Hark, the herald angels sing [Jill]

De kerkklokken enkele kilometers verderop sloegen vijf keer. Het was al een uurtje donker en Margot was er zeker van dat haar huisbaas zich af begon te vragen wat er voor zorgde dat ze zo lang weg bleef – ze was namelijk al even van huis –, maar ze was eigenlijk niet van plan om snel naar huis te gaan. Dit gedeelte van de stad had ze nog nooit eerder bezocht en het was er heerlijk stil. Hoezeer ze ook van de nieuwste technische snufjes hield – en daar kwam ze met haar opleiding regelmatig mee in aanraking – was het af en toe goed om daar afstand van te nemen.
Er was de afgelopen nacht sneeuw gevallen, en Margot was de eerste die sinds toen op de wandelweg liep – de sneeuw was nog maagdelijk wit en maakte een zacht krakend geluid onder de zolen van haar schoenen. Ze had haar handen diep weggestoken in haar zwarte winterjas en haar rode sjaal strak om haar hals geknoopt, de winterwind op deze manier geen enkele kans gevend om onder haar kleding te dringen.
Ze begon de stad langzaam weer te naderen. Ze begon de velden achter zich te laten; er was geen levende ziel te bekennen gezien alle paarden naar binnen waren gehaald in dit ijzige weer. Ze verwachtte dan ook niet om iemand tegen te komen voor in ieder geval de komende tien minuten, voor ze de bewoonde wereld weer bereikt had.
In zichzelf een kerstliedje neuriënd liep de jonge vrouw verder, haar blik op de weg voor zicht. Of ze anders de bevroren waterplas had gezien is maar de vraag, maar omdat ze niet precies zag waar ze stapte gleed haar voet weg over een glad stuk van de weg en knalde haar knie hard tegen de bevroren grond. Een pijnscheut trok door haar onderbeen en met een vloek richtte ze zichzelf op, de sneeuw van haar nu licht vochtige broekspijp vegend. Met een moeilijk gezicht hield ze zichzelf overeind door tegen een hekpaaltje te leunen en probeerde wat gewicht op haar linkerbeen te plaatsen. Het zou waarschijnlijk een blauwe plek worden, maar heel ernstig leek het niet. Diep zuchtend veegde ze haar donkere haar uit haar gezicht en liep verder, iets langzamer en iets oplettender deze keer. Naarmate ze verder raakte kon ze de kerktoren beter zien, waar duidelijk lichten brandden. Misschien kon ze daar even opwarmen voor ze terug naar haar appartement keerde.

Jill was nog niet halverwege, of de lucht veranderde stilaan van een ijzig, lichtblauwe kleur in een donkergrijze massa. Ze besloot om haar pas te versnellen, ze kon beter even doorlopen dan hier nog blijven te lanterfanten om dan een stel bevroren tenen er van over te houden.
De weides naast het pad waren bedekt onder een grote dik pak sneeuw, het zou een prachtig uitzicht zijn, als het wat lichter was geweest, natuurlijk.
Jill voelde hoe de ijskoude wind stilletjes binnendrong door de opening van haar jas, ze probeerde om het laatste stukje met koude, verkleumde vingers dicht te ritsen. Maar na een paar pogingen gaf ze het op, de scherpere randen van de rits deden toch alleen maar zeer, ze moest maar wachten totdat ze thuis was.
Het zou waarschijnlijk al wel laat zijn, het zou haar dan ook verbazen als ze iemand nog zou tegenkomen.
Wie ze er nu zelfs nog buiten zijn? Maar Jill had wel een goede reden om hier te zijn, als haar hond niet zo dom was geweest om z'n halsband kwijt te spelen, had ze nu niet moeten gaan zoeken naar een halsband, in het donker terwijl de temperatuur met het kwartier daalde.
Ze liep zuchtend verder, waarschijnlijk zou ze die halsband nooit meer terug zien, 't was ook wel niet zo slim om zo laat nog opzoek te gaan. Maar ze had nog zoveel te doen, dat ze enkel nu de tijd had, maar in plaats van die tijd goed te benuttigen, had ze 'm gebruikt voor een onmogelijke zoektocht.
Zuchtend liep ze verder nadat ze voor de laatste keer op een plek had stilgestaan om eens te kijken, ze stopte haar handen in haar zakken, maar veel hielp het niet, de zakken waren ijskoud.
Ze wenste vurig dat ze die wollen handschoenen had meegenomen, maar in haar haast was ze die vergeten.
Jill slenterde door het padje, ze staarde wat voor haar. Maar plots zag ze een gedaante van een persoon, een beetje verderop. Ze tuurde in de verte, in de hoop dat ze kon zien wie het was, maar het was te donker, dus besloot ze maar om naar die persoon toe te stappen.
'Hé, daar!,' Jill glimlachte naar de onbekende en zwaaide even terwijl ze naar haar toe liep.