.
Zijn slaap werd onderbroken door een kwade Sophia die zijn stem riep. Hij keek slaperig op en glimlachte naar haar, maar die glimlach stopte halverwege toen hij zag dat ze 1) naakt was en 2) pissig was. Hij sloeg zijn handen voor zijn ogen en mompelde een haastige 'sorry'. Maar hij had al genoeg gezien om er lichamelijk op te reageren. Slechte timing, lichaam.
Aaron ging zo zitten dat het niet opviel en toen ze zich tot hem richtte haalde hij zijn schouders op.
"Ik denk de wijn," opperde hij, luchtiger dan hij het werkelijk vond. "Wij hebben niets gedaan, mocht je daar angstig voor worden. Je belde me, ik ben hier gekomen, heb je naar bed gedirigeerd en je huis een beetje opgeruimd want dat was nodig. En toen ben ik hier blijven crashen want het was te laat om naar huis te gaan." Wat niet waar was. Het was niet te laat. Hij wou niet naar huis.
Toen Aaron zeker was van zijn lichaam, stond hij op. "Moet ik wat voor je pakken? Kan ik iets doen?"

31I wish it never happened [Aaron&Soph] - Pagina 2 Empty Re: I wish it never happened [Aaron&Soph] ma jul 18, 2016 10:51 pm

Sophia Lawrence

Sophia Lawrence

“Godverdegodverdegodver.” Mompelde Sophia gefrustreerd, terwijl ze haar handen in haar zij zette en naar de grond keek, beschaamd en oh zo kwaad op zichzelf. Ze ging met haar hand kort door haar warrige haren. Oké, Aaron had zijn hand voor zijn ogen gegooid maar de gedachte dat hij haar naakt had gezien – ze kon wel door de grond zakken. Fuck. Aaron had haar naakt gezien.
Hij dacht dat het aan de wijn lag. Sophia knikte brommend, waarna ze haar hand op haar hoofd legde en hem met schaamte duidelijk in haar ogen aankeek. Oh, oef, ze hadden niets gedaan. Blij dat Aaron dat zelf zei en dat ze dat niet hoefde te vragen. Ze had hem gebeld. Helemaal atypisch voor haar, gezien dat nog nooit gebeurd was en ze zich niet kon voorstellen dat ze iemand zou opbellen. Sophia zuchtte even toen hij zei dat hij het huis had opgeruimd omdat het nodig was. Jezus, wat had ze uitgestoken? Haar avond was een gat in haar geheugen en al wat ze hoopte was dat ze geen verschrikkelijk vreemde dingen tegen Aaron had gezegd.
Aaron stond op terwijl Sophia nog even moest bedenken hoe ze hier het beste op kon reageren. Negeren en doen alsof er niets was? Kon ze niet.
Of hij wat moest pakken voor haar en iets voor haar moest doen? Ze keek hem met een frons op haar voorhoofd aan, al was die frons er waarschijnlijk door de hoofdpijn.
“Nee, dankje. Aaron, ik schaam me zo. Het spijt me, ik besef niet echt wat ik doe en ik kan al raden wat de aanzet is geweest tot het drinken. Maar dit is echt zo gênant en het had niet moeten gebeuren.” Ze trok de deur van de kamer open en gebood hem om naar de leefruimte te gaan. “Ik hoop dat ik geen foute dingen heb gezegd en je geen pijn heb gedaan ofzo – niet dat ik denk dat ik je zou gaan slaan, maar… Je snapt m’n punt.” Sophia volgde Aaron naar de leefruimte en voelde zich ongemakkelijk. Nog steeds naakt haast. Oh, Aaron had haar naakt gezien. Fuck.
“Dus eh, je hebt m’n huis opgeruimd. Bedankt. Bedankt om me alwéér te redden.” Al wist ze niet of ze het fijn vond dat Aaron haar op deze manier had moeten zien en ze wilde ergens wel weten wat ze hem gezegd zou hebben, maar aan de andere kant ook niet.
“Dus eh.” Begon ze weer. ‘Dus eh’ wees op een ongemakkelijke mentale staat. “Ik zei geen rare dingen ofzo, toch?”, vroeg ze plots luchtig, haar schouders ophalend en verder nonchalante lichaamstaal terwijl ze naar de koelkast wandelde en enkele sinaasappelen tevoorschijn haalde. “Vers fruitsap?”, vroeg ze, om het onderwerp van gisteren helemaal luchtig te maken.
Fuck. Aaron had haar naakt gezien. Fuck.
Zonder op zijn bevestiging te wachten, nam ze het persapparaat al en begon ze de sinaasappels te snijden, al zou ze enkel voor hem wat maken. Haar maag keerde al om bij de gedachte aan eten alleen al.
“Ik voelde me waarschijnlijk gewoon fucked up omdat ik Ethans spullen heb verbrand eergisteren.” Deelde ze mee, niet wetende dat ze haar relaas gisterenavond al had gedaan. “Ik vind het wel vreemd dat ik niets meer weet. Ik moet pittig ver heen zijn geweest.”

32I wish it never happened [Aaron&Soph] - Pagina 2 Empty Re: I wish it never happened [Aaron&Soph] ma jul 18, 2016 11:24 pm

Aaron Domínguez

Aaron Domínguez

Sophia was, om het zo even zacht uit te drukken, niet blij met het feit dat ze gisteravond teveel had gedronken en dat hij was gekomen. Het was overduidelijk dat dit geen gebruikelijke en geen goede situatie was en Aaron glimlachte slechts geruststellend naar haar. Hij nam het haar niet kwalijk, dat deed ze zelf immers al voldoende.
"Hee, kop op," probeerde hij haar wat op te vrolijken. "Je hebt ongetwijfeld een goede reden gehad om zoveel te drinken. Je had me gewoon eerder moeten bellen in plaats van me pas bellen toen de wijn al op was." Hij glimlachte, in zijn stem was geen verwijt te horen.
Ze hoopte dat ze geen foute dingen gezegd had en weer glimlachte hij.
"Nee, dat waren geen foute dingen. En je hebt me er voorzeker geen pijn mee gedaan, maar je was dronken. Ik weet niet of het bij jou op gaat dat dronken mensen altijd de waarheid spreken." Hij liet een luide lach horen.
Ze bedankte hem dat hij haar huis opgeruimd had en hij haalde zijn schouders op.
"Vanzelfsprekend," vond hij. "Ik dacht, je voelt je al naar genoeg deze ochtend, de zooi ook nog eens moeten opruimen..." Ze startte een zin maar wachtte af en Aaron keek haar onderzoekend aan. Was benieuwd wat ze wilde zeggen.
Weer wou ze de zekerheid hebben dat ze geen rare dingen gezegd had en Aaron voelde zich bezwaard dat hij niet uitsprak wat ze tegen hem gezegd had.
"Niets raarders dan gebruikelijk," grapte hij vrolijk. Ze bood hem fruitsap aan maar gaf hem eigenlijk niet de kans om te kiezen. Hij had nooit fruitsap eigenlijk, maar goed, eens kon geen kwaad.
"Klinkt goed," sprak hij, opgewekter dan hij zich voelde. Toen kwam de reden eruit waarom ze zich zo had gevoeld. De reden die hij al had geweten, die ze al gezegd had.
"Je had me eerder moeten bellen, Soph," mompelde hij terwijl hij naar haar toe liep en zijn hand kort op haar schouder legde. Het voelde fijn om dicht bij haar te staan, maar de verwarring werd er niet minder om. Zou ze wat ze gisteren had gezegd, hebben gemeend? Of zei ze het alleen maar omdat ze dronken was?
"Je weet dat ik er voor je ben. Ook in dit soort situaties."
Sophia vond het vreemd dat ze zich niets meer van gisteren kon herinneren.
"Ik heb minstens twee lege flessen gevonden, nog een half vol dingetje en een hoop glazen waar best sterke drank in zou kunnen zitten. Dus ik weet niet hoeveel je precies naar binnen hebt geslagen." Hij keek Sophia ernstig aan.
"Ik ben in ieder geval blij dat je je nu beter lijkt te voelen."

33I wish it never happened [Aaron&Soph] - Pagina 2 Empty Re: I wish it never happened [Aaron&Soph] ma jul 18, 2016 11:40 pm

Sophia Lawrence

Sophia Lawrence

Het was lief dat Aaron haar geruststelde. Het deed deugd dat hij lief was. Waarom reageerde hij steeds zo perfect op situaties? Hij had haar hele huis opgeruimd! Kon hij nog perfecter zijn? Oké, stop, Sophia. Wat had ze nou weer. Een terugval? Ze was zo goed geweest in het vriendschappelijke in Aaron te zien en hem niet af te schilderen als mogelijke boyfriend. Dat hij haar naakt had gezien en bij haar geslapen had, maakte het er echter niet makkelijker op.
Oef, ze had niets raarders dan gewoonlijk gezegd. Dat kon ermee door, hier kon ze mee werken. Ze glimlachte opgelucht. “Oké, dat stelt me gerust.” Aaron kon best wel fruitsap hebben en ze maakte een glaasje voor hem klaar terwijl hij haar zei dat ze eerder had moeten bellen. Hij benaderde haar en ze voelde zijn hand op haar schouder. Een perfect vriendschappelijk gebaar, dat toch weer die vervelende tintelingen naar boven haalde. Alsof ze opnieuw bij af was en weer kon beginnen met het wegdrukken van die gevoelens. Het feit dat ze dronken naar hem had gebeld, baarde haar zorgen.
Sophia schoof zijn glas fruitsap naar hem toe en leunde met haar rechterhand op het aanrecht toen ze zich naar hem toedraaide. “Ik had je niét moeten bellen. Dit is mijn eigen schuld en iets waar ik zelf moet doorkomen.”
Hij vertelde over de drank die hij had gevonden en ze sloeg haar ogen neer. “De drank is een probleem aan het worden als ik me slecht voel”, gaf ze toe, waarna ze hem aankeek en zijn ernstige blik zag. Hij was blij dat ze zich beter voelde. Sophia glimlachte en knikte. “Ja, ik voel me beter. Zéker nu je me naakt hebt gezien.” Kort grinnikte ze even terwijl ze de overgebleven sinaasappelschillen in de vuilbak mikte. “Het versterkt onze vriendschap enorm.”
Mowgli stond aan het schuifraam te grommen en Sophia liep erheen om de hond even buiten te laten wandelen. “We gaan straks wel het park in. Als de lucht geen pijn meer doet aan m’n ogen.”, sprak ze ernstig tegen Mow, waarna de hond blij genoeg het terras op huppelde.
“Ik heb nooit eerder iemand gebeld terwijl ik dronken was. Je moet een speciale indruk op me maken”, mompelde ze terwijl ze aan tafel ging zitten en Aaron bestudeerde. “Ik ben blij dat we vrienden zijn. Ik bedoel, begrijp me niet verkeerd: ik zal dit niet nog eens laten gebeuren. Maar ik kan echt op je rekenen. En dat is fijn.” Een oprechte glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze naar hem keek. Haar hart sloeg sneller en opnieuw onderdrukte ze het gevoel. “En, heb je nog plannen vandaag? Hoe gaat het met jou en Loréne? En dat andere meisje – komt er nu eindelijk al schot in de zaak?” Ze tokkelde even met haar vingers op tafel, meer dan benieuwd naar zijn antwoord.
“Heb je trouwens honger? Wil je een broodje uit de oven? Ik kan wel van die broodjes bakken?” Sophia wilde niet dat Aaron al vertrok. “Ik heb verschrikkelijk veel beleg in huis dat ik nooit in m’n eentje op krijg. Zeker niet met deze kater.”

34I wish it never happened [Aaron&Soph] - Pagina 2 Empty Re: I wish it never happened [Aaron&Soph] di jul 19, 2016 12:02 am

Aaron Domínguez

Aaron Domínguez

Ze schonk zijn fruitsap in en hij nam het aan. Voorzichtig proefde hij een klein slokje, maar het was aan de zure en zoete kant, dus de slokjes die hij zou nemen, zouden niet groot zijn. Hij probeerde niet te laten merken dat de sensatie van zuur en zoet een vrij grote was die hij niet gewend was. Hij bedoelde maar, hij nam echt wel eens fruit. Niet vaak, maar echt wel eens.
Ze vond dat ze hem niet had moeten bellen en dat ze dit alleen had moeten doen. Hij haalde zijn schouders op.
"Ik ben eigenlijk alleen maar blij dat ik er kon zijn," antwoordde hij er luchtig op. "Liever je hierbij steunen dan dat je dit alleen moet doormaken." Hij keek haar ernstig aan maar sloeg toen zijn blik neer. Het was verwarrend om te bedenken dat hij gisteravond een hoop van haar gedaan had kunnen krijgen en ze nu niet meer wist wat ze had gezegd. Misschien was het maar beter ook. Waarschijnlijk meende ze er niets van.
Dat de drank een probleem was, was iets waar hij zich in kon vinden, maar hij wist niet of hij de juiste persoon was om haar te vertellen dat ze moest stoppen met drinken. Het was nog altijd haar leven en haar lichaam. Als op zo'n moment de alcohol de beste oplossing leek, wie was hij om te zeggen dat dat niet was toegestaan?
Ze voelde zich beter, vooral nu hij haar naakt had gezien. Hij keek weg, die herinnering wou hij eigenlijk vergeten, vooral omdat zijn lichaam hem alweer verraadde en het gênant was en hij het er niet over wou hebben.
"Nou, pfoe,' reageerde hij dan niet met al te veel enthousiasme. Sophia zei dat ze nog nooit iemand dronken had gebeld. Hij zou wel een speciale indruk hebben gemaakt.
"Ja, daar had je het gisteren over. Maar dronken praat, niet?" Aaron glimlachte, een glimlach die niet tot zijn ogen reikte omdat hij realiseerde dat hij wou dat ze dit had gezegd in een niet-dronken toestand. Ze was blij dat ze vrienden waren. Aaron glimlachte naar haar en nam gauw een slok van zijn sap voordat hij het ging uitschreeuwen van verwarring. Het was niet de eerste keer dat ze gemixte signalen af gaf, maar de signalen van gisteravond waren zo duidelijk geweest dat dit als een afwijzing voelde.
"Vanzelfsprekend," sprak hij, de pijn op zijn gezicht nauwelijks kunnen verhullen. Hij baalde van zichzelf. Dat hij de woorden van gisteravond binnen had laten komen. Toen ze vroeg naar Loréne keek hij haar even aan en sloeg toen zijn blik neer.
"Ik wist niet eens dat ze het zo serieus zag... Ik geloof dat ik gisteren een einde gemaakt heb aan iets waarvan ik niet eens wist dat het een relatie was." En hoe de vooruitgang was met het andere meisje?
"Ik denk niet dat het ooit gaat werken. Beetje gefriendzoned door haar." Hij haalde zijn schouders op. Het was eigenlijk al teveel wat hij over de situatie had gezegd. Ze vroeg of hij wou blijven ontbijten en hij keek haar even lastig aan.
"Ik moet eerlijk bekennen dat ik me niet helemaal geweldig voel, maar of ik me nou hier niet geweldig zit te voelen of thuis... Sure, gooi ze maar in de oven." Hij nam nog een slok van zijn sap en stond toen op om wat water voor zichzelf te pakken. Het was toch iets te veel zoetigheid zo in de vroege ochtend.

Sophia Lawrence

Sophia Lawrence

Hij was enkel maar blij dat hij er kon zijn. Wat lief van hem. Hij was zo lief, aangenaam. Gemakkelijk. Sophia keek hem aan, waarna hij zijn blik neersloeg. Een kleine frons verscheen op haar voorhoofd, maar ze ging gewoon verder met het gesprek.
Ze had een grapje gemaakt over dat hij haar naakt had gezien, om het luchtig te doen overkomen. Maar Aaron keek weg, alsof hij verlegen was, of het misschien gewoon liever niet gezien had. Dat maakte dan weer dat Sophia zich er toch nog lastiger over begon te voelen.
Ze had het gisteren over de speciale indruk die hij op haar gemaakt had? Sophia keek op en fronste. Haar wangen kleurden roze en snel draaide ze zich om, om haar handen te wassen, natuurlijk. Want dat was nu plots heel erg roze. “Dronken praat?”, probeerde ze luchtig te klinken, al kon je horen dat ze zenuwachtig werd. Wat had ze gezegd? Ze kende zichzelf in dronken toestand, ze was waaay too honest. Like waaaay too. Ze schrobde haar vingers meer dan nodig schoon. Was het daarom dat haar gevoelens voor hem weer bovengekomen waren? Was dat de reden dat ze hem had gebeld? Wacht – als ze hem gebeld had, iets wat ze anders nooit zou doen, welke dingen had ze dan aan hem verklaard? Had ze gezegd wat ze voor hem voelde? Ze dacht dat ze alles had weggeduwd…
Al gauw sprak Aaron over Loréne. Haar oren spitsten zich toen hij vertelde dat hij een einde gemaakt had aan whatever ze hadden. Sophia knikte even begrijpend. “Moeilijke beslissing, maar ik denk dat het het beste voor jou is.”, sprak ze eerlijk, terwijl ze luisterde naar hem over het andere meisje. Het deed nog steeds zeer dat Aaron haar, waarschijnlijk om haar leeftijd, niet zag staan. “Gefriendzoned? Jij? Ze is blind en sociaal incapabel.” Reageerde ze hoofdschuddend. Eindelijk was ze toen klaar met handen wassen. Ze was klaar om erover te beginnen, om uit te spitten wat hij precies wist.
“Aaron.” Begon ze op een heel serieuze toon, terwijl ze de handdoek nam en haar handen afdroogde. “Wat heb ik precies tegen je gezegd?” Ze draaide zich naar hem toe en keek hem streng aan. Ze wilde geen om de pot gedraai, ze wilde weten wat ze gezegd had. Want ze wist was, als ze gezegd had wat ze dacht dat ze gezegd had, dat het niet zo simpel zou zijn om dat alles zomaar te kunnen negeren. Niet voor haar én niet voor hem.
Het zou awkward zijn dat hij zou weten wat ze voor hem voelde, terwijl hij enkel vrienden zou willen zijn. En de gedachte dat ze niet zeker wist wat Aaron nu precies van haar wist, maakte haar onzeker en gefrustreerd. “Eerlijk en volledig, alsjeblieft.” Haar ernstige blik bleef op hem gericht, terwijl ze naar de diepvries wandelde en broodjes uithaalde die gebakken mochten worden. Ze warmde de oven voor.
Het feit dat hij zijn fruitsap niet zo aangenaam vond, was voor haar geen probleem. Ze had gewoon iets nodig gehad om om handen te hebben.

36I wish it never happened [Aaron&Soph] - Pagina 2 Empty Re: I wish it never happened [Aaron&Soph] di jul 19, 2016 12:26 pm

Aaron Domínguez

Aaron Domínguez

Misschien was het het beste voor hem, dat hij nu niet meer met Loréne was. Hij keek haar twijfelend aan.
"Voor mij was het misschien het beste, maar... ik heb het gevoel dat ik iets bijzonders voor haar kapot heb gemaakt. En dat is nooit mijn bedoeling geweest. Maar het was de onduidelijkheid... Ik wist niet dat ze het zelf zo serieus zag." Hij wist ook eigenlijk niet of hij er wat mee had gedaan als hij had geweten dat het voor haar zo serieus was. Waarschijnlijk had hij dan de moeite genomen om erover te praten, te zeggen waarom het voor hem op deze manier niet werkte en wat er moest veranderen. Nu dacht hij door haar gedrag dat het niet serieus was en dat het in orde was als hij er een punt achter zette.
Ze vond dat het meisje dat hem gefriendzoned had, sociaal incapabel was en hij lachte maar keek haar daarbij niet aan. Als ze eens wist over wie ze dit nu zei.
"Misschien is het maar beter zo," mompelde hij. "Ik denk niet dat ik goed nieuws voor haar zou zijn. Ik denk dat ze -" hij wist eigenlijk niet wat ze dacht. "Ik weet het niet. Ze verwart me." Dat was in ieder geval eerlijk.
Ze draaide zich naar hem toe en begon op serieuze toon met hem te praten. Wat ze precies gezegd had. Aaron haalde zijn schouders op, niet helemaal bereid haar dat te vertellen.
Ze wou dat hij eerlijk en volledig was. Aaron keek moeilijk.
"Hee, je was dronken. Ik neem je niets kwalijk oké?" begon hij. "Je versierde me. Dat was alles. En je was gewoon heel erg de weg kwijt. Dus daarom heb ik je direct naar bed gegooid." Het was de waarheid. Ze had hem geprobeerd te versieren. Versieren hoefde niet echt iets te betekenen, toch? Dat hij echter wel heel erg verward werd door haar, dat probeerde hij er maar niet bij te laten merken.
"En geloof me als ik zeg dat er echt niets nuttigs gisteravond is uitgekomen. Ik wist niet dat je Nederlands zo slecht was," probeerde hij er een luchtig grapje van te maken. Maar het maakte hem misselijk dat de woorden die ze gisteravond had gesproken, nog steeds rondzwerfden in zijn hoofd en dat hij niet wist of ze deze nou echt gemeend had of dat ze gewoon, zoals een hoop meiden, even behoefte had gehad aan iemand die haar vasthield, iemand die haar lief had. Een vrij onpersoonlijke taak die elke man kon vervullen.

Sophia Lawrence

Sophia Lawrence

Hij had het gevoel dat hij iets bijzonders had kapot gemaakt. Een moeilijke uitdrukking verscheen op haar gezicht. “Soms moet je eens aan jezelf denken, Aaron. Nu je weet dat ze het zelf zo serieus zag, zou je het dan toch nog willen proberen of niet?” Vreselijk om aan te denken, maar zoals een goede vriendin het betaamde, probeerde ze erachter te komen wat hij precies wou in zijn leven. Of dit voor hem beter zou zijn mét Loréne of zonder.
Hij zou misschien geen goed nieuws voor haar zijn. Sophia fronste en keek hem verbaasd aan. “Waarom zou jij geen goed nieuws voor haar zijn? Je doet toch niets verkeerd. Of heb je een duister verleden of een tweede leven waar niemand iets van afweet?” Ze grijnsde even maar begreep niet dat het meisje echt twijfels had bij Aaron.
Ze verwarde hem. “Wel, meestal als meisjes je in de war brengen, doen ze dat bewust. Waarschijnlijk uit zelfbescherming. Misschien heeft ze wél gevoelens voor je, maar is ze niet zeker of jij die ook hebt. Of misschien weet ze op dit moment niet of ze een relatie aankan. Misschien is ze bang dat ze jou geen eerlijke kans kan geven door wat haar ex haar al heeft aangedaan.” Toen ze besefte dat ze de vraag nogal persoonlijk aan het maken was, maakte ze een nonchalant, wuivend gebaar terwijl ze haar schouders ophaalde. “Ik bedoel, kan hé.” Mompelde ze, terwijl ze de oven opende, de broodjes erin gooide, de oven nadien weer sloot en de timer op tien minuutjes zette.
Aaron was niet rechtuit over haar dronken woorden. Ze fronste terwijl hij het allemaal luchtig probeerde te laten lijken en ze leek wel te ruiken dat hij veel gedoe verzweeg. Maar.
Had ze hem versierd? Ze beet op haar tanden en wendde haar blik van hem af. “Dat was alles? Valt mee, toch.” Reageerde ze droog maar luchtig, terwijl ze haar wangen warm voelde worden. Ze trok de koelkast open en was blij haar hoofd daar in te kunnen stoppen onder het mom van het beleg eruit te moeten halen.
Ze glimlachte toen hij sprak over haar Nederlands en ze haalde haar schouders op. Met haar donkere ogen keek ze hem aan. “Het spijt me dat ik een poging heb gedaan om je te versieren. Ik hoop dat je het niet te lastig vond. Het is niet van mijn gewoonte om iemand te gaan versieren als ik dronken ben. Maar tja, als het slechts onschuldig versieren was en geen liefdesverklaring, hoef ik me geen zorgen te maken.”

Aaron Domínguez

Aaron Domínguez

Ze vroeg of hij het nu met Loréne wou proberen omdat hij wist dat het zo serieus was. Hij zuchtte diep.
"Ik weet het niet," antwoordde hij eerlijk. "Loréne is geweldig, maar ik heb nog steeds gevoelens voor dat andere meisje wat - ja. Het is lastig." Waarom hij geen goed nieuws zou zijn? Door een duister verleden? Een tweede leven? Hij grinnikte.
"Nee, het is simpeler dan dat. Ik denk gewoon..." ging hij het eerlijk zeggen? Het lag er toch bovenop dat hij het dan over haar had. "Er is wat persoonlijk verschil waardoor ik denk dat ze beter zonder mij af is." Zo. Een eerlijk antwoord die niet expliciet inging op het leeftijdsverschil. Ja, ze had in een dronken toestand gezegd dat ze hem zag zitten en alles zou doen om zijn vriendin te worden. Maar ze was dronken. Ze wist niet wat ze zei.
Sophia maakte de verwarring persoonlijker dan nodig was en Aaron lachte erom.
"Zou jij om die reden een jongen verwarren?" vroeg hij haar geamuseerd. "Je lijkt me zo'n type die namelijk eerlijk haar gevoelens verteld in plaats van het te verzwijgen en -" Nee hij wist het eigenlijk niet. Hij wist niet hoe Sophia was als ze gevoelens voor een man had. Hij wist niet, nog steeds niet, of ze ook maar iets meende van wat ze gisteren zei.
Of het alles was dat ze hem versierd had. Hij knikte. Ze vond het zelf wel meevallen. Hij niet. Hij versierde geen meiden als hij geen oprechte interesse in diegene had.
Ze bood haar excuses aan voor het feit dat ze hem had versierd. Zolang het geen liefdesverklaringen waren... Aaron keek weg, zijn kaaklijn spande zich aan.
"Ik moet gaan," sprak hij. "Ik bedacht me net dat ik nog een afspraak had staan en dat het eigenlijk al veel te laat is." Hij blikte op de klok. "Sorry van de broodjes. Sorry van alles. Ik spreek je wel, oké?" Aaron stond op, sloeg zijn fruitsap achterover, verslikte zich half en probeerde het hoesten in te houden. God wat was hij gefrustreerd. Hij moest nu weg voordat hij dingen ging zeggen waar hij spijt van kreeg. Hij wachtte tot de kriebel in zijn keel verdween en sloeg toen het glas water achterover. Luchtiger dan hij zich voelde drukte hij een kus op haar wang en liep weg, moest zichzelf inhouden niet weg te rennen.
"Dag Mowgli, dag Soph, ik spreek jullie." Toen hij de deur uit was, haastte hij zich met een sneltreinvaart het appartementencomplex uit. Hij ging nu shit vanuit huis halen want anders zou hij mogelijk ruzie gaan maken met mensen en dat was niet wat hij wou. Dat waren gevoelens die hij al een hele lange tijd geleden onder controle had leren houden.

Sophia Lawrence

Sophia Lawrence

Hij had nog steeds gevoelens voor dat andere meisje. Onbewust voelde Sophia zich teleurgesteld, maar het was misschien maar goed ook. Aan Aaron had ze een goede vriend en als ze niet meer van hem kon verwachten, dan was dat maar zo. Hij sprak over persoonlijk verschil, waardoor ze op één of andere manier dacht aan wat zij voor hem voelde, maar die gedachte maakte snel plaats voor realistische dingen.
“Als het simpeler dan dat is, dan valt het vast wel op te lossen.” Waren haar woorden, terwijl ze hem onderzoekend aankeek.
Na haar persoonlijke antwoord op zijn vraag, haalde ze haar schouders op toen hij inderdaad de vraag naar haar toe draaide. Of zij om die reden een jongen zou verwarren? Ja, ze leek hem een type dat rechtuit was. Een sombere glimlach verscheen op haar gezicht. “I used to be.”
Aarons reactie op haar woorden was vreemd. Hij keek weg met een gezichtsuitdrukking die haar eerder schrik deed krijgen dan dat ze zich op haar gemak voelde. En toen, bam, zei hij dat hij moest gaan. Sophia bleef verbouwereerd staan en keek hem niet-begrijpend aan. Een afspraak? Ongelovig luisterde ze naar hoe hij zijn excuses aanbood voor de broodjes en andere dingen. Dat hij haar nog wel zou spreken.
Sophia wilde hem rustig vragen wat er scheelde en waarom hij zo deed, maar zijn reactie deed haar enkel verstijven. Hij maakte zich haastig uit de voeten na haar eerst nog een kus op de wang te drukken.
Ongelovig keek ze naar de deur die dichtsloeg. Haar hart bonsde en ze wist niet waarom. Dit was niét oké. In haar hoofd speelde het afgelopen gesprek zich opnieuw af terwijl ze de oven afzette en even zuchtte. Haar blik viel op de kapotte pan die in de vuilbak lag en nam haar terug naar de avond hiervoor. Naar het meisje waar Aaron het telkens over had. Naar het persoonlijke verschil. Naar de nacht die hij bij haar had doorgebracht. Naar het moment dat hij haar naakt zag. “Fuck.”
Haar hand nam haar sleutels en ze rende naar de deur. “Kom Mow, nu”, beval ze haar hond, die snel genoeg aan de deur stond om mee naar buiten te gaan. Ze maakte hem vast en liep op haar blote voeten de deur uit. Ze rende met Mowgli de trap af – en realiseerde zich ondertussen dat ze geen schoenen of sokken aanhad, maar dat kon haar niets schelen. Beneden gekomen, vroeg ze de portier welke kant Aaron uit gegaan was en hij wees haar de weg. Sophia begon te rennen en Mowgli rende haastig met haar mee. “Aaron?!” Riep ze door de straat, maar niemand met zijn gestalte was er nog te bekennen. Ze rende opnieuw een stukje verder en tranen sprongen om één of andere reden in haar ogen.
In de verte zag ze een gestalte die op Aaron leek, zittend op een bankje met de rug naar haar toe. Ze rende erheen en tikte de man op de schouder. “Aaron?” Een onbekend gezicht draaide zich om naar haar en keek haar gestoord en onvriendelijk aan. “Wat moet je?” vroeg de vreemde man, en haastig rende Sophia verder. Maar ze kon hem nergens vinden. Uitgeteld stopte ze even en keek ze om zich heen. Mowgli’s tong hing op de grond en Sophia’s kater deed niet veel goeds aan de situatie. Ze liet zich neerzakken op een bankje en Mowgli zette zich naast haar op de bank. “Oh Mow, baasje heeft het weer verpest hoor. Ze is veel te voorzichtig.” Zachtjes streelde ze haar krullenbol op zijn hoofdje terwijl ze nog steeds bezorgd om zich heen keek. “Ik vind hem echt leuk, weet je.”

Aaron Domínguez

Aaron Domínguez

Hij moest zijn rust bewaren en niet zo absurd reageren. Ze was verdomme minstens tien jaar jonger... hoe kon hij ook maar verwachten dat er iets van gedeelde gevoelens was. Dat ze stomme dingen zei in een dronken bui, daar was ze gewoon een mens voor. Mensen zeiden stomme dingen. En hij was zo achterlijk om het voor een moment te geloven. Hij had zich veel te erg laten meeslepen. Hoe meer hij er aan dacht, des te bozer hij op zichzelf werd, des te meer adrenaline er door zijn lijf gierde. Zijn vrij snelle pas ging over tot een versnelde jog. Hoewel hij niet de juiste schoenen hiervoor aanhad, dwong hij zichzelf toch dit sprintje te trekken. De gebruikelijke vijftien minuten die het duurde om van Sophia's huis naar zijn kamertje te overbruggen, had hij nu binnen 5 minuten afgelegd. Hij knalde de deur open, waar nog steeds de zooi van gisteravond stond. Een kort ogenblik overwoog hij alles op de grond te gooien, maar hij wou niet het risico lopen dat hij niet meer in dit huisje mocht wonen. Haastig spoelde hij de wijn weg en ruimde de glazen op. De kookspullen stonden er ook nog en Aaron schepte alles zo de vuilnisbak in. Toen zijn huisje er in kwestie beter uit zag, nam hij zijn sporttas op zijn schouder, tilde de vuilniszak uit de prullenbak en bracht deze laatste naar buiten, in de daarvoor bestemde bak. Allesbehalve gekalmeerd maakte hij dat hij richting de sportschool kwam. Maar op de weg daarnaartoe zag hij Sophia op een bankje zitten. De enige persoon in de wereld waar hij nu geen zin in had, de persoon waar hij nu het verste vandaan wou zijn, de persoon waar hij niet van wou dat ze zijn kortzichtige leugen zag. Aaron nam afstand en maakte dat hij niet in het zicht stond. Hij belde het enige meisje wat hem te binnen schoot die hem kon helpen.
"Laury?" vroeg hij met ernst in zijn stem. "Waar zit je."
"Hee, dat is geen vrolijke begroeting. Wat is er?" Aaron gaf geen antwoord op haar vraag en Laury interpreteerde de stilte juist.
"Oké, je kan niet praten. Ik sta in de sportschool, op het punt om mijn dagelijkse routine te doen. Ik wil pro worden, weet je nog?" Aaron glimlachte zwakjes, hoewel ze dit niet kon zien.
"Kan je naar het parkje ertegenover komen? Ik train je vandaag," sprak hij.
"Jeb, ben al onderweg. Even schoenen wisselen." Met die woorden klikte Laury hem weg en hij voelde zich schuldig dat hij zover ging in zijn leugen om zichzelf tegen Sophia te beschermen. Hij zou er wel overheen komen, maar het was nu te vers. De hoop te dichtbij, de afwijzing te recent. Aaron aarzelde of hij nu verder moest lopen en hij Sophia aan moest kijken, of dat hij hier kon wachten. Hij wachtte en Laury kwam sneller dan verwacht aan. Ze was rond de hoogte van Sophia toen ze uitgebreid naar hem begon te zwaaien.
"Hee!" Aaron zette wat stappen voorwaarts naar Laury, nog steeds langzamer dan gebruikelijk. Maar hij was nu in zicht van Sophia.
"Hee," sprak hij. "Ben je klaar voor je training?" Laury bond haar haren strijdlustig samen.
"You betcha." Ze las de blik in zijn ogen goed. Hij kon nu niet praten. Mowgli was echter diegene die verraad pleegde. Een blafje klonk en Laury keek als eerste naar Sophia en Mowgli.
"Is dat -" Laury wist iets. Hij had nooit namen genoemd en ze was te slim. Het was achterlijk. Aaron knikte. Laury keek hem peinzend aan.
"Begroet haar! Je kan niet zonder wat te zeggen voorbij lopen!" Aaron keek haar moeilijk aan en naderde Sophia toen terwijl hij alle moeite moest doen om zijn stem in een toon te houden.
"Hee Soph. Dit is Laury, het meisje waar ik een afspraak mee heb?" Hij was zo godseblij dat Laury in sportkleding was en het obvious was dat het niet om een date ging. Laury stak haar hand op.
"Hi. Leuke hond heb je!"

Sophia Lawrence

Sophia Lawrence

Ze besloot even te blijven zitten, om Aaron misschien de tijd te geven om plots in het zicht te springen. Stiekem hoopte ze echt dat het zou gebeuren, ze wilde hem zo niet laten vertrekken en alles tussen hen zou raar zijn, tenminste, als ze zijn plots vertrek verkeerd geïnterpreteerd had. Ze strekte haar tenen terwijl ze haar benen optrok en haar blote voeten op de bank zette. Mowgli legde zijn hoofd op haar knie, haar vragend aankijkend.
Soph keek rond en de teleurstelling was op haar gezicht te lezen toen ze hem nog steeds niet zag. “Mow, wat doe ik hier eigenlijk. Misschien heb ik het allemaal verkeerd begrepen.” Ze keek Mowgli triest aan en zuchtte. “Ik ben hier echt slecht in geworden. Eth- Hij. Hij heeft me verpest.”
Mowgli blafte, volgens Sophia ter bevestiging, maar toch volgde haar blik de kijkrichting van de Labradoodle. Aaron? En een meisje. Haar gezichtsuitdrukking veranderde van boos naar verdrietig toen ze hen samen zag. Vast het meisje waar hij van die gevoelens voor had, het meisje waarvan ze net nog maar even dacht dat hij Sophia zelf bedoelde. Ze had de situatie duidelijk helemaal verkeerd ingeschat en schaamde zich dat ze hier op het bankje op haar blote voeten zat.
Aaron leek eerst geen aanstalten te maken om naar haar te komen, dus had ze besloten te vertrekken. Zwijgend stond ze op, Mowgli sprong van de bank af en plakte tegen haar been aan terwijl hij zachtjes gromde en even jankte. Sophia keek op en zag dat ze naar haar op weg waren. Kom op, verman je.
Aaron deed zo normaal mogelijk en begroette haar. “Hé, Aaron”, sprak ze vrij droogjes. Ze glimlachte heus wel hoor, alleen brak de lach niet door op haar gezicht. Het meisje naast hem was spontaan en stak haar hand op. Ach, ze kon echt niet onvriendelijk tegen dat meisje gaan doen, zij kon er immers niets aan doen. “Oh hey”, ze grijnsde even. “Bedankt!”
Ze voelde zich stalkerig. Alsof ze hem niet geloofde toen hij had gezegd dat hij een afspraak had en ze hem gevolgd was. Immers wist ze ook niet dat Aaron haar eerder had gezien dan zij hem. “Dus eh”, haar gebruikelijke starter in dit soort situaties. “Ik maak me maar eens uit de voeten. Ik eh,” ze probeerde Aaron niet aan te kijken en richtte haar blik even op de verte. “Ik ben m’n schoenen thuis vergeten. Waar zit ik toch met m’n hoofd.” Ze beet kort op haar onderlip en keek van Aaron naar het meisje. “You two have fun!”, ze knipoogde even, al kon je de pijn die ze voelde in haar hart in haar ogen zien.
Mowgli jankte even richting Aaron en legde zijn oren plat. Hij weigerde mee te lopen met Sophia en ging op z’n kont zitten. Godver, Mow. Maak het nou niet moeilijker dan het al is. “Voet, beest!”, bromde Soph gefrustreerd en gaf een snokje aan de leiband, waarna Mowgli met tegenzin haar toch volgde.
Oh, wat had ze zich aangesteld. Wat had ze verwacht? Dat Aaron het al die tijd over Sophia had gehad toen hij sprak over het mysterieuze meisje? Ze had zich belachelijk gemaakt.

Aaron Domínguez

Aaron Domínguez

Sophia was diegene die koos om weg te lopen en Aaron keek haar na. Ze had hen plezier gewenst maar haar blik was niet oprecht geweest. Gemixte signalen, overal. Mowgli had niet mee willen lopen in eerst instantie maar Aaron had niet het gevoel dat het vanwege zijn genegenheid voor Aaron was.
"Zij is dat meisje waar je het altijd over hebt, hè?" mompelde Laury naast hem en hij keek haar aan. Hij praatte veel met Laury, omdat ze hem het gevoel gaf dat ze luisterde naar wat hij te vertellen had. Buiten dat, ze was een meisje. Maar beiden vertelden ze hun achtergrond niet. Dit soort dingen gingen nog, maar verder dan dit wilden ze beiden niet komen.
"Hmmhmm,' was het enige wat hij uit bracht. Laury sloeg haar armen over elkaar. "Wie vergeet nou zijn schoenen?" vroeg ze, om de sfeer wat luchtiger te maken. Aaron haalde zijn schouders op.
"Sorry Laury, ik ben hier niet voor in de mood. Het was een verwarrende avond en ik ben blij als ik die even kan vergeten." Laury bekeek hem zwijgend.
"Weet ze dat je haar leuk vind?" vroeg ze uiteindelijk, na hem lang te hebben aangekeken. Hij schudde zijn hoofd.
"Nee, en dat is maar beter ook." Laury haalde haar schouders op.
"Ik weet niet, Aaron. Misschien moet je haar achterna." Aaron keek Laury aan.
"Waarom?" vroeg hij haar haast vijandig. Hij bond gauw in toen hij zijn eigen toon opmerkte.
"Ik - Ik weet het niet maar ik zie meer tussen jullie dan vriendschap." Aaron keek haar nog een tijdje twijfelend aan maar besloot toen met haar richting de sportschool te gaan. Het was te pijnlijk.

Er gingen dagen overheen die hij gebruikelijk gebruikte om met Sophia te praten maar nu was er nauwelijks contact. De radiostilte was niet fijn en deed pijn, maar het gaf Aaron genoeg energie om zichzelf helemaal af te matten in de sportschool. Sporten was een uitvlucht en buiten Laury sprak hij eigenlijk niemand meer. Ook Loréne had minstens een week niet meer van zich laten horen. Normaal was hij sociaal wat drukker, maar nu was het enige contact buiten de sportschool Laury. Hij had geen behoefte om uit te gaan en alle kerels tegen het lijf te lopen die Loréne ongetwijfeld al gedaan had. En verder had hij niet veel te zoeken hier.
Het was later geworden dan hij had gepland en hij had in de sportschool zijn avondmaaltijd verorbert. Het was nog te vroeg om te gaan slapen dus een wandeling in het park leek hem rond dit tijdstip het beste plan. Op zijn gemak wandelde hij met zijn sporttas het park door, tot hij een veel te bekende stem met een mannenstem hoorde. Ja. Ja dat kreeg je. Maar ze had toch geen interesse in hem, waar maakte hij zich in godsnaam druk om?
Goed, hij moest reëel blijven. Hij had altijd al geweten dat hij overduidelijk te oud voor haar was. En dat hij momenteel hun vriendschap miste, maar het even niet aankon vanwege zijn gevoelens voor haar. De man bleef op het pad staan, naar het tweetal kijkend. Het was te donker om ze goed te kunnen onderscheiden, maar het deed zeer om haar close met een ander te zien. Het helingsproces zou nog wel even iets langer duren dan hij zou willen,, voordat hijw eer met haar zou kunnen omgaan.

Sophia Lawrence

Sophia Lawrence

Dagen had ze amper wat van hem gehoord. Uren schoven voorbij en Mowgli werd op andere tijdstippen dan normaal naar buiten genomen. Om toevallige ontmoetingen met Aaron te vermijden. Haar hart deed zeer bij het beeld van Aaron met het meisje en elke keer leek het opnieuw op te komen. Ze voelde zich belachelijk dat ze dacht dat Aaron wat voor haar voelde.
Haar telefoon lag zielig in een schuif terwijl Sophia naar haar favoriete serie zat te kijken. Aflevering 14 die ze op die dag keek, ging net beginnen toen ze op de deur hoorde kloppen. Ze twijfelde, deed eerst alsof ze het niet gehoord had. Maar toen het tweede geklop kwam en Rans stem volgde, zette ze haar aflevering op pauze. “Ik ben het, Sis.”
Benieuwd naar de reden van zijn bezoek, wandelde ze naar de deur. “Hé, ga je mee wat eten?”
Het was typisch aan Ran dat hij amper contact opnam met haar, maar dat hij leek aan te voelen wanneer er echt iets met haar scheelde. Op dié momenten was hij er voor haar en nam hij haar het huis uit. Sophia had met tegenzin geknikt – ze wist hoe volhardend haar broer kon zijn – en ze waren met z’n twee wat gaan eten.
Het duurde niet lang voor hij vroeg wat er was en het duurde ook niet lang voor Sophia het hele verhaal uit de doeken begon te doen. Ran was de eerste aan wie ze het vertelde en het was ook de eerste keer dat ze zichzelf de woorden luidop hoorde zeggen. Hoe zij zich voelde, hoe ze niet wist wat ze moest doen en hij ze niet durfde nog contact op te nemen met Aaron.
“Ik blijf het vreemd vinden dat hij plots bij je wegging, Sophie”, concludeerde Ran terwijl hij de laatste slok van zijn koffie nam. “En hij zou je niet gaan ontwijken als het inderdaad slechts een afspraak was waar hij heen moet. Misschien moet je hem vertellen hoe je je voelt.”
Sophia schudde haar hoofd. “Ik durf niet. Ik durf me er niet aan te wagen en met wat Ethan heeft aangericht, ik kan Aaron sowieso al geen eerlijke kans geven.” Ze had gezucht, Ran had zijn schouders opgehaald. “Whatever, Sis. Maar ik zie je niet graag thuis binnenzitten. Je bent normaal altijd druk met alles.”
Ze had het onderwerp verder afgeketst en ze hadden het restaurant verlaten. Bedoeling was om het park door te steken naar huis toe. Sophia had zijn arm door die van Ran gestoken en legde haar hoofd tegen zijn schouder terwijl ze verder wandelden. Het was stil in het park, er was amper wat volk. “Mis je hen ook zo erg?”, vroeg ze hem, terwijl ze naar het maanlicht keek dat tussen de bladeren van de bomen door scheen. Ran knikte. “Elke dag meer en meer.” Hij drukte een kus op haar voorhoofd.
Sophia kneep haar ogen tot spleetjes toen ze een gestalte op het pad zag staan. Hij keek hun kant uit. “Aaron?”, mompelde ze tussen haar lippen door terwijl ze haar hoofd rechtte. Ran volgde haar blik en liet haar automatisch los. Was dit de man waar ze het over had gehad? “Oh, hij is ouder dan ik dacht”, mompelde Ran, waarna Sophia hem een boze blik toewierp. “Oké, oké. Maakt niet uit. Just saying.”
Ze wist niet of ze hem nu wilde zien, maar van hem weglopen kon ze niet. Ze hadden elkaar niet meer gezien en Sophia had hem echt gemist. Eenmaal bij hem, wist ze niet hoe ze hem moest begroeten. Ran kwam naast hen staan en stak zijn handen in zijn broekzakken. “Hé, Aaron”, sprak Sophia, hem onderzoekend bekijkend. “Meet Ran, mijn broer. Maar je herkent hem misschien van op de foto’s. Ran glimlachte en stak zijn hand uit. “Sophie, ik ga zo wel door. Of heb je graag dat ik op je wacht?” hintte hij, terwijl hij haar een heilige glimlach toewierp.
Sophia keek hem aan en toen weer naar Aaron. “Nee hoor, ga maar al. Ik kom zo wel.” Ze wilde hem niet blijven ontlopen. Ze wilde dingen uitpraten. Duidelijkheid.
"Oké, tot straks misschien.", sprak haar broer waarna hij hen beiden goededag knikte en verder wandelde.

“We moeten praten. Tenminste, als je wil. Ik heb me afgelopen dagen behoorlijk rot gevoeld en ik wil dat het ophoudt. Ik heb duidelijk je signalen verkeerd geïnterpreteerd. Ik dacht dat je –“ Ze beet op haar lip en keek even opzij. “Ik dacht-“ Hoe moest ze uit deze woorden komen? Ze durfde niet. Ze kon gewoonweg niet. Ze zocht naar woorden en vond er geen. “Ik mis je, Aaron”, was wat eruit kwam terwijl ze hem met intens verdrietige ogen aankeek. “Ik mis je, echt. Laat me niet los.”

Aaron Domínguez

Aaron Domínguez

Sophie en het mannelijke gestalte naast haar hadden hem opgemerkt en kwamen nu beiden naar hem toe. Haast nerveus wachtte hij tot ze dichtbij genoeg waren en toen de man in het licht ging staan, herkende hij hem als Ran, de broer van Sophia. Een oprechtere glimlach brak door op zijn gezicht toen hij doorhad dat Sophia niet met een andere knaap er vandoor was. Het was stom om jaloers te zijn, maar hij kon niet anders. Er waren teveel gevoelens voor het meisje en haar niet zien was misschien nog wel een grotere kwelling dan haar wel zien, maar voor nu wist hij echt niet welke keuze hij moest maken.
De man stak zijn hand uit en Aaron nam hem aan. Met een glimlachje schudde hij deze.
"Ik heb over je gehoord," sprak Aaron, niet zeker waarom hij deze informatie deelde. "Leuk om je eens in levende lijven te ontmoeten. Al lang in de stad?"
Echter leen Ran niet van het gesprek te zijn en gaf hij al snel aan dat hij er van tussen ging. Sophia bleef hangen, waar Aaron niet zeker van wist of hij dat fijn vond of dat hij de afstand moest nemen. Ran wierp haar een geheimzinnige glimlach toe die Aaron niet goed wist te interpreteren en dus maar ook gewoon negeerde. Dat was het makkelijkste.
Sophia vond dat ze moesten praten en Aaron verstrakte. Hij wou niet praten. Ze was allang duidelijk geweest en hij wou niet die vieze oude kerel zijn die op jonge meiden viel.
"Ik weet niet wat er te praten valt," mompelde hij.
Sophia maakte een begin dat ze duidelijk zijn signalen verkeerd opgepikt had en Aaron had geen idee welke signalen, hij had zich geprobeerd zo blanco mogelijk te houden. Hij haalde zijn schouders op. Ze miste hem.
"Ik jou ook, Soph. Maar geef me even, oké. Ik heb gewoon even tijd nodig. Tijd om het allemaal uit te zoeken. Ik kom echt wel bij je terug, ik laat je echt niet stikken, maar -" Hij zuchtte.
"Ik kan het nu niet," waren zijn laatste woorden, waarna hij de bal weer bij Sophia legde.

45I wish it never happened [Aaron&Soph] - Pagina 2 Empty Re: I wish it never happened [Aaron&Soph] di jul 19, 2016 10:16 pm

Sophia Lawrence

Sophia Lawrence

Aaron mompelde dat hij niet wist wat er te praten viel. Sophia slikte bij die opmerking en keek hem moeilijk aan. Veel antwoord kreeg ze niet van Aaron, maar hij bevestigde alleszins dat hij haar miste. Ze moest hem tijd geven? “Tijd?” sprak ze verontwaardigd, verbaasd uit. Hij zou haar niet laten stikken en hij kon het nu niet. Heel verward schudde Sophia haar hoofd.
“Je weet niet wat er te praten valt? Waarom zou ik je tijd moeten geven? Jij liep plots weg en daarna hoorde ik niets meer van je.” Haar onderlip trilde terwijl ze hem verontwaardigd aankeek. Haar handpalm drukte ze tegen haar voorhoofd terwijl ze opzij keek en vervolgens haar blik weer op hem richtte. “Waarover gaat dit, Aaron?” Haar stem trilde. “Ik-“
Haar donkere ogen keken in de zijne, maar het was te pijnlijk om hem aan te kijken. “Ik snap echt niet wat ik fout heb gezegd.” Haar stem bleef trillen en zonder te wachten op antwoord ging ze verder. “Ik bedoel, we waren zo goed samen. Het was gezellig voor zover het gezellig kon zijn na een dronken nacht. Ik snap dat je bij dat meisje wilde zijn, maar ik snap niet waarom je mij dan zo moet dissen.” Verwijten begon ze te maken uit zelfverdediging, om haar verdriet weg te drukken, maar toch nam het de bovenhand.
Ze bekeek hem en een traan rolde van haar wang. “Ik heb toch niets meer te verliezen, denk ik-“ Haar blik sloeg ze neer, ze streek een lok haren opzij achter haar ogen. “Had je misschien door dat ik wat voor je voel? Ren je daarom weg? Ik bedoel-“ Ze fronste. “The things I’d do to be yours…” Haar wangen kleurden rood en haar hart bonsde in haar keel. Toch zette ze een stapje naar achteren.
”Ik weet dat ik te jong ben voor je. Maar mag ik je dan op z’n minst nog als vriend hebben? Je neemt me nu alles af…” Haar handen die vouwde ze samen terwijl ze haar blik eindelijk weer op haar richtte. “Ik kan dat gevoel wegkrijgen, ik heb het al een keer gedaan. Sinds die dronken avond is het gewoon even terug. Ik kan het wegkrijgen. Ik kan dat.”

46I wish it never happened [Aaron&Soph] - Pagina 2 Empty Re: I wish it never happened [Aaron&Soph] di jul 19, 2016 10:26 pm

Aaron Domínguez

Aaron Domínguez

Dat ze nu het meisje als argument ging gebruiken vond hij vals en hij sloeg zijn armen over elkaar. Zag ze het dan echt niet? Dat het om háár ging? Dat hij haar echt niet ging lozen om welk meisje, behalve om haarzelf. Hij keek haar met een blik vol ingehouden woede en pijn aan.
"Echt? Je gooit het op dat meisje? Heb je het echt niet door, Sophia?" Hij zuchtte diep.
"Nee, ik dis je niet vanwege haar. Ik wil bij je zijn maar ik kan het nu even niet. Je hebt niets verkeerd gedaan. Laat me. Geef me de tijd om dit recht te zetten. Het komt terug, oké, maar dat is niet nu." Het lag te gevoelig. Hij kon de woorden niet uitspreken want ze was hier echt te blunt voor. Ze had het echt nog niet gerealiseerd en door...
Toen vroeg ze of hij doorhad wat ze voor hem voelde. Hij keek haar verbaasd aan.
"Dat zei je alleen omdat je dronken was," mompelde hij met tegenzin, zich niet willen herinneren dat ze dat gezegd had. Proberen te verdringen dat ze de volgende dag had gezegd dat ze zo blij was met hem als vriend.
Of hij daarom wegrende, omdat hij het doorhad. Ze zei zelf dat ze besefte dat ze jong was, maar dat ze hem wel als vriend wou. Hij wist niet meer welke woorden hij moest geloven. Gevoelens? Vriend? Te jong? Verward keek hij haar aan.
"Ik begrijp het niet," mompelde hij. "Je hebt geen gevoelens voor me. Je zei dat je me zo graag hebt als vriend. Ik kan nu niet je vriend zijn, Sophia. Hoe graag ik dat wil, voor nu is dat even niet mogelijk." Hij keek haar strak aan. Ze verwarde hem en daar moest ze mee stoppen. Hij wou het namelijk ook niet geloven.
"Sorry. Het is fout, dat weet ik, maar ik zie je zitten. En het is wel iets erger dan dat. Dus ik -" Hij sloeg zijn blik neer.
"Jij wil me als vriend. En die kan ik nu dus niet zijn. Nu niet. Maar ik beloof dat ik terug kom als vriend, oké? Maar geef me even. Geef me tot ik je niet meer wil zoenen iedere keer als je te dichtbij staat." Deed hij het af met een flauw grapje.

47I wish it never happened [Aaron&Soph] - Pagina 2 Empty Re: I wish it never happened [Aaron&Soph] di jul 19, 2016 10:59 pm

Sophia Lawrence

Sophia Lawrence

Of  ze het op dat meisje gooide? Ze keek hem gepijnigd aan toen hij boos op haar leek te worden. Hij kon niet bij haar zijn en ze moest hem met rust laten. Haar keel werd dichtgeknepen en ze wilde alleen in een hoekje ergens gaan huilen.
Haar opbiechten deed hem reageren dat ze dat enkel gezegd had omdat ze dronken was. Sophia had hem vreemd bekeken maar was doorgegaan met haar relaas.
Aan het einde daarvan, begreep hij haar niet. Hij zei dat ze geen gevoelens voor hem had, dat hij nu geen vriend voor haar kon zijn. Ze sloeg haar armen om zich heen en keek rond. Ze kon hem nu niet aankijken. Het was te pijnlijk. Waarom wilde hij geen vriend van haar zijn op dit moment? Haar blik gleed naar de grond.
Hij excuseerde zich. Het was fout. Hij zag haar zitten. Wacht – wat? Ze keek op en staarde hem aan. Had ze wel gelijk toen ze hem achterna was gegaan? Haar doordringende blik probeerde zijn woorden niet te misverstaan. Hij kon geen vriend zijn, omdat hij ook meer wou?
“Maar –“ begon ze, de woordenstroom van afgelopen minuten overlopend. “Maar, ik dacht –“ Haar armen gleden langs haar lichaam. “Ik zei alleen maar dat ik je als vriend wilde omdat ik dacht dat ik niets méér van je kon verwachten. En ik wil niet weer –“ Opnieuw sloeg ze haar blik neer. “Ik wil niet weer gekwetst worden. Maar dit doet evenveel zeer.” Een rimpel verscheen op haar voorhoofd terwijl ze hem opnieuw aankeek. “Ik heb geprobeerd het weg te duwen, maar het lukt me niet. En ik weet niet of ik het nog wel wil wegduwen.” Sophia zette een stapje dichter naar hem toe. Haar mond was lichtjes geopend en haar ogen keken hem onophoudelijk aan, alsof ze smeekte dat hij haar zou kussen.
“Ik wil je bij me hebben.” Ze stak haar hand uit, nam zijn shirt even vast ter hoogte van zijn buik en trok er zachtjes aan, maar liet haar hand weer zakken. Onzekerheid en spanning zorgden ervoor dat ze niet wist hoe zich te gedragen. Hij mocht niet weggaan, ze zou alles doen om zijn vriendin te  kunnen zijn.

48I wish it never happened [Aaron&Soph] - Pagina 2 Empty Re: I wish it never happened [Aaron&Soph] di jul 19, 2016 11:22 pm

Aaron Domínguez

Aaron Domínguez

De realisatie van wat ze nou eigenlijk tegen hem probeerde te zeggen, kwam eindelijk binnen.
"Dus -" hij probeerde het te bevatten, terwijl ze hem met smekende ogen aankeek, verleidelijk haast, waar zijn hoofd door ging tollen en waardoor hij zijn aandacht er niet goed bij kon houden.
"Dus je-" hoe ging hij dit zeggen zonder idioot te klinken. "Je ziet me zitten?" Hij was te verward om nog wat zinnigs te zeggen. Ze was ineens ook zo dichtbij, zo ontzettend dichtbij. Haar handen hielden zijn shirt vast en zijn adem stokte. Ze wou hem bij zich hebben. Haar gezicht dichtbij, dichterbij dan ooit, maakte dat hij twijfelde, wou hij dat risico nemen? Was er een risico? Ze was namelijk twintig. Maar wat als mensen gingen praten? Zou hij dadelijk zijn baan kwijtraken? Aaron wist het niet, maar wist dat nu het enige wat telde was dat ze hier stond, zo dichtbij, en dat ze niet wou dat hij wegging. Voordat hij zich kon bedenken, bracht hij zijn lippen naar de hare toe. Ze was zo klein, zo ielig, maar tegelijkertijd was ze perfect zijn lengte. Haar lippen waren alles wat hij ervan verwacht had en nog veel beter. Het was een gevoel dat niets wat hij tot nu toe had gemerkt of had gehad, kon evenaren. Het was een gevoel van compleetheid, alsof alles eindelijk op hun plek viel. Hij liet haar niet los, maar reageerde op hun aanraking, die hem veel te lang geduurd had en waarvan hij had gedacht dat deze nooit zou zijn. Zijn armen omsloten haar, maakte dat ze geen kant op kon. Maar toen raakte hij zijn ademhaling kwijt, zijn kalmte, die normaal zo voor het oprapen lag. Een ogenblik, voor hem te lang, raakte hij zichzelf kwijt aan haar en haast beschaamd week hij van haar af, zijn armen nog om haar heen.
"Sorry," mompelde hij niet al te berouwvol in haar haren. "Ik..." Hij wist de woorden niet. Zijn daden hadden al genoeg gezegd.

49I wish it never happened [Aaron&Soph] - Pagina 2 Empty Re: I wish it never happened [Aaron&Soph] wo jul 20, 2016 12:00 am

Sophia Lawrence

Sophia Lawrence

Hij probeerde haar woorden tot iets simpels te herleiden en concludeerde vragend of ze hem zag zitten. Het meisje had onzeker geglimlacht en geknikt, maar geen verder aanstalten durven maken om hem te kussen.
Haar ademhaling versnelde automatisch toen Aaron plots enorm dichtbij was en zijn lippen de hare raakten. Die mooie, volle lippen die ze al regelmatig grondig had bekeken, voelden zacht aan tegen de hare. Kippenvel kreeg ze, over heel haar lijf. Ze sloot haar ogen en legde haar hand op zijn borst tijdens hun kus, alsof ze zijn steun zocht voor die gierende emoties door haar hele lijf. Hij kuste… Volwassen. Hij wist wat zoenen was. Hij wist hoe hij haar lippen moest behandelen en het voelde zo perfect en enorm opwindend tegelijk.
Zijn armen sloten zich om haar heen en het meisje drukte zich maar al te graag dichter tegen hem aan. Hij zoende dwingender, roekelozer en ze vond het heerlijk. Haar lippen volgden zijn ritme en genoten van wat ze al zo lang hadden willen voelen.
Te vroeg voor haar, brak hij de kus af. Hij excuseerde zich tegen haar hoofd aan en het meisje ademde opgewonden met haar mond een beetje open. “Heerlijk, Aaron.” Ze moest even op adem komen en sloeg haar armen ook om hem heen. “Kon je dat niet eerder zeggen.” Ze grijnsde met haar mond tegen zijn sleutelbeen aan en schudde haar hoofd. Haar lichaam genoot van zijn warmte en ze snoof zijn geur onopvallend op. “Je ruikt zo lekker. Hoe kan je nou zo lekker ruiken.”, mompelde ze tegen zijn huid aan, met een eeuwige glimlach op haar gezicht. Ze had het gevoel dit al een keer gezegd te hebben, maar dat maakte niets uit. Wat belangrijk was, was dit moment, right here.
Of ze zich in bedwang kon houden op dit moment, wist ze niet. Maar haar lippen kropen van zijn sleutelbeen naar boven in zijn nek, waar ze haar warme adem over zijn huid liet strelen. “Wil je mee naar huis met me?”, vroeg ze zachtjes in zijn oor, waarna ze een kusje onder zijn oorlel drukte. “Niet om meteen -, maar laat ons het gezellig maken want ik wil niet nu afscheid van je nemen. Je moet met me mee.”
Haar hand gleed over zijn shirt ter hoogte van zijn borst en zijn buikspieren. Wat daar ook onder zat, dit gespierde lijf of een chubby buik.. Het maakte niet uit. Maar dit was absoluut mooi meegenomen.

50I wish it never happened [Aaron&Soph] - Pagina 2 Empty Re: I wish it never happened [Aaron&Soph] wo jul 20, 2016 12:39 am

Aaron Domínguez

Aaron Domínguez

Ze noemde het heerlijk en hij liet een lach horen. "Heerlijk?" Dat was nog soft beschreven van wat hij had gevoeld. "Ik doe het er maar mee." Hij kon niets anders dan grijnzen en het voelde alsof de lach op zijn gezicht geplakt was met secondenlijm. Het voelde als vroeger, toen zijn jeugdliefde hem voor het eerst verteld had dat ze van hem hield. Al voelde dit nog tien keer sterker dan het gevoel dat hij toen had ervaren. Aaron had niet veel verliefdheden in zijn leven en met Loréne en Sophia, dat ontliep elkaar niet veel, maar dat waren echt de enige momenten dat het elkaar niet ontliep.
Of hij dat niet eerder kon zeggen. Hij liet opnieuw een lach horen.
"Dat zeg jij. Jij die me minstens tien keer in de friendzone hebt geduwd." Maar zijn toon was luchtig en niet verwijtend. Met zijn vingers duwde hij haar kin omhoog zodat haar lippen weer dichtbij waren en ditmaal kuste hij haar teder, niet genoeg krijgend van het gevoel.
Ze had haar mond vlak bij zijn sleutelbeen, waardoor ademen moeilijker werd en haar aanwezigheid steeds duidelijker. Hij had zijn ogen gesloten en merkte enkel haar aanwezigheid op. Alsof er niets anders was dan haar aanwezigheid. Zijn tanden namen zijn onderlip vast, haast alsof hij zichzelf tegen moest houden om iets te zeggen of te doen. Weer merkte ze op dat hij lekker rook maar haar ademhaling in zijn hals was teveel en hij reageerde dan ook niet, hij kon niet reageren, hij was een en al zenuw.
Ze vroeg of hij met haar mee naar huis wou. Haar lippen vonden een plekje vlak onder zijn oor waarvan hij het bestaan eigenlijk niet had beseft hiervoor. Niet dáárvoor, maar om het gezellig te maken. Dat desbetreffende was ook gezellig, vond Aaron. Hij lachte dan ook.
"Niet om meteen wat, Soph?" oh ze was zo dichtbij. Hoe kon hij in hemelsnaam van haar afblijven? Zijn lippen vonden haar oor, hij probeerde braaf te zijn.
"Ik meen het. Als je me niet meeneemt naar je huis, gaan er ongelukken gebeuren vanwege vreemden op straat die dingen te zien krijgen die ze misschien maar beter niet kunnen zien." Pretlichtjes schitterden in zijn ogen, maar een bepaalde serieusheid klonk door.
"Ik weet niet hoe braaf ik het 'gezellig' kan maken,' mompelde hij haast beschaamd. "Maar ik weet wel dat ik niet ver van je zijde wijk." Hij nam haar hand vast na nog even zijn lippen kort maar zeker op de hare te hebben gedrukt.
"Jouw huis dus?" vroeg hij luchtig, luchtiger dan hij zich voelde. Zijn hele lichaam was op Sophia gericht en haar hand vasthouden maakte dat er kleine elektrische schokjes over en weer liepen.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 2 van 4]

Ga naar pagina : Vorige  1, 2, 3, 4  Volgende

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum