Take the stage and deliver [Monica]

Zijn gitaarkoffer was een vast onderdeel van zijn garderobe leek het haast. Hij had hem weer in zijn hand, dit terwijl hij in zijn leren jas wat een aantal plectrums had zitten. De wind was kil en hoewel zijn leren jas genoeg tegen hield, vond hij het niet lekker warm. Zijn witte blouse zat netjes in zijn donkere spijkerbroek en zijn zwarte sneakers zorgde ervoor dat zijn voeten het niet al te koud hadden.
Hij had een biertje bemachtigd bij een bar om de hoek en nu was hij op weg naar het hotel. Hij wist dat daar in de buurt nog een bar was en daar zou hij ook een biertje halen. Hij hield de gitaarkoffer moeizaam onder zijn oksel en streelde zijn haren naar achteren, terwijl hij zich probeerde te concentreren op het hier en nu. Hij begon in de gaten te krijgen dat hij niet altijd in de gaten had wat hij precies deed. Maar zoals ook nu gebeurde, kon hij zijn vinger er niet op leggen wanneer het nu eigenlijk veranderde. Alles leek vloeiend in elkaar over te lopen en de jongen stond vragend stil voor een boom die midden op de stoep bevestigd was. Een enkele boom, de stam was dik en donker. Toen hij omhoog keek om de takken te bestuderen deed hij een stap achteruit. Witte handschoenen, mondkapjes en ziekenhuis spullen. Hij liep er met een grote boog omheen, de kliniek had ervoor gezorgd dat Quizz niet meer in een ziekenhuis te vinden was. Hij keek achterom naar de boom en versnelde zijn pas. Dit terwijl hij zacht in zichzelf neuriede en niet van plan was om zichzelf over te geven aan de rare dingen die er waren. Hij begon zichzelf er steeds minder van bewust te worden dat ze nep konden zijn. Fantasie en realiteit vervaagde in een soort droomwereld en toen er in de verte een lantaarn uit ging fronste hij. Meer lantaarnpalen gingen uit en steeds eentje die dichterbij stond. Dit zorgde ervoor dat Quizz zijn voeten sneller in beweging bracht en rende. Buiten adem kwam hij bij een brug, die afgezet was door een hek. Het flesje bier plantte hij op de reling van de brug. De laatste lantaarns gingen uit en in duisternis graaide hij de gitaar uit zijn tas en een plectrum uit zijn zak. Hij voelde om zich heen en vond de rand van de brug om op te gaan zitten. Een zucht, terwijl hij zijn ogen sloot en zette de plectrum tegen de snaren van de gitaar en begon te spelen. Langzaam vulde zijn stem de donkere nacht en hij opende zijn ogen om in de donkerte te staren.
Langzaam en geleidelijk trok de donkerte weg. De lantaarns gingen langzaam aan en het hek dat hem eerst tegenhield verdween. Hij sloot zijn ogen, hoefde niet te weten dat er misschien iets mis was met hem. Hij liet zichzelf door de muziek leiden en pas toen het nummer klaar was opende hij zijn ogen om met een flauwe grijns voor zich uit te kijken. Langzaam tokkelde hij door, terwijl hij de omgeving in zich opnam. De brug had een prachtig water eronderdoor en de reflectie van de bomen zorgde voor een mooi effect. Hij zag het flesje bier in zijn ooghoek en zette deze tegen zijn lippen aan. Dit zorgde ervoor dat de muziek even weg was, maar al snel zorgde hij ervoor dat hij weer achtergrond muziek had bij dit prachtige plaatje dat Horse Home heette.


(Voor als ze hem hoort zingen, hier zijn stem X3
Hij is trouwens ook gelovig opgevoed.)

Een gestalte met een lange jas en hoge hakken aan liep door het parkje. Af en toe riepen mensen dingen naar haar, vooral dronken jongens, maar de vrouw negeerde de dingen die ze naar haar riepen, voornamelijk vulgaire dingen. Vreselijk, maar negeerbaar. Monica haalde haar hand even door haar haren en zuchtte diep. Ze moest zeggen dat het haar vreselijk viel, het gesprek met haar oma. Vandaag had ze aan haar oma verteld dat haar ouders binnenkort vrijkwamen. De oude vrouw was des duivels geweest en duidelijk gemaakt dat ze hoopte dat ze die twee niet tegen kwam, en dat ze anders hun koppen er af zou hakken. Monica had de vrouw weer wat rust ingepraat, maar het bleef ontzettend zwaar. Daar kwam ook nog eens bij dat Monica heel erg lange dagen maakte op het werk. Ze had behoefte aan wat afleiding, een beetje plezier. Het maakte haar niet uit in wat voor vorm dit zou komen, alles was op dit moment gewenst, zolang ze maar eventjes kon vergeten waarom ze telkens zo verdrietig en chagrijnig was.

Uiteindelijk bereikte Monica het bruggetje en ging in het midden staan. Ze keek over het water, dat spookachtig glinsterde in het licht van de maan. Ze rommelde wat in haar tas en vond uiteindelijk een potje. Nieuwsgierig trok ze het uit haar tas en bekeek het opschrift. In eerste instantie dacht Monica dat het haar hormonen waren, maar dat was het niet. Het waren drugs. Pillen. Ze slikte eventjes en dacht aan haar behoefte om plezier te hebben. Vroeger had ze het misschien gedaan, maar ze wist dat ze hiermee moest oppassen. Ze wist van zichzelf dat ze heel erg verslavingsgevoelig was en echt ermee moest oppassen. “Nee” zei Monica hardop tegen zichzelf en draaide het potje open. Maar in plaats van een aantal pillen eruit te pakken, stak ze haar arm uit, boven de rivier. Met een halve draai van haar arm hield ze het potje ondersteboven en vielen alle pillen eruit. Vervolgens gooide ze het potje erachteraan. Misschien niet zo milieuvriendelijk, maar ach, wie was er hier nou eenmaal?

En bijna alsof het lot het zo had voorbestemd, begon er op dat moment muziek te spelen. Bijna een halve meter schoot Monica omhoog en wilde gauw weglopen, wat als de persoon had gezien wat ze had gedaan? Maar de persoon draaide een nummer dat Monica kende. Ze stopte met lopen en legde haar hand op de leuning van het bruggetje, haar nagel tikte mee op de melodie van het nummer. Goed, ze wilde plezier maken, dus ging ze maar naar haar plezier toe. Ze draaide zich om en keek naar de persoon die de muziek maakte. Een jongen met een gitaar en bier. Zachtjes zong Monica mee met het nummer en liep naar de jongen toe. Zonder iets tegen hem te zeggen ging ze naast hem staan, leunde ook tegen de rand van de brug aan en liet haar hoofd meebewegen op de muziek die uit de gitaar kwam.

Toen de jongen klaar was met spelen, klapte Monica zachtjes in haar handen. Met een verleidelijke glimlach draaide Monica haar hoofd. Niet perse met de intentie om hem te versieren, dit gedrag was gewoon hoe ze was, simpel zat. “Je speelt en zingt heel goed” complimenteerde ze hem en knikte daarbij bevestigend. Ze wees naar het flesje bier. “You have another one of that?”

De muziek was fijn op de achtergrond en hij was zo in zijn gedachte teruggetrokken dat hij haast schrok van een stem. Een aantal valse noten werden dan ook aangeslagen en hij keek verbaasd om. Maar hij kreeg een grijns op zijn lippen toen hij zag wie het was en vooral toen hij hoorde wat ze zei.
"Dat heb ik al lang niet meer gehoord, dankje." Zei hij dan ook, het compliment kwam haast als verrast. Maar in de twee jaar dat hij in de kliniek had gezeten, zeiden ze er niks over. Ze negeerde hem en sowieso pakte ze liever zijn gitaar af als dat ze hem terug gaven. Maar ze hadden geen keus, als hij voor overlast had gezorgd, konden ze maximaal maar 2 dagen de gitaar in beslag nemen. Toch zorgde hij er vaak voor dat niemand er last van had. Toen ze vroeg over het bier reikte hij haar het flesje aan, er zat net wat minder als de helft in en het was nog maar de vraag of ze zomaar het flesje aan zou nemen. Maar als ze wilde, dan mocht ze het hebben.
"Anders kun je ook nog altijd meegaan naar het café een stukje verderop. Daar was ik ook nog van plan om naartoe te gaan." Hij keek uit over het water en toen hij een schim zag keek hij meteen terug om richting de dame die bij hem stond. Hij moest zich focussen, of juist niet? Quizz wist het niet echt en dat maakte het er voor hem niet geheel makkelijk op. Hij wilde niet dat hij vreemd bevonden zou worden.
Hij was niet meer gewend hoe het leven er buiten de kliniek uit zag en probeerde hij zich af en toe tevergeefs goed aan te passen.
"Als het je leuk lijkt dan..." Een flauwe grijns kwam er op zijn lippen terwijl hij haar antwoord afwachtte.

-sorry korte post-

Op totale vreemden afstappen, waarom ook niet Monica? Je zou beroofd kunnen worden, in elkaar geslagen kunnen worden, vermoord kunnen worden. Maar het gekke was, ze had niet het idee dat deze jongen dat ging doen. En als hij dat wel deed, nou ja, dan was dat maar zo. “De ironie” glimlachte Monica “Het is ook lang geleden dat ik iemand goed heb horen spelen.” De jongen gaf haar het flesje bier en zonder er echt bij na te denken, nam ze een flinke slok. Bier was nou niet echt bepaald een van haar favoriete drankjes, maar hey, het boeide haar gewoon eventjes niet. Monica nam nog een flinke slok en zette toen het flesje neer op de rand, zodat hij ook nog een paar slokken kon drinken. Meteen zijn hele flesje leegdrinken zou een beetje rude zijn.

Monica keek uit over het water, het zag er mooi en spookachtig uit in het maanlicht. Het was eventjes alsof het haar betoverde. Het maanlicht verlichtte zacht haar eigen gezicht en ze keek daarom pas wat later op toen de jongen wat had gezegd. “Sorry, ik vind het een mooi tafereel” verklaarde ze. Hopelijk dacht de jongen nu niet dat ze gek was ofzo. Hij had haar meegevraagd naar een café. Waarom ook niet? Een glimlach gleed over haar gezicht en ze knikte. “Dat lijkt me leuk…wat voor café is het? Een of ander pokercafé? Want anders moet ik je waarschuwen, ik kan niks.” Ze grinnikte zachtjes.

Soepel gleed ze van de rand af en keek hem enthousiast aan, een beetje té enthousiast. Maar Monica vond weggaan gewoon leuk. Cafeetjes, discotheken, bioscopen, je kon haar overal voor wakker maken. Het leven ’s avonds was ook gewoon veel prettiger. In het donker, als niemand je kon zien. Als er niemand was om je te veroordelen, los van wie je was in het uitgaansleven. Ze stak haar arm door die van de jongen. “Lead the way, senpai.”

Hij had haar meegevraagd naar een café. De eerste aanwijzing dat hij of geheel gestoord was, of dat hij te sociaal vaardig was. Nu was het tweede niet geheel het geval en kwam nummer een toch meer in de buurt. Compleet gestoord was het dus, zolang zij het niet in de gaten had vond hij het goed. Het was hem dan ook niet geheel opgevallen dat ze wat laat was met hem antwoorden.
“Sorry, ik vind het een mooi tafereel” Hij keek haar aan, verbaasd over waarom ze sorry zou moeten zeggen en hij haalde zijn schouders dan ook op om te laten merken dat het niet erg was.
Ze antwoordde en in plaats van wat hij verwacht had, een simpele 'nee' was namelijk wel op zijn plek. Deed zij hetgeen wat hij niet had verwacht. Even keek hij haar dan ook vragend aan, maar moest lachen om wat ze zei.
"Een pokercafé?" Vroeg hij wat ongelovig. "Jij vind mij een poker type? Ze hebben vast wel een stok kaarten liggen om een potje te pesten." Zei hij met een knipoog.

Hoe moeilijk soms het menselijke contact leek, hoe makkelijk het met momenten kon zijn. Quizz was blij om weg te zijn uit de kliniek en dat mensen hem niet raar aankeken voor wat en wie hij was. Dat hij niet meer naar de akelige witte kamers hoefde en mensen hem minachtend aankeken. Dat ze niks tegen hem wilde zeggen omdat hij een moordenaar bleek te zijn. Dit alles was dus achteraf niet zo, zijn advocaat had hem vaak genoeg gebeld over hoe het zat en dat ze ervoor zouden zorgen dat hij een flinke schadevergoeding zou krijgen.
Dit maakte de nachten fijner, geen telefoontjes, geen afleiding en enkel mensen die ook van de nacht hielden.

“Lead the way, senpai.” Hij pakte de gitaarkoffer in zijn andere hand en glimlachte. Het was enkele minuten lopen en toen ze voor de bruine deur waren aangekomen weerspiegelde het vierkante glas dat op de voordeur zat en zijn adem stokte voor enkele tellen in zijn keel. Achter hem waren witte verschijningen, dokters en therapeuten. Iets te ruw duwde hij de deur open en ademde de lucht in van bier en rook. Hiermee verdween ook het waanbeeld. Ondanks dat er niet gerookt mocht worden, was dit café er geen uitzondering op om toch te roken. De eigenaar voelde zichzelf niet verplicht om er wat van te zeggen.
Het was een oud café, dat had de buitenkant al verraden. Het gebouw zat op de hoek en was aangekleed met hout en sierlijke metalen versieringen.
'Het Oorlam' was met een uithangbord aan de buitenkant van het café bevestigd en liet de mensen weten dat het zo heette.
Binnen was het al even ouderwets als van buiten, de bruine bar had al even bruine krukken die bekleed waren met groene kussens. Tafels waren her en der verspreid en leken in het wilde weg te zijn neergezet met dezelfde groene bekleding. Lampen waren stoffig en het gele licht zorgde voor een gele gloed die door het café hing.
Hij begeleidde haar richting de bar en ging op een van de krukken zitten.
"Een bier en..-" Hij wees naar de dame die hij mee had genomen, bedacht zich dat hij haar naam niet eens wist, maar hij zal haar eerst voorzien van drinken en daarna kon het voorstellen nog steeds.

“Ik weet niet of jij een pokertype bent” grinnikte Monica “Maar daar kom ik vanavond wel achter, als ik een gokje waag?” Wauw, Monica, slechte woordgrap, heel erg slechte woordgrap. Hij nam haar echter mee. Misschien was het gevaarlijk, gevaarlijk om zomaar zonder na te denken mee te gaan met iemand. Toch leek de jongen haar niet eng, ook al wist ze niet eens zijn naam. En bovendien was het ook weer niet zo dat ze nog nooit zomaar met een “vreemde” was meegegaan. En de jongen zag er leuk uit, niet iemand die haar zomaar iets aan zou doen. Dus daarom was Monica maar met de jongen meegelopen, ook al wist ze nog niet eens zijn naam. En diep van binnen interesseerde het haar ook niet zo heel erg wat er goed voor haar was en wat niet. Stel dat de jongen iets verkeerds in de zin zou hebben, dan zou ze dat vanzelf merken. En dan…zou ze wel weer verder zien.

Eenmaal bij het café aangelopen ging er iets mis. De jongen bleek een beetje moeite te hebben met de deur open te doen, duwde deze iets te hard open. Monica fronste eventjes bezorgd haar wenkbrauwen, bang dat er misschien iets niet goed was ofzo, of dat ze misschien iets verkeerds had gezegd. Maar dat bleek het allemaal niet te zijn. Hij liep gewoon rustig naar binnen en Monica besloot maar om hem te volgen. Het café waar ze binnenkwamen was…anders waar ze normaal heen zou gaan. Maar dat hoefde niet per definitie slecht te zijn. Ze bekeek het uiterlijk van het café. Het kwam nogal…rommelig op haar over. Geheimzinnig en mysterieus. En dat vond Monica eigenlijk wel wat. Ze woelde door haar lange haren, terwijl ze achter de jongen aan liep. Hij begeleidde haar naar de bar, de favoriete plek van Monica. Lekker drankje, gezelschap, daar kon je haar wel voor wakker maken.

De jongen ging op een van de krukken zitten, Monica bleef staan, maar wel dicht genoeg bij hem om met hem te kunnen praten en hem aan te kunnen kijken. Ze vond het gewoon prettiger om te staan. “Een bier en..-“ “Rode wijn, alstublieft. Heeft u misschien rode Lambrusco?” Lambrusco was een licht bruisende rode wijn, die, anders dan andere rode wijnen, koud werd geserveerd. Het was heerlijk bij het eten, maar Monica vond het ook lekker om de wijn gewoon bij een borrel te drinken. Terwijl ze wachtten op hun drankjes, keek ze hem met een grinnik aan. “Doe je dit vaker, random dames meenemen naar een café?” vroeg ze nieuwsgierig “Niet dat ik het erg vind hoor, ik vind het wel gezellig.” De drankjes werden over de bar naar hun toegeschoven en dankbaar pakte Monica het aan. Ze hield haar glas op. “Op random dames en heren waarvan we de naam niet weten en die we tegenkomen in parken” lachte Monica “Ik ben Monica, trouwens.”

Rustig blijven, dat was iets wat hij moest onthouden. Hij merkte de trilling in zijn hand, hoe zijn lichaam zich haast angstvallig aan het opwarmen was. Er was niks aan de hand...
“Rode wijn, alstublieft. Heeft u misschien rode Lambrusco?” Hij werd uit zijn gedachte gerukt en een opgeluchte zucht zorgde ervoor dat hij met een halve grijns naar haar keek. Zo te zien was afleiding niet verkeerd voor zijn afwezigheid zo af en toe. Hij legde het geld neer op de bar. Ze stelde een vraag en hij keek haar ietwat verbaasd aan en moest lachen.
"Natuurlijk, ik ga altijd op die brug een deuntje spelen en met wat geluk komt er een dame voorbij. Deze neem ik gezellig mee naar hier." Hij schudde zijn hoofd met een grijns.
"Niet waar." Gaf hij eerlijk toe en haalde zijn schouders op. "Dit is de eerste keer... in lange tijd." In twee jaar, dacht hij bij zichzelf en was iets wat hij niet hardop ging zeggen. Ze pakte haar drankje en hetzelfde deed Quizz en knikte bij haar woorden.
"Op random in de nacht ronddwalen." Grijnsde hij en liet zijn glas die van haar aantikken.
"Quizz." Zei hij op zijn beurt. "Mijn naam." Zei hij ter verduidelijking. Niet dat ze dacht dat hij haar opeens een quizz ging opleggen. Alles behalve dat.
"Maar het is jou ook niet onbekend om zomaar met vreemde mannen mee te gaan?" Weerkaatste hij haar vraag met een lach op zijn gezicht en nam een slok van zijn bier. Zijn gitaarkoffer had hij netjes tegen de bar aangezet tegen een andere barkruk aan zodat deze niet zomaar zou vallen.

De sfeer van het café was goed, althans, het was niet te druk. Het was raar, maar ergens zorgde de sfeer ervoor dat hij rustiger werd in zijn hoofd. Het was het tegenovergestelde van waar hij de laatste twee jaar had doorgebracht.
Hij dacht aan zijn zusje, hoopte dat het goed met haar ging en bedacht zich dat hij met haar moest afspreken. Hij had haar wel enkele tellen mogen bellen voordat hij ging, dus ze wist dat hij nu in HorseHome was. Maar hij had nog geen mobiel gekocht, nog geen contact met haar opgenomen. Ze had enkel gezegd waar ze was en dat was op dat moment genoeg geweest.
Genoeg afwezigheid, Quizz.
Hij hield zijn hoofd bedenkelijk schuin doordat de muziek ophield met wat gekraak en keek om. Merkte nu pas de jukebox in de hoek. Zijn ogen begonnen haast te schitteren en haastig zocht hij alle zakken van zijn kleding na en hield tussen duim en wijsvinger vijftig cent omhoog. Hij reikte het muntje naar Monica, zoals de dame in kwestie zich had voorgesteld.
"Aan u de eer." Een knipoog en een hoofdbeweging richting de jukebox moest genoeg zijn om te weten wat hij bedoelde.

Het was inderdaad niet haar slimste zet om zomaar met deze vreemde jongen mee te gaan, maar aan de andere kant: Monica had ook helemaal niet de behoefte om te weten wat wel of niet goed voor haar was. De jongen leek haar aardig en het zag er naar uit dat ze een gezellige avond zouden gaan hebben. En een gezellige avond hebben was wel iets waar Monica behoefte aan had. Monica had om hem gelachen en samen hadden ze geproost. Mmm, de licht bruisende wijn gleed haar keel in en het was werkelijk een genot. Heerlijke wijn was dit. “Quizz” zei de jongens opeens. Fronsend keek ze hem aan. “Pardon?” Maar toen hij verduidelijkte dat het zijn naam was, begon Monica te lachen. “Ooooh, vandaar!” lachte ze vrolijk en schudde haar hoofd “Ik ben dus Monica, en ja, inderdaad, ik ben het type meisje dat inderdaad zomaar met vreemde mannen meeloopt.” Ze nam een slok van haar glas en gaf hem een knipoog. “Maar alleen als het goed voelt, anders doe ik het niet…”

De jongen leek heel eventjes in gedachten verzonken en dat gaf Monica mooi eventjes de tijd om hem en de omgeving in zich op te nemen. Er hing een fijne sfeer in het café, Monica had niet het idee dat hier mensen zouden zitten die raar zouden doen, omdat ze toevallig konden zien dat zij…misschien niet helemaal normaal was. Soms had je dat in cafés of in andere uitgaansgelegenheden. Heel erg vervelend, maar het was maar zo. Ze moesten maar met haar dealen en anders keken ze maar mooi de andere kant op. Monica bekeek toen Quizz en glimlachte. Hij zag er echt uit als een muzikant. En hij zag er…interessant uit. Niet op een “o my God dit is de klas hottie van 2015”-interessant, al vond Monica hem niet lelijk, maar meer interessant in de zin van dat hij mysterieus was. Ze wilde hem best wel beter leren kennen, om te ontdekken of hij echt zo mysterieus was. Zo kwam hij in ieder geval wel op haar over en dat was geen negatieve karaktertrek, want mysterieuze mensen…daar zat vaak zo’n verhaal achter. Daarom bleef Monica vaak ook erg mysterieus als ze met andere mensen omging.

Zowel Quizz als Monica schenen wakker te schrikken. Een onschuldig glimlachje verscheen op haar gezicht. Opeens hield hij vijftig cent voor haar neus en vreemd genoeg wist Monica meteen wat hij bedoelde, zeker omdat het nu vrij stil in het café was geweest. “Aan jou de eer” zei Quizz met een knipoog en een hoofdbeweging naar de jukebox. Dankbaar nam ze het muntje aan. “Ik zal je niet teleurstellen…” zei ze toen. Omdat ze niet op een barkruk had gezeten, hoefde ze niet veel meer te doen dan het café door te steken, richting de jukebox. Ze stapte flink door, bang dat iemand anders misschien eerder zou zijn. Op tijd kwam Monica bij de jukebox aan en duwde het muntje in de gleuf. Enthousiast gleed ze door de lijsten met muziek. Mmmm, wat voor muziek wilde ze? Haar vinger gleed naar jazz en vond uiteindelijk een nummer. De trompetten vulden vanuit de jukebox het café en met een glimlach liep Monica terug naar Quizz.

Maar in plaats van op haar oude plekje te ging staan, ging ze naast hem staan. Ze reikte over de tafel heen en nam eventjes een slokje van haar wijn. “Weet je, in dit liedje zingt de man dat hij niet met haar wilt dansen…” zei Monica toen en zette haar glas wijn op de tafel neer. Ze woelde eventjes door haar haren. “…Maar ben jij het type man dat een dame afwijst die wilt dansen?” grijnsde ze toen en deed een stap achteruit. Kijken wat hij zou doen. Monica had een ziekelijke obsessie met random strangers te dans vragen.

“Ik zal je niet teleurstellen…” Hij grijnsde, dat was ook niet zijn verwachting geweest. Deze missie was haar op het lijf geschreven en hij nam een slok van het bier terwijl hij haar nakeek. Het was leuk om er weer eens op uit te gaan. Iets onverwachts te doen en het was ook nog eens gezellig.
Hij had niet verwacht iemand tegen te komen, die hij uit dommigheid gewoon meevroeg, deze ook nog eens ja zei. Quizz was haar haast dankbaar. Normaal zat hij in zijn hotel kamer, weg van mensen om maar geen rare dingen te doen en dat dit hem best oké afging, zorgde er enkel voor dat hij zichzelf haast een schouderklopje wilde geven.

Quizz balde zijn andere vuist, niet wegslippen beet hij zichzelf toe. Merkte dat zijn vingers op het glas verslapte en de omgeving haast een waanbeeld aan het worden was. Maar hij werd verblijd met de komst van de trompetten en zijn brein leek te ontspannen. Alsof muziek een stofje in zijn brein losliet en hem bij de realiteit kon houden.
Iets wat niet altijd lukte met muziek, maar dat was met de meeste slaagkans. Tenminste, een die hij het liefst had. Een klap, emmer water en zelfs hier en daar een schok hielp. Al kon dat het ook erger maken in zijn ervaring. De gedachte gingen weg door het horen van haar stem en hij had weer een lach op zijn gelaat.
"Een goede keuze inderdaad." beaamde hij. Haar worden zorgde voor een vragende blik. Het liedje ging over een man die niet met een dame wilde dansen. Interessant, maar hij voelde al nattigheid. Hij streelde door zijn haar, was hij het type dat een dans afwees deze dame was verleidelijk....
Maar was hij een super danser? Nee, maar gevoel voor ritme en bewegingen had hij wel; dus hij kon dansen, al was het niet van uitstekende kwaliteit. Maar losse heupen en wat grappige bewegingen hoorde er bij Quizz nu eenmaal bij. Na nog een slok stond hij dan toch op en liep haar richting op, stijldansen? Nee, maar de simpele kleine pasjes waren hem nog wel bekend.
Waarom hij deze kende? Omdat er niks te doen was in de kliniek en geloof het of niet, muziek mocht geluisterd worden en films bekeken; op zekere hoogte en wat anders te doen dan eenzaam op je kamer dansen, zingen en TV kijken. Wanneer hij niet aan een bed vast zat of in afzondering was geplaatst.
Hij knipte zijn vingers op de maat van de muziek terwijl hij voor haar ging staan en zijn hand naar haar uitstak.
"Mag ik deze dans van u?" vroeg hij met een brede grijns op zijn lippen en zijn ogen neersloeg en ligt door zijn knieën boog en wachtte op het antwoord. Als ze het aanbod aannam, wat hij zou verwachtten. Dan zou hij zijn andere arm ook om haar heen slaan om zo samen met haar de simpele pasjes die hij kende uit te voeren. Wat roestig zal het zijn omdat hij zijn kunsten niet met een levend wezen had geoefend en het was dan ook voor hem uiterste noodzaak dat hij niet op haar tenen ging staan. Of dat hem ging lukken? Dat was nog maar de vraag.

Wat Monica had met het random aan mensen vragen of ze met haar wilden dansen? Nou, Monica wilde gewoon plezier maken als ze met iemand was. Bovendien waren ze nu samen uit, dus wilde ze samen met Quizz plezier maken. En dansen was voor haar een manier van plezier maken. Kon ze dansen? Nou ja, op het podium in het café wel, maar dat was niet echt met dat soort dansen te vergelijken. Dat ging ze hier niet doen, daar was dit niet echt de juiste plek voor. Heel eventjes dacht Monica dat Quizz het niet zou doen, maar hij nam een slok van zijn bier en, tot haar genoegen, stond hij daarna op en liep naar haar toe. “Mag ik deze dans van u?” vroeg hij met een brede grijns en Monica lachte terug naar hem. “Dat mag u zeker…” zei ze deftig, terwijl ze zijn hand aannam en ook netjes boog. O, heerlijk!

Ze voelde hoe hij zijn andere arm om haar heen sloeg en rustig begon met de simpele pasjes uit te voeren. Monica besloot om hem te volgen. Omdat zij al een redelijke ervaring had met dansen, niet met dit soort dansen maar alsnog, en ze niet zeker wist wat hij allemaal wist, wilde ze misverstanden verkomen en daarom had ze Quizz dus maar gevolgd. En dat ging best wel goed! Met een brede glimlach en schitterende ogen had ze Quizz tijdens het dansen aangekeken. Wauw, dit was zo leuk! Voorzichtig liet ze een hand los, maakte een kleine draai onder zijn arm door en trok zichzelf weer dicht naar hem toe. Ze grinnikte zachtjes. “Wist je dat ik langs zou komen, en heb je stiekem geoefend?” fluisterde ze zachtjes en trok plagend haar wenkbrauwen omhoog. Het ging namelijk best wel goed, er waren geen dingen gebeurd als op haar tenen staan of awkward momentjes – bijvoorbeeld dat ze allebei de verkeerde kant op zouden gaan ofzo.

Veel te snel was het nummer over en met een pruillipje liet ze Quizz los – ze vond het namelijk best leuk om met hem te dansen! Als dank voor het leuke dansen sloeg ze heel even haar armen om zijn nek en gaf ze hem een dikke knuffel. Terwijl ze dat deed, hoorde ze een paar mensen in het café klappen. Lachend liet ze Quizz los en sloeg eventjes haar hand voor haar mond. “Ooooh, er hebben ook echt mensen staan kijken!” lachte ze vrolijk en voelde hoe haar wangetjes een beetje rood werden. Agh, wat zou dat? Ze hadden het toch naar hun zin gehad? Monica pakte haar glas van tafel en hield hem Quizz voor, klaar om weer te proosten. Het leven moest je vieren! “Cheers op….” en even dacht ze na “…goede danspartners!”

Het ging haast beter als dat hij verwacht had. Het was namelijk niet zo dat hij een van de psychisch gestoorde dames ten dans vroeg in de kliniek. Hij verwachtte er namelijk met een mes in zijn rug vandaan te komen en zoveel was dansen nu ook weer niet waard. Hij leerde snel van het zien en horen van dingen en dat heeft er dan ook voor gezorgd dat hij enkele instrumenten kon bespelen. Zijn voeten gingen als vanzelf en het leek er haast op dat hun de route bepaalde.
Na enige tijd naar hun voeten te hebben gekeken, durfde hij het dan ook aan om weg te kijken van hun voeten en hij keek in de stralende ogen van Monica. Hij kon een lach op zijn eigen gezicht dan ook niet onderdrukken. Zijn witte tanden werden ontbloot en hij had niet helemaal verwacht dat hij hier plezier in kon hebben; dus toch.
Hij bewoog zijn hand mee wanneer ze draaide en legde zacht weer zijn rechterhand op haar rug.
“Wist je dat ik langs zou komen, en heb je stiekem geoefend?” Hij schudde grinnikend zijn hoofd.
"Helaas, anders had ik nog wel een paar uurtjes willen oefenen; een lift zou namelijk enorm leuk zijn om te doen." De dans ging nog even door, maar het was haast jammer dat het lied alweer voorbij was.

De knuffel had hij niet zien aankomen en ongemakkelijker als dat hij normaal zou doen, sloeg hij ook enkele tellen zijn armen om haar heen.
Geklap en toen hij omkeek zag hij een aantal mensen klappen en met een scheve grijns knikte hij naar de mensen alsof het zo bedoeld was. Hij haalde zijn schouders op toen ze zei dat mensen aan het kijken waren.
"Dat wil zeggen dat het er interessant genoeg uit zag. Met een beetje geluk zag het er goed uit, met wat pech als twee eenden die probeerde te dansen. Maar klappen doen ze vaak omdat het er goed uit ziet." Hij knipoogde. Iemand anders was alweer naar de jukebox gelopen om een ander nummer op te zetten dat door de speakers galmde. Een heerlijk geluid was het.

Het glas was weer ten handen genomen en zo nam hij ook zijn glas weer. Opnieuw ging er geproost worden en hij knikte bij wat ze had verzonnen, goede danspartners. Knikte beamend en opnieuw weerklonken de twee glazen op elkaar.
"Als we iedere keer op wat anders moeten proosten, wil ik wel wat meer bedenktijd." Aan de toon van zijn stem kon je horen dat het een grapje was.
"Maar wat deed een dame van jou komaf op een donkere avond als deze, alleen. Op straat? Je lijkt me meer het type om in een bar te zitten met vrienden." Quizz benadrukte het woordje 'alleen'. Hij was nieuwsgierig naar haar geworden. Zoals hij eerst nog niet eens had gedacht om haar naam te vragen, was het toch erg verleidelijk om meer van haar te weten. Als zij niks wilde vertellen, dan was dat ook goed, dan konden ze het altijd over iets anders hebben.

Het was een tijd geleden dat Monica het zo naar haar zin had gehad. Ze gaf het meteen toe, het was dom om zomaar met iemand mee te gaan, maar wat had het goed en positief uitgepakt. Quizz bleek echt wel iemand te zijn die het, net als haar, niet heel erg vond om gek te doen. Grinnikend keek ze hem aan en schudde haar hoofd. “Volgende keer gaan we van tevoren oefenen, goed? Ons nieuwe doel: een lift maken!” Monica lachte. Quizz danste echt niet verkeerd, en nou was het ook weer niet zo dat zij perfect kon dansen, maar ze had al wel wat ervaring door haar werk, al was dat dansen en het dansen wat ze nu met Quizz aan het doen was. Uiteindelijk was het nummer afgelopen en waren ze gestopt. Instinctief had ze hem een knuffel gegeven, dat vond ze namelijk fijn, en glimlachte dat toen ze zijn armen ook kort eventjes om haar voelde. Quizz vertelde haar dat klappen iets positiefs betekende. Ze knikte bevestigend. “Daar heb je gelijk in, moeten we nu ook niet buigen ofzo?” grinnikte ze, maar dat deed ze toch maar niet, anders zouden mensen misschien denken dat ze een attitude had. Wat ook soms zo was.

Monica had haar glas weer opgestoken, en was klaar om nog een keer te proosten. “Als we iedere keer op wat anders moeten proosten, wil ik wel wat meer bedenktijd.” Aan de toon was te horen dat het een grapje was. Plagend trok Monica haar wenkbrauwen omhoog. “Goed, dan mag jij de volgende toost beginnen…of we toosten gewoon op het leven, dat kan natuurlijk ook. Dan hebben we alles meteen samengevat.” Ze nam een flinke slok van haar wijn en keek ondertussen de bar door. Het was gezellig druk, er waren al wat mensen die een beetje aangeschoten waren en ook wat waren gaan dansen op de muziek. Monica glimlachte. Dat soort mensen hadden haar respect. Gewoon doen wat ze wilden doen en zich niets van anderen aantrekken, of dat ze nou dronken waren of niet.

De stem van Quizz trok haar aandacht weer. Zijn vraag bracht haar heel even van haar stuk. Ze sloeg haar ogen heel even neer en nam een flinke slok van de wijn, die inmiddels nu bijna op was. “Ja, dat zou ik normaal gesproken nu ook doen. Of ik zou aan het werk zijn…” begon Monica zachtjes. Ze twijfelde heel erg of dat ze Quizz nu verder moest vertellen. De twijfel was duidelijk zichtbaar in haar gezicht. Maar ze moest het gewoon aan iemand kwijt. Olivia was nu vast en zeker bij Connor, die had vast geen zin om gestoord te worden. En haar oma ging op dit soort avonden altijd naar de bingoclub, dus die zou ook geen tijd hebben. En Quizz…Quizz voelde anders. Het voelde alsof hij haar niet meteen zou veroordelen. Of ze zat er natuurlijk helemaal naast dat kon natuurlijk ook. Ze slikte eventjes en keek hem toen wat onzeker aan. “Mijn ouders niet echt…nette mensen geweest. Tegen mij. Sterker nog, het waren monsters. En daardoor zitten ze nu in de gevangenis en ben ik opgegroeid door mijn oma.” So far, so good. Monica staarde naar een plekje op de muur, ze wilde ergens niet zielig gevonden worden, maar aan de andere kant…voelde het ook wel eens goed om iets van zichzelf bloot te leggen? “Maar nu zijn ze dus vrij en heb ik mijn oma verteld dat ze dus vrij komen. En mijn oma was des duivels, ik heb haar nog nooit zo gezien. Dus daar kwam ik hiervoor vandaan…en toen kwam ik jou tegen.”

Haar ogen gleden weer naar Quizz, keken hem eventjes aan. De verkorte versie van haar verhaal hadden ervoor gezorgd dat ze eventjes wat triest uit haar ogen keek. Er was natuurlijk nog veel meer, zoals haar transitie en het feit dat ze al sinds haar zestiende in de horeca werkte, maar dat liet ze hier nog eventjes buiten. “Dus vat het niet op als een belediging, maar je bent een hele welkome afleiding.” Ze klopte eventjes lief op zijn hand en glimlachte. “And what about you? Jij lijkt mij het type dat ook wel in een café zou moeten zitten, maar dan op een podium en niet aan de bar…”

Een lift oefenen, dat leek hem een geslaagd idee! Hij had dan ook een brede grijns op zijn gezicht en knikte naar haar. Hij was pas een dag terug en was blij met deze aangename dame. Het was fijn om iemand te hebben om tegen te praten, al was het niet over zijn problemen of over waar hij had gezeten. Iemand die niet wist over zijn beschuldigingen en dat bracht hem positiviteit. Het gezelschap van zijn zusje was niet verkeerd, maar het moest geheim blijven voor hun ouders en ze was zo bezorgd om hem en wilde zo graag dat alles goed met hem ging. Ze had gezegd dat hij hulp moest gaan zoeken, maar dat had hij natuurlijk weggewimpeld. Er was niks mis met hem... Toch?

Vandaar ook dat hij meer over haar vroeg, niet teveel nadenken; dat had nooit iemand goed gedaan. Maar in plaats van dat ze vertelde van vrienden te komen of van een feest, leek ze even stil te vallen. Hij vloekte in gedachte, was het een verkeerde vraag geweest? Kon deze gezelligheid niet doorzetten?
Hij luisterde naar haar woorden, maar nam een slok van zijn bier in de hoop zijn gedachte op orde te houden. Ze vertelde dat haar ouders in de gevangenis zaten doordat ze niet zulke nette mensen waren geweest.. Monsters zelfs; Tegen haar. Hij keek haar bedenkelijk aan, vergat haast om de slok bier door te slikken, na enkele tellen had hij dit in de gaten en hij slaagde erin om het bier toch naar binnen te werken. Natuurlijk kwamen er vragen in zijn hoofd, wat hadden ze dan gedaan om in de gevangenis te komen, maar hij vond het ongepast. Hij zou zichzelf ook niet prettig voelen als mensen hem over zijn jaren in de kliniek zouden vragen. Vandaar dat hij zijn nieuwsgierige interesse voor zich hield. Toch ontpopte zich een zekere vorm van medelijden. Hij wist hoe het was om van je ouders weggerukt te worden, al was het bij hem de schuld van zijn ouders die het niet konden waarderen dat hij in een band wilde. Dat hij door hen weggeduwd werd en niet mocht komen. Het waren vast twee verschillende verhalen, maar hij had er moeite mee gehad.
Quizz had geen oma gehad die hem steunde en moest bij zijn vrienden verblijven. Wanneer hij bij niemand kon verblijven, heeft hij wel eens een nacht buiten moeten doorbrengen. Geen ernstig letsel verder, totdat hij natuurlijk naar de kliniek werd gebracht op verdenking van de moord op een van zijn vrienden. Vanaf dat moment was hij geheel in de steek gelaten door zijn ouders.

"Ik ben graag die afleiding." Hij meende het oprecht en een flauwe glimlach toonde op zijn lippen, simpelweg omdat zij enigszins hetzelfde voor hem was op dit moment. Maar toen vroeg ze alweer over hem. Al vroeg hij zich af of ze wel ergens had om naartoe te gaan, hij wist niet wat er was gebeurt maar als dit hun eerste avond op vrije voeten was, wat weerhield ze om deze dame op te zoeken?
"Ik heb ook mijn 'fair share' van ouderlijke problemen." Hij wilde laten blijken dat hij haar enigszins begreep, maar wilde niet teveel weggeven; wat als ze dacht dat hij werkelijk gek was en iemand vermoord had. Hij nam een slok van zijn bier terwijl hij zijn ogen sloot. De gedachte aan de gebeurtenissen lagen nog op zijn netvlies, hoe hij zijn vriend had gevonden en hoe hij was weggesleurd in een politie wagen. Het deed hem meer als dat hij eigenlijk wilde en hij beet dan ook op de binnenkant van zijn wang. Zoekend naar de juiste woorden en deze waren verder weg als dat hij had gehoopt. Hij moest een bos door om woorden te ontwijken die hij niet wilde zeggen.
"Ik ben enkele jaren gestopt met optreden. Ik wil er wel weer mee beginnen en wie weet een band starten zoals ik een aantal jaar geleden had." De laatste woorden kwamen er wat moeizaam uit. De gedachte aan zijn vorige band deden pijn, aan hoe hij zijn vrienden de laatste twee jaar steeds minder zag en toen kwamen ze helemaal niet meer naar de kliniek.

Maar genoeg over hem, zij had ouders die net uit de gevangenis kwamen en hij moest weten dat straks met hun afscheid het niet zo was dat zij aangevallen zou worden door haar eigen ouders. Quizz twijfelde namelijk hoe zijn ouders zouden reageren als hij zijn gezicht zou vertonen.
"Heb je wel iemand om naartoe te gaan? Je moet niet alleen blijven op vervelende momenten. Als het nodig is kan ik je wel ergens naartoe lopen..." Hij hoopte niet dat ze rare gedachtes zou hebben, dat ze dacht dat hij op dit moment wilde dat ze met hem mee zou gaan. Dat erg vinden? Nee, maar als ze zou blijven slapen? Ja. Hij werd nog iedere nacht schreeuwend wakker en dat was niet iets wat hij graag wilde vertonen aan andere mensen. Vooral niet hoe zijn kamer er na een avond gruwelijke nachtmerries uit zag. Alles in zijn kamer was dan ook niet breekbaar en als hij een glas had meegenomen was deze de volgende dag haast gegarandeerd kapot en werd hij wakker door de akelige pijn van glasscherven in zijn handen of voeten.

Hoe jammer hij het ook had gevonden dat de vrolijkheid weg was, hij vond het fijn dat ze het had verteld. Niet omdat hij graag alles wist, maar misschien kon hij haar helpen? Hij merkte dat zijn bier op was en keek naar haar glas, hij bestelde hetzelfde en duwde het glas haar richting in. Hij hief zijn glas op om een toost met haar te maken.
"Op vannacht, dat we deze veilig door mogen komen." Een lichte grijns en knipoog. Ook al zat er misschien een kern van waarheid in. Niet enkel voor haar, maar ook voor zichzelf. Een nacht zonder nachtmerries zal vast wonderen doen.

En het voelde niet eens heel erg verkeerd om eindelijk iets van zichzelf bloot te geven aan iemand die ver van haar afstond. Quizz bleek een geweldige luisteraar te zijn en waarschijnlijk had hij een andere kijk op deze situatie dan ze tot nu toe had gehoord. Monica had dit, tot nu toe, alleen maar met haar familie kunnen bespreken en die hadden ieder hun eigen mening over haar ouders. Het was niet altijd fijn om te horen dat je gelijk had, en dat haar ouders verkeerd waren, maar het was ook wel eens fijn om een objectievere mening te horen. En Monica had geen idee waar het vandaan kwam, maar ergens vertrouwde ze Quizz gewoon. Hij had iets om zich heen hangen, het was duidelijk dat ook hij veel had meegemaakt en misschien was het daarom dat ze hem vertrouwde? Monica was niet heel erg spiritueel, maar ze vond echt wel dat je aan iemand kon aflezen of diegene veel mee had gemaakt of niet. Ogen zeiden alles, lichaamshouding- en taal zeiden heel erg veel en Monica wist het gewoon ergens. “Ik ben graag die afleiding” deelde hij mee en ze glimlachte dankbaar. Daar was ze blij om.

Omdat ze ook nieuwsgierig was naar zijn leven, had ze naar hem gevraagd. Geboeid luisterde ze naar hem. Ook hij had niet echt vriendelijke ouders gehad. Was dat iets van tegenwoordig, dat ouders hun kinderen lieven verdrietig dan gelukkig zagen? Het gaf Monica rillingen over haar lichaam. Ze keek toe hoe Quizz zijn ogen sloot. Als teken van steun legde ze haar hand op zijn arm en aaide met haar duim zachtjes over zijn huid, onzeker glimlachte ze wat, hem aanmoedigend om te doen wat hij zelf wilde. Als hij verder wilde vertellen, dan mocht dat, wilde hij dat niet, dan zou Monica dat ook respecteren. “Het geeft niet” fluisterde Monica op een toon die alleen hij zou kunnen horen. Toen hij weer verder begin met praten, hield ze weer keurig netjes haar mond. Hij vertelde hoe hij enkele jaren geleden was gestopt met het optreden. Het deed hem duidelijk wat. “Als je dat wilt, moet je dat zeker doen, Quizz” moedige Monica hem aan “Ik bedoel, ik denk dat jij echt wel iemand bent die muziek ademt en dat je gelukkig bent als je muziek maakt. De reden waarom je bent gestopt met muziek maken weet ik natuurlijk niet, maar je moet nooit iemand iets van je laten afpakken wat je gelukkig maakt.” Hoe Monica aan die wijsheid kwam? Ervaring. Gewoon simpel weg ervaring opdoen. Monica had haar hele leven bijna geleefd naar de trekken van haar ouders, en werd daar heel erg ongelukkig van, maar nu ze naar haar eigen trekken leefde, was ze op z’n minst wie ze wilde zijn.

Back to reality. “Heb je wel iemand om naartoe te gaan? Je moet niet alleen blijven op vervelende momenten. Als het nodig is kan ik je wel ergens naartoe lopen…” Monica sloeg haar ogen weer even neer, staarde naar haar lange nagels, kon niet meteen een antwoord vinden op zijn vraag. Ze had eigenlijk niemand. Ja, ze had Olivia en haar oma. Maar…die kon ze ook niet altijd lastig vallen met haar problemen. Het inkomende glas wijn was welkom, maar liet haar eventjes opschrikken uit haar gedachtes. Met een grijns tilde ze het glas op. “Je hebt een goede verzonnen” grinnikte ze “Maar ik heb je dan ook de tijd gegeven, hè!” Ze knipoogde plagerig, en sloeg haar handen om het glas wijn, staarde naar de inhoud er van.

“Ik heb niemand” zei Monica toen vrij abrupt en opeens. Ze durfde Quizz niet aan te kijken. Dit soort emoties en gevoelens verwoorden vond Monica nog steeds heel erg moeilijk. Ze nam nog een slok van de wijn. “Ik bedoel, ik heb mijn nichtje en mijn oma” ging ze verder “Maar mijn nichtje…die is bij haar nieuwe vriend. En dat verdient ze ook echt, ook zij heeft niet echt een fijne periode achter de rug en ik gun dat haar heel erg. En mijn oma…mijn oma is oud. Ze is heel lief en nog echt wel heel scherp, maar als ik nu voor haar deur sta dan krijgt ze een hartaanval. En dat wil ik haar niet aandoen.” Haar ogen gleden voorzichtig naar die van Quizz, een bezorgde en onzekere frons was zichtbaar in haar wenkbrauwen. “Ik vind het heel erg lief dat je aanbied met mij mee te lopen, maar ik wil jou niet onnodig in gevaar brengen. Ik zou het mezelf echt niet vergeven als jou wat overkomt.” Het zou natuurlijk verstandiger om zijn aanbod aan te nemen, maar wat als er iets met hem zou gebeuren? Monica zou het zichzelf nooit vergeten. Hoe zou ze dat ooit aan zijn familie, zijn vrienden, überhaupt alle nabestaanden van hem moeten uitleggen? “Hoi, ik ben Monica, ik kende hem pas een paar uur, maar hij wilde perse met mijn meelopen en nu is hij dood.” Nee, dat was echt niet de bedoeling. “Stel dat je met mij mee zou lopen, dan zou je toch weer een stuk alleen terug moeten lopen…” slikte Monica “Tenzij je blijft, maar dan denk je dadelijk dat ik een pervert ben en dat wil ik ook niet.” Krabbelend op haar achterhoofd lachte Monica eventjes. Van haar mocht Quizz best bij haar thuis blijven, ze vertrouwde hem wel, maar ze wist natuurlijk niet hoe hij daar over dacht.

De jukebox verraadde weer dat er een nieuw nummer werd gespeeld. “My All” van Mariah Carey. Een van de lievelingsnummers van Monica. Meerderen mensen stonden op. Mannen pakten hun vriendinnen beet, begonnen een rustig schuifelachtig dansje. Monica slikte en keek Quizz aan. “Misschien…kunnen wij dat ook weer doen? Daarna voelde het best wel ontspannen enzo en ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb best wel behoefte aan een beetje ontlading” zei Monica met een schuine glimlach, terwijl ze nog een flinke slok van de wijn nam. Het was best een zielig nummer, maar als ze met Quizz zou dansen, zou het vast leuk zijn, net als voorheen.

Achter het feestelijke humeur zat wel degelijk iemand die gevoel had. Hoe ze rustig luisterde en hem rustgevend over zijn arm aaide, hij zou haast geloofd hebben dat alles goed zou komen. Maar hij was bang dat hem dat niet ging worden, het was namelijk niet echt een normale situatie waar hij in had gezeten. Maar hij merkte dat een vriendelijke aanraking en stem toch voor wat rust zorgde en dat hij toch verder vertelde over dat hij inderdaad een paar jaar niet in een band had gezeten. Het was raar om het te hebben verteld, maar het voelde niet verkeerd. Misschien om het feit dat ze meteen weer de positiviteit heroverde om hem te vertellen dat hij het gewoon moest doen. Natuurlijk had ze gelijk, maar het feit dat hij zichzelf het meeste in de weg zat was ergens triest te noemen. Dat hij zichzelf gek liet maken door zichzelf....
Een kleine zucht ontsnapte dan toch, hoe aardig hij het ook vond wat ze zei en hoeveel gelijk ze ook had, op dit moment zat dat er gewoon even niet in. Hij kon niet met andere mensen omgaan als hij telkens ervandoor ging omdat hij dingen zag. Hij zal deze weken aan zichzelf gaan werken en zichzelf verbeteren, hoopte hij dan.

Hij glimlachte toen Monica aangaf hem tijd te hebben gegeven en hij knikte.
"Daar ben ik je dankbaar voor." Zei hij dan ook met een glimlach. Maar zij had gewoon de juiste dingen gezegd, dingen die hem aan het denken hadden gezet en hijzelf wilde ook graag deze nacht veilig doorkomen. Of het nu door de drank kwam of doordat zijn brein weer rare dingen met hem uithaalde. Onderweg naar HorseHome had hij al teveel rare dingen gezien om zichzelf nog 'normaal' te noemen en probeerde de vreemde dingen dan ook te ontwijken waar kon. Maar hij werd er zonder dat hij het zelf echt wist in mee gesleurd. Dat maakte het moeilijk om de grens te zien van wakker zijn en slapen, van de werkelijkheid en van fictie. Hij werd uit gedachte gehaald toen ze sprak.

“Ik heb niemand” Verbazing was van zijn gezicht te lezen. Een vriendin, een ander familielid, een vriend?! Het was toch niet zo dat deze vrolijke dame nu bij niemand terecht zou kunnen? Alleen haar nichtje en haar oma en Quizz begreep helemaal dat ze er niet langs zou gaan. Hij zou zijn zusje ook niet zomaar vragen om hem op te vangen. Hij werd eerder door haar gedwongen om met haar leuke dingen te doen. Maar hij luisterde verder naar het verhaal van Monica.
Ze gaf aan dat hij dan terug moest lopen en dat het gevaarlijk was. Dus toch, kon het echt zo gevaarlijk zijn? Had ze het nu over haar ouders of over iets wat er in het algemeen zou kunnen gebeuren? Vragen overspoelde zijn hoofd, maar hij hoorde de woorden over dat hij bij haar mocht blijven en hij moest lachen. Maar de vraag deed hem denken, het liefst zei hij ja, maar Quizz wist dat het niet helemaal zou kunnen.
"Ben ik een pervers als ik ja zeg?" Vroeg hij om zijn brein toch niet te ver af te laten dwalen. Maar hij haalde al snel zijn schouders op om wat hij zei weg te wimpelen.
"Ik zou graag bij je blijven.." Klonk dat raar? Hij had een bedenkelijke blik en probeerde de juiste woorden te zoeken. Ik schreeuw in mijn slaap en maak dingen kapot, ik zie rare dingen en met wat ongeluk doe ik jou wat aan... Dat kon hij niet zeggen.
"Maar ik slaapwandel, dat is creepy. Dus ik kan wel blijven, maar ik kan niet blijven slapen. De nacht opblijven is geen probleem." Slaapwandelen was niet super raar toch? Sowieso niet vergeleken met wat hij echt deed in zijn slaap.
Quizz hoopte niet dat Monica hem nou als een viezerik zou zien en dat ze zou denken dat hij met 'niet slapen' andere dingen zou bedoelen.
"Denk niet dat ik het met je wil doen nu..." Dat was rude.. Quizz, dat was asociaal en niet eens wat je precies bedoelde of wat je wilde zeggen.
"Niet dat ik het niet met je wil doen, zo bedoelde ik het niet." Hij legde zijn hand op zijn voorhoofd en sloeg zijn ogen neer. Wat was hij aan het doen? Scherp Quizz, beet hij zichzelf toe. Terwijl hij de laatste zin wat ongemakkelijk zei.
"Ik bedoel gewoon dat het me gezellig lijkt en als jij jezelf er veiliger bij voelt, ik over je kan waken omdat ik niet ga slapen." Klonk dat nog fouter? Hij voelde een blos op zijn wangen komen en hij streelde zijn haren naar achteren. Hij zou het begrijpen als Monica nu nee zou zeggen, dat ze zich zou bedenken en weg zou lopen.

Toen Monica begon te praten keek hij om naar de mensen die aan het dansen waren. Daarna weer terug naar de dame die hem de vraag in kwestie stelde.
"Ik kan dat heel goed gebruiken." Beaamde hij en nam zelf ook een flinke slok van zijn bier en stond op van de kruk om haar bij de hand te nemen en enkele passen verderop te begeleiden. Nu moest hij toch wat spieken bij wat de andere mannen deden en hij had bij de meeste gezien dat de mannen hun armen op de heupen legde van de dames. Dit deed hij dan ook, ietwat ongemakkelijk. Dit was zoveel rustiger en het voelde veel intiemer als het andere dansen. Dat hij niet wilde dat hij dadelijk een flinke klap in zijn gezicht kreeg omdat hij delen aanraakte die niet mochten. Nadat hij er zeker van was dat alles goed zat liet hij de klanken van de muziek zijn werk doen en het verder voeren naar zijn ademhaling en hartslag. Hij kon niet ontkennen dat dit hem inderdaad rustiger maakte, al was het maar dat hij zijn brein meer op orde kreeg. Deze ontmoeting was beter gelopen als dat hij had kunnen bedenken. Hij had sowieso niet op een ontmoeting gerekend.
Een glimlach sierde zijn lippen terwijl hij zoveel mogelijk haar bewegingen volgde. De muziek zorgde ervoor dat de waanbeelden wegbleven en daar was hij blij om, dat hij nu afgeleid was werkte ook goed mee aan zijn gemoedstoestand.
"Ik ben blij dat er een dame langs kwam die tenminste kan dansen." Zei hij met een scheve grijns. Quizz keek haar aan met zijn bruine ogen en was oprecht blij op dit moment. Voor het eerst, afgezien van dat hij uit de kliniek kwam, in twee jaar dat hij gezellig kon doen met iemand anders.
"Laat me raden, dansles? Of ben jij een type dat het zichzelf aanleert?" Hij keek haar nieuwsgierig aan, benieuwd naar haar antwoord.

(Indien het dans gedeelte weg zal gaan door wat hij zegt, vergeet het laatste gedeelte )

Dat Quizz bij haar wilde blijven vannacht, vond Monica eigenlijk wel heel erg prettig. Het was fijn om iemand bij haar te hebben, zodat ze niet alleen hoefde te zijn. Ergens was er telkens de angst dat haar ouders haar zouden pakken op momenten dat ze alleen was, en zolang ze niet alleen was, zou dat waarschijnlijk niet gebeuren. Haar ouders waren christelijk, heel erg streng christelijk – en vooral ook erg schijnheilig. Als er nog iemand lucht zou krijgen van hun daden, dan zou dat tegenover de buitenwereld alleen maar slecht staan. Maar goed, daar moest Monica zich nu niet op focussen. Ze moest zich op het positieve van de avond richten: de ontmoeting met Quizz. Plagend had Monica haar wenkbrauwen opgetrokken toen hij aan zijn verontschuldigingen begon. Ze wist dondersgoed wat hij bedoelde en dat het wat ongemakkelijk ging. Dat maakte haar helemaal niet uit, ergens vond Monica het wel schattig. “No worries” zei ze met een lief lachje naar hem en schudde haar hoofd “Ik begrijp wat je bedoeld. En ik zou het heel fijn vinden als je bij mij bleef vanavond.” Haar wangen kleurden ook iets rood, maar waarschijnlijk zou hij, net zoals zij dat had gedaan, er niets dubbels achter denken. Ofzo.

Ergens was het misschien wel goed dat het verdrietige liedje op was gekomen, nu konden ze namelijk weer dansen, mits Quizz er natuurlijk mee instemde. Dat deed hij gelukkig. Eerder had Monica het heel erg fijn gevonden om met hem te dansen, hij kon het best goed en het had haar rust gegeven. Ze voelde hoe Quizz zijn handen op haar heupen legde en langzaam haar pasjes begon te volgen. Monica glimlachte goedkeurend naar hem, ze begreep dat hij wat voorzichtig was, en dat was alleen maar een pluspunt aan hem. Net als alle andere vrouwen bracht Monica haar gezicht dichter naar het zijne, bracht haar hoofd langs het zijne, zodat haar kin bijna op zijn schouder kon rusten en sloeg haar armen om zijn nek. Terwijl ze langzaam, op de maat van de muziek, met elkaar dansten, voelde Monica alle vervelend energie wegvagen. “Ik ben blij dat er een dame langs kwam die tenminste kan dansen” complimenteerde Quizz haar en ze trok haar hoofd even terug, zodat ze hem kon aankijken. Ze keek in zijn bruine ogen en Monica voelde een glimlach opkomen. “Laat me raden, dansles? Of ben jij een type dat het zichzelf aanleert?”

Monica trok haar schouders wat nonchalant op. “Ik heb het mezelf aangeleerd” probeerde ze nonchalant te zeggen, maar in haar ogen was de twinkeling in haar ogen te vinden. Ze leefde weer helemaal op, dansen was namelijk haar passie. “Maar ik werk als sinds mijn zestiende in de horeca, bij een gay café. En daar ben ik danseres. Ik heb in het begin wel wat oefening gehad, maar alles wat ik nu kan, dat doe ik nu zelf. En daar werk ik bijna elke avond, behalve vanavond dan natuurlijk, maar normaal gesproken elke avond. En ja, daar heb ik het wel heel erg naar mijn zin…maar het zorgt er wel voor dat ik niet echt vrienden heb ofzo, want ik heb nooit een opleiding gehad en ja.” Eigenlijk was het verhaal er zo een beetje uitgerold. Het was natuurlijk niet haar hele verhaal, maar ze had nogal wat linkjes aan elkaar gelegd. Eventjes keek Quizz verbaasd aan. “Sorry…sorry, ik wil niet dat je denkt dat ik dom ben ofzo. Maar ik heb de kans gehad tussen een opleiding en iets wat mijn leven ging verbeteren, en toen heb ik voor dat laatste gekozen…” legde Monica uit. Ze keek wat twijfelend naar beneden. De onzekerheid begon weer toe te spelen, wat als hij raar zou doen over het feit dat ze…nou ja, niet altijd Monica was geweest? Ze zag Quizz er niet voor aan, maar in het verleden had ze zich er nog wel redelijk in vergist. Monica was net zo blij met zijn aanwezigheid, en nu hij had aangeboden met haar mee te gaan vanavond, wilde ze hem niet afschrikken. Maar toch, als hij er nu niet zou achterkomen, dan zou hij het dadelijk wel zien…want Monica had wel littekens en ze zou zich toch moeten omkleden.

“Quizz…?” fluisterde ze zachtjes, een onzekere frons tussen haar wenkbrauwen was zichtbaar. “Ik moet je denk ik iets vertellen…voordat je dadelijk meegaat naar mijn huis en er dan achterkomt en misschien het gevoel krijgt dat ik je voor de gek heb gehouden.” Ze slikte. “Maar ik weet niet zeker of ik je dat hier kan vertellen…” Misschien konden ze eventjes naar de wc gaan, of naar buiten. Monica vond het eng, ze had het nog nooit iemand verteld, maar ze moest wel…als ze het niet zou doen, zo hij er vanzelf achterkomen. Misschien van verhalen, misschien zag hij het wel aan haar. Ze moest wel. Als Monica iemand ging toelaten in haar leven, dan was dit de eerste stap.

Hij glimlachte, was blij dat ook zei het geen probleem vond als hij bij haar bleef. Voor hem was het een opluchting en fijn dat hij niet eenzaam terug hoefde te gaan. Het was gezellig met haar en nog een paar uurtjes gezelligheid kon hij wel gebruiken. Dat ze na die kleine afgang toch nog wilde dat hij mee ging was ook positief en maakte deze dame enkel gezelliger. Hoewel hij haar niet meteen als een dame had gezien die zomaar iedereen af zou wijzen en wel tegen een stootje kon, zou het door rare opmerkingen best snel bergafwaarts kunnen gaan. Dacht hij althans en hij was blij dat hij ongelijk had op dit moment en Monica er zo makkelijk over deed. Hij begon steeds meer te begrijpen dat ze 'makkelijk' was. Meegaand in een gezellige manier en dat niet op een opdringerige manier.

Monica begon met praten en dit was niet de normale woordjes en zinnen die hij in deze korte periode van haar gewend was. Het was vrolijk, maar de hoeveelheid was echter wat meer als voorheen. Het begon zelfs op een verhaal te lijken. Quizz bleef haar dan ook aankijken, ietwat verbaasd misschien over het feit dat ze in een gay café werkte en hij niet goed wist wat een dame daar zou moeten doen. Tenzij ze natuurlijk lesbisch was of hij had een verkeerd beeld van een gay café... Iets wat in deze twee jaar misschien wel zo zou kunnen zijn ook. Hij dacht dat daar altijd travestieten kwamen als entertainment en mannelijke dansers et cetera. Maar voor een vrouwelijke danseres zoals Monica zou hij zelfs naar een gay café gaan. Hij moest lachen toen ze aangaf dat hij haar wel dom moest vinden omdat ze geen opleiding heeft gehad en hij moest zich inhouden om geen hand op haar mond te leggen om haar te laten stoppen met praten. Maar toen ze klaar was met praatte besloot hij terug te praten.
"Ik ben ook niet ver gekomen met een opleiding en er is uitgekomen dat je dat niet eens perse nodig hebt wil je wat van je leven maken of goed kunnen nadenken. Sowieso als je iets leuks van je leven wil maken is een opleiding dodelijk." Een lichte grijns. Dat hij zich afvroeg wat een dame in een gay café deed, hield hij voor zich. Misschien was het iets van de laatste twee jaar en dan was het maar al te duidelijk dat hij niet in de maatschappij zou hebben geleefd deze twee jaar. Iets wat hij graag nog voor zich hield.

Hij werd uit gedachte gehaald door zijn naam en zocht haar ogen op. Maar in plaats van een vrolijk gezicht, keek hij in de bezorgde ogen van Monica. Dit zorgde ook voor een frons op zijn gezicht. Ze moest hem wat vertellen, voor de gek houden? Quizz hield zijn hoofd lichtelijk schuin en schudde zijn hoofd.
"Zolang je geen serie moordenaar bent, verkrachter of lesbisch." Bij het laatste woordje knipoogde hij, duidelijk dat dit een grapje was.
"Hoef je mij niks te vertellen wat je niet wilt. Iedereen heeft zijn geheimen en rare dingen die je dan ook voor je mag houden. Zolang ik zonder kleerscheuren de volgende dag weer terug kom, is het goed. Hoef je niet iets te gaan vertellen wat je niet wilt." Hij wist namelijk niet of hij al klaar was om zijn geheim te vertellen en hij wist dat als zij dadelijk een gigantisch iets zou vertellen, hij het ook op moest biechten. Dan kon hij niet achter blijven en haar daarentegen voor de gek houden. Maar hij was sowieso nog niet klaar om zo'n groot geheim te vertellen aan iemand, wie het ook was. Het was soms al moeilijk om zijn zusje onder ogen te komen, dat was nog erger bij een vreemde.
"Niet denken dat ik het niet wil horen. Als jij het graag wil vertellen dan luister ik graag. Maar als jij jezelf er niet prettig bij voelt; moet je het niet doen." Hij glimlachte scheef naar haar. Hijzelf had genoeg geheimen die hij liever niet vertelde en als Monica er ook een aantal had, zou hij niet degene willen zijn die dat ongemakkelijk uit haar zou rukken.
Zijn hand ging even naar een plekje op zijn heup, maar bracht zijn hand al snel weer terug naar Monica.

Als hij zich ooit in haar bijzijn zou moeten omkleden, zouden er zeventien littekens op zijn lichaam zichtbaar zijn, ieder ongeveer vijf centimeter lang. De schoktherapie die hij had moest namelijk precies op de juiste plekken gedaan worden en in plaats van dat ze iedere keer zijn dossier door gingen zoeken, hadden ze maar besloten om het wat definitiever te maken. Een barbaarse aanpak en eentje die ook niet toegestaan zou zijn. Toch hadden ze het bij hem gedaan, iedereen was er zo van overtuigd dat hij het had gedaan, dat ze hem niet meer als menselijk zagen en hem behandelde als een testobject. Alles om hem te laten bekennen omdat ze alle bewijzen hadden, behalve zijn bekentenis. Met dat konden ze hem werkelijk in de gevangenis gooien in plaats van in een kliniek en dat was wat iedereen wilde.
Een lieve jongen was vermoord, een jongen die de meeste mensen als aardig beschouwde en oprecht. Deze was in hun ogen door Quizz vermoord.... Dat was dan ook een van de redenen waardoor Quizz zelf nooit heeft kunnen rouwen om de dood van zijn vriend, iets wat nu dan ook soms naar boven schoot en hij haast in tranen uit wilde barsten. Niet nu, beet hij zichzelf echter toe en haalde zijn ogen weg van de muur en keek weer terug naar Monica.

"Dus, het is jou keus. Anders nemen we nog een paar slokken drinken of we gaan een drank spel doen. Ook altijd leuk." Een vriendelijke lach, terwijl hij de vervelende gedachtes uit de kliniek weer achter een deur opsloot. Vanavond zou het gezellig blijven, niks zou hem daarvan weerhouden.

Quizz had haar verzekerd dat ze het niet aan hem hoefde te vertellen, als ze dat niet wilde of als ze zich daar ongemakkelijk bij zou voelen. De waarheid was dat Monica zich misschien ongemakkelijk zou voelen als hij het niet zou weten. Als ze iemand ging toelaten in haar leven, op een manier dat ze diegene wilde gaan vertrouwen, dan was dit de eerste stap die ze moest nemen. Het was altijd een risico, want mensen konden het op twee manieren opvatten: of het was geen probleem, of ze wilden niets meer met elkaar te maken hebben. Monica wist niet hoe Quizz zou reageren. Hij leek haar niet het type dat haar niet zou accepteren, maar daar was Monica al eerder mee de fout ingegaan. Nogmaals zo’n fout maken was zo niet zo prettig. Maar toch…als ze iemand wilde toelaten in haar leven, dan was dit de eerste stap die ze moest nemen.

Eventjes wist Monica niet zo goed wat ze moest zeggen. Ze zag dat Quizz eventjes zijn hand op zijn eigen heup had geplaatst, en vervolgens weer op de hare legde. Hij leek eventjes heel erg ver van de wereld. Een bezorgde frons ontstond tussen haar wenkbrauwen: ging het wel goed met hem? “Quizz?” vroeg ze nogmaals bezorgd, voor de tweede keer in een paar minuten “Gaat het wel goed met je?” Een bezorgde blik stond in haar ogen. Maar hij keek haar al weer aan. Een onzeker glimlachje verscheen op haar gezicht, nog steeds een beetje bezorgd of het wel goed met hem ging. “Dus, het is jouw keus. Anders nemen we nog een paar slokken of we gaan een drank spel doen. Ook altijd leuk.” De onzekere glimlach verbreedde naar een brede lach. “Dat laatste lijkt me een leuk plan” zei ze vrolijk en gaf hem een speelse knipoog “Ik heb nog heel erg veel thuis staan tho. Is het nog een goedkopere avond ook.” Maar al gauw schoten haar gedachten weer terug haar hoofd in en sloeg ze haar ogen neer. “Als je me hierna nog wilt zien…” Ze keek eventjes weg, en deed een stapje naar achteren. “Wacht even, ik ben zo terug.” Wiegend op haar hoge hakken liep ze eventjes naar de bar, de barman keek haar nieuwsgierig aan. “Kunnen we heel eventjes naar buiten lopen, dat we daarna weer terugkomen? Eventjes een luchtje scheppen.” De barman stemde in en met een glimlach liep ze terug naar Quizz, pakte zijn hand beet. “Kom eventjes mee.” Het klonk niet bitchy, of arrogant, of dwingend, maar het was gewoon een verzoek. Zachtjes trok ze hem mee naar buiten.

Eenmaal buiten sloeg Monica haar armen over elkaar. Goed, hoe ging ze dit op een normale manier verwoorden? Ze zuchtte de koude lucht eventjes heel diep in. “Oké, ik wil je dit heel graag vertellen, maar het is wel heel erg moeilijk” begon ze “Maar ik wil niet dat…mocht je dadelijk iets zien bijvoorbeeld, dat je dan de waarheid weet. Want ik vind je heel aardig, en dit is echt een van de leukste avonden die ik sinds tijden gehad heb, en ik hoop daarom ook dat dit niet de enige keer is dat we elkaar zien, maar ik wil dan wel eerlijk tegen je zijn.” Ze nam een flinke hap met adem, staarde naar het kippenvel dat op haar armen was verschenen. Misschien was het toch slim geweest om haar jas mee te nemen. Haar ogen gleden weg van hem, ze durfde hem niet aan te kijken. “Mijn naam was niet altijd Monica” begon ze toen voorzichtig “Mijn naam was namelijk voor mijn zestiende Alex.” Alex was natuurlijk ook een unisex naam, dus het kon misschien nog niet meteen duidelijk zijn. Ze slikte en sloot haar ogen. “Uhm…in de zin van een jongetje” ging ze toen verder “Voor dat ik zestien was, ging ik door het leven als Alex, een jongen namelijk dus. Maar ik wist al heel vroeg dat ik…geen jongen was, maar een meisje. Mijn hele familie is heel streng christelijk, dus ik mocht dat absoluut geen plekje geven. Ze hebben me er zelfs bijna om vermoord…” Monica slikte eventjes en voelde tranen branden in haar ogen, terwijl ze hem aankeek. “En toen kwam mijn oma, en die heeft al mijn operaties betaald en omdat ik er nog vroeg bij was, zie je het daarom niet zo goed, en alles ziet er in principe ook normaal bij mij uit, ook the private parts, maar toch…”

Ze keek weer naar de grond en pakte wat onhandig haar eigen handen beet, ze wist zichzelf niet echt een houding aan te geven. “Ik snap het wel als je nu niet meer met me wilt praten, je zal niet de enige zijn…” fluisterde ze “Maar ik wilde dat je het zou weten voor dat we naar mijn huis gingen.” Een klein traantje liep over haar wang naar beneden. Shit.

Het was een goed idee van haar om deze gezelligheid naar haar thuis te verplaatsen. Het was inderdaad goedkoper en ook al had hij het niet moeilijk op dit moment, niet alles meteen uitgeven was een goed teken en hij was blij dat Monica daar ook zo over dacht.
Haar bezorgde blik deed hem niet goed en vooral omdat hij zelf merkte dat hij wat afwezig was. Hij baalde ervan en al helemaal dat Monica het klaarblijkelijk ook in de gaten had. Het was dus iets waar hij goed voor moest oppassen.
Ze liet hem enkele tellen alleen om naar de bar te lopen en keerde weer terug met het verzoek of hij meeliep. Dit deed hij dan ook en toen ze buiten stonden en Monica haar armen over elkaar sloeg, vroeg hij zichzelf meteen af wat er aan de hand was.

Ze begon haar woorden, over dat het moeilijk was; toch wilde ze eerlijk tegen hem zijn. Aardig van haar, het was namelijk niet zo dat ze hem dingen verplicht was en sowieso mocht iedereen zijn geheimen hebben. Hij had er namelijk genoeg die hij maar al te graag voor zich hield. Toch bleef hij stil, wilde haar niet verstoren in deze moeilijke 'bekentenis' leek het haast wel.
Haar naam was niet altijd Monica, zijn naam was ook niet altijd Quizz geweest en een frons kwam dan ook op zijn gezicht. Maar hij had al een voorgevoel dat dit niet alles was en hij had gelijk. Monica vertelde verder, haar naam was Alex en ze was een jongen.
Je zag aan zijn ogen dat hij het begon te begrijpen. Maar in plaats van verafschuwd te kijken. De blik begon met verbazing maar al snel kreeg hij een scheve glimlach op zijn gezicht. Ze had gedacht dat hij zoiets erg vond? Natuurlijk kon ze niet weten wat hijzelf allemaal had meegemaakt. Toch had hij het verhaal niet verwacht en was nog steeds lichtelijk verbaasd over het feit.
Maar zijn lach verdween echter toen ze zei dat haar familie christelijk was, dat ze haar haast hadden vermoord omdat ze als jongen een meisje wilde zijn. Als dat het geval was op die leeftijd, wat zou hen dan weerhouden om het nu opnieuw te proberen. Hij was haast blij met haar mee te gaan, hij kon begrijpen hoe angstig het moest zijn om nu alleen te zijn als mensen vrij kwamen die je hadden willen vermoorden.

Hij sloeg een arm om haar heen en trok haar naar zich toe. Een flinke omhelzing vond hij iets teveel, maar een arm om haar heen slaan was het minste wat hij kon doen.
"Je bent een vrouw, daar heeft je verleden niks mee te maken." Quizz wilde liever niet in het verleden leven, al was dat iets wat hij nog veel te vaak deed.
"Ik blijf gewoon met je praten en als jij dat nog wil ga ik mee omdat ik geen zin heb om morgen in de krant te lezen dat een alleraardigste dame vermoord is door haar ouders." Hij glimlachte enigszins triest naar haar om te laten merken dat het goed was.
"Ik ben ook verbannen uit de familie omdat ik in een band zat en niet meer iedere zondag naar de kerk ging. Christenen zijn geen lieverdjes." Een knipoog, het was apart om iemand tegen te komen met een verhaal waar hij zichzelf mee kon vergelijken. Natuurlijk waren er ontzettend veel andere aspecten, maar in grote lijnen was er hetzelfde gebeurt.

Hij had zijn naam veranderd toen hij in de kliniek zat, hij mocht niet meer bij zijn ouders over de stoep komen en Quizz moest toegeven, het verhaal van Monica was vele malen heftiger als die van hem en daarom had hij het ook wel met haar te doen. Dat ze bang was dat iemand niet meer met haar om wilde gaan als ze vertelde dat ze een jongen was geweest, dat was absurd. Maar het kon ook komen omdat wat hijzelf mee had gemaakt nu niet al te makkelijk en normaal was geweest dat hij zoiets als geslachtsverandering niet als iets raars zag. Natuurlijk kende hij geen andere mensen die het hadden en wilde het niet zeggen dat hij het geheel begreep; hij was niet van plan om Monica de rug toe te keren omdat dit voor hem een onbekende situatie was.
"Natuurlijk snap ik jou verhaal niet voor de volle honderd procent en ik hoef ook niet alles te weten. Maar dankjewel dat je mij in vertrouwen hebt genomen.
Dat je zoiets kan vertellen tegen een wildvreemde laat zien dat je sterk bent." Complimenteerde hij haar om te laten blijken dat het niet makkelijk was om zoiets te moeten vertellen. Hijzelf moest nog steeds over de wonden komen die de kliniek hem hadden aangericht en deze dame was nu al bereid om zo'n geheim prijs te geven over zichzelf. Daar had hij bewondering voor.
"Je kan het trouwens niet zien." Hij haalde luchtig zijn schouders op en liet haar nu los. "Zullen we nog even naar binnen gaan om daarna onze weg te vervolgen? Ik moet nog afrekenen." Hij liep al enkele pasjes richting de deur.

Maar in gedachte probeerde hij zijn verhaal al te verwoorden. Wat als ze nog eens met hem wilde afspreken, dan zou hij degene moeten zijn om zijn geheim te vertellen. Deze avond zou hij misschien nog wel doorkomen, maar wat als ze langs zou komen wanneer hij geheel gestoord was. Hij had al op de heenweg problemen met zijn hoofd normaal houden, dat hij niet hoopte dat ze hem in zo'n verwarde toestand tegen zou komen.

Hij opende de deur voor haar en gebaarde dat ze naar binnen kon lopen. Waar Quizz al deze manieren vandaan haalden? Boeken, films en dat soort zaken. Ze zouden nog hun bier en wijntje op kunnen drinken en hij moest zijn gitaarkoffer niet vergeten. Hij keek naar binnen en zag dat hij nog op dezelfde plek stond.

En dat ze af en toe risico’s moest maken in het leven, bewees zichzelf maar weer eens. Quizz reageerde namelijk helemaal niet slecht op haar – sterker nog, hij reageerde heel erg lief op haar. Hij sloeg zijn arm om haar heen en Monica legde haar hoofd even dankbaar op zijn schouder. Het was heel erg moeilijk om dit aan een buitenstaander te vertellen en toch voelde het goed dat ze het gedaan had. Quizz zei lieve dingen tegen haar, dingen die ze nog nooit eerder had gehoord dan van haar oma en van haar nichtje. Ze slikte. Toch had ze nog steeds het gevoel dat ze hem in de maling had genomen. Vreemd genoeg had Monica dat heel erg snel. Maar hij scheen er geen probleem van te maken. “Ze hebben het allemaal mis” zei Monica gesmoord en haalde diep adem “Alle christenen. Want God houdt van iedereen, dus ook van ons.” Lang, lang geleden had ze het geloof afgezworen, maar dat betekende niet dat Monica niet in God geloofde. Natuurlijk geloofde ze daar wel in, ze had alleen besloten niet langer meer te leven naar een leven dat de kerk wilde dat zij leefde.

Hij gaf haar complimentjes en Monica slikte eventjes. Ja, was dat zo? Was ze sterk? Monica dacht regelmatig terug aan de dagen alleen in haar huis, dat ze aan het huilen was omdat ze zich alleen voelde, of omdat haar lichaam pijn deed. Het was nog steeds een zaak dat ze elke dag hormonen slikte, maar soms protesteerde haar lichaam daartegen: soms kon haar lichaam het allemaal ook even niet aan. “Je kan het trouwens niet zien.” Monica glimlachte naar hem. “Dankje…daar doe ik het allemaal voor. Ik wou dat ik kon zien wat jij ziet.” Zachtjes grinnikte en schudde haar hoofd. Ze knikte om zijn voorstel. Monica liep achter hem aan naar binnen en zag een paar hoofden richting haar draaien. Waaro- o, natuurlijk. Haar make-up was waarschijnlijk uitgelopen, omdat ze toch een beetje had gehuild. Rustig liep ze naar hun tafeltje en sloeg het wijnglas, dat al voor een groot deel leeg was, in één slok achterover. Vervolgens pakte ze een spiegeltje uit haar tas en bekeek zichzelf, veegde de uitgelopen make-up weg. Toch was het wel te zien dat ze een beetje verdrietig was geweest.

“Quizz, ik voel me echt een mess…” fluisterde ze toen zachtjes en woelde een beetje door haar haren “Ik wil echt geen spelbreker zijn, maar misschien is het beter als we naar mijn huis gaan? Ik heb nog wel wat te drinken staan, maar I don’t know…die gezichten. Ze zien dat ik verdrietig ben geweest en dat soort aandacht wil ik niet.” Ze knikte naar sommige gezichten van mensen en slikte toen eventjes. Voorzichtig pakte ze uit haar tas een briefje van vijf pond en schoof het naar hem toe, zodat hij kon afrekenen. Het zou misschien niet alles dekken, maar hey, het was beter dan niks?

"Ik geloof niet meer in een god." Mompelde Quizz terwijl hij van haar wegkeek. Het was iets te confronterend om eraan te moeten denken. Aan wat ze hem hadden aangedaan in de naam van god en wat ze Rhyme nu aandeden in zijn naam. Natuurlijk was er weinig ergs gebeurt in huis, maar toch was er altijd de preek over wat hij deed slecht was als hij weer eens spullen kwam halen. Als hij dan Rhyme een knuffel wilde geven, dat zijn vader hen hardhandig uit elkaar rukte om hun band minder sterk te maken. Rhyme werd naar haar kamer gestuurd en Quizz kreeg een doos in zijn handen om in te pakken.
Hij zou dan op zijn bed gaan zitten met de rug tegen de muur en Rhyme deed hetzelfde aan de andere kant van de muur. Hun bedden stonden tegen elkaar aan, gescheiden door een gipswand. Zo zouden ze samen een liedje zingen en hoe raar het ook klinkt, hun band werd door deze kleine dingen versterkt.... Maar in een god geloven? Nee. Hij geloofde in zichzelf en de dingen die er gebeurde.

“Dankje…daar doe ik het allemaal voor. Ik wou dat ik kon zien wat jij ziet.”
Hij sloeg zijn ogen neer, ze wilde niet zien wat hij kon zien op sommige momenten. Misschien als het over haar ging, inderdaad; dan was het geen probleem. Maar wat hij verder zag... Nee, dat gunde hij niemand. Iedereen had hem in de steek gelaten en hij had enkel zijn eigen brein nog om ervoor te zorgen dat hij nog normaal bleef. Iets wat hem niet was gelukt en hij voelde zichzelf er zwak onder. Simpel gezegd een 'loser'. Hoe kon je in twee jaar tijd nou je geestelijke gezondheid zo verpesten.. Maar ze bedoelde het goed en hij keek dan ook op met een kleine glimlach.
"Je moet vaker in de spiegel kijken." Plaagde hij met een knipoog en ze liepen naar binnen. Hij dronk zijn bier op en toen Monica vroeg of ze naar haar huis zouden gaan, knikte hij. Ze schoof geld naar voren en Quizz schudde zijn hoofd.
"Heren betalen en dames laten zich betalen." Hij liep richting de bar om daar af te rekenen en de barman pakte zijn pols beet.
"Heb jij haar iets gedaan?" Siste hij tussen zijn kaken door. Boze ogen keken in zijn verwarde kijkers.
"Nee..." Ietwat ontdaan liet de barman zijn pols los en met een verbaasde blik draaide hij zich om. Hij nam de gitaar koffer in een hand en liep richting Monica en hield de deur weer voor haar open.

"Wijst u de weg." Een grijns op zijn lippen terwijl hij Monica zou volgen. De muziek ebde weg en hij luisterde naar zijn ademhaling. Sneller, jachtiger en af en toe zelfs schokkerig. Het was nu nog niet zozeer dat hij dingen zag, maar meer omdat hij daar bang voor was. In gedachte probeerde hij in een blij hoekje te kruipen. Bij zijn vrienden op bezoek te gaan waar hij het altijd zo leuk bij had gehad. Dat was dan ook het probleem, gehad... Hij had zijn vrienden nog niet durven sms'en en hij wist niet eens of ze na twee jaar nog hetzelfde nummer hadden. Laat het los.. Dacht Quizz in gedachte en hij keek om naar Monica. Hij blief lucht uit zijn longen toen hij zag wat er achter haar liep; een zwarte schim met rode ogen en hij besloot een gesprek aan te gaan. Een die lastiger bleek te zijn als dat hij wilde.
Een aantal keer had hij zijn mond geopend en weer gesloten om iets te zeggen, maar hij kwam er even niet achter wat. Hij leek een vis op het water die geen adem kreeg en ergens was dat ook zo.
"Dus monica..." Begon hij wat schaapachtig. Maar nu wist hij niet meer wat te zeggen. Twee jaar terug zou hij een goede opmerking hebben gehad, was hij even vrolijk als nu, maar zonder deze rare inbeeldingen om hem af te leiden.
"Truth or dare." Waar kwam dat vandaan?! Waar kwam dat vandaan! Oke het paste in zijn straatje van; we gaan spontaan een raar spel doen. Maar dat hij het nu vroeg was apart voor hem. Toch wilde hij een gokje wagen. "Als je liever hebt dat ik begin: dare." Zei hij met een lach naar haar. Afleiding werkte en dat wilde hij dan ook graag zo houden.
Zou Monica beginnen en truth zou zeggen, dan zou hij het positief willen houden en naar haar vrolijkste moment vragen.
Dare was een lastigere en hij dacht in gedachte al na over wat hij zou willen doen. 'Zwemmen in zee?' een speelse grijns kwam op zijn lippen. Of was dat iets teveel van het goede. Toch was hij benieuwd of ze het zou doen en daarom hield hij het in zijn hoofd.

“Je moet vaker in de spiegel kijken” had Quizz met een knipoog gezegd. Eventjes sloeg Monica haar ogen neer, maar kon het toch niet helpen dat ze een beetje moest glimlachen. Het was een lief compliment. Toch was ze banger voor wat mensen van haar vonden dan dat ze daadwerkelijk wilde toegeven. Nu Quizz in vertrouwen nemen betekende dat ze een risico ging nemen, maar ergens wilde ze dat risico wel nemen. Ze was er klaar mee om altijd maar alleen te zijn of alleen met Olivia. Ze wilde nieuwe mensen leren kennen en daar was ze nu op een goede manier mee bezig. “Thanks…je bent lief” verzekerde Monica hem daarom ook met een glimlach en kneep eventjes zachtjes en plagend in zijn hand. Het was tijd om naar huis te gaan. Daar zouden ze nog eventueel wat kunnen drinken en ze zou in ieder geval een slaapplaats aan kunnen bieden aan Quizz. Samen liepen ze weer terug naar binnen, klaar om de drankjes te betalen en naar huis te gaan. Monica had aangeboden om een deel van de drankjes te betalen, maar dat sloeg Quizz galant af. Bij de bar ging het echter mis: “Heb jij haar iets gedaan?” vroeg de barman agressief. “Hey!” zei Monica boos en stapte naar voren, maar de barman had hem al los gelaten.

Hoofdschuddend liep Monica achter Quizz aan, richting de buitenwereld. “Wijst u de weg” zei Quizz grijnzend en Monica knikte galant. “Dankuwel, meneer, volgt u maar” grapte ze terug en samen liepen ze de koude nacht in. “Dankjewel voor de drankjes, Quizz, ze waren heerlijk” bevestigde Monica nog en terwijl ze liep, hing er eventjes een stilte tussen hen in. Ze vond het geen ongemakkelijke stilte. Met sommige mensen had Monica dat wel, maar met Quizz had ze dat op dit moment niet echt. Toch verbrak hij de stilte. “Dus Monica…” Monica keek op en keek hem nieuwsgierig van opzij aan. O God, wat ging er nu toch komen? “Thruth or dare.” Lachend sloeg Monica eventjes haar hand voor haar mond, dat had ze niet verwacht. “Dare” grinnikte ze en keek hem nieuwsgierig aan, terwijl hij zijn voorstel deed. “Zwemmen in de zee” stelde hij voor en Monica tuitte haar lippen eventjes. Vervolgens pakte ze de hand van Quizz beet. “Ik heb een idee, het is geen zee, maar het komt op hetzelfde neer.”

Dwingend had ze hem meegetrokken aan zijn hand, richting het park, waar een fontein was. “Dit is ook water, right?” zei Monica vrolijk met een knipoog en begon haar kleding aan te trekken. Waarschijnlijk zou ze morgen ziek zijn, maar hey, wat maakte dat uit? Thuis zou het weer lekker warm zijn en bovendien was ze morgen toch vrij, dus of ze nou ziek was of niet, het maakte niet uit. Uiteindelijk stond Monica alleen in haar bh en string nog buiten. Ze gaf wel weer lekker het goede voorbeeld. “Ik ga je dare uitdaging waarmaken!” deelde Monica mee en rende naar de fontein toe. Voorzichtig stapte ze in het water en begon te rillen toen ze er eenmaal in stond. “Het is ijskoud!” gilde ze en begon te lachen.

Toen ze eenmaal een beetje aan het water gewend was, begon Monica vrolijk door de stralen en spetters heen te dansen. Met een ondeugende glimlach keek ze Quizz aan, die dacht misschien dat hij er makkelijk vanaf kwam op deze manier. “Thruth or dare! Thruth: durf je er in? En dare: kom dan!” gilde ze naar hem en knipoogde.

Ze pakte zijn hand en hoewel hij zichzelf niet meteen toeliet om mee te lopen, liet hij zichzelf vrij gemakkelijk meesleuren. Hij vond het heerlijk dat zij in de drukte van hem meeging en hij tegelijkertijd haar drukte opzocht. Dat ze er zo makkelijk in mee ging vond hij dan ook leuk en zorgde voor een brede grijns op zijn lippen. Geen zee, maar het leek erop.
Ze stopte voor een fontein en hij keek haar vragend aan, ging ze dat serieus doen?

“Dit is ook water, right?” Maar toen ze dit vroeg grijnsde hij breed.
"Natuurlijk." Zei hij dan ook en haar vragend aankeek, alsof hij nog steeds niet had verwacht dat ze het zou doen.
Ze begon zichzelf uit te kleden en ook al was hij niet preuts, wat onhandig keek hij weg. Niet goed wetend hoe hij hiermee om moest gaan. Het was niet zo dat hij nog nooit iemand naakt had gezien; toch voelde het wat vreemd.
“Ik ga je dare uitdaging waarmaken!” Nu keek hij naar haar en toen ze in de vijver sprong moest hij lachen. Hij had niet verwacht om dit vandaag nog mee te maken. Vooral toen ze schreeuwde dat het koud was schudde hij nog steeds lachend zijn hoofd. Wat had ze verwacht. Maar daar bleef het niet bij. Hij moest er ook bij, beide gevallen zorgde ervoor dat hij in het water moest
Quizz trok zijn shirt uit, geen wasbordje, geen perfecte spieren, maar een normale slanke jongen van postuur wurmde zichzelf ook uit zijn broek.
De jongen was blij dat het wat schemerig was en hoopte dat hierbij zijn littekens niet te erg opvielen.
Het enige wat hij kon doen; snel het water in springen...
"Dare." Grijnsde hij en zijn voeten zochten het water op. Een rilling, het was echt IJSKOUD.
"Je had gelijk." Zei hij rillend, maar met een brede lach op zijn gelaat. "Het is koud!"

Na enige tijd was hij eraan gewend en greep hij Monica beet en probeerde haar onderuit te halen en kopje onder te krijgen. Het maakte niet veel uit met natheid, want doorweekt waren ze wel te noemen. Maar hij werd uit zijn gedachte gehaald door een vervelend licht dat in zijn ogen scheen.
"Jongelui!" Quizz keek op en keek daarna naar Monica. Hij sprong het water uit en verwachtte dat Monica hetzelfde zou doen. Hij greep zijn kleding in de ene hand en stopte deze onder zijn oksel om daarna zijn gitaar koffer te pakken. Met zijn andere hand greep hij de hand van Monica vast.
"Tijd om te gaan." Een grijns op zijn lippen en zijn voeten zette het op een lopen. Hij probeerde kleine steegjes in te rennen en zo ver mogelijk te komen. Maar na enkele straten had de achtervolger het al opgegeven en hijgend liet hij haar los. Deze nacht kon niet gekker meer.
"We moeten of nog gekkere dingen doen of naar huis." Grijnsde hij vrolijk. Hij stond met zijn rug tegen de muur, liet zijn lichaam even rusten en nog uitdruppen van het zwemmen.

Monica vond het geweldig hoe de twee op elkaar ingespeeld leken te zijn. Ze deden namelijk allebei dingen die niemand verwachtte. Zij had niet verwacht dat hij haar dit zou vragen, hij had vast en zeker niet verwacht dat zij daadwerkelijk in het water zou gaan. Het interesseerde haar niet dat ze waarschijnlijk morgen ziek zou zijn, het ging nu eventjes op het moment en op dit moment was dit geweldig. Het duurde niet lang voor Quizz zelf ook het water in volgde. Dat vond Monica leuk, hij liet haar er tenminste niet alleen voor staan. Ze kon het niet helpen om stiekem naar Quizz te kijken – hallo, ze bleef immers ook maar een meisje. Ze deed het niet opvallend, gewoon kijken hoe iemand het water in stapte. Monica zag zijn littekens wel, en ze stond op het punt om er wat van te zeggen, maar toen herinnerde ze zich iets wat Quizz zelf ook had gezegd. Hij had het ook niet altijd makkelijk gehad. Dat had Monica ook in zijn ogen gezien. Het zou een killer op deze avond zijn om er nu wat over te zeggen. Ze vond dat dit vanuit hem moest komen: als het voor hem goed voelde om het te vertellen, dan mocht hij dat doen wanneer hij wilde. En als hij dat niet wilde, dan vond Monica dat ook goed. Ze wilde hem zeker vaker zien, dus ze wilde geen ruzie met hem, of hem een ongemakkelijk gevoel geven.

Quizz kwam naar haar toe en pakte haar beet, probeerde haar onderwater te drukken. Lachend probeerde Monica hem van zich af te weren en hem zelf onder water te krijgen. “Ik krijg je wel!” schaterde ze vrolijk en probeerde hem beet te pakken, maar op dat moment werd hun kleine feestje onderbroken door een of ander persoon met een zaklamp. Ze keek van de persoon terug naar Quizz en ze besloten allebei dat ze zo snel mogelijk weg moesten wezen. Monica volgde hem meteen en pakte ook haar kleding erbij. Ze voelde Quizz hand in de hare. “Tijd om te gaan” zei hij grijnzend en Monica lachte. “Groot gelijk, let’s go!” Ze liet zich meetrekken door Quizz, terwijl ze af en toe achter zich keek of dat de politieagent niet achter hen aankwam. Na verloop van tijd werd de afstand tussen hen steeds groter en konden ze uiteindelijk stoppen. Licht hijgend ging Monica tegen de muur aan staan. “Ik denk…” hijgde ze zachtjes “…dat het slim is…om maar gewoon naar…mijn huis te gaan.” Lachend kwam ze eventjes wat overeind en schudde haar hoofd. “Een conditie van nul, ik weet niet hoe het bij jou zit?” grinnikte ze zachtjes. Eventjes zocht ze de kracht om overeind te komen en rekte zich uit. Ze besefte dat ze nog steeds in haar ondergoed stond, maar ze ging er maar eventjes van uit dat Quizz wist hoe het er allemaal bij een dame uitzag, en zo niet…nou ja, dan zag hij dat nu. “Mijn huis is hier in de buurt, to be honest…laten we daar naar toe gaan. Dan kunnen we opwarmen.” Ze nam zijn hand vast, en begon samen met hem richting haar flatgebouw te lopen.

Eenmaal in haar flatgebouw, leidde Monica hem mee naar binnen, naar de lift. Ze stapte naar binnen en drukte op het knopje van haar verdieping. Terwijl ze in de lift stonden, keek Monica via de spiegel naar hem. Af en toe knipoogde ze en stak ze plagend haar tong uit. Het belletje van de lift gaf aan dat ze op de juiste verdieping waren aangekomen en de deur schoof open. “Nu maar hopen dat we niemand tegen komen, anders hebben we een hele hoop uit te leggen.” Met een grijns op haar gezicht liep Monica de lift uit, hopend dat Quizz haar zou volgen. Haar appartement was hier niet ver vandaan, ze moesten slechts twee deuren verder zijn. “Welkom in mijn nederig stulpje” zei Monica met een glimlach, toen ze de sleutel in het slot stak, hem omdraaide en naar binnen stapte. Het appartement van Monica was niet heel erg groot: het was eigenlijk één lange kamer, met een keukentje, een zithoekje en een slaapkamer, die werd gescheiden door een soort schuifwand. De enige andere kamer in het huis was de badkamer. Het was niet heel erg groot, maar wel gezellig.

“Kom vooral verder!” zei Monica enthousiast en liep verder naar binnen. Ze legde haar natte kleding op de verwarming, gebaarde naar Quizz dat hij dat ook kon doen en liep toen naar haar kast, waar ze twee handdoeken tevoorschijn toverde. Eentje gooide ze naar Quizz, de andere hield ze zelf. Terwijl ze haar lichaam en haren droog wreef, bukte ze en haalde ze een fles whisky tevoorschijn. Uit haar andere kast viste ze twee glazen tevoorschijn en schonk de twee glazen tot een redelijke hoeveelheid vol. Eentje schoof ze uitnodigend naar Quizz. “Hier, om een beetje op te warmen” terwijl ze haar glas weer op hief om te proosten.

Zeventien littekens verspreid over zijn bovenlichaam, waarvan er een van deze littekens op zijn arm zat. Alle littekens die zijn vriend zou hebben gehad als hij het had overleefd.
Maar hij had toch zijn shirt uitgetrokken, mede omdat het donkerder was en hij hoopte dat ze het niet al te goed zag, anderzijds omdat hij het gewoon wilde en gek doen zat nu eenmaal in hem. Monica was fantastisch meegaand te blijken en zij hield er gelukkig ook van om even gek als hem te doen. Toch jammer dat iemand hen verstoorde in hun water gevecht....

Eindelijk waren ze dan ook in een steegje gestopt en zijn ademhaling was vluchtig. Zijn eigen uithoudingsvermogen was niet super, maar toch redelijk te noemen. In de kliniek stribbelde hij zoveel tegen als dat hij het aankon. Hij zou zichzelf uit de riemen proberen te krijgen totdat zijn lichaam op was. Zijn polsen zouden bloedden en uitgeput zou hij slapen. Dit lieten ze echter niet altijd toe, vaak genoeg zouden ze een spuit in hem zetten om hem te laten slapen. Vandaar dat hij vaak genoeg er niet bij schreeuwde, hij merkte dat als hij dat deed ze ervoor zouden zorgen dat hij sliep.
“Mijn huis is hier in de buurt, to be honest…laten we daar naar toe gaan. Dan kunnen we opwarmen.”
Ze haalde hem uit gedachte en met een scheve grijns knikte hij.
"Mijn conditie is ook niet alles." gaf hij dan ook als eerlijk antwoord. Zijn shirt was doorweekt omdat hij deze zo snel op moest rapen en moest rennen; toch deed hij hem aan, mede omdat hij zich in een naakt bovenlichaam toch niet al te fijn voelde in verband met zijn littekens.
Ze pakte zijn hand en hij keek er dan ook verbaasd naar. Hij had het niet zien aankomen, maar tegenstribbelen was geen optie. Althans, hij vond het geen probleem en hij liet haar dan ook de weg leiden.
Hij betrapte zich erop dat als ze onder een lantaarn liepen, hij teveel naar haar rondingen keek vanuit zijn ooghoeken en hij fixeerde zijn ogen dan ook op de weg voor hem. Zacht zong hij een liedje terwijl het hem niet altijd lukte om zijn ogen van haar af te houden. Dat niet enkel omdat ze een goed figuur had, maar ze maakte hem vrolijk en het woord vrolijk was in de twee jaar in de kliniek niet langs gekomen. Dus hij was blij dat hij haar was tegen gekomen en niet een of andere saaie dame die niks wilde en bang was van water en dat haar mooie make-up uit zou lopen. Hij was dan vanzelf al weggelopen hoogstwaarschijnlijk.

Hij probeerde zijn lach in te houden toen Monica met gekke bekken begon. Maar dat ging enkele tellen goed, want een brede grijns kwam al snel op zijn lippen. Toen ze uitdagend haar tong uit stak, prikte hij in haar zij. Ze waren op de juiste verdieping en Quizz volgde haar dan ook.
"Nu maar hopen dat we niemand tegen komen, anders hebben we een hele hoop uit te leggen.” Hij moest hard lachen om die opmerking.
"Ja... Wat we ook zeggen, ik denk eerder dat ze denken dat we een excuus aan het verzinnen zijn." Mensen vonden het leuker om hun eigen verhaal te verzinnen en het daarbij te houden. Hij was niet iemand die mensen hun plezier zou ontnemen. Ze zagen er natuurlijk ook wel uit als een raar stel. Hij had dan nog snel zijn shirt aangetrokken, maar Monica liep er in haar ondergoed bij.

De deur opende zich en hij volgde haar naar binnen terwijl hij zijn ogen de ruimte liet onderzoeken. Terwijl hij zijn best deed om zijn ogen niet te lang op Monica te houden.
"het ziet er goed uit." Gaf hij toe, beter als de paar motels waar hij in had gezeten. Hij sloot de deur achter zich en legde toen ook zijn natte kleding op de verwarming en besloot zijn shirt er dan toch ook bij te zetten. Wat ongemakkelijk ving hij de handdoek.
"Thanks." Zei hij dan ook en de handdoek door zijn haren haalde. Hij keek naar de glaasjes, legde de handdoek in zijn nek en hield het glaasje samen met Monica omhoog.
"Op het samenzijn met iemand die even gestoord is als mij... En op een fijne avond." Een grijns, het was positief bedoeld en hij twijfelde er niet aan dat Monica hier moeilijk over zou doen. Hij keek de kamer opnieuw rond, wat konden ze hier doen?
"We zullen maar geen strippoker gaan doen, dan zijn we wel heel snel klaar. Ik heb wel eens gehoord van smurfen, een aflevering van de smurfen kijken.. Hoe erg ze ook zijn en iedere keer als je het woord smuf hoort mag je drinken. Je hebt er ook een paar met dobbelstenen en kaarten, al weet ik niet geheel hoe die gaat." Hij nam een slokje en voelde de warme drank door zijn lichaam stromen. Dit was niet verkeerd en hoe meer hij dronk, hoe vrolijker hij zou worden en hoe onophoudelijk veel plezier hij zou willen maken. 'Dus bereid je voor' Dacht hij in gedachte tegen Monica. Hij was benieuwd of ze het vol zou gaan houden. Of dat hij het zelf eigenlijk wel vol zou houden...