When your demons are real [Lorène]

Het in de namiddag. De zon filterde tussen het dichte bladerdek van het bos door en wierp speelse, beweeglijke vlekkenpatronen op de ongelijkmatige bosgrond.
Ontspannen liep Riot over een smal, nagenoeg onzichtbaar pad. Hij droeg een spijkerbroek en een vest en zag er zo op het oog nog niet eens zo abnormaal uit. Hij was geheel ontspannen en zijn pas had zelfs iets opgewekts.
Hij had niet de kennis om de talloze verschillende vogels die hij hoorde te benoemen, maar hun samenzang gaf hem een fijn gevoel.
Veel besef van tijd had hij niet terwijl hij hier zo liep, maar dat gaf niet. Hij was voorbereid. Hij had deze keer de zelfkennis te weten dat hij in deze stemming lang weg kon blijven. En dus hing er een rugzak op zijn rug met voldoende voedsel en water voor een flinke tocht.
Voor Solance had hij een briefje achter gelaten. De spelling was abominabel, maar de essentie was hopelijk duidelijk. En ach, ze kende hem inmiddels wel.

Een tijd later begon het al flink te schemeren en kwam hij uit bij het kasteel waar hij mensen wel eens in het voorbijgaan over had gehoord. Hij wist er niets van, maar kennelijk was het een ding. Hij stond stil voor het immense gebouw en keek omhoog. Het had iets troosteloos, zo in de avondschemering, maar ergens was het mooi. Hij liep door. Zo’n architectuurfanaat was hij nou ook weer niet.
De deur was open en hij aarzelde, met een frons op zijn gelaat. Zijn ontspannen houding was weg en hij was weer zijn geheel alerte zelf, terwijl hij langzaam de deur open duwde. Het was donker in de grote hal voor hem. Hij voelde zich slecht op zijn gemak, alsof hij niet alleen was. De haren in zijn nek stonden recht overeind en met een ruk keek hij om, zonder iets te zien. Hij stapte verder de hal in, ergens toch wel nieuwsgierig. Je werd geen freerunner als je er niet van hield op plekken te komen waar je niet hoorde te zijn.

Voetstappen. Riot versteende een fractie van een seconde, maar toen was zijn lichaam klaar om tot de aanval over te gaan als het moest. Hij was gespannen, alert en klaar om te reageren.
Eerst zag hij alleen het licht van de zaklamp of telefoon, waardoor hij even niets anders meer zag en aardig gedesoriënteerd was, maar toen kon hij degene zien die erbij hoorde; een jonge vrouw, ongeveer van zijn leeftijd. Defensief sloeg Riot zijn armen over elkaar.
“Een hele goede avond,” begon de vrouw, en Riot fronste. “Weddenschap?"
Weddenschap? Wat bedoelde ze? Dat hij hier was vanwege een weddenschap? Of hij met haar een weddenschap af wilde sluiten?
“Wat moet je?” was zijn botte reactie. Dit was naar zijn mening geen locatie waar je een gesprek aanknoopte voor de gezelligheid. Hij in ieder geval niet.
Ergens boven hen kraakte iets, en hij keek een moment lang op. Waren er meer mensen hier? Daar zat hij al helemaal niet op te wachten. Zijn aandacht ging weer naar de blonde vrouw, maar zijn houding was niets opener geworden.

"Een 'hallo' of 'fijn je te ontmoeten in dit prachtige krot' zou al hebben voldaan."
Riot fronste, maar wist niet goed hoe hij hierop moest reageren. Hij kon haar maar moeilijk inschatten.
Ineens klapte de voordeur dicht en Riot schrok op. De telefoon van de vrouw viel uit, boven klonk gegil, en voetstappen.
Riot's ademhaling versnelde. Het klonk alsof iemand boven in de problemen zat.
"H-hoor jij dat ook?"
Riot knikte. Zijn uitdrukking was grimmig. De vrouw opperde dat ze misschien moesten gaan kijken. Ze had gelijk, iemand had hulp nodig.
"Kom," zei hij gehaast. Het was bijna aardeduister, en half op de tast zocht hij zich een weg naar de trap, die vervaarlijk kraakte terwijl hij omhoog rende. Het geluid werd luider. Bovenaan de trap bleef hij een moment lang staan. Er was niets. Niemand. De geluiden begonnen weg te sterven en hij keek met grote ogen om naar de vrouw.
Wat was hier in godsnaam aan de hand?
Hij luisterde met ingehouden adem, maar de stemmen waren weg.
"Fuck.." mompelde hij, zowel verbijsterd als heel erg slecht op zijn gemak.

“Yo,” begon de vrouw, en Riot keek haar aan. Hij was gespannen en zijn mond had een strakke trek gekregen. Zijn blik was gefixeerd en hij voelde zich hyperalert. “Ik weet niet wie hier zit te geinen, maar dit is niet grappig, oké. Als je niet wilt dat we hier zijn, zeg dat dan ook gewoon, ja? We can take a hint."
Een moment lang was het stil. De waarheid was dat als er nu inderdaad iemand had geroepen ‘ja, we willen jullie hier niet’, dat Riot dat helemaal niet gerespecteerd zou hebben, maar in plaats ervan zou zijn ontvlamd in woede.
En toen klonk er gelach. Niet het gelach van baldadige jongeren. En het kwam ook niet vanuit de zelfde plek als daarnet. Riot voelde iets wat verdacht veel op angst leek, maar dat maakte zijn woede ook erger, zijn enige manier om met angst om te gaan.
“Fuck dit, we gaan,” zei de ander. Riot’s antwoord was een zwijgende knik. Haar mobiel ging ineens weer aan en Riot schrok onbewust op, waarna hij zichzelf daar een mentale uitbrander voor gaf. Er werd met hun gefuckt, niets meer, niet minder, en als de schuldige in beeld kwam zou er geweld zijn.
De vrouw prutste met de telefoon, maar gooide hem toen weg. Niet veel laten begaven ze zich samen weer naar beneden. Riot voelde zich enerzijds laf omdat dit in principe vluchten was, maar tegelijkertijd voelde hij zich gestresster dan in maanden het geval was geweest en zei alles in hem dat ze hier we moesten.
Met zijn tweeën poogden ze de voordeur open te krijgen, maar zonder resultaat. Riot trapte meerdere keren in de buurt van het slot en gooide zelfs zijn volle gewicht tegen de deur. En nog eens. Maar meer dan een zere schouder leverde dat niet op en hij bleef staan, weer even op adem komend. Het was even doodstil. Hij keek de vrouw even aan. En toen begon haar telefoon ineens te spelen, waardoor Riot zich weer op liet schrikken. Het geluid klonk niet goed.
“Hij is stuk. Komt door de val,” rationaliseerde Riot het stug. Toch was de twijfel zijn geest in geslopen.
Zoekend keek hij rond. Nog geen tien meter bij hem vandaan leek het alsof hij een silhouet ontwaarde; een stuk duisternis was zelfs met de afwezigheid van veel licht hier duidelijk donkerder afstak dan alles eromheen.
“Hey!” riep hij, en hij nam een aantal passen in de richting ervan, maar het was alweer weg. Links van hen klikte er iets, als een deur die op slot ging. Riot draaide zich om, naar de vrouw, al voelde het niet goed om de gedaante van net -als dat al geen verbeelding was - zijn onbeschermde rug toe te keren.
“Fuck dit we gooien een raam in,” bromde hij. Of slaan, als er niets was om mee te gooien. Hem boeide het allemaal niet meer. Hij liet zich niet opsluiten.
Een moment lang voelde het alsof iemand zijn nek aanraakte. Hij draaide zich met een ruk om en schoot achteruit, als door een wesp gestoken. Snel ademend bleef hij staan. Niemand.